Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 27 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2018 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) S.A. w G. kwotę 2.023,54 zł. (dwa tysiące dwadzieścia trzy złote pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od kwoty 1.950,93 zł. (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 3 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 72,61 zł. (siedemdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt jeden groszy) od dnia 10 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, a także kwotę 474,81 zł. (czterysta siedemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2. oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt VIII C 2387/17

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna w G., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. S. powództwo o zapłatę kwoty 4.091,39 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.988,78 zł od dnia 3 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 102,61 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 3 września 2015 r. udzielił pozwanej pożyczki pieniężnej, którą pozwana zobowiązała się zwrócić w 36 miesięcznych ratach. Ponieważ pozwana nie dokonała zwrotu dwóch pełnych rat pożyczki, strona powodowa wypowiedziała umowę i postawiła pożyczkę w stan natychmiastowej wymagalności w dniu 22 maja 2017 r. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się 3.988,78 zł tytułem należności głównej, 51,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 7 % w stosunku rocznym za okres od dnia wypłacenia kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy, 20,98 zł tytułem skapitalizowanych odsetek karnych w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym naliczanych od powstałego przeterminowanego zadłużenia do dnia 2 czerwca 2017 r. oraz 30 zł tytułem opłat umownych za dwa pisemne wezwania do zapłaty.

(pozew k. 2-4)

Nakazem zapłaty z dnia 19 września 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 5)

Powyższy nakaz pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, zaskarżyła sprzeciwem w całości. W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady, jak i wysokości.

(sprzeciw k. 5 v.)

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu.

(postanowienie k. 10)

W piśmie procesowym z dnia 9 lutego 2018 r. pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko. W uzasadnieniu pisma zakwestionowano, aby pozwana otrzymała kwotę pożyczki, gdyż powód nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego powyższą okoliczność. Ponadto pozwana zaprzeczyła, aby otrzymała wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki, jak również zakwestionowała uprawnienie osoby podpisanej pod wypowiedzeniem do działania w imieniu powodowej spółki. W związku z tym w ocenie A. S. dochodzone pozwem roszczenie nie jest wymagalne. W dalszej części pozwana zarzuciła, że zastrzeżone w umowie opłaty przygotowawcza w kwocie 250 zł i administracyjna w kwocie 3.915,22 zł są rażąco wygórowane, ich naliczanie w kwocie dochodzonej pozwem jest próbą obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, a w związku z tym zgodnie z art. 385 ¹ § 1 i 3 kc, jako postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidulanie, jako kształtujące jej prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, nie wiążą pozwanej.

(pismo procesowe k. 28- 29)

W sprzeciwie wniesionym na urzędowym formularzu pozwana przedstawiła identyczne uzasadnienie, jak w sprzeciwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(sprzeciw k. 32- 33)

W piśmie procesowym z dnia 8 marca 2018 r. strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu oraz wyjaśniła, że w dniu 3 września 2015 r. dokonała przelewu na rachunek bankowy wskazany przez pozwaną, kwoty 3.000 zł, na dowód czego złożyła potwierdzenie przelewu. Ponadto strona powodowa wyjaśniła, że wszelką korespondencję, w tym wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki, kierowała na wskazany przez pozwaną we wniosku o udzielenie pożyczki, adres korespondencyjny. Ponadto powód wyjaśnił, że ograniczenia pozaodsetkowych kosztów kredytu wprowadzono dopiero w art. 36 a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, który zaczął obowiązywać od 11 marca 2016 r. Zgodnie z powołanym przepisem maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu w przypadku przedmiotowej umowy mogła wynosić 3.000 zł., co w ocenie strony powodowej niewiele odbiegało od pozaodsetkowych kosztów kredytu zastrzeżonych w umowie. Poza tym dochodzone pozwem kwoty tytułem opłaty przygotowawczej i administracyjnej nie są wygórowane, gdyż są związane z rzeczywiście ponoszonymi przez powoda kosztami.

(pismo procesowe k. 39- 42)

W piśmie procesowym z dnia 26 marca 2018 r. A. S. zakwestionowała wartość dowodową przedstawionych przez powoda wydruków ze strony internetowej umożliwiającej śledzenie przesyłek. Poza tym pozwana podważyła zasadność domagania się zapłaty opłat z tytułu kosztów wezwań do zapłaty, które faktycznie stanowią karę umowną, której zastrzeżenie stanowi niedozwoloną klauzulę umowną. Ponadto strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko co do potraktowania postanowień umowy pożyczki uprawniających powoda do naliczania opłaty przygotowawczej i administracyjnej za niedozwolone klauzule umowne.

(pismo procesowe k. 53- 55)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

(pismo procesowe powoda k. 57, protokół rozprawy k. 62)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 września 2015 roku (...) S.A. w G. zawarła z A. S. umowę pożyczki nr (...) w kwocie 7.165,22 zł. Pozwana upoważniła powoda do pomniejszenia powyższej kwoty o opłatę przygotowawczą za rozpatrzenie wniosku o udzielenie pożyczki, przygotowanie i podpisanie umowy pożyczki w kwocie 250 zł, opłatę administracyjną za obsługę pożyczki, ustanowienie zabezpieczeń, a także inne koszty w kwocie 3.915,22 zł. W związku z potrąceniem powyższych opłat pozwana otrzymała kwotę 3.000 zł stanowiącą całkowitą kwotę pożyczki. Opłata przygotowawcza i opłata administracyjna były należne powodowi w całości w momencie wypłaty całkowitej kwoty pożyczki, ale były płatne w równych częściach w terminach wymagalności każdej z rat spłaty pożyczki zgodnie z harmonogramem. Pożyczkodawcy należne były odsetki od wypłaconej całkowitej kwoty pożyczki według stałej stopy procentowej w wysokości 7 % w stosunku rocznym. Całkowity koszt pożyczki obejmujący opłaty przygotowawczą i administracyjną oraz odsetki wynosił 4.499,95 zł. Wartość łącznego zobowiązania wynosiła 7.499,95 zł. Pożyczka została udzielona na okres od 3 września 2015 r. do 10 września 2018 r., a jej spłata miała następować w 36 miesięcznych ratach, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca w kwocie 208,33 zł. Rata pożyczki obejmowała poza odpowiednią częścią kapitału pożyczki, odpowiednią część opłaty przygotowawczej i administracyjnej oraz odsetki za dany okres. Niedopełnienie przez pożyczkobiorcę warunków umowy, w szczególności niezapłacenie w terminach określonych w umowie dwóch pełnych rat pożyczki wraz z należnymi odsetkami i opłatami, uprawniało pożyczkodawcę do wypowiedzenia umowy pożyczki w terminie 30 dni od dnia upływu terminu płatności i postawienia całej pożyczki wraz z należnymi odsetkami i opłatami w stan natychmiastowej wymagalności. Wypowiedzenie umowy pożyczki miało poprzedzić pisemne wezwanie do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni.

(umowa pożyczki k. 21- 22, potwierdzenie przelewu k. 43)

Pozwana nie dokonała terminowej spłaty dwóch kolejnych rat pożyczki, w związku z czym pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 584,88 zł. informując o możliwości wypowiedzenia umowy i postawienia pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności. Następnie powód pismem z dnia 22 maja 2017 roku wypowiedział umowę pożyczki, wzywając do zapłaty całego zadłużenia w wysokości 4.064,37 zł.

(ostateczne wezwanie do zapłaty k. 44, wydruk ze strony umożliwiającej śledzenie przesyłek k. 45, wypowiedzenie umowy k. 46, wydruk ze strony umożliwiającej śledzenie przesyłek k. 47)

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła powodowi kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

Przypomnieć można, że (...) Spółka Akcyjna w G. wniosła o zasądzenie od A. S. kwoty 4.091,39 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.988,78 zł od dnia 3 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 102,61 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 3 września 2015 roku umowy pożyczki pieniężnej.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było twierdzenie faktyczne powoda o tym, że strony łączyła umowa, na mocy której udzielono pozwanej pożyczki (kredytu konsumenckiego), która miała zostać zwrócona wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty. Na rzecz powoda zastrzeżono w umowie także, w przypadku niespłacenia należności w terminie, prawo do naliczania odsetek od całości zadłużenia w wysokości określonej w umowie. Ponadto strona powodowa była uprawniona do wypowiedzenia umowy w terminie 30 dni od dnia upływu terminu płatności, w przypadku niezapłacenia w terminach określonych w umowie dwóch pełnych rat pożyczki wraz z należnymi odsetkami i opłatami, po uprzednim pisemnym wezwaniu do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni.

Natomiast twierdzenie A. S. o nieudowodnieniu przez stronę powodową przekazania kwoty 3.000 zł tytułem pożyczki należy uznać za chybiony. Do pisma z 8 marca 2018 r. powód załączył potwierdzenie wykonania przelewu powyższej kwoty na rachunek bankowy. Również podniesiony przez pozwaną zarzut przedwczesności powództwa nie jest zasadny. W odpowiedzi na twierdzenia strony pozwanej zawarte w piśmie z 9 lutego 2018 r., w którym zakwestionowano, aby pozwana otrzymała wezwania do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki, jak również uprawnienie osoby podpisanej pod wypowiedzeniem do działania w imieniu powodowej spółki, strona powodowa załączyła do wspomnianego już pisma z 8 marca 2018 r. zarówno pełnomocnictwo do reprezentowania powoda udzielone A. K., której podpisy widnieją zarówno pod wezwaniem do zapłaty, jak i wypowiedzeniem umowy pożyczki, a także wydruki ze strony internetowej Poczty Polskiej pozwalającej na śledzenie wymienionych przesyłek, potwierdzających ich nadanie. W związku z tym w ocenie Sądu podniesiony przez pozwaną zarzut, że dochodzone pozwem roszczenie nie jest wymagalne, należy uznać za chybiony.

Wątpliwości nie budziło ponadto, że powód jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, a strona pozwana, jako osoba fizyczna, jest konsumentem. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 3 września 2015 roku były dla jej stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana również in concreto w toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określone postanowieniami umowy. Umowy konsumenckie podlegają bowiem ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ §1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07, LEX).

Zadłużenie pozwanej z tytułu powyższej umowy zgodnie z żądaniem pozwu wynosiło 4.091,39 zł, na którą to kwotę składało się 1.825,85 zł tytułem wypłaconej pozwanej pożyczki, 125,08 zł tytułem opłaty przygotowawczej za rozpatrzenie wniosku o udzielenie pożyczki, przygotowanie i podpisanie umowy pożyczki, 2.037,85 zł tytułem opłaty administracyjnej za obsługę pożyczki, ustanowienie zabezpieczeń, a także inne koszty, 51,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 7 % w stosunku rocznym za okres od dnia wypłacenia kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy, 20,98 zł tytułem skapitalizowanych odsetek karnych w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym naliczanych od powstałego przeterminowanego zadłużenia do dnia 2 czerwca 2017 r. oraz 30 zł tytułem opłat umownych za dwa pisemne wezwania do zapłaty.

W ocenie Sądu postanowienia przedmiotowej umowy, w której zastrzeżono opłatę administracyjną uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c., art. 353 ¹ k.c. i art. 5 k.c., stanowiące obejście przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. o odsetkach maksymalnych, a także za stanowiące niedozwolone klauzule umowne w myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. W myśl bowiem tego ostatniego przepisu, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne).

W ocenie Sądu postanowienia przedmiotowej umowy dotyczące opłaty administracyjnej stanowią w istocie próbę obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Wskazana w umowie opłata została podzielona stosownie do okresu trwania umowy na 36 części i w stałej wysokości była pobierana za każdy okres miesięczny i doliczana do każdej raty pożyczki. Już sam w sobie sposób naliczania tejże opłaty ukazuje jej bliźniacze podobieństwo do odsetek. Dokonując analizy treści umowy Sąd ustalił, że pożyczkodawca podjął próbę obejścia przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. poprzez zastosowanie opłaty administracyjnej za obsługę pożyczki, ustanowienie zabezpieczeń, a także inne koszty, co w połączeniu z zastrzeżonymi w umowie odsetkami (7 %), skutkowało tym, że pobierane od pozwanej należności uboczne (odsetki + opłata administracyjna) przekraczały wartość odsetek maksymalnych. Mając na względzie, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z obrotem konsumenckim, Sąd uznał, iż stosowany przez pierwotnego wierzyciela zabieg prowadzi do naruszenia interesów konsumenta. Zastrzeżenie omawianej opłaty administracyjnej, zmierzające do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych jest niedopuszczalne (art. 359 § 2 ¹ k.c.), a zatem jako sprzeczne z ustawą – nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Wskazania wymaga również, że w sprawie w ogóle nie wyjaśniono, na czym obsługa pożyczki miałaby polegać. Skoro opłata administracyjna miała być pobierana za konkretne czynności, a mianowicie za obsługę pożyczki, ustanowienie zabezpieczeń, wycenę ryzyka, to zasadność jej naliczenia konstytuowałaby się dopiero wówczas, gdyby czynności takie zostały w rzeczywistości podjęte, a ich wartość wykazana. Powinność udowodnienia powyższego na mocy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. obciążała powoda, który powinności tej nie sprostał.

Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, że wprawdzie opłata administracyjna została ustalona umową stron, to jednakże pamiętać należy, że swoboda umów nie pozostaje całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom. I tak, w myśl art. 353 ¹ k.c. treść lub cel stosunku prawnego ułożonego przez strony nie może sprzeciwiać się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tymczasem zapisy umowy odnoszące się do opłaty administracyjnej są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i kształtują obowiązki drugiej strony umowy (pożyczkobiorcy – pozwanej) w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, albowiem określona przez stronę powodową opłata nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia. W tym miejscu wypada przypomnieć, że w judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom - przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego - kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw i obowiązków stron, wynikających z umowy ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04, Biul. SN 2005/11/ 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, Biul. SN 2006/5-6/12). Dokonując oceny rzetelności określonego postanowienia umowy konsumenckiej należy zawsze rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń, kosztów i ryzyka, jaki wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadać jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone, pamiętając jednocześnie podczas dokonywania kontroli o tym, że każdorazowo istotny jest charakter stosunku prawnego regulowanego umową, który w konkretnej sytuacji może usprawiedliwiać zastosowaną konstrukcję i odejście do typowych reguł wyznaczonych przepisami dyspozytywnymi. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują ponadto na to, że w odniesieniu do zastrzeżonej w umowie opłaty administracyjnej, o której mowa wyżej, postanowienia umowne odnośnie dopuszczalności jej naliczenia nie były z pozwaną, jako konsumentem, indywidualnie uzgadniane, a niewątpliwie kształtują jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Należy zatem uznać, że postanowienia te nie wiążą pozwanej, gdyż w tym zakresie spełnione są przesłanki z art. 385 ¹ § 1 k.c. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Pozwana jako pożyczkobiorca nie miała rzeczywistego wpływu na treść postanowień umownych, które zostały jej narzucone przez pożyczkodawcę. (...) S.A. posługiwała się wzorcem umowy, zaś kwestionowane postanowienia umowne o opłacie administracyjnej zostały przejęte z wzorca umowy zaproponowanej pozwanemu jako konsumentowi przez kontrahenta. W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że postanowienia umowy odnoszące się do opłaty administracyjnej nie wiążą pozwanej.

Również w zakresie kwoty 30 zł tytułem opłaty za obsługę zadłużenia przeterminowanego obejmującą zryczałtowane koszty wysyłki pism przygotowawczych- wezwań do zapłaty, okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, że należy przyjąć, iż postanowienia umowne odnośnie dopuszczalności naliczenia takich opłat nie były z pozwaną jako konsumentem indywidualnie uzgadniane, a niewątpliwie kształtują jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Należy zatem uznać, że postanowienia te nie wiążą pozwanej, gdyż w tym zakresie spełnione są przesłanki z art. 385 ¹ § 1 k.c. Można powtórzyć, że pierwotny wierzyciel posługiwał się wzorcem umowy, zaś kwestionowane postanowienia umowne o opłatach za działania windykacyjne zostały przejęte z wzorca umowy zaproponowanej pozwanej jako konsumentowi przez kontrahenta.

W tym miejscu podkreślić należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego
w W. – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zapadłym w sprawie o sygn. akt XVII AmC 624/09, za niedozwolone i zakazane do wykorzystywania w obrocie z konsumentami zostały uznane postanowienia wzorców umownych nakładających na kredytobiorcę obowiązki w postaci konieczności poniesienia kosztów związanych z monitorowaniem kredytobiorcy, w przypadku niewykonania zobowiązań wynikających z umowy – a dotyczyło to kosztów telefonicznych upomnień, korespondencji kierowanej do kredytobiorcy związanej z nieterminową spłatą kredytu w postaci zawiadomień, upomnień itp., wyjazdu interwencyjnego do kredytobiorcy. Poza tym powód nie udowodnił wysokości roszczenia z tytułu opłat za działania windykacyjne. Strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających wykonanie czynności windykacyjnych w postaci wykonania telefonów, windykacji należności, przygotowania i wysyłki pism przygotowawczych.

Reasumując Sąd doszedł do przekonania, że mimo, iż strony łączył stosunek zobowiązaniowy o charakterze dobrowolnym, to jednak niedopuszczalną jest sytuacja, kiedy jedna ze stron wykorzystując swoją pozycję profesjonalisty, kształtuje wzorzec umowny w taki sposób, że wprowadza do niego konstrukcję prawną, która prowadzi do pokrzywdzenia jednej ze stron stosunku prawnego, w tym wypadku konsumenta. W szczególności nie może mieć miejsca przypadek, w którym konsument zostaje obciążony nadmiernymi, a wręcz nawet rażąco wygórowanymi kosztami związanymi z obsługą pożyczki, ustanowieniem zabezpieczeń i wyceną ryzyka, nijak nieprzystającymi do rzeczywistych wydatków ponoszonych w tym zakresie. W niniejszej sprawie powód arbitralnie narzucił pozwanej sporną opłatę administracyjną, która nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia, kierując się w tej sferze wyłącznie własnym partykularnym interesem. Tego typu praktyki polegające na czerpaniu dodatkowych profitów zasługują na szczególne potępienie, zwłaszcza gdy sięgają po nie podmioty działające na rynku finansowym.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.023,54 zł, na którą złożyło się 1.825,85 zł tytułem wypłaconej pozwanej pożyczki, 125,08 zł tytułem opłaty przygotowawczej za rozpatrzenie wniosku o udzielenie pożyczki, przygotowanie i podpisanie umowy pożyczki, 51,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 7 % w stosunku rocznym za okres od dnia wypłacenia kwoty pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy oraz 20,98 zł tytułem skapitalizowanych odsetek karnych w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym naliczanych od powstałego przeterminowanego zadłużenia do dnia 2 czerwca 2017 r. Natomiast w zakresie żądania zasądzenia kwoty 2.037,85 zł. tytułem opłaty administracyjnej i 30 zł. tytułem opłaty za doręczenie dwóch wezwań do zapłaty, Sąd oddalił powództwo.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda umowne odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od kwoty 1.950,93 zł. od 3 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 72,61 zł od dnia wniesienia pozwu, czyli od 10 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c.
w zw. z art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w 49 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 969 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 52 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 900 zł – § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z kolei koszty poniesione przez pozwaną wyniosły 917 zł i obejmowały koszty zastępstwa adwokata w kwocie 900 zł– (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 474,81 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona pozwana powinna ponieść.