Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1495/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Beata Olewińska

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2018 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko H. K.

o zapłatę kwoty 4 164,46 zł

I/  zasądza od pozwanej H. K. na rzecz strony powodowej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 3 604,46 zł (trzy tysiące sześćset cztery złote czterdzieści sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 maja 2017 roku do dnia 16 kwietnia 2018 roku;

II/  zasądzone w punkcie I wyroku świadczenie pieniężne rozkłada na raty w wysokości po 300 zł (trzysta złotych) miesięcznie, za wyjątkiem ostatniej raty w wysokości 304,46 zł (trzysta cztery złote czterdzieści sześć groszy), płatne poczynając od daty uprawomocnienia się wyroku, do dnia 15. każdego miesiąca, z zastrzeżeniem, że niezapłacenie w terminie którejkolwiek z rat spowoduje natychmiastową wymagalność całej należnej kwoty;

III/  umarza postępowanie w części dotyczącej zapłaty kwoty 560 zł;

IV/  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1 017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1495/17

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej H. K. kwoty 4 164,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 15 maja 2017 r. do dnia zapłaty, a nadto zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych i kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu podała, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika

z Umowy pożyczki nr (...) z dnia 29.09.2016 r., zawartej za pośrednictwem serwisu internetowego Spółki. Pozwana na podstawie tej umowy otrzymała na swój rachunek bankowy kwotę 2 500 zł, przy czym strony uzgodniły, że spłata pożyczki nastąpi w 24 równych ratach miesięcznych w wysokości 203,90 zł każda. Termin zapłaty ostatniej raty przypadał na dzień 24.09.2018 r. Wobec jednak nieregulowania rat pożyczki umowa ta została wypowiedziana, z czym związana była natychmiastowa wymagalność całego zadłużenia z dniem 10.05.2017 r. Całkowita kwota do spłaty z tytułu powyższej umowy wyniosła 4 893,60 zł, na co składały się następujące należności: kwota pożyczki 2 500 zł, odsetki 268,60 zł i prowizja 2 125 zł. Dalej strona powodowa podała, że wobec braku spłaty rat pożyczki w terminie wynikającym z harmonogramu spłat zostało skierowane do pozwanej w dniu 21.03.2017 r. wezwanie do zapłaty, tym samym podjęła ona próbę pozasądowego rozwiązania sporu. Wreszcie wskazała, że na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanej wynosi kwotę 4 164,46 zł, na co składają się: kwota udzielonej pożyczki 2 500 zł, odsetki 74,54 zł, prowizja 1 573,43 zł i skapitalizowane odsetki w kwocie 16,49 zł.

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał niniejszą sprawę Sądowi Rejonowemu w Dzierżoniowie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanej.

W piśmie procesowym z dniu 05 września 2017 r. pełnomocnik strony powodowej oświadczyła, że cofa pozew w części dotyczącej zapłaty kwoty 560 zł wobec częściowej zapłaty przez pozwaną należności głównej po wytoczeniu powództwa. Wobec powyższego domaga się zapłaty od pozwanej na rzecz strony powodowej kwoty 3 604.46 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. pozwana oświadczyła, że zgadza się na zapłatę kwoty dochodzonej pozwem, z tym że nie stać jej obecnie na uregulowanie tej należności w całości, gdyż utrzymuje się tylko z emerytury wynoszącej po potrąceniu komorniczym około 920 zł miesięcznie. Ewentualnie wnosiłaby o rozłożenie powyższej kwoty na raty w wysokości po 100 zł miesięcznie, płatne poczynając od stycznia 2018 r.

W piśmie procesowym z dnia 07 grudnia 2017 r. pełnomocnik strony powodowej oświadczyła, że strona powodowa wyraża zgodę na rozłożenie zadłużenia na raty

w wysokości nie niższej niż 300 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem, iż uchybienie w płatności którejkolwiek z rat spowoduje wymagalność całego roszczenia. Pozwana nie ustosunkowała się do tego stanowiska strony powodowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana H. K. zawarła ze stroną powodową (...) Spółką

z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. drogą elektroniczną umowę pożyczki nr (...) z dnia 29.09.2016 r. Na podstawie tej umowy otrzymała na swój rachunek bankowy kwotę 2 500 zł, przy czym strony uzgodniły, że spłata pożyczki nastąpi

w 24 równych ratach miesięcznych w wysokości po 203,90 zł każda. Termin zapłaty ostatniej raty przypadał zaś na dzień 24.09.2018 r. Całkowita kwota do spłaty z tytułu powyższej umowy wynosiła 4 893,60 zł, na co składały się: kwota pożyczki 2 500 zł, odsetki 268,60 zł

i prowizja 2 125 zł.

Wobec braku spłaty rat pożyczki w terminie wynikającym z harmonogramu spłat zostało skierowane do pozwanej w dniu 21.03.2017 r. wezwanie do zapłaty, ostatecznie zaś umowa ta została wypowiedziana, z czym związana była natychmiastowa wymagalność całego zadłużenia z dniem 10.05.2017 r.

Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanej wynosiło kwotę 4 164,46 zł, na co składały się: kwota udzielonej pożyczki 2 500 zł, odsetki 74,54 zł, prowizja 1 573,43 zł

i skapitalizowane odsetki w kwocie 16,49 zł.

Dowód: kserokopie: wniosku z dnia 08 września 2016 roku, umowy pożyczki nr (...)

z dnia 29 września 2016 roku, harmonogramu spłat pożyczki nr (...), upoważnienia

z dnia 29 września 2016 roku, formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego i przelewu kwoty 2 500 zł z dnia 03 października 2016 roku, regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym, ostatecznego – przedsądowego wezwania dłużniczki do zapłaty z dnia 21 marca 2017 roku wraz z potwierdzeniem nadania oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki z dnia 12 kwietnia 2017 roku wraz z potwierdzeniem nadania.

Pozwana utrzymuje się tylko z emerytury wynoszącej po potrąceniu komorniczym około 920 zł miesięcznie.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części ograniczonej przez stronę powodową.

Należy przede wszystkim podkreślić, że dochodzone ostatecznie roszczenie nie budzi wątpliwości w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i w związku z tym nie ma podstaw do jego kwestionowania. Pozostawała zatem do rozstrzygnięcia jedynie kwestia rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia, zgodnie z wnioskiem pozwanej, na który zresztą przystała strona powodowa, wskazując jednak na wyższe raty, niż proponowane przez pozwaną.

Według zaś przepisu art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia, wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Cytowany przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku. Jest to tzw. moratorium sędziowskie. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko

„w szczególnie uzasadnionych wypadkach”. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny, spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłocznie lub jednorazowo byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Wskazane uprawnienie sądu ma także na celu uchronienie dłużnika od postępowania egzekucyjnego i umożliwienie mu wykonania wyroku w sposób dobrowolny (M. Jędrzejewska, [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 1, Warszawa 2002, s. 609).

W niniejszej sprawie Sąd zaś ustalił, że pozwana utrzymuje się tylko z emerytury wynoszącej po potrąceniu komorniczym około 920 zł miesięcznie. W takiej sytuacji materialnej nie jest ona w stanie jednorazowo spłacić całego zadłużenia objętego niniejszym postępowaniem i w ocenie Sądu uzasadnia to rozłożenie tego świadczenia na raty, ale

w wysokości wskazanej przez stronę powodową, tj. po 300 zł miesięcznie (za wyjątkiem ostatniej raty w wysokości 304,46 zł). W ocenie Sądu takie raty odpowiadają możliwościom finansowym pozwanej, a jednocześnie zapewniają realną spłatę całego zadłużenia. Rozkładając z mocy przepisu art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenie pieniężne na raty, Sąd miał też na względzie, że nie można odmówić przyznania stronie powodowej żądanych odsetek, ale tylko za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie. Natomiast rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61). Z tych względów Sąd przyznał odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej jedynie za okres od dnia 15 maja 2017 r. do dnia wyrokowania. Sąd zastrzegł też, uwzględniając wniosek strony powodowej, że niezapłacenie w terminie którejkolwiek z rat spowoduje natychmiastową wymagalność całej należnej kwoty.

We wcześniejszym natomiast piśmie procesowym z dniu 05 września 2017 r. pełnomocnik strony powodowej oświadczył, że cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia

w części dotyczącej zapłaty kwoty 560 zł wobec dokonania przez pozwaną częściowej zapłaty należności głównej już po wytoczeniu powództwa. Zgodnie zaś z przepisem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem pozwu połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Ponadto sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymieniona czynność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Wreszcie, stosownie do przepisu art. 355 k.p.c., jeżeli powód cofnął pozew ze skutkiem prawnym, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, przy czym postanowienie to może zapaść na posiedzeniu niejawnym, gdy cofnięcie pozwu nastąpiło w piśmie. Ponieważ w ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że cofnięcie to jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, uznać należy, iż nastąpiło ono ze skutkiem prawnym.

Mając powyższe na względzie, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punktach I – III wyroku.

W niniejszej sprawie żądanie strony powodowej zostało w całości uwzględnione, co oznacza, że zgodnie z przepisem art. 98 § 1 k.p.c. pozwana jest zobowiązana do zwrotu stronie powodowej poniesionych przez nią kosztów procesu (również w zakresie ograniczonego powództwa, albowiem częściowe zaspokojenie roszczenia nastąpiło już po wniesieniu pozwu). Według zaś przepisu art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach

i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W świetle wskazanych przepisów, do kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową należało zaliczyć: opłatę od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 900 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa

w kwocie 17 zł, co daje łączną kwotę 1 017 zł.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie IV wyroku.