Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: stażysta Monika Sowa

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. T.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda J. T. kwotę 2.168,84 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt osiem złotych 84/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi:

- od kwoty 861,00 zł od dnia 13 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 959,40 zł od dnia 20 września 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądzić od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda J. T. kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  zasądzić od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda J. T. kwotę 255,00 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania zażaleniowego.

SSR Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 762/17

UZASADNIENIE

Powód J. T. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) z siedzibą w D. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł w dniu 24 stycznia 2017 r. pozew przeciwko (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. o zasądzenie kwoty 2.168,84 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 861,00 zł od dnia 13 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 959,40 zł od dnia 20 września 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż strony zawarły w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowę na wykonanie usług transportowych. Powód podniósł, iż wywiązał się ze swojego zobowiązania wobec pozwanej. Wskazał, że obok kwoty wynikającej z faktur VAT w łącznej wysokości 1.820,40 zł domaga się również zasądzenia dwukrotności kwoty 174,22 zł, co razem daje 348,44 zł tytułem rekompensaty wynikającej
z ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, bez odsetek. Podniósł również, iż pozwana spółka nigdy nie kwestionowała faktu ani jakości wykonanych usług, a mimo to nie zapłaciła całości ceny, pomimo ponagleń ze strony powoda oraz wystosowanego wezwania do zapłaty.

W dniu 27 stycznia 2017 r. referendarz sądowy wydał w sprawie nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, iż orzeczenie wpłynęło do jej siedziby w dniu 02 lutego 2017 r. i stanowiło dla spółki duże zaskoczenie. Wskazała ponadto, iż nie dała powodów do wytoczenia powództwa, zatem nie będzie płacić kosztów procesu.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 11 lipca 2016 r. powód otrzymał od pozwanej spółki zlecenie spedycyjne nr (...) (zlecenie wiodące nr (...)). Załadunek towaru miał miejsce w W.
w dniu 11 lipca 2017 r., zaś rozładunek we W. dnia 12 lipca 2017 r. Fracht przewoźnika został określony na kwotę 780,00 zł, a termin płatności na 55 dni. Towar został dostarczony przez powoda i odebrany. W dniu 26 lipca 2016 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 780,00 zł netto, tj. 959,40 zł brutto z terminem płatności na dzień 19 września 2017 r.

(dowód: zlecenie spedycyjne k. 20, faktura VAT k. 19, kwit paletowy k. 25, dokument dostawy k. 26-33, dokument WZ k. 24).

W dniu 12 lipca 2016 r. powód otrzymał od pozwanej spółki zlecenie spedycyjne nr (...) (zlecenie wiodące nr (...)). Załadunek towaru miał miejsce w W.
w dniu 12 lipca 2017 r., zaś rozładunek we W. dnia 13 lipca 2017 r. Fracht przewoźnika został określony na kwotę 700,00 zł, a termin płatności na 55 dni. Towar został dostarczony przez powoda i odebrany. W dniu 19 lipca 2016 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 700,00 zł netto, tj. 861,00 zł brutto z terminem płatności na dzień 12 września 2017 r.

(dowód: faktura VAT k. 6, zlecenie spedycyjne k. 7, dokument dostawy k. 8-17, 21, kwit paletowy
k. 18; dokument WZ k. 22-23).

Pismem z dnia 11 stycznia 2017 r. powód za pośrednictwem firmy windykacyjnej wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.209,80 zł. Pismo zostało nadane u operatora pocztowego w dniu 11 stycznia 2017 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 34, kopia książki nadawczej k. 35).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony sporu łączyły umowy przewozu, zgodnie z którymi strona powodowa jako przewoźnik zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewożenia za wynagrodzeniem towaru (art. 774 kc).

Umowa przewozu jest umową wzajemną, gdyż świadczenie powoda w postaci przewozu rzeczy było odpowiednikiem świadczenia pozwanej w postaci wynagrodzenia (tak art. 487§2 kc). Z treści art. 488§1 kc wynika zaś, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia. W treści obu faktur wskazana jest data płatności wynagrodzenia za transport, której pozwana spółka nie dotrzymała.

Pozwana spółka w sprzeciwie nie zakwestionowała istnienia zobowiązania i wysokości roszczenia (art. 230 kpc). Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt zawarcia umowy, jej wykonania oraz ustalenia wynagrodzenia. Spór powstał, gdyż za wykonaną usługę pozwana nie zapłaciła.

Za wykonanie umowy przez przewoźnika zostało ustalone wynagrodzenie wskazane
w dwóch wystawionych fakturach VAT przedłożonych przez powoda. Tej okoliczności strona pozwana także nie kwestionowała, nie ulega zaś wątpliwości, że w ramach zawartej umowy zobowiązała się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia w zamian za wykonanie przewozu. Transport w obu sprawach został prawidłowo wykonany, pozwana nie podnosiła w tym zakresie żadnych zastrzeżeń, więc powodowi należało się wynagrodzenie
w wysokości określonej w zawartej między stronami umowie i wskazane w fakturach.

W przedmiotowej sprawie powód nie mógł uzyskać zaspokojenia swoich należności przez kilka miesięcy, w związku, z czym wytoczenie powództwa nie może być uznane za żądanie przedwczesne, czy przejaw działania w złej wierze.

Na podkreślenie zasługuje okoliczność, że w sprzeciwie pozwana spółka nie podniosła żadnych zarzutów merytorycznych, ani nie złożyła wniosków dowodowych zmierzających do obalenia twierdzeń powoda mimo, iż wraz z odpisem nakazu zapłaty otrzymała pouczenie, iż winna je przedstawić pod rygorem ich utraty w późniejszym toku procesu.

Zgodnie zaś z wynikającą z art. 6 kc regułą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na stronach spoczywa więc ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowód lub dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa więc na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, Legalis z glosą
A. Zielińskiego).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż powód przedkładając faktury VAT, zlecenia spedycyjne, dokumenty dostawy, dokumenty W-Z oraz wezwanie do zapłaty z dowodem nadania na poczcie wykazał zasadność swojego żądania w zakresie należności wynikających z dwóch faktur VAT będących przedmiotem sporu. Zaś pozwana spółka nie tylko nie udowodniła, że roszczenie powoda jest niezasadne, ale nawet nie podniosła takiego zarzutu. Ograniczyła się do oświadczenia, iż nakaz zapłaty był dla niej zaskoczeniem, gdyż nie dała podstaw do wytoczenia powództwa. Nadto, wezwana na termin rozprawy do osobistego stawiennictwa nie wzięła w niej udziału. Mimo zobowiązania Przewodniczącej nie złożyła również pisma procesowego, w którym winna była powołać wszelkie twierdzenia i dowody na ich poparcie, pod rygorem późniejszego ich pominięcia i skutków
z art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc i 233 kpc. Zaś trudno uznać, by wystąpienie z pozwem po upływie trzech miesięcy od terminu płatności było niezasadne lub sprzeczne z zasadami obrotu kupieckiego.

Z uwagi na powyższe Sąd uwzględnił żądanie pozwu co do kwoty 861,00 zł i 959,40 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r.
o terminach płatności w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie
z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Zgodnie z żądaniem pozwu zasądził te odsetki od dochodzonych pozwem kwot od daty przypadającej po dniu płatności wskazanym
w każdej z faktur (pkt 1 sentencji wyroku).

Poza kwotami wynagrodzenia za wykonane usługi transportowe powód domagał się kosztów windykacji należności w wysokości równowartości 40 euro od każdej z transakcji objętych pozwem, łącznie 80 euro. Również tego żądania pozwana nie zakwestionowała.

Podstawą żądania powoda w tym zakresie był art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, który stanowi implementację do prawa krajowego, postanowień Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego
2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych.

Zgodnie z jego treścią wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek,
o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Jak stwierdził Sąd Najwyższy rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione (uchwała SN z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15).

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o terminach płatności w transakcjach handlowych pojęcie transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (m.in. przedsiębiorcy), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

W przedmiotowej sprawie strony łączyły dwie umowy – zlecenia wiodące: nr (...) oraz (...). Dlatego też Sąd uwzględnił żądanie powoda w zakresie rekompensaty od każdej
z nich i zasądził od pozwanej na jego rzecz równowartość 80 euro wg kursu na dzień 31 sierpnia 2016 r., tj. w wysokości 348,44 zł (174,22 zł), bez odsetek (pkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikającą z art. 98 kpc zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty w przedmiotowej sprawie złożyła się opłata sądowa w kwocie 100,00 zł, obliczona zgodnie z treścią art. 28 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego powoda w kwocie 900,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm.).

Pozwana spółka przegrała proces w całości, powinna więc w całości ponieść jego koszty. Dlatego też Sąd zasądził od niej na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Katarzyna Górna-Szuława