Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 14/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Barbara Kokoryn

Ławnicy:

Anna Makówka

Wiesława Rulka

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Joanna Racis

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie sprawy z powództwa P. D. (1)

przeciwko Uniwersytetowi (...)- (...) w O.

o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IVP 14/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16.01.2017r. P. D. (1) wniosła odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia pozwu. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 25.11.2016r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę w Uniwersytecie (...)- (...) w O., które było bezskuteczne z uwagi na złożenie go powódce objętej ochroną jako pracownicy w ciąży wynikającą z art. 177 k.p. Żądała uznania bezskuteczności wypowiedzenia stosunku pracy złożonego powódce przez pozwanego pismem z dnia 25.11.2016r., a w przypadku, gdyby Sąd w niniejszej sprawie wydawał wyrok już po upływie okresu wypowiedzenia o przywrócenie powódki do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

W odpowiedzi na pozew, (...) (...)- (...) w O. (dalej także (...)) wniósł o oddalenie powództwa, gdyż powódka nie jest uprawniona do uzyskania dochodzonego roszczenia. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, zarzucił, że przedstawione w pozwie i dalszych pismach przez powódkę żądania są bezzasadne i nie znajdują oparcia w zaistniałym stanie faktycznym, powódka bowiem nie obroniła doktoratu w przewidzianym przepisami terminie.

Obie strony wniosły o zasądzenie kosztów procesu.

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 01.10.2007r. zawarta została między pracownikiem naukowym, P. D. (1) a pracodawcą Uniwersytetem (...)- (...) w O. umowa o pracę na stanowisku asystenta, na czas określony, tj. od dnia 01.10.2007r. do dnia 30.09.2008r. Następnie w dniu 01.10.2008r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony od dnia 01.10.2008r. do dnia 30.09.2011r. W dniu 26.05.2011r. strony zawarły umowę również na czas określony od dnia 01.10.2011r. do dnia 30.09.2014r., która w istocie stanowiła umowę zawartą na czas nieokreślony, o czym pracodawca poinformował pracownicę pismem z dnia 20.12.2011r. Na podstawie każdej z umów o pracę powódka pracowała jako pracownik naukowo-dydaktyczny na stanowisku asystenta z wynagrodzeniem zasadniczym brutto w wysokości 2.490 zł miesięcznie, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2.714zł miesięcznie. P. D. (1) między innymi była zobowiązana prowadzić badania naukowe, rozwijać twórczość naukową oraz podnosić swoje kwalifikacje. W potwierdzeniach na piśmie umów o pracę zawarte były podstawy prawne zatrudnienia: § 71 Statutu (...) w związku z art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 27.07.2005r. prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 164, poz. 1365).

Rozwiązanie lub wygaśnięcie umów o pracę następować miało na zasadach określonych w kodeksie pracy, z tym, że wypowiedzenia mogło nastąpić za 2 tygodniowym wypowiedzeniem, z końcem semestru .(dowód: umowy o pracę –k. 6, 8, 13, wraz z informacjami-k.7, 9 i 14, informacja o przekształceniu stosunku pracy –k. 10, pismo pracodawcy z dnia 20.12.2011r., oryginały w aktach osobowych; informacja o zarobkach –k. 11, zaświadczenie o zatrudnieniu –k. 29 )

P. D. (1) zbierała materiały do pracy doktorskiej. Przygotowała jej temat i 1 rozdział. Po urodzeniu pierwszego dziecka powódka zajęła się dzieckiem. Nie przygotowywała pracy doktorskiej ani w trakcie ciąży, ani po jej rozwiązaniu. Z dniem 30 września 2016r. upłynął w jej przypadku maksymalny okres zatrudnienia na stanowisku asystenta bez stopnia naukowego doktora.

W dniu 25.11.2016r. P. D. (1) otrzymała wypowiedzenie stosunku pracy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął 28.02.2017r. W uzasadnieniu wskazano, że na podstawie art. 120 cyt. ustawy o szkolnictwie wyższym oraz § 73 ust. 3 Statutu (...), przyczyną wypowiedzenia jest nieuzyskanie stopnia naukowego doktora w okresie 8 lat zatrudnienia na stanowisku asystenta.

W dniu 09.01.2017r. natomiast powódka dowiedziała się, że jest w ciąży(5/6 tygodniu). Niezwłocznie poinformowała pracodawcę o tym fakcie przedkładając zaświadczenie lekarskie i składając jednocześnie pismo informujące o bezskuteczności złożonego oświadczenia wraz z prośbą o cofnięcie złożonego wypowiedzenia z uwagi na ochronę pracownicy w ciąży wynikającą z art. 177 k.p. Pismo wpłynęło do (...) w dniu 10 stycznia 2017r. Pozwany pismem z dnia 13 stycznia 2017r. odmówił uznania dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne i cofnięcia oświadczenia w tym zakresie wskazując, iż przysługująca pracownikowi ochrona na podstawie art. 177 § 1 Kodeksu pracy , nie ma zastosowania w przypadku wypowiadania umowy o pracę na podstawie przepisu art. 120 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym . (dowód: przesłuchanie powódki na rozprawie w dniu 21.03.2018r. od 00:04:31–k.53v, 34-54v, wypowiedzenie stosunku pracy –k. 12, pismo powódki z dnia 10.01.2017r. –k. 16, kserokopia pisma z dnia 13.01.2017 r.-k. 28)

Z uwagi na fakt, że pracodawca nie uwzględnił stanowiska powódki wniosła pozew do Sądu wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu.

P. D. (1) jest z wykształcenia prawnikiem, prowadzi Kancelarię Adwokacką, w okresie wypowiedzenia i po jego zakończeniu wykonywała czynności związane z prowadzoną działalnością adwokacką.

W dniu 09.09.2017r. P. D. (1) urodziła drugą córkę, P. D. (2).

W trakcie wypowiedzenia, ani po jego upływie nie podjęła dalszej działalności naukowej, nie zbierała materiałów, ani nie pisała następnych rozdziałów pracy doktorskiej. Z uwagi na zmiany personalne musiałaby poszukać promotora. Uważa, że mógłby być to ten sam promotor, co dotychczas. Nie kontaktowała się z nim celem ustalenia czy będzie mogła kontynuować u niego dalszą działalność naukową. Zamierza to zrobić dopiero po przywróceniu do pracy. Ma zamiar natomiast prowadzić działalność w Kancelarii adwokackiej. (dowód: przesłuchanie powódki na rozprawie w dniu 21.03.2018r. od 00:04:31–k.53v, 34-54v, kopia aktu urodzenia-k. 52)

Sąd zważył , co następuje:

Zgłoszone roszczenie o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę ani o przywrócenie do pracy jako odwołanie od złożonego wypowiedzenia, nie jest uzasadnione.

Sąd dał w całości powódce, gdyż okoliczności przez nią podane są logiczne i zostały potwierdzone pozostałym materiałem dowodowym.

Powódka przedstawiła Sądowi dokumentację lekarską, która jest wiarygodna. Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności pozostałych dokumentów, zatem Sąd dał im wiarę.

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 177 § 1 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy.

Oznacza to, że w przypadku zawarcia umowy o pracę opartej o przepisy Kodeksu pracy, kobiecie w ciąży lub w okresie urlopu macierzyńskiego pracodawca nie może złożyć oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, oraz że pracodawca nie może rozwiązać wypowiedzianej umowy, nawet jeśli w dacie składania wypowiedzenia kobieta nie była jeszcze w ciąży. Powódka w dniu 09.01.2017r., dowiedziała się o 5/6 tygodniowej ciąży, której początek przypadał na okres między 28 listopada a 5 grudnia 2016r., najprawdopodobniej z medycznego punktu widzenia około 26 listopada 2016r. Zatem po otrzymaniu oświadczenia zaszła w ciążę i tak szybko jak było to możliwe zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o wycofanie oświadczenia.

Sąd popiera tezy Sądu Najwyższego w wyroku z 29.03.2001r., I PKN 330/00, że pracownica zatrudniona na podstawie umowy o pracę opartej o treść przepisów Kodeksu pracy, która początkowo nie kwestionowała wypowiedzenia jej umowy o pracę, może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną, gdy po dokonaniu wypowiedzenia okazało się, że jest w ciąży lub gdy w okresie wypowiedzenia zaszła w ciążę. W tym samym orzeczeniu Sąd Najwyższy jednocześnie wskazał, że w takiej sytuacji, należy przyjąć, że termin do wystąpienia pracownicy z powództwem o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę trzeba liczyć od chwili dowiedzenia się o jej ciąży. Powódka odebrała oświadczenie pozwanego o wypowiedzeniu stosunku pracy w dniu 25 listopada 2016r. i nie wniosła od niego odwołania w ustawowym terminie, nie kwestionowała ziszczenia się ustawowej przesłanki uprawniającej pozwanego do rozwiązania z nią stosunku pracy. Następnie powódka stwierdziła, że jest w ciąży, zatem Sąd przywrócił zgodnie z jej wnioskiem termin do złożenia odwołania.

Roszczenie P. D. (1) o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę zasługuje na oddalenie z uwagi na upływ okresu wypowiedzenia.

Z zasady ochrona obejmuje nie tylko zakaz złożenia pracownicy zatrudnionej na podstawie umowy o pracę w okresie ochronnym oświadczenia o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy, ale także obowiązek anulowania skutków czynności rozwiązujących umowę, dokonanych jeszcze zanim kobieta była w ciąży. Sąd popiera tezę Sądu Najwyższego z wyroku z dnia 02.06.1995r., w którym stwierdził, że wynikający z art.177 § 1 k.p. zakaz rozwiązywania umowy o pracę z pracownicą w okresie ciąży obowiązuje również w sytuacji, gdy zaszła ona w ciążę w okresie wypowiedzenia.

Zgodnie z § 72 ust. 1 -6 Statutu (...) obowiązującego od dnia 1.12.2011r. (zob. (...) /files /STATUT ujednolicony26012018.pdf.) Zatrudnienie na stanowisku asystenta następuje na podstawie umowy o pracę na czas określony z zastrzeżeniem przepisów ust. 4. Łączny okres zatrudnienia na stanowisku asystenta osoby nieposiadającej stopnia doktora nie może trwać dłużej niż osiem lat z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 i 6. (zob. ust. 3). Warunkiem zatrudnienia na stanowisku asystenta na czas nieokreślony jest posiadanie stopnia doktora, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej (zob. ust. 4). Do określenia biegu okresu zatrudnienia na stanowisku asystenta stosuje się odpowiednio przepisy § 71 ust. 5(ust. 5). Bieg okresu zatrudnienia na stanowisku asystenta ulega zawieszeniu do czasu zakończenia przewodu doktorskiego, jednak nie dłużej niż na okres 6 miesięcy, jeżeli nie później niż 3 miesiące przed upływem okresu zatrudnienia na tym stanowisku rozprawa doktorska została przedłożona jednostce prowadzącej przewód doktorski (zob.6).

Bezsporne jest, że doszło do przekroczenia przez powódkę z dniem 30 września 2016r. maksymalnego okresu zatrudnienia na stanowisku asystenta bez stopnia naukowego doktora. Powódka przyznała, że nie podejmowała wysiłków w celu napisania pracy naukowej ani bezpośrednio przed tym okresem, ani wcześniej na 3 miesiące przed upływem okresu zatrudnienia. Nie kontaktowała się z promotorem celem ustalenia, czy będzie mogła daje prowadzić przewód doktorski pod jego patronatem. Doszło do sytuacji, w której nie Uczelnia nie mogła zastosować ułatwień w przygotowaniu pracy doktorskiej opisanych ww. przepisami.

Pismem z dnia 22 listopada 2016r. powódce został zatem wypowiedziany stosunek pracy oparty na podstawach prawnych zatrudnienia: § 71 Statutu (...) w związku z art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 27.07.2005r. prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 164, poz. 1365), co zostało potwierdzone na piśmie. Powódka była świadoma, że jej stosunek pracy podlega specyficznym uregulowaniom wskazanym w wymienionych przepisach.

Przypomnieć należy, że od dnia 1 października 2013r. art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. –Prawo o szkolnictwie wyższym (dalej też jako: ustawa; jt.: Dz.U. z 2016r., poz. 1842 ze zm.) obowiązywał w zmienionym brzmieniu. Zgodnie z nim okres zatrudnienia na stanowisku asystenta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora oraz osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego, a także warunki skracania i przedłużania oraz zawieszania tych okresów ustalał statut, z tym że zatrudnienie na każdym z tych stanowisk osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora lub doktora habilitowanego nie mogło trwać dłużej niż 8 lat. Okres zatrudnienia na stanowisku asystenta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora oraz okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego, a także warunki skracania i przedłużania oraz zawieszania tych okresów określa statut, z tym że zatrudnienie na każdym z tych stanowisk osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora lub doktora habilitowanego nie może trwać dłużej niż osiem lat. Ustęp 2 wskazuje, że do okresu, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się przerwy związanej z:1)urlopem macierzyńskim, urlopem na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopem ojcowskim, urlopem rodzicielskim lub urlopem wychowawczym, udzielonych na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy; 2) pobieraniem zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością do pracy, w tym spowodowaną chorobą wymagającą rehabilitacji leczniczej.

Wchodzący w życie z dniem 1 października 2013r. art. 120 w brzmieniu nadanym nowelizacją z 2011 w założeniu miał wymusić, szczególnie w uczelniach publicznych, postęp w pracy naukowej i przyspieszyć rozwój kadry naukowej. Cytowany przepis przyznaje pierwszeństwo unormowaniom statutowym uczelni. Zgodnie z tym przepisem i § 72 Statutu (...) maksymalny okres zatrudnienia powódki na pozwanej uczelni może zostać ustalony poniżej 8 lat, w tym dla nauczycieli akademickich, którzy na wskazanych stanowiskach zostali zatrudnieni przed wejściem w życie nowelizacji z dnia 18 marca 2011 r.

Powódka skorzystała z okresów przerwy ustalonych w art. 120. Mimo to nie udało się jej przygotować pracy doktorskiej. Powódka planuje pozostawać na urlopie macierzyńskim do września 2018r. ewentualnie w przypadku przywrócenia do pracy u pozwanego powódka mogłaby podjąć działalność naukową ; obecnie nie podejmowała w tym kierunku żadnych wysiłków.

W myśl art. 5 k.p. i art. 136 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym do powódki miały zastosowanie przepisy kodeksu pracy, ale tylko w zakresie nie uregulowanym przepisami dotyczącymi jej jako pracownika uczelni.

Przepis natomiast art. 177 kp stosuje się odpowiednio w związku z art. 5 k.p. i art. 136 ust. 1 cytowanego Prawa). Odesłania z art. 5 k.p. i art. 136 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym trzeba rozumieć w ten sposób, że obejmują one także przepisy Kodeksu pracy wprost dotyczące umowy o pracę, chyba że co innego wynika z ich brzmienia, celu lub funkcji. W tym przypadku nie powinno budzić wątpliwości, że roszczenia pracownika są sprawami nieuregulowanymi w rozumieniu art. 5 k.p. i art. 136 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym, albowiem bez stosowania odpowiednich przepisów Kodeksu pracy brak byłoby sankcji naruszenia przez pracodawcę przepisów o wypowiedzeniu i rozwiązaniu stosunku pracy mianowanego nauczyciela akademickiego. Taki też pogląd przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2010r., o sygn. akt II PK 196/09 (publ. w OSNP z 2011r., nr 13-14, poz. 182).
Pierwszeństwo miały zaś unormowania zawarte w Statucie (...), cyt. wyżej.

Wypowiedzenie stosunku pracy nastąpiło po upływie przewidzianego w ustawie i statucie uczelni okresu zatrudnienia na stanowisku asystenta. Powódka nie kwestionowała ani przekroczenia okresu ustawowego z art. 120 cyt. ustawy z dnia 27.07.2005r. prawo o szkolnictwie wyższym oraz objętego § 71 Statutu (...) ani podjętej procedury.

Należy podkreślić, że potwierdzenie zawarcia umowy o pracę nastąpiło na czas nieokreślony, powódka z uwagi na to, że zawarła 3 umowę na czas określony, kontynuowała stosunek w ramach umowy na czas nieokreślony. Jednak jej stosunek pracy znacznie różnił się od typowego stosunku pracy powstałego na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony opisanego przepisami Kodeksu pracy.

Stosunek pracy powódki powinien trwać przez czas określony prawem - maksymalny okres zatrudnienia na stanowisku asystenta bez stopnia naukowego doktora. Okres ten był znany powódce i upływał z dniem 30 września 2016r. Wypowiedzenie powódce stosunku pracy, nie powinno stanowić dla niej zaskoczenia. Długie vactio legis zmian w brzmieniu art. 120, które weszły w życie dnia 1 października 2013r., także pozwalał przygotować się powódce do zmieniających się warunków zatrudnienia.

Sąd popiera tezę uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011r., III PK 46/10, że czas trwania stosunku pracy (w omawianej sprawie) adiunkta bez stopnia naukowego doktora habilitowanego, mianowanego na czas nieokreślony, jest określony dwojako: wynika on z nominacji na czas nieokreślony, ale jednocześnie przewidziany jest w ustawie i statucie uczelni właściwy czas jego trwania.

Jeśli nominacja jest bezterminowa, to stosunek nie wygasa z upływem przewidzianego okresu zatrudnienia. Upływ okresu przewidzianego na uzyskanie stopnia doktora habilitowanego może natomiast z reguły stanowić ważną przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie stosunku pracy na podstawie art. 125 Prawa o szkolnictwie wyższym. Jest to więc stosunek pracy o charakterze mieszanym. Powstaje na czas nieokreślony, ale ma silne elementy stosunku pracy na czas określony.

Podobnie stosunek pracy powódki zatrudnionej w charakterze asystenta, ma także elementy stosunku na czas wykonywania określonej pracy, czyli uzyskania stopnia naukowego doktora. Osiągnięcie tego stopnia w okresie zatrudnienia na stanowisku asystenta powoduje ustanie stosowania przepisów limitujących okres zatrudnienia na tym stanowisku (zob. art. 120 Prawa o szkolnictwie wyższym).

Stosunek pracy pracownika naukowego zatrudnionego na uczelni wyższej, jak w przypadku powódki, przypomina nieco umowę rezultatu, na co wskazał pozwany: zobowiązuje się do uzyskania stopnia naukowego w określonym okresie pod rygorem rozwiązania przez- pracodawcę stosunku pracy po upływie tego okresu.

Pracodawca jakim jest uczelnia wyższa nie ma obowiązku wypowiedzenia umowy o pracę, ale jest to jego uprawnienie. Z uwagi na szczególny charakter tego stosunku pracy należy zatem przyjąć, że do stosunku pracy asystenta bez stopnia naukowego doktora, zatrudnionego na czas nieokreślony, nie ma zastosowania zakaz wypowiadania umowy o pracę w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy (art. 41 kp), w wieku przedemerytalnym (art. 39 kp), jak również związku z macierzyństwem (art. 177 kp) po upływie okresu zatrudnienia przewidzianego w statucie uczelni na podstawie przepisu art. 120 Prawa o szkolnictwie wyższym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt III PK 46/10 oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt II PK 33/11). Jednocześnie z uwagi na cel wprowadzenia zmiany przepisu cyt. art. 120 Prawa o szkolnictwie wyższym wymuszenie, szczególnie w uczelniach publicznych, postępów w pracy naukowej i przyspieszenie rozwoju kadry naukowej, przyczyną wypowiedzenia - nieuzyskanie przez powódkę stopnia naukowego doktora w okresie ośmiu lat zatrudnienia na stanowisku asystenta jest uzasadniona także w świetle zasad współżycia społecznego. Powódka nie kwestionowała, że nie otrzymała tego stopnia, nie podejmowała wysiłków w tym okresie, mimo prowadzenia w tym czasie działalności gospodarczej.

Skoro stosunek pracy z asystentem, takim jakim była powódka, może być rozwiązany również z innych ważnych przyczyn, po uzyskaniu zgody organu kolegialnego wskazanego w statucie uczelni (art. 125 prawo o szkolnictwie wyższym, Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), to Sąd w myśl art. 472 § 2 kpc nie miał podstaw do nałożenia na pracodawcę obowiązku dalszego zatrudnienia powódki -pracownika na dotychczasowych warunkach pracy i płacy do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy.

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1998 r. III ZP 51/97 wydana na poprzednim stanie prawnym, wskazuje, że z art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) wynika dla właściwego organu szkoły wyższej powinność wypowiedzenia stosunku pracy adiunktowi, nie mającemu stopnia naukowego doktora habilitowanego, jeżeli upłynął czas określony w art. 88 ust. 2 tejże ustawy lub dłuższy wyznaczony statutem uczelni, chyba że sprzeciwiają się temu szczególne, prawnie doniosłe okoliczności. Takimi okolicznościami mogłyby być kwestie pozostawania w ciąży, ale ustawodawca pozostawił swobodę oceny szkole wyższej, która decyduje , czy złoży oświadczenie czy nie.

W obecnej sytuacji, Sąd w niniejszej sprawie wydawał wyrok już po upływie okresu wypowiedzenia, zatem poza roszczeniem o uznanie za bezskuteczne, Sąd rozpoznawał roszczenie o przywrócenie powódki P. D. (1) do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Faktem jest, że zakaz z art. 177 § 1 kp do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z kodeksu pracy, z zasady ma charakter bezwzględny. Do czasu urodzenia dziecka podczas ciąży pracownica zatrudniona na podstawie umowy o pracę powinna posiadać zatrudnienie oparte na podstawie Kodeksu pracy.

Trzeba przypomnieć też treść art. 177 § 3 kp z uwagi na mieszany charakter umowy łączącej strony. Umowa o pracę na czas określony zgodnie z tym przepisem, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulega przedłużeniu do dnia porodu. Celem regulacji z art. 177 § 3 kp jest zapewnienie kobiecie również zatrudnionej na podstawie umowy o pracę na czas określony ochrony – w postaci wymuszenia zatrudnienia jej do czasu porodu. Umowa na czas określony zostaje przedłużona do dnia porodu, wtedy, gdy rozwiązanie następuje po upływie trzeciego miesiąca ciąży.

W przypadku powódki, upływ trzeciego miesiąca ciąży przypadał na około 26 lutego 2017r., gdyż zajście w ciążę mogło nastąpić w okresie między 28 listopada a 5 grudnia 2016r., najprawdopodobniej z medycznego punktu widzenia około 26 listopada 2016r. Zaś upływ trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia stosunku pracy nastąpił w dniu 28.02.2017r. Zatem, gdyby nawet przyjąć, że mają do niej zastosowanie przepisy kodeksu pracy wprost, wymieniony przepis nie miałby zastosowania. Upływ trzeciego miesiąca ciąży nie przypadał po tym dniu. Zatem brak byłoby podstaw do przedłużenia jej stosunku pracy do czasu urodzenia dziecka. W przypadku zaś ustalenia, że upływ przypadał przed tym dniem, Sąd musi wskazać, że w dniu 09.09.2017r. powódka urodziła dziecko. Gdyby przyjąć, że cyt. przepis art. 177 § 3 kp miałby zastosowanie wprost, to w chwili obecnej nie byłoby potrzeby przedłużenia czasu trwania umowy o pracę na dalszy czas, gdyż ziścił się już termin porodu, jednocześnie powódka nie wnosiła o przedłużenie umowy o pracę do czasu urodzenia dziecka.

Na ostatniej rozprawie powódka wnosiła o przywrócenie do pracy na dotychczasowe warunki pracy i płacy. Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo jak w pkt I wyroku.

Sprawa wpłynęła w dniu 16.01.2017r., zatem Sąd o kosztach procesu orzekł, na podstawie art. 98 kpc w związku z odpowiedzialnością za wynik postępowania, uwzględniając w pkt II wyroku koszty żądne przez pozwaną od powódki.

SSR Barbara Kokoryn