Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II Ca 1481/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Katarzyna Biernat-Jarek (sprawozdawca)

Sędziowie:

SO Agnieszka Cholewa-Kuchta

SO Joanna Czernecka

Protokolant: starszy protokolant sądowy Paulina Florkowska

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)w K.

przeciwko Gminie (...) K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygnatura akt I C 999/16/S

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Joanna Czernecka SSO Katarzyna Biernat-Jarek SSO Agnieszka Cholewa-Kuchta

UZASADNIENIE

(...) w K. wniósł o zasądzenie od Gminy (...) K. kwoty 35.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 23.000 zł od dnia 28 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.000 zł od dnia 13 października 2015 roku do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa podniosła, iż nieruchomość stanowiąca działkę ewidencyjną nr (...) objęta księgą wieczystą nr (...) stanowi własność W. B.. W sprawie o sygn. akt VI C 2018/13/S Sąd Rejonowy dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie zasądził od strony powodowej na rzecz W. B. kwotę 35.000 zł z tytułu bezumownego korzystania, w okresie od dnia 26 listopada 2003 roku do dnia (...) października 2014 roku, z powyższej nieruchomości, na której zlokalizowany był częściowo (...) (...). Powyższa kwota została zapłacona przez Okręgowy Zarząd (...) w K. w dwóch ratach – w dniu 28 września 2015 roku i w dniu 13 października 2015 roku. (...)zwracał się o uregulowanie stanu prawnego terenu zajętego pod (...) (...) w K., jednakże sprawa nie została załatwiona. W ocenie strony powodowej na Gminie (...) K. ciążył obowiązek zapewnienia gruntów ma potrzeby pracowniczych ogrodów działkowych, który miał być wykonany w drodze wykupu gruntu przez organ Gminy. Strona pozwana nie wykonała ciążącego na niej obowiązku, co doprowadziło do konieczności uiszczenia przez (...)w K. kwoty 35.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres od 26 listopada 2003 roku do (...) października 2014 roku.

W odpowiedzi na pozew, Gmina (...) K. wniosła o oddalenie powództwa. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, iż oświadczenia woli zawarte przez (...) w formie ugody nie obligują Gminy (...) K. do wynikłych z tego tytułu należności, zwłaszcza, że strona pozwana nie korzystała z przedmiotowego terenu. Gmina (...) K. podniosła również, iż decyzja o lokalizacji szczegółowej nr(...) Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury (...)w K. z dnia 23 sierpnia 1961 roku dla (...) (...) nie może stanowić argumentu przemawiającego za zasadnością wytoczonego powództwa, gdyż swoim zakresem obejmowała wyłącznie teren położony w granicach parceli gruntowej l. kat.(...), a nie parceli gruntowej l. kat. (...), z której powstała objęta przedmiotem sporu działka nr (...) obr. (...)jednostka ewid. K.. Wobec powyższego, (...) (...) nie obejmował w chwili jego utworzenia obecnej działki (...). Poszerzenie ogrodu o powyższą działkę nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa, gdyż ani strona powodowa, ani jej poprzednik prawny nie uzyskał decyzji o lokalizacji szczegółowej ogrodu działkowego na przedmiotowym gruncie, która następnie umożliwiałaby zgodną z prawem realizację inwestycji jaką było zagospodarowanie terenu pod ogrody działkowe. Strona pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia za okres od dnia 26 listopada 2003 roku do dnia 20 kwietnia 2006 roku.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie oddalił powództwo (pkt I.) i zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 4.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II.).

Bezspornym w sprawie było, iż nieruchomość składająca się z działki ewidencyjnej nr (...) obręb (...)jednostka ewidencyjna K., objęta księgą wieczystą nr (...), stanowi własność W. B..

Nadto Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) (...), powstał w 1961 roku i wpisany jest do Rejestru (...) (...) pod nr(...). Karta rejestracyjna (...)obejmuje 8 działek geodezyjnych, w tym działkę nr (...) stanowiącą własność W. B..

Na podstawie decyzji o lokalizacji szczegółowej nr(...) z dnia 23 sierpnia 1961 roku, Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej w K. Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury ustalił lokalizację szczegółową dla (...) (...) na terenie położonym w K. na działce l. kat. (...).

Orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. z dnia 15 października 1954 roku nieruchomość oznaczona l. kat. (...), należąca do W. B. została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa na cele Prezydium (...) w K..

Ostateczną decyzją Prezesa Urzędu(...) z dnia 31 sierpnia 2000 roku stwierdzono nieważność orzeczenia z dnia 15 października 1954 roku o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w K. oznaczonej jako parcela nr (...).

(...)wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji z dnia 31 sierpnia 2000 roku, jednakże decyzją z dnia 7 września 2007 roku, utrzymaną następnie w mocy w dniu 12 czerwca 2008 roku, powyższe postępowanie zostało umorzone. Skarga kasacyjna na powyższe rozstrzygnięcie została oddalona przez NSA w dniu 26 lutego 2010 roku.

Parcela l. kat. (...)uległa podziałowi na działki nr (...). Parcela l. kat.(...) weszła w skład działki nr (...) obręb (...)jednostka ewidencyjna K., z której wyodrębniono następnie nieruchomość oznaczoną nr (...).

W dniu 23 września 2015 roku przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie, w sprawie o sygn. akt VI C 2018/13/S, pomiędzy (...), a W. B. została zawarta ugoda sądowa. Zgodnie z powyższą ugodą, (...)zobowiązał się do zapłaty na rzecz W. B. kwoty 35.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) w dwóch ratach wynoszących odpowiednio 23.000 zł oraz 12.000 zł. Pierwsza rata miała być płatna do dnia 30 września 2015 roku, a druga do dnia 15 października 2015 roku. W skład drugiej raty wchodziła należność w wysokości (...).825 zł z tytułu poniesionych kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 23 września 2015 roku, postępowanie toczące się przez Sądem Rejonowym dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie, w sprawie o sygn. akt VI C 2018/13/S zostało umorzone.

W toku powyższego postępowania na wniosek Polskiego Związku Działkowców Gmina Miejska Kraków była zawiadomiona o toczącym się postępowaniu.

W dniu 28 września 2015 roku i 13 października 2015 roku (...) uiścił na rzecz W. B. odpowiednio kwotę 23.000 zł i kwotę 12.000 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o przedłożone dowody z dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu w zakresie ich autentyczności, a nadto nie były kwestionowane. Sąd przyjął za podstawę ustaleń również ugodę sądową zawartą w sprawie o sygn. akt VI C 2018/13/S, a także przedłożoną w powyższej sprawie decyzję wywłaszczeniową z dnia 15 października 1954 roku.

W rozważaniach prawnych Sąd pierwszej instancji przywołał treść przepisu art. 417 § 1 k.c., z którego strona powodowa wywiodła swoje roszczenie i wyjaśnił, że w niniejszej sprawie, odpowiedzialność Gminy (...) K. mogłaby zostać przypisana na skutek ustalenia, iż szkoda strony powodowej została wyrządzona przez niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia (...) maja 1981 roku o (...), który utracił moc w dniu 21 września 2005 roku, obowiązek zapewnienia gruntów na potrzeby (...)ciąży na organach gminy. Organy te, w razie potrzeby, nabywają grunty w drodze wykupu. Pomimo jednakże uchylenia powyższego przepisu, gminy nie zostały zwolnione od obowiązku zapewnienia gruntów na potrzeby (...)z uwagi na brzmienie art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 17 maja 1990 roku o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy, a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem, do właściwości organów gminy jako zadania własne należy między innymi zapewnienie gruntów na potrzeby pracowniczych ogrodów działkowych. Zatem zdaniem Sądu Rejonowego należało przyjąć, iż obowiązek zapewnienia gruntów dla potrzeb (...)nie umożliwia przerzucenia ciężaru zapewnienia gruntów na inne podmioty, w tym na stronę powodową. Jednakże do przypisania odpowiedzialności pozwanej w niniejszej sprawie, konieczne było ustalenie bezprawności zaniechania Gminy (...) K.. Powyższe zaniechanie polegać miało na naruszeniu obowiązków wobec strony powodowej, dotyczących uregulowania stanu prawnego działki nr (...), w tym poprzez jej wykup od W. B. w celu zapewnienia gruntu na potrzeby (...).

W ocenie Sądu Rejonowego, na uwzględnienie zasługuje argumentacja przedstawiona przez Gminę (...) K. dotycząca braku obowiązku prawnego w zakresie uregulowania podstawy prawnej do korzystania z działki nr (...) przez (...) (...) w K.. Zgodnie ze zgromadzonym w sprawie materiałem, brak jest dowodu, iż nieruchomość obejmująca działkę nr (...), wcześniej oznaczoną nr l. kat. (...) została przekazana Rodzinnemu (...) (...). Ponadto brak jest podstaw faktycznych, aby przyjąć, iż nieruchomość ta była przeznaczona na cele związane z działalnością ogrodniczą. Przedmiotowa działka, została w dniu 15 października 1954 roku wywłaszczona przez Skarb Państwa na cele Prezydium (...) w K.. Wobec powyższego, nieruchomość ta nie była wówczas (w dacie utworzenia ogrodu) przeznaczona na zapewnienie gruntów na potrzeby pracowniczych ogrodów działkowych. Przeznaczenie powyższego gruntu wiązało się bowiem wyłącznie z celami oświatowymi. Wbrew twierdzeniom strony powodowej, decyzja o lokalizacji szczegółowej, wydana w dniu 23 sierpnia 1961 roku dla (...) ustalała lokalizację wyłącznie na terenie działki l. kat. (...). Decyzją powyższą nie była objęta działka l. kat. (...), która następnie przekształciła się w działkę (...) stanowiącą własność W. B.. Twierdzenie strony powodowej, iż (...) (...) korzystał bezumownie ze spornej nieruchomości na skutek bezprawnego zaniechania Gminy (...) K. polegającym na braku prawnego uregulowania podstaw do zajmowania działki nr (...), winna zostać przez nią udowodniona. Powyższa okoliczność została bowiem zakwestionowana przez stronę pozwaną.

Wobec tego, zgodnie z art. (...) k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. to na (...) spoczywał ciężar dowodowy w zakresie wykazania okoliczności, z której wywodzi skutek prawny. Strona powodowa nie zdołała jednak wykazać, iż zachowanie Gminy (...) K., polegające na zaniechaniu uregulowania podstaw prawnych korzystania z nieruchomości nr (...), zajmowanej przez (...) (...) było niezgodne z prawem. Gmina (...) K. przekazała bowiem poprzednikowi prawnemu (...)do korzystania parcelę gruntową oznaczoną l. kat. (...). Pozwana uczyniła zatem zadość swojemu obowiązkowi wynikającemu z art. 1 pkt 17 ustawy o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy, a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw, gdyż zapewniła grunt l. kat (...) na potrzeby pracowniczych ogrodów działkowych. (...), zgodnie z decyzją o lokalizacji szczegółowej nie obejmował więc parceli gruntowej l. kat. (...), stanowiącej obecnie działkę nr (...). W odniesieniu do przedmiotowej działki, strona powodowa weszła w jej posiadanie albo bez podstawy prawnej albo w wyniku zdarzeń, które w niniejszym sporze nie zostały ujawnione. W szczególności bowiem nie wykazano, że została uzyskana decyzja lokalizacyjna ogrodu działkowego w zakresie obejmującym przedmiotową działkę. Wyłącznie w sytuacji wydania decyzji lokalizacyjnej również co do parceli l. kat. (...), możliwym byłoby późniejsze zrealizowanie inwestycji polegającej na zagospodarowaniu terenu pod ogrody działkowe. Skoro decyzja taka nie została wydana, strona powodowa nie miała prawa korzystać z nieruchomości zgodnie z prawem, a pozwana nie miała obowiązku uregulować podstaw prawnych powyższego korzystania, nawet biorąc pod uwagę obowiązek zapewnienia gruntu na potrzeby pracowniczych ogródków działkowych. Ponadto Gmina (...) K., ani Skarb Państwa nie przekazał władania przedmiotową parcelą Polskiemu (...), co dodatkowo wskazuje, iż strona powodowa być może samowolnie objęła w posiadania nieruchomość stanowiącą własność W. B..

Konkludując Sąd Rejonowy stwierdził, iż w niniejszej sprawie, nie doszło po stronie Gminy (...) K. do bezprawnego zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, a zatem pozwana nie jest odpowiedzialna za powstałą szkodę.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, która zaskarżyła go w całości i zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie:

- art. 233 § 1 i 2 k.p.c. poprzez:

a) pominięcie znajdujące się w aktach sprawy pisma Urzędu (...)w K. znak: (...) z dnia 14 września 1998 roku skierowanego do Urzędu (...) K. (...), z treści którego wynika, że działka nr (...) w obr. (...) Ś. jest zagospodarowana pod (...) (...) w K.,

b) nie wzięcie pod uwagę znajdującej się w aktach sprawy karty rejestracyjnej (...) (...) w K., z której wynika, że działka nr (...) jest zagospodarowana przez (...) (...) w K. i została ujęta w rejestrze (...)prowadzonym przez (...) (...),

c) błędne przyjęcie, iż na Gminie (...) K. nie ciążył obowiązek uregulowania podstawy prawnej do korzystania z działki nr (...) przez (...) (...) w K.,

d) błędne stwierdzenie, że wyłącznie w sytuacji wydania decyzji lokalizacyjnej również co do parceli 1. Kat. (...), z której powstała działka ewidencyjna nr (...), możliwym byłoby późniejsze zrealizowanie inwestycji polegającej na zagospodarowaniu terenu pod ogrody działkowe;

e) błędne ustalenie, że skoro decyzja lokalizacyjna nie została wydana, (...) nie miał prawa korzystać z nieruchomości zgodnie z prawem, a Gmina (...) K. nie miała obowiązku uregulować podstaw prawnych powyższego korzystania, nawet biorąc pod uwagę obowiązek zapewnienia gruntu na potrzeby pracowniczych ogródków działkowych,

f) bezpodstawne przyjęcie, że skoro Gmina (...) K., ani Skarb Państwa nie przekazały władania przedmiotową parcelą (...), to (...) być może samowolnie objął w posiadania nieruchomość stanowiącą własność W. B.;

- art. 232 zd. 1 k.p.c. w związku z art 6 k.c. poprzez przyjęcie, że strona powodowa nie udowodniła, iż działka ewidencyjna nr (...) została przekazana pod (...) (...) w K., podczas gdy okoliczność ta wynika chociażby z akt sprawy prowadzonej pod sygn. akt VI C 2018/13/S i VI C 2017/13/S, w których W. B. uzyskał wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z gruntu jak i teren ten został mu wydany. Zatem fakt urządzenia na tej działce (...) (...) w K. był bezsporny i udowodniony;

- art. 417 § 1 k.c. i błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie szkoda powstała po stronie (...)nie została wyrządzona przez niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej;

- art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 6 maja 1981 roku o pracowniczych ogrodach działkowych oraz art. l pkt 17 ustawy z dnia 17 maja 1990 roku o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy, a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw poprzez przyjęcie, że strona pozwana uczyniła zadość wymaganiom stawianym w tych przepisach poprzez zapewnienia na potrzeby ogrodu działkowego nieruchomości 1. kat. (...), podczas gdy ogród powstał również na działce (...). kat. (...), stanowiącej obecnie działkę nr (...).

W oparciu o powyższe zarzuty strona powodowa domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i zasądzenia od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 35.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi: od kwoty 23.000 zł od dnia 28 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.000 zł od dnia 13 października 2015 roku do dnia zapłaty. Nadto apelująca wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm prawem przewidzianych. Ewentualnie domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

W uzasadnieniu apelacji wskazano, iż Sąd Rejonowy w swojej analizie pominął znajdujące się w aktach sprawy pismo Urzędu (...)w K. znak: (...) z dnia 14 września 1998 roku skierowane do Urzędu (...) K. (...), z treści którego wynika, że działka nr (...) w obr. (...) Ś. jest zagospodarowana pod (...) (...) w K.. Z treści tego pisma, wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji, w żaden sposób nie wynika ażeby działka nr (...) była zajęta pod (...)bezprawnie. Wręcz przeciwnie dokument ten potwierdza istnienie na tej nieruchomości (...) (...) w K. (ówczesnego (...) (...) w K.). Zdaniem apelującej umknęło uwadze Sądu pierwszej instancji, iż stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej nastąpiło dopiero w 2010 roku. Do tego czasu strona pozwana nie kwestionowała faktu, iż na działce nr (...) istnieje ogród działkowy. Nie zwracała się do strony powodowej o wydanie gruntu. Dokumenty znajdujące się w aktach niniejszej sprawy jednoznacznie dowodzą, że strona pozwana wiedziała o lokalizacji (...) (...) w K. i zagospodarowaniu działki nr (...) na potrzeby tegoż ogrodu. Ponadto Sąd nie wziął pod uwagę znajdującej się przy pozwie karty rejestracyjnej (...) (...) w K., z której wynika, że działka nr (...) jest zagospodarowana przez (...) (...) w K. i została ujęta w rejestrze (...) prowadzonym przez (...) (...). Wobec powyższego, w ocenie strony powodowej, doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., bowiem przywołane powyżej dokumenty nie zostały w ogóle ocenione przez Sąd pierwszej instancji, a między innymi z ich treści jednoznacznie wynika, że strona pozwana sama przyznała, iż działka nr (...) była zagospodarowana na potrzeby ówczesnego (...) (...) w K..

Kolejno strona powodowa wskazała, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż na Gminie (...) K. nie ciążył obowiązek uregulowania podstawy prawnej do korzystania z działki nr (...) przez (...) (...) w K.. Fakt, iż działka ta była częściowo zagospodarowana pod (...) (...) w K. wynikał chociażby z ustaleń dokonanych przez Sąd w sprawach sygn. akt: VI C 2018/13/S i VI C 2017/13/S, w których to W. B. uzyskał wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z gruntu jak i teren ten został mu wydany. Zatem fakt urządzenia na tej działce (...) (...) w K. był bezsporny i udowodniony. Wobec czego doszło do naruszenia art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż okoliczności te nie zostały udowodnione przez stronę powodową.

Apelująca wskazała, iż błędne jest twierdzenie Sądu pierwszej instancji, że wyłącznie w sytuacji wydania decyzji lokalizacyjnej również co do parceli 1. kat. (...), możliwym byłoby późniejsze zrealizowanie inwestycji polegającej na zagospodarowaniu terenu pod (...). Strona powodowa nie zgodziła się z ustaleniem, iż skoro decyzja taka nie została wydana, (...) nie miał prawa korzystać z nieruchomości zgodnie z prawem, a Gmina (...) K. nie miała obowiązku uregulować podstaw prawnych powyższego korzystania.

Na rozprawie w dniu 25 października 2017 r. pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie apelacji strony powodowej oraz zasądzenie od apelującej na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione w sprawie przez Sąd Rejonowy są prawidłowe, a Sąd odwoławczy w pełni je podziela i uznaje za własne. Podniesione w apelacji przez stronę powodową zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. są nieuzasadnione, bowiem dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego przeprowadzona została zgodnie ze wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego. Jeżeli zaś z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00, Lex nr 56906, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2005 roku, I ACa 513/05, Lex nr 186115, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 lutego 2011 roku, I ACa 21/11, Lex nr 837768). Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej oceny całego zgromadzonego materiału dowodowego, w tym także dokumentów przedłożonych przez strony postępowania, a dokonane przez ten Sąd ustalenia pozostają w zgodzie z tymi dowodami. Nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, aby dokonał oceny wbrew zasadom doświadczenia życiowego bądź wbrew zasadom logicznego rozumowania. Sąd ten bowiem przeanalizował cały materiał dowodowy związany z powstaniem i funkcjonowaniem oraz obszarem ogrodu działkowego i doszedł do trafnego wniosku, że strona powodowa bez podstawy prawnej zajęła obszar spornej działki, należącej do W. B., podczas gdy na podstawie decyzji o lokalizacji szczegółowej nr (...) z dnia 23 sierpnia 1961 roku, Prezydium (...)w K. Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury ustalił lokalizację szczegółową dla (...) (...) na terenie położonym w K. na działce l. kat. (...). Zajęcie przez ogrody działkowe obszaru wykraczającego poza nieruchomość wskazaną w decyzji lokalizacyjnej nie może zaś powodować odpowiedzialności Gminy w zakresie ewentualnego pozyskania tej części nieruchomości z przeznaczeniem na tereny (...)i niejako dostosowania decyzji do zastanego stanu faktycznego. Odmienne twierdzenia powódki w tym zakresie stanowią jedynie polemikę z ustaleniami Sądu, i jako takie nie mogą podważać prawidłowości swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd.

W odpowiedzi na kolejne zarzuty apelacji zauważyć należy, że dla przypisania odpowiedzialności stronie pozwanej konieczne było ustalenie obiektywnej bezprawności zarzucanych zaniechań poprzez stwierdzenie, iż na stronie pozwanej ciążył obowiązek oznaczonego działania w stosunku do strony powodowej. Sąd Rejonowy trafnie wykluczył, aby po stronie pozwanej istniał obowiązek działania względem powoda. Wyjaśnić należy, że podstaw takiego obowiązku nie można doszukiwać się w art. 7 ust. 1 ustawy z dn. 6 maja 1981 r. o pracowniczych ogródkach działkowych (Dz. U. 1996 r., nr 85, poz. 390) w zw. z art. 1 pkt 7 ustawy z dn. 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. 1990 r., nr 34, poz. 198). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o ogrodach pracowniczych stanowił, że obowiązek zapewnienia gruntów na potrzeby (...)ciąży na organach gminy, które w razie potrzeby, nabywają grunty w drodze wykupu. Słuszne zatem jest stanowisko przemawiające za tym, iż strona powodowa nie zdołała wykazać, iż zachowanie Gminy (...) K., polegające na zaniechaniu uregulowania podstaw prawnych korzystania z nieruchomości nr (...), zajmowanej przez (...) (...) było niezgodne z prawem. Gmina (...) K. przekazała bowiem poprzednikowi prawnemu (...)do korzystania parcelę gruntową oznaczoną l. kat. (...). W konsekwencji należało więc uznać, że nieuzyskanie przez stronę pozwaną udziału we współwłasności lub własności nieruchomości należącej do W. B. nie stanowi naruszenia żadnego obowiązku w stosunku do powoda, a tym samym wyklucza odpowiedzialność strony pozwanej z art. 417 k.c. z uwagi na brak przesłanki obiektywnie bezprawnego działania lub zaniechania strony pozwanej.

Z powołanej wyżej decyzji o lokalizacji szczegółowej nr (...) z dnia 3 marca 1965 r. jednoznacznie wynika, iż lokalizacja dla (...) (...) została ustalona na terenie objętym działką l. kat. (...). Decyzja ta szczegółowo wskazała zatem obszar (...), podlegający celowemu zagospodarowaniu. Nie wzięto w tym zakresie pod uwagę parceli nr (...) (obecnie działki nr (...)) pomimo, iż obowiązywało wówczas orzeczenie Prezydium (...)w K. z dnia 15 października 1954 roku w sprawie wywłaszczenia przedmiotowej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa na cele Prezydium (...) (...) w K.. Z powyższego wynika, że już wówczas przeznaczenie spornej nieruchomości było inne i nie podlegała ona zagospodarowaniu pod ogrody działkowe. Okoliczność, iż ostatecznie teren ogrodów został poszerzony o tę działkę jest więc jedynie konsekwencją stanu faktycznego, zaistniałego podczas urządzania ogrodów. Tym samym za chybione uznać należy twierdzenia apelacji, iż strona powodowa wykazała, że działka (...) została przekazana pod (...) (...) w K.. W konsekwencji nietrafnym okazał się ostatni z podniesionych w apelacji zarzutów, a to naruszenia art. 232 zd. 1 k.p.c. w związku z art 6 k.c.

Reasumując wskazać trzeba, że nie leży w gestii strony pozwanej podejmowanie takich czynności prawnych, które miałyby służyć konwalidacji działań strony powodowej, polegających na zajęciu części nieruchomości nieprzeznaczonej do urządzenia ogrodów działkowych. W konsekwencji obciążanie Gminy odpowiedzialnością za zajęcie przez stronę powodową terenu nieobjętego decyzją lokalizacyjną jest zbyt daleko idące. Wbrew zatem twierdzeniom apelującej, obowiązek zapewnienia gruntu na potrzeby (...)został zrealizowany na skutek wydania decyzji lokalizacyjnej. Nie jest to zaś obowiązek nie doznający jakichkolwiek ograniczeń, który wymagałby od Gminy pozyskiwania każdorazowo wszelkich nieruchomości, uprzednio zajętych na urządzenie ogrodu. Rację ma strona powodowa, iż bezspornym był fakt urządzenia na działce nr (...) (...) (...), jednakże działania zmierzające do takiego zagospodarowania działki miały jedynie charakter faktyczny, wykraczający poza zakres treści decyzji lokalizacyjnej, a więc dowolny. W konsekwencji nie może być mowy o tym, że po stronie Gminy (...) K. doszło do bezprawnego zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, a tym samym pozwana nie jest odpowiedzialna za szkodę.

Z naprowadzonych względów apelacja strony powodowej nie mogła odnieść zamierzonego i została oddalona, o czym Sąd Okręgowy orzekł w pkt 1. sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach orzeczono w pkt 2. sentencji, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Joanna Czernecka SSO Katarzyna Biernat-Jarek SSO Agnieszka Cholewa-Kuchta