Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 lipca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2018 r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

o udzielenie zabezpieczenia

na skutek zażalenia obowiązanej (...) Spółki Akcyjnej w B.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 9 kwietnia 2018 r. sygn. akt XIV GCo 29/18

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego Sądowi Okręgowemu w Katowicach w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

SSR del. Dorota Zienkiewicz SSA Jadwiga Galas SSA Aleksandra Janas

Sygn. akt V AGz 480/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Katowicach:

-

udzielił zabezpieczenia roszczeń wnioskodawczyni (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poprzez ustanowienie zakazu zbywania przez obowiązaną (...) Spółkę Akcyjną w B. weksla własnego, wystawionego w dniu 18 listopada 2013r. przez wnioskodawczynię (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., na sumę 16.200.000,00 zł, płatnego w dniu 23 marca 2018r. na rzecz jakichkolwiek osób trzecich w drodze przelewu lub indosu lub w jakikolwiek inny sposób;

-

udzielił zabezpieczenia roszczeń wnioskodawczyni (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poprzez zajęcie wystawionego dnia 18 listopada 2013r. przez wnioskodawczynię (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. weksla własnego na sumę 16.200.000,00 zł płatnego w dniu 23 marca 2018r. i złożenie go w banku zgodnie z treścią art. 752 k.p.c.

Udzielone przez Sąd I instancji zabezpieczenie dotyczy roszczeń:

-

o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego pomiędzy wnioskodawczynią i obowiązaną mającego wynikać z weksla własnego wystawionego w dniu 18 listopada 2013r. w W. przez wnioskodawcę na sumę pieniężną w wysokości 16.200.000,00 zł, płatnego na zlecenie obowiązanego w dniu 23 marca 201 8r. w B.;

ewentualnie

-

o ustalenie nieistnienia prawa w postaci wierzytelności obowiązanej w stosunku do wnioskodawczyni wynikającej z weksla własnego wystawionego w dniu 18 listopada 2013r. w W. przez wnioskodawcę na sumę pieniężną w wysokości 16.200.000,00 zł, płatnego na zlecenie obowiązanej w dniu 23 marca 2018r. w B.;

oraz

-

o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego, który miał powstać wskutek zawarcia „Porozumienia w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. zawartego pomiędzy obowiązaną i wnioskodawczynią;

ewentualnie

-

o ustalenie nieistnienia prawa w postaci wierzytelności obowiązanej względem wnioskodawczyni z tytułu jakichkolwiek kar umownych przewidzianych „Porozumieniem w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. zawartym pomiędzy obowiązaną a wnioskodawczynią, w tym w szczególności w kwocie 16.200.000,00 zł.

Udzielając zabezpieczenia roszczeń Sąd I instancji na mocy art. 733 k.p.c. wyznaczył wnioskodawczyni (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. termin dwóch tygodni, w którym pismo wszczynające postępowanie o roszczenia wskazane w sentencji postanowienia powinno być wniesione do Sądu pod rygorem upadku zabezpieczenia.

Sąd I instancji oddalił wniosek o zabezpieczenie w pozostałym zakresie.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy w Katowicach wskazał, że przedmiotem zabezpieczenia są roszczenia o charakterze niepieniężnym. Zdaniem Sądu I instancji wnioskodawczyni uprawdopodobniła roszczenia opisane we wniosku w szczególności dołączonymi do akt dokumentami i przedstawionymi twierdzeniami. W zakresie wniosku o zabezpieczenie wystarczające jest uprawdopodobnienie roszczenia, a nie jego udowodnienie. Uprawdopodobnienie odnosi się do sytuacji, w których ustawa procesowa nie wymaga ustalenia twierdzeń o faktach za pomocą dowodów, lecz zadowala się mniejszym stopniem pewności - uprawdopodobnieniem tych twierdzeń. Uprawdopodobnienie może być przeprowadzone przez sąd przy użyciu środków, które uzna on za właściwe, nie wyłączając środków dowodowych. Przy uprawdopodobnieniu nie jest jednak konieczne zachowanie szczególnych przepisów o postępowaniu dowodowym. Uprawdopodobnienie, w odróżnieniu od dowodu, nie daje zatem pewności co do prawdziwości twierdzenia o istnieniu konkretnego roszczenia, lecz sprawia, że twierdzenie to staje się prawdopodobne. Konieczność jedynie uprawdopodobnienia, a nie udowodnienia pozwala sądowi oprzeć się na środkach niebędących dowodami w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego, takich jak pisemne oświadczenia osób czy wyjaśnienia stron. W orzecznictwie uprawdopodobnienie jest traktowane jako surogat dowodu, zwolniony od ścisłych formalności dowodowych. Uprawdopodobnienie roszczenia w postępowaniu zabezpieczającym, przy uwzględnieniu treści art. 243 k.p.c. należy rozumieć w ten sposób, że uprawniony powinien przedstawić i należycie uzasadnić twierdzenia, które stanowią podstawę dochodzonego roszczenia. Wnioskodawczyni również zdaniem Sądu I instancji uprawdopodobniła interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia jej roszczeń opisanych we wniosku, a w szczególności uprawdopodobniła okoliczność, iż brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w zakresie spraw które wnioskodawczyni zamierza wytoczyć przeciwko obowiązanej, a także wnioskodawczyni uprawdopodobniła zdaniem Sądu to, że zabezpieczenie jest konieczne dla odwrócenia grożącej jej szkody lub innych niekorzystnych dla wnioskodawczyni skutków. Interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia może wyrażać się także w potrzebie uzyskania natychmiastowej ochrony prawnej o treści nieróżniącej się od ochrony żądanej w merytorycznym postępowaniu w sprawie. Jako przykład może posłużyć zabezpieczenie roszczeń niepieniężnych, które może nie różnić się co do treści od zaspokojenia roszczenia, jeżeli jest to konieczne dla odwrócenia grożącej szkody albo innych niekorzystnych dla uprawnionego skutków (art. 755 § 2 ¹ k.p.c.). Powołując się na postanowienie SA w Poznaniu z dnia 6 maja 2013 r., I ACz 766/13. (LEX nr 1313388) Sąd I instancji stwierdził, że konieczność odwrócenia szkody lub innych niekorzystnych skutków jest szczególnym przejawem interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia. Tymczasowe zaspokojenie roszczenia może wchodzić w grę w sprawach, w których zapadają orzeczenia zdatne wprawdzie do egzekucyjnego wykonania, ale w których sens ochrony prawnej wyraża się w tym, aby jak najszybciej przerwać bezprawne działania, np. w sprawach o zaniechanie czynności lub im zapobiec. Zdaniem Sądu I instancji zabezpieczenie roszczeń wnioskodawczyni w postaci zakazu zbywania weksla własnego wystawionego przez wnioskodawczynię dnia 18 listopada 2013r. in blanco, a wypełnionego przez obowiązaną na kwotę 16.200.000,00 zł oraz poprzez zajęcie tego papieru w trybie art. 752 k.p.c. i złożenie go do banku, nie obciąża nadmiernie obowiązanej, albowiem nadal umożliwia jej wytoczenie procesu, z tym, że nie w trybie postępowania nakazowego z weksla, a uwzględnia również interes strony wnioskującej. Natomiast uwzględnienie wniosku o zabezpieczenie roszczeń wnioskodawczyni poprzez zakazanie obowiązanej dochodzenia przez obowiązaną roszczeń wynikających z weksla wystawionego przez wnioskodawczynię dnia 18 listopada 2013r., a wypełnionego przez obowiązaną na kwotę 16.200.000,00 zł z terminem płatności do dnia 23 marca 2018r. w trybie postępowania nakazowego, byłoby sposobem zabezpieczenia obciążającym obowiązanego ponad miarę oraz ograniczającym prawo dostępu obowiązanego do rozpoznania jej sprawy przez Sąd. Sąd I instancji podniósł, że orzeczone sposoby zabezpieczenia są wystarczające do osiągnięcia celu zabezpieczenia strony wnioskującej.

W swym rozstrzygnięciu Sąd powołał się na podstawy prawne wynikające między innymi z treści art. 730, art 730 ¹, art 731, oraz art 755 § 1, 2 ¹ i 3 k.p.c.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożyła obowiązana domagając się:

-

odrzucenia wniosku o udzielenie zabezpieczenia na podstawie art. 199 § l pkt. 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.;

ewentualnie

-

zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia.

Zaskarżonemu postanowieniu obowiązana zarzuciła naruszenie:

-

art. 199 § l pkt. 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez orzeczenie o zabezpieczeniu roszczenia, pomimo że pomiędzy obowiązanym a uprawnionym toczy się analogiczne postępowanie o udzielenie zabezpieczenia roszczenia przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVI GCo 89/18;

-

art. 730 ¹ § l i 2 k.p.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że uprawniony uprawdopodobnił roszczenie oraz posiada interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia;

-

art. 755 § l pkt l k.p.c. w związku z art. 752 § 2 k.p.c. poprzez zabezpieczenie roszczenia przez zajęcie weksla własnego, wystawionego w dniu 18 listopada 2013 r., na sumę 16.200.000,00 zł, płatnego w dniu 23 marca 2018 r. i złożenie go w banku zgodnie z treścią art. 752 k.p.c. - pomimo nieoznaczenia osoby mającej znosić obowiązek zajęcia.

W odpowiedzi na zażalenie obowiązanego uprawniona wnosiła o oddalenie zażalenia w całości. Dodatkowo uprawniona domagała się zasądzenia na zasadzie art. 745 § 1 k.p.c. w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie od obowiązanego na rzecz uprawnionego zwrotu kosztów postępowania zabezpieczającego, w tym kosztów postępowania zażaleniowego, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych w najwyższej dopuszczalnej wysokości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż obowiązana nie wskazała żadnych okoliczności mogących podważyć wydane przez Sąd I instancji rozstrzygnięcie.

W pierwszej kolejności należy przeanalizować zarzut naruszenia art. 199 § l pkt. 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.. W myśl art. 199 § l pkt. 2 k.p.c. sąd odrzuca pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Sąd ustalił, że obecnie pomiędzy obowiązanym a uprawnionym nie toczy się analogiczne postępowanie o udzielenie zabezpieczenia roszczenia przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt XVI GCo 89/18. Z ustaleń Sądu wynika, że pod sygn. akt XVI GCo 89/18 Sąd Okręgowy w Warszawie prowadził postępowanie z wniosku złożonego w dniu 29 marca 2018 roku przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z udziałem (...) S.A. z siedzibą w B. o udzielenie zabezpieczenia, ale w dniu 9 czerwca 2018 roku na skutek cofnięcia wniosku przez uprawnionego Sad uchylił postanowienie z dnia 9 kwietnia 2018 roku w przedmiocie zabezpieczenia i umorzył postępowanie wywołane wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia. Postanowienie umarzające postępowanie jest prawomocne.

W tym miejscu warto przytoczyć, stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie z uzasadnienia postanowienia z dnia 2 grudnia 2014 r. sygn. akt I ACz 2198/14, w którym Sąd negatywnie ocenia praktykę polegającą na składaniu, tych samych wniosków o udzielenie zabezpieczenia jednocześnie w różnych sprawach, wskazując tym samym, że brak jest podstawy prawnej ku temu, by kolejny wniosek o udzielenie zabezpieczenia, nawet oparty na tych samych okolicznościach odrzucić w oparciu o art. 199 § l pkt. 2 k.p.c.. W cytowanym uzasadnieniu Sąd zaznacza, że w postępowaniu zabezpieczającym wszczętym przed wytoczeniem powództwa, nie mamy do czynienia ze stanem sprawy w toku. O stanie sprawy w toku decyduje chwila doręczenia pozwu stronie przeciwnej art. 192 pkt 1 k.p.c.. Podobne stanowisko ujęto w uzasadnieniach postanowień: Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 27 stycznia 2011 r. (sygn. akt I ACz 75/11- niepubl.), Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 lutego 2014 roku (sygn. akt VIII Gz 233/13), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 września 2015 r. (sygn. akt I ACz 707/15). To że Sąd w postępowaniu zabezpieczającym bada zagadnienia materialnoprawne, nie oznacza, że w postępowaniu tym dochodzi do merytorycznego rozpoznania sprawy cywilnej w postaci „osądzenia sprawy”. Przesłanki sprawy prawomocnie osądzonej nie można stosować odpowiednio w postępowaniu zabezpieczającym, gdyż byłoby to sprzeczne z istotą postępowania zabezpieczającego.

Z powyższych względów, zarzut naruszenia art. 199 § l pkt 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. uznać należy za chybiony.

Kolejny zarzut dotyczący braku uprawdopodobnienia roszczenia oraz zarzut bezpodstawnego przyjęcia posiadania interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia (art. 730 ¹ § l i 2 k.p.c.) również nie jest zasadny.

Przepis art. 730 ¹ k.p.c. określa przesłanki uzasadniające wniosek o udzielenie zabezpieczenia. W myśl wymienionego przepisu udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia istnieje wtedy, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie.

Uprawniony przedłożył obszerny wniosek, który wraz z załącznikami obejmuje dwa tomy akt. Zasadność roszczenia w zakresie wytoczenia powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego pomiędzy wnioskodawczynią i obowiązaną mającego wynikać z weksla własnego wystawionego w dniu 18 listopada 2013r. w W. oraz o nieistnienie stosunku prawnego, który miał powstać wskutek zawarcia „Porozumienia w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. zawartego pomiędzy obowiązaną i wnioskodawczynią ewentualnie o ustalenie nieistnienia prawa w postaci wierzytelności obowiązanej w stosunku do wnioskodawczyni wynikającej z weksla własnego wystawionego w dniu 18 listopada 2013r. w W. oraz o ustalenie nieistnienia prawa w postaci wierzytelności obowiązanej względem wnioskodawczyni z tytułu kar umownych przewidzianych „Porozumieniem w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. uprawniona uzasadniała nieistnieniem roszczeń obowiązanej wobec wnioskodawczyni z tytułu kary umownej przewidzianej „Porozumieniem w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r.. Z treści porozumienia wyraźnie wynika, że weksel miał zostać wystawiony tytułem zabezpieczenia zobowiązań uprawnionej z tytułu ewentualnych kar umownych wynikających z porozumienia.

Uprawnienie do obciążenia karą umowną możliwe było w przypadku uchybienia obowiązków przewidzianych § 1 ust. 2 i 4 porozumienia w postaci:

-

promowania produktu C. jako produktu ekskluzywnego zarówno w placówkach zajmujących się hurtową jak i detaliczną sprzedażą produktów alkoholowych;

-

pozycjonowania produktu C. na półkach sklepowych podmiotów zajmujących się detaliczną sprzedażą produktów alkoholowych;

-

pozycjonowania C. przez dokonanie badania rynku i określenie najbardziej adekwatnej ceny produktu dla klientów detalicznych

-

umożliwienia obowiązanej sprawdzenia raportu (...) w zakresie wykonania porozumienia.

Paragraf 1 ust. 5 porozumienia przewidywał, że obciążenie karą umowną w kwocie 100.000 zł nastąpi za każdy stwierdzony przypadek naruszenia. Wnioskodawczyni wywodziła, że skoro porozumienie wyszczególniało cztery przypadki naruszenia, to łączne obciążenie karą umowną nie mogło przekroczyć 400.000,00 zł. (po 100.000,00 zł za naruszenie każdego z obowiązków). Zgodnie z treścią zawartego porozumienia z dnia 18 listopada 2013r. porozumienie miało zostać wykonane do dnia 31 grudnia 2016 r. (§ 3 ust. 1). W okresie od 18 listopada 2013r. do 31 grudnia 2016 r. obowiązany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń w zakresie wykonywania przez uprawnioną porozumienia i nie wzywał jej do usunięcia jakichkolwiek naruszeń w tym zakresie.

W ocenie wnioskodawcy C. nie spełniała norm przewidzianych przepisami Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 roku w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 oraz ustawy z dnia 18 października 2006 roku o wyrobie napojów spirytusowych oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych. Do wniosku na tę okoliczność wnioskodawczyni załączyła sprawozdania z badań rzeczoznawcy laboratoryjnego (...) nr (...) z dnia 29 lipca 2016 r., nr (...) z dnia 25 maja 2017 r., sprawozdanie z badań nr (...) z dnia 21 grudnia 2016 r. przygotowane przez Instytut (...) oraz opinię litewskiej (...)z 12 września 2017 r. (k. 344-357).

To sprawiło, że wnioskodawczyni złożyła oświadczenie z dnia 6 lipca 2017r., które obowiązana otrzymała 10 lipca 2017r. (k. 95-101) o uchyleniu się od skutków prawnych nabycia C., jako złożonych pod wpływem błędu spowodowanego przez wadliwe oznaczenie C. przez (...) jako (...) oraz (...) i zażądała od (...) zwrotu 25.869.206,25 zł tytułem ceny zapłaconej za C., wzywając jednocześnie obowiązaną do odbioru wszystkich sztuk C. znajdujących się w posiadaniu uprawnionej.

Z kolei obowiązana skierowała do uprawnionej w dniu 21 listopada 2017 r. wezwanie w zakresie dostarczenia raportu działań promocyjnych zgodnie z § 1 ust. 3 porozumienia.

Następnie obowiązana notą obciążeniową z dnia 14 grudnia 2017r. obciążyła uprawnioną karą umowną za brak pozycjonowania C. na półkach sklepowych 162 podmiotów zajmujących się sprzedażą detaliczną napojów alkoholowych po 100.000,00 zł kary umownej za każdy ze 162 rzekomych przypadków naruszenia (k. 80). W ocenie uprawnionej obowiązana nie wyjaśniła, w których konkretnie placówkach stwierdziła brak pozycjonowania C. na półkach, ani skąd wynika ich liczba, która posłużyła do wyliczenia kary umownej. Uprawniona zarzuciła, że kwota kary umownej została określona przez obowiązaną w sposób całkowicie dowolny i nieznajdujący podstaw w treści zawartego porozumienia. Wnioskodawczyni wskazała, że roszczenia obowiązanej wobec wnioskodawczyni z tytułu kary umownej za niewykonanie zobowiązań opisanych w treści „Porozumienia w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. nigdy nie powstały z uwagi na nieważność umowy, a także z powodu tego, że do dnia wykrycia nieważności umowy - porozumienia z dnia 18 listopada 2013r. wnioskodawczyni obowiązki płynące z tego porozumienia wykonywała należycie.

Skoro uprawniona uprawdopodobniła, że roszczenie obowiązanej wobec wnioskodawczyni z tytułu kary umownej przewidzianej „Porozumieniem w przedmiocie wsparcia sprzedaży" z dnia 18 listopada 2013r. nie jest wiarygodne, a obowiązana z tytułu kary umownej podejmuje próby dochodzenia od wnioskodawczyni roszczeń w wysokości 16.200.000,00 zł, na podstawie weksla własnego wystawionego przez wnioskodawczynię in blanco dnia 18 listopada 2013r, a wypełnionego przez obowiązaną na kwotę 16.200.000,00 zł z terminem zapłaty na dzień 23 marca 2018r., to należy uznać, że uprawniona w wystarczający sposób uprawdopodobniła roszczenie.

Dodatkowo wnioskodawczyni podała, że wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie opisanego wyżej weksla zagraża wnioskodawczyni istotną szkoda majątkowa, która doprowadzi do zamrożenia tak naprawdę działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawczynię. W świetle powyższego, uprawnionej grozi szkoda majątkowa wielkich rozmiarów, której skutki mogą być trudne (o ile nie niemożliwe) do odwrócenia.

Stosownie do twierdzeń uprawnionej zawartych we wniosku o zabezpieczenie, projektowane powództwo o ustalenie wywodzi ona z treści przepisu art. 189 kpc, który stanowi, iż powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W świetle utrwalonego stanowiska orzecznictwa i doktryny interes prawny zachodzi wtedy, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (por. m.in. orzeczenie SN z dnia 13 kwietnia 1965 r., II CR 266/64, OSP 1966, z. 6-8, poz. 166; wyrok SN z dnia 22 listopada 2002 r., IV CKN 1519/00, Lex, nr 78333).

Nie ulega wątpliwości, że uprawniona posiada interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia zarówno w zakresie zajęcia weksla, jak i zakazu jego zbywania. Uprawniona w sposób dostateczny uprawdopodobniła, iż brak zabezpieczenia nie tylko poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia ale także uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w zakresie spraw, które wnioskodawczyni zamierza wytoczyć przeciwko obowiązanej. Słusznie twierdzi uprawniona, że brak zabezpieczenia sprawiłby, iż dochodzenie przez uprawnioną roszczeń o ustalenie negatywne byłoby iluzoryczne wobec możliwości szybkiego zaspokojenia przez obowiązaną roszczeń na kwotę 16.200.000,00 zł na podstawie nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym.

Szerokie rozważania na temat interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia poczynił Sąd I instancji, które Sąd II instancji w pełni podziela.

Ostatni zarzut dotyczący naruszenia art. 755 § l pkt l k.p.c. w związku z art. 752 § 2 k.p.c. jest częściowo zarzutem bezprzedmiotowym, gdyż przepis art. 752 § 2 k.p.c. nie obowiązuje. Sąd nie naruszył również art. 755 § l pkt l k.p.c., gdyż jest to przepis, który daje Sądowi uprawnienie i z którego to uprawnienia Sąd w sposób prawidłowy skorzystał. W myśl wymienionego przepisu, jeżeli przedmiotem zabezpieczenia nie jest roszczenie pieniężne, sąd udziela zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych dla zabezpieczenia roszczeń pieniężnych. W szczególności sąd może unormować prawa i obowiązki stron lub uczestników postępowania na czas trwania postępowania.

Uprawniony uprawdopodobnił zarówno roszczenie, jak i posiadanie interesu prawnego w zabezpieczeniu powództwa w rozumieniu art. 730 ¹§ l i 2 k.p.c. W opinii Sądu, brak zabezpieczenia mógłby spowodować, że cel postępowania nie zostałby osiągnięty. Celem postępowania jest bowiem ochrona interesu prawnego wnioskodawcy, a udzielenie zabezpieczenia jest konieczne dla odwrócenia grożących wnioskodawcy niekorzystnych skutków.­

Należy podkreślić, że postępowanie o zabezpieczenie powództwa nie rozstrzyga o istocie sporu, celem tego postępowania jest udzielenie tymczasowej ochrony prawnej uprawnionemu, który posiada interes prawny rozumiany jako potrzeba zapewnienia należytej ochrony prawnej. Postępowanie o zabezpieczenie powództwa pełni jedynie funkcje pomocniczą względem postępowania merytorycznego.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc oddalił zażalenie pozwanej na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 marca 2018r. jako bezzasadne.

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeknie Sąd meriti w orzeczeniu kończącym sprawę stosownie do treści art. 745 § 1 k.p.c..

SSR (del) Dorota Zienkiewicz SSA Jadwiga Galas SSA Aleksandra Janas

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)