Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 28.12.2016 roku , 2.02, 22.03, 11.04, 10.05, 9.06, 25.07.2017 roku 1.02 , 29.03. 2018 r. sprawy, przeciwko K. K. c. L. i T. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 30 października 2015 r. około godz.15:15 w W. na drodze publicznej w Alejach (...) na wysokości budynku nr (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. (...) nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki F. (...) nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 KW, w związku z art. 22 ust.1 i 4 stawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zm.)

orzeka

I.  Obwinioną K. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża ją w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 234,77 zł ( dwieście trzydzieści cztery złote , siedemdziesiąt siedem groszy)

Sygn. akt V W 4407/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 października 2015 r. ok. godz. 15:15 w W. na Al. (...) na jezdni prowadzącej z Centrum (...) znajdował się S. M. (1), który kierował samochodem wyposażonym w wideorejestrator. Mężczyzna poruszał się środkowym pasem ruchu. Po lewym pasie ruchu jechał samochód marki F. o numerze rejestracyjnym (...) prowadzony przez S. I., a bezpośrednio za nim poruszał się samochód marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierowała K. K.. Podczas jazdy kierująca samochodem marki R. zmieniła pas ruchu na środkowy, znalazła się przed samochodem prowadzonym przez S. M. (1) i zrównała z pojazdem marki F.. Następnie na wysokości posesji nr (...) K. K. włączając lewy kierunkowskaz zasygnalizowała zamiar zmiany pasa ruchu na skrajny lewy i intensywnie przyspieszyła, aby znaleźć się przed samochodem marki F.. Po zbliżeniu się K. K. do lewego pasa ruchu rozpoczęła ona manewr hamowania, który trwał aż do czasu kiedy wjechała ona na tor ruchu samochodu marki F., czego efektem był kontakt obydwu pojazdów, a jego skutkiem uszkodzenie przedniej części prawego boku samochodu marki F. i tylnej części lewego boku samochodu marki R.. Na miejscu zdarzenia nie interweniowała Policja, zostało jedynie sporządzone oświadczenie sprawcy kolizji podpisane przez K. K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  pisma – k. 1

2.  zapisu płyty CD- k. 2, 121

3.  notatek urzędowych – k. 4, 9

4.  protokołu oględzin – k. 8, 10-11

5.  zeznań świadka S. M. (1) – k. 19, 125-126

6.  częściowo zeznań świadka P. I. – k. 23

7.  oświadczenia sprawcy kolizji – k. 24

8.  opinii biegłego diabetologa / internisty – k. 195-196

9.  opinii biegłego ds. ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków -k. 226-244

10.  ustnej uzupełniającej opinii biegłego J. K. (1) – k. 268-270

Obwiniona K. K. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Stanowisko obwinionej przedstawione w nadesłanych pismach sprowadzało się w zasadzie jedynie do zarzucenia zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu jego tendencyjności i jednostronności. Obwiniona podniosła, iż nie zostało ustalone konkretne miejsce zdarzenia, jego czas, jak również okoliczności. Dodała ponadto, że materiał dowodowy został spreparowany przeciwko niej, a znajdujące się w nim dokumenty poświadczają nieprawdę. Obwiniona zarzuciła również, że nagranie zostało zmontowane i zmanipulowane oraz że nie widać na nim ani numeru rejestracyjnego samochodu ani kierowcy. Ponadto K. K. zarzuciła uniemożliwianie jej realizacji prawa do obrony.

Obwiniona nie stawiła się w Sądzie. Przedstawiła jedynie szereg zaświadczeń lekarskich (k. 78, 92, 102, 119, 120, 142, 146, 164, 176, 212, 264 i 265) i na ich podstawie wnioskowała o odroczenia kolejnych terminów rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. K. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

W ocenie Sądu zarówno stanowisko obwinionej jak i jej postawa w toku całego postępowania zmierzały jedynie do uniknięcia odpowiedzialności i ukarania za popełnione wykroczenie. Obwiniona przedstawiła szereg zwolnień lekarskich, w tym wskazujących na jej niezdolność do stawiennictwa w Sądzie, wobec czego zlecone zostało przeprowadzenie badania przez biegłego lekarza na okoliczność stanu zdrowia obwinionej i możliwości brania przez nią udziału w postępowaniu. Z powyższej opinii wynika, iż nie było żadnych przeciwwskazań do uczestnictwa obwinionej w procesie sądowym. Zatem wobec powyższego, w ocenie Sądu działania K. K. stanowiły przyjętą przez nią linię obrony i zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania i doprowadzenia tym do przedawnienia stawianego jej zarzutu.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka S. M. (2) , który utrwalił przebieg przedmiotowego zdarzenia. Zeznania świadka odnosiły się do czasu i miejsca kolizji oraz jej przebiegu i okoliczności. Zeznania świadka były rzeczowe i spójne a ich wiarygodność została również potwierdzona nagraniem z wideorejestratora znajdującego się w jego pojeździe. Zarówno treść zeznań S. M. (2) jak i obraz utrwalony przez kamerę są ze sobą niemalże tożsame. Ponadto wyżej wskazany jest osobą obcą dla obwinionej, która powzięła informacje o zdarzeniu na skutek zupełnie przypadkowej obecności w miejscu jego wystąpienia. Nie miał zatem jakiegokolwiek powodu ani interesu w celowym pomawianiu przypadkowej osoby o czyn, który w rzeczywistości nie miałby miejsca.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadka P. I., w szczególności w zakresie czasu i miejsca zdarzenia oraz osoby, która była sprawcą kolizji.

Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych wyżej świadków, ponieważ są one spójne i wzajemnie się uzupełniają. Stanowią ponadto rzeczowe dopełnienie dokumentacji zgromadzonej w sprawie. Podkreślenia wymaga, że wymienieni wyżej świadkowie są osobami obcymi dla obwinionej, wobec czego bezstronnymi. Wszystkie zeznania potwierdzone są również dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, w szczególności oświadczenie sprawcy kolizji drogowej podpisane przez obwinioną ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ze względu na zarzuty podnoszone przez obwinioną, kluczową rolę w ocenie działania uczestników zdarzenia i na tej podstawie ustalenia przebiegu i przyczyn zaistnienia kolizji miała opinia biegłego J. K. (2) , którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim wskazał, że wystąpienie przedmiotowego zdarzenia było konsekwencją jaskrawo sprzecznego z zasadami ruchu drogowego działania obwinionej. Zapis wideorejestratora umożliwia jednoznaczne wskazanie przebiegu przedmiotowej kolizji. Mianowicie, samochód marki R. od chwili pojawienia się w kadrze poruszał się w relatywnie małej odległości od znajdującego się przed nim samochodu marki F.. Wskazać należy, że zmiana pasa ruchu na środkowy przez samochód marki R. nastąpiła wówczas gdy pojawiły się ku temu optymalne warunki. Po zmianie pasa ruchu, obwiniona włączyła lewy kierunkowskaz i intensywnie przyspieszyła, a kiedy znalazła się nieco przed samochodem marki F. i zbliżyła do lewego pasa ruchu rozpoczęła hamowanie. W opisywanym momencie kierująca samochodem marki F. nie była w stanie dojrzeć świateł hamowania samochodu R.. Po wjechaniu na tor ruchu samochodu F. obwiniona nadal hamowała, jednakże wówczas światła hamowania były już widoczne dla S. I.. W tym momencie kierująca pojazdem marki F. rozpoczęła intensywne hamowanie, jednakże pomimo tego doszło do kontaktu obydwu pojazdów. Podkreślić w tym miejscu należy, że podczas gdy obwiniona zmieniała pas ruchu i jednocześnie hamowała, środkowy pas ruchu był pusty i umożliwiał bezproblemową jazdę.

W świetle zasad ruchu drogowego, a konkretnie art. 3 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym nakazane jest unikanie wszelkich działań, które mogłyby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Tymczasem sposób wjazdu kierowanego przez obwinioną samochodu R. na lewy pas ruchu bezpośrednio przed samochód marki F. – nie tyle potencjalnie lecz wprost wywołał wystąpienie stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, a ponadto wystąpił w warunkach wykluczających możliwość uniknięcia kolizji przez kierującą samochodem marki F.. Biegły jednoznacznie wskazał, że obwiniona nieprawidłowo wykonała manewr wyprzedzania, który połączony był ze zmianą pasa ruchu, drastycznie naruszając tym samym dyspozycje art. 22 ust. 1 i 4 oraz art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W tym miejscu zauważyć również należy, że sposób wjazdu samochodu R. na lewy skrajny pas ruchu wyklucza, aby nosił on cechy niezamierzonego błędu techniki jazdy obwinionej. Przeciwnie – zarejestrowane działania K. K. były wyraźnie ukierunkowane na sprowokowanie wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i świadczą o skrajnie błędnej taktyce jej jazdy. Podnieść również wypada, że na podstawie przedmiotowego nagrania nie można stwierdzić błędów taktyki lub (...). Jednakże nawet gdyby przyjąć, że działania kierującej pojazdem marki F. nie odpowiadałyby optymalnej technice i taktyce jazdy, to w niniejszej sprawie w żadnym stopniu okoliczność ta nie uzasadniałaby jednoznacznie błędnej taktyki jazdy obwinionej.

Jak już zostało podkreślone, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Konkluzje biegłego zawarte w opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziła wątpliwości Sądu.

Obwinionej K. K. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Jego skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, albowiem jej zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 86 § 1 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy K. K., która została udowodniona. Obwiniona jest osobą dorosłą, poczytalną i jako kierowca obowiązaną do zaznajomienia się i przestrzegania przepisów ruchu drogowego. Obwiniona winna zatem zachowywać się na drodze zgodnie z przepisami i zasadami, które obowiązana jest przestrzegać.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionej.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 500 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej i stopnia jej zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinioną porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionej kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi w związku z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 500 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuściła się obwiniona.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 234,77 zł i wymierzył opłatę w wysokości 50 zł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.