Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: Paulina Michalak

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda J. M. kwotę 7.807,04 zł (siedem tysięcy osiemset siedem złotych, 04/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 05.12.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda J. M. kwotę 3.400,75 zł (trzy tysiące czterysta złotych, 75/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od powoda J. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 188,60 zł (sto osiemdziesiąt osiem złotych, 60/100) tytułem części wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 565,79 zł (pięćset sześćdziesiąt pięć złotych, 79/100) tytułem części wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 2326/16

UZASADNIENIE

Powód J. M. pozwem z dnia 14 lipca 2016 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 10.451,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 05 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że stanowiący jego własność samochód osobowy marki P. (...) o nr rej. (...) uległ uszkodzeniom w wyniku kolizji drogowej z dnia 31 października 2015 r. Pozwany na podstawie sporządzonej kalkulacji ustalił koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 9.834,83 zł i taką kwotę wypłacił powodowi tytułem odszkodowania. Zdaniem powoda wskazana kwota nie odpowiada rzeczywistym kosztom naprawy i jest zaniżona z uwagi na przyjęcie zaniżonych kosztów roboczogodziny na rynku lokalnym i zastosowanie zamienników zamiast części nowych i oryginalnych. Na zlecenie powoda niezależny rzeczoznawca oszacował koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 20.286,65 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi wg powoda różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez pozwanego a rzeczywistą wysokością kosztów naprawy.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Nie kwestionując faktu uszkodzenia samochodu powoda, ani nie negując, że z tytułu umowy OC zawartej ze sprawcą zdarzenia zobowiązany jest do naprawienia powstałej szkody, pozwany zarzucił, iż wypłacona kwota odszkodowania pozwala na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji i wypłacone powodowi odszkodowanie w pełni zrekompensowało szkodę w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 31 października 2015 r. Pozwany podniósł, że zaproponował powodowi możliwość naprawy pojazdu w warsztacie partnerskim za kwotę wskazaną w sporządzonej przez siebie kalkulacji, z czego powód nie skorzystał. Nadto powód miał możliwość zakupu części zamiennych z rabatem 5% oraz materiału lakierniczego z rabatem 10%, z czego również nie skorzystał.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 października 2015 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki P. (...) o nr rej. (...) należący do J. M.. Sprawca kolizji w dacie kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej w S..

Bezsporne, nadto dowód: kserokopia dowodu rejestracyjnego pojazdu – k. 15, oświadczenie – k. 16, informacja z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 17.

J. M. w dniu 04 listopada 2015 r. zgłosił szkodę komunikacyjną z ubezpieczenia OC w (...) Spółce Akcyjnej w S.. Ubezpieczyciel sporządził kosztorys wysokości szkody w pojeździe, ustalając koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 9.834,83 zł brutto.

Bezsporne, nadto dowód: zgłoszenie komunikacyjnej – k. 18-19, kosztorys k. 20-26, dokumentacja fotograficzna – k. 27-55.

Ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego, iż zapewnia możliwość naprawy pojazdu zgodnie ze sporządzonym przez siebie kosztorysem w warsztatach swojej sieci partnerskiej.

Bezsporne, nadto dowód: informacja dla właściciela pojazdu – k. 97, pismo (...) z dnia 17.07.2015 r. – k. 95.

Decyzją z dnia 23 listopada 2015 r. ubezpieczyciel przyznał J. M. odszkodowanie w wysokości 9.834,83 zł.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 23.11.2015 r. – k. 56.

Na zlecenie J. M., (...) spółka jawna w S., sporządził kalkulację naprawy pojazdu szacując koszt naprawy na kwotę 20.286,65 zł.

Bezsporne, nadto dowód: kalkulacja naprawy – k. 57-63.

Pismem z dnia 06 maja 2016 r. J. M. wezwał (...) Spółkę Akcyjną w S. do zapłaty kwoty 10.451,82 zł tytułem dopłaty do odszkodowania w terminie 7 dni od doręczenia wezwania.

Bezsporne, nadto dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 64.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, ubezpieczyciel odmówił dopłaty do odszkodowania, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Bezsporne, nadto dowód: pismo z dnia 13.06.2016 r. – k. 65-66.

Koszt przywrócenia pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) do stanu jak najbardziej zbliżonego do tego jaki istniał przed zdarzeniem z dnia 31 października 2015 r., wyliczony w oparciu o system kalkulacyjny A. z uwzględnieniem przeciętnych stawek za roboczogodzinę stosowanych w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) i oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O oraz (...) w cenach obowiązujących w oficjalnej sieci dystrybucyjnej marki pojazdu w okresie powstania szkody, wynosi 17.641,87 zł brutto.

Naprawa auta według sporządzonej przez ubezpieczyciela kalkulacji nie przywróciłaby pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu kosztorysowania szkód komunikacyjnych I. S. – k. 144-165.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec niekwestionowania ich przez strony i braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu.

Sąd oparł się na opinii biegłego I. S., która zasługuje na wiarę w całości. Opinia została sporządzona przez biegłego, będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem opinii. Analiza treści opinii pozwala na uznanie, że jest ona wyczerpująca, spójna i rzetelna. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł. Proces dochodzenia biegłego do wniosków stanowiących konkluzje opinii był przedstawiony w sposób logiczny i nie budzący wątpliwości Sądu.

Sąd oddalił wniosek powoda o zobowiązanie biegłego do wykonania kosztorysu w oparciu o średnią stawkę robocizny wynikającą z tabeli na k. 7 opinii albo o wyliczenie średniej rynkowej stawki roboczogodziny w oparciu o badanie rynku z uwzględnieniem także stawek w (...) oraz przy przyjęciu tylko części oryginalnych z logo producenta pojazdu.

Biegły w pkt 1 opinii oszacował koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody – z uwzględnieniem stawek za roboczogodzinę stosowanych w (...) producenta pojazdu i oryginalnych części zamiennych z logo producenta auta w cenach obowiązujących w oficjalnej sieci dystrybucyjnej w okresie powstania szkody – na kwotę 21.386,97 zł brutto.

Jednakże koszt przywrócenia pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) do stanu jak najbardziej zbliżonego do tego, jaki istniał przed zdarzeniem z dnia 31 października 2015 r., wyliczony w oparciu o system kalkulacyjny A. z uwzględnieniem przeciętnych stawek za roboczogodzinę stosowanych w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) i oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O oraz (...) w cenach obowiązujących w oficjalnej sieci dystrybucyjnej marki pojazdu w okresie powstania szkody, wynosi 17.641,87 zł brutto. Tę kwotę Sąd przyjął jako adekwatną w niniejszej sprawie.

Biegły wyjaśnił w opinii, że wykonując usługi z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego, w tym także opracowanie kosztorysów napraw dla niezależnych zakładów samochodowych z terenu S. i okolic ustalił, że stawki za jedną roboczogodzinę stosowane w większości tych zakładów kształtują się na poziomie 80/90 do 90/100 zł netto. Stawki za jedną roboczogodzinę zastosowane w opinii, tj. 90 zł netto dla prac blacharskich, mechanicznych i pomocniczych oraz 100 zł netto dla prac lakierniczych, biegły uznał za jak najbardziej zbliżone do stawek przeciętnych.

Nadto powód nie wykazał, aby serwisował bądź naprawiał pojazd w (...), w związku z czym brak było podstaw do przyjęcia stawek roboczogodzin tam stosowanych.

Natomiast przyjęcie tylko części oryginalnych z logo producenta pojazdu nie było zasadne z tego względu, że ze zgromadzonego materiału wynika, że uszkodzony w zdarzeniu prawy reflektor nie był oryginalnym reflektorem wytwórcy auta, a jedynie częścią o porównywalnej jakości wyprodukowaną przez tajwańską firmę (...). Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wymaga więc zastąpienia uszkodzonych części takimi, jakie w pojeździe zamontowane były przed zdarzeniem.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń i zarzutów stron trzeba było w pierwszej kolejności zauważyć, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu, że w dniu 31 października 2015 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której pojazd powoda uległ uszkodzeniu. Pozwany nie negował również, że jest zobowiązany do naprawienia powstałej szkody.

Sporna między stronami była wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Przystępując do oceny poruszanych w niniejszym postępowaniu kwestii należało w pierwszej kolejności zważyć, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiada co do zasady ogólnej konstrukcji z art. 822 kc i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 03.124.1152 z późn. zm.). W ustawie tej postanowiono, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Sąd zważył także, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Określenie pojęć „szkody” i „odszkodowania” w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

Naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem (por. wyrok SN z 07.08.2003r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410) szkoda powstaje zwykle w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać.

Nadto zważyć należało, że w myśl prezentowanego w orzecznictwie stanowiska w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., OSNC 1973/6/111 oraz z dnia 05 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186).

Ustalając w niniejszej sprawie koszt przywrócenia auta powoda do stanu sprzed kolizji Sąd oparł się na dowodzie z pisemnej opinii biegłego I. S.. Koszt przywrócenia pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) do stanu jak najbardziej zbliżonego do tego, jaki istniał przed zdarzeniem z dnia 31 października 2015 r., wyliczony w oparciu o system kalkulacyjny A. z uwzględnieniem przeciętnych stawek za roboczogodzinę stosowanych w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) i oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O oraz (...) w cenach obowiązujących w oficjalnej sieci dystrybucyjnej marki pojazdu w okresie powstania szkody, wynosi 17.641,87 zł brutto.

Analiza treści opinii biegłego pozwalała na uznanie, że jest ona wyczerpująca, rzetelna i wiarygodna. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł.

Nie bez znaczenia dla oceny zasadności wniosków wynikających z opinii biegłego jest okoliczność, iż przedstawiona przez biegłego argumentacja zgodna jest ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1980 r. (sygn. III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186), zgodnie z którym przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Jednocześnie argumentacja biegłego zgodna jest z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Odnosząc się zaś do zarzutu pozwanego, iż zaproponował powodowi możliwość naprawy pojazdu w warsztacie partnerskim za kwotę wskazaną w sporządzonej przez siebie kalkulacji, a nadto że powód miał możliwość zakupu części zamiennych z rabatem 5% oraz materiału lakierniczego z rabatem 10%, z czego nie skorzystał, wskazać należy iż powód nie miał obowiązku skorzystania z oferty ubezpieczyciela, skoro – jak wynika z opinii biegłego – naprawa auta według sporządzonej przez ubezpieczyciela kalkulacji nie przywróciłaby pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd przyjął, że koszt naprawienia auta powoda wynosił 17.641,87 zł brutto. Pomniejszając tę kwotę o kwotę 9.834,83 zł z tytułu już wypłaconego odszkodowania, powodowi należała się kwota 7.807,04 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a także art. 817 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu 04 listopada 2015 r.

Z uwagi na powyższe, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 05 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 roku ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c.

Powód wygrał niniejszą sprawę w zakresie kwoty 7.807,04 zł z dochodzonej kwoty 10.451,82 zł roszczenia głównego, a więc w 75,00 % (w zaokrągleniu), przegrywając sprawę w 25,00 %, pozwany zaś wygrał sprawę w 25,00 %, przegrał zaś w 75,00 %.

Na koszty poniesione przez powoda składały się: kwota 523 zł tytułem uiszczonej opłaty sadowej od pozwu; kwota 4.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu (14.07.2016 r.) § § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 ze zm.); kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej przez powoda opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 800,00 zł wydatkowana na wynagrodzenie biegłego; tj. łącznie 6.140,00 zł.

Na koszty poniesione przez pozwanego składały się: kwota 4.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu (14.07.2016 r.) § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej przez powoda opłaty skarbowej od pełnomocnictwa; tj. łącznie 4.817,00 zł.

Zgodnie z wynikiem procesu powodowi należało się od pozwanego 75,00 % kwoty 6.140,00 zł, tj. 4.605 zł, pozwanemu zaś od powoda 25,00 % kwoty 4.817,00 zł, tj. 1.204,25 zł.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów, Sąd rozdzielając stosunkowo koszty procesu zasądził w pkt III wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.400,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, tj. różnicę między kwotą należną pozwanemu od powoda a kwotą należną powodowi od pozwanego, zgodnie z powyższymi obliczeniami.

Skarb Państwa poniósł tymczasowe koszty sądowe w sprawie w łącznej kwocie 754,39 zł. Na kwotę tą złożyła się część wynagrodzenia powołanego w sprawie biegłego I. S..

Zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2014, poz. 1025 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd w pkt IV i V sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku od powoda kwotę 188,60 zł, a od pozwanego kwotę 565,79 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.