Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny

Protokolant: st. sekr. sąd Katarzyna Mierzejewska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 lipca 2018 r. sprawy przeciwko:

K. K.,

córce C. i A. z d. K., urodz. (...) w S.

obwinionej o to, że:

I.  w dniu 19 marca 2018 roku o godzinie 15:05 w S. na ul. (...), gm. S., pow. (...), woj. (...)- (...) prowadząc na drodze publicznej samochód osobowy m-ki P. o nr rej. (...) 27 przekroczyła dozwoloną prędkość o 25 km na godzinę,

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

II.  w tym samym miejscu i czasie prowadziła na drodze publicznej samochód osobowy m-ki P. o nr rej. (...) 27, który mimo takiego obowiązku nie był wyposażony w trójkąt ostrzegawczy,

tj. o wykroczenie z art. 97 k.w.

I.  obwinioną K. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej wykroczeń z ustaleniem, iż prowadziła samochód o numerze rejestracyjnym (...) i przekroczyła dozwoloną prędkość o nie mniej niż 10 km/h i nie więcej niż 25 km/h i za to z mocy art. 92a kw i 97 kw opierając wymiar kary o art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza jej grzywnę w kwocie 200 (dwieście) złotych,

II.  na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinioną w całości od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2018r. około godz. 15:05 obwiniona K. K. kierowała swoim samochodem marki P. o nr rej. (...), jadąc ulicą (...) w S.. Przekroczyła wówczas administracyjnie dozwoloną prędkość o nie mniej niż 10 km/h i nie więcej niż 25 km/h. Została wówczas zatrzymana do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w S., aspiranta J. K. i sierżanta sztabowego K. T., dokonujących pomiaru prędkości kierujących urządzeniem laserowym (...) 20-20 o numerze fabrycznym (...), posiadającym ważne do 28 lutego 2018r. świadectwo legalizacji. Po poinformowaniu obwinionej o przekroczeniu dozwolonej prędkości o 25 km/h, w trakcie przeprowadzonej kontroli funkcjonariusze ujawnili brak w pojeździe trójkąta ostrzegawczego. K. K. nie zgodziła się na przyjęcie zaproponowanego jej za powyższe wykroczenia mandatu karnego w kwocie 250 zł, kwestionując pomiar prędkości i zarzucając policjantom czepianie się drobiazgów, powoływała się także na wiedzę prawniczą męża.

Pojazd należący do obwinionej był wyposażony w kamerę, rejestrującą przebieg jazdy i widok przez szybę przednią. Zatrzymanie K. K. do kontroli drogowej zostało zarejestrowane pod datą 31 maja 2017r. o godz. 3.55, zapis nie zawiera oznaczenia prędkości pojazdu.

Tego samego dnia w odstępie 35 minut kamera w samochodzie K. K. nagrała przeprowadzanie kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji na ulicy (...) w S., przy czym kontrolujący był odwrócony tyłem do kierunku jazdy obwinionej i nie dawał żadnych sygnałów przed zjazdem wymienionej na pobocze.

(dowód: wyjaśnienia obwinionej K. K. na k. 42v i k. 43 w części potwierdzającej brak trójkąta ostrzegawczego i poruszanie się z prędkością wyższą od dozwolonej, zeznania świadka J. K. na k. 42v, notatka urzędowa na k. 1, płyta CD na k. 38, wydruki zapisu na płycie CD na k. 39 – 40, protokół oględzin nagrania na k. 42v - 43).

Obwiniona K. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, kwestionując przekroczenie dopuszczalnej prędkości o wielkość wskazaną w zarzucie. Wyjaśniła, iż zgodnie z zapisem wideorejestratora zainstalowanego w jej aucie poruszała się z prędkością około 57 km/h, co obrazuje odstęp czasowy 6 sekund pomiędzy mijanymi słupkami hektometrycznymi. Potwierdziła, iż w dniu zdarzenia nie miała trójkąta ostrzegawczego, powołując się zarazem treść art. 50 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wskazując na brak wymogu posiadania go w terenie zabudowanym i dopuszczalność sygnalizowania ewentualnego postoju za pomocą świateł awaryjnych (vide wyjaśnienia obwinionej na k. 42v i k. 43).

Sąd zważył, co następuje:

Powyższe wyjaśnienia K. K. w zakresie negującym dopuszczenie się zarzucanych jej wykroczeń nie mogą być uznane za wiarygodne.

Zważyć bowiem należy, iż fakt przekroczenia przez wymienioną prędkości wynika zarówno z zapisów w notatce urzędowej na k. 1, wskazującej na pomiaru urządzeniem laserowym posiadającym ważne świadectwo legalizacji, jak z zeznań przeprowadzającego kontrolę J. K. (vide k. 42v). Podkreślenia wymaga, iż świadek jest osobą obcą dla obwinionej, nie mającą z nią uprzedniej styczności, zrelacjonował spostrzeżenia poczynione w toku wykonywania obowiązków służbowych, nie potrafiąc wszakże podać szczegółów zdarzenia, z uwagi na upływ czasu i wielość podobnych czynności.

Nie bez znaczenia pozostaje także, zdaniem Sądu, przyznanie przez samą obwinioną faktu poruszania się z prędkością przekraczającą dozwoloną administracyjnie wielkość 50 km/h. Jak bowiem wynika z jej wyjaśnień na k. 43, a także nagrania z zainstalowanej w jej samochodzie kamery (vide k. 38), wydruków z nagrania (vide k. 39 – 40) i protokołu jego odtworzenia na rozprawie (vide k. 42v – 43), czas, w jakim wymieniona pokonywała drogę pomiędzy kolejnymi słupkami hektometrycznymi widocznymi na zapisie z nagrania, wynosił 6 sekund. Jakkolwiek data i godzina rejestracji zapisu nie odpowiadają rzeczywistemu czasowi kontroli, jednakże widoczni na nim oznakowany radiowóz i świadek J. K. pozwalają na przyjęcie, iż nagranie dokumentuje przebieg przedmiotowej czynności, mieć wszakże na uwadze należy, iż rzeczony zapis nie zawiera oznaczenia prędkości aura kierowanego przez K. K. ani nie pozwala na precyzyjne ustalenie odległości pokonywanych przez nią w rejestrowanym odcinku czasowym. Nadmienić w tym miejscu także warto, iż z oględzin nagrania nie wynika, by w tym samym co wymieniona kierunku poruszały się inne pojazdy i by to ich prędkość została jej mylnie przypisana.

Wskazać tym samym należy, iż nawet przy przyjęciu za wiarygodne wyliczeń K. K. opartych na wspomnianym zapisie z kamery samochodowej uznać należy kierowanie przez nią pojazdem z prędkością nie niższą niż 60 km/h, a zatem o co najmniej 10 km/h wyższą od administracyjnie dozwolonej w obszarze zabudowanym. Dodać trzeba, że obwiniona nie podała żadnego powodu przekroczenia prędkości o wskazaną wielkość.

Powyższe zachowanie obwinionej wyczerpuje tym samym znamiona wykroczenia z art. 92a kk.

Nie ulega nadto wątpliwości popełnienie przez K. K. drugiego spośród zarzucanych jej wykroczeń. Wymieniona nie kwestionowała bowiem braku trójkąta ostrzegawczego, natomiast wbrew jej stanowisku stanowi on konieczny element wyposażenia pojazdu, wskazany w § 11 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, wydanego na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Art. 50 cytowanej ustawy normuje natomiast sposób oznakowania pojazdu w razie postoju i istotnie w terenie zabudowanym używanie trójkąta ostrzegawczego nie jest wymagane, co nie zwalnia wszakże kierującego z obowiązku jego posiadania, zaś zaniechanie w tym zakresie stanowi wykroczenie z art. 97 kw.

Obwiniona działała umyślnie, zdając sobie sprawę z przekroczenia dozwolonej prędkości w terenie zabudowanym oraz braku wymaganego wyposażenia pojazdu, stopień jej winy uznać tym samym należy za wyższy niż nieznaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów K. K., jako okoliczność obciążającą uznano lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych regulujących ruch pojazdów, wyrażający się także w postawie obwinionej w toku postępowania. Mieć zarazem na uwadze należy, iż przekroczenie przez wymienioną prędkości nie było znaczne, nie stworzyło realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W ocenie Sądu, całokształt powyższych okoliczności, zarówno obciążających, jak i łagodzących, pozwala uznać wymierzoną obwinionej karę grzywny za adekwatną do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przezeń wykroczenia. Stanowiąc niemalże symboliczną dolegliwość, nie przekraczając możliwości finansowych K. K., utrzymującej się z prac dorywczych, unaocznia nieprawidłowość jego postępowania oraz podkreśla wagę obowiązujących zasad zapewniających bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Brak stałych dochodów i posiadanie na utrzymaniu małoletniej córki przemawiało za zwolnieniem obwinionej od kosztów sądowych, zgodnie z art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk.