Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała-Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2018 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa: U. W.

przeciwko: Zarządcy Masy Sanacyjnej C.. (...) S.A. w restrukturyzacji we W.

o wynagrodzenie za pracę, premię, ekwiwalent za urlop

I.  umarza postępowanie w zakresie, w jakim powódka cofnęła powództwo, tj. do kwoty 7.129,47 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu wynagrodzenia za pracę za maj 2017r.;

II.  zasądza od strony pozwanej Zarządcy Masy Sanacyjnej C.. (...) S.A. w restrukturyzacji we W. na rzecz powódki U. W. kwotę 10.424,57 zł netto (dziesięć tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote 57/100) z ustawowymi odsetkami:

-od kwoty 7.129,47 zł od dnia 10.07.2017 r. do dnia zapłaty- tytułem wynagrodzenia za pracę,

-od kwoty 1.419,60 zł od dnia 10.07.2017 r. do dnia zapłaty- tytułem premii,

-od kwoty 1.875,50 zł od 10.07.2017 r. do dnia zapłaty- tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop;

III.  oddala wniosek strony pozwanej o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu;

IV.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka U. W. pozwem z 17 lipca 2017 r. (data prezentaty) skierowanym przeciwko stronie pozwanej C.. (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła o zasądzenie od strony pozwanej następujących kwot:

- 7.129,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 9 czerwca 2017 r. tytułem wynagrodzenia za miesiąc maj,

- 7.129,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 10 lipca 2017 r. tytułem wynagrodzenia za miesiąc czerwiec,

- 1.419,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 10 lipca 2017 r. tytułem premii,

- 1.875,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 10 lipca 2017 r. tytułem ekwiwalentu za urlop.

Uzasadniając swoje żądania powódka podniosła, że była zatrudniona u strony pozwanej od 3 kwietnia 2017 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na okres próbny do 30 czerwca 2017 r. za wynagrodzeniem zasadniczym 10.240,00 zł brutto. Począwszy od wynagrodzenia za pierwszy miesiąc pracodawca zwlekał z jego wypłatą. Wypłata pierwszego wynagrodzenia nastąpiła dopiero 6 dni po terminie. Powódka nie otrzymała do chwili obecnej wynagrodzenia za miesiąc maj i czerwiec 2017 r. Ponadto, zgodnie z umowa o pracę, powódka miała otrzymywać tzw. premię utylizacyjną, która również nie została jej wypłacona. Po wygaśnięciu umowy o pracę powódka nie otrzymała należnego jej ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, który przysługiwał jej w wymiarze 7 dni, a z którego wykorzystała tylko 2 dni (k. 3-v. 4).

Nakazem zapłaty z dnia 13 września 2017 r. wydanym w postępowaniu upominawczym, tut. Sąd nakazał stronie pozwanej aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła na rzecz powódki kwotę 17.554,04 zł, z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 7.129,47 zł od dnia 9.06.2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7.129,47 zł od dnia 10.07.2017 r. do dnia zapłaty

- tytułem wynagrodzenia za pracę,

- od kwoty 1419,60 zł od dnia 10.07.2017 r.

- tytułem premii,

- od kwoty 1875,50 zł od dnia 10.07.2017 r.

- tytułem ekwiwalentu za urlop

oraz nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220,00 zł tytułem ¼ opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy albo w terminie 2 tygodni od doręczenia nakazu wniosła sprzeciw (k. 26).

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z 17 października 2017 r., sygn. akt VII GR 26/17 otworzone zostało wobec strony pozwanej postępowanie sanacyjne. Zarządcą został wyznaczony M. Ś. (k. 46-48).

Postanowieniem z tut. Sądu z 20 grudnia 2017 r. do udziału w sprawie został wezwany zarządca strony pozwanej w restrukturyzacji w W. (k. 50-v. 50).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Zarządca Masy Sanacyjnej C.. (...) S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko zarządca strony pozwanej zarzucił, że powódka nie udowodniła, aby pracodawca zalegał jej z wypłatą wynagrodzenia za miesiące maj-czerwiec 2017 r. oraz premii i niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego (k. 56-58).

Na rozprawie 28 maja 2018 r. pełnomocnik zarządcy strony pozwanej uznał wszystkie dochodzone przez powódkę roszczenia, w tym roszczenie o wypłatę premii utylizacyjnej (czas nagrania 00:01:48-00:01:55, 00:10:26-00:10:46), natomiast powódka cofnęła powództwo w zakresie wynagrodzenia za miesiąc maj 2017 r. (czas nagrania 00:10:51-00:11:08), wobec jego otrzymania.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka U. W. była zatrudniona u strony pozwanej C.. (...) S.A. z siedzibą w W. w okresie od 3 kwietnia 2017 r. do 30 czerwca 2017 r., na podstawie umowy o pracę na okres próbny, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku analityka.

Zgodnie z umową o pracę, miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 10.240,00 zł brutto. Poza wynagrodzeniem zasadniczym miała otrzymywać dodatkowo premię utylizacyjną w wysokości 575,00 zł brutto miesięcznie, której zasady naliczania i wypłacania określał Regulamin z 30 marca 2016 r. Premia miała być wypłacana kwartalnie.

Strona pozwana nie wypłaciła powódce wynagrodzenia zasadniczego za miesiące:

- maj 2017 r. w wysokości 10.240,00 zł brutto,

- czerwiec 2017 r. w wysokości 10.240,00 zł brutto.

Powódka nie otrzymała również premii utylizacyjnej w łącznej wysokości 1.725,00 zł brutto oraz ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.458,00 zł brutto.

Powódka bezskutecznie wzywała stronę pozwaną do uregulowania zaległości.

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z 17 października 2017 r., sygn. akt VII GR 26/17, zostało otworzone postępowanie sanacyjne wobec strony pozwanej. W toku postępowania sanacyjnego w spisie wierzytelności w poz. 321 zostały ujęte następujące roszczenia główne powódki:

- wynagrodzenie za maj 2017 r. w wysokości 10.240,00 zł brutto,

- wynagrodzenie za czerwiec 2017 r. w wysokości 10.240,00 zł brutto,

- ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wysokości 2.458,00 zł brutto.

Ponadto do należności głównych doliczone zostały odsetki.

W dniu 14 marca 2018 r. Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wypłacił powódce kwotę 7.709,43 zł tytułem zaległego wynagrodzenia finansowanego ze środków funduszu.

Dowody: Okoliczności bezsporne

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił opierając się na dowodach z dokumentów, niekwestionowanych przez strony i niebudzących żadnych wątpliwości, które zostały sporządzone w przewidzianej formie, a ich autentyczność, nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Wobec skutecznego cofnięcia powództwa w zakresie wynagrodzenia za maj 2017 r. z odsetkami ustawowymi, Sąd Rejonowy w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Natomiast z brzmienia art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. wynika, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.

Sąd co do zasady związany jest cofnięciem pozwu. Zawsze jednak obowiązany jest dokonać oceny, czy w świetle zgromadzonego materiału procesowego czynność taka jest dopuszczalna. Zgodnie bowiem z art. 203 § 4 k.p.c., sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Przepisy te znajdują odpowiednie zastosowanie w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, przy czym, jak stanowi art. 469 k.p.c., sąd uzna cofnięcie pozwu za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

W niniejszej sprawie powódka na rozprawie 28 maja 2018 r. oświadczyła, że cofa powództwo w zakresie wynagrodzenia za maj 2017 r. Natomiast z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie powództwa było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa ani też by czynność ta naruszała słuszny interes strony powodowej. Z oświadczenia złożonego przez powódkę oraz załączonego do pisma z 21 maja 2018 r. potwierdzenia przelewu wynika, że Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wypłacił na rzecz powódki zaległe wynagrodzenie ze środków funduszu wraz z należnymi odsetkami. W tym zakresie, roszczenie powódki zostało więc zaspokojone.

W punkcie II sentencji wyroku, Sąd uwzględnił pozostałe roszczenia powódki mając na uwadze fakt, że w toku postępowania strona pozwana uznała jej za zasadne.

Zgodnie z treścią art. 231 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (zob. wyrok SN z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Jest to stanowcze, bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego. Nadal zachowuje aktualność dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdzające, że uznanie będące aktem dyspozytywnym o ograniczonym zakresie obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak i podstawę prawną danej sprawy, tzn. zespół obowiązujących przepisów, na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie (np. wyrok SN z dnia 28.10.1976 r., IIICRN 232/76, OSNCP 1977 r., nr 5-6 poz. 101). Sąd co do zasady jest związany uznaniem. Obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Wprawdzie w sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana zaprzeczyła istnieniu długu i wniosła o oddalenie powództwa w całości, jednak w dalszym toku postępowania zmieniła stanowisko procesowe. Co więcej - twierdzenia o niezasadności żądań powódki były gołosłowne, nie poparte żadnym materiałem dowodowym. Tymczasem to strona pozwana jako pracodawca, w sytuacji kwestionowania roszczeń powódki o wypłatę wynagrodzenia za pracę, premii i ekwiwalentu za niewypłacony urlop, winna wykazać, że roszczenia te są z jakichś przyczyn nieuzasadnione, w szczególności zaś – że wypłaciła powódce należne jej świadczenia. Podkreślić należy, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego, ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach. Istota tego ciężaru sprowadza się do ryzyka poniesienia ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodu. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działanie. Samo twierdzenie strony nie jest bowiem dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

O istniejących faktycznie zaległościach świadczyć może fakt, że w trakcie postępowania sanacyjnego, w spisie wierzytelności zostały ujęte roszczenia powódki odnośnie wynagrodzenia za miesiące maj i czerwiec 2017 r. oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z odsetkami. Natomiast na rozprawie w dniu 28 maja 2018 r. pełnomocnik strony pozwanej oświadczył, że uznaje roszczenia powódki w całości, w tym w zakresie premii utylizacyjnej.

W pkt. III sentencji wyroku, Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zwrot kosztów procesu, gdyż nie zaszły podstawy z art. 98 k.p.c. do jego uwzględnienia. Przede wszystkim Sąd miał na uwadze, że roszczenia powódki były w pełni uzasadnione. Powództwo zostało umorzone w części, jednakże do częściowego spełnienia świadczenia doszło już w toku procesu, po wdaniu się przez stronę pozwaną w spór. Sąd miał na uwadze również postawę strony pozwanej, która składając sprzeciw od nakazu zapłaty zaprzeczyła istnieniu jakichkolwiek zobowiązań, a następnie przyznała, że sporne świadczenia nie zostały wypłacone powódce. Na moment wytoczenia powództwa droga sądowa w postępowaniu cywilnym przed Sądem pracy, była dla powódki jedyną możliwością wyegzekwowania należnych jej świadczeń. Dopiero w toku postępowania pojawiła się inna możliwość uzyskania przez powódkę zaspokojenia w związku z wdrożeniem w stosunku do strony pozwanej postępowania sanacyjnego i częściowym uwzględnieniem roszczeń powódki w spisie wierzytelności.

W punkcie IV sentencji wyroku nieuiszczonymi kosztami sądowymi w postaci opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy, Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze, że strona przegrywająca sprawę jest w trudnej sytuacji finansowej i podlega aktualnie postępowaniu sanacyjnemu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.