Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w Ł.

przeciwko Z. F.

o zapłatę 1.653,50 zł

1)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.653,50 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote i pięćdziesiąt groszy);

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 945 zł (dziewięćset czterdzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 98/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej Z. F. powództwo o zapłatę kwoty 1.653,50 zł oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 14 października 2015 roku z (...) Sp. z o.o. w P. umowy pożyczki nr (...). W dniu 4 listopada 2016 roku powód na mocy umowy cesji nabył wierzytelność względem pozwanej, na którą złożyły się: należność główna w kwocie 833,36 zł, prowizja za udzielenie pożyczki – 208,36 zł, prowizja za obsługę pożyczki – 711,78 zł oraz opłata za obsługę zadłużenia przeterminowanego – 300 zł. Po dokonaniu cesji wierzytelności pozwana dokonała wpłaty w wysokości 400 zł, która została zaliczona w następującej kolejności: prowizje i opłaty, odsetki, kapitał. Powód wskazał również, że umowa pożyczki została pozwanej wypowiedziana w dniu 20 września 2016 roku. (pozew k. 3-8)

W dniu 12 grudnia 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości. W sprzeciwie pozwana uznała powództwo, wniosła o rozłożenie spłaty zasądzonego roszczenia na cztery równe raty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Wyjaśnił, że pozwanej dwukrotnie był przedstawiany nowy harmonogram spłat i za każdym razem pozwana nie dochowywała terminów spłat, w konsekwencji czego konieczne okazało się wytoczenie powództwa. Wobec powyższych okoliczności powód wniósł o niestosowanie przepisów art. 101 k.p.c. i art. 320 k.p.c. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 39, sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 41-44, odpowiedź na sprzeciw k. 55-55v.)

Na rozprawie w dniu 16 maja 2018 roku pełnomocnicy stron nie stawili się. (protokół rozprawy k. 63)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2015 roku pozwana Z. F. zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. w P. umowę pożyczki ratalnej nr (...), na mocy której udzielono jej pożyczki pieniężnej w kwocie 2.500 zł. Pozwana zobowiązała się spłacić otrzymaną kwotę wraz z prowizją wstępną za udzielenie pożyczki w kwocie 625 zł oraz prowizją za obsługę w wysokości 237,50 zł należną za każdy rozpoczęty okres odsetkowy, w 12 miesięcznych ratach w wysokości i terminach określonych w harmonogramie spłat. Termin całkowitej spłaty pożyczki strony umowy oznaczyły na dzień 10 października 2016 roku. Za każdy dzień opóźnienia pożyczkodawca był uprawniony do naliczania opłaty odszkodowawczej w wysokości 5 zł, ale nie więcej niż 300 zł. Pożyczkodawca nie był natomiast uprawniony do naliczania odsetek zarówno kapitałowych, jak i za opóźnienie. Całkowita kwota do spłaty obciążająca pozwaną wynosiła 5.975 zł. Pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę pożyczki, m.in. w sytuacji, gdy pożyczkobiorca nie dokona spłaty zobowiązań wynikających z umowy w ustalonym terminie. Podstawę zawarcia umowy stanowił wniosek pozwanej z dnia 14 października 2015 roku. Integralną część umowy stanowił regulamin. (wniosek o udzielenie pożyczki krótkoterminowej k. 20, umowa pożyczki k. 21, regulamin k. 26-30, harmonogram spłat k. 31, okoliczności bezsporne)

Z. F. nie spłaciła w całości udzielonej jej pożyczki, w wyniku czego pierwotny wierzyciel pismem z dnia 20 września 2016 toku wypowiedział dłużniczce przedmiotową umowę. W treści wypowiedzenia zadłużenie pozwanej zostało oznaczone na kwotę 2.008,50 zł, do której zapłaty pożyczkodawca wezwał pozwaną pod rygorem wszczęcia postępowania sądowego. (wypowiedzenie k. 32-33, wydruk ze zbiorczej listy nadań k. 34, okoliczności bezsporne)

W dniu 4 listopada 2016 roku (...) Sp. z o.o. w P. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w Ł. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika Z. F.. W załączniku do umowy sprzedaży wierzytelności zadłużenie pozwanej zostało oznaczone na łączną kwotę 2.053,50 zł. Po nabyciu wierzytelności powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia pod rygorem wytoczenia powództwa. (umowa ramowa przelewu wierzytelności k. 13-16v., porozumienie k. 17-18, wydruk z załącznika do umowy przelewu wierzytelności k. 19)

W dniu 2 października 2017 roku pozwana dokonała na rzecz powoda wpłaty w wysokości 400 zł.

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Wskazać w tym miejscu należy, że Z. F. w treści złożonego sprzeciwu od nakazu zapłaty w całości uznała powództwo. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Wobec jednak tego, iż w niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził niezgodności z prawem, czy zasadami współżycia społecznego uznania powództwa, jak również nie stwierdził, aby to zmierzało do obejścia przepisów prawa, Sąd był związany uznaniem powództwa i uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana nie kwestionując istnienia zadłużenia oznaczonego w treści pozwu, w treści sprzeciwu, powołując się na swoją trudną sytuację rodzinną, wniosła o rozłożenie zadłużenia na cztery raty w równej wysokości. Sąd nie znalazł jednak podstaw do uwzględnienia przedmiotowego wniosku. Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Wskazać również należy, że jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 lutego 2017 roku (I ACa 1030/16, L.), częste w praktyce korzystanie z art. 320 k.p.c. dla rozkładania na raty zasądzanych sum pieniężnych wskazywałoby na nierespektowanie przez sądy szczególnego, wyjątkowego charakteru tego przepisu i potrzeby starannego zbadania podstaw jego zastosowania. Przepis ten jest stosowany przez sąd jedynie fakultatywnie, na podstawie okoliczności, na które powołuje się strona chcąca skorzystać z możliwości rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. W świetle przytoczonego judykatu nie budzi wątpliwości, że ustalenie, że sytuacja majątkowa dłużnika racjonalizuje przyjęcie, że zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu art. 320 k.p.c., wymaga bezwzględnie - czego pozwana całkowicie zaniechała - przedstawienia dowodów na tą okoliczność (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Pozwana nie tylko nie złożyła żadnych dowodów na okoliczność swojej sytuacji majątkowej i życiowej, ale nawet nie przedstawiła jakichkolwiek twierdzeń w powyższym zakresie. Nie wiadomo zatem, czym przejawia się trudna sytuacja rodzinna pozwanej, o której mowa w sprzeciwie, i czy rzeczywiście uzasadnia ona zastosowanie omawianego moratorium sędziowskiego. Pozwana nie podjęła także próby wykazania, iż w przypadku rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, będzie miała realną możliwość ich spłaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.653,50 zł.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, a zatem należy się jej od pozwanej zwrot kosztów procesu w całości (art. 98 § 3 k.p.c.).

Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, koszty zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 945zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Dodatkowo wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do orzeczenia o kosztach procesu na podstawie art. 101 k.p.c. W myśl powołanego przepisu zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Omawiany przepis statuuje zasadę zawinienia, będącą wyjątkiem od reguły odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c.) i łączy jej realizację ze spełnieniem uprzednio i kumulatywnie przez stronę pozwaną wskazanych w tym przepisie przesłanek, czego jednak pozwana nie uczyniła. Wprawdzie pozwana uznała powództwo w pierwszej czynności procesowej, to jednocześnie nie sposób przyjąć, iż nie dała podstaw do wytoczenia sprawy. Z. F. była wzywana do spłaty zadłużenia zarówno w treści pisma zawierającego oświadczenie pożyczkodawcy o wypowiedzeniu umowy, jak również w treści wystawionego przez powoda wezwania do zapłaty. W obu tych pismach pozwana była informowana o możliwości skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego w przypadku braku spłaty zadłużenia. Pomimo stosownego pouczenia pozwana dokonała spłaty wyłącznie kwoty 400 zł, dając powodowi asumpt do wytoczenia przedmiotowego powództwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.