Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner

Sędziowie SSO Piotr Mika (spr.)

SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Katarzyna Kosmala

przy udziale Marcina Masłowskiego Prokuratora Prokuratury RejonowejG. w G.

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r.

sprawy J. N., syna A. i B.

ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 281 kk w zw. z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 grudnia 2017 r. sygnatura akt III K 119/17

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) i wymierza mu opłatę za II instancję w wysokości 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych).

Sygn. akt VI Ka 315/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt III K 119/17 Sąd Rejonowy w Gliwicach uznał oskarżonego J. N. za winnego tego, że w dniu 16 lipca 2016 roku w G. w sklepie (...) przy ul. (...), działając w celu utrzymania się w posiadaniu kasetki z zawartością 1.676,43 zł, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, użył przemocy wobec sprzedawczyni – A. K. poprzez jej szarpnięcie oraz silne odepchnięcie, czym spowodował jej upadek, czym działał na szkodę A. K. oraz P. P., powodując straty w kwocie łącznej 2.236,47 zł, przy czym ustalił, że czyn ten oskarżony popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 3 grudnia 2008 roku sygn. akt III K 357/08 za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., którą to karę odbył w okresie od 12.01.2008 r. do 7.09.2013 r. w ramach kary łącznej 5 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 13 października 20102 roku sygn. akt IX K 1242/10, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy art. 281 k.k. przy zast. z art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Na mocy art. 63 § 1 k.k. sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 5 grudnia 2016 roku, przy przyjęciu, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. W oparciu o art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej P. P. kwoty 1.043,80 złote a na rzecz pokrzywdzonej A. K. kwoty 1000 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary bezwzględnej pozbawienia wolności i wniósł o zmianę wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i trudno doszukać się w jej treści merytorycznego uzasadnienia, skoro obrońca odwołał się nie do konkretnych argumentów świadczących o uchybieniu w postaci rażącej niewspółmierności kary, a jedynie do przekonania oskarżonego o tym, że kara bezwzględna pozbawienia wolności jest dla niego zbyt surowa.

Wobec braku sposobności do podjęcia rzeczowej polemiki z tezami apelującego wskazać wypada, że orzeczona w oparciu o art. 37 b k.k. kara, jest karą i tak łagodniejszą niż kara przewidziana za czyn z art. 281 k.k. w części szczególnej Kodeksu karnego, tj. od kary od roku do 10 lat pozbawienia wolności. W przypadku oskarżonego, który w chwili popełnienia przypisanego mu czynu był już osobą wcześniej skazaną na karę pozbawienia wolności w grę nie wchodziło warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na treść art. 69 § 1 k.k. Oskarżony dopuścił się przestępstwa w warunkach recydywy specjalnej z art. 64 § 1 k.k., stąd sąd uprawniony był nawet do wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a więc do 15 lat pozbawienia wolności. Gdy uwzględnić fakt uprzedniej sześciokrotnej karalności oskarżonego wymierzenie mu tzw. kary mieszanej jest orzeczeniem daleko odbiegającym od kary, którą można by określić jako surową. Sąd we właściwym stopniu uwzględnił fakt przyznania się oskarżonego do winy i że od popełnienia przestępstwa zachowanie oskarżonego nie budziło już istotnych zastrzeżeń, podjął on pracę zawodową i zajął utrzymaniem rodziny. Wymierzona oskarżonemu kara w żadnym razie nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który z uwagi na popełnienie czynu w zamiarze bezpośrednim uznać należy za wysoki. Także stopień społecznej szkodliwości czynu przy uwzględnieniu wartości skradzionego mienia, jak też rodzaju i intensywności zastosowanej przez oskarżonego przemocy, został w orzeczonej karze odzwierciedlony we właściwym stopniu. Mając na uwadze względy prewencji ogólnej również nie sposób uznać, że kara wymierzona oskarżonemu może zostać postrzeżona przez społeczeństwo jako kara nadmiernie dolegliwa.

Wobec osoby, która popełniła kolejne przestępstwo z użyciem przemocy, mimo że poznała wcześniej dolegliwość kary bezwzględnej pozbawienia wolności, nie sposób liczyć na możliwość osiągnięcia celów zapobiegawczych kary, a więc liczyć na skuteczne zniechęcenie sprawcy do popełniania kolejnych przestępstw, poprzez orzekanie kar wyłącznie o wolnościowych charakterze.

Z wyżej wskazanych względów i przy braku uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wywiedzionej wyłącznie przez obrońcę oskarżonego, kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze należało obciążyć zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. oskarżonego.

Na koszty te złożyły się:

- wydatki w postaci 20 złotych ryczałtu za doręczenie pism i wezwań oraz wynagrodzenie obrońcy z urzędu w kwocie 516,60 zł

- opłata za nieuwzględnioną apelację w wysokości opłaty należnej za pierwszą instancję w kwocie 420 złotych ( 120 złotych od kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i 300 złotych od kary ograniczenia wolności do lat 2)