Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Marcin Królikowski

Protokolant stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2018r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w P.

przeciwko K. M. Firma (...)

o zapłatę

powództwo oddala.

SSR Marcin Królikowski

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w P. domagał się zasądzenia od pozwanej K. M. kwoty 80,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

1.  od kwoty 80,74 zł l od dnia 24 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,

2.  od kwoty 121,76 zł od dnia 24 lipca 2015 r. do dnia zapłaty,

3.  od kwoty 121,76 zł od dnia 25 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty,

4.  od kwoty 121,77 zł od dnia 24 października 2015 r. do dnia zapłaty,

5.  od kwoty 103,44 od dnia 24 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

6.  od kwoty 112,30 zł od dnia 24 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty,

7.  od kwoty 120,45 zł od dnia 26 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

8.  od kwoty 102,11 zł od dnia 24 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

9.  od kwoty 121,78 zł od dnia 24 marca 2016 r. do zapłaty;

10.  od kwoty 117,85 zł od dnia 27 kwietnia 2016 r. do zapłaty;

11.  od kwoty 119,06 zł od dnia 24 maja 2016 r. do dnia zapłaty,

12.  od kwoty 19,62 zł od dnia 1 maja 2016 r. do dnia zapłaty

oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że powód (wcześniej (...) sp. z o.o. sp. k. a. w P.) świadczy usługi internetowe, w tym usługi pozycjonowania. Pozwana w styczniu 2013 r. zawarła z powodem umowę świadczenia usług internetowych w zakresie usług pozycjonowania strony internatowej pozwanej ( (...) po wskazanych w umowie frazach „przewóz busem osób B.”, „przewóz osób (...)- (...)”, „wynajem nowych busów”. Z tytułu świadczonych usług internetowych przez powoda, pozwana była zobowiązana do uiszczania opłat abonamentowych, zgodnie z zawartą przez strony umową. Na tej podstawie powód obciążył pozwaną fakturami vat. Pozwana nie zapłaciła powodowi należnego mu wynagrodzenia. Powód wezwał pozwaną do zapłaty, a pozwana nie spełniła żądania powoda. Powód wskazał także, iż w dniu 21 kwietnia 2016 r. doszło do połączenia spółki (...) sp. z o.o. s. k. a. (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o., na skutek czego powstała spółka (...) sp. z o.o., która wstąpiła w prawa i obowiązki tych spółek.

Postanowieniem z dnia 24 lutego 2017 r. w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Rejonowy (...)stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi jako właściwemu miejscowo.

W pozwanie wniesionym na urzędowym formularzu powód wnosił i wywodził jak dotychczas.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 30 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt (...), Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w B. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, iż w dniu 9 stycznia 2013 r. zawarła z powodem (tj. dawna spółką (...) sp. z o.o.) umowę o świadczenie usług internetowych, przedmiotem której było pozycjonowanie internetowej strony pozwanej. Umowa została zawarta na czas określony 24 miesiące, z zastrzeżeniem, iż jeżeli najpóźniej przed upływem miesiąca na koniec tego okresu żadna ze stron nie wypowie umowy, umowa ulega przedłużeniu na czas nieokreślony z dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia. Pozwana przed upływem dwuletniego okresu obowiązywania umowy, tj. w październiku 2014 r. zwróciła się do powoda o przygotowanie oferty na ewentualne przedłużenie umowy. Oferta taka została przygotowana i przedstawiona pozwanej, która nie wyraziła zainteresowania kontynuowaniem współpracy. Wobec powyższego pozwana w dniu 23 października 2014 r. wypowiedziała umowę. Pozwana podnosiła, iż wypowiedzenie umowy przesłane pocztą elektroniczną było skuteczne. Powód nie uznał wypowiedzenia umowy i po upływie 2 letniego okresu trwania umowy nadal wystawiał faktury, których część pozwana bezpodstawnie zapłaciła.

W piśmie procesowym z dnia 16 listopada 2017 r. powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Powód wskazał, iż zgodnie z Regulaminem, który stanowił załącznik do umowy, a zgodnie z § 15 pkt. 3 regulaminu „oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wymagało formy pisemnej”. Pozwana tego wymogu nie dopełniła, zatem jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy było bezskuteczne.

W piśmie procesowym z dnia 12 grudnia 2017 r. pozwana wnosiła jak dotychczas. Pozwana wskazała, iż skoro złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy za pośrednictwem maila, który dotarł do powoda, to w istocie wypowiedziała umowę w sposób dorozumiany. Pozwana wskazała także, iż zapłaciła faktury nr (...).

Na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 r. pełnomocnik powoda oświadczył, iż wpłaty pozwanej zostały zaliczone na wcześniejsze faktury nr (...).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 stycznia 2013 r. (...) sp. z o.o. s. k. a. w P. zawarła z pozwaną umowę o świadczenie usług internetowych, na podstawie której, spółka (...) „S.’ zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanej usług internetowych, w zakresie usług pozycjonowania strony internatowej pozwanej ( (...) po wskazanych w umowie frazach „przewóz busem osób B.”, „przewóz osób (...)- (...)”, „wynajem nowych busów”. Z tytułu świadczonych usług internetowych przez powoda, pozwana była zobowiązana do uiszczania opłat abonamentowych, w kwotach po 33,00 zł miesięcznie za każdą z wyżej wymienionych fraz. Umowa została zwarta na 24 miesiące. W § 2 ust. 2 umowy strony ustaliły, iż jeżeli najpóźniej przed upływem miesiąca przed końcem okresu obowiązywania umowy, żadna ze stron nie oświadczy na piśmie, iż nie zamierza jej kontynuować, to umowa przekształca się na czas nieokreślony z dwumiesięcznym terminem wypowiedzenia. Zgodnie z § 5 umowy regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną stanowił integralną cześć umowy.

(dowód: umowa – k. 34 -35 akt)

Powód przedłożył także regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną, gdzie w § 15 pkt. 3 regulaminu był zapis, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wymagało formy pisemnej. Regulamin nie zawierał podpisu pozwanej, ani żadnego oświadczenia, iż została zapoznana z tym regulaminem.

(dowód: regulamin – k.71 – 75 akt)

W październiku 2014 r. pozwana zwróciła się drogą elektroniczną do spółki (...) o opracowanie nowej oferty dotyczącej świadczenia usług pozycjonowania. Spółka (...) opracowała taka ofertę, którą przedstawiła pozwanej. W dniu 23 października 2014 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej, pozwana poinformowała spółkę (...), że nie jest zainteresowana dalszą współpracą. Pozwana oświadczyła także, iż wypowiada umowę zawartą przez strony, nie chce jej przedłużenia. Przedstawicie spółki (...) poinformował pozwaną, iż wypowiedzenie powinno zostać złożone w formie pisemnej.

(dowód: korespondencja stron prowadzona pocztą elektroniczną – k. 56 akt,

W dniu 9 czerwca 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,77 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 czerwca 2015 r.

(dowód: faktura – k. 36 akt)

W dniu 9 lipca 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,77 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 lipca 2015 r.

(dowód: faktura – k. 37 akt)

W dniu 16 lipca 2015 r. pozwana zapłaciła spółce (...) kwotę 121,77 zł tytułem należności z faktury nr (...).

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 59 akt)

W dniu 22 lipca 2015 r. pozwana zapłaciła spółce (...) kwotę 121,77 zł tytułem należności z faktury nr (...).

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 58 akt)

W dniu 10 sierpnia 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,76 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 24 sierpnia 2015 r.

(dowód: faktura – k. 39 akt)

W dniu 9 września 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,77 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 września 2015 r.

(dowód: faktura – k. 38 akt)

W dniu 9 października 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,77 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 października 2015 r.

(dowód: faktura – k. 40 akt)

W dniu 13 października 2015 r. pozwana zapłaciła spółce (...) kwotę 121,77 zł tytułem należności z faktury nr (...).

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 59 - 60 akt)

W dniu 9 listopada 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 103,44 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 listopada 2015 r.

(dowód: faktura – k.41 akt)

W dniu 9 grudnia 2015 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 112,30 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 grrudnia 2015 r.

(dowód: faktura – k. 42 akt)

W dniu 11 stycznia 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 120,45 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 25 stycznia 2016 r.

(dowód: faktura – k. 43 akt)

W dniu 9 lutego 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 102,11 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 lutego 2016 r.

(dowód: faktura – k. 44 akt)

W dniu 9 marca 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 121,78 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 23 marca 2016 r.

(dowód: faktura – k. 44 akt)

W dniu 12 kwietnia 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 117,85 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 26 kwietnia 2016 r.

(dowód: faktura – k. 46 akt)

W dniu 9 maja 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 119,06 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 25 maja 2016 r.

(dowód: faktura – k. 47 akt)

W dniu 16 maja 2016 r. spółka (...) sp. z o.o. s.k.a. w P. obciążyła pozwaną fakturą nr (...) na kwotę 19,62 zł tytułem pozycjonowania stron internetowych. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej należności do dnia 30 maja 2016 r.

(dowód: faktura – k. 48 akt)

Na mocy uchwały z dnia 21 marca 2016 r. nadzwyczajnego walnego zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o. sp. k. a., nadzwyczajnego walnego zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o., S..pl sp. z o.o., doszło do połączenia tych w/w spółek i powstania (...) S.A. w P., która wstąpiła w prawa i obowiązki wszystkich w/w podmiotów.

(dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS nr (...) – k. 26 – 33 akt)

W dniu 26 października 2016 r. powód wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(dowód: pozew – k. 2 akt)

Powyższy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony.

Zaznaczyć tu należało, że przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Ponieważ doszło do połączenia w trybie art. 492 § 1 pkt. 2 k.s.h. przedsiębiorstw: (...) sp. z o.o. sp. k. a., nadzwyczajnego walnego zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o., S..pl sp. z o.o., doszło do połączenia tych w/w spółek i powstania (...) S.A. w P., która wstąpiła w prawa i obowiązki wszystkich w/w podmiotów (art. 494 k.s.h.).

Sąd zważył, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług, w ramach której powód świadczył na rzecz pozwanego usługi pozycjonowania strony internetowej wskazanej przez pozwanego, do której zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Przepisy tej ustawy nie zawierają postanowień odnoszących się do składania oświadczeń woli, dlatego też w sprawach nieuregulowanych w ustawie do świadczenia usług drogą elektroniczną, w szczególności do składania oświadczeń woli w postaci elektronicznej, stosuje się przepisy kodeksu cywilnego oraz innych ustaw (art. 11 w/w ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 76 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 września 2016 roku, jeżeli strony zastrzegły w umowie, że określona czynność prawna między nimi powinna być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy. Jednakże gdy strony zastrzegły dokonanie czynności w formie pisemnej, nie określając skutków niezachowania tej formy, poczytuje się w razie wątpliwości, że była ona zastrzeżona wyłącznie dla celów dowodowych. Z przepisów art. 77 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 września 2016 r. wynika, iż uzupełnienie lub zmiana umowy wymaga zachowania takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia. Jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie powinno być stwierdzone pismem.

W doktrynie wyjaśniono, iż „Zasadą prawodawca uczynił dokonywanie wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej w formie pisemnej ad probationem, zarówno w przypadku gdy umowa była zawarta w formie pisemnej, jak i innej formie szczególnej. Natomiast rozwiązanie umowy wymaga takiej formy, jaką ustawa lub strony przewidziały w celu jej zawarcia (jeżeli umowa została zawarta w innej formie szczególnej), a jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie również powinno być stwierdzone pismem. W odniesieniu więc do formy pisemnej nie występuje w zakresie czynności niweczących problem formy przypadkowej, to jest sytuacji, gdy strony zawarły czynność w formie szczególnej, bez uprzedniego zawierania pactum de forma, oraz w sytuacji, gdy ustawa nie nakładała na nie takiego obowiązku. Problem ten nie dotyczy również odstąpienia i wypowiedzenia umowy zawartej w innej formie szczególnej, a jedynie rozwiązania takiej umowy. Jedynie bowiem rozwiązanie umowy zawartej w innej formie szczególnej wymaga zachowania formy, jaką strony przewidziały dla jej zawarcia. W przypadku zaś odstąpienia od umowy lub jej wypowiedzenia, niezależnie od tego, czy została zawarta w formie pisemnej czy innej formie szczególnej i niezależnie od tego, pod jakim rygorem i przez kogo zastrzeżonym wymagana była ta forma szczególna, konieczne jest jedynie zachowanie formy pisemnej ad probationem. Podobnie w wypadku rozwiązania umowy, która była zawarta w formie pisemnej.” (Jedliński Adam, Kidyba Andrzej (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, wyd. II, komentarz do art. 77 k.c. dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX).

Sąd zważył także, iż z art. 60 k.c. wynika, iż z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Z kolei zgodnie z przepisami art. 61 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (§1). Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (§2).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, iż w dniu 23 października 2014 r. pozwana złożył powodowi skuteczne oświadczenie o braku zamiaru kontynowania łączącej strony umowy, skutkiem czego umowa uległa rozwiązaniu z dniem 9 stycznia 2015 r. tj. z upływem 24 miesięcy, na jakie została zawarta.

Wobec powyższego powód nie był zobowiązany do dalszego świadczenia usług pozycjonowania stron wskazanych w umowie przez pozwaną, jak również nie był uprawniony do żądania jakiegokolwiek wynagrodzenia od pozwanego z tego tytułu. Należy podkreślić, iż w § 2 ust. 1 umowy strony ustaliły, iż umowa została zwarta na 24 miesiące, z zastrzeżeniem, iż jeżeli najpóźniej przed upływem miesiąca na koniec tego okresu żadna ze stron nie wypowie umowy na piśmie, umowa ulega przedłużeniu na czas nieokreślony z dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia.

W ocenie Sądu powyższe postanowienia umowne należało rozumieć w ten sposób, w przypadku braku chęci kontynuacji współpracy pomiędzy stronami, pozwana jest zobowiązany do złożenia powodowi oświadczenia o odmowie przedłużenia umowy z co najmniej miesięcznym wyprzedzeniem, co też zostało przez pozwaną uczynione. W taki sposób przedmiotowe postanowienie było również rozumiane przez pozwana, która skierowała jednoznaczne oświadczenie, które dotarło do adresata i go nie odwołał, a zatem oświadczenie to wywarło skutek prawny. Podkreślić należy, iż zarówno w umowie, jak i w regulaminie strony nie zastrzegły formy pisemnej pod rygorem nieważności, zatem jak wskazano powyżej, forma pisemna dotyczyła wyłącznie celów dowodowych.

Wobec tego, w stanie faktycznym niniejszej sprawy oświadczenie o braku chęci kontynuacji współpracy po upływie 24 miesięcy mogło zostać dokonane w jakiejkolwiek formie, w tym również w drodze korespondencji mailowej. Gdyby powód w istocie chciał zastrzeżenia formy co do zamian tej umowy lub jej wypowiedzenia zastrzec w formie ad solemitatem, to taki wyraźny zapis „pod rygorem nieważności” został by umieszczony w umowie. Podkreślić należy, iż to spółka, z której powstała spółka powodowa była autorem zarówno wzorca umowy jak i regulaminu wykonywania tej umowy.

W konsekwencji, umowa uległa rozwiązaniu po upływie 24 miesięcy, a powód nie wykazał, iż był uprawniony do naliczania przysługującego mu wynagrodzenia za pozycjonowanie strony po upływie 24 miesięcy obowiązywania umowy. Powód nie przedstawił żadnych dowodów, iż po upływie w/w czasu nadal pozycjonował strony pozwanej, a pozwana wyrażała na to zgodę choćby w sposób dorozumiany (art. 6 k.c.).

Sąd zważył także, iż powód, zgodnie art. 8 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, w procedurze zawierania umów posługiwał się regulaminem, którego postanowienia doprecyzowują warunki proponowanego przez niego kontraktu, a który to regulamin, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, miał obowiązek udostępnić pozwanej przed zawarciem umowy. Zgodnie z powyższym przepisem, nie wystarczy sama możliwość zapoznania się z regulaminem, ale koniecznym było ponadto jego udostępnienie usługobiorcy. Regulamin przekazany stronie bez zachowania tego wymogu nie wiąże drugiej strony. Z uwagi zatem na takie postanowienia ustawy, regulamin powinien zostać udostępniony przez usługodawcę przed zawarciem umowy o świadczenie usług drogą elektroniczną (por. wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 7 grudnia 2015 r. sygn. akt XI GC 671/15).

Powodowa spółka nie wykazała, iż taki regulamin został udostępniony pozwanej przed zawarciem przez strony umowy. Powód przedłożył regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną (k. 71 – 75 akt), który jak wynikało z § 1 regulaminu dotyczył świadczenia usług drogą elektroniczną przez spółkę (...) (powoda), gdy tymczasem umowa została zawarta przez pozwaną z ze spółka (...).

W ocenie Sądu dokument ten nie stanowią wystarczającego dowodu zaakceptowania przez pozwaną tego regulaminu. Z przedłożonego przez powoda regulaminu nie wynika w szczególności jaka w istocie była treść tego regulaminu w dacie zawierania rzekomej umowy przez strony. Do akt załączono dokument w postaci druku komputerowego, przez nikogo nie podpisany, nie potwierdzony za zgodność z oryginałem, nie opatrzony żadną datą. Brak jest przede wszystkim potwierdzenia źródła wydruku regulaminu o treści wskazanej przez powoda, nie wykazał on bowiem, że regulamin w treści przez niego przedłożonej był dostępny na jego stronie internetowej w dacie korzystania z niej przez pozwanego. Skutkowało to uznaniem, że powód nie udowodnił, że pozwana rzeczywiście zapoznała się z jego treścią, a jeśli tak, to jaka była treść tego regulaminu (art. 6 k.c.).

Bez znaczenia był fakt zapłaty przez pozwaną części należności za faktury wystawiane po wygaśnięciu umowy, albowiem pozwana w tym zakresie spełniła świadczenie niezależne.

Sąd zważył także, iż w myśl art. 451 k.c. w zasadzie o sposobie zarachowania wpłaty na poczet długu decyduje wola dłużnika wyrażona przy zapłacie w sytuacji, gdy ma kilka długów wobec tego samego wierzyciela. Może on w takiej sytuacji, spełniając świadczenie, wskazać, który z długów przez swoje świadczenia zamierza zaspokoić. Jeżeli dłużnik nie skorzysta z przyznanego mu prawa decydowania o sposobie zarachowania dokonanej wpłaty na jeden z wielu długów, które ma wobec wierzyciela, wtedy o zarachowaniu decyduje sam wierzyciel. W myśl powyższego przepisu to dłużnik w pierwszej kolejności (przed wierzycielem) ma uprawnienie do wskazania, który ze swoich długów chce zaspokoić. Wyborowi dłużnika wierzyciel nie może się sprzeciwić.

W przedmiotowej sprawie pozwana wykonując przelewy na poczet należności ujętych na fakturach nr (...) w tytułach przelewów wyraźnie wskazała, iż dotyczyły one należności z faktury z tych faktur, więc powód (wierzyciel) był tym wskazaniem pozwanego związany i nie mógł zaliczyć tej wpłaty na poczet innych należności.

Co istotne, powód nie wykazała, aby pozwana posiadała u niego inne, wcześniej wymagalne długi (art. 6 k.c.). Powód nie przedstawił na tę okoliczność żadnego dowodu, a z pewnością nie stanowiło takiego dowodu oświadczenie pełnomocnika złożone na rozprawie. Zresztą, nawet gdyby powód udowodnił istnienie innych długów pozwanej, to jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 451 k.c., to dłużnik decyduje, które długi spłaca najpierw, a wierzyciel jest takim oświadczeniem dłużnika związany.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo.

SSR Marcin Królikowski