Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SSO Katarzyna Antoniak

Sędziowie: SO Jacek Witkowski

SO Jerzy Zalasiński (spr.)

Protokolant st.sekr.sądowy Dorota Malewicka

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2018 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko (...) SA w W.

o ustalenie istnienia stosunku pracy

na skutek apelacji powódki i zażalenia pełnomocnika z urzędu na rozstrzygnięcie o kosztach pomocy prawnej

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 września 2017r. sygn. akt IV P 317/16

I.  oddala apelację;

II.  zmienia postanowienie zawarte w punkcie IV wyroku w ten sposób, że kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) zastępuje kwotą 110,70 (sto dziesięć 70/100);

III.  nakazuje pobrać od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Siedlcach na rzecz radcy prawnego A. O. kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) zawierającą podatek od towarów i usług tytułem kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu;

Sygn. akt IV Pa 62/17

UZASADNIENIE

W pozwie z 25.11.2016r. skierowanym przeciwko pozwanemu P. Polska S.S. w W. powódka D. M. wnosiła o ustalenie, iż zawarta między stronami umowa o świadczenie usług z dnia 22 marca 2001 r. stanowi stosunek pracy na mocy przepisów kodeksu pracy.

Wyrokiem zaocznym z dnia 3 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy w Siedlcach uwzględnił powództwo w całości.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W sprzeciwie od wyroku zaocznego pełnomocnik strony pozwanej wnosił o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości.

W toku procesu strony popierały swoje stanowiska.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 września 2017r. Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

I.  uchylił w całości wyrok zaoczny z dnia 3 stycznia 2017 r.;

II.  oddalił powództwo;

III.  zasądził od powódki D. M. na rzecz (...) SA w W. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Siedlcach na rzecz radcy prawnego A. O. kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez niego powódce z urzędu;

V.  koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że

D. M. w dniu 22 marca 2001 r. i 2 kwietnia 2007 r. zawarła z (...) S.A. w W. umowy o świadczenie usług, w ramach których zobowiązała się do pośredniczenia za wynagrodzeniem w zawieraniu umów pożyczek z osobami fizycznymi w imieniu i na rzecz spółki, jako doradca klienta.

Przeszła stosowne szkolenie z procedur obowiązujących w spółce, dotyczących doradców klienta i rozpoczęła samodzielną działalność.

Do zadań powódki należało zawieranie umów pożyczek gotówkowych, przekazywanie klientom pieniędzy z tytułu zawartej umowy, odbieranie od klientów rat stanowiących spłatę pożyczki w dniu ich wymagalności i odprowadzanie ich do spółki, przekazywanie spółce dokumentów od klientów, wyszukiwanie klientów poprzez dystrybucję materiałów reklamowych i rozmowy z dotychczasowymi jak i potencjalnymi nowymi klientami, dokonywanie oceny zdolności kredytowej potencjalnych klientów.

Swoje czynności powódka wykonywała na terenie M. i okolicznych gmin. Nie miała zorganizowanego stałego miejsca pracy, w teren wyjeżdżała ze swojego domu prywatnym samochodem i po zakończeniu dnia pracy wracała domu. Sama decydowała o godzinach, w jakich danego dnia będzie wykonywała swoje czynności oraz kiedy i do którego klienta pojedzie.

Listę pierwszych klientów do obsługi powódka dostała od firmy. Następnie bazę klientów rozbudowywała własnymi działaniami w terenie. Informacje o potencjalnych klientach otrzymywała dodatkowo z infolinii pozwanego, a także sami zainteresowani pożyczką dzwonili do niej bezpośrednio.

Jeden dzień w tygodniu powódka poświęcała na spotkanie w biurze spółki w M. z pracownikiem pozwanego zatrudnionym na stanowisku kierownika ds. rozwoju, podczas którego rozliczała się z wykonanych w poprzednim tygodniu czynności, otrzymywała od niego cele co do wysokości zbiórek rat pożyczek na kolejny tydzień i liczby umów do zawarcia. Ich niezrealizowanie nie pociągało jednak za sobą konsekwencji dyscyplinarnych dla powódki. Okresowo przechodziła również podczas takich spotkań szkolenia w zakresie procedur obowiązujących w spółce.

Wynagrodzenie powódki stanowiło określony procent od sumy zebranych od klientów w danym tygodniu rat pożyczek i dodatkowo za zawarcie umowy pożyczki z nowym lub dotychczasowym klientem przewidziana była gratyfikacja kwotowa, a okresowo w ramach organizowanych promocji także premie procentowe lub kwotowe za zrealizowanie określonego poziomu sprzedaży produktu pozwanego. Wynagrodzenie było wypłacane w cotygodniowych odstępach czasu.

Z dniem 16 września 2014 r. umowa o świadczenie usług z powódką została przez spółkę rozwiązana.

W ocenie Sądu I instancji umowy o świadczenie usług zawarte pomiędzy powódką, a pozwaną Spółką były właściwe dla umowy cywilnoprawnej. Stosunek prawny łączący strony nie zawierał wszystkich cech stosunku pracy, więc zawartej między nimi umowy nie można poczytywać za umowę o pracę.

Zdaniem Sądu Rejonowego brak było po stronie powódki ciągłości świadczenia pracy. Nie obowiązywały jej konkretne dni pracy. Sama decydowała czy danego dnia spotka się z klientami czy też przeznaczy go na sprawy prywatne. Czas poświęcony na świadczenie usług dla pozwanego mogła przy tym łączyć z załatwianiem spraw prywatnych. Pozwany nie wymagał od powódki pracy w soboty i niedziele. Warto zauważyć, że powódka miała dość czasu, żeby obok wykonywania usług na rzecz pozwanego rozpocząć równolegle w 2013 r. prowadzenie własnej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu I instancji nie wykazano okoliczności, które wskazywałyby na pełne podporządkowanie powódki Spółce (...) i wykonywanie czynności pod kierownictwem pozwanej, co jest być charakterystyczne dla umowy o pracę. Strona powodowa nie wskazała jakiego rodzaju poleceniami ze strony pozwanej miała być związana. Ponadto ryzyko gospodarczego powodzenia prowadzonej przez powódkę działalności i ekonomicznej opłacalności nie obciążało w całości pozwanego, lecz było rozłożone na powódkę i pozwaną. W braku odpowiednich przychodów z tytułu udzielania pożyczek gotówkowych konsekwencją po stronie powódki było niższe wynagrodzenie, a po stronie pozwanej brak zysków z prowadzonej działalności gospodarczej. W przypadku umowy o pracę praca ta zawsze jest wykonywana w całości na ryzyko pracodawcy. Niewykonanie czynności nie skutkowało przy tym konsekwencjami ze strony pozwanej spółki, a jedynie okresowo mogło spowodować po stronie powódki mniejsze zarobki. Powódka przy tym własnym samochodem docierała do klientów. Koszt tych dojazdów obciążał w całości D. M..

Także sposób wynagradzania jest charakterystyczny dla umów cywilnoprawnych, a więc uzależnienie wysokości wynagrodzenia wyłącznie od wyników pracy. Znamienne dla niniejszej sprawy jest przy tym, że strony nigdy nie ustaliły stałej wysokości wynagrodzenia i ze złożonych przez pozwanego dokumentów wynika, że wysokość zarobków powódki była zróżnicowana. Za dni, w których nie wykonywała pracy nie mogła liczyć na wynagrodzenie, gdyż nie generowała wówczas zysków dla pozwanego, a od tego zależały jej pobory.

Pracodawca nigdy nie obiecywał powódce zawarcia z nią umowy o pracę, strony nie prowadziły nigdy rozmów w tym przedmiocie, nie utrzymywał jej też w przekonaniu, że zawarta przez nią umowa jest w istocie umową o pracę. Powódka była świadoma tego, że umowa ma charakter cywilnoprawny i nie jest tożsama z umową o pracę. Nie było wolą pozwanej spółki zatrudnianie powódki na podstawie umowy o pracę, podobnie i powódka składając swój podpis pod umową o świadczenie usług nie zmierzała do zawarcia w ten sposób umowy o pracę. Oświadczenia woli stron były co do tego zgodne.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). W oparciu o te same przepisy przywołanego rozporządzenia Sąd ustalił również wysokość należnego pełnomocnikowi z urzędu powódki wynagrodzenia za świadczenie na jej rzecz nieopłaconej pomocy prawnej, powiększając je o podatek od towarów i usług.

Od wyroku tego apelację wywiódł pełnomocnik z urzędu powódki zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach w zakresie punktów II, III i IV. Apelujący zarzucił Sadowi I instancji:

a)  naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającego się poprzez:

- oparcie się przy ocenie charakteru pracy powódki na treści zeznań świadków D. C. oraz A. K., podczas gdy osoby te wprost zeznały, iż nie miały okazji poznać pracy powódki z uwagi na zatrudnienie w Oddziale pozwanej w S. od kolejno stycznia 2017 r. oraz lutego 2016 r.;

- niewłaściwej oceny zeznań powódki oraz świadków A. P., T. M. i M. A. i pominięcia, iż z zeznań tych osób wynika odpowiednio, że czas trwania pracy powódki zależał od możliwości klientów, do których powódka musiała się dostosować, a ci z kolei byli wyznaczani powódce przez pracodawcę na kolejny tydzień („dostawała listę klientów na kolejny tydzień”) w czasie cotygodniowych spotkań z kierownikiem powódki, na spotkaniu z kierownikiem powódka omawiała wynik zeszłotygodniowej pracy i otrzymywała od kierownika cele na następny tydzień oraz była szkolona z nowych produktów (zeznania T. M.), o czasie spotkania z powódką decydował kierownik, powódka składała mu kilka razy w tygodniu raporty za pomocą telefonu komórkowego i to administracja pozwanej przygotowywała listę klientów oraz kwotę jaką powódka miała odebrać od klientów w danym tygodniu (zeznania M. A.), kierownik kontrolował, czy powódka wykonała powierzone jej zadania (zeznania powódki oraz A. P.), powódka otrzymywała wynagrodzenie w cotygodniowych terminach i nigdy nie zdarzyło się, by nie otrzymała wynagrodzenia (zeznania powódki), nikt nie mógł zastąpić powódki w wykonywaniu czynności (zeznania T. M., M. A., A. P., powódki), zatrudnione osoby były zapewniane, że będą miały odprowadzane składki emerytalne (zeznania powódki, A. P., T. M.);

a w konsekwencji:

b)  poczynienie błędnych ustaleń faktycznych w postaci:

- przyjęcia, że powódka sama wyznaczała sobie czas i miejsce pracy, podczas gdy raz w tygodniu świadczyła pracę w biurze pozwanej w M. a w pozostałe dni czas i miejsce jej pracy były zależne od klientów, których obsługiwała i w tym zakresie nie miała daleko posuniętej autonomii wykonywania czynności;

- przyjęcia, iż powódka była świadoma podstawy prawnej swojego zatrudnienia;

- przyjęcia, że powódka nie była podporządkowana kierownictwu pozwanej, podczas gdy powódka była kontrolowana i rozliczała się co tydzień z kierownikiem, miała również przydzielony limit zadań do wypełnienia, a kierownik sprawdzał, czy wykonała powierzone jej czynności;

i tym samym:

c)  niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego, tj. art. 22 § 1 i § 1.1 kp poprzez przyjęcie, iż zatrudnienie powódki nie wpisywało się w pojęcie stosunku pracy, a mianowicie – praca świadczona na rzecz pozwanego nie miała cech ciągłości, pełnego podporządkowania, pozostawania pod kierownictwem pozwanej oraz uznania, iż pozwana nie określała czasu i miejsca wykonywania przez powódkę obowiązków, pozwana nie była wyłącznie obarczona ryzykiem wykonywanej pracy, podczas gdy strony procesu łączył stosunek pracy o wymienionych cechach.

Powyższe uchybienia doprowadziły w konsekwencji do nieprawidłowego rozstrzygnięcia o kosztach procesu wskutek uznania powódki za stronę przegrywającą proces i naruszenia poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 98 § 1 i 3 kpc.

Ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia powyższych zarzutów, zarzucił:

- naruszenie art. 98 § 1 i § 3 kpc poprzez ich zastosowanie polegające na obciążeniu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanej;

- naruszenie art. 102 kpc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy okoliczności sprawy, czyli sytuacja majątkowa powódki oraz jej subiektywne przekonanie o zasadności powództwa, uzasadniają odstąpienie od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanej.

W zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu przez radcę prawnego na rzecz powódki, zarzucił:

- niewłaściwe zastosowanie przepisu § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) i ustalenie na podstawie tego przepisu wynagrodzenia pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu w sytuacji, gdy ten akt prany ma zastosowanie do pełnomocników ustanowionych przez strony z wyboru, a nie z urzędu;

- niezastosowanie przepisu § 15 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1715) w sytuacji, gdy przepis ten powinien wyznaczać wysokość wynagrodzenia radcy prawnego wyznaczonego z urzędu.

Pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w wyżej wymienionej części i uwzględnienie powództwa, tj. ustalenie, że powódkę łączył z pozwanym stosunek pracy w okresie od 22 marca 2001 r. do 16 września 2014 r. i w konsekwencji nieobciążanie powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanej.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia apelacji i powództwa, pełnomocnik wniósł o odstąpienie od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanej za obydwie instancje.

Ponadto pełnomocnik wniósł o przyznanie na rzecz pełnomocnika powódki kosztów, powiększonych o należny podatek VAT, nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez radcę prawnego z urzędu za postępowanie:

- w pierwszej instancji według prawidłowej wysokości, tj. 90 zł powiększonej o należny podatek VAT;

- w drugiej instancji według norm przepisanych, powiększonej o należny podatek VAT i oświadczył, że koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., tj. przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, uznać należy za chybiony. Skuteczna obrona stanowiska skarżącego pozwanego wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 – OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 – OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 – OSNAPiUS 2000/19/732). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy należycie wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Podkreślić należy, iż naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna – czego skarżący organ we wniesionej apelacji nie uczynił. Prawdą jest, że świadek D. C. (k. 292v-293v) oddziałem w S. zajmuje się do stycznia 2017r. a więc po rozwiązaniu umowy z powódką. Z zeznań tego świadka wynika jednak jaki jest zakres obowiązków doradcy klienta w pozwanej Spółce, na podstawie jakich umów są oni zatrudnieni i jak kształtuje się ich współpraca ze Spółką. Z wiarygodnych zeznań tego świadka wynika, że ze wszystkimi doradcami Spółka zawierała umowy o świadczenie usług i warunki współpracy doradców z pozwaną Spółką były identyczne. Podobnej treści zeznania złożył świadek A. K. (k. 293v-294v) zatrudniony w pozwanej Spółce na stanowisku kierownika zespołu sprzedaży. Z kolei z zeznań świadków A. P. (k. 291v-292v), T. M. (k.299v-300v) i M. A. (k.300v-301v), wbrew stanowisku apelującego, nie wynika, aby powódka świadczyła pracę podporządkowaną. Świadkowie ci zeznali, że powódka była samodzielna w wykonywaniu pracy. Nie obowiązywał jej czas pracy. Sama również pozyskiwała nowych klientów. Fakt, że uzgadniała z klientem czas i miejsce spotkania nie oznacza, że w swoich działaniach nie była samodzielna. Nakaz osobistego wykonywania obowiązków (ewentualnie możliwość zastępstwa przez innego doradcę) wynikał z konieczności ochrony danych osobowych klientów i jest dopuszczalny również w umowach cywilnoprawnych.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia prawa materialnego. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w żaden sposób nie naruszył normy art. 22 k.p. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 30.08.2017r. sygn. akt IIIAUa 514/17, a którą to wykładnię Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości, cechą umowy o pracę jest wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy (pracy podporządkowanej). Ta cecha ma charakter konstrukcyjny dla istnienia stosunku pracy. Dla stwierdzenia, że występuje ona w treści (sposobie wykonywania) stosunku prawnego, z reguły wskazuje się na takie elementy, jak: określony czas pracy i miejsce wykonywania czynności, podpisywanie listy obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych, dokładne określenie miejsca i czasu realizacji powierzonego zadania oraz ich wykonywanie pod nadzorem kierownika. Wskazuje się też inne cechy charakterystyczne dla stosunku pracy (choć nieprzesądzające), takie jak: wykonywanie pracy skooperowanej, zespołowej; ciągłość świadczenia pracy; występowanie pewnych cech charakterystycznych dla stosunku pracy, np. wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, wypłaty zasiłku chorobowego i korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Sąd okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że cechy te w stosunkach powódki z pozwaną Spółką (...) nie występują. Wynika to z wiarygodnych zeznań świadków przesłuchanych w sprawie, treści umowy o świadczenie usług, jak również z zeznań samej powódki. Należy zaznaczyć, że brak kierownictwa zleceniodawcy nie oznacza, że osoba świadcząca usługę powinna być poza wszelką kontrolą. Ogólna kontrola osoby zatrudnionej na podstawie umowy cywilnoprawnej (np. zlecenia), dokonywana przez zleceniodawcę z punktu widzenia rezultatów działalności nie świadczy o podporządkowaniu pracowniczym.

W tej sytuacji wyrok Sądu I instancji należy uznać za prawidłowy. Sąd Okręgowy uznaje za zasadne obciążenie powódki kosztami procesu w I instancji. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Uzasadnione jest natomiast zażalenie pełnomocnika z urzędu na rozstrzygnięcie o wynagrodzeniu radcy prawnego. Zgodnie z par.15 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016r., poz. 1715) opłaty wynoszą w sprawach z zakresu prawa pracy o nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku pracy - 90 zł. kwota ta, podwyższona o podatek od towarów i usług – VAT, wynosi 110,70 zł. Zgodnie z par. 16 ust.1 pkt.1 cytowanego rozporządzenia Sąd Okręgowy przyznał radcy prawnemu z urzędu wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w drugiej instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.

J. Z. K. A. J. W.