Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 657/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Oleśnie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Kałwak

Protokolant st. sekr. sądowy Urszula Krzywoń

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2018 r. w Oleśnie

sprawy z powództwa: K. W.

przeciwko: S. (...) z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej S. (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda K. W. kwotę 15.647,06 zł ( piętnaście tysięcy sześćset czterdzieści siedem złotych 06/100) wraz z odsetkami:

a)  ustawowymi liczonymi od kwoty 12.047,06 zł ( dwanaście tysięcy czterdzieści siedem złotych 06/100) od dnia 19.10.2015 r. do dnia 31.12.2015 r.,

b)  ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 12.047,06 zł ( dwanaście tysięcy czterdzieści siedem złotych 06/100) od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty,

c)  ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.600,00 zł ( trzy tysiące sześćset złotych 00/100) od dnia 22.02.2016 r. do dnia zapłaty;

I.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

II.  zasądza od strony pozwanej S. (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda K. W. kwotę 2.605,01 zł ( dwa tysiące sześćset pięć złotych 01/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od powoda K. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oleśnie kwotę 291,07 zł ( dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych 07/100) tytułem zwrotu stosunkowej części wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego;

IV.  obciąża stronę pozwaną S. (...)
z siedzibą w S.
na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oleśnie kwotą 831,01 zł ( osiemset trzydzieści jeden złotych 01/100) tytułem zwrotu stosunkowej części wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego, a na poczet spłaty zalicza kwotę 800,00 zł ( osiemset złotych 00/100) uiszczoną omyłkowo na konto dochodów budżetowych
i nakazuje pobrać brakującą część w kwocie 31,01 zł ( trzydzieści jeden złotych 01/100).

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 04.12.2015 r. K. W. wystąpił przeciwko stronie pozwanej określonej początkowo jako M. (...)
z siedzibą w S.
, domagając się zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 15.647,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:

a) od kwoty 12.047,06 zł od dnia 19.10.2015 r. do dnia zapłaty,

b) od kwoty 3.600,00 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Nadto, powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu zostało wskazane, że w dniu 26.08.2015 r. w O. w wypadku komunikacyjnym został uszkodzony samochód należący do powoda marki O. (...) nr rej. (...). Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych
w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Powód dokonał zgłoszenia szkody w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń w dniu wypadku, a w dniu 01.09.2015 r. w miejscu zamieszkania powoda odbyły się oględziny pojazdu w obecności likwidatora M. (...).

Strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkodę i ustaliła odszkodowanie za szkodę w pojeździe na kwotę 23.172,23 zł (decyzja 03.09.2015 r.). Powód nie zgodził się
z tym wyliczeniem i zlecił sporządzenie prywatnej opinii rzeczoznawcy samochodowemu M. S., który wyliczył koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 38.930,00 zł. Po przedłożeniu stronie pozwanej tego kosztorysu, dokonała ona weryfikacji swego stanowiska i dopłaciła powodowi 4.210,71 zł (decyzja z 19.10.2015 r.).

W przedmiotowej sprawie powód domaga się zasądzenia różnicy co do odszkodowania do wysokości wyliczonej przez jego rzeczoznawcę, tj. dochodzi z tego tytułu kwoty 11.547,06 zł (38.930 zł minus 27.382,94 zł).

Nadto, K. W. domaga się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 500,00 zł tytułem poniesionych kosztów porządzenia prywatnej opinii, a także kwoty 3.600,00 zł tytułem kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Powód wskazał, że samochód był mu niezbędny, by dojeżdżać do pracy do O..

Powód domaga się odsetek od kwoty 12.047,06 zł (tj. 11.547,06 zł + 500 zł) od dnia 19.10.2015 r., tj. od dnia wydania drugiej decyzji przez stronę pozwaną, powołując się na
art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód wskazał, że na dzień wydania drugiej decyzji strona pozwana posiadała pełną wiedzę na temat prawidłowej kalkulacji szkody. Natomiast odsetki związane z kosztami najmu samochodu powód liczy od dnia wytoczenia powództwa. – pozew – k. 3 - 5.

W tym samym dniu, tj. 04.12.2015 r., pełnomocnik powoda wniósł pismo procesowe, w którym wskazał, że zakład ubezpieczeń M. (...)
z siedzibą w S. zostało przejęte przez S. (...) Wobec powyższego, pełnomocnik powoda dokonał właściwego oznaczenia strony pozwanej jako: S. (...) z siedzibą w S.. – pismo – k. 43.

Kolejno pismem procesowym wniesionym dnia 05.02.2016 r. pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 5.480,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od ww. kwoty od dnia złożenia żądania do Sądu dnia zapłaty. Rozszerzona kwota stanowić ma należność za najem samochodu przez powoda za dalszy okres. Powód mieszka w B., a pracuje
w O., więc samochód jest mu niezbędnie potrzebny do dojeżdżania do pracy. Odległość pomiędzy tymi miejscowościami wynosi ponad 80 km. Natomiast pomiędzy miejscem zamieszkania powoda, a nawet miejscowościami przyległymi, a O. brak jest połączeń komunikacji zbiorowej pozwalającej powodowi na codzienny dojazd do pracy i powrót do miejsca zamieszkania. Ponadto, pełnomocnik powoda podniósł, że z uwagi na wypłatę przez stronę pozwaną odszkodowania w ograniczonym zakresie K. W. aż do dnia dzisiejszego nie był w stanie zakupić nowego pojazdu, odpowiadającego standardowi pojazdu uprzednio posiadanego. – pismo z rozszerzeniem powództwa - k. 51.

W odpowiedzi na pozew wniesionej dnia 29.02.2016 r. strona pozwana S. (...) w S. – wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik strony pozwanej przyznał, iż w dniu 26.08.2015 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) należącego do powoda K. W., a sprawca posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego u poprzednika prawnego strony pozwanej. Natomiast
w toku postępowania likwidacyjnego szkody strona pozwana wypłaciła powodowi łącznie kwotę 27.382,94 r. tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu na podstawie decyzji z dnia 03.09.2015 i z 19.10.2015 r. W ocenie strony pozwanej powodowi została już wypłacona cała należna kwota tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu, a żądanie przewyższające tę łączną kwotę pozostaje bezzasadne. Natomiast powód nie przedstawił, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu – art. 6 k.c. – rozmiarów szkody potwierdzającej zgłaszane żądania, a złożona ekspertyza nr 7870 z dnia 09.09.2015 r. wraz z kalkulacją naprawy stanowi jedynie dokument prywatny (art. 245 k.p.c.) i nie ma charakteru obiektywnego. Strona pozwana zweryfikowała ten kosztorys przedstawiony przez powoda
i wyliczyła wartość szkody w pojeździe w oparciu o protokół szkody w pojeździe, protokół oględzin, zdjęcia samochodu, przy zastosowaniu uśrednionych stawek za robociznę oraz cen części zamiennych urealnionych do poziomu cen rynkowych. Strona pozwana wzięła pod uwagę wysokość stawki za roboczogodzinę stosowaną przez zakłady naprawcze działające na terenie miejsca zamieszkania powoda oraz części zamienne i materiały, zapewniające przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Pełnomocnik wskazał, że w kalkulacji ubezpieczyciel zastosował części zamienne kategorii „O”, „Q” oraz z uwagi na wiek pojazdu, stopień wyeksploatowania części i prostotę konstrukcji uszkodzonych elementów – „P”. Według strony pozwanej w praktyce wszystkie kategorie części są używane i mogą w pełni przywrócić stan auta sprzed szkody zarówno pod względem estetycznym, funkcjonalnym, wytrzymałościowym, jak i względów bezpieczeństwa.

Ponadto strona pozwana kwestionuje co o zasady i wysokości koszty najmu pojazdu zastępczego dochodzone przez powoda. Wskazuje, że strona pozwana zapewniła powodowi pojazd zastępczy w okresie od dnia 27.08.2015 r. do dnia 15.09.2015 r. tj. na okres wystarczający na naprawę pojazdu. Tym samym wynajem pojazdu na dalszy okres od 16.09.2015 r. pozostaje poza odpowiedzialnością strony pozwanej jako niepozostający
w adekwatnym związku przyczynowym. Strona pozwana neguje w całości akcesoryjne żądanie odsetek wobec niezasadnego żądania głównego. – odpowiedź na pozew– k. 54 – 60.

Nadto, w piśmie procesowym wniesionym dnia 02.03.2016 r. strona pozwana ustosunkowała się do pisma z rozszerzeniem powództwa, tzn. podtrzymała wniosek
o oddalenie powództwa w całości i wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych. Według strony pozwanej, zgłoszone przez powoda dalsze roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego są całkowicie bezzasadne i niewykazane przez powoda, podobnie jak roszczenia zgłoszone w pozwie. Pełnomocnik strony pozwanej wskazał też, że w sprawie nie mamy do czynienia ze szkodą całkowitą, tylko częściową – pismo procesowe strony pozwanej – k. 70-71.

W dniu 12.12.2016 r. (prezentata) pełnomocnik powoda wniósł skargę na postanowienie referendarza sądowego wydane w dniu 25.11.2016 r. w przedmiocie przyznania biegłemu K. S. wynagrodzenia za sporządzenie opinii. Pełnomocnik powoda zaskarżył to postanowienie w części, tj. ponad kwotę 529,55 zł (wpz 986 zł wskazuje) oraz wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wynagrodzenia biegłego ponad wskazaną wyżej kwotę,

2. przyznanie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania skargowego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych – skarga na orzeczenie referendarza sądowego – k. 160 – 161.

Postanowieniem z dnia 04.08.2017 r. tut. Sąd rozpoznający skargę zmienił
ww. postanowienie referendarza w ten sposób, że Sąd przyznał biegłemu sądowemu K. S. za sporządzoną w sprawie pisemną opinię wynagrodzenie i zwrot wydatków w łącznej kwocie 1.289,24 zł. Natomiast w uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że wniosek kosztowy sporządzony wraz ze skargą zostanie rozpoznany przy wydawaniu orzeczenia kończącego sprawę w instancji, zgodnie z treścią art. 108 § 1 k.p.c. postanowienie – k. 168 – 170.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26.08.2015 r. doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem samochodu osobowego powoda marki O. (...), wersja wyposażenia cosmo, rok produkcji 2011, nr rej. (...). Kierowca samochodu osobowego marki S. (...), który poruszał się z tyłu za samochodem powoda, nie zachował bezpiecznej odległości między pojazdami
i wskutek nieuwagi doprowadził do uderzenia przodem w tył pojazdu powoda. W wyniku tego uderzenia O. został przepchnięty do przodu i uderzył przodem w tył innego samochodu osobowego marki V., który miał zamontowany hak holowniczy.

dowód : - fakty bezsporne.

Przed powyższym zdarzeniem samochód był bezwypadkowy, był serwisowany, dobrze utrzymany.

dowód : - przesłuchanie powoda K. W. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2017 r. – k. 219 – 219v., płyta CD – k. 255,

Na dzień szkody (26.08.2015 r.) wartość rynkowa nieuszkodzonego samochodu (oszacowana w systemie Info-Ekspert) wynosiła brutto 45.400,00 zł.

W wyniku zdarzenia szkodowego w pojeździe powoda powstały następujące uszkodzenia:

1. do naprawy: pokrywa silnika, przedni prawy błotnik, przedni lewy błotnik, pokrywa bagażnika, podłużnica tylna lewa;

2. do wymiany: okładzina przedniego zderzaka, wsporniki: prawy i środkowy przedniego zderzaka, wspornik amortyzatora przedniego zderzaka, amortyzator przedniego zderzaka, krata wlotu powietrza, wspornik kraty wlotu powietrza, rama kraty wlotu powietrza, listwy ozdobne: środkowa i dolna kraty wlotu powietrza, osłona wewnętrzna kraty wlotu powietrza, reflektory: prawy i lewy, kondensator klimatyzacji, chłodnica oleju, okładzina tylnego zderzaka, osłona dolna tylnego zderzaka, wsporniki (szyny prowadzące) tylnego zderzaka, amortyzator tylnego zderzaka, tablica rejestracyjna, blacha podłogi tylnej, nadkole tylne lewe, ściany tylne: dolna i zewnętrzna, wykładzina wewnętrzna tylnej ściany, poszycie tyłu, tłumik końcowy, tylny lewy dolny wahacz poprzeczny;

3. do lakierowania: ściana tylna, blacha tylnej podłogi, podłużnica tylna lewa, pokrywa bagażnika, zderzak tylny, zderzak przedni, pokrywa silnika, przednie błotniki.

Koszty naprawy uszkodzeń przedmiotowego pojazdu wg systemu Audatex w dwóch wariantach – na dzień szkody wynosiły:

1. przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych i średniej stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych obowiązującej
w ASO O. na terenie woj. (...) i ościennych w sierpniu 2015 r. – 130 zł/rbh: koszty brutto: 43.620,12 zł.

2. przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych i średniej stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych obowiązującej na terenie województwa (...) i ościennych w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych – 85 zł/rbg – koszty brutto: 40.304,65 zł.

Natomiast na rynku nie są dostępne części zamienne alternatywne sygnowane marką producenta części dostarczającego dany element na pierwszy montaż, ani części alternatywne o porównywalnej jakości do oryginalnych.

Wszystkie uszkodzone elementy w przedmiotowym pojeździe „ były elementami oryginalnymi, montowanymi i lakierowanymi w procesie fabrycznej produkcji auta”.

Zastosowanie do naprawy uszkodzonego pojazdu powoda nowych, oryginalnych części zamiennych nie zwiększy wartości samochodu w stosunku do jego wartości sprzed szkody.

W praktyce zdarza się, że części zapasowe o porównywalnej jakości (tzw. zamienniki) nie są wykonane dokładnie, a mała precyzja wykonania powoduje trudności z prawidłowym dopasowaniem tych części do reszty elementów. „ Części te różnią się od oryginalnych pod względem jakości i precyzji wykonania, jakości użytych materiałów, trwałości itp. (…) naprawiając samochód z użyciem części zapasowych porównywalnej jakości czy też części używanych z obiegu wtórnego (które w ogromnej większości przypadków posiadają wady
i uszkodzenia), nie jest możliwe osiągniecie takiego samego efektu naprawy pod względem technologicznym, trwałości, jakościowym czy estetycznym, jak przy zastosowaniu części oryginalnych lub części równoważnych oryginalnym (…) Ponadto, w przypadku naprawienia samochodu w nieautoryzowanym warsztacie naprawczym z użyciem części zapasowych porównywalnej jakości lub też części używanych z obiegu wtórnego i ujawnienia tych faktów w ewentualnej ofercie sprzedaży, bez wątpliwości wartość rynkowa samochodu byłaby niższa niż samochodu naprawionego w ASO, przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych”.

Dlatego przywrócenie pojazdu powoda do stanu jak sprzed szkody, wymagałoby zastosowania oryginalnych części zapasowych oznaczonych symbolem jakościowym „O” lub równoważnych oryginalnym części zapasowych oznaczonym symbolem „Q”, które jednak
w tym przypadku nie są dostępne.

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda powstałych w tej kolizji był niższy od wartości pojazdu przed szkodą w stanie nieuszkodzonym, a naprawa samochodu była ekonomicznie uzasadniona.

dowód : - opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków i zdarzeń drogowych, wyceny wartości oraz kosztu jakości napraw pojazdów mgr inż. K. S. z dnia 05.11.2016 r. z załącznikami – k. 102 – 145,

- I opinia uzupełniająca biegłego K. S. z dnia 07.11.2016 r.
z załącznikami – k. 186 – 193,

- dokumentacja zdjęciowa zapisana w cyfrowych aktach szkody – płyta CD – k. 61,

- protokół szkody w pojeździe sporządzony przez pracownika strony pozwanej -
k. 8v.-9,

- protokół szkody w pojeździe sporządzony przez rzeczoznawcę M. S. - k. 27v.-28.

Rynkowy ubytek wartości pojazdu powoda wyniósł 500 zł.

dowód : - II opinia uzupełniająca biegłego K. S. z dnia 07.03.2018 r. – k. 227 – 230.

Technologicznie uzasadniony czas niezbędny do naprawy pojazdu O. (...) to około 11 dni roboczych. Jednak wyznaczony czas technologiczny naprawy nie obejmuje: czasu oczekiwania na wykonanie oględzin samochodu i zatwierdzenie kosztorysu naprawy,
a także czasu niezbędnego dla zamówienia i sprowadzenia części zamiennych – do 3 dni.

dowód : - opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków i zdarzeń drogowych, wyceny wartości oraz kosztu jakości napraw pojazdów mgr inż. K. S. z dnia 05.11.2016 r. z załącznikami – k. 102 – 145.

K. W. dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi (M. (...) E. Hestia) w dniu zdarzenia, tj. 26.08.2015 r. Natomiast w dniu 01.09.2015 r. odbyły się oględziny samochodu O. (...) rok prod 2011. W protokole oględzin wskazano m.in., że naprawa jest opłacalna, a szkoda częściowa.

dowód : - e-maile ubezpieczyciela z dnia 26.08.2015 r. do E. (...)– w aktach szkody – płyta CD – k. 61, wydruk akt szkody – w załączeniu,

- druk zgłoszenia szkody - w aktach szkody – płyta CD – k. 61, wydruk akt szkody – w załączeniu,

- oświadczenie K. W. w likwidacji szkody komunikacyjnej z dnia 01.09.2015 r. – k. 8;

- protokół szkody sporządzony dnia 01.09.2015 r. – k. 8v. – 9v.

W okresie od 27.08.2015 r. do 15.09.2015 r. ubezpieczyciel M. (...) zapewniało K. W. najem samochodu zastępczego klasy D marki T. (...) wraz z podstawieniem auta i jego odbiorem i to ubezpieczyciel poniósł koszty tego najmu w kwocie 3.880,00 zł.

dowód : - Faktura VAT nr (...) z dnia 15.09.2015 r. wystawiona przez sprzedawcę (...) S.A. – w aktach szkody – płyta – k. 61, wydruk
w załączeniu.

Decyzją z dnia 02.09.2015 r., nadaną w dniu 03.09.2015 r. do K. W., ubezpieczyciel (M. (...) E. (...)) przyznał odszkodowanie w łącznej wysokości 23.172,23 zł brutto, wyliczone na podstawie kalkulacji naprawy nr 55651/2015 z dnia 01.09.2015 r. (szkoda częściowa), w której zastosowano m.in. stawka 70,00 zł/rbh, różne potrącenia, a także alternatywne części zamienne.

dowód : - decyzja ubezpieczyciela z dnia 02.09.2015 r., data nadania 03.09.2015r. – k. 11,

- kalkulacja naprawy ubezpieczyciela nr 55651/2015 z 01.09.2015 r. – k. 11v. – 16.

W dniu 09.09.2015 r. na zlecenie K. W. została sporządzona prywatna ekspertyza nr 7870 przez rzeczoznawcę samochodowego inż. M. S.. Rzeczoznawca stwierdził, że szkoda w pojeździe powoda marki O. (...), wersja wyposażenia cosmo, rok produkcji 2011, do której doszło w dniu 26.08.2015 r. ma charakter szkody częściowej. Wartość wolnorynkową samochodu na dzień 26.08.2015 r. określił na kwotę 44.300 zł brutto, a przewidywany koszt naprawy w serwisie autoryzowanym - 38.930,00 zł brutto. (szkoda częściowa). Natomiast w razie naprawy
w warsztacie rzemieślniczym koszt tej naprawy wyniósłby 36.390,00 zł brutto. Rzeczoznawca zastosował do wyceny nowe oryginalne części zamienne „O”. Ponad uszkodzenia wymienione przez ubezpieczyciela, prywatny rzeczoznawca zauważył dodatkowe uszkodzenia, tj.:

- chłodnica cieczy do wymiany – oberwana na górnym zbiorniku po lewej stronie,

- błotnik przedni prawy – skręcony i zagięty w górnej części,

- błotnik przedni lewy – pogięty łagodnie na dużej powierzchni.

dowód : - prywatna ekspertyza rzeczoznawcy samochodowego M. S. z dnia 09.09.2015 r. wraz z załącznikami – k. 17 – 28.

Za sporządzoną opinię rzeczoznawca M. S. wystawił w dniu 11.09.2015 r. fakturę VAT Nr (...) na kwotę 500,00 zł brutto, zakreślając termin płatności - przelew 7 dni.

dowód : - faktura VAT Nr (...) z dnia 11.09.2015 r. – k. 29, 80.

Pismem z dnia 21.09.2015 r. kierowanym do S. (...) w S. pełnomocnik K. W. złożył odwołanie od ww. decyzji, domagając się zapłaty dalszej kwoty odszkodowania w wysokości 16.257,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi od ww. kwoty liczonymi w następujący sposób:

- dalsze koszty naprawy 15.757,77 zł od dnia 04.09.2015 r. do dnia zapłaty,

- koszty sporządzenia opinii i kosztorysu 500 zł od 14 dnia od dnia otrzymania nn. pisma do dnia zapłaty.

Ponadto, w uzasadnieniu odwołania pełnomocnik nadmienił, że K. W. jest zmuszony korzystać z samochodu zastępczego i zapowiada, że również w tym zakresie będzie dochodził odszkodowania.

dowód : - odwołanie od decyzji – k. 30 – 31v.,

- e-mail z dnia 21.09.2015 r. dot. ww. odwołania od decyzji w aktach szkody – płyta – k. 61, wydruk w załączeniu.

Na skutek wniesionego odwołania ubezpieczyciel S. (...) - dokonał ponownej wyceny szkody, po czym w decyzji z dnia 19.10.2015 r. oszacował wartość szkody na łączną kwotę 27.382,94 zł i przyznał dopłatę do odszkodowania w kwocie 4.210,71 zł.

dowód : - decyzja ubezpieczyciela z dnia 19.10.2015 r. – k. 32 – 32v.;

- kosztorys naprawy z dnia 19.10.2015 r. wraz z informacją dla właściciela pojazdu o rodzaju uwzględnionych części – k. 33 – 38.

S. (...) połączyło się z M. (...) poprzez przejęcie – w drodze przeniesienia całego majątku M. (...) (jako spółki przejmowanej) na S. (...) (jako spółkę przejmującą) na podstawie uchwały z dnia 09.10.2014 r. Rep. A nr 3815/2014 zaprotokołowanej przez notariusza A. T. w trybie art. 492 § 1 k.s.h. w zw. z art. 516 § 6 k.s.h. W dniu 31.10.2014 r. dokonano wpisu połączenia do KRS.

dowód : - informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru Przedsiębiorców KRS nr (...) z dnia 04.12.2015 r. – k. 44 – 45v., wydruk ze strony internetowej M. (...) k. 46 – 46v.,

- odpis pełny z Rejestru Przedsiębiorców KRS nr (...) wg stanu na dzień 27.07.2015 r. – k. 64 – 69.

W dniu 16.09.2015 r. w B. została zawarta umowa najmu samochodu pomiędzy W. M. – wynajmującym – a K. W. – najemcą. Umowa dotyczyła samochodu marki V. (...) A4 1.6 KAT rok prod. 2001, nr rej. (...) (§ 1 umowy). Strony umówiły się na czynsz najmu w wysokości 600 zł tygodniowo (§ 3). W umowie nie wskazano końcowej daty trwania umowy (zostawione puste miejsce) ze wskazaniem, że jest możliwość jej przedłużenia (§ 4 ust. 1). Umowa została zgłoszona do urzędu skarbowego i został odprowadzony podatek.

Strony umowy są kolegami zamieszkującymi w tej samej miejscowości – B.. Inicjatorem zawarcia tej umowy był K. W., który poprosił kolegę W. M. o pomoc, gdyż po uszkodzeniu jego samochodu w wypadku z dnia 26.08.2015 r. nie miał możliwości dojeżdżania do pracy do O.. W. M. się zgodził pomóc koledze i wynajął mu swój prywatny samochód na okres, dopóki powód nie dostanie samochodu służbowego lub sobie nie kupi. W. M. nie potrzebował w tamtym czasie swojego samochodu, gdyż pracuje 3 km od miejsca swojego zamieszkania i do pracy jeździł rowerem, a w razie potrzeby korzystał z samochodu rodziców, z którymi mieszka.

dowód : - umowa najmu samochodu zawarta dnia 16.09.2015 r. – k. 39, 81,

- zeznania świadka W. M. – protokół rozprawy z dnia 09.06.2016 r. – k. 98-98v., płyta CD – k. 255.

K. W. korzystał z przedmiotowego pojazdu zastępczego kolegi W. M. do końca grudnia 2015 r. Wpłacając umówioną należność za najem pojazdu K. W. dokonał następujących przelewów:

1.800 zł – za okres 16.09.2015 r.-07.10.2015 r.

1.800 zł – za najem za okres 08.10.2015 -28.10.2015 r.

255 zł – za okres 29.10.2015-31.10.2015 r.

2.570,00 zł – za okres 01.11.2015-30.11.2015 r.

2.655,00 zł za okres 01.12.2015 r. – 31.12.2015 r.

tj. łącznie 9.080,00 zł.

dowód : - potwierdzenia przelewów opłat za najem pojazdu zastępczego – k. 40–41, 82-86,

- zeznania świadka W. M. – protokół rozprawy z dnia 09.06.2016 r. – k. 98-98v., płyta CD – k. 255,

- przesłuchanie powoda K. W. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2017r. – k. 219 – 219v., płyta CD – k. 255.

W okresie wrzesień – październik 2015 roku średnia dzienna stawka najmu samochodu zastępczego, który klasą odpowiada samochodowi O. (...) (tj. segment D) na terenie O. i okolic w sieciowych wypożyczalniach samochodów w ramach polisy OC wynosiła od 178,35 zł brutto do 200,00 zł brutto.

dowód : - opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków i zdarzeń drogowych, wyceny wartości oraz kosztu jakości napraw pojazdów mgr inż. K. S. z dnia 05.11.2016 r. z załącznikami – k. 102 – 145.

W dacie zdarzenia szkodowego K. W. pracował na stanowisku przedstawiciela handlowego w O. (...) z siedzibą w P.. Był zatrudniony w okresie 01.06.2015 – 19.09.2015 r. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez wypowiedzenie ze strony pracownika z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. W okresie od 27.08.2015 do 18.09.2015 r. pobierał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego.

dowód : - – świadectwo pracy wystawione 22.09.2015 r. – k. 88-89.

W dniu 17.09.2015 r. K. W. zawarł umowę o pracę z pracodawcą A. (...) z siedzibą w L. na okres próbny od 21.09.2015 do 20.12.2015r. jako specjalista ds. sprzętu medycznego. Miejsce wykonywania pracy zostało określone jako: O., województwo (...). Wynagrodzenie umówione to 5.360 zł brutto. W okresie próbnym praca ta wiązała się dla powoda z koniecznością korzystania z własnego samochodu. Natomiast po okresie próbnym pracodawca miał zagwarantować mu samochód firmowy i tak się też stało. Z początkiem stycznia 2016 r. powód dostał do dyspozycji samochód służbowy. Praca powoda polega na kontakcie z klientami w O. i województwie (...) i w tym celu samochód stanowił jego niezbędne narzędzie pracy.

dowód : - umowa o pracę zawarta dnia 17.09.2015 r. – k. 87,

- przesłuchanie powoda K. W. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2017r. – k. 219 – 219v., płyta CD – k. 255.

W życiu codziennym również powód potrzebował samochodu. Mieszka na wsi,
z daleka od sklepów, wszędzie musi dojechać samochodem.

dowód : - przesłuchanie powoda K. W. – protokół rozprawy z dnia 14.12.2017 r. – k. 219 – 219v., płyta CD – k. 255.

Samochód powoda nie został przez niego naprawiony. Został sprzedany w stanie uszkodzonym w dniu 28.10.2015 r. za kwotę 33.800,00 zł. Kupującym był: P.H.U (...) M. W..

dowód : - umowa sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym – k. 146.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do roszczenia w przedmiocie odszkodowania za uszkodzony samochód i co do zwrotu należności za sporządzenie prywatnej ekspertyzy w całości, natomiast jedynie częściowo należało uwzględnić roszczenia powoda w przedmiocie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W przedmiotowej sprawie bezsporne były okoliczności zdarzenia szkodowego z dnia 26.08.2015 r., w którym został uszkodzony samochód będący wówczas własnością powoda, tj. O. (...) nr rej. (...), legitymacja procesowa bierna S. (...) z siedzibą w S., jako następcy prawnego M. (...), w którym to towarzystwie sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nadto, bezsporny był przebieg postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego towarzystwo ubezpieczeń ustaliło, iż szkoda ma charakter częściowy i wypłaciło na rzecz K. W. łącznie 27.382,94 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu, a także zapewniło poszkodowanemu i opłaciło samochód zastępczy na okres 27.08.2015 r. – 15.09.2015 r.

Natomiast sporna pozostaje wysokość szkody zgłaszana przez powoda ponad kwotę wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym, wyliczanie szkody w oparciu o stawki za roboczogodzinę obowiązujące w autoryzowanym salonie (...) (powód) lub w serwisach nieautoryzowanych (strona pozwana), jak również w oparciu o ceny części nowych oryginalnych (powód) bądź alternatywnych (strona pozwana). Strona pozwana kwestionuje też roszczenie powoda w przedmiocie zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy jak i samą ekspertyzę, a także kwestionuje dochodzenie przez powoda dalszych kwot tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Kwestionowane są też odsetki jako świadczenie akcesoryjne wobec kwestionowanych roszczeń głównych.

Podstawę prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela OC stanowi art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Nadto, odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela reguluje ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz.U. z 2018r. poz. 473 tekst jedn. ze zm.) – dalej: „ustawa” lub „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Wskazać należy zwłaszcza na treść art. 34 ust. 1 tej ustawy który stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Natomiast zgodnie z treścią art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Nadto, art. 363 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (§ 1). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2).

Zakres uszkodzeń pojazdu powoda Sąd ustalił w oparciu o opinię główną biegłego sądowego K. S., a uzupełniająco w oparciu o dokumenty, na których też oparł się ten biegły, tj. dokumentację zdjęciową zapisaną w cyfrowych aktach szkody, protokół szkody w pojeździe sporządzony przez pracownika strony pozwanej (k. 8v.-9), protokół szkody w pojeździe sporządzony przez rzeczoznawcę M. S.
(k. 27v.-28). Natomiast wobec sprzedaży pojazdu przez powoda w stanie uszkodzonym dokonanie oględzin przez biegłego sądowego byłoby znacznie utrudnione, a wręcz niemożliwe, gdyż – jak ustalił biegły w rozmowie telefonicznej z przedstawicielem nabywcy (k. 117 akt sprawy, k. 15 opinii głównej) – samochód ten po dokonaniu naprawy został odsprzedany osobie fizycznej, a biegłemu odmówiono podania danych personalnych osoby nowego nabywcy.

Ponadto, Sąd ustalił charakter szkody (częściowa, tzw. naprawcza) i jej wysokość także na podstawie powoływanej wyżej opinii głównej biegłego K. S., jak również pomocniczo na podstawie dwóch pisemnych opinii uzupełniających sporządzonych na zlecenie Sądu w odpowiedzi na pytania i wątpliwości zgłaszane przez strony procesu,
a w których to opiniach podtrzymał wnioski płynące z pierwotnej opinii. Wszystkie opinie biegłego sądowego K. S. zostały sporządzone w sposób wyczerpujący, logiczny,
a wątpliwości interpretacyjne stron zostały wyjaśnione w kolejnych opiniach uzupełniających.

Zarówno strona pozwana w swoich kalkulacjach, jak i prywatny rzeczoznawca
M. S. wykonujący wycenę na zlecenie powoda nie mieli wątpliwości, iż szkoda
w pojeździe powoda ma charakter szkody częściowej. Rozszerzenie tezy dowodowej dla biegłego przez pełnomocnika strony pozwanej w piśmie procesowym z dnia 22.04.2016 r.
( k. 90-90v.) sugeruje, że strona pozwana zaczęła mieć w tym względzie wątpliwości, po tym, jak powód rozszerzył powództwo o koszty najmu pojazdu zastępczego za dalszy okres ( pismo – k. 51) argumentując to brakiem możliwości zakupu nowego pojazdu w podobnym standardzie za kwotę wypłaconego odszkodowania. Tymczasem okoliczność, czy właściciel uszkodzonego pojazdu podejmie decyzję o jego naprawie, czy też o sprzedaży w stanie nienaprawionym nie ma żadnego wpływu na ocenę szkody pod kątem szkody częściowej bądź całkowitej. Sąd Najwyższy przesądził w wyroku z dnia 12.04.2018 r., sygn. akt II CNP 41/17 (Legalis nr 1766230), że na mocy art. 363 § 1 k.c. i art. 822 § 1 k.c. powodowi należy się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu, chociaż takiej naprawy nie dokonał i sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym.

Natomiast szkoda ma charakter częściowy (naprawczy), gdy koszt naprawy jest niższy, niż wartość pojazdu w stanie bezpośrednio sprzed szkody, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszym procesie, co potwierdził biegły sądowy K. S. w swoich trzech opiniach. Nadto, kwalifikacja szkody jako częściowej albo całkowitej jest powszechnie przyjmowana również w judykaturze. Dla przykładu Sąd Najwyższy w uzasadnieniu Postanowienia z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt III CZP 76/05 ( Legalis Numer 81505) wyjaśnił, że: „W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 KC, a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne
w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 KC). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 1§ 1 KC) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 zd. drugie KC). Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku”.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy wartość pojazdu przed szkodą wynosiła – zgodnie z wyliczeniami biegłego K. S. – 45.400,00 zł, a koszt naprawy liczony
w oparciu o stawki obowiązujące w ASO O. i oryginalne części zamienne wyniósłby na dzień szkody 43.620,12 zł brutto, czyli o prawie 2.000 zł mniej niż wartość samochodu sprzed szkody wyliczona przez biegłego K. S., a więc szkoda jest częściowa. Biegły stwierdził też wyraźnie, że naprawa jest ekonomicznie opłacalna. Natomiast dalsze wyliczenia i wnioski biegłego zawarte w pierwszej opinii (tj. wyliczenie wartości rynkowej pojazdu po szkodzie, czyli tzw. pozostałości, a także wyliczenia szkody jako różnicy pomiędzy rynkową wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym i rynkową wartością auta
w stanie uszkodzonym) stanowią jedynie konsekwencję pytań stawianych biegłemu w tezie dowodowej i miałyby znaczenie jedynie, gdyby szkoda miała charakter całkowity, a taka sytuacja nie występuje.

Wobec niewątpliwego faktu, iż w sprawie mamy do czynienia ze szkodą częściową, bez znaczenia dla niniejszej sprawy są zarzuty podnoszone przez pełnomocnika powoda ( pismo wniesione dnia 08.09.2017 r. – k. 177-178v. i pismo wniesione dnia 29.11.2017 r. – k. 214 – 215v) jak również przez powoda podczas przesłuchania ( k. 219-219v.), jakoby wartość pojazdu bezpośrednio przed szkodą była w rzeczywistości wyższa. Nawet, gdyby powód wykazał, że tak rzeczywiście było, to nie zmienia to faktu, że koszt naprawy nie przekraczał tej wartości. Ponadto, biegły K. S. w II opinii uzupełniającej z dnia 07.03.2018 r. wyjaśnił, w jaki sposób wyliczył wartość samochodu w stanie nieuszkodzonym ( k. 228-230). Niezrozumiałym są zarzuty pełnomocnika powoda co do wartości pojazdu bezpośrednio przed szkodą również w kontekście przedłożonej w poczet materiału dowodowego prywatnej ekspertyzy rzeczoznawcy M. S., który na stronie 3 opinii (k. 18) wyliczył wartość wolnorynkową pojazdu na dzień 26.08.2015 r. na kwotę 44.300,00 zł brutto,
tj. jeszcze nieco niższą niż biegły sądowy K. S. (45.400,00 zł – s. 6 pierwszej opinii, k. 108). Nie zmienia to faktu, że nadal mamy do czynienia ze szkodą częściową.

Powód domagał się ustalenia wysokości szkody przy uwzględnieniu faktu,
iż samochód serwisowany był dotychczas w autoryzowanych serwisach naprawy oraz przy użyciu części oryginalnych. Z kolei strona pozwana obstawała by przy wyliczeniach uwzględnić części zamienne alternatywne oraz przyjąć lokalne stawki za roboczogodzinę obowiązujące w warsztatach nieautoryzowanych.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 czerwca 2003 r., V CKN 308/01, LEX nr 157324, wskazał m.in., że: „ W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części
i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody
”. Natomiast zgodnie z tezą Uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów
z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, (OSNC 2012/10/112, Prok.i Pr.-wkł. 2013/4/38, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5, M.Prawn. 2012/24/1319-1323): „ Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.” W przedmiotowej sprawie strona pozwana nie wykazała, by w pojeździe powoda były zamontowane części inne niż oryginalne, ani też nie wykazała, by na skutek użycia do naprawy części oryginalnych samochód zyskał na wartości. Wręcz przeciwnie, biegły K. S. wskazał w II opinii uzupełniającej,
że rynkowy ubytek wartości pojazdu wyniósł 500 zł, a w opinii głównej wskazał wyraźnie,
że wszystkie uszkodzone elementy w pojeździe były oryginalne, montowane i lakierowane
w procesie fabrycznej produkcji samochodu, a nadto uznał, że zastosowanie do naprawy nowych oryginalnych części zamiennych nie zwiększy wartości samochodu w stosunku do jego wartości sprzed szkody. Biegły krytycznie również odniósł się do jakości, trwałości
i precyzji wykonania niektórych występujących na rynku części zapasowych
„o porównywalnej jakości”.

Zasadne było również żądanie powoda by wyliczyć koszty naprawy jego samochodu według stawek obowiązujących w autoryzowanym salonie, zwłaszcza mając na uwadze fakt, iż samochód w dacie zdarzenia był zaledwie 4-letni i dobrze utrzymany. Wybór salonu,
w którym będzie dokonana naprawa, w tym autoryzowanego, należy do powoda - por. Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, (OSNC 2004/4/51, Prok.i Pr.-wkł. 2003/12/34, Biul.SN 2003/6/4, Wokanda 2003/7-8/5, M.Prawn. 2004/2/81, LEX 78592). W uzasadnieniu powoływanej wyżej uchwały z dnia 13 czerwca 2003 r. Sąd Najwyższy podniósł, że: „ Za " niezbędne" koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. (...) Kosztami "ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy. Przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte
w warsztacie naprawczym były wyższe od przeciętnych. Trzeba jeszcze dodać,
że określanie kosztów naprawy samochodu wyłącznie przy uwzględnianiu ceny przeciętnej prowadzić mogłoby do relatywizacji w zakresie ustalenia wysokości odszkodowania należnego poszkodowanym posiadaczom pojazdów mechanicznych, gdyż różne mogą być metody obliczania cen przeciętnych w odniesieniu do poszczególnych usług naprawczych oferowanych na rynku. Otwarta pozostałaby także kwestia terytorialnego aspektu obliczania takich cen. Gdyby zastosować w tym zakresie regułę średnich cen obowiązujących na rynku krajowym, to przy zróżnicowaniach cen w poszczególnych regionach Polski, np. w związku ze wzmożonym popytem na określone usługi naprawcze w niektórych rejonach i aglomeracjach kraju, doszłoby do wypłaty poszkodowanym odszkodowań ubezpieczeniowych ewidentnie zaniżonych w stosunku do kosztów poniesionych w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu
”.

Wskazać należy, że w II opinii uzupełniającej biegły K. S., w odpowiedzi na pytanie pełnomocnika powoda ( pismo wniesione dnia 29.11.2017 r. – k. 214 – 215v.)
w przedmiocie ustalenia ubytku wartości handlowej pojazdu powoda O. (...) na skutek uszkodzenia pojazdu w dniu 26.08.2015 r., ustalił, iż rynkowy ubytek wartości pojazdu wyniósł 500 zł, co nie wpłynęło w żaden sposób na żądania powoda zgłaszane w niniejszym pozwie. Powód domagał się zasądzenia w procesie kwoty 11.547,06 zł niedopłaty odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Koszt naprawy tego pojazdu wyliczony przez biegłego wyniósł 43.620,12 zł (wg stawek w ASO i oryginalnych części zamiennych),
a więc zdecydowanie więcej, niż dochodził powód (mając na uwadze sumę wypłaconą łącznie przez ubezpieczyciela, tj. 27.382,94 zł; a więc 43.620,12 zł minus 27.382,94 zł = 16.237,18zł), a kwota 500 zł tytułem utraty wartości samochodu nie zmieni ostatecznego rozstrzygnięcia, w którym tę część żądania, tj. 11.547,06 zł co do zwrotu kosztów naprawy, Sąd uwzględnił w całości.

Sąd uwzględnił również w całości żądanie powoda w przedmiocie zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy przez rzeczoznawcę M. S. w kwocie 500,00 zł. Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04, (OSNC 2005/7-8/117, Prok.i Pr.-wkł. 2005/1/32, Biul.SN 2004/5/6, Wokanda 2004/7-8/12, Wspólnota 2004/14/55, M.Prawn. 2005/3/162, M.Prawn. 2004/13/583, M.Prawn. 2004/15/720, LEX nr 106617) wyjaśnił, że „ Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego”.
W okolicznościach przedmiotowej sprawy powód wykazał zasadność zwrócenia się
o sporządzenie prywatnej ekspertyzy do prywatnego rzeczoznawcy, głównie przez wzgląd na przebieg postępowania likwidacyjnego, w którym ubezpieczyciel zaniżył swoją wycenę. Natomiast powód, nie będąc ekspertem z dziedziny motoryzacji, nie dysponował na tyle dużą fachową wiedzą, by szczegółowo określić zakres szkód, koszt części, czas technologiczny naprawy itp. Tym samym powód ma pełne prawo, w ramach pełnej kompensacji szkody, domagać się od pozwanego ubezpieczyciela zwrotu poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy, których wysokość (500,00 zł) została wykazana fakturą VAT Nr (...)
z dnia 11.09.2015 r. (k. 29,80).

Natomiast żądanie w przedmiocie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego było jedynie w części uzasadnione. Wskazać należy, że bezpośrednio po wypadku, w okresie od 27.08.2015 r. do 15.09.2015 r. ubezpieczyciel M. (...) - zapewniało K. W. najem samochodu zastępczego klasy D marki T. (...) wraz z podstawieniem auta oraz jego odbiorem i to ubezpieczyciel poniósł koszty tego najmu w kwocie 3.880,00 zł ( Faktura VAT nr (...) z dnia 15.09.2015 r. wystawiona przez sprzedawcę (...) S.A. – w aktach szkody – płyta – k. 61, wydruk
w załączeniu
). Ostateczna decyzja ubezpieczyciela została wydana w dniu 19.10.2015 r. Natomiast w dniu 28.10.2015 r. powód sprzedał samochód w stanie nienaprawionym ( umowa sprzedaży – k. 146), co oznaczało, że definitywnie odrzucił plany naprawy tego pojazdu. Miał też wystarczająco dużo czasu (dwa miesiące), by zakupić nowy samochód. Nie wykazał też
w żaden sposób, by nie miał środków na zakup nowego samochodu, zwłaszcza mając na uwadze kwotę odszkodowania już wypłaconą przez ubezpieczyciela (27.382,94 zł)
i porównując cenę sprzedaży jego pojazdu (33.800,00 zł) z dochodzoną niniejszym pozwem pozostałą kwotą tytułem potencjalnych kosztów naprawy (11.547,06 zł). Z przesłuchania powoda i z zeznań świadka W. M. wynika natomiast wyraźnie, że powód oczekiwał na przyznanie mu przez pracodawcę od początku 2016 r. obiecanego samochodu służbowego, którym będzie mógł dojeżdżać m.in. do pracy. Wynika z tego prosty wniosek,
że powód nie miał interesu w zakupie nowego samochodu, skoro miał otrzymać pojazd służbowy (musiałby utrzymywać, garażować itd. dwa samochody), a okres pozostałych dwóch miesięcy najmu pojazdu zastępczego od kolegi (od 29.10.2015 do 31.12.2015 r.) chciał sobie skompensować nienależnie kosztem ubezpieczyciela. Tym samym Sąd uwzględnił roszczenie powoda z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 16.09.2015-28.10.2015 r., a oddalił roszczenie z tego tytułu za dalszy okres zgłaszany
w piśmie procesowym rozszerzającym żądanie pozwu – k. 51. Zgodnie z umową najmu zawartą pomiędzy powodem a W. M., umówiony koszt najmu wynosił 600 zł tygodniowo (czyli mniej niż 100 zł za dobę). Jest to stawka stosunkowo niska, biorąc pod uwagę ceny rynkowe w tamtym okresie w tej klasie pojazdu, które to ceny biegły
K. S. w opinii głównej (k.102-145) oszacował na podstawie badania rynku lokalnego na: 178,35 – 200,00 brutto na dobę. Za uwzględniony czasokres 16.09.-28.10.2015 r. powód uiścił na rzecz wynajmującego łącznie kwotę 3.600 zł, co udowodnił potwierdzeniami przelewów. Natomiast za pozostały nienależny okres powód uiścił jeszcze 5.480,00 zł
i w takim zakresie powództwo należało oddalić, wraz z żądanymi odsetkami od tej oddalonej kwoty, jako roszczeniem akcesoryjnym.

Od uwzględnionej części powództwa Sąd zasądził również odsetki. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. K. W. dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi w dniu zdarzenia, tj. w dniu 26.08.2015 r. (bezsporne). Jednak konkretne sprecyzowane kwotowo roszczenia w przedmiocie kosztów naprawy pojazdu i kosztów prywatnej opinii K. W. sformułował dopiero w piśmie z dnia 21.09.2015 r. stanowiącym odwołanie od decyzji ubezpieczyciela. Dopiero takie sprecyzowane kwotowo żądanie stanowi dla ubezpieczyciela wezwanie do zapłaty (art. 455 k.c.) inicjujące ww. 30 – dniowy termin likwidacji szkody (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000 nr 2, poz. 31, str. 52, Biul. SN 1999 nr 10, poz. 6, MoP 1999 nr 12, str. 44, PG 2000 nr 1, str. 1, Wokanda 1999 nr 11, str. 3, Biul. Inf. Pr. 2000 nr 1, str. 3, OSG 2000 nr 1, poz. 8, str. 56, Legalis Numer 44520; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie I Wydział Cywilny z dnia 23 grudnia 2014 r., I ACa 1379/14, Legalis nr 1203367; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 20 marca 2014 r., I ACa 849/13, Legalis nr 831307). Tym samym od daty sformułowania kwotowego tych żądań przy uwzględnieniu czasu niezbędnego do spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela (art. 455 k.c.) roszczenie to stało się wymagalne. Wobec tego żądanie odsetek w pozwie od dnia 19.10.2015 r. od kosztów naprawy i kosztów prywatnej ekspertyzy jest zasadne.

Natomiast powód żądał odsetek od kwoty 3.600,00 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Z uwagi na to, że dopiero
w pozwie K. W. podniósł przedmiotowe roszczenie, a w postępowaniu likwidacyjnym jedynie je zapowiadał, należy traktować pozew jako wezwanie do zapłaty (art. 455 k.c.) i dać stronie pozwanej możliwość zapoznania się z nim i ewentualnego dobrowolnego uregulowania, które jednak nie nastąpiło. Odpis pozwu został prawidłowo doręczony stronie pozwanej w dniu 15.02.2016 r. ( elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 74), dając stronie pozwanej tydzień na dobrowolną zapłatę, Sąd naliczył odsetki od dnia 22.02.2016 r. do dnia zapłaty.

Ponadto, wskazać należy, że w dniu 01.01.2016 r. weszła w życie ustawa z dnia
9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1830). Zmieniła ona m.in. brzmienie art. 481 k.c. Natomiast stosownie do treści art. 56 tej ustawy do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Artykuł 481 § 2 k.c. w dotychczasowym brzmieniu przewidywał, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Po zmianie wprowadzonej powyższą ustawą powyższy paragraf stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych. Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I sentencji wyroku podzielił należności odsetkowe na okresy do 31.12.2015 r. (odsetki ustawowe) i od 01.01.2016 r. (odsetki ustawowe za opóźnienie).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. poprzez ich stosunkowe rozdzielenie. Powód żądał łącznie kwoty 21.127,06 zł (15.647,06 zł + 5.480,00 zł), z czego Sąd zasądził na jego rzecz od strony pozwanej łącznie 15.647,06 zł, co stanowi 74,06% całości żądań. Powód poniósł koszty w łącznej kwocie 4.364,00 zł, na którą to kwotę składają się: 783,00 zł – opłata sądowa od pozwu, 274,00 zł - opłata sądowa od rozszerzonego powództwa, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego - 800,00 zł w całości wykorzystana, 2.400,00 zł - wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego wyliczone na podstawie § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 tekst jedn. ze zm.), a także koszty postępowania skargowego (skarga na orzeczenie referendarza sądowego wydane w dniu 25.11.2016 r. w przedmiocie przyznania biegłemu K. S. wynagrodzenia za sporządzenie opinii, wpz - 986 zł). Na koszty tego postępowania skargowego złożyły się: 30,00 zł – opłata od skargi na orzeczenie referendarza sądowego, 60,00 zł – wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w ww. postępowaniu skargowym – na podstawie powołanego wyżej rozporządzenia z dnia 28.09.2002 r. - § 5 w zw. z § 12 ust. 2 pkt 1) w zw. z § 6 pkt 2). Natomiast strona pozwana poniosła jedynie koszty wynagrodzenia pełnomocnika – 2.400,00zł i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (razem: 2.417,00 zł). Ubezpieczyciel uiścił wprawdzie kwotę 800,00 zł, która zapewne miała stanowić zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego, jednak kwota ta została uiszczona na niewłaściwe konto: zamiast na konto zaliczek – wniesiono ją na konto dochodów budżetowych, dlatego nie została wykorzystana i w tym miejscu nie została uwzględniona (o czym niżej). Tym samym łącznie strony poniosły koszty w wysokości 6.781,00 zł (4.364,00 zł + 2.417,00 zł), z czego, mając na uwadze wynik procesu, strona pozwana powinna uiścić 74,06% czyli 5.022,01 zł, a więc Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda różnicę w kwocie 2.605,01 zł (5.022,01 zł – 2.417,00 zł).

Z budżetu Skarbu Państwa została tymczasowo wypłacona na rzecz biegłego
K. S. łącznie kwota 1.122,08 zł, z czego od powoda K. W. należy pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oleśnie kwotę 291,07 zł stanowiącą 25,94% ww. kwoty na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 300 tekst jedn.
ze zm.) oraz w zw. z art. 100 k.p.c. Analogicznie stosunkową część tych wydatków,
tj. 831,01zł winna ponieść strona pozwana S. (...) z siedzibą w S. (1.122,08 zł x 74,06% = 831,01 zł). Na poczet tej należności Sąd zaliczył ww. kwotę 800,00 zł ( potwierdzenie wpłaty – k. 94) uiszczoną omyłkowo na konto dochodów budżetowych i w punkcie V sentencji wyroku nakazał pobrać brakującą część, tj . 31,01 zł.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.