Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił W. P. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione 25 lat stażu sumarycznego w tym 7 lat , 6 miesięcy i 22 dni stażu pracy w warunkach szczególnych.

/decyzja k.17 – 17 odwrót plik II akt ZUS/

W dniu 29 grudnia 2017 r. pełnomocnik W. P. złożył odwołanie od ww. decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie W. P. prawa do emerytury od dnia 10 września 2017 r. W treści odwołania wskazano ,że wnioskodawca świadczył pracę w warunkach szczególnych w następujących okresach: od 5 listopada 1979 r. do 30 czerwca 1982 r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. , od 8 lipca 1982 r. do 30 czerwca 1991 r. w Ogólnobudowlanej Spółdzielni Pracy (...) oraz od dnia 1 lutego 1994 r. do 9 lutego 2017 r. w (...) S.A. w Ł.. W odniesieniu do nieuwzględnionego jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Ogólnobudowlanej Spółdzielni Pracy (...) wskazano ,że w okresie tym był on zatrudniony na stanowisku ładowacza i operatora sprzętu ciężkiego , a prace te są zaliczane do prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Zaznaczono ,że podczas pracy na stanowisku ładowacza , wnioskodawca zajmował się wyładunkiem oraz załadunkiem materiałów budowlanych ,takich jak cement oraz wapno , a podczas pracy na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego zajmował się on prowadzeniem koparki i spychacza na budowach prowadzonych przez zatrudniające go przedsiębiorstwo. W odniesieniu zaś do okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) S.A. w Ł. wskazano ,że nie jest zrozumiałym dla skarżącego dlaczego organ nie zaliczył mu do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresu od 6 do 9 września 1994 r. W ocenie skarżącego , legitymuje się on łącznym stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w wymiarze 16 lat , 6 miesięcy i 19 dni.

/odwołanie k.2 - 8/

W odpowiedzi na odwołanie , która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 29 stycznia 2018 r. pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wskazując ,że do pracy w warunkach szczególnych uwzględniono wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia: od 5 listopada 1979 r. do 30 czerwca 1982 r. , od 1 lutego 1994 r. do 5 września 1994 r. , od 10 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. ( do warunków szczególnych nie zaliczono okresu pobierania przez wnioskodawcę zasiłku chorobowego od 6 września 1994 r. do 9 września 1994 r.). W odniesieniu zaś do okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) od 8 lipca 1982 r. do 30 czerwca 1991 r. wskazano ,że nie przedstawił on świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych , a nadto , iż uprawnienia na ciężkie maszyny budowlane i drogowe wnioskodawca uzyskał dopiero w 1987 r.

/odpowiedź na odwołanie k.11 – 12/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. P. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

W. P. nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/okoliczność bezsporna/

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował 25 lat ogólnego stażu pracy.

/okoliczność bezsporna/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w wymiarze 7 lat , 6 miesięcy i 22 dni ( okres zatrudnienia od 5 listopada 1979 r. do 30 czerwca 1982 r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. , od 1 lutego 1994 r. do 5 września 1994 r. , od 10 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) S.A. w Ł..

/okoliczność bezsporna/

W. P. legitymuje się uprawnieniami maszynisty spycharek ( od 1977 r.) oraz uprawnieniami maszynisty ciężkich masz budowlanych i drogowych ( od 1987 r.).

/ świadectwo pracy k.10 – 10 odwrót plik II akt ZUS , legitymacja k.44 – 44 odwrót , zaświadczenie k.45/

W okresie od 8 lipca 1982 r. do 30 czerwca 1991 r. W. P. zatrudniony był w Ogólnobudowlanej Spółdzielni Pracy (...). Z treści świadectwa pracy z dnia 28 czerwca 1991 r. wynika, że w ww. okresie W. P. zajmował stanowiska ładowacza oraz operatora sprzętu ciężkiego.

/świadectwo pracy k.10 – 10 odwrót plik II akt ZUS , dokumentacja pracownicza wnioskodawcy k.28 – 37 odwrót/

Przez pierwsze trzy miesiące swojego zatrudnienia w ww. zakładzie pracy wnioskodawca zajmował stanowisko ładowacza , a do jego obowiązków pracowniczych należał wyładunek oraz załadunek materiałów budowlanych.

/zeznania wnioskodawcy min.00:18:24 – 00:21:21 rozprawy z dnia 9 maja 2018 r. , płyta CD k.49/

Na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego , wnioskodawca zajmował się obsługą maszyn budowlanych o udźwigu kilku ton takich jak koparko – ładowarki oraz spychacze. Powierzone obowiązki wykonywał na terenie realizowanych przez zakład pracy zleceń m.in. zajmował się układaniem torów tramwajowych , czy też utwardzał teren. Powierzone obowiązki wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy , a niejednokrotnie także w nadgodzinach.

/zeznania świadków: H. C. min.00:04:06 – 00:07:55 , J. K. min.00:07:55 – 00:12:50 , P. P. min.00:12:50 – 00:18:24 oraz zeznania wnioskodawcy min.00:18:24 – 00:21:21 rozprawy z dnia 9 maja 2018 r. , płyta CD k.49/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS, w szczególności dokumentacji osobowej wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: H. C. , J. K. , P. P., pracujących razem z wnioskodawcą w spornym okresie i mających w związku z tym wiedzę na temat charakteru wykonywanej przez niego pracy.

Dowody z dokumentów, zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, uzupełniają się wzajemnie i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie, którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Analiza treści wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że do prac w warunkach szczególnych należą w szczególności wymienione w dziale V (zatytułowanym „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) pod poz. 3 „prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”.

Do prac tego rodzaju należy wymieniona w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz.Urz.MB.1983.3.6), w wykazie A, w dziale V poz. 3 pkt 1 praca na stanowisku maszynisty koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych oraz w pkt 3 praca na stanowisku maszynisty spycharek i ciągników gąsienicowych Wykaz ten stanowi - jako, że ma charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 roku, I UK 192/07, Lex nr 447272).

Należy także wskazać, iż prawo do emerytury przewidziane w art.184 w związku z art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Stosownie zaś do treści §2 ust.1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl §2 ust.2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art.473§1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art.246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że po upływie trzymiesięcznego okresu pracy na stanowisku ładowacza , wnioskodawca wykonywał pracę operatora sprzętu ciężkiego i zajmował się wyłącznie obsługą maszyn budowlanych o udźwigu kilku ton takich jak koparko – ładowarki oraz spychacze. Co również istotne , powierzone obowiązki wykonywał stale , a niejednokrotnie także w nadgodzinach. Co więcej , przez cały okres wykonywania obowiązków maszynisty - operatora ciężkich maszyn budowlanych legitymował się stosownymi uprawnieniami w tym zakresie (uprawnienia posiadał bowiem od 1977 r.).W ocenie Sądu okres wykonywania przez wnioskodawcę obowiązków pracowniczych na stanowisku maszynisty - operatora ciężkich maszyn budowlanych powinien zostać zaliczony mu do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W odniesieniu zaś do trzymiesięcznego okresu pracy wnioskodawcy na stanowisku ładowacza wskazać należy ,że dział V wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie wymienia stanowiska ładowacza i tym samym Sąd nie znalazł podstaw do zaliczenia tego okresu jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Nie ulega bowiem wątpliwości ,iż zakład pracy wnioskodawcy należał do branży budowlanej , a zatem zastosowanie względem wnioskodawcy mógł mieć jedynie dział V wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Wskazać nadto należy , iż orzecznictwie za utrwalony należy uznać pogląd, że wyodrębnienie poszczególnych prac wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (por. także – I UK 20/09, I UK 24/09, III UK 174/10, III UK 166/11).

Biorąc zatem pod uwagę okres pracy wnioskodawcy na stanowisku maszynisty operatora ciężkich maszyn budowlanych tj. ponad 8 lat , spełnił on wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do emerytury na podstawie art.184 ust.1 ww. ustawy o emeryturach i rentach

-

ukończył 60 lat – 10 września 2017 r.

-

do 31 grudnia 1998 roku ma ponad 25 lat stażu pracy,

-

nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego

-

do 31 grudnia 1998 roku wykazał staż pracy w szczególnych warunkach ponad 15 lat.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał W. P. prawo do emerytury , o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. na rzecz W. P. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji

2.  Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe, zobowiązując do zwrotu w razie złożenia apelacji.

S.B.