Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XVI GC 190/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący –

SSO Ewa Teofilak

Protokolant –

sekretarz sądowy Ewelina Romaniuk

po rozpoznaniu w dniu 06 października 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 187.718 zł ( sto osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset osiemnaście złotych ) z wraz odsetkami:

a)  od kwoty 81 000 zł ( osiemdziesiąt jeden tysięcy złotych ) z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 19 stycznia 2011r do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 106 718 zł ( sto sześć tysięcy siedemset osiemnaście złotych ) z odsetkami ustawowym za okres od dnia 30 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

tytułem spadku wartości nieruchomości powoda położonej w W. przy ul. (...) (działka nr (...)), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) na skutek objęcia jej obszarem ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.:

2.  oddala powództwo w pozostałej części ;

3.  kosztami procesu obciąża w 14 % powoda J. C. a w 86 % pozwanego Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

SSO Ewa Teofilak

Sygn. akt XVI GC 190/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 03/02/2014 r. (data prezentaty) J. C. domagał się zasądzenia od Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W., kwoty 81.000 zł (osiemdziesiąt jeden tysięcy złotych) tytułem odszkodowania, z czego 31.000 zł za nakłady związane z poprawą warunków akustycznych w budynku strony powodowej oraz (...).000 zł za spadek wartości nieruchomości powoda, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 05 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Powód wskazał, iż jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w W., przy ul (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. prowadzi KW nr (...) (dz. ew. nr (...)) oraz KW nr (...) (dz. ew. nr (...)), która na skutek wejścia w życie Uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20/06/2011 r. została objęta ograniczeniami przewidzianymi dla strefy Z2. Na skutek powyższego strona powodowa musi znosić zwiększoną emisję hałasu związanego z przelotami samolotów, co nie tylko utrudnia bieżące korzystanie z nieruchomości, ale także spowodowało utratę jej wartości. Ponadto w budynkach mieszkalnych należy zastosować wyższy stopień zabezpieczeń akustycznych, co wiąże się z poniesieniem zwiększonych nakładów w stosunku do przeciętnych. Powód zgłosił swoje roszczenia pozwanemu pismem z dnia 04/07/2013 r. oraz złożył do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy wniosek o zawezwanie (...) do próby ugodowej – strony nie doszły do porozumienia, w związku z czym powód wytoczył powództwo. Powód formułował swoje roszczenia w oparciu o art. 129 i 136 POŚ, oraz jako podstawę alternatywną wskazywał art. 435 KC.

(pozew k. 2-48)

W odpowiedzi na pozew z dnia 03/06/2014 r. (data stempla pocztowego) Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. domagało się oddalenia powództwa w całości, w szczególności z powodu upływu terminu zawitego do wystąpienia z roszczeniem w sprawie. Pozwany zarzucił, że powód wytoczył powództwo po upływie terminu zawitego na gruncie Uchwały (...), co nastąpiło z dniem 04/08/2013 r. oraz wskazał, że nieruchomość powoda została już wcześniej objęta ograniczeniami wprowadzonymi Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) z dnia 07/08/2007 r. – znajdowała się w całości w strefie „M” - i to na gruncie tego aktu lokalnego powinno było być dochodzone roszczenie objęte pozwem. Ponieważ termin do zgłaszania roszczeń z OOU 2007 upływał z dniem 25/08/2009 r. to roszczenie powoda wygasło z tą datą i powództwo powinno zostać oddalone bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Dalej pozwany podniósł zarzuty braku wykazania poniesienia szkody oraz związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy szkodą a ograniczeniami wynikającymi z objęcia nieruchomości powoda OOU. Ponadto pozwany podkreślał, że powód, pomimo wejścia w życie nowych przepisów, nie został zmuszony do zmiany sposobu użytkowania nieruchomości zaś hałas drogowy w dzielnicy W. jest wyższy niż lotniczy, zatem w nim należy upatrywać źródła problemów i ewentualnej utraty jej wartości. Ponadto z racji objęcia nieruchomości powoda ograniczeniami OOU 2007 również budynek powoda powinien spełniać wymogi akustyczne przewidziane dla strefy, w której się znajdował. Jeśli tak nie było, to jest wynik przyczynienia się powoda do powstania szkody. Pozwany zakwestionował możliwość dochodzenia roszczeń przez powoda na podstawie art. 435 KC oraz datę początkową naliczania odsetek.

(odpowiedź na pozew k. 55-144)

Strona powodowa wskazywała, że jej poprzednik prawny zgłosił swoje roszczenia pozwanemu na gruncie OOU 2007 pismem z dnia 24/08/2009 r. zaś Rozporządzenie nr (...) przestało obowiązywać w związku ze zmianą ustawy Prawo ochrony środowiska, ewentualnie na skutek desuetudo. Oznaczałoby to, iż najpóźniej w dniu 20/06/2011 r. nieruchomości strony powodowej nie obowiązywały żadne ograniczenia.

Strona pozwana oponowała powyższemu stanowisku wskazując ciągłość obowiązywania obu aktów, zaś zmiana przepisów POŚ miała charakter jedynie redakcyjny a nie merytoryczny. Zaprzeczyła także wystąpieniu desuetudo w stosunku do przepisów OOU 2007, powołując się na szereg decyzji wydanych w oparciu o ten akt prawny po 01/01/2008 r. Pozwany podnosił też, że nie można w odniesieniu do niego stosować roszczenia z art. 435 KC, przede wszystkim dlatego, że nie jest przedsiębiorstwem w całości wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody.

Strona powodowa podnosiła, iż dokonana została cesja roszczeń odszkodowawczych zgłoszonych pozwanemu przez poprzedników prawnych powoda, zaś strona pozwana twierdziła, że dokument potwierdzenia cesji posiada znikomą moc dowodową i jako taki nie powinien być brany pod uwagę.

Pismem z dnia 13/06/2017 r. (data stempla pocztowego) strona powodowa wnosiła o zawieszenie postępowania w sprawie ze względu na skierowany do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o zbadanie zgodności z Konstytucją art. 129 ust. 4 POŚ. W przypadku nieuwzględnienia wniosku o zawieszenie powód domagał się zmiany tezy dowodowej dla biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości oraz o zastosowanie art. 102 KPC i nieobciążanie powoda kosztami postępowania.

Pozwany oponował wnioskom strony powodowej oraz domagał się zobowiązania powoda do przedstawienia zgłoszenia cesji praw właściwemu Urzędowi Skarbowemu.

(pisma stron k. 1103-1123)

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 30/06/2017 r. strona powodowa rozszerzyła powództwo do kwoty łącznie 187.718 zł (sto osiemdziesiąt siedem złotych siedemset osiemnaście złotych) z czego żądała kwoty 137.718 zł z tytułu ubytku wartości jej nieruchomości wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 25/08/2009 r. Strona pozwana oponowała również rozszerzeniu powództwa oraz zgłaszała zarzut przedawnienia.

(pismo powoda k. 1126-1127a, protokół rozprawy k. 1128-1130)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość gruntową położoną w W. przy ul. (...) (nr dz. (...) oraz nr (...) z obrębu (...), ówcześnie W. O. nr (...)) posiadał H. C.. Nabył on własność działki tej nieruchomości na podstawie ugody sądowej o podział majątku po rozwodzie z dnia 14/10/1983 r. (sygn. akt V NS 1489/83). Z kolei własność działki nr (...) z obrębu (...), położonej pod tym samym adresem nabyli małżonkowie D. i H. C. na podstawie postanowienia o zasiedzeniu z dnia 09/10/2007 r. (sygn. akt II Ns 1146/03). Dla działek Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w W. prowadzi odpowiednio księgi wieczyste o numerach (...). Nieruchomość została zabudowana budynkiem mieszkalnym, składającym się z dwóch części – jednej wybudowanej w latach 1933 nadbudowana w 1985 r. oraz drugiej – wybudowanej w latach 2009-2010. Powierzchnia użytkowa budynku na 07/08/2007 r. wynosiła 146,04 m/kw zaś na 20/06/2011 r. – 223,74 m.kw.

(dowód: odpis zupełny z KW nieruchomości, odpis zwykły k. 28 – 32, wypis z rejestru gruntów k. 43-44, wypis z kartoteki budynków k. 45, rzut budynku k. 243-244, opinia biegłego k. 923-924, wypis z rejestru gruntów k. 1094 – 1095, zaświadczenie z dnia 27/10/2011 o powierzchni nieruchomości wraz z rejestrem powierzchni i mapą k. 1096 – 1100a)

Rozporządzeniem Wojewody (...) nr (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku
w sprawie utworzenia OOU dla (...) im. (...) w W., które weszło w życie w dniu 25 sierpnia 2007 roku (dalej: OOU 2007), został utworzony obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...). Podstawą wydania Rozporządzenia była treść art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 roku, Nr 129, poz. 902 ze zm.).

Zgodnie z treścią § 4 ust. 1 tego rozporządzenia w obszarze ograniczonego użytkowania zabroniono:

1)przeznaczania nowych terenów pod szpitale, domy opieki oraz zabudowę związaną ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie M także pod zabudowę mieszkaniową;

2)zmiany sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na szpitale i domy opieki oraz na stały lub wielogodzinny pobyt dzieci i młodzieży, a w strefie M – także na cele mieszkaniowe – z zastrzeżeniem ust. 2;

3)budowy nowych szpitali, domów opieki, zabudowy związanej ze stałym lub wielogodzinnym pobytem dzieci i młodzieży, a w strefie M także budynków mieszkalnych, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zaś § 5 tego rozporządzenia w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadził następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:

1) w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić izolacyjność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi izolacyjności akustycznej przegród w budynkach oraz izolacyjności akustycznej elementów budowlanych;

2)w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach poprzez zwiększenie izolacyjności ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi ochrony przed hałasem pomieszczeń w budynkach.

Rozporządzenie nr (...) weszło w życie 14 dni od jego ogłoszenia tj. 25 sierpnia 2007 r. Termin zawity do zgłaszania roszczeń upływał z dniem 25/08/2009 r.

Na mocy powyższego rozporządzenia nieruchomość położona w W. przy ul. (...), będąca przedmiotem postępowania, znalazła się w całości w strefie „M” 2007, tego obszaru, tj. strefie ograniczeń zabudowy mieszkaniowej.

(bezsporne, dowód: Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 2007 roku, Nr 156, poz. 4276 z załącznikami k. 79-81)

Wezwaniem złożonym pozwanemu w dniu 24/08/2009 r. H. C. zgłosił pozwanemu roszczenia z tytułu utraty wartości nieruchomości przy (...) (KW (...)) do łącznej kwoty 650.000 zł. Zgłoszenie nie obejmowało roszczenia o odszkodowanie za nakłady lub koszty dostosowania klimatu akustycznego budynku.

(bezsporne, dowód: odpis zgłoszenia k. 242)

Na skutek m.in. zmiany w 2009 r. procedur operacji lotniczych na kierunku północno-zachodnim (M.U.) pozwany, jako administrator lotniska O., został zobowiązany do sporządzenia i przedłożenia przeglądu ekologicznego dla (...) im. (...) w W. w zakresie oddziaływania akustycznego. Przedłożony przez pozwanego Przegląd Ekologiczny dla (...) im. (...) w W. wykazał, że oddziaływanie akustyczne portu znacznie wykracza poza teren, do którego zarządca posiada tytuł prawny. W tej sytuacji z uwagi także na powiększenie się obszaru, na którym dochodziło do przekroczeń hałasu Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku, która weszła w życie 04 sierpnia 2011 roku (dalej: OOU 2011), utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W..

Zgodnie z powyższą uchwałą w strefie Z2 (§5 pkt 2) określono wymagania techniczne dotyczące budynków: zakazano przeznaczania terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, oraz zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej.

Na mocy tej uchwały nieruchomość przy ul. (...) w W. (dz. ew. (...) i (...) obręb (...)) znalazła się w całości w strefie Z2.

(bezsporne, k.33-35; załącznik do uchwały nr (...) z dnia 20/06/2011 r. Sejmiku Województwa (...) oraz uzasadnienie do uchwały)

Na skutek objęcia nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym przy ul. (...) (dz. ew. (...), obręb (...)) dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), obszarem ograniczonego użytkowania, ustalonym Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...), wartość przedmiotowej nieruchomości obniżyła się o 187.718 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset osiemnaście złotych).

(dowód: opinia biegłego k. 910 – 980, aktualizacja k. 1080)

Na podstawie umowy darowizny z dnia 15/12/2011 r. zaprotokołowanej przez notariusza w P. - J. F. (1) za rep. A nr (...) własność nieruchomości przy (...) nabył J. C.. Akt notarialny nie obejmował cesji roszczeń objętych przedmiotowym postępowaniem – miałoby to wpływ na taksę notarialną. Przy sporządzaniu aktu notarialnego darowujący nie pytali notariusza o kwestie związane z cesją praw dotyczących OOU.

(dowód: wypis z KW nieruchomości k. 28-32, zeznania świadka J. F. (2) k. 1142 – 1143)

Powód zgłosił pozwanemu swoje roszczenia z tytułu ubytku wartości nieruchomości przy (...) w W. oraz kosztów rewitalizacji akustycznej budynku pismem z dnia 05/07/2013 r. (data prezentaty pozwanego) w wysokości co najmniej 500.000 zł zakreślając termin do podjęcia negocjacji do dnia 14/07/2013 r.

(dowód: zgłoszenie roszczeń k. 36-37)

Wnioskiem z dnia 31/07/2013 r. (data prezentaty) złożonym w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie powód domagał się wezwania pozwanego do zawarcia ugody w przedmiocie zapłaty odszkodowania za spadek wartości nieruchomości oraz koszty nakładów na rewitalizacje akustyczną przy (...)w W. na kwotę 500.000 zł. Na terminie w dniu 01/10/2013 r. strony nie zawarły ugody (sygn. akt VIII GCo 746/13).

(bezsporne, dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 38-42, protokół k. 46)

Potwierdzeniem cesji roszczenia z dnia 22/08/2016 r. H. i D. małżonkowie C. oraz J. C. oświadczyli, iż w dniu 15/12/2011 r. wraz z własnością nieruchomości przy (...) przelali na powoda roszczenia związane z objęciem ww. nieruchomości obszarem ograniczonego użytkowania, ustanowionym Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) oraz Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...).

(dowód: potwierdzenie cesji roszczenia z dnia 22/08/2016 r. k. 1108-1109)

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd ustalił w oparciu o dowody złożone przy pozwie, odpowiedzi na pozew oraz pismach dopuszczonych stosownymi decyzjami Sądu.

Nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia złożony przez pozwanego Raport – Analiza rynku gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi z (...) Ograniczone (...) wokół (...) im. (...) w W. oraz w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości przy ul. (...), bowiem jako dokument prywatny, wykonany na zlecenie strony pozwanej nie mógł korzystać z domniemania zgodności z prawdą (vide orzeczenie SN z dnia 15.04.1982 r. III CRN 65/82). Ponadto dokument ten nie dotyczył bezpośrednio nieruchomości powoda.

Sąd dał wiarę opinii biegłego sądowego z zakresu (...), oraz opinii uzupełniającej, w zakresie w jakim oszacował spadek wartości nieruchomości powoda w wyniku wprowadzenia OOU 2011.

W ocenie Sądu opinie zostały sporządzone w sposób logiczny, rzeczowy i przejrzysty. Biegły wskazał na czym opierał się wydając opinię, z jakich źródeł korzystał i którą posłużył się metodologią. W sposób zrozumiały i przekonujący przedstawił wnioski opinii oraz w jaki sposób do nich doszedł. Sąd nie miał także wątpliwości odnośnie tego, że biegły posiada odpowiednie kompetencje i doświadczenie do wydania opinii w sprawie. Należy podkreślić, iż J. S. jest rzeczoznawcą majątkowym od 2000 r. oraz od 2005 r. biegłym sądowym i sporządził wiele podobnych opinii w zbliżonych rodzajowo sprawach. Należy zatem uznać, iż posiada niezbędne doświadczenie w przedmiocie objętym zakresem i niniejszej sprawy.

Również w ocenie Sądu sposób sporządzenia opinii odpowiada prawu, w szczególności jest zgodny z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. 2004 nr 207 poz. 2109 ze zm.). W § 4 ust. 2 powołanego rozporządzenia wskazano metody sporządzania operatu szacunkowego. Z treści ww. przepisu nie wynika, aby któraś z nich była nadrzędna w stosunku do innych, zatem to do biegłego należy wybór, która z nich będzie najodpowiedniejsza i najbardziej adekwatna do uzyskania rzetelnego wyniku.

Biegły zastosował podejście porównawcze, metodę korygowania ceny średniej. Przy stosowaniu podejścia porównawczego konieczna jest znajomość cen transakcyjnych nieruchomości podobnych do nieruchomości będącej przedmiotem wyceny, a także cech tych nieruchomości wpływających na poziom ich cen. Przy stosowaniu metody korygowania ceny średniej do porównań przyjmuje się z właściwego rynku nieruchomości co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych, dla których znane są ceny transakcyjne, warunki zawarcia transakcji oraz cechy tych nieruchomości. Wartość nieruchomości będącej przedmiotem wyceny określa się poprzez korektę średniej ceny nieruchomości podobnych współczynnikami korygującymi. Przy metodzie korygowania ceny średniej do porównań przyjmuje się z rynku właściwego ze względu na położenie wycenianej nieruchomości co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych, które były przedmiotem obrotu rynkowego i dla których znane są ceny transakcyjne, warunki zawarcia transakcji oraz cechy tych nieruchomości. Wartość nieruchomości będącej przedmiotem wyceny określa się w drodze korekty średniej ceny nieruchomości podobnych współczynnikami korygującymi, uwzględniającymi różnicę w poszczególnych cechach tych nieruchomości. Określony rynek stanowi podstawę do przeprowadzenia jego analizy pod kątem wyboru cech rynkowych, które w sposób zasadniczy wpływają na wartość rynkową nieruchomości. Przyjęty do wyceny rynek nieruchomości typowych, często występujących na rynku powinien być rynkiem lokalnym, w przypadku gdy brak danych na rynku lokalnym analizę można rozszerzyć o rynek sąsiedni, podobny do rynku na którym występuje szacowana nieruchomość.

Do złożonej opinii zastrzeżenia złożyły strony, wobec czego Sąd polecił sporządzenie opinii uzupełniającej, zaś wobec dalszych wniosków wezwał biegłego na rozprawę celem złożenia ustnych wyjaśnień do opinii.

W ocenie Sądu opinia biegłego wraz z wyjaśnieniami są rzetelne, logiczne i spójne, oparte na metodach stosowanych jednolicie i powszechnie przy wycenianiu nieruchomości, zaś wnioski kategoryczne, jednoznaczne i weryfikowalne w pełni odpowiadają na pytania postawione w tezie dowodowej.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych, uznając, że opinie złożone przez biegłego powołanego w sprawie są wystarczającą podstawą do wyrokowania.

W judykaturze uznaje się, że Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona opinia nie pozwala sądowi zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych. Dlatego nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Dowód z opinii biegłych ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, których sąd nie posiada. Z tego też względu funkcją wymaganego uzasadnienia opinii biegłego jest jej weryfikowalność. Chodzi o to, aby przez uzewnętrznienie mechanizmu rozumowania biegłego sąd mógł kontrolować zasadność jego stanowiska. Ewentualne wątpliwości co do treści opinii, zarówno własne, jak i podnoszone przez stronę, sąd usuwa w ten sposób, że żąda ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, a w razie potrzeby żąda też dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych (art. 286 KPC). Sąd nie jest jednak obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco też ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (por. wyrok z dnia 19 maja 1998 r., II UKN 55/98, OSNAPiUS 1999 nr 10, poz. 351). Szczególny charakter dowodu z opinii biegłych powoduje, że nie mają do niego zastosowania wszystkie zasady dotyczące postępowania dowodowego, a w szczególności art. 217 § 1 KPC (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, i powołane w nim wcześniejsze orzecznictwo).

Sąd oddalił wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa oraz akustyka, ze względu na wygaśnięcie roszczenia o odszkodowanie za nakłady na poprawę klimatu akustycznego w budynkach strony powodowej. Dopuszczenie powyższych dowodów nie wniosłoby niczego do sprawy a jedynie by przedłużyło postępowanie, czemu Sąd na mocy przepisów, jest zobowiązany zapobiegać. Z treści pisma H. C., z dnia 25/08/2009 r. stanowiącego zgłoszenie roszczeń pozwanemu jednoznacznie wynika, że kwestie dotyczące kosztów rewitalizacji nie zostały w nim uwzględnione, zatem należało uznać, iż roszczenia te wygasły, o czym szerzej Sąd wypowiada się w części dotyczącej oceny prawnej.

Zeznania słuchanych w sprawie świadków H. C. i D. C. na okoliczności dokonania cesji w przy zawieraniu umowy darowizny Sąd ocenił jako niewiarygodne – przeczyły im zeznania świadka J. F. (1), która protokołowała akt darowizny nieruchomości. Jednakże w myśl art. 65 § 2 KC w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Skoro celem umowy darowizny było przekazanie powodowi pełni praw związanych przedmiotową nieruchomością, to niewątpliwie należało do niej zaliczyć wierzytelności z tytułu utworzenia OOU 2007 prawidłowo zgłoszone i potwierdzone w dokumencie z dnia 22/08/2016 r. W tym zakresie zeznania świadków były w pełni zgodne a co za tym idzie wiarygodne. Nadto nie było tu wymogu powiadomienia o cesji pozwanego – art. 509 §1 KC.

Strona pozwana podnosiła, że zgłoszone wnioski zarówno w zakresie wnioskowanych świadków jak i dokumentu potwierdzenia cesji są spóźnione, a co za tym idzie nie powinny zostać uwzględnione. W myśl art. 232 KPC Sąd ma prawo dopuścić dowód z urzędu zaś w myśl art. 227 KPC przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla sprawy. W niniejszym postepowaniu kwestia dokonania cesji roszczeń objętych pozwem na powoda była jednym z kluczowych elementów postępowania dowodowego. Z tego tytułu Sąd dopuścił dowód z urzędu z przesłuchania świadków, a ponadto złożone wnioski dowodowe zarówno w zakresie świadków jak i złożenie dokumentu potwierdzenia cesji nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy - sąd zaliczył je do materiału dowodowego.

Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania, złożony na ostatniej rozprawie oraz o zwrócenie się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego.

Okolicznościami, jakie muszą zajść, aby sąd mógł rozważać w ogóle zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 ( 1) KPC są zainicjowanie przez sąd zawieszający odpowiedniego postępowania przed właściwym Trybunałem, zależność rozstrzygnięcia sprawy od wyniku postępowania przed Trybunałem oraz celowość zawieszenia postępowania. W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie nie ma wątpliwości odnośnie kwestii obowiązywania czasowego i terytorialnego zarówno aktów prawa miejscowego ustanawiających obszary ograniczonego użytkowania dla (...) jak i ustawy POŚ. Orzecznictwo sądów powszechnych, mimo wątpliwości wywołanych m.in. orzeczeniami NSA - postanowieniem z dnia 29/09/2009 II OSK 445/09, oraz wyrokami z 17/03/2009 r. II OSK 1195/08, II OSK 1231/08 i in., było w tym zakresie jednolite i konsekwentne. Z urzędu Sąd posiada wiedzę, że dnia 24/02/2017 r. został skierowany do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją art. 129 POŚ z art. 64 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 ui art. 64 ust. 3 oraz art. 64 ust. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP (sygn. akt K 2/17). Okoliczność, iż w ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich, który powoływał się również we wcześniejszych latach na orzecznictwo NSA, przedstawiając swoje stanowisko w związku z pytaniami do niego kierowanymi, że określone unormowanie nasuwa wątpliwości co do swojej konstytucyjności, nie uprawnia samo przez się do powstrzymania się od orzekania, jeżeli sąd orzekający nie podziela tych wątpliwości. Należy uznać zawieszenie postępowania za niecelowe, bowiem wniosek został złożony na finalnym etapie postępowania, po przeprowadzeniu postępowania w zakresie w jakim było ono niezbędne dla oceny zasadności roszczeń strony powodowej. Ponadto wniesienie skargi konstytucyjnej nie wpływa na tok postępowania, ponieważ przysługuje ona tylko od ostatecznego orzeczenia, którym jest m.in. prawomocny wyrok. Stosownie bowiem do treści art. 64 TKU, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej w terminie 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Uwzględnienie tej skargi przez TK może prowadzić do wznowienia postępowania, w którym zastosowano niezgodny z Konstytucją akt normatywny (art. 190 ust. 4 Konstytucji RP), ale może także nie mieć w ogóle wpływu na postępowanie w sprawie.

W ocenie sądu nie było także, z przyczyn wskazanych powyżej, podstaw do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, o treści tożsamej do treści pytania złożonego przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Sąd był w stanie samodzielnie dokonać, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego oraz uchwał Sądu Najwyższego podjętych w czasie trwania postępowania, których rozstrzygnięcia Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie uznał za własne. Sąd nie podzielił stanowiska Sądu Apelacyjnego w sprawie VI ACa 70/15, który zawiesił postępowanie do czasu rozpoznania wniosku (...) w ocenie orzekającego sprawa nadawała się do rozstrzygnięcia.

Z powyższych przyczyn Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania w sprawie na podstawie art. 177 §1 pkt. 3 1 KPC. Sąd doszedł do przekonania, iż po sporządzeniu uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego sygn. akt III CZP 62/16 wszelkie kwestie prawne są na tyle wyjaśnione, iż nie ma podstawy do zawieszenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Roszczenie powoda o odszkodowanie za zmniejszenie wartości jego nieruchomości zasługiwało na uwzględnienie, zaś roszczenie o odszkodowanie za nakłady, celem poprawy klimaty akustycznego w budynkach powoda jako wygasłe należało oddalić.

Jak wskazano w stanie faktycznym, powód dochodził odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za zmniejszenie wartości swojej nieruchomości, na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. na podstawie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 ze zm., na podstawie art. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska.

W pierwszej kolejności Sąd dokonał oceny prawnej roszczenia powoda.

Treść powołanego przepisu, mówi, że jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części (ust. 1). W tej sytuacji, w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości (ust. 2). Roszczenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a roszczenie, o którym mowa w ust. 2, także osobie, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości. (ust. 3) Z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1-3, można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości (ust. 4).

Zgodnie z treścią art. 136 ust. 1 - 3 POŚ w razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska w wyniku ustanowienia OOU, właściwymi w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu nieruchomości są sądy powszechne. Obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem OOU. W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

Roszczenia formułowane na podstawie art. 129 ust. 1 i 2 POŚ podlegają ograniczeniom. Według art. 129 ust. 4 POŚ można wystąpić z nimi w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

W ocenie Sądu obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. został utworzony w drodze rozporządzenia z dnia 07 sierpnia 2007 r. wydanego przez Wojewodę (...). Podstawą prawną do wydania rzeczonego aktu stanowił art. 135 ust. 2 POŚ w wówczas obowiązującym brzmieniu. W oparciu o powyższy przepis kompetencja do utworzenia OOU została powierzona wojewodzie. Na skutek nowelizacji dokonanej na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 175 poz. 1462 ze zm.), kompetencja do utworzenia OOU została powierzona sejmikowi województwa, który taki obszar tworzy w drodze uchwały. Powyższa nowelizacja zgodnie z art. 48 pkt 2 POŚ weszła w życie z dniem 01 stycznia 2008 r. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. zawierała także przepisy przejściowe, stanowiące, iż akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje (art. 47 ust. 2 ww. ustawy).

W dacie utworzenia OOU dla (...) im. (...) w W., tj. w dniu 24 sierpnia 2007 roku (data wejścia w życie rozporządzenia Wojewody (...) nr (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku), art. 135 ust 2 POŚ wskazywał, że obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, w drodze rozporządzenia tworzy wojewoda.

Przepis ten uległ zmianie, na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. z 2005 r. nr 175, poz. 1462), w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2008 roku. Według tej nowelizacji, OOU dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy w drodze uchwały sejmik województwa. Zmieniono zatem jedynie organ uprawniony do utworzenia OOU – w miejsce wojewody – sejmik województwa oraz wskazano, że następuje to w formie uchwały, a nie jak dotychczas w formie rozporządzenia.

Zgodnie z treścią § 32 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. 2002, Nr 100, poz. 908), jeżeli zmienia się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zgodnie zaś z treścią ust. 3 przywołanego wyżej §32 powyższego rozporządzenia, jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą, w takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu. Przepis ten stosuje się przy tym odpowiednio, na podstawie § 143 rozporządzenia, do aktów prawa miejscowego.

Zatem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego z wojewody na sejmik województwa nie wpłynęła na moc obowiązującą Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku, bowiem w przypadku zmiany treści przepisu upoważniającego, polegającej na zmianie organu upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą, jak wywiedziono powyżej. Oznacza to, iż zmiana ustawy z dnia 03 października 2008 r. miała jedynie charakter redakcyjny i określała, kiedy tracą moc przepisy wykonawcze określające, które przedsięwzięcia mogą zawsze znacząco oddziaływać na środowisko.

Zmiany art. 135 ust. 2 POŚ w zakresie organu, rodzaju aktu prawnego oraz określenia rodzaju przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w żaden sposób nie wpłynęły na skuteczność obowiązywania Rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku, bowiem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego nie wpłynęła na moc jego obowiązywania; kwestia formy aktu została rozstrzygnięta w przepisach przejściowych, to jest art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., a zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym przedmiotowo pozostał ten sam - nie zmieniła go ani nowelizacja dokonana ustawą z dnia 03 października 2008 roku, ani nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 09 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

W tej sytuacji należy podzielić stanowisko, że przepisy rozporządzenia nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. zachowały moc obowiązującą do czasu wejścia w życie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia OOU dla (...) im. (...) w W., zaprezentowaną w uzasadnieniach szeregu wyroków Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sprawy o sygnaturach: VI ACa 1156/10, VI ACa 1058/10, VI ACa 194/11, VI ACa 14/11, VI ACa 140/11). Słuszność tej linii orzeczniczej potwierdził także w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy : z dnia 25 czerwca 2015 r. (III CZP 34/15) oraz w uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 22 listopada 2016 r. (sygn. akt III CZP 62/16). W uzasadnieniu do tego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, że analiza przyczyn wprowadzenia zmiany art. 135 POŚ ustawą z 03/10/2008 wskazuje, że nie wpłynęły one na zakres przedmiotowy regulacji dotyczącej ustanowienia OOU a były wynikiem usuwania usterek powstałych przy włączaniu do systemu prawa wewnętrznego regulacji unijnych, które podlegały uwzględnieniu także przed zmianą w procesie interpretacji implementującej je ustawy. Sąd podkreślił także, że nie ma wyroków sądów administracyjnych stwierdzających nieważność rozporządzenia nr (...) Wojewody (...). Oba orzeczenia na których opierają się strony wskazujące brak ciągłości pomiędzy OOU 2007 i 2011 tj. II OSK 445/09 i II OSK 502/09, mają charakter formalny, bowiem dotyczą kwestii procesowej jaką stanowi umorzenie postępowania a wypowiedziany w ich uzasadnieniach pogląd o nieaktualności Rozporządzenia nr (...) nie został poparty szczegółową analizą zmiany art. 135 ust. 2 POŚ w wyniku nowelizacji z 03/10/2008 r.

Sąd Najwyższy w przywołanym orzeczeniu odniósł się także do zagadnienia desuetudo, podnoszonego w sprawach tzw. odszkodowań portowych, czyli powszechnej, ogólnie ustabilizowanej praktyki nierespektowania określonej normy prawnej przez ogół podmiotów stosujących prawo, pomimo braku formalnej jej derogacji. Sąd Najwyższy podkreślił, że samo występowanie rozbieżności zapatrywań w przedmiocie obowiązywania Rozporządzenia nr (...) przemawia przeciwko tezie o utracie przez nie mocy. Sąd Najwyższy konsekwentnie stanął na stanowisku, że nie zaistniały szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie nadzwyczajnej i motywowanej aksjologicznie instytucji desuetudo, skoro nie miały miejsca radykalne zmiany w systemie prawa ujmowanym jako całość, jak również w zakresie regulacji prawnych dotyczących ustanawiania obszarów ograniczonego użytkowania dla lotnisk. Sąd podziela powyższy pogląd i przyjmuje za własny na gruncie niniejszej sprawy.

Także w treści uzasadnienia do uchwały nr (...) wprost wskazano , że „Dotychczasowy akt ustanawiający obszar ograniczonego – rozporządzenie Nr (...) Wojewody (...) z dnia 7 sierpnia 2007 r. – został utrzymany w mocy na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej”.

Ze względu na powyższe należało uznać, że Rozporządzenie nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 roku obowiązywało do czasu wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) nr (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku w sprawie utworzenia OOU dla (...) im. (...) w W..

Pomiędzy stronami niesporny był fakt położenia nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami mieszkalnymi – znajdującej się w W. przy ul. (...), początkowo w obszarze ograniczonego użytkowania – w strefie M - ustalonego Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) z dnia 07/08/2007 r. a następnie w obszarze ograniczonego użytkowania w strefie Z2, zgodnie z uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. Urz. Woj. M.. nr 128 poz. 4086).

Analizując zapis przytoczonego wyżej art. 129 POŚ oczywistym jest, że określone w nim roszczenie przysługuje właścicielowi bądź wieczystemu użytkownikowi nieruchomości na moment wejścia w życie aktu ustanawiającego obszar. Zgodnie z dokonanymi wyżej rozważaniami i ustaleniem, że OOU dla lotniska O. został ustanowiony na mocy Rozporządzenia Wojewody nr (...), należało ustalić komu przysługiwało uprawnienie do zgłoszenia roszczenia odszkodowawczego z tego tytułu oraz czy dochowano terminu z art. 129 § 4 POŚ.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że właścicielem nieruchomości w dacie wejścia w życie OOU 2007 byli na zasadach wspólności małżeńskiej D. i H. C.. Wnioskiem, doręczonym pozwanemu w dniu 24/08/2009 r. – co potwierdza prezentata - H. C. zgłosił swoje roszczenie z tego tytułu (k. 242). Wnioskodawca prawidłowo określił nieruchomość znajdującą się w W. przy ulicy (...) podając nr powadzonej dla niej księgi wieczystej, co pozwoliło na stwierdzenie, że żądanie wskazane w pozwie jak i objęte wskazanym wnioskiem dotyczyło tej samej nieruchomości. Żądanie odszkodowania następowało z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości ze względu na objęcie jej ograniczeniami OOU 2007. Nie budził też wątpliwości Sądu fakt podpisania wniosku osobiście przez H. C.. Zgłoszenie było skuteczne także na gruncie przepisów art. 36 i 37 KRO i nie wymagało dla swej skuteczności zgody drugiego z małżonków.

Skoro zatem złożenie wniosku nastąpiło w terminie 2 lat od wejścia w życie rozporządzenia nr (...), zatem przyjąć należało, że roszczenie z tytułu spadku wartości nieruchomości znajdującej się przy ulicy (...) w W. zostało skutecznie zgłoszone przez jej ówczesnego właściciela.

Z uwagi na sformułowany przez pozwanego zarzut braku legitymacji czynnej do akt sprawy został złożony dokument „Potwierdzenia cesji roszczenia” datowany na dzień 22/08/2016 r. (k. 1108-1109). Z jego treści jednoznacznie wynika, że małżonkowie C. w dniu 15/12/2011 r. scedowali na rzecz J. C. w całości wszelkie roszczenia, związane ze złożonym w dniu 24/08/2009 r. wnioskiem do pozwanego o zapłatę odszkodowania za nieruchomość przy ulicy (...), położonej w obszarze ograniczonego użytkowania dla lotniska (...) w W.. Cesja roszczenia nastąpiła pod tytułem darmym. Na dokumencie podpisy złożyli małżonkowie C. oraz J. C.. W oświadczeniu o cesji roszczeń, została wyrażona zgoda na jej przyjęcie przez powoda.

Wprawdzie Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków – małżonków C., odnośnie chęci dokonania cesji roszczeń w akcie notarialnym tj. w formie pisemnej , bowiem przeczyły temu zeznania rejenta sporządzającego umowę darowizny nieruchomości. Natomiast przyjął, że istniał zgodny zamiar stron, aby przelać na powoda wierzytelności obejmujące roszczenia o naprawienie szkody w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości - związane ze zmniejszeniem wartości nieruchomości. Natomiast roszczenia o odszkodowanie za koszty rewitalizacji akustycznej nieruchomości powoda wygasły z uwagi na brak zgłoszenia i jako takie nie mogły być przedmiotem przelewu roszczeń.

Sąd uznał, że w świetle treści art. 511 KC, do skuteczności zbycia dochodzonej pozwem wierzytelności nie było konieczne zachowanie formy pisemnej, gdyż będące przedmiotem cesji wierzytelności nie były stwierdzone pismem. Należało uznać, że oświadczenie cesjonariuszy - małżonków C. zostało wyrażone konkludentnie, a wobec braku wymogu formy, w ten sposób strony zawarły ustnie ważną i skuteczną umowę przelewu wierzytelności w dacie zawarcia umowy darowizny. Roszczenie będące przedmiotem cesji zostało dostatecznie sprecyzowane w umowie tj. w potwierdzeniu cesji, przez określenie dłużnika i źródła jego powstania, co pozwala na ustalenie, że powodowi przysługuje legitymacja czynna w zakresie roszczeń dochodzonych w tym postępowaniu (tak też wyrok SA w Krakowie z dnia 15 maja 2015 r. I ACa 295/15, czy wyrok SA w Poznaniu z dnia 3 listopada 2016 r. I ACa 483/16).

Zgodnie z przedstawionymi dokumentami powód nabył własność nieruchomości położonej przy ul. (...) w W., zabudowanej budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi, poprzez umowę darowizny z dnia 15/12/2011 r. Kolejny akt prawa lokalnego, rozszerzający obszar OOU 2007 prawie dwukrotnie tj. Uchwała (...) Sejmiku Województwa (...) weszła w życie z dniem 04/08/2011 r. Jak wynika z oświadczeń ujawnionych w potwierdzeniu cesji również w odniesieniu do roszczeń z OOU 2011 nastąpił przelew uprawnień do dochodzenia odszkodowania (ust. 4).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że nieruchomość strony powodowej, położona w W. przy ul. (...) znajdowała się w całości się w obszarze ograniczonego użytkowania ustalonym Rozporządzeniem nr (...) Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia OOU dla (...) im. (...) w W. – była położona w strefie „M” OOU 2007. W obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego na podstawie Uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. OOU 2011 nieruchomość ta znajduje się w strefie Z2.

Uznając, że obydwa akty prawa lokalnego - zarówno rozporządzenie jak i uchwała - swoim zakresem objęły nieruchomość strony powodowej, należało dokonać analizy wprowadzonych przez nie ograniczeń w stosunku do nieruchomości i zbadać o ile, i w jakim zakresie ograniczenia te wpłynęły na dotychczasowy sposób korzystania z nich.

Sąd podziela tu w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia
27 czerwca 2012 r., sygn. akt IV CSK 28/12 zgodnie, z którym odpowiedzialność odszkodowawczą, o której mowa w art. 129 POŚ, przewidziano nie za samo ograniczenie i nie za każde ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Odszkodowanie nie rekompensuje zmiany dotychczasowej sytuacji właściciela nieruchomości, a tym bardziej utrzymywania już istniejących ograniczeń w przypadku zmiany aktu prawnego. Odszkodowanie przysługuje za konkretną szkodę, która powstała w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej jest szkoda, której źródłem jest rozporządzenie lub akt prawa miejscowego powodujący ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Szkoda ma być normalnym następstwem wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego wprowadzającego ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości. Szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia, co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża ograniczenia na kolejny okres obowiązywania. Szkoda nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie a tym bardziej, gdy je zmniejsza (teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12/12/2008 r. II CSK 367/08, gdzie Sąd jednoznacznie wskazał, że hipoteza art. 129 ust. 2 ustawy z 2001 r. - Prawo ochrony środowiska nie obejmuje każdego ograniczenia korzystania z nieruchomości położonej w obszarze ograniczonego użytkowania, ale tylko takie, które w związku utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wynikają z zakresu ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości wskazanego w akcie prawa miejscowego, tworzącego obszar ograniczonego użytkowania).

Jak wcześniej wskazano poprzednik prawny powoda, H. C. zgłosił swoje roszczenia pozwanemu na gruncie Rozporządzenia nr (...), pismem złożonym dnia 24/08/2009 r., w zakresie odszkodowania za spadek wartości nieruchomości w kwocie 650.000 zł (sześćset pięćdziesiąt tysięcy złotych), - wniosek nie określał terminu realizacji żądania – między stronami było bezsporne, że wskazana kwota nie została wypłacona przez pozwanego. Natomiast powód nie zgłosił żądań w zakresie odszkodowania z tytułu kosztów rewitalizacji akustycznej budynku posadowionego na nieruchomości użytkowanego na cele mieszkaniowe. Wnioskujący nie wskazał roszczeń o odszkodowanie za koszty rewitalizacji akustycznej.

Strona powodowa w załączniku do protokołu z dnia 29/06/2017 r. (k. 1124 - 1125) wskazała, że ustawodawca przewidział 3 roszczenia dla właścicieli nieruchomości objętych obszarem ograniczonego użytkowania:

1) o wykup nieruchomości lub jej części w związku z całkowitym lub znacznym ograniczeniu sposobu korzystania z niej – art. 129 ust. 1 POŚ;

2) o odszkodowanie za poniesioną szkodę związku z ograniczaniem sposobu korzystania z nieruchomości obejmujący także spadek wartości nieruchomości – art. 129 ust. 2 POŚ ;

i 3) o koszty poniesione w celu wypełnienia przez istniejące budynki wymagani technicznych, o ile takie wymogi dla budynków położonych na obszarze ograniczonego użytkowania zostały określone (art. 136 ust. 3 POŚ). W ocenie strony powodowej konieczność wypełnienia wymogów technicznych przez budynki , o których mowa w art. 136 ust. 3 POŚ nie jest ograniczeniem wynikającym z ustanowienia OOU, ale obowiązkiem prawnym. Według niej art. 136 ust. 3 POŚ nie uzależnia zaliczenia kosztów poniesionych na wypełnienie wymagań technicznych przez istniejące budynki od istnienia ograniczeń uniemożliwiających lub utrudniających korzystanie z nieruchomości, ale od samego faktu określenia wymagań technicznych. Jednocześnie strona powodowa zauważyła, że możliwość domagania się kosztów dostosowania istniejących budynków do wymagań technicznych określonych przy tworzeniu obszaru jest niezależna od tego czy właściciel koszty te już poniósł czy dopiero poniesie. Zatem według strony powodowej obowiązek wypełniania określonych wymagań technicznych nie ma charakteru ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości, bo jest obowiązkiem prawnym. W tej sytuacji wg powoda przyjąć należało, że skoro roszczenie o rewitalizację akustyczną nie jest ograniczeniem wynikającym z aktu prawa lokalnego nie może też podlegać zgłoszeniu w terminie zawitym. W konsekwencji nie można tu zastosować porównania ograniczeń wprowadzanych kolejnymi aktami prawa lokalnego ustanawiający bądź zmieniającymi obszar.

Sąd orzekający w sprawie nie podziela tego stanowiska.

Analiza przepisów art. 129 i 136 POŚ wskazuje, że są dwa rodzaje roszczenia: 1) o wykup oraz 2) odszkodowanie, przy zaistnieniu wskazanych w niniejszych przepisach przesłanek. Niewątpliwie roszczenie odszkodowanie może dotyczyć wszelkiego rodzaju szkód związanych z ustanowieniem i objęciem danej nieruchomości OOU przy czym przepisy wymieniają przykładowo spadek wartości nieruchomości czy koszt dostosowania budynków znajdujący się na obszarze do wymagani technicznych zapewniających właściwy klimat akustyczny przy jednoczesnym obowiązkiem wykazania przesłanek z art. 361 KC.

Skoro art. 136 ust. 3 POŚ jednoznacznie wskazuje, że „ ( …) szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki ( …)”, to obowiązkiem strony było zgłosić roszczenie odszkodowawcze o tym charakterze w terminie zawitym wskazanym w art. 129 §4 POŚ. Pogląd ten nie stoi w sprzeczności ze stanowiskiem, że konieczność wypełnienia wymogów technicznych przez budynki w OOU jest obowiązkiem prawnym. W konsekwencji bezsprzecznie przyjąć należy, że roszczenie odszkodowawcze o charakterze rewitalizacyjnym podlega obowiązkowi zgłoszenia pozwanemu w terminie zawitym wskazanym w art. 129 §4 POŚ.

Nadto obowiązek posiadania odpowiedniego klimatu akustycznego przez budynki mieszkalne został uregulowany w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (t.j. Dz. U. 2017 poz. 1332). Aktem wykonawczym do ww. ustawy określającym wymagania dotyczące właściwości jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12/04/2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 75 poz. 690 ze zm.). Z kolei ten akt prawny odwołuje się do norm budowlanych – izolacyjność akustyczna jest określona w normie PN-B-02151-3 – akustyka budowlana – Ochrona przed hałasem w budynkach – Izolacyjność akustyczna przegród oraz elementów budowalnych (norma ta obowiązywała w dacie wejścia w życie OOU 2007 oraz OOU 2011). Określa ona wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej ścian wewnętrznych, drzwi, stropów i przegród zewnętrznych (w tym okien) w budynkach jedno- i wielorodzinnych, w budynkach zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, jak również wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej elementów budowlanych. Zarówno dla OOU 2007 jak i OOU 2011, biorąc pod uwagę granice wyznaczone wartością izofon, minimalny wskaźnik oceny wypadkowej izolacyjności akustycznej właściwej przybliżonej dla pokoi mieszkalnych wynosi 23dB dla natężenia hałasu w przedziale 56-60 dzień i 46-50 noc. Oznacza to, iż pomimo zmiany aktu prawa lokalnego z Rozporządzenia Wojewody (...) poziom klimatu akustycznego, który powinien zostać zapewniony wewnątrz mieszkania został utrzymany, przy uwzględnieniu, że zmiana pomiędzy izofonami wyznaczającymi obszar M oraz Z2 OOU mieści się w tym samym przedziale skali. W § 5 pkt 2 rozporządzenia nr (...) nakazano zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat budynku poprzez zwiększenie izolacyjności ścian zewnętrznych okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów – zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi ochrony przed hałasem w pomieszczeniach i budynkach. Obowiązek zapewnienia prawidłowego klimatu akustycznego istniał już dla nieruchomości w 2007, a po wprowadzeniu OOU 2011 wymagania Polskich Norm w tym zakresie nie uległy zmianie, zatem konsekwentnie przywołując wnioskowanie dot. ponownego otwarcia terminu do zgłoszenia roszczenia należało uznać iż wobec utrzymania dotychczasowych przepisów – termin do zgłoszenia roszczenia z tytułu nakładów na zapewnienie właściwego klimatu akustycznego w budynku strony powodowej upłynął z dniem 25 sierpnia 2009 r.

Także Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 02/03/2017 r. w sprawie I ACa 1210/15 ( nie publik.) dokonał porównania ograniczeń związanych z zapewnieniem klimatu akustycznego w obu aktach tj. rozporządzeniu oraz w uchwale i wskazał, że „ określone w §6 uchwały nr (...) wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania były (pomimo różnic redakcyjnych) takie same jak przewidziane w §5 Rozporządzenia nr (...). Skutkowało to ustaleniem przez Sąd Okręgowy, że wskutek wejścia w życie uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. powódce nie została wyrządzona żadna nowa szkoda”.

W związku z tym bezprzedmiotowe okazały się twierdzenia słuchanych świadków małżonków C. oraz dokument potwierdzający cesję roszczenia w zakresie nakładów na akustykę, które wygasło, zatem nie mogło być przedmiotem przelewu, jako nieistniejące w dacie cesji.

Ze względu na powyższe, roszczenie w tej części należało oddalić, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 2.

Wobec ustalenia, iż powodowi przysługiwała legitymacja czynna, a termin zawity do wystąpienia z roszczeniem w zakresie odszkodowania za spadek wartości nieruchomości został dochowany oraz został wprowadzony w życie akt prawa miejscowego ustanawiający obszar ograniczonego użytkowania obejmujący nieruchomość powoda, należało ustalić, czy wystąpiła szkoda i czy nastąpiła ona w wyniku wprowadzenia OOU.

W ocenie Sądu powód wykazał powyższe poprzez opinię biegłego.

Zgodnie z art. 129 ust. 2 POŚ właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę, w tym zmniejszenie wartości nieruchomości, w związku z o ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, przy czym ograniczeniem takim jest także samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania. W związku z tym pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu OOU, zwłaszcza ograniczeń zabudowy i przeznaczenia budynków do niektórych rodzajów działalności, lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że dochodzi do zawężenia granic własności i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej w OOU. Bowiem o ile przed wejściem w życie OOU właściciel mógł żądać zaniechania immisji przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia OOU takiej możliwości został pozbawiony. Innymi słowy szkodą podlegającą naprawie jest swoisty przymus znoszenia dopuszczalnych na tym obszarze immisji, co wywołuje skutki ekonomiczne tego stanu prawnego. Obniżenie wartości nieruchomości stanowi wymierną stratę niezależnie od tego czy właściciel ją zbył czy też nie, bowiem nieruchomość jest dobrem o charakterze inwestycyjnym. W praktyce orzeczniczej zwraca się uwagę na to, że przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 POŚ nie jest zbycie nieruchomości a odszkodowanie nie jest ograniczone do rzeczywistej straty, obowiązuje bowiem zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości (por. wyrok SN z dnia 25 lutego 2009, sygn. akt II CSK 546/08, LEX nr 503415).

Biegły, sporządzając opinię ustalił, że dla terenu na którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość nie ma PZP – plan obszaru O. stracił ważność 31/12/2003 r. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przyjętym uchwałą Rady (...) W. z 10/10/2006 r. ze zm. nieruchomość powoda znajduje się na terenie M2.12 – w strefie miejskiej o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej o wysokości zabudowy do 12 m, średni wskaźnik intensywności zabudowy 1,0.

Nieruchomość powoda znajduje się na ternie dzielnicy W. na osiedlu domów jednorodzinnych i niskiej zabudowy wielorodzinnej. Ulica (...) jest mało ruchliwą ulicą osiedlową, prostopadłą do al. (...) – po drugiej stronie alei znajdują się tereny (...). Na dzień wejścia w życie OOU 2007 stan nieruchomości różnił się od stanu, w jakim była nieruchomość na dzień wejścia w życie OOU 2011, bowiem budynek mieszkalny na niej posadowiony został rozbudowany w latach 2009-2010. powierzchnia użytkowa budynku wg stanu na 07/08/2007 r. wynosiła 146,04 m/kw, zaś wg stanu na dzień 20/06/2011 r. – 223,74 m/kw. Stan techniczny budynku biegły określił na 2011 r. jako średni +, zaś na 2007 r. na średni.

Biegły ustalił, że w latach 2006-2007 zanotowano kilkadziesiąt transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi o powierzchni użytkowej ponad 100 m/kw, w przeważającej mierze były to transakcje nieruchomościami z terenu OOU, ale poza strefą M. Kilkanaście transakcji dotyczyło strefy M. Na rynku lokalnym dzielnicy W. w latach 2006-2009 wystąpił silny trend wzrostowy cen nieruchomości zabudowanych domami jednorodzinnymi. Lata 2010-2012 oraz 2014 to okresy spadków cen na rynku lokalnym zaś lata 2013 i 2015 charakteryzowały się wzrostem cen. Trend cenowy nieruchomości poza strefą M jest zbliżony do trendu ogólnego na rynku. Występujące w poszczególnych latach różnice nie są wysokie, podobne zależności występują poza strefą Z2- biegły zwrócił uwagę na bardzo małą ilość transakcji zawieranych w obu strefach. Najczęściej transakcje zawierane w strefie M miały ceny jednostkowe niższe od tych spoza strefy. W strefie Z2 w latach 2011-2012 i 2014 ceny jednostkowe są niższe od cen jednostkowych poza tą strefą. W tym okresie zawarto jedynie 6 transakcji w strefie Z2 a w latach 2013 i 2015 nie było żadnych transakcji.

Biegły ustalił, że budynek mieszkalny w dacie 07/08/2007 r. liczył sobie 146,04 m/kw i składał się ze starej części wybudowanej w 1933 r. i w 1985 r. został nadbudowany o piętro. W powierzchni użytkowej biegły nie uwzględniał piwnic, stanowiących powierzchnię dodatkową budynku. Biegły ustaliwszy, że stan techniczny nieruchomości był na poziomie średnim, uznał, że do wyceny wartości rynkowej nieruchomości należy przybrać nieruchomość położoną, na rynku równoległym poza OOU. Pod uwagę brano stan nieruchomości powoda z dnia zaistnienia negatywnego czynnika w postaci rozporządzenia nr (...) oraz daty wyceny. Biegły zbadał zmiany cen średnich w poszczególnych okresach oraz zgodnie z ustalonymi różnicami zaktualizował ceny transakcyjne na datę wyceny. Wycenę nieruchomości z uwzględnieniem położenia w strefie M sporządzono na podstawie 11 transakcji porównawczych. Biegły ustalił, że cena średnia w próbce za m/kw wynosi 4.903 zł, po czym określił zakres współczynników korygujących. Cechy mające wpływ na ceny na tym terenie to lokalizacja na terenie dzielnicy, stan techniczno – użytkowy budynku, powierzchnia działki, powierzchnie dodatkowe, płynność nieruchomości oraz dostęp do mediów. Biegły ocenił, że nieruchomość powoda ma przeciętną lokalizację na terenie O., średni stan techniczno - użytkowy, powierzchnia działki (...) m/kw, posiada powierzchnie dodatkowe, płynność nieruchomości jest średnia zaś dostęp do mediów dobry. Po przeprowadzeniu obliczeń wg powyżej wskazanych kryteriów biegły ustalił, że wartość nieruchomości strony powodowej z uwzględnieniem położenia w strefie M wynosi 730.200 zł (siedemset trzydzieści tysięcy dwieście złotych). Dla wyceny wartości nieruchomości bez uwzględnienia położenia w strefie M biegły przyjął 19 transakcji nieruchomościami podobnymi. Średnia cena nieruchomości w próbce po aktualizacji na datę wyceny wyniosła 5.926 zł. Po dokonaniu obliczeń w tym nadaniu wag poszczególnym cechom nieruchomości biegły obliczył że wartość nieruchomości bez położenia w strefie M wynosi 763.789 zł. Ubytek wartości nieruchomości na skutek objęcia jej strefą „M” wyniósł zatem 33.589 zł (trzydzieści trzy tysiące pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych).

Następnie biegły dokonał obliczeń wg stanu po objęciu nieruchomości ograniczeniami OOU 2011, w celu ustalenia czy nieruchomość powoda utraciła wartość na skutek objęcia jej ograniczeniami z Uchwały (...). Biegły stwierdził ze po dniu 20/06/2011 na terenie strefy Z2 odnotowano jedynie 6 transakcji nieruchomościami podobnymi, z których wyodrębnił do badań trzy. Biegły obliczył, że średnia cena m/kw nieruchomości wynosi 3.649 zł. Po nadaniu wag poszczególnym cechom cenotwórczym biegły obliczy że wartość nieruchomości wg położenia w strefie Z2 OOU 2011 wyniosła 660.101 zł co oznacza dalszy spadek wartości nieruchomości o kwotę 70.099 zł (siedemdziesiąt tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć złotych). Biegły stwierdził jednak że dodatkowy ubytek wartości nieruchomości wynika z przyczyny nagłośnienia medialnego kwestii OOU i zwiększającej się świadomości o niekorzystnym wpływie hałasu na zdrowie i funkcjonowanie człowieka. Biegły obliczył że wartość rynkowa nieruchomości strony powodowej bez uwzględnienia położenia w strefie Z2 wynosi 1.117.358 zł (jeden milion sto siedemnaście tysięcy trzysta pięćdziesiąt osiem złotych). Zatem spadek wartości nieruchomości powoda położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. prowadzi KW nr (...) na skutek objęcia jej ograniczeniami ustalonymi dla strefy Z2 ustanowionej Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20/06/2011 r. ze zm., wyniósł 187.718 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset osiemnaście złotych).

Pismem z dnia 18/01/2017 r. biegły J. S. potwierdził aktualność operatu szacunkowego stosownie do dyspozycji art. 156 pkt 4 UGN oraz art. 58 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości oraz sporządzania operatu szacunkowego (k. 1080).

W ocenie Sądu opinii uzupełniająca sporządzona przez biegłego w sposób zupełny i klarowny wyjaśnia wszelkie wątpliwości zgłoszone przez strony (k.1040-1046). Biegły stanowczo i jednoznacznie wskazał że obliczony przez niego spadek wartości nieruchomości na poziomie 187.718 zł jest skutkiem objęcia nieruchomości strony powodowej ograniczeniami strefy Z2 wprowadzonej Uchwałą nr (...) (k. 1042). biegły przeprowadził wszystkie obliczenia z uwzględnieniem obliczonego trendu czasowego nieruchomości zabudowanych domami z okresie 2006-2015 – w ten sposób wyeliminowano wpływ innych czynników na cenę nieruchomości niż ustanowienie OOU 2011. Przekonujące także dla sądu jest wyjaśnienie i powołanie się na badanie (...) Stowarzyszenia (...) z terenu U. z lat 2007-2013, jednakże może ono być stosowane jedynie poglądowo do nieruchomości położonej na terenie dzielnicy W.. Biegły także wyjaśnił, że przyjęta przez niego metoda w sposób optymalny jest dobrana ze względu na cel wyceny tj. specyfikę wyceny nieruchomości narażonych na stały hałas lotniczy.

Sąd podziela wyjaśnienia biegłego który wskazał, że brak jest przesłanek metodologicznych do stosowania „poprawek celowych i falowania rynku” oraz przyjmowania wprost wyników badań wykonywanych przez biegłych dla lotniska wojskowego P. K. ze względu na odmienną specyfikę lotniska i wykonywanych lotów.

Na marginesie dodać należy, iż zastosowana przez biegłego metodologia oraz przeprowadzone czynności znajdują uzasadnienie nie tylko w przepisach ustawy prawo o gospodarowaniu nieruchomościami, ale także w Zeszycie Metodycznym, wydanym przez Federację (...) odnośnie określania szkód w związku z ustanowieniem strefy ograniczonego użytkowania dla portów lotniczych. Metoda ta jest najczęściej stosowaną przez biegłych w tego typu sprawach.

Powód wykazał również istnienie związku przyczynowego pomiędzy powstałą szkodą a wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania na mocy uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W..

W myśl art. 361 §1 KC zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Kryterium adekwatności, jakie zostało przyjęte we wskazanym przepisie odwołuje się do „normalnych" następstw działania i zaniechania wywołującego szkodę. Innymi słowy adekwatne są „normalne" następstwa działania i zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wszystkie inne zaś są „nieadekwatne". Dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego nie wystarcza, więc jakiekolwiek powiązanie przyczynowe między i zachowaniem poszkodowanego a powstaniem zwiększeniem szkody, gdyż musi to być związek przyczynowy normalny w rozumieniu art. 361 § 1 KC (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2008 r., IV CSK 127/08, M. Praw. 2009, nr 19, s. 1065). Jak wynika z opinii biegłego wartość nieruchomości powoda obniżyła się o wskazaną przez niego kwotę. Prowadzi to do jednoznacznego wniosku, iż obliczone obniżenie, biorąc pod uwagę wszelkie czynniki porównawcze, nastąpiło wyłącznie z powodu wprowadzenia OOU.

Wobec uwzględnienia roszczenia powoda na podstawie art. 129 i 136 POŚ, Sąd nie badał odpowiedzialności pozwanego na podstawie alternatywnej - art. 435 KC.

Zatem spadek wartości nieruchomości powoda położonej w W. przy ul. (...) (dz. ew. (...) obręb (...)), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. prowadzi KW nr (...) na skutek objęcia jej ograniczeniami ustalonymi dla strefy Z2 ustanowionej Uchwałą nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20/06/2011 r. ze zm. a zatem zawężenia prawa własności, wyniósł 187.718 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy siedemset osiemnaście złotych) i jest to szkoda jaką poniósł powód.

Zgodnie z art. 481 §1 KC, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 KC - dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W ocenie Sądu regułą jest, że dłużnik odpowiedzialny za wyrównanie szkody pozostaje w opóźnieniu z zapłatą świadczenia bezterminowego, jakim jest odszkodowanie za wyrządzoną szkodę, na zasadach ogólnych tj. od wezwania go przez poszkodowanego o spełnienie tego świadczenia (art. 455 KC). Dotyczy to także odszkodowań dochodzonych w oparciu o przepisy art. 129 ust 2 oraz art. 136 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z 14 lipca 2016 r. (sygn. akt III CSK 170/16) potwierdził swoje wcześniejsze stanowisko zawarte w wyroku z 4 grudnia 2013 r., (sygn. akt II CSK 161/13), w którym wyjaśniono, że roszczenie przewidziane w art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. powstaje od dnia wprowadzenia ograniczeń korzystania z nieruchomości w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania, a roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie z wypłatą dochodzonego odszkodowania może powstać jeszcze przed wydaniem wyroku zasądzającego odszkodowanie, jeżeli strona pozwana była skutecznie wzywana do wypłaty odszkodowania przed takim wyrokiem (art. 455 KC). Zatem prawidłowo odsetki powinny zostać naliczone od daty zgłoszenia roszczeń, ewentualnie od daty wskazanej jako data zapłaty w tym piśmie.

W przedmiotowej sprawie powód zgłosił swoje roszczenia pozwanemu skutecznie z dniem 24/08/2009., a następnie po wejściu w życie Uchwały nr (...) pismem z dnia 05/07/2013 r. zakreślając pozwanemu termin do 14/07/2013 r. na podjęcie negocjacji w sprawie. Powód złożył także wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Pozwem z dnia 03/02/2014 r. powód domagał się zasądzenia kwoty 81.000 zł (osiemdziesiąt jeden tysięcy złotych), zaś w dniu 30/06/2017 r. strona powodowa rozszerzyła żądanie pozwu o kwotę 106.718 zł (sto sześć tysięcy siedemset osiemnaście złotych), wnosząc też o zasądzenie odsetek od dnia następnego po dniu pierwotnego zgłoszenia tj. od 25/08/2008 r. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia w odniesieniu do odsetek, oponował też rozszerzeniu powództwa. Ze względu na fakt, iż zarówno zgłoszenie roszczeń pozwanemu jak i zawezwanie do próby ugodowej przewyższały kwotę, do której rozszerzono roszczenie o odszkodowanie z tytułu spadku wartości nieruchomości powoda, Sąd uznał, iż rozszerzenie było skuteczne i dopuszczalne.

W zawezwaniu do próby ugodowej przerywającej co od zasady bieg przedawnienia strona powodowa żądała zapłaty kwoty głównej bez odsetek (k. 38-42), zatem w tym zakresie bieg przedawnienia dla roszczenia odsetkowego nie został przerwany. Zgodnie z art. 118 KC termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe, jakim jest roszczenie o odsetki wynosi 3 trzy lata. Zatem odsetki nieprzedawnione należałoby ustalić za okres 3 lat wstecz od żądania pierwotnego pozwu tj. 19/01/2011 r. oraz od daty rozszerzenia powództwa tj. od daty 30 czerwca 2014 r. Niespornym jest jednak, że strona powodowa skutecznie zgłosiła roszczenie odszkodowawcze po wejściu w życie uchwały nr (...) tj. z dniem 05/07/2013 r. i w tym zakresie odsetki zostały już uwzględnione, a brak jest możliwości, zgodnie z obowiązującymi przepisami, ponownego zasądzania odsetek.

Zatem należało uznać, że w zakresie kwoty 81.000 zł żądanie było zasadne od daty 19/01/2011 r. zaś w zakresie modyfikacji od daty 21/06/2013 r. pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą odszkodowania, o czym orzekł Sąd w punkcie 1 sentencji.

Ze względu na zmianę brzmienia art. 481 §2 KC od dnia 01 stycznia 2016 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetki za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 i 108 KPC, uznając iż z racji oddalenia powództwa w stosunku do pierwotnie żądanych kwot pozwany przegrał sprawę w 14%, zaś powód wygrał ją w 86% - pozostawił przy tym szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 3.

SSO Ewa Teofilak

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Ewa Teofilak