Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2018 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w K.

przeciwko M. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Anna Jermak

Sygn. akt V GC 646/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 14 grudnia 2016 r. powód Kolporter spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. w K. domagał się zasądzenia od pozwanej M. C. kwoty 1000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że współpracował z pozwaną prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie umowy usług terminalowych. Pozwana zgodnie z § 15 ust. 2 w/w regulaminu świadczenia usług zobowiązana była do obowiązku udostępniania lokalu firmie (...) w celu montażu terminala, czego nie wykonała mimo pisemnego wezwania. W konsekwencji powód rozwiązał z pozwaną umowę ze skutkiem natychmiastowym i nałożył karę w wysokości 1000 zł. (pozew k. 2-3)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 stycznia 2017 r. w sprawie V GNc 4065/16 Sąd Rejonowy w Kielcach V Wydział Gospodarczy w całości uwzględnił roszczenie powoda. (nakaz zapłaty k. 31)

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że na umowie nie figuruje jej oryginalny podpis i nie łączył jej z powodem żaden stosunek prawny. (k.37, 45-46).

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie wskazane w pozwie oraz
o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że zarzut nie podpisania umowy został przez pozwaną podniesiony dopiero w sprzeciwie mimo doręczania dla pozwanej dokumentów chociażby zawierających wypowiedzenie umowy i nie były one kwestionowane przez pozwaną. (k.56-57).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód i pozwany są przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą.

(dowód: okoliczność bezsporna)

W dniu 26 listopada 2015 roku strony zawarły umowę współpracy w zakresie usług terminalowych. Na podstawie umowy powód miał dostarczyć jeden terminal kart płatniczych za opłatą abonamentową 30 zł. + VAT miesięcznie plus opłata za korzystanie z (...) 5 zł., a pozwana zobowiązała się udostępnić punkt sprzedaży od 4 stycznia 2016r.

Zgodnie z § 6 umowy powód miał prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym w drodze złożenia oświadczenia na piśmie w dowolnym czasie,
w przypadku niewykonywania lub nienależytego wykonywania umowy. W takim przypadku, powód zastrzegł uprawnienie do nałożenia kary umownej do 5000 zł.

( umowa k. 10-12, załączniki k. 13-22),

Pismem datowanym na 18 kwietnia 2016 r. powód przesłał do pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy uzasadniając to naruszeniem § 15 ust. 2 regulaminu polegające na nie wywiązaniu się z obowiązku udostępnienia lokalu firmie (...) w celu montażu terminala i pomimo pisemnego wezwania.

Powód nadto osobnym pismem skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty kary 1000 zł za naruszenie postanowień umowy § 6 ust. 1 regulaminu umowy.

(bezsporne: wezwanie k.27-28, oświadczenie o rozwiązaniu umowy oraz wezwanie do zapłaty k. 23-25)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako bezzasadne podlega oddaleniu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła, że nie widnieje na umowie jej oryginalny podpis, a zatem umowa nie wiązała stron. Zarzut ten jednak podlegał wykazaniu, zgodnie z ciężarem dowodowym, przez pozwaną (art. 6 kc, 232 kpc), a ciężarowi temu pozwana nie sprostała. Dlatego zarzut ten jako nieudowodniony Sąd pominął w dalszych rozważaniach uznając na podstawie przedstawionych w sprawie dokumentów, że strony wiązała umowa, na którą powoływał się powód.

W sprawie zatem sporny był zakres odpowiedzialny z tytułu niewykonania zobowiązania, w szczególności czy powód mógł obciążyć pozwaną karą umowną. Nieważność umowy sąd zobowiązany jest badać z urzędu.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej
z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Dla ważnego zastrzeżenia zatem kary umownej konieczne jest określenie przez strony w umowie za niewykonanie lub nienależyte wykonanie jakiego konkretnie zobowiązania niepieniężnego jedna ze stron umowy może domagać się od drugiej strony zapłaty kary umownej. Natomiast w nawiązaniu do art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 472 k.c. stanowi, że jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.

Podstawę naliczenia kar umownych w przedmiotowej sprawie stanowi § 6 ust. 2 regulaminu umowy, który stanowi, że w przypadku rozwiązania umowy z winy pozwanej wobec niewykonywania lub nienależytego wykonywania umowy, powód może nałożyć karę umowną w wysokości do 5000 zł niezależnie od możliwości dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych.

W ocenie Sądu z treści takiego zapisu nie wynika, za naruszenie konkretnie jakiego zobowiązania niepieniężnego wierzyciel jest uprawniony do nałożenia kary umownej. Podstawą możliwości nałożenia kary jest bowiem każde zachowanie dłużnika. A przy tym żaden zapis umowy nie konkretyzuje tego zobowiązania niepieniężnego w kontekście zastrzeżonej kary umownej. Nadto zauważyć należy, że dla ważnego zastrzeżenia kary umownej konieczne jest również określenie sumy jako kary umownej bądź chociażby kryteriów, w oparciu o które możliwe będzie ustalenie sumy, jaka dłużnik winien zapłacić wierzycielowi. Tymczasem we wskazanym uregulowaniu została określona kara w wysokości do 5000 zł, a nie 1000 zł jak wywodzi powód. W postanowieniu tym nie wskazano również widełek, zgodnie z którymi powód mógłby miarkować kwotę kary umownej w zależności od rodzaju naruszenia. Postanowienie to stoi w sprzeczności z zasadą pewności stosunków pranych, gdyż kontrahent w istocie nie wie, za jakie jego działanie może być nałożona kara umowna i z tego też powodu zastrzeżenie kary umownej należy uznać za nieskutecznie zastrzeżone.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu zapis umowy łączącej strony o karze umownej uznać należy za nieważny w rozumieniu art. 58 k.c.

Zauważyć również należy, że powód nie wykazał, żeby doszło do naruszenia umowy przez pozwaną. Nie wykazał żadnym dowodem odmowy udostępnienia lokalu przez pozwaną. Sama zaś treść korespondencji do pozwanej jaką formułował powód nie może stanowić dowodu działania czy też braku działania pozwanej.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.

SSR Anna Jermak