Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 399/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

"Regulamin na stronie Zleceniobiorcy (...) może zostać zmieniony poprzez Zleceniobiorcę w każdym czasie przez jego opublikowanie."

zawartego w pkt. 6 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje uprawnienie przedsiębiorcy do jednostronnego wprowadzania zmian do umowy, bez wskazania ważnych powodów uzasadniających wprowadzenie tego rodzaju zmian, wypełniając tym samym przesłanki art. 385[3] pkt. 10 kc.

Powód wskazał na okoliczność wpisania podobnych klauzul do prowadzonego przez Prezesa UOKiK rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 400/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

„ Zleceniobiorca ma prawo do usunięcia lub/i zablokowania konta zarejestrowanego Zleceniodawcy bez podania przyczyny”

zawartego w pkt. 2 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje prawo pozwanego do jednostronnego decydowania o sposobie i zakresie wykonywanych usług dla konsumentów. Podnosi również, iż pozwany powinien wyjaśnić powody, dla których konto klienta zostało usunięte lub zablokowane.

Powód wskazuje również na art. 138 kodeksu wykroczeń, zgodnie z którym „Kto zajmując się zawodowo świadczeniem usług (…) umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia świadczenia, do którego jest obowiązany, podlega karze grzywny”.

Podniósł nadto, że tut. Sąd uznał klauzulę podobną do kwestionowanej za niedozwoloną.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 401/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

„ Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności za utracone korzyści wynikające z niemożności korzystania z serwisu internetowego, związane z utratą, ubytkiem, uszkodzeniem lub opóźnieniem przesyłki.”

zawartego w pkt. 3 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje ograniczenie odpowiedzialności pozwanego wobec konsumentów za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, wyłączona została bowiem odpowiedzialność pozwanego za utracone przez konsumenta korzyści, wypełniając tym samym przesłanki art. 385[3] pkt. 2 kc.

Podniósł nadto, że tut. Sąd uznał klauzulę podobną do kwestionowanej za niedozwoloną.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 402/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

„ Zleceniobiorca nie odpowiada za problemy z funkcjonowaniem poczty email…”

zawartego w pkt. 2 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje wyłączenie odpowiedzialności za problemy techniczne w tym m.in. za działanie poczty internetowej, z pomocą której wykonuje swoje zobowiązania, wypełniając tym samym przesłanki art. 385[3] pkt. 2 i 21 kc.

Powód wskazał na okoliczność wpisania podobnych klauzul do prowadzonego przez Prezesa UOKiK rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 403/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

„ Zleceniobiorca nie odpowiada (…) za błędy powstałe z winy P.…”

zawartego w pkt. 2 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje wyłączenie odpowiedzialności pozwanego za działania firmy realizującej dostawę, a więc za działania firmy za pomocą której wykonuje swoje zobowiązanie, wypełniając tym samym przesłanki art. 385[3] pkt. 2 i 21 kc.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Pozwem z dnia 2012-02-06 powód – Stowarzyszenie (...) w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 404/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

„ Zleceniobiorca nie odpowiada (…) za błędy powstałe z (…) nie zależnych od niego przyczyn”

zawartego w pkt. 2 wzorca umowy "REGULAMIN SERWISU „(...)”", którym posługuje się pozwany – B. W. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...). Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwany wprowadził sporny wzorzec umowy do obrotu prawnego, publikując go na prowadzonej przez siebie stronie internetowej, dostępnej pod adresem (...) .

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę, gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385[1] § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Powód wywodził, iż kwestionowane postanowienie przewiduje modyfikację na niekorzyść konsumenta zasady odpowiedzialności kontraktowej przewidziane w art. 471 i 474 kc, wypełniając tym samym przesłanki art. 385[3] pkt. 2 i 21 kc.

Podniósł nadto, że tut. Sąd uznał klauzule podobne do kwestionowanej za niedozwolone.

Powód wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka J. M. na okoliczność stosowania przez pozwanego w dniu 2 lutego 2012 r. zaskarżonego w pozwie postanowienia.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa.

Pozwany twierdził, że przygotowaniem serwisu zajęła się zewnętrzna firma informatyczna i nie był on funkcjonalny w danym okresie, co oznacza, że nie było możliwości zamówienia lub kupienia usługi. Zaprzecza, że klienci zawierali z nim umowy na podstawie przedmiotowego regulaminu. Strona internetowa, na której znajduje się regulamin została zamieszczona celem wykonania testów, przedstawienia oferty. Pozwany podniósł, że nie jest właścicielem domeny, czego powód nie zweryfikował.

Nadto pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, jakoby prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług przewozowych. Pozwany jedynie oferuje klientom i konsumentom skorzystanie z usług kurierskich firmy (...), nie bierze zatem żadnego udziału w transporcie czy też usłudze przewozowej.

Nadmienić należy, że w niniejszych sprawach Sąd w drodze zarządzenia z dnia 2012-12-04 nałożył na powoda zobowiązanie w zakresie kwalifikacji przedmiotowych postanowień jako niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 385[1] § 1 kc.

Ponadto strony zobowiązano do przedłożenia listy pytań do powoływanego przez powoda świadka.

Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2013 r. powołane wyżej sprawy zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia którego dotyczy niniejsze uzasadnienie.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą polegającą na oferowaniu klientom i konsumentom korzystanie z usług przewozowych firmy (...). W ramach tej działalności zewnętrzna firma informatyczna opracowała dla pozwanego wzorzec umowy pt. "REGULAMIN SERWISU „(...)”", zawierający zakwestionowane postanowienia o treści:

a)  "Regulamin na stronie Zleceniobiorcy (...) może zostać zmieniony poprzez Zleceniobiorcę w każdym czasie przez jego opublikowanie." (pkt. 6 wzorca umowy);

b)  „Zleceniobiorca ma prawo do usunięcia lub/i zablokowania konta zarejestrowanego Zleceniodawcy bez podania przyczyny” (pkt. 2 wzorca umowy);

c)  „Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności za utracone korzyści wynikające z niemożności korzystania z serwisu internetowego, związane z utratą, ubytkiem, uszkodzeniem lub opóźnieniem przesyłki.” (pkt. 3 wzorca umowy);

d)  „Zleceniobiorca nie odpowiada za problemy z funkcjonowaniem poczty email…” (pkt. 2 wzorca umowy);

e)  „ Zleceniobiorca nie odpowiada (…) za błędy powstałe z winy P.…” (pkt. 2 wzorca umowy);

f)  „ Zleceniobiorca nie odpowiada (…) za błędy powstałe z (…) nie zależnych od niego przyczyn” (pkt. 2 wzorca umowy).

Nie było przy tym możliwości zawierania umów z pozwanym inkorporujących kwestionowane zapisy wzorca powołanego przez powoda.

Powyższe ustalenia determinowane są następującymi okolicznościami. Stosownie do treści art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W konkluzji mając na względzie zasadę ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 kc, okoliczności, którym przeciwnik zaprzeczył i co do których brak było wiarygodnych dowodów, Sąd uznał za nieudowodnione. Przede wszystkim powyższe odnosi się do twierdzenia powoda o możliwości zawarcia umów inkorporujących kwestionowane zapisy wzorca. Oświadczenie J. M. z dnia 27 sierpnia 2012 r. nie może stanowić podstawy ustalenia odnośnie stosowania wzorca, w świetle treści art. 245 kc zgodnie z którym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Ustalenie rzeczonej okoliczności wymagałoby zatem przeprowadzenia dowodu z zeznań wyżej wymienionego, który pod groźbą odpowiedzialności karnej potencjalnie mógłby wskazać fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Już na marginesie wskazać należy, iż oświadczenie J. M. budzi poważne wątpliwości w zakresie oceny wystąpienia opisanego w nim faktu. Zdaniem Sądu złożony dokument prywatny stanowi raczej przytoczenie okoliczności dotyczących praktyki postępowania w/w osoby przekładającej się na wykreowanie dokumentów procesowych, aniżeli poczynioną przez tę osobę relację o powtarzających się czynnościach faktycznych (jak domniemuje Sąd) sprzed ponad 6 miesięcy. Pomimo, że powód złożył stosowny wniosek o przesłuchanie J. M. w charakterze świadka, to jednak - zważywszy że dowód ten miał być z woli powoda przeprowadzony w drodze pomocy sądowej – powód nie złożył listy pytań do świadka, co skutkowało zastosowaniem rygoru nałożonego w zarządzeniu z dnia 17 grudnia 2012 r. tj. oddaleniem wniosku dowodowego.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie strony spierały się co do tego, czy kwestionowane postanowienia miały charakter niedozwolony w myśl art. 385[1] § 1 kc oraz czy na podstawie kwestionowanego wzorca umowy można było zawierać z konsumentami umowy. Wskazać przy tym należy, że negatywne rozstrzygnięcie tej drugiej okoliczności eliminuje de facto konieczność oceny inkryminowanych zapisów pod kątem abuzywności.

Stosownie bowiem do przepisu art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z obowiązującymi w polskim procesie cywilnym zasadami, to na stronach ciąży obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a co za tym idzie – to strony są w pełni odpowiedzialne za wynik tego postępowania. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 232 kpc strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powołane przepisy statuują obowiązującą w polskim procesie cywilnym zasadę kontradyktoryjności. Zasada ta oznacza, że gromadzenie materiału procesowego należy do stron procesu. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć z ujemnymi konsekwencjami, np. oddaleniem powództwa. Jest to zatem obowiązek strony, ale wobec samej siebie (H. Dolecki, „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366”).

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby możliwe było zawieranie umów z konsumentami inkorporujących powołany przez powoda wzorzec umów. Zgodnie z art. 479[38] §1 kpc powództwo w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone może wytoczyć każdy, kto według oferty pozwanego mógłby zawrzeć z nim umowę zawierającą postanowienie, którego uznania za niedozwolone żąda się pozwem. Powództwo może wytoczyć także organizacja pozarządowa, do której zadań statutowych należy ochrona interesów konsumentów, powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów oraz Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Stosownie do powyższego, o ile powództwo w niniejszej sprawie zostało wytoczone przez organizację pozarządową, do której zadań statutowych należy ochrona interesów konsumentów, o tyle powód nie wykazał możliwości zawierania z pozwanym umów zawierających kwestionowane postanowienia, których uznania za niedozwolone żąda pozwem.

Pkt. 2 „REGULAMINU SERWISU „(...)”" stanowi, że z usług świadczonych przez zleceniobiorcę, czyli pozwanego, można skorzystać po uprzednim zarejestrowaniu się na stronie serwisu. Dokonuje się tego poprzez podanie adresu e-mail oraz hasła. W celu złożenia zamówienia należy zalogować się na stronie internetowej, a następnie wypełnić odpowiedni formularz. Z powyższego wynika, że bez posiadania konta konsument nie może skorzystać z usług pozwanego, czyli zawrzeć z nim umowy.

W nawiązaniu do powyższego, w ocenie Sądu, nawet z załączonego do pisma procesowego powoda wzorca umowy nie wynika fakt zalogowania użytkownika- powoływanego świadka powoda- do serwisu, co mogłoby stanowić przesłankę oceny stosowania wzorca umowy przez pozwanego. W kontekście powyższego nie sposób uznać, że sam fakt zamieszczenia wzorca w Internecie umożliwiał zawarcie umowy z pozwanym. Same twierdzenia powoda nie mogą zatem stanowić przesłanki zasadności powództwa, tym bardziej, że strona pozwana zaprzeczyła im w całości. Podkreślenia przy tym wymaga, że stosownie do treści uzasadnienia pozwu, regulamin pozwanego powód otrzymał od konsumentów, którzy zawarli z pozwanym umowy. Powód nie przedstawił ani kopii tychże umów, ani nie wskazał danych owych konsumentów, zaś twierdzenie o stosowaniu wzorca chciał dowodzić oświadczeniem i zeznaniem J. M., który przeglądając strony internetowe dokonywał „zrzutów” ich widoków. W tym kontekście twierdzenia strony powodowej, pomijając już fakt, że nie poparte dowodami, są niewiarygodne

W świetle powyższego przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd przyjął twierdzenia strony pozwanej.

Reasumując wskazać należy, iż zakwestionowane przez powoda postanowienia nie mogą być poddane kontroli dokonywanej w oparciu o przepisy w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone, bowiem nie zostały wykazane przesłanki istnienia legitymacji czynnej i biernej w zakresie możliwości zawarcia z konsumentami umów inkorporujących kwestionowane zapisy wzorca, do czego nawiązuje treść art. 479[38] kpc.

Mając powyższe na uwadze Sąd powództwo oddalił.

SSR del. Adam Malinowski