Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 483/18 upr.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Leszek Bil

Protokolant:

Sekr. Hubert Tomaszewski

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2018 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 483/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. w pozwie przeciwko A. M. domagał się zasądzenia kwoty 8.972,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 300 złotych tytułem opłaty od pozwu.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 25 czerwca 2013 roku z Bankiem (...) S.A. (poprzednio (...) Bank), na podstawie której stał się następcą pierwotnego wierzyciela uzyskując wierzytelność, której podstawą była umowa o numerze (...) zawarta przez pozwanego z Bankiem (...) S.A. (poprzednio (...) Bank) w dniu 26 listopada 2008 roku. Jako dowód, że wierzytelność dochodzona pozwem była przedmiotem przelewu powód przedłożył wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, a na potwierdzenie istnienia i obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej przedłożył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej. Powód twierdził, że na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu składają się kwoty: 5.457,90 złotych tytułem należności głównej oraz 3.514,46 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek, na które składały się przyjęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej z umowy oraz odsetki ustawowe naliczone przez powoda.

Pozwany A. M. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swoje nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 listopada 2008r. pozwany A. M. zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu gotówkowego nr (...). Na jej podstawie Bank udzielił pozwanemu kredytu gotówkowego na cele konsumpcyjne w kwocie 10.230,18 złotych. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu wraz z odsetkami i opłatą za obsługę kredytową w 48 ratach do 26 każdego kolejnego miesiąca, począwszy od 26 grudnia 2008 roku. Wysokość raty wynosiła 326,25 złotych. Ostateczny termin spłaty przypadał na dzień 26 listopada 2012 roku.

(dowód: umowa kredytu gotówkowego k. 32-35)

W związku z nieregulowaniem rat kredytu (...) Bank S.A. w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr 2 (...) z dnia 20 marca 2012 roku przeciwko A. M., z którego wynikał obowiązek świadczenia na rzecz wierzyciela kwoty 7.086,90 zł z odsetkami liczonymi według stopy procentowej odsetek ustawowych, która na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego wynosiła 13%. Sąd Rejonowy w Szczytnie postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2012 roku nadał mu klauzulę wykonalności, w sprawie I Co 355/12.

(dowód: (...) z dn. 20.03.2012r. k. 36, postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności k. 37, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności k. 38)

W/w tytuł wykonawczy był podstawą wszczęcia przeciwko A. M. postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ełku M. P. (sygn. Km 698/12), a następnie przekazanego Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Szczytnie P. K.. Postępowanie egzekucyjne zostało postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2014 roku umorzone z uwagi na wniosek wierzyciela.

(dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji k. 39-40, postanowienie o przekazaniu sprawy k. 41-42 postanowienie o umorzeniu egzekucji k. 43-44)

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. i Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 25 czerwca 2013 roku zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności opisane w załączniku nr 2 do umowy.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 9-13)

W dniu 20 sierpnia 2013 roku wierzyciel pierwotny sporządził zawiadomienie adresowane do pozwanego, informujące o cesji wierzytelności z tytułu kredytu gotówkowego nr (...) wraz z wszelkimi prawami na rzecz powoda.

(dowód: zawiadomienie k. 45)

W dniu 9 marca 2018 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr S/8/639/ (...), w którym stwierdził, że dnia 25 czerwca 2013 roku nabył od Banku (...) S.A. z siedziba we W. wierzytelność wobec dłużnika A. M. wynikającą z umowy kredytu o nr (...), a wysokość zobowiązania dłużnika według stanu na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 8.972,36 złotych.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej k. 8)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany w toku procesu zachował postawę bierną. Nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na rozprawie, tym samym spełnione zostały przesłanki warunkujące i obligujące Sąd do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie bowiem z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda o rzeczywistym stanie rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie , sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu (por. wyrok S.N. z 20.10.1998r. I CKU 85/98; Wyrok S.N. z dnia 15.03.1996r. (...) 26/96).

W niniejszej sprawie bezspornym było, że pozwanego z pierwotnym wierzycielem łączyła umowa kredytu gotówkowego zawarta w dniu 26 listopada 2008r. oraz fakt, że pierwotny wierzyciel sprzedał wierzytelność wobec pozwanego stronie powodowej. Jednakże w przedmiotowej sprawie Sąd, orzekając po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018.1104) zobowiązany jest na podstawie art. 5 ust. 4 przytoczonej ustawy badać z własnej inicjatywy, czy roszczenie nie jest przedawnione, a jeśli będzie - oddali powództwo. W ocenie Sąd w niniejszej sprawie roszczenie powoda jako przedawnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Według art. 117 § 1 k.c. przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy o kredyt. Zgodnie zaś z art 117 § 2 1 k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia.

W okolicznościach sprawy za początek biegu przedawnienia uznać należy termin wypowiedzenia umowy pożyczki przez bank. W badanej sprawie nie został wprawdzie zawnioskowany żaden dowód pozwalający jednoznacznie określić powyższą datę, jednak z treści bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 20 marca 2012 roku wynika, że już w tej dacie wierzytelność dochodzona przez bank i nabyta następnie w drodze przelewu wierzytelności przez powoda była już wymagalna. Oznacza to, że trzyletni termin przedawnienia powyższego roszczenia upłynął najpóźniej w dniu 31 grudnia 2015 roku, co wynika z aktualnego brzmienia art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104). Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 k.c., został wniesiony dopiero w dniu 13 marca 2018 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia.

Wbrew twierdzeniom powoda w okresie do dnia wniesienia niniejszego powództwa nie zaistniało żadne zdarzenie, które skutkowałoby przerwaniem biegu terminu przedawnienia. Wprawdzie doszło do złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułu egzekucyjnego na rzecz poprzednika prawnego powoda, a następnie do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie powyższego tytułu wykonawczego, jednak w świetle utrwalonego orzecznictwa uznać trzeba, że powyższe zdarzenia nie przerwały biegu terminu przedawnienia w stosunku do powoda.

Kluczowe znacznie z tego punktu widzenia ma uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku, III CZP 29/16 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2017 roku, III CZP 17/17. W tej pierwszej uchwale, której wnioski zostały następnie podzielone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 października 2016 roku, III CZP 60/16, wskazano, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Z kolei w uchwale z dnia 9 czerwca 2017 roku orzeczono, że wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia objętego tym tytułem wobec cesjonariusza niebędącego bankiem.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności uznać trzeba, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przez cedenta, jak również złożenie przez niego wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, nie mogło wywołać skutków w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia na rzecz powoda, który nie będąc bankiem, nie mógł uzyskać nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułu egzekucyjnego na swoją rzecz.

W tym stanie rzeczy powództwo jako przedawnione należało oddalić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)