Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy/Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

Wydział IV

w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Grygiel

Protokolant starszy sekretarz sądowy Karina Zbroińska

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 roku w Częstochowie na rozprawie

sprawy J. W.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziałowi Regionalnemu w C.

o zwrot nienależnie pobranych świadczeń

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału Regionalnego
w C.

z dnia 21 marca 2017 roku Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 509/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 marca 2017 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału Regionalnego w C., w związku z nadesłanym oświadczeniem o łącznej kwocie przychodu osiągniętego w 2016 roku, dokonał ubezpieczonemu J. W. rozliczenia renty rolniczej.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż w 2016 roku łączna kwota przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego wyniosła kwotę 50.803,71 złotych
i przekroczyła ona niższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla tego roku na kwotę 34.054,40 złotych. Powyższe uzasadniało zmniejszenie renty rolniczej o kwotę 6.753,90 złotych, tj. o łączną kwotę maksymalnego zmniejszenia.

W odwołaniu wniesionym do Sądu ubezpieczony J. W. zakwestionował powyższą decyzję zarzucając jej:

-

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 34 ust. 1 w związku z art. 52 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz art. 103-106 i art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu na ich podstawie nadpłaty pobieranej renty rolniczej z powodu uzyskania przychodów powodujących zmniejszenie świadczenia rentowego oraz zobowiązanie go do zwrotu kwoty 6.753,90 złotych, jako świadczenia nienależnie pobranego za okres od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku, podczas gdy jego przychód nie powodował zmniejszania świadczenia rentowego, jak również nie został pouczony o okolicznościach powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń, wobec czego brak było możliwości zastosowanie w stosunku do niego powyższych przepisów oraz

-

naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 9 i 10 § 1 k.p.a. w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich nie zastosowanie i uniemożliwienie mu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji, jak również nie udzielenie mu niezbędnych wyjaśnień i wskazówek o okolicznościach będących przedmiotem zaskarżonej decyzji, co skutkowało poniesieniem przez niego szkody z powodu nieznajomości prawa.

Wywodząc z powyższego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie braku nadpłaty pobranej przez niego renty rolniczej oraz brak obowiązku zwrotu kwoty 6.753,90 złotych.

Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego – Oddziału Regionalnego w C. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. W. urodził (...).. Decyzją z dnia 9 stycznia 1990 roku, wydaną przez ZUS, ubezpieczonemu przyznane zostało prawo do renty od
3 listopada 1989 roku w związku z przekazaniem gospodarstwa rolnego. W decyzji tej zawarto informacje, zgodnie z którym obywatel zobowiązany jest, zgodnie z niżej podanym pouczeniem, zawiadomić Oddział ZUS wypłacający rentę o okolicznościach mających wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość oraz – na żądanie tego oddziału – przedkładać dowody dla stwierdzenia dalszego istnienia prawa do świadczeń. W razie zajścia okoliczności mających wpływ na wstrzymanie wypłaty lub obniżenie wysokości świadczeń nie należy podejmować nieprzysługujących kwot. Równocześnie w pouczeniu wskazano, iż prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu, jeżeli świadczeniobiorca:

1.  osiąga wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu – bez względu na wysokość tego wynagrodzenia, przy czym w razie wykonywania zatrudnienia równocześnie w więcej niż jednym zakładzie pracy bierze się pod uwagę łączny wymiar czasu pracy;

2.  uprawniony do renty lub emerytury albo jego małżonek prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni co najmniej 0,5 ha lub dział specjalny objęty podatkiem rolnym;

3.  osiąga dochód z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem, z wyjątkiem gdy:

a)  dochód ten zwolniony został od podatku dochodowego, albo;

b)  działalność podlegająca opodatkowaniu tym podatkiem wykonywana jest osobiście przez emeryta lub rencistę, bądź przy pomocy jednego lub dwóch uczniów zawodu, bez zatrudnienia innych pracowników.

Przekroczenie przed zakończeniem roku kalendarzowego dopuszczalnej kwoty wynagrodzenia, dochodu powoduje:

1.  zmniejszenie wysokości świadczenia o kwotę tego przekroczenia, jeżeli kwota wynagrodzenia miesięcznego jest niższa od wysokości świadczenia;

2.  zawieszenie prawa do świadczenia, jeżeli kwota wynagrodzenia miesięcznego jest co najmniej równa wysokości świadczenia.

Wskazano przy tym, iż obywatel zobowiązany jest niezwłocznie zawiadomić Oddział ZUS m.in. o wykonywaniu zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy oraz osiągnięciu dochodów z działalności określonej w ust. 1 oraz w ust. 2 i 3.

Ubezpieczony również po przejęciu wypłaty świadczenia przez KRUS był pouczany o swoich obowiązkach. I tak w decyzji z dnia 30 lipca 1996 roku w pkt 5 pouczenia wskazano, iż osoba, która pobrała nienależne jej świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu (k. 22-23). Za kwoty nienależnie pobranych świadczenia uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Jednocześnie wskazano, iż w celu ustalenia czy nie zachodzą okoliczności powodujące zawieszenie lub zmniejszenie wysokości emerytury rolniczej – renty rolniczej inwalidzkiej, ubezpieczony jest zobowiązany zawiadomić organ wypłacający świadczenie m.in. o podjęciu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, jak też pełnieniu służby; wysokości osiąganego wynagrodzenia – dochodu – uposażenia. Wyjaśniono przy tym, iż za dochód uważa się otrzymywanie: wynagrodzenia ze stosunku pracy,
z tytułu umowy zlecenia, umowy agencyjnej, umowy o dzieło lub umowy o pracę nakładczą; dochód z tytułu członkostwa spółdzielni, wykonywania wolnego zawodu, działalności twórczej lub artystycznej, działalności gospodarczej lub współpracy przy prowadzeniu takiej działalności. Podobne pouczenia zawarto również w późniejszych decyzjach kierowanych do ubezpieczonego, m.in. w decyzjach z dnia 20 czerwca 1997 roku k. 24-25), z dnia 3 grudnia 2002 roku (k. 34), 28 maja 2004 roku (k. 35). Ubezpieczony otrzymał powyższe decyzje.

W dniu 12 stycznia 1998 roku w KRUS zostało złożone oświadczenie ubezpieczonego, iż osiąga wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy i jego zamiarem jest osiąganie dochodu w wysokości nie powodującej zawieszenia lub zmniejszenia świadczenia. Odwołujący otrzymywał decyzje rozliczeniowe KRUS co do powyżej wskazanych lat.

Odwołujący od 31 grudnia 2001 roku rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej pod firmą (...) J. W.
w M..

Z dniem 1 sierpnia 2007 roku ubezpieczony podjął zatrudnienie w Urzędzie Miasta w M.. O podjęciu pracy i prowadzeniu działalności gospodarczej odwołujący nie poinformował organu rentowego, nie informował również o wysokości osiąganego przychodu.

W dniu 11 lipca 2013 roku do KRUS wpłynęła informacja z ZUS, iż ubezpieczony jest zgłoszony do ubezpieczeń jako pracownik oraz że jest płatnikiem składek zdrowotnych na własne ubezpieczenie z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. W dniu 27 stycznia 2014 roku, na zobowiązanie organu rentowego, odwołujący przedłożył PIT-36 za lata 2002-2012, a w dniu 26 lutego 2014 roku oświadczenie o wysokości osiągniętego dochodu (straty) w 2013 roku. W dniu 8 lipca 2016 roku J. W. złożył PIT-36 za lata 2014-2015, jak również świadectwo pracy za okres zatrudnienia w Urzędzie Miasta w M.. Złożył również świadectwa pracy potwierdzające, iż w okresie od 1 kwietnia 2014 roku do 5 sierpnia 2014 roku pracował w (...) Ż. W. w M.,
w okresie od 6 sierpnia 2014 roku do 7 października 2014 roku był zatrudniony
w Urzędzie Skarbowym w M., od 1 kwietnia 2015 roku wykonywał pracę
w firmie (...) w M.. Organ rentowy pozyskał również
z Urzędu Skarbowego w M. informacje na temat osiąganych przychodów w latach 2014-2015 z poszczególnych tytułów.

Uwzględniając zgromadzone dane organ rentowy dokonał rozliczenia pobieranego przez ubezpieczonego za lata 2002-2015 świadczenia rentowego przyjmując z tytułu pozostawania w stosunku pracy oraz z tytułu działalności wykonywanej osobiście kwoty przychodu wskazane w rocznych zeznaniach podatkowych. Natomiast za przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej przyjął przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Tak organ rentowy ustalił, iż kwota przychodu osiągniętego przez ubezpieczonego powodowała przekroczenie niższej kwoty granicznej w latach 2002, 2005-2007, 2014-2015,
a wyższej kwoty granicznej w latach 2008-2013. W wyniku powyższego decyzją z dnia 13 grudnia 2016 roku ustalił nadpłatę renty rolniczej za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku w łącznej kwocie 22.824,50 złotych. J. W. nie zgodził się z powyższą decyzją i zaskarżył ją do Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2017 roku w sprawie sygn. akt IV U 175/17 oddalił jego odwołanie.

W dniu 27 lutego 2017 roku ubezpieczony złożył w organie rentowym zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w 2016 roku, informację o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w 2016 roku oraz informację o odliczeniach od dochodu i od podatku.

W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku łączna kwota przychodu J. W. wyniosła:

⚫

z tytułu zatrudnienia kwotę 21.377,61 złotych;

⚫

z tytułu działalności gospodarczej w kwocie 29.196 złotych (tj. w wysokości 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, tj. 12 x 2.433 złotych – składka dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą obowiązująca w 2016 roku);

⚫

z innych źródeł 230,10 złotych

tj. łączną kwotę 50.803,71 złotych.

(vide: akta rentowe, dokumenty załączone do akt sprawy, w tym dokumenty skserowane z akt rentowych załączonych do sprawy tut. Sądu sygn. akt IV U 175/17 k. 17-90 oraz pismo organu rentowego k. 47)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383 ze zm.) – znajdującego zastosowanie z mocy art. 52 ust. 1 pkt 2 ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników – osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu.

Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1)  świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń
w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2)  świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia (ust. 2).

Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy
o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, (...) (ust. 4).

Trzyletni okres, za który organ rentowy może żądać zwrotu nienależnie pobranych świadczeń na podstawie art. 138 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obejmuje okres do ostatniej wypłaty (pobrania) nienależnego świadczenia (por. uchwałę Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 16 maja 2012 roku., sygn. III UZP 1/12, OSNP 2012/23-24/290, Prok.i Pr.-wkł. 2013/3/43, Biul.SN 2012/5/21).

Dla uznania, iż świadczenie zostało pobrane nienależnie konieczne jest aby zostało ono wypłacone mimo istnienia okoliczności powodujących, iż do jego wypłaty powinno w całości lub części nie dojść oraz aby osoba pobierająca świadczenie była o tych okolicznościach pouczona.

Zgodnie z art. 104 ust. 1 ustawy prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w ust. 3-8 (...), w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 2 (...).

Prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy oraz renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba, ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu w kwocie wyższej niż 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (ust. 7).

W razie osiągania przychodu w kwocie przekraczającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, nie wyżej jednak niż 130% tej kwoty, świadczenie ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia, nie większą jednak niż kwota maksymalnego zmniejszenia obowiązująca w dniu 31 grudnia 1998r. w wysokości 24% kwoty bazowej obowiązującej przy ostatniej waloryzacji w 1998 r. - dla emerytury lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (ust. 8 pkt 1).

Kwoty maksymalnych zmniejszeń, o których mowa w ust. 8, podlegają podwyższeniu, przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w kolejnych terminach waloryzacji (ust. 9).

W myśl art. 104 ust. 2 ustawy za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, (...).

Jak natomiast wynika z § 1 ust. 1 pkt 1 i 4 oraz ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 lipca 1992 roku w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury i renty (Dz. U. z 1992 roku Nr 58, poz. 290 ze zm.) przy ustalaniu, czy wystąpiły okoliczności powodujące zawieszenie lub zmniejszenie emerytury i renty uwzględnia się wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w ramach stosunku pracy, a także dochody z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, której wykonywanie podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, zwane „dochodem” (obecnie przychód). Za dochód (obecnie przychód) osiągnięty uważa się faktyczny dochód (obecnie przychód) uzyskany przez emeryta lub rencistę w danym roku kalendarzowym, (...).

Na mocy art. 104 ust. 1a ustawy dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

W myśl art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 963 ze zm.) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych prowadzących pozarolniczą działalność oraz osób z nimi współpracującymi stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy.

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 listopada 2016 r. w sprawie granicznych kwot przychodu dla 2016 r. stosowanych przy zawieszaniu albo zmniejszaniu emerytur i rent (M.P. z dnia 22 listopada 2016 r., poz. 1130) kwoty graniczne przychodu dla 2016 r. wyniosły odpowiednio 34 054,40 zł - co stanowi sumę kwot przychodu odpowiadających 70% przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w wysokości.

J. W. za 2016 roku osiągnął przychód w kwocie przekraczającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego nie wyżej jednak niż 130% tej kwoty, a zatem więcej niż 34.054,40 złotych, lecz mniej niż 63.243,30 złotych (por. komunikat Prezesa ZUS z dnia 22 listopada 2016r. - M.P. z 2016r. poz. 1130).

W niniejszej sprawie sporne było także czy ubezpieczony został prawidłowo pouczony o braku prawa do pobierania świadczenia w przypadku osiągnięcia przychodu powodującego zmniejszenie lub zawieszenie świadczenia. W tej kwestii wypowiadał się już sąd okręgowy w sprawie IVU U 175/17. W stanie faktycznym sprawy podzielając poglądy wyrażone w sprawie IVU 175/17 należy powtórzyć w ślad za tym sądem, że zwrot „była pouczona o braku prawa”, o którym mowa w art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie może być rozumiany dosłownie; chodzi tu o klasyczne pouczenie, w którym organ rentowy informuje ubezpieczonego, że utraci prawo do świadczenia, gdy wystąpią okoliczności, które zgodnie z przepisami prawa spowodują utratę tego prawa. Pouczenie musi być na tyle zrozumiałe, by pobierający świadczenie mógł odnieść je do swojej sytuacji, jednak nie musi odnosić się do indywidualnie pobierającego świadczenie, gdyż nie da się przewidzieć, które z okoliczności wystąpią u konkretnego świadczeniobiorcy. Pouczenie może polegać na przytoczeniu przepisów określających te okoliczności, ale musi być na tyle zrozumiałe, aby ubezpieczony mógł je odnieść do własnej sytuacji. Zważywszy na funkcję, jaką pouczenie odgrywa w normatywnej konstrukcji nienależnie pobranego świadczenia, warunkiem uznania, że ubezpieczony pobrał takie nienależne świadczenie jest ustalenie przez sąd, że pobierający świadczenia wiedział (został pouczony) „o braku prawa do ich pobierania” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2016r., sygn. I UK 63/15, LEX nr 2050672).

Ubezpieczony został kilkukrotnie poinformowany o konieczności powiadomienia o podjęciu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oraz o wysokości dochodu osiąganego z tego tytułu dla ustalenia czy nie zachodzą okoliczności powodujące zawieszenie lub zmniejszenie wysokości renty rolniczej ze wskazaniem, że świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części uważa się za nienależnie pobrane, a osoba, która pobrała nienależne jej świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Niewątpliwie treść pouczeń zawartych w decyzjach jest jednoznaczna, konkretna i na tyle zrozumiała, że ubezpieczony mógł odnieść je do swojej sytuacji. Odwołujący miał możliwość zapoznania się z nimi.

Osoba, której umożliwiono zapoznanie się ze stosowną informacją (pouczeniem), nie może zasłaniać się okolicznością faktycznego braku zapoznania się z tą informacją. W takich okolicznościach nieodczytanie pouczenia obciąża świadczeniobiorcę. Ponadto trudno przyjąć, że ubezpieczony nie zdawał sobie sprawy ze swoich obowiązków w tym zakresie skoro obowiązki te prawidłowo wypełniał do 2001r. przedstawiając zaświadczenia o osiągniętym przychodzie z (...) i otrzymując decyzje rozliczające świadczenie za poszczególne lata. Ubezpieczony w późniejszym okresie mimo ponownie podjęcia pracy zawodowej oraz rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej zaniechał powiadomienia o tym organu rentowego. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje, iż ubezpieczony miał świadomość, iż jego obowiązkiem jest informowanie KRUS o osiąganym przychodzie i był o swoich obowiązkach w tym zakresie prawidłowo informowany.

W związku z zarzutami ubezpieczonego dotyczącymi postępowania przeprowadzonego przez organ rentowy należy wskazać, iż postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego, jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2010r., sygn. I UK 151/09, ­ LEX nr 585708).

Zaskarżona decyzja spełnia warunki do uznania jej za decyzję administracyjną, gdyż zawiera wszystkie elementy konieczne dla takiego uznania określone w art. 107 § 1 k.p.a.

Reasumując należało stwierdzić, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa, dlatego też odwołanie jako bezzasadne na mocy powołanych wyżej przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlega oddaleniu.

W przypadku uprawomocnienia się decyzji stwierdzającej nadpłatę świadczenia i zobowiązującej odwołującego do jego zwrotu, odwołujący może rozważyć złożenie w KRUS wniosku w trybie art. 138 ust. 6 ustawy z 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który przewiduje możliwość odstąpienia od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności.