Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII AGa 1079/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSA Aldona Wapińska

Sędziowie: SA Marek Kolasiński (spr.)

SA Magdalena Sajur - Kordula

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Mikiciuk

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 17 listopada 2014 r., sygn. akt XVII AmT 16/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok nadając mu następującą treść:

„1. uchyla decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 1 sierpnia 2012 r. znak (...) (...));

2. zasądza od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na rzecz (...) w W. kwotę 477 zł (czterysta siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.”

II. zasądza od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na rzecz (...) w W. kwotę 1 090 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

Sygn. akt VII AGa 1079/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 1 sierpnia 2012 roku nr (...) (...)Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, na podstawie art. 210 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 209 ust. 1 pkt 9 ustawy z 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) z siedzibą w W. w związku z wykorzystywaniem częstotliwości bez wymaganego pozwolenia radiowego, o którym mowa w art. 143 ust. 1 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, nałożył na (...) z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 5.000 zł z tytułu wykorzystywania częstotliwości w pracy urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących w radiokomunikacji stałej w cyfrowej linii radiowej w relacji K. ul. (...) - S. ul. (...), nie posiadając do tego uprawnień, tj. pozwolenia radiowego.

W odwołaniu (...) z siedzibą w W. zaskarżyła decyzję w całości i wnosiła o jej uchylenie, ewentualnie zmianę poprzez obniżenie nałożonej kary pieniężnej do wysokości uwzględniającej zakres naruszenia, w tym: konieczność zastosowania innego urządzenia niż wskazane w pozwoleniu radiowym w celu zachowania ciągłości świadczenia usług telekomunikacyjnych abonentom, fakt dobrowolnego usunięcia naruszenia, dotychczasową działalność i możliwości finansowe powoda, a także zasady równości i niedyskryminacji. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił: naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 9 ustawy - Prawo telekomunikacyjne poprzez jego bezzasadne zastosowanie w części przewidującej karę za wykorzystanie częstotliwości bez posiadania do tego uprawnień, w sytuacji, gdy powód posiadał ważne pozwolenie radiowe umożliwiające wykorzystanie spornych częstotliwości przez urządzenie radiowe tego samego rodzaju lecz innego producenta; naruszenie art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy, w szczególności w zakresie porównania przeznaczenia, sposobu działania i sposobu wykorzystywania częstotliwości przez urządzenia łotewskiej produkcji (...) oraz urządzenia produkcji izraelskiej (...) LTD i w konsekwencji bezpodstawne nałożenie kary pieniężnej za brak uprawnień do wykorzystywania częstotliwości w pracy urządzeń nadawczo-odbiorczych; naruszenie art. 32 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 8 ust. 1 i ust. 1 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie konstytucyjnych zasad równości i zakazu dyskryminacji przy nakładaniu kary; naruszenie art. 210 ust. 2 oraz art. 32 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 8 ust. 1 i ust. 1 Konstytucji RP poprzez nałożenie kary rażąco wysokiej zważywszy na zakres naruszenia, w tym konieczność zastosowania innego urządzenia niż wskazane w pozwoleniu radiowym w celu zachowania ciągłości świadczenia usług telekomunikacyjnych abonentom, fakt dobrowolnego usunięcia uchybienia, dotychczasową działalność powoda i jego możliwości finansowe oraz kary nakładane na innych przedsiębiorców.

Wyrokiem z 17 listopada 2014 r., Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie. Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny

Decyzją z 6 kwietnia 2010 roku nr (...) (...)- (...)(2) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej udzielił (...) z siedzibą w W. pozwolenia radiowego na używanie urządzeń nadawczo-odbiorczych typu (...) 28 MHz pracujących w radiokomunikacji stałej w cyfrowej linii radiowej w relacji K. ul. (...) - S. ul. (...), na okres do 31 marca 2020 r. W dniu 4 października 2011 roku upoważnieni przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej pracownicy tego Urzędu w ramach kontroli bezpośredniej dokonali sprawdzenia wykorzystania przez powoda częstotliwości w pracy urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących w radiokomunikacji stałej w cyfrowej linii radiowej w relacji K. ul. (...) - S. ul. (...). Kontrolerzy stwierdzili pracę urządzenia radiowego typu IP-10 zamiast zapisanego w pozwoleniu radiowym urządzenia typu (...) 28 MHz i w protokole kontroli wskazali na istnienie nieprawidłowości w pracy linii radiowej z warunkami wykorzystywania częstotliwości określonymi w pozwoleniu radiowym polegające na zastosowaniu innych urządzeń nadawczo-odbiorczych i anten oraz zawyżonej przepływności.

Pismem z 26 września 2011 r., uzupełnionym w 31 października 2011 roku., powód złożył do organu administracji wniosek o zmianę pozwolenia radiowego poprzez uchylenie dotychczasowego i wydanie nowego. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z 3 listopada 2011 r. nr (...) (...)- (...)(2) stwierdził wygaśnięcie pozwolenia radiowego z dnia 6 kwietnia 2010 r., a ponadto decyzją z 3 listopada 2011 r. nr (...) (...)- (...)(4) wydał powodowi pozwolenie radiowe na używanie urządzeń nadawczo-odbiorczych typu IP-10 pracujących w radiokomunikacji stałej w cyfrowej linii radiowej w relacji K. ul. (...) - S. ul. (...).

Pismem z 27 marca 2012 r., Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) z siedzibą w W. w związku z wykorzystywaniem częstotliwości nie posiadając do tego uprawnień, tj. pozwolenia radiowego, o którym mowa w art. 143 ust. 1 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, w relacji K. ul. (...) - S. ul. (...), co zostało stwierdzone w ramach kontroli przeprowadzonej 4 października 2011 r. W piśmie z dnia 13 kwietnia 2012 r. powód zajął stanowisko, że - jego zdaniem - nie wykorzystywał on radiowych urządzeń nadawczo-odbiorczych bez wymaganego pozwolenia radiowego, ponieważ dysponował pozwoleniem radiowym z 6 kwietnia 2010 r., a różnica pomiędzy warunkami wykorzystywania częstotliwości według tego pozwolenia a stwierdzonym w trakcie kontroli stanem faktycznym dotyczyła typu i producenta urządzeń radiowych. Dlatego w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca wykorzystywanie urządzeń nadawczo-odbiorczych bez pozwolenia radiowego, lecz jedynie wykorzystywanie tych urządzeń w sposób „nie do końca zgodny" z warunkami określonymi w pozwoleniu. Powód wskazał ponadto, że wymiana dotychczasowego urządzenia typu (...) 28 MHz produkcji (...) na urządzenie typu IP-10 produkcji (...) LTD nie miała wpływu na warunki radiowe, zaś podjęcie działań zmierzających do zapobieżenia okresowemu wyłączeniu urządzenia było konieczne z uwagi na interesy użytkowników końcowych.

Zdaniem Sądu Okręgowego, odwołanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem przepis art. 209 ust. 1 pkt 9 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, który przewiduje karę pieniężną za wykorzystywanie częstotliwości, numeracji lub zasobów orbitalnych, nie posiadając do tego uprawnień lub niezgodnie z tymi uprawnieniami, został przez organ administracji prawidłowo zastosowany. Wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 143 ust. 1 i ust. 2 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, używanie urządzenia radiowego wymaga posiadania pozwolenia radiowego wydawanego w drodze decyzji przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, a w art. 145 ust. 1 ustawy zostały wskazane obligatoryjne elementy pozwolenia radiowego, które obejmują określenie: uprawnionego podmiotu oraz jego siedziby i adresu; rodzaju, wyróżnika typu oraz nazwy producenta urządzeń radiowych, których dotyczy pozwolenie; warunków wykorzystywania częstotliwości; warunków używania urządzenia, w szczególności rodzaju służby radiokomunikacyjnej lub sieci telekomunikacyjnej, w której urządzenie może być wykorzystywane; okresu ważności; terminu rozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości.

Sąd pierwszej instancji nie zgodził się z poglądem powoda, że nie wykorzystywał on radiowych urządzeń nadawczo-odbiorczych bez wymaganego pozwolenia radiowego, lecz jedynie wykorzystywał te urządzenia w sposób „nie do końca zgodny" z warunkami określonymi w pozwoleniu. Według Sądu Okręgowego, ponieważ w pozwoleniu radiowym organ administracji określa m.in. rodzaj, wyróżnik typu oraz nazwę producenta urządzeń radiowych, których dotyczy pozwolenie, używanie przez powoda urządzenia nadawczo-odbiorczego, które nie zostało określone w pozwoleniu radiowym, stanowiło używanie tego urządzenia bez właściwego pozwolenia. Sąd Okręgowy stwierdził, że cel polegający na zapewnieniu ciągłości świadczenia usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym nie może być realizowany przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego poprzez podejmowanie działań niezgodnych z prawem, a w szczególności niezgodnych z posiadanym pozwoleniem radiowym lub bez takiego pozwolenia oraz uznał, że nałożona na powoda kara pieniężna była proporcjonalna.

W apelacji od wyroku Sądu Okręgowego, powód wnosił o jego zmianę poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji lub zmianę kwalifikacji czynu na działanie niezgodne z posiadanym pozwoleniem radiowym, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu orzeczeniu powód zarzucił m.in.: naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 9 ustawy - Prawo telekomunikacyjne poprzez jego błędne zastosowanie w części odnoszącej się do wykorzystywania częstotliwości bez posiadania do tego uprawnień, pomimo posiadania przez powoda pozwolenia radiowego, gdyż sąd nie dokonał rozróżnienia pomiędzy sytuacjami działania bez uprawnień i działania niezgodnie z uprawnieniami, a także naruszenie art. 210 ust. 2 ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz art. 32 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji, poprzez usankcjonowanie nałożenia na powoda rażąco surowej kary pieniężnej. W apelacji podniesiono też zarzuty naruszenia przez zaskarżone orzeczenie art. 32 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji, poprzez nieuwzględnienie konstytucyjnych zasad równości i zakazu dyskryminacji przy nakładaniu kary oraz art. 232 zd. 2 kpc, poprzez niedopuszczalne nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki telekomunikacyjnej.

Wyrokiem z 25 lutego 2016 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił zaskarżony wyrok w całości, w ten sposób, że uchylił decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 1 sierpnia 2012 roku.

Sąd odwoławczy nie podzielił dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny, że używanie przez powoda urządzenia nadawczo-odbiorczego innego niż to, które zostało określone w pozwoleniu radiowym, stanowiło używanie tego urządzenia bez uprawnień. Wskazał, że powód posiadał pozwolenie radiowe uprawniające go do wykorzystywania odkreślonych w decyzji częstotliwości, lecz korzystał z urządzenia nadawczo-odbiorczego innego niż określone w decyzji, co należało zakwalifikować jako wykorzystywanie częstotliwości niezgodnie z uprawnieniami. Sąd Apelacyjny stwierdził, że wprawdzie w art. 209 ust. 1 pkt 9 ustawy - Prawo telekomunikacyjne ustawodawca przewiduje sankcję w postaci kary pieniężnej również za wykorzystywanie częstotliwości niezgodnie z uprawnieniami, jednakże ponieważ niniejsza sprawa dotyczy odpowiedzialności za czyn zbliżonej do odpowiedzialności karnej, powinna zostać rozpoznana z uwzględnieniem standardów ochrony praw oskarżonego obowiązujących w postępowaniu karnym, w tym z zastosowaniem zasady nullum crimen et nulla poena sine lege, z której wynika zakaz analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy. Pomimo więc spełnienia przesłanki „wykorzystywania częstotliwości niezgodnie z uprawnieniami", konieczność zapewnienia powodowi gwarancji proceduralnych spowodowała, że w niniejszej sprawie nie mogła ulec zmianie podstawa prawna wymierzenia kary pieniężnej, co uzasadniało uchylenie zaskarżonej decyzji.

Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniósł pozwany Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, zaskarżając go w całości oraz domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego

Wydanemu przez Sąd Apelacyjny wyrokowi pozwany zarzucił:

1)  Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 209 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 143 ust. 1 Pt przez błędną ich wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że wykorzystywanie danego zakresu częstotliwości za pomocą innego typu urządzenia radiowego niż określone w pozwoleniu radiowym nie jest wykorzystywaniem częstotliwości bez uprawnień, a jedynie wykorzystywaniem częstotliwości niezgodnie z tymi uprawnieniami.

2)  Naruszenie przepisów prawa postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 479 64§ 2 k.p.c. poprze uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości w sytuacji gdy Sąd Apelacyjny nie stwierdził, iż została wydana bez podstawy prawnej, a stwierdzona przez Sąd wada Decyzji nie skutkowała brakiem podstaw do nałożenia na Naukową i Akademicka Sieć Komputerową kary pieniężnej.

Pozwany podniósł, iż w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, którego wyjaśnienie niezbędne jest dla prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy, a mianowicie, czy w sytuacji kiedy Sąd stwierdzi, że w sentencji decyzji zostało nieprawidłowo określone działanie wypleniające znamiona przepisu stanowiącego podstawę do nałożenia kary Sąd kierując się zasadą gwarancji proceduralnych dla osoby odpowiedzialnej za czyn oraz standardów ochrony praw oskarżonego winien taką decyzje uchylić mimo, że działania ukaranego wypełniały znamiona przepisu, który stanowi podstawę nałożenia kary pieniężnej czy też działając zgodnie z art. 479 64§ 2 k.p.c. Sąd winien zmienić decyzje poprzez prawidłowe sformułowanie sentencji decyzji.

Powód (...) z siedzibą w W. wnosił o oddalenie skargi kasacyjnej pozwanego.

Wyrokiem z 17 maja 2017 roku Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze akt III SK 37/16 uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 lutego 2016 roku., sygn. akt VI ACa 179/15 i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego

Sąd Najwyższy wskazał, iż Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając sprawę powinien ocenić podniesione przez powoda w apelacji zarzuty dotyczące wysokości nałożonej kary pieniężnej, do których nie odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z uwagi na treść zapadłego rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje.

Apelacja okazała się zasadna, choć z przyczyn odmiennych od wskazanych w jej uzasadnieniu.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a jego ustalenia Sąd Apelacyjny przyjął za własne.

Na obecnym etapie postępowania ustalone jest, że jak stwierdził Sąd Najwyższy „wykorzystywanie danego zakresu częstotliwości za pomocą innego typu urządzenia radiowego niż określone w pozwoleniu radiowym nie jest wykorzystywaniem częstotliwości bez uprawnień, lecz wykorzystywaniem częstotliwości niezgodnie z tymi uprawnieniami” (k. 169). Sąd Najwyższy wskazał, iż w niniejszej sprawie „powód posiadał ważne pozwolenie radiowe na wykorzystywanie danego zakresu częstotliwości, przy czym korzystał z innych urządzeń od wskazanych w tym pozwoleniu, co wypełniało hipotezę wykorzystywania częstotliwości niezgodnie z posiadanymi uprawnieniami” (k. 169).

Zaakcentować należy to, że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 210 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 209 ust. 1 pkt. 9 Pt, a w protokole kontroli bezpośredniej z dnia 4 października 2011 r. w punkcie II „Zakres i cel przeprowadzenia kontroli” znajduje się fraza „kontrola radiowych urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących na liniach radiowych na wybranych obiektach na terenie miasta K., na zgodność z warunkami pozwolenia radiowego”. Jako podstawę prawną kontroli wskazano art. 199 ust. 1 Pt.

W zaskarżonej decyzji stwierdzono, że upoważnieni pracownicy UKE „w dniu 4 października 2011 r. (…), na podstawie art. 199 ust. 1 Pt w ramach kontroli bezpośredniej dokonali sprawdzenia wykorzystywania częstotliwości w pracy urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących w radiokomunikacji stałej w cyfrowej linii radiowej” (k. 5). Prezes Urzędu wskazał, że „w ramach przedmiotowej kontroli stwierdzono pracę urządzenia radiowego typ IP-10 zamiast zapisanego w pozwoleniu radiowym (…) typu (...) 28 MHz” (k. 6).

Kara została nałożona na powoda „z tytułu wykorzystywania częstotliwości w pracy urządzeń nadawczo-odbiorczych”, które Prezes Urzędu uznał za dokonywane bez pozwolenia radiowego, a Sąd Najwyższy za dokonywane „niezgodnie z posiadanymi uprawnieniami”. Podkreślić należy, że Prezes Urzędu stwierdził, iż nieprawidłowość ta „została stwierdzona w ramach kontroli przeprowadzonej w dniu 4 października 2011 r.” (k. 6).

W postanowieniu z dnia 24 września 2013 r. (III SK 3/13) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż „ustawodawca w przepisach Prawa telekomunikacyjnego przewidział tryb postępowania kontrolnego mający określoną sekwencję podejmowanych kolejno czynności. Uruchomienie trybu postępowania kontrolnego narzuca określony sposób postępowania, od którego przepisy proceduralne i kompetencyjne Prawa telekomunikacyjnego nie przewidują odstępstw (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2010 r., III SK 8/10; z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10 oraz z dnia 6 października 2011 r., III SK 9/11). W aktualnie obowiązującym stanie prawnym nie jest zatem możliwe ani konstytucyjnie dopuszczalne, stworzenie w wyniku orzecznictwa sądowego szczególnego trybu postępowania ułatwiającego Prezesowi Urzędu korzystanie z kompetencji do nakładania kar pieniężnych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych, który to tryb pozwalałby Prezesowi Urzędu wykorzystywać postępowanie kontrolne z art. 199 i n. Prawa telekomunikacyjnego do weryfikacji działalności przedsiębiorców telekomunikacyjnych i pozyskiwania informacji i dowodów o niezgodności tej działalności z przepisami obowiązującego prawa, a następnie – ignorując sekwencje czynności przewidzianą dla postępowania kontrolnego – wszczynać samoistne postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków objętych przedmiotem postępowania kontrolnego.”

Sąd Najwyższy stwierdził przy tym, że „Obowiązujące przepisy Prawa telekomunikacyjnego w zakresie postępowania w sprawie nakładania kar pieniężnych pozwalają jedynie na przyjęcie założenia o dopuszczalności nałożenia kary pieniężnej bez uprzedniego przeprowadzenia postępowania kontrolnego, w tym na podstawie informacji uzyskanych w toku postępowania kontrolnego o innym przedmiocie (dotyczącego innego obowiązku ciążącego na przedsiębiorcy telekomunikacyjnym), niż postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2012 r., III SK 24/11).”

Obraz linii judykatury na przedmiotowej płaszczyźnie dopełnia wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2012 r., III SK 24/12. W orzeczeniu tym niewystępowanie „tożsamości przedmiotów przeprowadzonego przez Prezesa Urzędu postępowania kontrolnego z art. 199 i nast. Prawa telekomunikacyjnego oraz samoistnego postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej” uzasadniono tym, że „Prezes Urzędu nałożył na powódkę karę pieniężną za niedochowanie obowiązków wynikających z art. 143 Prawa telekomunikacyjnego, które zostało ujawnione w związku, niejako przy okazji, postępowania kontrolnego prowadzonego w innej sprawie, dotyczącej kontroli pracy systemu GSM 900 i GSM 1800 w zakresie sprawdzenia zgodności wykorzystywanych przez powódkę kanałów częstotliwości z posiadanym pozwoleniem radiowym. Przedmiot postępowania kontrolnego (kontrola pracy systemu GSM 900 i GSM 1800 w zakresie sprawdzenia zgodności wykorzystywanych przez powódkę kanałów częstotliwości z posiadanym pozwoleniem radiowym) był różny od przedmiotu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej (wykorzystywanie częstotliwości bez wymaganych pozwoleń radiowych z art. 143 Prawa telekomunikacyjnego). Powódka nie została ukarana za sprawdzone w trybie kontroli, o której mowa w art. 199 Prawa telekomunikacyjnego, wykorzystywanie częstotliwości radiowych w sposób niezgodny z posiadanymi przez powódkę uprawnieniami, ale została ukarana w osobnym postępowaniu za wykorzystywanie częstotliwości bez stosownych zezwoleń.”

Sąd Najwyższy w niniejszej sprawie ustalił, że powód dopuścił się „wykorzystywania częstotliwości niezgodnie z posiadanymi uprawnieniami”, a Prezes Urzędu stwierdził, iż przedmiotowa nieprawidłowość „została stwierdzona w ramach kontroli przeprowadzonej w dniu 4 października 2011 r.” (k. 6). Mieści się też ona w ramach zakreślonych frazą „kontrola radiowych urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących na liniach radiowych na wybranych obiektach na terenie miasta K., na zgodność z warunkami pozwolenia radiowego”, przy pomocy której Prezes Urzędu określił przedmiot postępowania kontrolnego, jakie wszczął na podstawie art. 199 ust. 1 Pt. Nie można zatem uznać, że przedmiotowe uchybienie zostało stwierdzone jedynie „przy okazji” kontroli. W niniejszej sprawie niedopuszczalne było w związku z tym nałożenie kary na podstawie art. 210 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 209 ust. 1 pkt. 9 pt. Skoro bowiem, Prezes Urzędu wszczął postępowanie kontrolne na podstawie art. 199 ust. 1 Pt, to obowiązany był postępować w sposób odpowiadający przewidzianej dla tego unormowania sekwencji działań. Przesądza to o konieczności uchylenia zaskarżonej decyzji i zwalnia z obowiązku ustosunkowywania się do pozostałych zarzutów apelacji.

Ze wskazanych wyżej względów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 479 64 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach oparto na podstawie art 98 § 1 i 3 k.p.c., § 14 ust. 3 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz §14 ust. 2 pkt 3 i § 10 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015.