Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I AGa 65/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

:

SSA Elżbieta Kuczyńska

Sędziowie

:

SA Elżbieta Borowska

SO del. Jacek Malinowski (spr.)

Protokolant

:

Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) we W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 2 października 2017 r.

sygn. akt V GC 223/16

I.  Oddala apelację.

II.  Zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za postępowanie apelacyjne.

(...)

UZASADNIENIE

Powódka J. S. wniosła o zasądzenie od (...) we W. (aktualnie (...)we W.) kwoty 80.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że strony łączyła umowa najmu lokalu użytkowego położonego w O. przy ul. (...). Pozwany wypowiedział umowę pismem z 19 czerwca 2013 r. ze skutkiem na dzień 30 września 2013 r. W okresie trwania wypowiedzenia powódka rozpoczęła poszukiwania nowego najemcy. Po rozwiązaniu umowy pozwany przekazał lokal w stanie nienadającym się do dalszego użytku. Rozliczenie kosztów przywrócenia lokalu do stanu nadającego się do użytku oraz zwrotu kaucji zatrzymanej przez powódkę, było przedmiotem postępowania Sądu Rejonowego w Olsztynie V GC 611/14. Powódka wskazała, iż w związku z powyższym poniosła szkodę, bowiem wskutek winy pozwanego nie mogła wynająć lokalu w okresie od października 2013 r. do kwietnia 2016 r., tj. do czasu uprawomocnienia się orzeczenia wydanego w sprawie V GC 611/14. Twierdziła, że swoim zachowaniem nie przyczyniła się do zwiększenia wysokości szkody, gdyż z uwagi na postawę pozwanego miała uzasadnione powody powstrzymać się od wykonania prac remontowych do czasu zakończenia procesu, którego istota polegała na ocenie stanu technicznego lokalu.

Powódka wskazała, że szkoda dotyczy utraconych korzyści za 30 miesięcy w kwocie 8.835 zł miesięcznie.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie, nadto domagał się zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania. W ocenie pozwanego nie było podstaw do wstrzymywania się przez powódkę z wykonaniem prac w lokalu do czasu zakończenia sporu między stronami.

Wyrokiem z 2 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo i rozstrzygnął o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W dniu 12 kwietnia 2006 r. powódka, prowadząca wówczas działalność gospodarczą, zawarła umowę z (...) S.A. w L. (poprzednik prawny pozwanego) najmu lokalu użytkowego położonego w O. przy ul. (...). Pismem z 19 czerwca 2013 r. pozwany wypowiedział umowę najmu ze skutkiem na 30 września 2013 r. W dniu 30 września 2013 r. strony sporządziły protokół przekazania lokalu, w którym odnotowano zastrzeżenia powódki co do jego stanu technicznego oraz odmowę jego odebrania. Klucze zostały odebrane przez powódkę 30 października 2013 r.

Pismem z 5 listopada 2013 r. powódka złożyła oświadczenie, iż potrąca przysługującą pozwanemu z umowy najmu wierzytelność z tytułu zwrotu kaucji gwarancyjnej w wysokości 16.104 zł z wierzytelnością w wysokości 16.614 zł przysługującej powódce z tytułu kosztów prac remontowo-budowlanych, niezbędnych do wykonania w lokalu. Nadto wezwała powoda do zapłaty pozostałej kwoty. Zleciła również wykonanie ekspertyzy technicznej zwróconego lokalu i uzyskała kosztorys ewentualnych napraw. Pozwany, w odpowiedzi na wezwania powódki, odmówił wykonania prac w lokalu.

W dniu 27 marca 2014 r. pozwany w niniejszej sprawie wytoczył powództwo celem odzyskania zatrzymanej przez J. S. kaucji. J. S. złożyła w sprawie powództwo wzajemne, domagając się różnicy pomiędzy kosztem wykonania napraw w budynku, a zatrzymaną kaucją, nadto domagała się przyznania poniesionych kosztów na sporządzenie opinii. Postępowanie Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie V GC 611/14 zostało prawomocnie zakończone w dniu 5 kwietnia 2016 r.

Powódka poszukiwała najemcy lokalu jeszcze przed upływem terminu wypowiedzenia, wstępnie ustaliła z A. W. stawkę najmu w kwocie 9.000 zł miesięcznie oraz koszty mediów, który oględzin lokalu miał dokonać w listopadzie, natomiast do świąt dokonać uruchomienia w nim działalności.. Powódka nie podpisała żadnej umowy najmu, nie wyremontowała też lokalu. Na skutek problemów zdrowotnych podjęła decyzję o sprzedaży lokalu w 2015 r.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy nie uwzględnił powództwa.

Sąd dokonał powyższych ustaleń w oparciu o zgodne twierdzenia stron, dokumenty z akt postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Olsztynie V GC 611/14, których część stanowiły kopie niepotwierdzone za zgodność z oryginałem, ale nie były kwestionowane. Sąd wskazał, że zeznania świadków oraz powódki przyczyniły się jedynie w zakresie ustalenia podejmowanych przez powódkę prób znalezienia najemcy lokalu oraz ustalenia, iż lokal stanowiący jej własność do tej pory nie był remontowany.

Następnie Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z regułami dowodowymi, na powódce spoczywał ciężar udowodnienia i wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 471 k.c. tj. poniesienia szkody, jej wysokości oraz związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy działaniem pozwanego, a zaistniałą szkodą. W ocenie Sądu Okręgowego powódka temu obowiązkowi nie podołała.

Powódka twierdziła, że poniesiona przez nią strata wiązała się z niedoprowadzeniem przez pozwanego lokalu do żądanego przez nią stanu. Wysokość szkody jest równoważna z utraconymi korzyściami ( lucrum cessans). Sąd podkreślił, że szkoda w postaci lucrum cessans ma charakter hipotetyczny i powinna być wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie w świetle doświadczenia życiowego można przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce. Natomiast sam fakt wstępnych ustaleń przez powódkę z A. W. ewentualnych kosztów najmu nie był, w ocenie Sądu Okręgowego, wystarczający do uznania, iż powódka faktycznie odniosła szkodę. Ich ustalenia nie były wiążące, bowiem nie określono od kiedy miałby się rozpocząć najem ani na jaki okres zostałby przewidziany. Sąd podkreślił również, że świadek miał świadomość konieczności wykonania remontu w lokalu.

Sąd I instancji za nieuzasadnione uznał również wstrzymywanie się przez powódkę z wykonaniem remontu do czasu zakończenia postępowania sądowego, które to zostało wszczęte pół roku po rozwiązaniu umowy, lecz nie z jej inicjatywy ale pozwanego. W tej sytuacji, gdyby szkoda powódki została dostatecznie udowodniona, to i tak za jej powstanie nie można winić pozwanego, a na pewno nie we wskazywanym rozmiarze, tj. za okres 30 miesięcy. Wstrzymywanie się z wykonaniem remontu, którego koszt wahał się w granicach dwóch miesięcznych czynszów było zupełnie niezrozumiałe, zwłaszcza wobec złożonego przez powódkę oświadczenia o potrąceniu kaucji umownej na poczet szkód powstałych w lokalu, które to potrącenie (w oparciu o opinię prywatną sporządzoną przez powódkę) niemal zupełnie wyczerpywało jej ówczesne roszczenie względem pozwanego. Szkoda wskazywana przez powódkę rzędu 265.050 zł nie pozostaje w adekwatnym związku ze stanem niepewności co do uzyskania kwoty 16.614 zł.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.

Apelację od wyroku wywiodła powódka, zaskarżając go w całości. Zarzuciła naruszenie:

1)  art. 233 § 1 k.p.c. - polegające na błędnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie, skutkującej niesłusznym przyjęciem, że powódka nie udowodniła szkody, jej wysokości oraz związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy działaniem pozwanego a zaistniałą szkodą;

2)  art. 236 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. - polegające na niewydaniu postanowienia dowodowego w zakresie wniosku dowodowego powódki zawartego w pozwie o dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Olsztynie w sprawie o sygn. V GC 611/14;

3)  art. 236 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. - polegające na niewydaniu postanowienia dowodowego w zakresie wniosku dowodowego powódki zawartego w pozwie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości utraconych przez powódkę korzyści, poprzez wyliczenie średniej miesięcznej stawki czynszu dla lokali podobnych do lokalu powódki;

4)  zaniechanie poczynienia ustaleń faktycznych wynikających z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Olsztynie o sygn. V GC 611/14 oraz w dokumentach przedmiotowej sprawy i nierozważenie istotnych okoliczności dotyczących:

a)  zaistnienia między stronami sporu już od dnia sporządzenia protokołu przekazania lokalu - to jest od dnia 30.09.2013 r. co do stanu technicznego lokalu powódki w chwili zakończenia umowy najmu, to jest sporu o to, czy pozwany wywiązał się z obowiązku zwrotu lokalu w stanie niepogorszonym;

b)  wezwania pozwanego przez powódkę w dniu 9.10.2013 r. do wykonania robót opisanych w zastrzeżeniach w protokole z dnia 30.09.2013 r. i zanegowania przez pozwanego w piśmie z dnia 17.10.2013 r.;

c)  wydania powódce przez pozwanego kluczy do lokalu miesiąc po upływie terminu wypowiedzenia umowy najmu, to jest w dniu 30.10.2013 r., a zatem bezumownego korzystania przez pozwanego z lokalu powódki w październiku 2013 r.;

d)  czynności kontrolnych i postępowania toczącego się przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego w związku z nieprawidłowościami w lokalu powódki zwróconym przez pozwanego;

e)  podtrzymywania przez pozwanego w korespondencji do powódki z listopada i z grudnia 2013 r. twierdzeń o wydaniu lokalu w stanie niepogorszonym, dalszego wzywania powódki do zapłaty kaucji, a także kwestionowania przez pozwanego oświadczenia powódki o potrąceniu;

f)  wezwania pozwanego przez powódkę po decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 17.12.2013 r. do wykonania prac określonych w decyzji;

g)  złożenia przez obie strony w sprawie Sądu Rejonowego w Olsztynie o sygn. akt V GC 611/14 wniosków o powołanie biegłego do oceny stanu technicznego lokalu po jego zwrocie, przez oddalenie przez Sąd wniosku J. S. o zabezpieczenie dowodu z opinii biegłego, daty wydania postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii, przesłania akt do biegłego i złożenia opinii, złożenia przez obie strony zastrzeżeń do opinii biegłego, złożenia przez J. S. w apelacji wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego;

mimo, że okoliczności wskazane wyżej uzasadniają niewykonanie remontu lokalu przez powódkę w okresie od dnia wydania lokalu przez pozwanego do dnia zakończenia postępowania sądowego w sprawie V GC 611/14, a przez to niemożność wynajęcia lokalu przez powódkę i w konsekwencji uzasadniają roszczenie powódki;

h)  złego stanu technicznego lokalu, tj. wydania przez pozwanego powódce lokalu w stanie pogorszonym, zagrażającym bezpieczeństwu użytkowników, mimo że fakt ten dowodzi szkody w lokalu powódki wyrządzonej przez pozwanego;

i)  wyniku sporu sądowego między stronami w sprawie o sygn. V GC 611/14 oraz ustaleń Sądu Rejonowego, mimo że okoliczności te wskazują na wyrządzenie przez pozwanego szkody powódce poprzez wydanie lokalu w złym stanie technicznym, zagrażającym bezpieczeństwu i pogorszonym, w wyniku czego powódka poniosła szkodę dochodzoną w przedmiotowej sprawie.

Powódka zawarła również w apelacji wniosek o dopuszczenie dowodu ze szczegółowo wymienionych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy Sądu Rejonowego w Olsztynie sygn. V GC 611/14 oraz z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność wysokości utraconych przez powódkę korzyści poprzez liczenie średniej miesięcznej stawki czynszu lokali podobnych do lokalu powódki.

W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Na ich podstawie Sąd pierwszej instancji doszedł do trafnego wniosku, że powódka nie wykazała przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, wynikających z art. 471 k.c.

Warto przypomnieć, że przesłankami odpowiedzialności z art. 471 k.c. są: poniesienie szkody, niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania oraz adekwatny związek przyczynowy między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Przede wszystkim wierzyciel musi więc ponieść szkodę w znaczeniu uszczerbku majątkowego. Może ona obejmować straty, które poszkodowany poniósł albo też utratę korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono – tzw. lucrum cessans. Jak trafnie ujął to Sąd Okręgowy, szkoda w postaci "lucrum cessans" ma charakter czysto hipotetyczny, gdyż stanowi prognozę na przyszłość -jak kształtowałby się stan praw i interesów poszkodowanego, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż należy tu uwzględnić tylko takie następstwa w majątku poszkodowanego, gdzie oceniając rzecz rozsądnie, według doświadczenia życiowego, w okolicznościach danej sprawy dałoby się przewidzieć, że wzbogaciłby majątek poszkodowanego. Ponadto konieczną przesłanką każdej odpowiedzialności odszkodowawczej jest związek przyczynowy pomiędzy działaniem lub zaniechaniem zobowiązanego a powstałym skutkiem w postaci szkody. Zgodnie z teorią przyczynowości adekwatnej, związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy mamy do czynienia ze skutkiem stanowiącym normalne następstwo określonej przyczyny, a przyczyna ta normalnie powoduje tenże skutek (art. 361 § 1 kc). Dla przyjęcia istnienia związku przyczynowego jako przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej nie jest wystarczające stwierdzenie istnienia związku przyczynowego jako takiego. Konieczne jest stwierdzenie, że chodzi w danym przypadku o następstwa "normalne", czyli oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy, typowe według stanu wiedzy o związkach przyczynowych towarzyszących różnym zjawiskom, nie będące rezultatem jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2001r. z uzasadnieniem, 1 PKN 361/00, OSNP 2003/3/62; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 28/00, niepubl.). Wykazanie szkody, jak też tak pojmowanego następstwa przyczynowo - skutkowego obciążało powódkę w niniejszej sprawie.

Odnosząc powyższe, teoretyczne rozważania, do niniejszej sprawy, nie można przyjąć, by powódka wykazała tak rozumiany normalny, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy niewynajmowaniem przez nią lokalu i nie pobieraniem z tego tytułu pożytków przez 30 miesięcy z uwagi na oddanie przez pozwanego lokalu w stanie pogorszonym, wbrew zapisom umowy.

Skarżąca kierowała zarzuty naruszenia przepisów postępowania cywilnego bez wystarczającej podstawy. Sąd Okręgowy ocenił dowody według własnego przekonania i po wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału, a więc zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Sąd ten wziął też pod uwagę cały zebrany, a istotny przy rozstrzyganiu sprawy, materiał dowodowy. W szczególności sąd I instancji poczynił ustalenia także w oparciu o dowody zebrane w sprawie V GC 611/14 SR w Olsztynie, co wynika z uzasadnienia. Należy przy tym zwrócić uwagę, na to że powódka nie sformułowała w pozwie, ani później, odpowiedniego wniosku, gdyż wnosiła o dopuszczenie dowodu z całych akt . Prawu procesowemu nie jest natomiast znany "dowód z akt". Zawarte w art. 224 § 2 k.p.c. sformułowanie "...gdy ma być przeprowadzony dowód z akt..." oznacza możliwość dopuszczenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2005 r., I CK 653/04). Jednocześnie istotnie kodeks postępowania cywilnego w art. 236 przewiduje wymogi formalne postanowienia dowodowego. Powszechny w orzecznictwie jest jednak pogląd, w myśl którego przeprowadzenie przez sąd dowodu bez wydania postanowienia dowodowego nie stanowi w zasadzie uchybienia procesowego mogącego mieć wpływ na wynik sprawy. W szczególności jeżeli w pisemnych motywach rozstrzygnięcia sądu wymieniono pismo jako środek dowodowy i wskazano fakty stwierdzone na jego podstawie ( por. postanowienie SN z 19.01.2017 r, (...)). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wymienił dowody i fakty nimi stwierdzone, tym samym nie można przyjąć, iż sąd dopuścił się uchybienia przepisów proceduralnych, co mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania.

Ostatecznie jednak formalne dopuszczenie dowodu ze wszystkich wskazanych w apelacji dokumentów przez sąd odwoławczy i tak nie dały podstaw do zakwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia. Bezspornie powódka po zwrocie lokalu przez pozwanego, nie wynajmowała go innym podmiotom. Z akt niniejszej sprawy wynika natomiast, że teoretycznie miała szansę zawrzeć kolejną umowę. W sprawie zeznawał bowiem świadek A. W., który twierdził, że był gotów wynająć lokal pod własną działalność. Jej rozpoczęcie miało nastąpić w okolicach świąt Bożego Narodzenia. Zaznaczył przy tym, że ewentualnie mógł obejrzeć lokal dopiero w listopadzie. Hipotetycznie zatem, powódka od tego czasu mogłaby czerpać korzyści z wynajmu lokalu i to raczej od stycznia następnego roku. Abstrahując na tym etapie od analizy wysokości czynszu, jaki byłaby w stanie uzyskać za wynajem lokalu, odnieść należy się do rozważań Sądu I instancji, w których to poddane zostały ocenie twierdzenia powódki, że za taki stan rzeczy odpowiada zachowanie pozwanego, który wydał jej lokal w stanie pogorszonym.

W tym miejscu należy przypomnieć, że powódka już w czerwcu 2013 r. została poinformowana przez pozwanego o wypowiedzeniu umowy najmu ze skutkiem na 30 września 2013 r. Uznać należy, że już w tym okresie mogła czynić starania o znalezienie kolejnego najemcy – takim potencjalnym najemcą mógł być istotnie A. W.. W dniu 30 września 2013 r. strony sporządziły protokół przekazania lokalu. Powódka, pomimo wypowiedzenia umowy w lokalu ze skutkiem na 30 września 2013 r. i gotowością pozwanego do jego wydania, nie odebrała od niego kluczy. Zawarła przy tym w protokole zastrzeżenia co do stanu technicznego lokalu i złożyła oświadczenie, że go nie odbiera. Zauważyć jednak należy, że równocześnie zatrzymała kaucję gwarancyjną w wysokości ponad 16 tys. zł, którą to następnie potrąciła z czekającymi ją, w jej ocenie, kosztami niezbędnymi do usunięcia usterek. Strona pozwana równocześnie twierdziła, że pogorszenie stanu lokalu nie nastąpiło i w związku z tym nie będzie dokonywać żadnych napraw. Żądała również zwrotu kaucji gwarancyjnej. Zatem w październiku 2013 r. obie strony stosunku najmu znały już swoje stanowiska. W ocenie Sądu Apelacyjnego w tym czasie nie istniały żadne przeszkody, aby powódka zabezpieczyła się na okoliczność ewentualnego dochodzenia roszczeń. Z jednej strony zawarła szereg zastrzeżeń w protokole odbioru. Mogła również wykonać dokumentację zdjęciową lub filmową obrazującą stan w lokalu. W ostateczności mogła również skorzystać z instytucji zabezpieczenia dowodów o jakich mowa w Kodeksie postępowania cywilnego (art. 310 i nast.). Dzięki temu, z jednej strony miałaby zachowany materiał dowodowy, który mógłby ewentualnie posłużyć do dochodzenia roszczeń. Z drugiej strony mogła bez przeszkód dokonać remontu w niezbędnym zakresie i w niedługim czasie wynająć lokal, chociażby A. W.. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że całkowicie nieracjonalnym było wstrzymywanie się z wynajmowaniem lokalu przez trzydzieści miesięcy, tj. do czasu prawomocnego zakończenia sprawy V GC 611/14, w sytuacji, gdy zakres prac niezbędnych do wykonania w lokalu był w rzeczywistości niewielki. Ich wartość była znacznie mniejsza, niż zatrzymana przez powódkę kaucja gwarancyjna, jak bowiem wynika z ustaleń Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie V G 611/14, wysokość kosztów przywrócenia lokalu do stanu niepogorszonego wynosiła 10.815,44 zł.

W tej sytuacji należy uznać, że powódka, po zabezpieczeniu ewentualnych dowodów na poczet przyszłych roszczeń, mogła w październiku, bądź listopadzie 2013 r. dokonać odpowiednich napraw i bezpośrednio po tym wynająć lokal. Nie uczyniła tego, angażując się w spór z byłym najemcą. Zauważyć również należy, że to pozwany pierwszy wszczął postępowanie w celu odzyskania kaucji gwarancyjnej. Dopiero wtedy powódka przystąpiła do sporu i wniosła pozew wzajemny.

Sąd Apelacyjny stoi zatem na stanowisku, że sprawa rozliczeń pomiędzy stronami w żaden sposób nie blokowała możliwości przeprowadzenia remontu. Wystarczyło dokonać jedynie odpowiedniego zabezpieczenia dowodów. Dzięki temu nie wystąpiłyby negatywne konsekwencje w zakresie wynajęcia lokalu i powódka nie poniosłaby żadnej straty, nawet jeżeli doszłoby do porozumienia z potencjalnym najemcą A. W., który rozważał wynajęcie lokalu od grudnia 2013 r./ stycznia 2014 r. Powyższe rozważania świadczą zatem, że brak jest normalnego związku przyczynowego między ewentualną szkodą, a zachowaniem pozwanego.

W tej sytuacji nie istniała potrzeba precyzyjnego ustalania wartości czynszu najmu, jaki mogłaby uzyskać powódka w spornym okresie z wynajmowania lokalu. Bezzasadne okazały się w tej sytuacji wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości zgłoszone zarówno przed Sądem Okręgowym, jak też w postępowaniu odwoławczym, a tym samym i zarzuty apelacyjne tej kwestii dotyczące. Przeprowadzenie tych dowodów doprowadziłoby jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł zgodnie z wynikiem tego postępowania, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.

(...)