Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko P. O.

o zapłatę:

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 749/17

UZASADNIENIE

Dnia 25 września 2017 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko P. O. powództwo o zapłatę kwoty 30.000 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, nieprzekraczającej dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, domagając się jednocześnie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej w dniu 30 października 2008 roku z pierwotnym wierzycielem (...) SA w W. umowy kredytu. Pozwany nie wywiązał się z umowy, stąd umowa została wypowiedziana przez pierwotnego wierzyciela, zaś kwota kredytu stała się wymagalna. W dniu 9 grudnia 2011 roku powód zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę cesji, na mocy której przejął prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu powyższej umowy.

(pozew, k. 2-3)

W odpowiedzi na wezwanie sądu, powód sprecyzował, że domaga się odsetek ustawowych za opóźnienie.

(pismo k. 42)

Na rozprawie w dniu 30 maja 2018 roku w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwany nie stawił się na termin rozprawy, pomimo prawidłowego wezwania, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie złożył w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd wydał wyrok zaoczny.

(protokół rozprawy k. 45)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 października 2008 roku P. O. zawarł z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę kredytu nr (...), na mocy której bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 20.000 zł, zaś pozwany zobowiązał się do jego spłaty na warunkach szczegółowo określonych w umowie oraz w harmonogramie spłat.

(dowód: kserokopia umowy kredytu k. 24-26, okoliczności bezsporne)

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. 19 stycznia 2010 roku wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko pozwanemu. Postanowieniem z 9 lutego 2010 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi nadał ww. tytułowi klauzulę wykonalności.

(bankowy tytuł egzekucyjny – kopia, k. 21; postanowienie, k. 23)

W dniu 9 grudnia 2011 roku (...) SA zawarła z powodem umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której bank przeniósł na powoda wierzytelności wyszczególnione w załączniku nr 1 do umowy.

(umowa o sprzedaży wierzytelności, k. 13-15))

Wierzyciel pierwotny pismem z 16 stycznia 2012 roku zawiadomił pozwanego o przeniesieniu wierzytelności na powoda.

(zawiadomienie k. 27)

Pismem opatrzonym datą 19 stycznia 2012 roku powód powiadomił pozwanego, iż nabył wobec niego wierzytelność wynikającą z umowy zawartej w dniu 30 października 2008 roku oraz wezwał do zapłaty kwoty 29.257,66 zł.

(kserokopia wezwania do zapłaty k. 29-30, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny w oparciu o dowody z dokumentów. Sąd pominął dowód z pisma zatytułowanego „Wyliczenie odsetek należnych na dzień 24.09.2017 od dłużnika” i wyciągu z elektronicznego załącznika do umowa. Powyższe nie przedstawiają żadnej wartości dowodowej, stanowiąc jedynie tabelę wygenerowaną w edytorze tekstowym, które z uwagi na brak oznaczeń i podpisu autora, nie sposób uznać nawet za dokument prywatny w rozumieniu przepisów k.p.c.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego P. O., wynikająca z zawartej przez niego z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowy kredytu. Powód nie wykazał swej legitymacji czynnej do występowania w przedmiotowym procesie, albowiem nie przedłożył żadnych dokumentów, z których treści wynikałoby, że nabył on od pierwotnego wierzyciela tę konkretną wierzytelność wobec pozwanego.

Z załączonych do akt sprawy dowodów z dokumentów wynika jedynie, że pozwany w dniu 30 lipca 2008 roku zawarł z (...) SA w W. umowę pożyczki. Następnie bank zbył na rzecz powoda kilkadziesiąt tysięcy wierzytelności pieniężnych, wynikających z różnych tytułów, w tym z czynności bankowych, których szczegółowy wykaz miał się znajdować w załączniku nr 1 do umowy cesji, który nie został złożony do akt sprawy.

Jednocześnie powód złożył wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności, które to jednak pismo nie stanowi dowodu na nabycie konkretnej wierzytelności dochodzonej w postępowaniu. Podkreślić należy, że przedmiotowa tabela nie została przez nikogo podpisana, a brak jest dokumentu, do którego miałaby stanowić załącznik. Tym samym w ocenie Sądu orzekającego w sprawie nie ma nawet możliwości jej zakwalifikowania jako dokumentu prywatnego. Ten bowiem musiałby zawierać oświadczenie skonkretyzowanej osoby, podczas gdy tabela ta nie wskazuje nawet kto jest jej autorem. Podkreślić jednak należy, że nawet gdyby dokument ten rozpatrywać w kategoriach dokumentu prywatnego to i tak jego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ograniczałaby się do domniemania, że autor dokumentu złożył oświadczenie zawarte w jego treści. Tylko w takim zakresie dokument te nie budziłby wątpliwości Sądu. Materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, w szczególności załącznikiem nr 1 do umowy cesji, jest nikła. Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwany powinien zapłacić mu należność w wysokości 30.000 zł z odsetkami od kwoty i daty wskazanej w pozwie. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Powód winien zatem udowodnić, że nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego, czego nie uczynił, jak wskazano powyżej. Z uwagi na powyższe, brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany jest dłużnikiem powoda.

Z powyższych względów, powództwo w przedmiotowej sprawie musiało podlegać oddaleniu, gdyż powód nie udowodnił swojej legitymacji czynnej.

Dodatkowo wskazać należy, że powód nie udowodnił istnienia samej wierzytelności, której dochodził niniejszym pozwem.

W uzasadnieniu pozwu powód przytoczył twierdzenie faktyczne o tym, że dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej z pierwotnym wierzycielem (...) SA w W. umowy kredytu. Do pozwu nie załączono jednak żadnego dowodu wskazującego na to, że pozwany posiada jakiekolwiek zadłużenie z tytułu powyższej umowy. Do pozwu załączono co prawda kserokopię bankowego tytułu egzekucyjnego i postanowienia tut. Sądu o nadaniu mu klauzuli wykonalności. Jednakże nie wiadomo, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanego, czy a jeśli tak to jak było spłacane. Na dochodzoną pozwem kwotę, według powoda, składają się skapitalizowane odsetki od kapitału oraz koszty dochodzenia zaległej należności, a w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dokumentów, z których wynikałoby, od jakiej kwoty zaległego kapitału, a także za jaki okres, odsetki te miałyby zostać naliczone, tym samym określenie ich wysokości przez powoda należy uznać za całkowicie dowolne i niemożliwe do zweryfikowania.

Zasadności żądania pozwu nie dowodzi również wystawione przez powoda wezwanie do zapłaty, który to dokument sam w sobie oczywiście nie może stanowić i nie stanowi dowodu na istnienie zobowiązania pozwanego (tak co do zasady, jak i co do wysokości). Jest to tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że powód złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa omawianego wezwania bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało jednak o uwzględnieniu powództwa.

Z przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wynika bowiem, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w przepisie art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda zastępuje postępowanie dowodowe tylko wówczas, gdy twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości w świetle dokumentów załączonych do pozwu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.