Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Karolina Wołoszczuk

Protokolant Maja Foremny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2018 roku w Ś.

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda Z. K. kwotę 22.000 zł (dwadzieścia dwa tysiące złotych) wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 20 % w stosunku rocznym nie przewyższającymi od dnia 2 stycznia 2013 roku odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 20.000 zł od dnia 2 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,

- 2. 000 zł od dnia 21 września 2017 roku do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 175/18

UZASADNIENIE

Powód Z. K. w pozwie przeciwko J. S. domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 22 000 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 20 000 zł od dnia 2 stycznia 2013r. do dnia zapłaty a od kwoty 2 000 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w dniu 20 października 2011r. strony zawarły umowę pożyczki, na mocy której powód udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 20 000 zł, którą to kwotę pozwany zobowiązał się spłacać w 12 równych miesięcznych ratach począwszy od miesiąca stycznia 2012r. W umowie ustalono odsetki w wysokości 10 % w skali roku, a w przypadku opóźnień w płatności lub braku spłaty pożyczki za okres opóźnienia odsetki w wysokości 20 % rocznie od kwoty nieterminowej wpłaty. Pozwany nie wywiązał się ze swego zobowiązania, mimo monitów telefonicznych i wezwania do zapłaty, które zostało do niego skierowane w dniu 7 lipca 2017r.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Świdnicy nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc(...), nakazał pozwanemu J. S. aby zapłacił powodowi Z. K. kwotę 22 000 zł wraz z umownymi odsetkami i kosztami postępowania w wysokości 2 492 zł.

W ustawowymi terminie pozwany J. S. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i podniósł w nim szereg zarzutów, w tym przedawnienia roszczenia, pozorności czynności prawnej i wady oświadczenia woli z uwagi na stan wyłączający świadome i swobodne podjęcie decyzji przez pozwanego i wyrażenie woli. Pozwany podniósł, iż faktycznie powód pożyczył mu 20 000 zł, albowiem strony łączyła wówczas relacja koleżeńska. Podniósł przy tym, że kwota została wypłacona przed podpisaniem umowy pożyczki i powód nie określił kiedy pożyczka ma być zwrócona dodając, że nie będzie naliczał odsetek. Odnośnie pisemnej umowy pożyczki z dnia 20 października 2011r., pozwany wskazał, że istotnie podpisał przedmiotowa umowę, z uwagi na pogorszenie relacji koleżeńskich i przewagę psychiczną powoda i jego charyzmę. W ocenie pozwanego roszczenie powoda jest przedawnione z uwagi na to, że powód prowadził działalność gospodarczą, zaś termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód Z. K. i pozwany J. S. w dniu 20 października 2011r. zawarli umowę pożyczki, na mocy której powód jako pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 20 000 zł. Strony uzgodniły, że kwotę pożyczki pozwany będzie spłacać w 12 równych ratach począwszy od miesiąca stycznia 2012r. do grudnia 2012r. W umowie ustalono odsetki w wysokości 10 % w skali roku, a w przypadku opóźnień w płatności lub braku spłaty pożyczki za okres opóźnienia odsetki w wysokości 20 % rocznie od kwoty nieterminowej wpłaty.

Dowód:

- oryginał umowy pożyczki z dnia 20 października 2011r.- k. 47.

Kwota pożyczki w wysokości 20 000 zł została wypłacona pozwanemu J. S..

Bezsporne.

W dniu 7 lipca 2017r. powód wezwał pozwanego J. S. do zwrotu kwoty pożyczki w wysokości 20 000 zł wraz z należnym oprocentowaniem i odsetkami z tytułu opóźnienia, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania- bezskutecznie.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 07 lipca 2017r.- k. 7;

- potwierdzenie nadania i odbioru- k. 8-9.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest art. 720 § 1 k.c. zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei w myśl § 2 cytowanego przepisu w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy, umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na dokumencie pożyczki podpisanej przez strony w dniu 20 października 2011r., której oryginał został dołączony do akt sprawy ( k. 47) oraz wezwaniu do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru tegoż wezwania przez J. S. w dniu 24 lipca 2017r.

W niniejszej sprawie poza sporem było to, że powód udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 20 000 zł. Już w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany przyznał tą okoliczność, nie zaprzeczył również twierdzeniu, że kwota pożyczki nie została przez niego zwrócona. Wszystkie twierdzenia pozwanego i szereg podniesionych przez niego zarzutów sprowadzała się tylko i wyłącznie do tego, że pierwotne ustne uzgodnienia między stronami co do odsetek oraz terminu zwrotu pożyczki były inne, aniżeli ostatecznie te sformułowane w dokumencie umowy pożyczki, który podpisał pozwany.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pozwany w toku całego postępowania w tym na rozprawie w dniu 18 maja 2018r. przyznał, że podpis złożony na dokumencie pożyczki z dnia 20 października 2011r. jest jego podpisem i przyznał jednocześnie, że dokument takiej treści podpisał. W sprzeciwie do nakazu zapłaty wywodził jedynie- składając przy tym szereg wniosków dowodowych- iż warunki na których pożyczka miała być przyznana były pierwotnie inne aniżeli te wynikające z podpisanej ostatecznie przez niego umowy. N. od prawdziwości twierdzeń pozwanego wskazać należy, że nie jest sprzeczne z istotą umowy pożyczki przekazanie pożyczkobiorcy sumy pieniężnej w czasie poprzedzającym sporządzenie umowy na piśmie. Zawarcie umowy potwierdzającej konkretne zadłużenie będące rezultatem uzgodnienia jego rozmiaru nie może być kwestionowane jako pozbawione znaczenia prawnego, bez uchylenia się od skutków prawnych złożonych oświadczeń woli ( vide wyrok SN z dnia 26 września 2014r., IV CSK 692/13, wyrok SA w Warszawie z 11 lipca 2016r., VI ACa 1795/15). Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł liczne zarzuty w tym powołał się na pozorność złożonych oświadczeń woli, nie precyzując przy tym na czym pozorność ta miała polegać, skoro jak sam przyznał, pożyczka w wysokości wynikającej z umowy faktycznie została mu udzielona. Co więcej, również powołanie się przez pozwanego na wadę oświadczenia woli mającą polegać na podpisaniu umowy w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli nie znajduje uzasadnienia w świetle twierdzeń samego pozwanego. Przede wszystkim wskazać trzeba, że pozwany nie dość że przyznał, iż podpisał umowę sporządzoną przez powoda to przyznał, iż zapoznał się z jej treścią, w tym z zapisami co do rodzaju odsetek i terminów spłaty, a mimo to podpisał dokument gdyż powód- jak twierdzi- jest osobą charyzmatyczną a do spotkania miało dojść w biurze powoda co wpływało na przewagę Z. K.. Pozwany nie złożył przy tym żadnego wniosku dowodowego na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie. W szczególności zeznania wnioskowanych świadków dotyczące okoliczności nie związanych z podpisaniem przez pozwanego umowy w dniu 20 października 2011r., jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zostały oddalone. Sąd oddalił również wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego na okoliczności w nim wskazane z uwagi na to że okoliczności te nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a ponad to z uwagi na nieprzydatność takiego dowodu, nie wiadomo bowiem w jaki sposób biegły miałby stwierdzić, że pożyczka została zawarta w innym miejscu aniżeli wynika to z umowy. Zważyć również należy na brak konsekwencji pozwanego, który przecież przyznał, że dokument umowy pożyczki podpisał tak jak wynika to z jego treści w biurze powoda w Ś..

Chybiony jest również zarzut przedawnienia roszczenia. Jak wynika z treści umowy pozwany otrzymał ją od powoda jako osoby fizycznej, nie od osoby prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek. Wynika to z twierdzeń samego pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, gdzie wskazał, że kwotę pożyczki otrzymał od powoda w ramach łączącej ich wówczas relacji koleżeńskiej. W takim stanie rzeczy termin przedawnienia wynosi 10 lat, a nie 3 lata ( art. 118 k.c.).

W świetle ustaleń faktycznych i twierdzeń samego pozwanego pozostałe wnioski dowodowe przez niego złożone podlegały oddaleniu jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przede wszystkim dotyczy to sprawozdań z działalności spółki prowadzonej przez powoda, przedłożonego wyciągu bankowego, czy też wystąpienia przez Sąd do operatorów telefonii komórkowej o potwierdzenie lokalizacji numerów telefonów stron oraz bilingów. Również wnioski dowodowe złożone na rozprawie jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto jako spóźnione ( art. 503 § 1 k.p.c.) należało oddalić.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd w oparciu o art. 720 § 1 k.p.c. uwzględnił żądanie powoda i zasądził na jego rzecz łączną kwotę 22 000 zł, w tym 20 000 zł należności głównej i 2 000 zł odsetek umownych naliczonych zgodnie z § 2 ust. 2 umowy. O odsetkach od powyższych kwot orzeczono zgodnie z postanowieniami umowy, mając na względzie treść przepisów art. 481 k.c. i 359 k.c., zaś zastrzeżenie wskazane w wyroku było konieczne ze względu na zmianę przepisów dotyczących odsetek, w szczególności art. 359 § 2 ¹ - § 2 ³, i art. 481 k.c. Wskazać bowiem należy, że w dacie zawarcia umowy, odsetki wynikające z czynności prawnej nie mogły przekraczać w stosunku rocznym czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Z uwagi zaś na to, że wysokość maksymalnych odsetek począwszy od marca 2013r. spadła poniżej 20 % z uwagi na obniżenie stopy lombardowej poniżej 5 punktów, Sąd w tym zakresie dalej idące powództwo oddalił, orzekając jak w pkt II wyroku.

Orzeczenie o kosztach oparto o treść art. 100 k.p.c. i z uwagi na to, że powód uległ jedynie w niewielkiej części swojego żądania zasądzono na jego rzecz od pozwanego wszystkie koszty postepowania- łącznie kwotę 3 917 zł, która obejmuje opłatę od pozwu w wysokości 300 zł, opłatę od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa prawnego obliczone stosownie do § 2 pkt 5 Rozp. M.. Spr. z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( pkt III wyroku).