Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner

Protokolant Monika Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 r.

przy udziale młodszego aspiranta R. W. – funkcjonariusza Komendy Miejskiej Policji w G.

sprawy A. Ś. ur. (...) w T.

syna K. i G.

obwinionego z art. 86§1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym i art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 15 maja 2017 r. sygnatura akt II W 18/17

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt: VI Ka 759/17

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 15 maja 2017 r. sygn. akt II W 18/17 apelację wniósł obrońca obwinionego A. Ś..

Obrońca obwinionego zarzucił orzeczeniu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu, pomimo, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy (w szczególności rozbieżne zeznania świadków) nie pozwalał na dokonanie jednoznacznie tego rodzaju ustaleń;

2.  naruszenie przepisu art. 39 § 1 k.p.w. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nie dopuszczenie wniosku dowodowego obrońcy.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia przypisanego mu czynu względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji stwierdził, iż w zakresie sformułowanych w niej wnioskach oraz istoty zarzutów jest ona bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Wbrew wywodom apelacji, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i pełny przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wnikliwej ocenie dochodząc w konsekwencji do trafnych i logicznych wniosków. Sąd merytoryczny dokonując analizy poszczególnych dowodów nie przekroczył ram ich swobodnej oceny i nie popełnił w toku procesu uchybień tego rodzaju, że mogłyby one skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku. Przedstawiony w uzasadnieniu wyroku tok rozumowania i wnioskowania Sądu I instancji jest prawidłowy i zasługuje na akceptację. Ponadto zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku ocena zgromadzonego materiału dowodowego uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego i tym samym pozbawiona jest cech dowolności. Uzasadnienie wyroku czyni zadość ustawowym wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Sąd Rejonowy wskazał na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę i należycie wytłumaczył przyjętą kwalifikację prawną.

Sąd prawidłowo ocenił wyjaśnienia obwinionego jako niewiarygodne. Sąd odwoławczy podziela zdanie Sądu I instancji co do wiarygodności zeznań świadków H. K., M. L. i E. L.. Zeznania wskazanych świadków jednoznacznie wskazują, że obwiniony cofając pojazdem uderzył pokrzywdzoną.

H. K. konsekwentnie zeznawała, iż obwiniony kierował pojazdem i cofając uderzył ją. W wyniku tego uderzenia pokrzywdzona upadła, pomogły jej wstać M. L. i E. L..

M. L. obserwowała zdarzenie z okna pralni mieszczącej się na piętrze budynku znajdującym się obok domu, w którym zamieszkuje pokrzywdzona. Protokół eksperymentu procesowego oraz dokumentacja fotograficzna znajdująca się w aktach sprawy II K 1081/16 Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach wskazuje na wiarygodność zeznań M. L.. Świadek ten widział manewry pojazdem, które wykonywał obwiniony na posesji. Obwiniony wykonywał manewr zawracania i tyłem najechał na pokrzywdzoną. H. K. zeznała, że podczas cofania została uderzona przez pojazd kierowany przez obwinionego. Relacja ta jest wiarygodna i koreluje z zeznaniami M. L.. Jednakże zeznania tego świadka są bardziej precyzyjne bowiem widziała wszystkie manewry, które wykonywał obwiniony natomiast H. K. relacjonowała tylko moment, w którym została potrącona. Zatem nie można podnosić argumentu, iż zeznania tych świadków są sprzeczne. Zeznania świadków w sposób logiczny się uzupełniają i pozwalają na odtworzenie przebiegu zdarzenia. Dodatkowo należy podkreślić, że świadek E. L., która nie widziała samego momentu potrącenia H. K. konsekwentnie podawała, iż M. L. krzyknęła, że babcia została potrącona i żeby świadek wezwał policję i pogotowie. Następnie wraz matką wybiegły z domu i wówczas zobaczyła leżącą pokrzywdzoną. Zeznania wskazanych świadków się uzupełniają i nie pozostawiają w tym zakresie żadnych wątpliwości.

Dodatkowo zeznania tych świadków znajdują potwierdzenie w opinii sądowo – lekarskiej. Z opinii tej wynika, że u pokrzywdzonej stwierdzono obrażenia, które mogły być następstwem zdarzenia drogowego z dnia 5.05.2016 r. i spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni. Pokrzywdzonej udzielono pomocy medycznej niezwłocznie po zdarzeniu. Gdyby przyjąć, że podawana przez nią wersja jest niewiarygodna to należałoby wytłumaczyć skąd pochodziły stwierdzone u niej obrażenia. Zupełnie nieracjonalne byłoby przyjęcie, że dokonała samookaleczenia i w zmowie z M. L. i jej córką wezwały karetkę, która przewiozła ją do szpitala. Taka wersja byłby nielogiczna, a zatem Sąd I instancji prawidłowo nie dał wiary zeznaniom świadków K. Ś. i G. Ś. w zakresie innym niż ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny. Świadkowie Ci – rodzice obwinionego - swoimi zeznaniami próbowali wzmocnić linię obrony A. Ś. i nie można było w tym zakresie dać wiary ich zeznaniom.

W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów, a zatem brak jest podstaw do zakwestionowania ustaleń faktycznych na etapie instancji odwoławczej.

Apelacja obrońcy obwinionego nie zawiera argumentów, które mogłyby podważyć trafność rozumowania Sądu Rejonowego. Sprowadza się ona właściwie wyłącznie do negacji oceny dowodów dokonanej przez Sąd Orzekający, przy czym nie wykazuje skarżący czym uchybił ów Sąd w przeprowadzonej ocenie, w wyprowadzonych wnioskach kryteriom logicznego rozumowania i zdrowemu rozsądkowi.

Odnosząc się do kwestii oddalenia wniosku dowodowego w postaci oględzin miejsca zdarzenia to dowód ten został przeprowadzony na rozprawie odwoławczej poprzez ujawnienie dokumentacji fotograficznej oraz protokołu eksperymentu procesowego przeprowadzonego do sprawy II K 1081/16 Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach.

W oparciu o zebrany materiał dowodowy Sąd odwoławczy potwierdza prawidłowość ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, który stwierdził, że obwiniony swoim zachowaniem zrealizowali znamiona występku z art. 86 § 1 k.w.

Sąd I Instancji prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary orzeczonej wobec obwinionego. Orzeczona kara grzywny w należytym stopniu uwzględnia stopień zawinienia obwinionego i stopień szkodliwości społecznej czynu.

W ocenie Sądu odwoławczego nie może być mowy o rażącej niewspółmierności kary w stosunku do charakteru popełnionego czynu. W związku z powyższym brak jest jakichkolwiek podstaw do dokonania zmian zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji na mocy przepisów powołanych w części dyspozytywnej wyroku, orzeczono jak na wstępie.