Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 30.11.2017 roku , 22.03, 17.05, 24.05.2018 roku sprawy, przeciwko Ł. R. s. N. i D. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 08 sierpnia 2016 roku o godz. 12:00 w W. przy ul. (...) 1 w hali "przyloty" na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

to jest o czyn z Art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.

W dniu 02 sierpnia 2016 roku o godz. 14:20 w W. przy ul. (...) 1 w hali (...) terminal A L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem .

to jest o czyn z Art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.

orzeka

I.  Obwinionego Ł. R. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1084/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ł. R. prowadzi działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych – przewóz osób. W dniach 2 sierpnia 2016 r. ok. godz. 14:20 i 8 sierpnia 2016 r. ok. godz. 12:00 przebywał na lotnisku im. F. C. w W. w celu zarobkowym, wykonując tam działalność gospodarczą. Taksówkarz proponował przypadkowym pasażerom skorzystanie z oferowanych przez niego usług przewozu. Obserwatorami działań Ł. R. oraz innych działających na terenie lotniska przewoźników byli detektywi. Agencja detektywistyczna została zatrudniona aby przeciwdziałać nielegalnemu wykonywaniu działalności na terenie lotniska oraz dokumentować zdarzenia niezgodne z prawem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  raportów – k. 2-4, 17-26

2.  częściowo zeznań świadka J. K. – k. 6, 28, 100

3.  notatek urzędowych – k. 11, 32

4.  zapisów płyt CD – k. 12, 33

5.  wyjaśnień obwinionego – k. 53

Obwiniony Ł. R. w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Obwiniony stawił się na rozprawie i wyjaśnił przed Sądem, że jeździł na lotnisko w celach zarobkowych, aby móc się utrzymać. Dodał, że przyznaje się do zarzucanych czynów, jeżeli zajścia miały miejsce na hali. Wskazał jednakże, że jeśli znajdował się poza halą, to jego działania były dopuszczalne. Wskazał również, że nie pamięta w którym miejscu podejmował on pasażerów.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu winy w zakresie zarzucanych mu czynów polegających na nielegalnym prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej.

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na uwzględnienie, a Sąd nie dysponuje dostateczną ilością wiarygodnego materiału dowodowego, który mógłby skutecznie kwestionować ich prawdziwość. Obwiniony nie uchylał się od odpowiedzialności, a przedstawiony przez niego przebieg wydarzeń w ocenie Sądu jest spójny i logiczny.

Sąd w części dał wiarę zeznaniom świadka J. K. – detektywa, który obserwował obwinionego na lotnisku i był świadkiem podejmowanych przez niego działań. Sąd uznał za wiarygodne zeznania wskazanego wyżej świadka w odniesieniu do okoliczności niespornych, tj. co do czasu, miejsca i okoliczności zdarzeń. Wskazać należy, że wyżej wymieniony świadek jest osobą obcą dla obwinionego, która powzięła informacje o zdarzeniach wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych. Zeznania świadka były konkretne i rzeczowe. Jednakże zdaniem Sądu niewystarczająco kompleksowe i szczegółowe. Ponadto, nie znalazły pełnego odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w postaci nagrań z monitoringu. Świadek bez wątpienia w bezstronny i rzetelny sposób przedstawił posiadany zasób wiedzy dotyczący przedmiotowych zdarzeń, aczkolwiek wiedza ta w ocenie Sądu nie była wystarczająca do tego, ażeby tylko w oparciu o nią ustalić stan faktyczny. Zeznania detektywa są nazbyt lakoniczne i skrótowe. Należy ponadto podkreślić, że w przedmiotowych dniach J. K. obserwował również innych przewoźników - nie tylko obwinionego, wobec czego był świadkiem wielu podobnych zdarzeń. Mógł zatem nie zapamiętać dokładnego przebiegu każdego z nich.

Potwierdzeniem przytoczonych powyżej zeznań miały być nagrania z monitoringu. Nie są one jednakże całkowicie spójne z zeznaniami świadka J. K.. W odniesieniu do zdarzenia z dnia 2 sierpnia 2016 r. udokumentowany został jedynie wyjeżdżający z parkingu pojazd marki M. (...), który rzekomo użytkować miał obwiniony. Ponadto kamera zarejestrowała obraz z tyłu, w związku z czym nie widać osoby kierującej pojazdem. Co do nagrania odnoszącego się do dnia 8 sierpnia 2016 r. zarejestrowany jest tylko moment, kiedy obwiniony wchodzi na miejsce kierowcy do zaparkowanego na parkingu P-1 pojazdu marki M. (...). Obraz kończy się w chwili włączenia świateł przez kierującego. Oprócz tego na żadnym z nagrań nie jest widoczna ani data ani godzina zdarzeń.

Obwinionemu Ł. R. zostało zarzucone popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w związku z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze przewiduje odpowiedzialność za niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych obowiązujących na lotnisku, wydanych na postawie art. 83a ust. 2 wyżej wskazanej ustawy. Przepis wskazany we wniosku o ukaranie odsyła do art. 83a ust.1, który to nakłada na wszystkie osoby znajdujące się na lotnisku obowiązek przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego lotniskiem w porozumieniu z odpowiednim ministrem.

Powołane wyżej przepisy zostały ustanowione w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów, a także porządku na lotnisku i adresowane są do wszystkich osób znajdujących się na przedmiotowym terenie. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym działalności reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Przedmiotem ochrony tejże regulacji jest zapewnienie ochrony podróżnym. Znamię strony podmiotowej zarzucanego obwinionemu wykroczenia z natury rzeczy charakteryzuje się umyślnością, z uwagi na powiązanie go z elementem oświadczenia woli.

W niniejszym stanie faktycznym obwiniony co prawda nie kwestionował faktu prowadzenia działalności gospodarczej, jednakże dla kompleksowego wyjaśnienia przedmiotowej sprawy warto przytoczyć definicję działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., sygn. III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działania podejmowane przez obwinionego w dniach wskazanych we wniosku o ukaranie, które polegały na proponowaniu napotkanym osobom skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych, były związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu przewozu osób, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie Ł. R. miało na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Jednocześnie zaakcentować wypada, że do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Analiza przedmiotowego stanu faktycznego nie pozostawia wątpliwości również co do okoliczności, że obwiniony wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Okoliczność ta w żadnym miejscu nie była kwestionowana.

W tym miejscu wskazać należy, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”.

W ocenie Sądu przedstawiony opis zdarzenia nie pozwolił na jednoznaczne ustalenie czy obwiniony popełnił zarzucane mu czyny na hali lotniska czy też poza nią. Wobec okoliczności zmiany granic lotniska im. F. C. w W. do sprawy niniejszej dołączone zostały akta sprawy toczącej się przed tutejszym Sądem pod sygnaturą (...), której meritum dotyczyło właśnie okoliczności zmiany granic lotniska i w której to zeznawali między innymi świadkowie pełniący wysokie i ważne funkcje w Przedsiębiorstwie Państwowym (...).

Wartym zaznaczenia jest fakt, iż żaden ze świadków nie był w stanie konkretnie i precyzyjnie określić gdzie przebiega nowa granica lotniska i kiedy została ustalona. Ponadto żaden świadek nie potrafił dokładnie określić w jaki sposób ogłoszono zmianę granic lotniska, w jakim miejscu umieszczono tę informację oraz jaka była jej treść. Nawet osoby, które w zakresie swych obowiązków winny zajmować się tą kwestią nie potrafiły precyzyjnie i rzeczowo odpowiedzieć na pytania w tym zakresie. Przesłuchani świadkowie nie byli w stanie wskazać ani przebiegu granic lotniska ani nawet konkretnych i wiarygodnych źródeł tych informacji.

W odniesieniu do powyższego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie obwinionemu winy w popełnieniu zarzucanego mu czynu z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze. Oceniając zebrane osobowe i pozaosobowe źródła dowodowe w sprawie zarzuconego obwinionemu czynu w pierwszej kolejności należało wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonego (obwinionego) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd wiarę wyjaśnieniom Ł. R., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego, w szczególności złożoną dokumentację, nie sposób dopatrzyć się winy obwinionego. W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu kwalifikowanego z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw, obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.