Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR R.-Natalia Wójtowicz

Protokolant: st. prot. sąd. K. Ż.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2017 r. w S. sprawy

z powództwa (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko M. G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Słupsku na rzecz radcy prawnego K. P. kwotę 600 zł. ( sześćset złotych) plus należny podatek VAT, łącznie – 738,00 zł. ( siedemset trzydzieści osiem złotych) tytułem udzielonej z urzędu pomocy prawnej dla pozwanej,

III.  zasądza od powoda (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 738,00 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania,

IV.  nakazuje zwrócić na rzecz powoda (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. z kasy Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 100 ( sto) złotych tytułem niewykorzystanej części zaliczki na ustanowionego dla nieobecnej z miejsca pobytu pozwanej kuratora sądowego;

Sygn. akt I C 876/16

UZASADNIENIE

(...) Finanse I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł pozwem z dnia 23.11.2015r. (data wpływu) o zasądzenie od pozwanej M. G. kwoty 4.192,23 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności aktualnej wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Wniósł nadto o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 53,00 zł, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, oraz zwrotu innych kosztów w wysokości 0,53 zł tytułem prowizji.

Uzasadniając swoje stanowisko argumentował, iż w dniu 23.09.2010 r. pozwana M. G. zawarła z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę bankową o numerze (...), na podstawie której strona otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się do jej spłaty w warunkach precyzyjnie z niej wynikających. M. G. nie wywiązała się z przyjętych na siebie zobowiązań, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek umownych w dniu 06.06.2013 r. Przedmiotowa wierzytelność na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 17.09.2015 r. została zbyta przez Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. na rzecz (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.. Pismem z dnia 30.09.2015 r. cesjonariusz zawiadomił M. G. o dokonanej cesji oraz wezwał ją do zapłaty niespłaconej należności. Do dnia dzisiejszego należność, na którą składają się: 2.957,95 zł tytułem należności głównej, 1.180,79 zł tytułem odsetek karnych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, 53,49 zł odsetki naliczone od dnia następnego po dniu dokonania cesji, tj. 18.09.2015 r. do dnia 22.11.2015 r. nie została spłacona.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 04.12.2015 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Postanowieniem z dnia 17.02.2016 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uchylił nakaz zapłaty i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Słupsku.

W piśmie z dnia 09.05.2016 r. pełnomocnik L. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. wskazał, iż aktem notarialnym z dnia 11.03.2016 r. dokonano zmiany nazwy powoda z „ (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty” na (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty”. Nadto sprecyzował wysokość odsetek umownych, w ten sposób, że wniósł o ich zasądzenie od dnia 23.11.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP i od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie wyżej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Pełnomocnik pozwanej M. G. ustanowiony z urzędu, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, co do których oświadczył, iż nie zostały zapłacone tak w części, jak i w całości. Nadto wniósł o nieobciążanie M. G. kosztami postępowania sądowego.

Uzasadniając swoje stanowisko oświadczył, iż M. G. nie zgadza się z twierdzeniami strony przeciwnej za wyjątkiem okoliczności, które zostaną jednoznacznie przyznane. Wskazała, iż od 10 roku życia M. G. choruje na cukrzycę, która spowodowała, iż aktualnie jest osobą niewidomą posiadając I stopień niepełnosprawności i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wymaga stałej opieki osób trzecich. Nadto oświadczył, że M. G. do mementu kiedy pracowała, spłacała przedmiotowa pożyczkę, w ten sposób że bank potrącał jej środki na spłatę z rachunku bankowego. Pożyczka była spłacana do września 2011 r.

Pełnomocnik pozwanej podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem, albowiem dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi trzy lata. Mając zatem na uwadze, iż w wyniku zaprzestania przez M. G. spłaty zadłużenia, dług stał się wymagalny od września 2011 r. i nie było przez 3 lata od tej daty wytoczonego powództwa, to doszło do przedawnienia roszczenia. Skoro zatem bank nie podjął żadnych czynności w celu zaspokojenia swoich roszczeń przez okres 4 lat, należność przedawniła się. Oświadczył również, iż nie posiada wiedzy, z jakiego powodu L. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. jako datę wymagalności przedmiotowego roszczenia wskazał 06.06.2013 r. Poza tym zakwestionował dochodzone roszczenia zarówno co do wysokości, jak i co do zasady, z uwagi na niewykazanie istnienia wymagalnej wierzytelności w kwocie dochodzonej pozwem.

L. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. w piśmie z dnia 23.06.2017 r., ustosunkowując się do podniesionego przez M. G. zarzutu przedawnienia roszczenia wskazał, iż pismem z dnia 12.04.2013 r. wezwał ją do spłaty całej wierzytelności w ciągu 30 dni wypowiadając jedocześnie umowę pilnej pożyczki z dnia 23.09.2010r., co postanowiło całą kwotę w stan natychmiastowej wykonalności. Skoro zatem bank wypowiedział przedmiotową umowę pismem z dnia 12.04.2013 r., to w chwili wytoczenia powództwa w dniu 23.11.2015 r. roszczenie wynikające z umowy bankowej nie było przedawnione. Następnie przedmiotowa wierzytelność na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 17.09.2015 r. została zbyta przez bank (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Casus I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. cedując na jego rzez ogół praw i obowiązków wynikających z umowy bankowej nr (...). W kontekście argumentów M. G. przyznał, iż z wniosku wierzyciela pierwotnego – Banku (...) S.A. z siedzibą w W. - toczyło się postępowanie egzekucyjne przeciwko niej w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 24.10.2013 r. Posiadanie przez bank w/w tytułu i prowadzenie egzekucji, nie stanowiły przeszkody do przelania rzeczonej wierzytelności na inny podmiot. W pozwie o zapłatę uwzględnione zostały wpłaty oraz potrącenia dokonane w trakcie egzekucji prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego przez wierzyciela pierwotnego przy ustaleniu wartości przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, a przedmiotowym powództwem nie dochodzi od M. G. części długu już spłaconej. Nadto M. G. nie udowodniła, iż nastąpiła spłata wierzytelności w kwocie wyższej niż dochodzona w pozwie, zaś jej trudna sytuacja życiowa nie może stanowić przesłanki do odebrania wierzycielowi prawa do żądania zapłaty należnego mu świadczenia. Cofnął również pozew w zakresie dochodzenia kwoty 10,00 zł. składającej się na cześć kwoty stanowiącej odsetki karne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. G. w dniu 23.09.2010 r. zawarła z bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę pilnej pożyczki o nr (...) na kwotę 3.500,00 zł. Łączna kwota całkowitych opłat, prowizji oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy wynosiła 4.468,80 zł. Pożyczka miała być płatna w ratach miesięcznych począwszy od listopada 2010r., do 12 –go dnia każdego miesiąca w ciągu 72 miesięcy.

Zgodnie z § 9 pkt. 3 umowy w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego, niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane z oprocentowaniem dla tego rodzaju zadłużenia określonym w Cenniku usług.

Z pozwaną rozwiązano umowę o pracę z dniem 20.08.2011 r.

dowód: umowa z dnia 23.09.2010 r. nr (...) – k. 57 – 59, rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem – k. 162..

Pismem z dnia 12.04.2013 r. wysłanym na adres ul. (...) w (...) Bank (...) S.A. w W. poinformował M. G. o wypowiedzeniu umowy kredytu z 30 – dniowym terminem wypowiedzenia, który biegł od daty doręczenia niniejszego wypowiedzenia. Na skutek nie wywiązywania się przez M. G. z obowiązku spłaty zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki, w dniu 12.07.2013 r. (...) Bank S.A. w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym wskazał na wymagalne zadłużenie dłużnika M. G., wynikające z umowy o pożyczkę z dnia 23.09.2010 r. w kwocie 3.253,62 zł, z tytułu niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami umownymi naliczanymi od należności głównej od dnia 12.12.2012 r. do dnia 05.06.2013 r. w wysokości 238,88 zł naliczonymi według stałej stopy procentowej w wysokości 16,00 % w skali roku oraz wraz z odsetkami przeterminowanymi naliczonymi od należności głównej za okres od 13.01.2013 r. do 11.07.2013 r. w wysokości 56,79 zł.

dowód: bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) – k. 124 i verte.

W dniu 12.07.2013 r. pierwotny wierzyciel – Bank (...) S.,A. w W. złożył wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wystawionemu w dniu 1.07.2013 r. przeciwko M. G..

dowód: wniosek o nadanie klauzuli wykonalności - k. 127.

Postanowieniem z dnia 24.10.2013 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Słupsku Wydział IX Cywilny w sprawie o sygn. akt IX Co 3216/13 nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 12.07.2013 r. wystawionemu przez wierzyciela Bank (...) S.A. w W., z którego wynika wymagalne zadłużenie dłużniczki M. G., z tytułu umowy pilnej pożyczki nr (...) z dnia 23.09.2010r., w łącznej kwocie 3.253,62 zł z odsetkami umownymi od dnia 12.07.2013 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, które na dzień wystawienia tytułu wynosiły 16% w stosunku rocznym obliczanymi od kwoty 2.957,95 zł, z ograniczeniem egzekucji do kwoty 6.703,20 zł klauzulę wykonalności.

dowód: postanowienie SR w Słupsku z dn. 24.10.2013 r. sygn. akt IX Co 3216/13 – k. 125.

Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wnioskiem z dnia 19.11.2013r. wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie o wszczęcie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przeciwko M. G.. Postanowieniem z dnia 05.06.2014 r. Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. Ż. umorzył postępowanie w całości.

dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji - k. 126 i verte, postanowienie z dnia 05.06.2014 r. sygn.. akt. Km 56628/13 – k. 128 i verte.

Na dzień 15.09.2015 r. wysokość zadłużenia M. G. z tytułu pilnej pożyczki z dnia 23.09.2010 r. zawartej z Bankiem (...) Spółka Akcyjną w W. wynosiła łącznie 4.138,74 zł.

dowód: wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. z dnia 17.09.2015 r. – k. 129.

W dniu 15.12.2015 r. powód (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. zawarł z Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której bank przeniósł na powoda przysługujące mu wierzytelności, w tym wierzytelność wobec M. G., wymienione w załączniku nr 1 do umowy. W załączniku wskazano, że zadłużenie M. G. wynosiło 2.957,95 zł z tytułu kapitału na dzień 15.09.2015 r. oraz że kredyt został wypowiedziany M. G. w dniu 06.06.2013 r.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 15.12.2015 wraz z załącznikami i pełnomocnictwami - k. 60 – 99 i verte, odpis z KRS nr (...) – k. 100 – 116, odpis z KRS nr (...) – k. 117 – 120.

Pismem z dnia 30.09.2015 r. (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. przesłał pismo, w którym zawiadomił pozwaną M. G. o zawarciu umowy przelewu wierzytelności z dnia 15.12.2015 r. i przejściu na jego rzecz wszelkich praw związanych z umową pożyczki z dnia 23.09.2013 r. w wysokości 4.129,28 zł. W dniu 30.09.2015 r. powód wystosował do pozwanej również wezwanie do zapłaty kwoty całkowitego zadłużenia w wysokości 4.129,28 zł, na które składały się: kapitał w wysokości 2.957,95 zł oraz odsetki w wysokości 1.191,33 zł. Oba pisma przesłano pod adres, pod którym M. G. już nie zamieszkiwała.

dowód: zawiadomienie z dnia 30.09.2015 r. – k. 122, wezwanie do zapłaty z dnia 30.09.2015 r. – k. 121 i verte.

W dniu 11.03.2016 r. nastąpiła zmiana firmy powoda z „ (...) Finanse I (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.” na (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K.”

dowód: odpis pełny z (...) – k. 13 – 14 i verte, wyciąg z ksiąg funduszu inwestycyjnego z dnia 03.02.2016 r. – k. 15 – 16, akty notarialny Rep A nr (...) z dnia 11.03.2016 r. – k. 19 – 27.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń i zarzutów stron trzeba było w pierwszej kolejności zauważyć, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu zawarcia umowy pożyczki pomiędzy stroną pozwaną, a poprzednikiem prawnym powoda. Strona pozwana podniosła zarzut nieudowodnienia roszczenia oraz przedawnienia roszczenia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku wykazania zasadności roszczenia należy wskazać, iż w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa bowiem na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc ) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Przenosząc powyższe spostrzeżenia na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia zasadności dochodzonego roszczenia. Stwierdzić zatem należy, iż niewątpliwie powód poprzez złożenie do akt:

- umowy pilnej pożyczki z dnia 23.09.2010 r.,

- bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 12.07.2013 r.,

- postanowienia z dnia 24.10.2013 r. w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu,

- wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z dnia 19.11.2013 r.,

- wniosku o nadanie klauzuli wykonalności z dnia 12.07.2013 r.,

- postanowienia z dnia 05.06.2014 r. w sprawie Km 56628/13

- wyciągu z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W.,

- cesji wierzytelności z dnia 15.09.2015r.

- zawiadomienia o przelewie wierzytelności z dnia 30.09.2015 r.

- wezwania do zapłaty z dnia 30.09.2015 r.

wykazał, iż przysługuje mu co do zasady roszczenie wobec pozwanej M. G. i że posiada legitymację do wytoczenia powództwa.

Odnosząc się natomiast do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia należy wskazać, iż został on podniesiony skutecznie, przez co niweczy on skuteczność powództwa.

Zgodnie z treścią art. 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Wskazać należy, iż w ocenie Sądu roszczenie z tytułu umowy pożyczki podlegało 3 - letniemu okresowi przedawnienia jako roszczenie wynikające z prowadzonej działalności gospodarczej ( zarówno pierwotnego wierzyciela jak i jego następcy).

Pełnomocnik z urzędu ustanowiony dla pozwanej M. G. argumentował w toku procesu, iż faktyczne wypowiedzenie umowy pożyczki (postawienie w stan wymagalności niespłacanej pożyczki) nastąpiło we wrześniu 2011 r. z uwagi na zaprzestanie przez pozwaną spłat rat pożyczki z jej konta bankowego z powodu utraty pracy i środków pieniężnych – co było zgodne z treścią zawartej umowy pożyczki, nie zaś jak wskazał to powód na skutek doręczenia pozwanej pisma z dnia 12.04.2013 r. – co było czynnością jednostronną. Wskazał również, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności

Dokonując analizy zebranego w aktach materiału dowodowego Sąd zważył, iż pierwotny wierzyciel Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pismem z dnia 12.04.2013 r. wypowiedział pozwanej M. G. umowę pożyczki. Wezwanie to kierowane było na nieaktualny adres pozwanej (mimo powiadomienia o nowym ), nadto do akt sprawy nie zostało załączane zwrotne potwierdzenie odbioru tegoż wezwania przez powoda. Przyjąć zatem należało, że dokonana przez bank jednostronna czynność prawna polegająca na wypowiedzeniu umowy pożyczki nie mogła być skuteczna. Tym bardziej, iż zgodnie z umową pożyczki została ona postawiona w stan natychmiastowej wymagalności już we wrześniu 2011r. Data więc wypowiedzenia pożyczki 2 lata później ( nawet przy założeniu, że byłaby informacja ta skutecznie doręczona pozwanej) nie może być uznawana jako początek biegu przedawnienia roszczenia.

Należało zatem dokonać oceny podniesionego zarzutu przedawnienia w świetle zawartej przez strony umowy pożyczki z dnia 23.09.2010r.

Stosownie do art. 120 § 1 zdanie pierwsze k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jak natomiast wskazał w orzeczeniu z dnia 1.12.2016 r., sygn.. akt. I PK 297/15 Sąd Najwyższy (Lex on line, nr (...)) w kontekście art. 455 k.c. wymagalność roszczenia to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Roszczenia mogą uzyskać przymiot wymagalności w dniu oznaczonym przez ustawę lub przez czynność prawną (umowę), albo w dniu wynikającym z właściwości zobowiązania. Stan uaktywnienia się wierzytelności stanowi początek biegu przedawnienia .

W tej sytuacji koniecznym było odniesienie się do art. 720 § 1 k.c. który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej wartości. Jednocześnie w myśl art. 723 k.c., jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik zobowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę. Oznacza to zatem, że w umowie strony mogą dowolnie oznaczyć termin zwrotu pożyczki i z upływem tego terminu roszczenie staje się wymagalne i rozpoczyna bieg termin przedawnienia (por. wyrok SN z dnia 1.12.2016 r. , sygn.. akt I PK 297/15, Lex on line, nr (...)).

W tej sytuacji Sąd ustalając datę wymagalności roszczenia oparł się na zapisach umowy pożyczki zawartej między M. G. a Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. z dnia 23.09.2010 r. Z treści tejże umowy wynikało, iż pożyczka miała być spłacana w 72 ratach, których płatność przypadała na 12 dzień każdego miesiąca, począwszy od listopada 2010 r. Nadto z zapisów § 9 pkt. 3 umowy wynikało, iż w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego, niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane z oprocentowaniem dla tego rodzaju zadłużenia określonym w Cenniku usług. Zważywszy zatem na okoliczność, iż pozwana została zwolniona z dniem 20 sierpnia 2011 r. i zaprzestała spłaty zadłużenia na rzecz pierwotnego wierzyciela jak oświadczyła we wrześniu 2011 r., należność dochodzona niniejszym pozwem przeszła w stan wymagalności od dnia następnego po upływie terminu spłaty kolejnej raty, tj. z dniem 13.10.2011 r.

Sąd zważył następnie, iż w myśl art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Niewątpliwie powód wykazał w niniejszej sprawie, iż pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została nadania klauzula wykonalności postanowieniem referendarza Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie IX Co 3216/13 w dniu 24.10.2013 r. , a następnie na jego podstawie wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne wobec pozwanej M. G.. Postępowanie egzekucyjne postanowieniem Komornika sądowego w W. z dnia 05.06.2014r. zostało umorzone na podstawie art. 824 § 1 pkt. 3 kpc. Oceny zatem wymagało, czy wskutek zawarcia umowy cesji wierzytelności z dnia 15.09.2015 r. mocą której powód wszedł w ogół praw i obowiązków pierwotnego wierzyciela wynikających z umowy pożyczki, posiadał uprawnienie do wywiedzenia wniosku, iż wobec niego również nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia.

W celu dokonania rozstrzygnięcia skuteczności podniesionego zarzutu przedawnienia należało dokonać analizy, czy wskazane przez powoda zdarzenia spowodowały przerwanie biegu przedawnienia. Kwestię – o zbliżonym sanie faktycznym, rozstrzygał już Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 29.06.2016 r., sygn. akt III CZP 29/16 (LEX: 2067028). Sąd Najwyższy w uchwale tej orzekł, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). W obszernym i wyczerpującym uzasadnieniu do tej uchwały, Sąd Najwyższy argumentował, iż przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Ponieważ uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Sąd Najwyższy wskazał zatem, iż nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem.

Podzielając w zupełności przedstawione stanowisko Sądu Najwyższego należało dojść do wniosku, iż powód jako podmiot niebędący bankiem nie mógł się skutecznie powołać na przerwanie biegu przedawnienia poprzez nadanie klauzuli wystawionemu przez poprzednika prawnego powoda – Bank (...) Spółkę Akcyjną w W., bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz poprzez wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego toczącego się na wniosek tego podmiotu.

Mając więc na względzie, iż roszczenie dochodzone niniejszym pozwem stało się wymagalne najpóźniej z dniem 13.10.2011 r., należało uznać, iż roszczenie to uległo przedawnieniu najpóźniej z dniem 13.10.2014 r, a zatem przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie. Przerwy biegu terminu przedawnienia, jakie w tym okresie następowały, mógł wykorzystać jedynie wierzyciel pierwotny, nie zaś jego następca.

Wobec powyższej argumentacji uznając za trafny podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W związku z oddaleniem powództwa, Sąd zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z § 15 ust. 1 i 2 i w zw. z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. 2013, poz. 490 z późn. zm.) orzekł o kosztach udzielonej z urzędu pomocy prawnej pozwanej, przyjmując, iż stawka minimalna przy wartości przedmiotu sporu powyżej 1.500 zł do 5.000 zł wynosiła 600,00 zł. Zgodnie zaś z § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty za czynności adwokata, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w pkt. II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt. III wyroku zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U. Nr 2016, poz. 623 ze zm.) mając na uwadze, że koszty związane z ustanowieniem kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej zostały poniesione przez powoda w wysokości 600,00 zł, a do rozliczenia pozostały koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika z urzędu dla pozwanej w wysokości 738,00 zł.

Biorąc pod uwagę, iż powód przegrał proces w niniejszej sprawie w całości, Sąd orzekł jak w pkt. IV wyroku, nakazując zwrot powodowi niewykorzystanej zaliczki na poczet ustanowienia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w wysokości 100,00 zł na podstawie art. 84 ust. 1 w zw. z art. 80 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (Dz. U. 2016, poz. 623 ze zm.).