Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

przy udziale Ryszarda Walkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2018 r.

sprawy A. T. syna R. i M. z domu K.

urodzonego (...) w miejscowości L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w związku z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków

z dnia 12 grudnia 2017 r. sygn. akt VII K 959/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków) na rzecz adwokata K. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰ / 100 , w tym VAT) tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt. IV Ka 425/18

UZASADNIENIE

A. T. oskarżony został o to, że w okresie od 27 kwietnia 2015 r. do 27 listopada 2015 r. dokonał przywłaszczenia wypożyczonego urządzenia medycznego A. o wartości 1500 zł, czym działał na szkodę A. L., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim o sygn. akt II K 824/09 z dnia 26 stycznia 2010 r. za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 6 lutego 2013 r. do 6 maja 2014 r.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017r., sygn. akt VII K 959/17 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków:

I.  uznał oskarżonego A. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego A. T. do naprawienia szkody w całości przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. L. kwoty 1500 złotych;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. K. kwotę 619,92 złotych (w tym VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w kwocie powyżej 500 złotych i wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony A. T. w okresie od 27 kwietnia 2015 r. do 27 listopada 2015 r. dokonał przywłaszczenia wypożyczonego urządzenia medycznego A. o wartości 1.500 zł, czym działał na szkodę A. L., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., podczas gdy wszechstronna analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego – a zwłaszcza treści wyjaśnień oskarżonego – prowadzi do wniosku, iż w tym konkretnym przypadku oskarżony A. T. w opisanym wyżej czasie dopuścił się czynu, który winien być zakwalifikowany jako przypadek mniejszej wagi, określony w art. 284 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., albowiem oskarżony szczerze przyznał się do winy, wyraził żal, tym bardziej, że szkoda wywołana wyżej wskazanym działaniem tego oskarżonego wynosiła zaledwie kwotę 1.500 zł.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o:

1) zmianę pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego A. T. za winnego opisanego w części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 284 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów, o wymierzenie oskarżonemu na mocy art. 286 § 3 k.k. kary ograniczenia wolności w ustalonym przez Sąd Okręgowy wymiarze;

ewentualnie – z daleko idącej ostrożności procesowej – wniósł o:

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż apelacja obrońcy oskarżonego odnosi się do całości wyroku Sądu I instancji. Wniosek zaś o uzasadnienie wyroku wskazuje zakres przedmiotowy uzasadnienia jako co do kary wymierzonej oskarżonemu. Treść art. 423 § 1a k.p.k. umożliwia Sądowi w takim wypadku ograniczenie zakresu uzasadnienia do tych tylko części wyroku, jakich dotyczy uzasadnienie. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy takie ograniczone uzasadnienie sporządził. Jak podkreśla się w orzecznictwie, w razie złożenia wniosku o uzasadnienie na piśmie wyodrębnionej podmiotowo lub przedmiotowo części wyroku (art. 422 § 2 k.p.k.), za niedopuszczalne i niepodlegające rozpoznaniu uznać należy zarzuty apelacji skierowane przeciwko rozstrzygnięciom pozostającym poza zakresem wniosku o uzasadnienie. Nie dotyczy to przypadków, w których Sąd odwoławczy może orzekać niezależnie od granic zaskarżenia i postawionych zarzutów ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt IV K 480/16). W świetle powyższego i w realiach niniejszej sprawy zarzuty apelacji należało uznać więc za niedopuszczalne i nie podlegające rozpoznaniu. Nadal jednak Sąd Okręgowy jest zobligowany do zbadania przyczyn odwoławczych niezależnych od granic zaskarżenia.

Z treści apelacji wynika natomiast, iż jest ona również zwrócona przeciwko karze i w tym zakresie podlega ona rozpoznaniu. W tym przedmiocie należało ocenić, czy zaskarżone orzeczenie nie nosi cech rażącej niewspółmierności w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Kara orzeczona przez Sąd Rejonowy w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz realizuje wystarczająco cel kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił wymierzoną karę, uwzględniając podczas dostosowywania jej rodzaju i wysokości do obwinionego, wszystkie dyrektywy z art. 53 k.k., bacząc przy tym, by nie przekroczyła ona stopnia winy. Z powyższych względów, kara te mieściła się w granicach swobodnej decyzji sędziowskiej i jako taka pozostaje słuszna. Dlatego Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego.

W niniejszej sprawie nie zachodzą także bezwzględne przyczyny odwoławcze z art. 439 § 1 k.p.k.

Sąd Okręgowy jest zobligowany także do oceny, czy zaskarżony wyrok nie nosi cech rażącej niesprawiedliwości orzeczenia (art. 440 k.p.k.). Stan rażącej niesprawiedliwości, uniemożliwiający utrzymanie orzeczenia w mocy zachodzi wówczas, gdy w toku procedowania doszło do takich uchybień, które rażąco naruszają poczucie sprawiedliwości. W grę wchodzi więc każda ze względnych przyczyn odwoławczych stwierdzona poza granicami zaskarżenia, pod warunkiem, że wpłynęła ona na orzeczenie, a jej natężenie jest takie, iż w rażący sposób czyni to orzeczenie niesprawiedliwym ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2010 r., sygn. akt V K 77/10, Prok. i Pr. 2011 nr 3, poz. 22, str. 12, KZS 2011 nr 3, poz. 33). W realiach niniejszej sprawy orzeczenie Sądu Rejonowego ma postać sankcji sprawiedliwej i adekwatnej względem popełnionego przez A. T. przestępstwa. Wszystkie dowody zostały prawidłowo przeprowadzone, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie budzą wątpliwości, a Sąd przy wymierzeniu kary prawidłowo zastosował dyrektywy zawarte w art. 53 k.k. oraz dotyczące oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Sąd Okręgowy był również zobligowany do rozpatrzenia, czy zachodzą przesłanki do zastosowania art. 455 k.p.k., a dotyczącego błędnej kwalifikacji prawnej. Na gruncie przedmiotowej sprawy stwierdzić trzeba, iż w toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji, jak też w toku postępowania odwoławczego zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 5 i art. 7 k.p.k. Sąd orzekający – oceniając dowody – nie naruszył zasady logicznego rozumowania, uwzględnił przy ocenie materiału dowodowego wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał swobodnej oceny spełniającej dyrektywy wskazanej w art. 7 k.p.k. zasady procesowej. Nadto Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Podkreślić trzeba, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił kwalifikację prawną czynu popełnionego przez oskarżonego jako przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy ruchomej z art. 284 § 2 k.k. Sąd I instancji przede wszystkim właściwie ocenił elementy przedmiotowe czynu do których zaliczyć można: sposób działania sprawcy, rodzaj dóbr w które godzi sprawca, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej czynem, czas i miejsce jego popełnienia, jak i okoliczności podmiotowe, do których zaliczyć można motywy i cel działania sprawcy, a także stopień winy. Wartość przedmiotu przestępstwa, choć jest jedną z istotnych okoliczności, która może być brana pod uwagę przy ocenie, czy zachodzi tu wypadek mniejszej wagi, nie może być jednak jedyną okolicznością braną pod uwagę przy zakwalifikowaniu danego czynu jako uprzywilejowanego typu przestępstwa przeciwko mieniu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 15 grudnia 2005 r., sygn. akt II AKa 375/05, Prok. i Pr. 2006, nr 9, poz. 27). Innymi słowy, Sąd Rejonowy przy zakwalifikowaniu przestępstwa przypisanego sprawcy, brał pod uwagę obiektywne i subiektywne okoliczności czynu, a także miał na względzie uwzględnienie okoliczności dotyczących osoby sprawcy (jego poprzedniej karalności, odpowiadania w warunkach recydywy). Wszystko to sprawia, iż zastosowana w wyroku Sądu Rejonowego kwalifikacja prawna nie nosi znamion błędnej i jest prawidłowa.

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku Sądu Okręgowego oparto na brzmieniu § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).