Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Renata Lech

Protokolant: sekretarz sądowy Daria Mazerant

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim,

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 100.000,00 zł (sto tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 maja 2017r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych) tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2017r. do dnia zapłaty;

3.  zasadza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 7.717,00 zł (siedem tysięcy siedemset siedemnascie złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 3.871,10 zł (trzy tysiące osiemset siedemdziesiąt jeden złotych 10/100 złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 888/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 lipca 2017 roku powód S. S. (1) reprezentowany przez adwokata P. N. wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. kwoty 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci żony K. S. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 maja 2017 roku do dnia zapłaty i kwoty 2.000 złotych tytułem zwrotu honorarium adwokackiego za prowadzenie sprawy w postępowaniu przedsądowym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych . ( k. 3-9)

Pozwany (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego N. L., wskazał, iż w jego ocenie pozew w niniejszej sprawie winien być odrzucony na podstawie art.199 paragraf 1 pkt. 2 k.p.c. gdyż zachodzi res iudicata. Roszczenie niniejsze jest w jego ocenie tożsame z osądzoną sprawą przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. akt IC 832/07. Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2008 roku Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 49.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania po śmierci żony K. S. zaś Sąd Apelacyjny w Łodzi na skutek apelacji obu stron wyrokiem z dnia 14 października 2008 roku zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 89.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania .

W ocenie pełnomocnika pozwanego roszczenie o zadośćuczynienie dochodzone niniejszym pozwem obejmuje rekompensatę doznanej krzywdy przez powoda na skutek śmierci żony. Tymczasem stosowne odszkodowanie zasądzone na podstawie art.446 §3 k.c. obejmuje także rekompensatę ujemnych doznań fizycznych i psychicznych jakich doznał powód na skutek śmierci żony .

Gdyby Sąd nie podzielił tej argumentacji pozwany wniósł o oddalenie powództwa, kwestionując żądanie co do wysokości.

Pozwany kwestionował także zasadność żądania zwrotu kosztów reprezentacji na etapie postępowania likwidacyjnego.

Pozwany podnosił również zarzut przedawnienia roszczenia na podstawie art. 442 ¹§1 k.c., podnosząc, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech. Wprawdzie powód przerwał bieg terminu przedawnienia, wytaczając powództwo o stosowne odszkodowanie jednakże termin ten zaczął swój bieg od daty prawomocnego zakończenia postępowania, czyli od dnia 15 października 2008 roku, roszczenie uległo przedawnieniu w ocenie pozwanego w dniu 15 października 2011 roku .

Zgłoszenie roszczenia przez powoda w 2017 roku ani dobrowolna wypłata kwoty 10.000 złotych w dniu 13 czerwca 2017 roku w ocenie pozwanego nie mogły doprowadzić do kolejnego przerwania zamkniętego już terminu przedawnienia .

(k. 53-61)

Postanowieniem z dnia 30 października 2017 roku Sąd Okręgowy odmówił odrzucenia pozwu .

(k.69)

Ostatecznie na rozprawie w dniu 28 lutego 2018 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo .

( k.112 )

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 maja 2006 r. około godz. 16.00 w miejscowości Z. gm. S. miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego śmierć poniosła K. S.. W chwili wypadku K. S. była w 8 miesiącu ciąży. W wyniku zdarzenia śmierć poniósł także jej syn O. S..

K. S. w dniu zdarzenia jechała wraz z rodzicami powoda S. E. i M. małżonkami S.. Rodzice powoda poruszali się samochodem marki R. o nr rej. (...) którym kierował E. S.. Cała rodzina jechała do B. na zajęcia szkoły rodzenia. Jadąc ulicą z pierwszeństwem przejazdu z drogi podporządkowanej wyjechał samochód ciężarowy marki M. nr rej. (...), kierowany przez Ł. G., który wymusił pierwszeństwo przejazdu, doprowadzając do tragicznego w skutkach wypadku.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bełchatowie II Wydziału Karnego z dnia 20 sierpnia 2007 r. sygn. akt II K 366/06 sprawca wypadku Ł. G. został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, a mianowicie, że w dniu 11 maja 2006 roku w miejscowości Z., gmina S., województwo (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób , że kierując samochodem ciężarowym marki M. o nr. rej. (...) jadąc od S. w kierunku Ł. i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę H 8 nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu od strony W. w kierunku B. kierującemu samochodem marki R. o nr. rej. (...) E. S. doprowadzając do czołowo bocznego zderzenia z tymże pojazdem w wyniku czego obrażeń ciała doznały pasażerka samochodu R. K. S. w postaci pęknięcia ścian prawego przedsionka serca z następowym krwiakiem worka osierdziowego i tamponadą serca oraz niewydolnością krążeniowo-oddechową , które stały się przyczyną jej śmierci oraz jej ośmiomiesięcznego płodu ratowanego przez cesarskie cięcie , pasażerka samochodu R. M. S. doznała obrażeń w postaci urazu komunikacyjnego i uogólnionego, złamania kości twarzoczaszki po stronie prawej z krwiakiem zatoki szczękowej, wstrząśnienia mózgu, złamania kości ramiennej prawej i obojczyka z przemieszczeniem stanowiących obrażenia średnio ciężkie powodujące chorobę długotrwałą oraz E. S. w postaci urazu komunikacyjnego uogólnionego głównie powłok klatki piersiowej z infrakcją mostka naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni .

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie II Wydziału Karnego z dnia 20.08.2007 r. sygn. akt IIK 366/06 k.186-187 w aktach o sygn. akt IC 832/07 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w załączeniu)

Samochód marki M. o nr rej. (...), którym kierował sprawca wypadku, był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej OC w Towarzystwie (...) S.A. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w W.) - nr polisy (...) 79.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady.

( okoliczności niesporne)

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2008 roku Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 49.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania po śmierci żony K. S. zaś Sąd Apelacyjny w Łodzi na skutek apelacji obu stron wyrokiem z dnia 14 października 2008 roku zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób , że zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. S. (1) kwotę 89.000 złotych tytułem stosownego odszkodowania .

( dowód: akta o sygn. akt IC 832/07 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w załączeniu)

Zmarła K. S. zamieszkiwała wraz z mężem S. S. (1) od 2001 roku u rodziców powoda w miejscowości R. i zajmowali jedno z pięter trzykondygnacyjnego domu. K. S. wraz z mężem i jego rodzicami prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Stanowili bardzo zgodne małżeństwo, znali się cztery lata przed formalnym zawarciem związku, starali się o dziecko .

W dacie wypadku K. S. jechała do szkoły rodzenia do B. i była wówczas w ósmym miesiącu ciąży. O. S. urodził się martwy w dniu 11 maja 2006 roku. Rodzice powoda byli silnie związani emocjonalnie z K. S.. Tworzyli zgodną i kochającą się rodzinę. W dacie śmierci K. S. miała ona 25 lat zaś powód miał 26 lat. Łączyło ich silne uczucie i starali się o dziecko. K. S. pozostawała pod opieką medyczną Instytutu Centrum (...), gdzie przechodziła szereg specjalistycznych badań . O. S. był oczekiwanym dzieckiem.

Po śmierci żony powód wyprowadził się w lutym 2007 roku zaś nowy związek małżeński zawarł w 2009 roku i z tego związku urodziły się bliźniaki , które mają po 5,5 roku. Powód musiał podjąć decyzję o wyprowadzce od rodziców gdyż ciągle odżywały jego wspomnienia związane z żoną. Rodzice zaakceptowali jego decyzję chociaż wcześniej planowali, że będzie wraz z żoną mieszkał z rodzicami by im pomagać.

( dowód : nagranie audio- video z dnia 10 stycznia 2018 roku zeznania powoda 00:04:22-00:19:05 k. 94 v., 95, 96, odpis skrócony aktu zgonu K. S. k.11, odpis skrócony aktu urodzenia O. S. ze wzmianką, że dziecko urodziło się martwe k.11 , odpis urodzenia K. F. k.12, dokumentacja medyczna z leczenia K. S. w związku z niemożnością zajścia w ciążę k.13-21 )

Śmierć żony spowodowała u powoda wystąpienie naturalnej reakcji żałoby.

Powód nie wymagał i nie wymaga aktualnie leczenia psychiatrycznego ani pomocy psychologicznej.

Mechanizmy obronne jego psychiki funkcjonowały i funkcjonują prawidłowo, jego stan emocjonalny jest stabilny.

W wyniku tragicznej śmierci żony doświadczył on urazu, który wiązał się i wiąże nadal z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, krzywdy, niesprawiedliwości, smutku, żalu, złości, skrzywdzenia. Są to uczucia i stany adekwatne do sytuacji, normalne choć powodujące dyskomfort i długie cierpienie. Nie dają podstaw do przyznania trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Nie doszło bowiem do całkowitego załamania linii życiowej powoda w związku ze śmiercią żony. Powód był i jest obecnie w stanie wykonywać prawidłowo swoje role życiowe i funkcjonować normalnie w aspekcie psychospołecznym (ponownie się ożenił i wychowuje dwoje dzieci, pracuje)

( dowód: opinia psychologiczno –psychiatryczna mgr M. P. i lek. med. B. J. k.81-83 )

Strona powodowa zgłosiła szkodę w dniu 6 kwietnia 2017 roku, zakreślając 30 dniowy termin likwidacji szkody, który upłynął z dniem 6 maja 2017 roku.

W dniu 14 czerwca 2017 roku pozwany przyznał S. S. (1) kwotę 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego.

Powód poniósł koszty profesjonalnego pełnomocnika na etapie postępowania wyjaśniającego w kwocie 2.000 złotych .

( dowód: zgłoszenie szkody pozwanemu wraz z dowodem nadania, pismo pozwanego z dnia 13 czerwca 2017 roku k. 34, pismo pozwanego z dnia 14 czerwca 2017 roku k.38, faktura VAT nr (...) z dnia 27 czerwca 2017 roku k.39 )

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci przywołanych powyżej dokumentów, zeznań powoda.

Powyższe zeznania są wiarygodne, spójne, rzeczowe i brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności. W swoich zeznaniach powód opisał jakie relacje łączyły powoda ze zmarłą tragicznie żoną oraz jakie skutki dla jego dalszego życia miała utrata osoby najbliższej – żony i nienarodzonego syna.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd uwzględnił także opinię biegłej psycholog mgr M. P. i opinię lek. med. B. J.. Powyższe opinie, w których biegli ocenili stan psychiczny i emocjonalny powoda po tragicznej śmierci żony oraz nienarodzonego syna O. oraz wpływ tegoż wydarzenia na jego dalsze życie i stan zdrowia, są na tyle kategoryczne i przekonujące, że wystarczająco wyjaśniają zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Nie zostały także skutecznie podważone przez żadną ze stron procesu. To, że pozwany podnosi, iż wypadek sprzed 12 lat stanowi w jego ocenie dla powoda aktualnie zdarzenie oswojone i przeżyte nie jest do przyjęcia , przeczy temu zebrany w sprawie materiał dowodowy.

W toku procesu pełnomocnik pozwanego podniósł zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem wskazując, iż żądanie pozwu wynika z naruszenia dóbr osobistych, które to naruszenie nie stanowi przestępstwa, a co za tym idzie podlega ono przedawnieniu trzyletniemu. Wprawdzie powód przerwał bieg terminu przedawnienia, wytaczając powództwo o stosowne odszkodowanie jednakże termin ten zaczął swój bieg od daty prawomocnego zakończenia postępowania, czyli od dnia 15 października 2008 roku, roszczenie uległo przedawnieniu w ocenie pozwanego w dniu 15 października 2011 roku .

Zgłoszenie roszczenia przez powoda w 2017 roku ani dobrowolna wypłata kwoty 10.000 złotych w dniu 13 czerwca 2017 roku nie mogły doprowadzić do kolejnego przerwania zamkniętego już terminu przedawnienia .

Naruszenie dóbr osobistych, z których powód wywodzi swoje roszczenie w jego ocenie nie stanowi przestępstwa, a zatem nie może znaleźć zastosowanie 20-letni termin przedawnienia tylko 3-letni termin przedawnienia roszczenia odszkodowawczego przewidziany w art. 442 ¹ §1 k.c., a zatem roszczenia powoda uległy przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia dowiedzenia się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Sąd nie podziela takiego stanowiska .

Nie sposób się zgodzić z takim twierdzeniem gdyż szkoda powoda ewidentnie wynika z występku bowiem gdyby nie wypadek i śmierć K. S. to nie doszłoby do naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci więzi między mężem, a zoną. Skoro zdaniem Sądu Najwyższego spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (por. wyrok SN z dnia z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CK 307/09 baza L.) to trudno zaakceptować koncepcję pozwanego w myśl której spowodowanie śmierci osoby bliskiej nie byłoby występkiem w przedmiotowym stanie faktycznym.

W ocenie Sądu podniesiony zarzut przedawnienia przez pozwanego jest w sposób oczywisty bezzasadny.

Nie jest również zasadny podnoszony przez pełnomocnika pozwanego zarzut powagi rzeczy osądzonej. Roszczenie o zadośćuczynienie dochodzone niniejszym pozwem obejmuje rekompensatę doznanej krzywdy przez powoda na skutek śmierci żony. Tymczasem stosowne odszkodowanie zasądzone na podstawie art.446 §3 k.c. w sprawie o sygn. akt IC 832/07 Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim obejmuje rekompensatę strat materialnych.

Nie jest także zasadny podnoszony przez pozwanego zarzut wygórowanego żądania, znacznie zawyżonego w jego ocenie mając na uwadze okoliczność, że od chwili wypadku do dnia dzisiejszego minęło prawie 12 lat, biorąc pod uwagę sytuację osobistą powoda w jakiej znalazł się po śmierci żony.

Sąd w świetle powyższego uznał wszystkie zarzuty podnoszone przez pozwanego za chybione .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie .

Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej reguluje natomiast ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych ( Dz. U. nr 124 poz. 1152).

W świetle art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który stanowi lex specialis do art. 822 § 1 k.c., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie natomiast z art. 35 cytowanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W dacie zdarzenia posiadacz pojazdu, który spowodował wypadek komunikacyjny, był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń. Do wyrządzenia szkody żonie powoda doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. Spełniona została także przesłanka, iż poszkodowana wskutek uszkodzeń ciała doznanych w wypadku komunikacyjnym zmarła.

Wobec powyższego pozwany co do zasady jest odpowiedzialny z tytułu szkody wyrządzonej powodowi .

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady .

Pozwany wskazał, iż dochodzona kwota tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana i rażąco zawyżona i nie zasługuje w tak oznaczonej wysokości na uwzględnienie .

Nie przecząc powyższym nie budzącym wątpliwości okolicznościom, należy jednakże wskazać, iż podstawę prawną żądania powoda stanowi norma art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Należy bowiem mieć na uwadze, iż zdarzenie, z którego powód wywodzi swoje roszczenia miało miejsce w dniu 11 maja 2006 roku , a zatem przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c., który to przepis obowiązuje od 3 sierpnia 2008r. i wobec powyższego nie może on być podstawą rekompensowania krzywdy doznanej przez powoda w następstwie śmierci żony. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010r. wydanej w sprawie III CZP 76/10. Zgodnie z powyższą uchwałą więź rodzinna jest dobrem osobistym. Za jej zerwanie wskutek śmierci osoby bliskiej wywołanej przestępstwem członkom rodziny należy się zadośćuczynienie pieniężne.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż ,, katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. W judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej.

Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 KRO). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c.”

Wobec powyższego Sąd, podzielając stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w cytowanej powyżej uchwale, uznał, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed 3 sierpnia 2008r.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał powództwo w niniejszej sprawie co do zasady za uzasadnione.

Na podstawie wskazanych powyższej przepisów kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Śmierć osoby bliskiej stanowi zwykle wielki wstrząs dla rodziny, a cierpienia psychiczne, jakie się z tym wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać natomiast dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość (por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

W dniu 16 czerwca 2017 roku pozwany wypłacił S. S. (1) kwotę 10.000 złotych w toku postępowania likwidacyjnego.

Śmierć żony powoda spowodowała u powoda wystąpienie naturalnej reakcji żałoby.

Powód nie wymagał i nie wymaga aktualnie leczenia psychiatrycznego ani pomocy psychologicznej.

Mechanizmy obronne jego psychiki funkcjonowały i funkcjonują prawidłowo, jego stan emocjonalny jest stabilny.

W wyniku tragicznej śmierci żony doświadczył on urazu, który wiązał się i wiąże nadal z przeżywaniem poczucia głębokiej straty, krzywdy, niesprawiedliwości, smutku, żalu, złości, skrzywdzenia. Są to uczucia i stany adekwatne do sytuacji, normalne choć powodujące dyskomfort i długie cierpienie. Nie dają podstaw do przyznania trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Nie doszło bowiem do całkowitego załamania linii życiowej powoda w związku ze śmiercią żony . Powód był i jest obecnie w stanie wykonywać prawidłowo swoje role życiowe i funkcjonować normalnie w aspekcie psychospołecznym (ponownie się ożenił i wychowuje dwoje dzieci, pracuje)

Powyższe uzasadnia przyznanie powodowi stosownej kwoty tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Przyznana przez pozwanego kwota 10.000 złotych tytułem zadośćuczynienia nie rekompensuje doznanej przez powoda krzywdy związanej ze śmiercią osoby najbliższej .

Mając powyższe na uwadze, kierując się opisanymi powyżej dyrektywami, Sąd uznał, iż wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia z tytułu śmierci żony winna wynosić 110.000 złotych. Powód był silnie emocjonalnie związany z żoną, stanowili bardzo zgodny wniosek. Do chwili obecnej odczuwa osamotnienie po jej śmierci pomimo, że założył nową rodzinę, jego uczucia wobec zmarłej żony K. S. są w dalszym ciągu żywe . Skoro pozwany wypłacił z tego tytułu 10.000,00 zł, należało zasądzić kwotę 100.000 zł tytułem należnego zadośćuczynienia.

Z tych też względów ustalił wysokość zadośćuczynienia na podstawie art. art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. po śmierci żony .

Odsetki od zasądzonej kwoty tytułem zadośćuczynienia Sąd zasądził na podstawie art.481 k.c. i zgodnie z żądaniem strony powodowej przyjął , iż pozwany powinien zlikwidować szkodę do dnia 6 maja 2017 r., to jest w terminie 30 dni od dnia otrzymania zgłoszenia szkody.

Zgodnie bowiem z art.14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych na likwidację szkody i wypłatę świadczeń pozwany ma 30 dni. Strona powodowa zgłosiła szkodę w dniu 6 kwietnia 2017 roku, zakreślając 30 dniowy termin likwidacji szkody, który upłynął z dniem 6 maja 2017 roku. Zatem, biorąc pod uwagę upływ 30 dni na likwidację szkody od dnia następnego, to jest od dnia 7 maja 2017 roku pozwany pozostaje w zwłoce ze spełnieniem świadczenia i od tego czasu należą się odsetki ustawowe za opóźnienie za zwłokę na podstawie art. 481 k.c..

Powód w niniejszym postępowaniu żądał kwoty 2.000 złotych tytułem zwrotu honorarium adwokackiego za prowadzenie sprawy w postępowaniu przedsądowym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanemu .

Sąd uznał za zasadne zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów honorarium adwokackiego za prowadzenie sprawy w postępowaniu przedsądowym.

Zgodnie bowiem z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., w sprawie sygn. akt III CZP 75/11, uzasadnione i konieczne koszty pomocy świadczonej przez osobę mającą niezbędne kwalifikacje zawodowe, poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym prowadzonym przez ubezpieczyciela, mogą w okolicznościach konkretnej sprawy stanowić szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że w normalnym związku pozostaje sięgnięcie po pomoc prawną w okolicznościach, w których stan zdrowia , kwalifikacje osobiste i sytuacja życiowa poszkodowanego usprawiedliwiają stanowisko o niezbędności takiej pomocy w celu sprawnego, efektywnego i ekonomicznie opłacalnego przebiegu postępowania likwidacyjnego . Pomoc przedsądowa profesjonalnego pełnomocnika w niniejszej sprawie była niezbędna w ocenie Sądu i powód załączył fakturę VAT obrazującą wysokość poniesionych przez niego kosztów na honorarium adwokackie za prowadzenie sprawy w postępowaniu przedsądowym. ( k.39)

Z tych względów Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2.000 złotych tytułem zwrotu honorarium adwokackiego za prowadzenie sprawy w postępowaniu przesądowym .

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 16 sierpnia 2017 roku (k.66), dlatego też odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonego honorarium zostały naliczonego od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu – od 16 sierpnia 2017 roku zgodnie z żądaniem strony powodowej na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Powód wygrał proces w 98 % zaś pozwany przegrał w 98 % .

Koszty poniesione przez strony wyniosły łącznie 13.134 złotych .( 7.717 zł, po stronie powoda - kwota 5.417 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika, opłata 1.500 złotych tytułem częściowej opłaty od pozwu, kwota 800,00 złotych tytułem zaliczki na biegłego zaś po stronie pozwanego także 5.417 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ).

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.717 złotych ( siedem tysięcy siedemset siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów procesu .

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Dz. U z 2010, Nr 90. poz. 594 w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 3.871,10 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionego powództwa (jest to kwota 3.600 złotych tytułem brakującej części opłaty sądowej od pozwu od uwzględnionego powództwa od której uiszczenia powód był zwolniony i kwotę 271,10 złotych tytułem kosztów opinii biegłego poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim ).