Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Kaniowska

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P. (1)

przeciwko M. P. (2), P. P., K. P. i I. L. (1)

o eksmisję z lokalu mieszkalnego

  I. nakazuje pozwanym M. P. (2), P. P., K. P. i I. L. (1), aby opuściły, opróżniły i wydały powódce M. P. (1) lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku numer (...) w miejscowości B.;

  II. orzeka, że pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Gminy D.;

  III. nakazuje wstrzymanie wykonania punktu pierwszego wyroku do czasu złożenia pozwanym przez Gminę D. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

  IV. zasądza od pozwanych na rzecz powódki kwoty po 110,00 zł (sto dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V. przyznaje pełnomocnikowi z urzędu radcy prawnemu L. K. od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Słupsku wynagrodzenie w kwocie 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych i 40/100).

Sygn. akt I C 743/17

UZASADNIENIE

Powódka M. P. (1), w toku procesu reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła pozew przeciwko pozwanym M. P. (2), P. P. i K. P. o nakazanie opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) położonego w miejscowości B..

Ponadto wniosła o zasadzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe wskazała, że jest właścicielką przedmiotowego mieszkania, natomiast wcześniej testamentem matka powódki – S. M. - do całości spadku powołała A. P. (byłego męża M. P. (2), a ojca P. P. i K. P.). Powódka podała, że przedmiotem spadku było w.w. mieszkanie wraz z zabudowaniami gospodarczymi. Wskazała, że po rozwiązaniu małżeństwa z pozwaną M. P. (2) jej syn darował mieszkanie powódce na mocy umowy z dnia 21.07.2016 roku.

Powódka argumentowała, że na podstawie tegoż aktu notarialnego w mieszkaniu tym ma prawo zamieszkiwać wyłącznie jej syn – A. P., posiadający służebność osobistą mieszkania.

Powódka oświadczyła, że od miesiąca sierpnia 2016 roku M. P. (2) nie zamieszkiwała w ww. mieszkaniu, ani też nie ponosiła kosztów związanych z jego użytkowaniem, natomiast w miesiącu październiku 2016 roku całkowicie się z niego wyprowadziła wywożąc swoje rzeczy osobiste do przyjaciela w miejscowości D. 4, z którym jest w ciąży. Wskazała, że P. P. i K. P. zamieszkiwały jeszcze z ojcem A. P. w tym mieszkaniu, przy czym K. P. została przez pozwaną w lutym 2017 roku przeniesiona do szkoły podstawowej w nowym miejscu zamieszkania matki. Powódka oświadczyła, że kiedy ojciec K. i P. P., w dniu 04.03.2017r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji, wówczas M. P. (2) ponownie zajęła ww. lokal mieszkalny. M. P. (1) twierdziła, że przekazała M. P. (2) informację o zobowiązaniu do uiszczania opłat z tytułu najmu mieszkania, na co pozwana odparła, że jest zameldowana w tym lokalu, a zatem nie jest zobowiązana uiszczać opłat i nie ma potrzeby zawierania umowy najmu.

Pozwana M. P. (2), w tym jako przedstawiciel ustawowy małoletnich pozwanych, w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zwolnienie od kosztów procesu.

Uzasadniając podała, że w spornym mieszkaniu zamieszkuje od wiosny 2000 roku na stałe, do dnia dzisiejszego, wraz z dziećmi oraz byłym mężem przebywającym w Areszcie Śledczym w U. (do końca grudnia 2017r.). Podniosła, że w dniu 15.06.2016r. małżeństwo z A. P. zostało rozwiązane, przy czym sądownie orzeczono obowiązek alimentacyjny w wysokości 200 zł na każdą z córek. Wskazała, ze przyczyną rozpadu małżeństwa były długi jej męża, które zobowiązana była spłacać oraz okoliczność, że nadużywał on alkoholu. Zaprzeczyła, ażeby w miesiącu sierpniu 2016 roku wyprowadziła się z tego lokalu, wskazując, że ponosiła koszty utrzymania tego lokalu. Podniosła, że w dniu 22 grudnia opuściła chwilowo ten lokal wyprowadzając się do przyjaciela, z uwagi na awantury domowe, które inicjował A. P..

M. P. (2) wskazała, że posiada zgodę na zamieszkiwania w tym mieszkaniu wraz z dziećmi.

Postanowieniem z dnia 22.06.2017 roku sąd ustanowił dla pozwanej M. P. (2) pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego (k.87).

W piśmie procesowym z dnia 17.08.2017r. (k. 108 - 110) pełnomocnik z urzędu reprezentujący pozwaną M. P. (2) - radca prawny - wniósł o oddalenie powództwa w całości. Z ostrożności procesowej wniósł o przyznanie prawa do lokalu socjalnego pozwanej.

Ponadto wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 150% należnej stawki powiększonej o podatek od towarów i usług (...) przy tym, że koszty nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

W uzasadnieniu podał, że po rozwiązaniu małżeństwa pozwana wraz z dziećmi mieszkała w lokalu na zasadzie umowy użyczenia, która nie została rozwiązana, co powinno skutkować oddaleniem powództwa.

Zgodnie ze stanowiskiem zawartym w piśmie pozwana cały czas przebywa i zamieszkuje z córkami w lokalu mieszkalnym w B..

Ponadto pozwana zarzuciła sprzeczność żądania pozwu z zasadami współżycia społecznego wskazując, że ona i jej córki nie są osobami majętnymi, a ponadto M. P. (2) jest osobą bezrobotną i aktualnie jest w dziewiątym miesiącu ciąży (k. 108-110). Wskazała, że ona i jej córki nie mają możliwości zamieszkać w innym lokalu, zaś żądanie eksmisji przez M. P. (1), jako jej teściową, a jednocześnie babcię małoletnich K. i P. P., jest moralnie naganne.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 14.09.2017r. do udziału w sprawie w charakterze pozwanej została wezwana I. L. (1).

Przedstawiciel ustawowy małoletniej pozwanej I. L. (1) - matka M. P. (2) - nie zgodziła się z żądaniem eksmisji (k. 120).

Powódka kwestionowała uprawnienie pozwanych (poza P. P.) do otrzymania lokalu socjalnego (pismo z dnia 21.09.2017 roku k. 139 - 141)

Gmina D., pomimo zawiadomienia o toczącym się procesie, nie wstąpiła do sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 26.11.2009 roku w sprawie sygn. akt I Ns 632/09 stwierdzono, że spadek po S. M. na podstawie testamentu notarialnego sporządzonego w dniu 09.10.2008 roku nabył wnuk A. P. w całości.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 26.11.2009 roku, sygn. akt I Ns 632/09 – k. 4)

A. P. w dniu 21.07.2016r. przed notariuszem oświadczył, iż daruje swojej matce M. P. (1) do jej majątku osobistego, lokal mieszkalny oznaczony numerem (...) położony w budynku mieszkalnym oznaczonym numerem (...) znajdujący się w miejscowości B. w gminie D., ze wszystkimi przynależnymi doń prawami.

M. P. (1) oświadczyła, że darowiznę przyjmuje do swego majątku osobistego.

M. P. (1) oświadczyła, że ustanawia tytułem darmym na ww. lokalu mieszkalnym numer (...), na rzecz A. P. dożywotnią służebność osobistą mieszkania polegającą na zamieszkiwaniu w całym powyższym lokalu mieszkalnym, przy czym A. P. zobowiązany został do ponoszenia w całości od tego dnia, kosztów energii elektrycznej, dostawy wody i odprowadzenia ścieków, wywozu śmieci, ogrzewania i podatku od nieruchomości związanych z ww. lokalem mieszkalnym, na co A. P. wyraził zgodę.

(dowód: umowa darowizny z dnia 21.07.2016r., Rep. A numer: (...), k. 5-8v)

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 15.06.2016r. sygn. akt I RC 1124/14 rozwiązany został przez rozwód związek małżeński A. P. oraz M. P. (2). Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi: P. P. 9urodzoną (...)) i K. P. (urodzoną (...)) powierzono obojgu rodzicom, ustalając ich miejsce pobytu przy matce M. P. (2).

Obie strony zostały zobowiązane do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletnich P. i K. P. i zasądzono na ich rzecz od A. P. alimenty w kwotach po 200 zł na każdą, płatnych miesięcznie.

Sąd nie orzekł o sposobie korzystania z mieszkania wspólnego stron.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 15.06.2016r., sygn. akt I RC 1124/14 – k. 9-9v)

W dniu 21 grudniu 2016 roku M. P. (2) zakończyła pracę zarobkową w sklepie (...) przy ul. (...) w S..

(dowód: zeznania świadka B. R. złożone podczas rozprawy w dniu 30.10.2017r., zapis nagrania: 00:35:15-00:40:44, k. 172; zeznania świadka R. P. złożone podczas rozprawy w dniu 30.10.2017r.; zapis nagrania: 00:08:16-00:16:40 – k. 192)

W miesiącu grudniu 2016r. doszło do awantury domowej z udziałem A. P., w wyniku której M. P. (2) opuściła lokal nr (...) położony w budynku nr (...) w miejscowości B.. Obie córki A. P. i M. P. (2), tj. K. P. i P. P. pozostały w tym lokalu.

K. P. mieszkała w lokalu w B. do ferii zimowych 2017 roku. Następnie zamieszkała z matką M. P. (2) w D. chodząc do pobliskiej szkoły.

(dowód: zeznania świadka A. P. złożone podczas rozprawy w dniu 14.09.2017r. zapis nagrania: 00:38:21, k. 122; zeznanie pozwanej M. P. (2) złożone na rozprawie w dniu 15.02.2018 roku, czas nagrania 00:47:57 - 01:04:32 k. 207 - 208)

A. P. od dnia 04.03.2017 roku do dnia 29.12.2017 r. odbywał karę pozbawienia wolności.

(bezsporne, ponadto dowód: zaświadczenie z dnia 12.04.2017r. – k. 64)

Podczas aresztowania A. P. były u niego w mieszkaniu jego córki P. P. i K. P.. K. P. przyjechała na weekend. M. P. (2) po otrzymaniu wiadomości o aresztowaniu byłego męża A. P., wróciła do B., aby zająć się córkami.

(bezsporne)

W dniu 15.03.2017 roku A. P. sporządził pisemne oświadczenie, w którym wyraził zgodę – na czas przebywania w Areszcie Śledczym w S., na przebywanie jego byłej żony wraz z córkami P. i K. P., w jego mieszkaniu.

Wskazał również, że wszelkie koszty i opłaty związane z tym lokalem pokrywała będzie była żona M. P. (2).

Treści tego oświadczenia A. P. nie uzgadniał z M. P. (1).

(dowód: oświadczenie z dnia 15.03.2017 roku – k. 57; zeznania świadka A. P., zapis nagrania: 00:22:54 – k. 121; zeznania M. P. (1) złożone podczas rozprawy w dniu 15.02.2018r. zapis nagrania: 00:21:49 - 00:23:13, k. 205)

W takcie wspólnego zamieszkiwania pomiędzy A. P. a M. P. (2) dochodziło do kłótni i awantur.

(bezsporne, a nadto zeznania M. P. (1)- k. 87; zeznania M. P. (2) złożone podczas rozprawy w dniu 15.02.2018r., zapis nagrania: 00:46:52-01:42:34, s. 207-209)

W dniu 03.03.2017r. w Urzędzie Gminy w D. zostało wszczęte na wniosek M. P. (1) postępowanie administracyjne w sprawie wymeldowania M. P. (2) oraz K. P. z miejsca pobytu stałego w miejscowości (...)/3.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 06.03.2017r., k. 10, k. 11; wniosek – k. 49)

Na mocy Decyzji Wójta Gminy D. z dnia 08.05.2017r. odmówiono wymeldowania M. P. (2) oraz małoletniej K. P. z miejsca pobytu stałego pod adresem (...)/3, gm. D..

(dowód: decyzja z dnia 08.05.2017r. – k. 54-56v)

A. P. w terminie od dnia 04.05.2016r. do dnia 29.06.2016r. poddawany był leczeniu w Centrum (...) w S. z uwagi na rozpoznany u niego zespół zależności alkoholowej.

(dowód: karta informacyjna – k. 65; karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 66; skierowanie do szpitala psychiatrycznego – k. 67)

W dniu 10.08.2017 roku M. P. (2) urodziła trzecie dziecko - I. L. (2), której ojcem jest M. L..

(bezsporne)

Konkubinat M. P. (2) i M. L. rozpadł się.

(dowód: zeznania M. P. (2) złożone podczas rozprawy w dniu 15.02.2018r., zapis nagrania: 00:46:52-01:42:34, s. 207-209)

Po opuszczeniu Aresztu Śledczego A. P. zamieszkał w B. wraz z M. P. (2), K. P., P. P. i I. L. (1).

Od połowy miesiąca stycznia 2018 roku A. P. mieszka w K., gdzie najmuje lokal mieszkalny.

A. P. pracuje obecnie w K..

Aktualnie w lokalu w B. mieszka wyłącznie M. P. (2) wraz z trójką swoich dzieci: P. P., K. P. i I. L. (1).

Pozwane nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu.

(dowód: zeznania M. P. (2) złożone podczas rozprawy w dniu 15.02.2018r., zapis nagrania: 00:46:52-01:42:34, s. 209)

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było to, że powódka jest jedynym właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) w miejscowości B., jak również to, że wzywała pozwane do opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu.

Sporne było uprawnienie pozwanych do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, jak również uprawienie pozwanych (poza P. P.) do otrzymania lokalu socjalnego.

Ciężar wykazania tych okoliczności, spoczywał zgodnie z przepisem art. 6 k.c., na pozwanych. Pozwani temu obowiązkowi częściowo sprostali.

Jak stanowi przepis art. 301 par. 1 k.c., mający służebność mieszkania może przyjąć na mieszkanie małżonka i dzieci małoletnie. Inne osoby może przyjąć tylko wtedy, gdy są przez niego utrzymywane albo potrzebne przy prowadzeniu gospodarstwa domowego. Dzieci przyjęte jako małoletnie mogą pozostać w mieszkaniu także po uzyskaniu pełnoletności.

Uprawnienie osoby, o której mowa w art. 301 par. 1 zdanie drugie k.c., do zajmowania mieszkania zależy od tego, czy mający służebność mieszkania wykonuje ją (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2006r., II CK 341/05).

Możliwość zamieszkiwania przez osoby wymienione w art. 301 k.c. zależy od tego, czy uprawniony wykonuje przysługującą mu służebność. W razie gdy uprawniony przestaje zamieszkiwać w lokalu objętym służebnością mieszkania, prawo do przebywania w nim tracą również osoby wskazane w art. 301 (por. A. Sylwestrzak, Glosa do wyroku SN z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 341/2005, LexisNexis nr 399980, Gd.St.Praw.-Prz.Orz. 2008, nr 1, s. 4; wyrok SN z 12 stycznia 2006 r., II CK 341/2005, LexisNexis nr 399980, OSNC 2006, nr 10, poz. 169).

Uprawnienie pozwanych M. P. (2), K. i P. P. do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, wynikało z art. 301 par. 1 zdanie pierwsze k.c. A. P. przysługuje służebność osobista mieszkania i w czasie, gdy była wykonywana, mógł przyjąć na mieszkanie żonę i małoletnie dzieci.

Z chwilą ustania małżeństwa A. i M. P. (2), M. P. (2) nie przysługiwało już uprawnienie do wspólnego zamieszkiwania z mocy art. 301 par. 1 zdanie pierwsze k.c. jako byłej żony mającego służebność osobistą mieszkania. Nadal uprawnienie takie przysługiwało dzieciom A. K. i P. P..

W sprawie istotne było to, że w dacie zamknięcia rozprawy A. P. nie mieszkał w przedmiotowym lokalu w B.. Skoro A. P. nie wykonywał przysługującej mu służebności, uprawnienie do zamieszkiwania w tym lokalu utraciły również jego małoletnie córki K. P. i P. P..

Przebywanie w zakładzie penitencjarnym przez A. P. nie oznacza rezygnacji z przysługującego mu prawa - służebności osobistej mieszkania. Niemniej po wyjściu z Aresztu Śledczego A. P. mieszkał w lokalu w B. wykonując przysługującą mu służebność osobistą mieszkania. Z tego tylko faktu uprawnienie do zamieszkiwania z ojcem miały jego córki K. i P. P., natomiast fakt wcześniejszego zamieszkiwania przez K. P. w D. nie ma znaczenia w sprawie.

Z chwilą opuszczenia lokalu w B. i zamieszkanie przez A. P. w K., uprawnienie do zamieszkiwania w lokalu w B. utraciły jego córki - K. i P. P.. A. P. przestał wykonywać przysługującą mu służebność osobistą mieszkania, w związku z czym wobec jego córek nie zachodzi już przesłanka z art. 301 par. 1 k.c.

I. L. (1) jest osobą niespokrewnioną z A. P., nie była przez niego utrzymywana. Z tego względu nie przysługuje jej uprawnienie z art. 301 par. 1 zdanie drugie k.c.

Uprawnienie do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu przez M. P. (2) po ustaniu małżeństwa z A. P. wynikało z zawartej pomiędzy byłymi małżonkami umowy zbliżonej do umowy użyczenia, na mocy której A. P. zezwolił na zamieszkiwanie w tym lokalu swojej byłej żonie, a matce jego małoletnich córek, która posiadając władzę rodzicielską, sprawowała nad nimi pieczę.

W czasie kiedy A. P. zezwolił na zamieszkiwanie M. P. (2) w B., pozwana była w ciąży z I. L. (1), o czym wiedział A. P..

Uznać zatem należy, że również pozwane M. P. (2) jak i I. L. (2) są lokatorami rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Utrata uprawnienia do zamieszkiwania w lokalu przez K. i P. P., pozbawia M. P. (2) prawa do zamieszkiwania w tym lokalu wraz z córkami jako osoby sprawującej pieczę nad dziećmi. Uprawnienie taki traci również I. L. (1), która swoje prawa do zamieszkiwania w lokalu wywodzi od matki M. P. (2).

Na mocy przepisu art. 222 par. 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Wobec powyższego należało stwierdzić, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Zatem żądanie opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu przez wszystkie pozwane zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie przepisu art. 222 par. 1 k.c. w zw. z art. 301 par. 1 k.c. sąd nakazał pozwanym M. P. (2), P. P., K. P. oraz I. L. (3), aby opuściły, opróżniły i wydały powodowi M. P. (1) lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku numer (...) w miejscowości B., o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że pozwane nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu. Związek konkubencki M. P. (2) i ojca I. L. (1) rozpadł się. Poza tym obie małoletnie K. i P. P. uczą się odpowiednio w G. i w S..

Na mocy przepisu art. 14 ust. 1, ust. 3, ust. 6 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego Dz.U.2014.150 j.t.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Pozwana M. P. (2) jest osobą pozostającą bez pracy. Środki finansowe, którymi dysponuje pozwana M. P. (2) na utrzymanie swoich dzieci to kwota około 3.200,00 zł miesięcznie (zeznania pozwanej złożone na rozprawie w dniu 15.02.2018 roku k. 207).

Wysokość dochodów, która musi być przeznaczana na utrzymanie wszystkich pozwanych nie jest na tyle duża, aby pozwoliła M. P. (2) na najęcie lokalu na rynku wtórnym. M. P. (1) za wynajem przedmiotowego lokalu chciała uzyskać od M. P. (2) kwotę 1.000,00 zł (projekt umowy najmu k. 12 - 14). Dodatkowe opłaty, które należy ponieść w związku z zamieszkiwaniem (w tym opłaty za media), koszty utrzymania pozwanych przemawiając za przyznaniem pozwanym prawa do lokalu socjalnego.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 14 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.) orzekł, że pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Gminy D., o czym orzekł jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Na mocy przepisu art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 21.06.2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego sąd nakazał wstrzymanie wykonania punktu pierwszego wyroku do czasu złożenia pozwanym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przez Gminę D., o czym orzekł jak w punkcie trzecim sentencji wyroku.

Pozwane są stroną przegrywającą sprawę.

Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 440,00, zł, z czego tytułem opłaty od pozwu kwotę 200,00 zł, wynagrodzenia należnego radcy prawnemu 240,00 zł (§ 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015r., w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia pozwu).

Sąd zasądził od pozwanych na rzecz powódki na podstawie przepisu art. 98 par. 1 k.p.c. kwoty po 110 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (440: 4 = 110,00 zł), o czym orzekł jak w punkcie czwartym sentencji wyroku.

W punkcie piątym sentencji wyroku Sąd przyznał pełnomocnikowi z urzędu ustanowionemu dla pozwanej M. P. (2) - radcy prawnemu L. K. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku na mocy par. 4 ust. 4 w zw. z par. 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2016.1715), wynagrodzenie w kwocie 221,40 zł (120 zł x 150% + 23% podatku od towarów i usług (...)), o czym orzekł w punkcie piątym sentencji wyroku.