Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Kz 4/14

POSTANOWIENIE

Dnia 12 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Zbigniew Mierzejewski

Sędziowie: S.O. Jarosław Bolek

S.O. Ewa Krajewska (sprawozdawca)

Protokolant: Katarzyna Matecka

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko D. F.

o przestępstwo z art. 217 § 1 k.k.

na skutek zażalenia oskarżyciela prywatnego P. F.

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi

z dnia 26 listopada 2013 roku

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k.

p o s t a n a w i a

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na podstawie art. 491 § 1 k.p.k. umorzył postępowanie w sprawie z oskarżenia prywatnego P. F. przeciwko D. F. wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżyciela prywatnego na posiedzenie pojednawcze.

Powyższe postanowienie zaskarżył P. F. wskazując, że na tydzień przed wyznaczonym terminem potwierdził telefonicznie w sekretariacie Sądu datę, godzinę i salę rozprawy i pod tą salą oczekiwał w wyznaczonym czasie, zaś jego niestawiennictwo na posiedzenie wynikało wyłącznie z faktu zmiany sali rozpraw, w której posiedzenie to się odbyło i niepoinformowania o tym fakcie oskarżyciela. Podniósł, że nie wiedział, iż powinien zapoznać się z informacjami zamieszczonymi na wokandzie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

O niestawiennictwie bez usprawiedliwionej przyczyny w rozumieniu art. 491 § 1 k.p.k. można mówić dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzone, że oskarżyciel prywatny został o posiedzeniu pojednawczym prawidłowo zawiadomiony, na posiedzenie to nie stawił się i niestawiennictwa swego bądź w ogóle, bądź należycie nie usprawiedliwił (post. SN z 30.11.1972 r., VI KZP 47/72, OSNKW 1973, Nr 1, poz. 13).

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż posiedzenie pojednawcze zostało wyznaczone na godzinę (...)i miało się odbyć w sali (...), jak również to, że ostatecznie posiedzenie to miało miejsce w innej sali (wynika to z treści oświadczenia pracownicy sekretariatu k.19). Z treści tegoż oświadczenia wynika również, że P. F. w dniu (...) ok. godz.(...)stawił się w sekretariacie V Wydziału Karnego, informując, że oczekiwał na posiedzenie przed salą (...), tak samo jak oskarżony i jego obrońca i nie zauważył na wokandzie informacji o zmianie sali. Z protokołu posiedzenia pojednawczego faktycznie wynika, że także oskarżony ani jego obrońca nie stawili się na posiedzenie.

Po 20 minutach bezskutecznego oczekiwania przed salą (...) P. F. udał się do sekretariatu, jednakże postanowienie o umorzeniu postępowania już dawno zostało ogłoszone (vide protokół posiedzenia).

Okoliczności podniesione w zażaleniu w zestawieniu z treścią protokołu posiedzenia i oświadczenia z karty 19 dają więc podstawy do przyjęcia, że na gruncie niniejszej sprawy nie doszło do nieusprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżyciela prywatnego na posiedzenie pojednawcze, równoznacznego z odstąpieniem od oskarżenia w myśl art. 491 § 1 k.p.k. i skutkującego umorzeniem postępowania.

Sąd, mając wiedzę o przeniesieniu posiedzenia do innej sali, powinien wziąć pod uwagę, iż strona może przybyć na posiedzenie nawet w ostatniej chwili przed jego rozpoczęciem. Zorientowanie się, iż sprawa została przeniesiona na inną salę a następnie znalezienie właściwej sali musi zająć kilka minut nawet osobie obeznanej z budynkiem sądu i mającej świadomość możliwości zmiany sali rozpraw na inną. W takiej sytuacji przed wydaniem postanowienia o umorzeniu postępowania należało upewnić się, czy strony nie oczekują przed poprzednio wyznaczoną salą (mógł to sprawdzić protokolant na polecenie sędziego) – zwłaszcza, że nie stawił się także oskarżony i jego obrońca – a także odczekać chociażby kilka minut z rozpoczęciem posiedzenia.

Z uwagi na całokształt wskazanych wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.