Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa-Południe
w Częstochowie Marka Błaszczyka

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2017 r. sprawy

J. S. s. M. i K., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 296 §2 kk i art. 271 §1 i 3 kk i art. 18 §3 kk w zw. z art. 271 §1 i 3 kk i art. 286 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk przy zast. art. 12 kk, przy zast. art. 294 §1 kk

na skutek apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 29 maja 2017 roku

sygn. akt XVI K 168/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 46§1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku w zw. z art. 4§1 kk orzeka wobec oskarżonego J. S. obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie z P. B. kwoty 40 000 (czterdzieści tysięcy) złotych na rzecz Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej Towarzystwa Budownictwa (...) sp. z o.o. w C.;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego J. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej Towarzystwa Budownictwa (...) sp.
z o.o. w C. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, którymi obciążą Skarb Państwa.

SSA Małgorzata Niementowska SSA Mirosław ZiajaSSA Marek Charuza

Sygn. akt II AKa 480/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2017 r., po powtórnym rozpoznaniu przedmiotowej sprawy, Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego J. S. winnym popełnienia w okresie od 7 stycznia do 30 grudnia 2010 r. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art.69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawieszono tytułem próby na okres 2 lat.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości przedstawiając szereg zarzutów, a to:

I.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na przyjęciu, że:

- oskarżony działał „ w zamiarze aby P. B. ( …) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd inwestora co do zakresu i rodzaju prac”

- „ wystawione dokumenty (…) potwierdzały zamiar oskarżonego” a działalność P. B. nie byłaby możliwa bez pomocy udzielonej mu przez oskarżonego J. S.”,

- „wykorzystując swe uprawnienia i możliwości doprowadził do odbioru wadliwie wykonanych prac” ,

podczas gdy zakresu obowiązków oskarżonego, jego wyjaśnień , zeznań świadków W. H., R. P., M. T., P. B., R. C., Z. S., E. M., T. N., D. A., J. R., W. K. oraz pism świadka P. B. między innymi wynika, że oskarżony nie był w stanie szczegółowo kontrolować wykonywanych robót, w trakcie remontów dokonywano zmian robót odstępując od niektórych prac kosztorysowych i zastępując je ustalonymi pracami zamiennymi o czym oskarżony na bieżąco informował swego bezpośredniego przełożonego W. H., przedstawiciele wspólnot i zarząd ZGM wiedzieli o różnicach wykonanych robót, nadto nie sposób przyjąć, że oskarżony miał świadomość, iż wykonane roboty zostały wykonane wadliwe albowiem większość wad była ukrytych i wymagało wykonania odkrywek, oskarżony z P. B. kontaktował się wyłącznie w ramach prowadzonych prac i nie miał wpływu na wybór P. B. jako wykonawcy remontów jednocześnie ciesząc się dobrą opinią jako inspektor nadzoru, członkowie zarządów poszczególnych wspólnot mieszkaniowych uczestniczyli w odbiorach osobiście nie mając zastrzeżeń do wykonywanych prac a żaden dowód nie wskazuje na istnienie świadomości oskarżonego co do ewentualnych działań P. B. mających na celu oszustwo, w związku z czym nie można przyjąć, że tylko działania oskarżonego ułatwiły P. B. popełnienie przestępstwa,

II.  mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, tj. art. 9 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań:

- członków zarządu (...) sp. z o.o. – Z. M., L. M., J. K., W. D. na okoliczność, czy oskarżony informował o zbyt dużej ilości obowiązków, jaki był faktyczny zakres jego obowiązków, czy istniała praktyka wykonywania prac zamiennych w miejsce kosztorysowych bez zmiany kosztorysów z uwagi na wymogi kredytowe, czy ówczesny zarząd (...) sp. z o.o. posiadał wiedzę o dokonywanych zmianach i czy wyrażał na to zgodę oraz czy oskarżony miał świadomość wszystkich niewykonanych prac przez P. B.,

- inspektorów nadzoru zastępujących oskarżonego w czasie jego nieobecności- W. M. oraz R. W. dla ustalenia faktycznie wykonywanych przez oskarżonego obowiązków nadzorczych oraz możliwości weryfikacji wszystkich prac wykonywanych przez P. B.,

- 8 pracowników firmy P. B. (po uprzednim ustaleniu ich danych osobowych) dla ustalenia częstotliwości obecności oskarżonego w trakcie poszczególnych etapów pracy i jego świadomości co do sposobu wykonywania robót przed dniem ostatecznego odbioru z udziałem oskarżonego,

- niezweryfikowanie wskazanych przez oskarżonego okresów absencji w pracy oraz braków kadrowych w VI Oddziale ZGM,

III.  mające wpływ na treść wyroku naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. oraz art. 9 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (mimo wniosku obrońcy P. B.) w sytuacji gdy biegły:

- nie wykonał zobowiązania Sądu i nie dokonał oszacowania wartości wskazanych przez P. B. prac zamiennych choć potwierdził, że prace te zostały faktycznie wykonane, w szczególności nie oszacował prac polegających na demontażu instalacji odgromowej, anten przytwierdzonych do kominów i powierzchni dachów, w sytuacji gdy pomimo nieukończenia rozbiórki i ponownego wymurowania kominów oraz nieukończenia rozbiórki i utylizacji pokrycia dachowego prace te zostały faktycznie wykonane, nie oszacował prac polegających na użyciu podnośnika koszykowego i windy dekarskiej, nie oszacował prac polegających na zabezpieczeniu przed cofającym się lodem poprzez zastosowanie szerokich pasów nadrynnowych na budynku przy Al. (...),

- w ogóle nie odniósł się do wskazanych szczegółowo przez P. B. prac zamiennych,

- nie odniósł się w żaden sposób do zagadnienia, czy wykonane prace zamienne były pracami pilnymi i koniecznymi

- nie dokonał obmiarów prac faktycznie wykonanych opierając się wyłącznie na obmiarach kosztorysowych, co nie pozwalało prawidłowo wycenić wykonanych prac,

- nie powiadomił stron o dokonanych oględzinach, uniemożliwiając stronom skorzystanie z prawa uczestnictwa w tych oględzinach,

-skupił się na irrelewantnej dla postępowania karnego ocenie wykonanych prac zamiennych jako nienależytego wykonania umowy,

IV.  obrazę prawa materialnego a to art. 46 k.k. w zw. z art. 286 k.k. polegającą na uznaniu, że wartość szkody wyrządzonej przez P. B. to pełna kwota niewykonanych prac zgodnie z kosztorysem bez uwzględnienia wartości prac zamiennych faktycznie wykonanych przez P. B., podczas gdy szkodą jest wyłącznie wartość szkody wynikłej z przestępstwa pomniejszonej o korzyści jakie odniósł pokrzywdzony, a biegły w ogóle nie dokonał w pozostałym zakresie wyliczenia wartości pozostałych prac zamiennych wykonanych przez P. B..

Stawiając te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego bądź o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia materiału dowodowego.

Z kolei pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżył wyrok w części orzeczenia o karze zarzucając obrazę prawa materialnego, a to art. 46 § 1 k.k. poprzez niezastosowanie i nienałożenie na oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody solidarnie z P. B. oraz obrazę przepisów postępowania (art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k.) poprzez nieustosunkowanie się do złożonego wniosku o naprawienie szkody.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 311 673, 24 zł tytułem naprawienia szkody z zastrzeżeniem , że do tej kwoty obowiązek zapłaty obciąża oskarżonego solidarnie z P. B. ewentualnie o uchylenie wyroku w oznaczonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Jako bezzasadne oceniono zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego, trafny natomiast okazał się zarzut apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Skutkowało to zmianą zaskarżonego wyroku uwzględniającą w części wniosek tego skarżącego poprzez orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. (w brzmieniu do dnia 30 czerwca 2015r.), obowiązku częściowego naprawienia szkody przez oskarżonego J. S. solidarnie z P. B. do kwoty 40 000 złotych.

Nie zachodziły bowiem w tej sprawie warunki z art. 443 k.p.k. , które zgodnie z zasadą pośredniego zakazu reformationis in peius adresowaną do sądu ponownie rozpoznającego sprawę (a nie powołaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zasadą z art. 434 § 1 k.p.k. obowiązującą sąd odwoławczy), sprzeciwiałyby się możliwości nałożenia na oskarżonego J. S. obowiązku naprawienia szkody.

Poprzedni zapadły w tej sprawie wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie – niezawierający co do oskarżonego J. S. orzeczenia na zasadzie art. 46 § 1 k.k. , uchylony został do ponownego rozpoznania na skutek uznania za zasadną apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. W apelacji tej wskazano, że obowiązek naprawienia szkody powinien być nałożony solidarnie na obu oskarżonych, a zatem i na osk. J. S. (uzasadnienie przedmiotowej apelacji k. 1077 t. VI).

Oskarżony J. S. dopuścił się czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k., a pokrzywdzony w stosownym terminie złożył wniosek o wydanie orzeczenia w trybie art. 46 § 1 k.k. W tych warunkach sąd orzekający w przedmiotowym postępowaniu zobowiązany był orzec obowiązek naprawienia przez oskarżonego, w całości lub części, szkody wyrządzonej popełnionym przezeń przestępstwem.

Ponieważ oskarżony J. S. obecnie uzyskuje niewygórowane dochody z emerytury , a przypisanego mu czynu dopuścił się w postaci zjawiskowej pomocnictwa do czynu którego głównym sprawcą jest skazany wcześniej P. B., odpowiednim stało się nałożenie na oskarżonego obowiązku jedynie częściowego naprawienia szkody w racjonalnej wysokości 40 000 złotych, uwzględniającej i rozmiar całej szkody wyrządzonej przedmiotowym przestępstwem.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji obrońcy zasadniczo należy stwierdzić, że wbrew zdaniu tego skarżącego Sąd Okręgowy przeprowadził pełne i pozbawione braków postępowanie dowodowe, a wszystkie zebrane dowody ocenił zgodnie z podstawową zasadą ujętą w art. 7 k.p.k., stosownie przy tym uwzględniając wskazania zawarte w poprzednim wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 kwietnia 2015r. (k. 1126 t. VII).

Efektem tego stało się trafne rozstrzygnięcie o sprawstwie oskarżonego w zakresie udzielenia pomocnictwa do popełnienia przez skazanego P. B. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zaś wyczerpujące a zarazem odpowiednio zwięzłe uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi określone w art. 424 § 1 k.p.k.

Jak już wyżej zaznaczono, postępowanie sądowe nie wykazuje jakichkolwiek braków, które mogłyby uzasadniać pogląd skarżącego o wystąpieniu mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazie art. 9 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. , art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 170 k.p.k.

Powołany w tej sprawie biegły dr inż. A. K. sporządził kompletne i gruntowne opinie, w tym uzupełniające, dotyczące rozliczenia prac zleconych firmieP. B., a w swych opracowaniach odniósł się i do kwestii wartości wykonanych prac zamiennych.

Biegły dokonał stosownych oględzin przedmiotowych prac, zapoznał się z udostępnioną mu dokumentacją, wykonał konieczne „odkrywki”, szczegółowo uzasadnił zaprezentowane wnioski.

Wbrew zdaniu skarżącego biegły uwzględnił w swych opracowaniach kwestię prac zamiennych, w tym wykorzystanie przez wykonawcę lepszej a zarazem droższej papy do pokrycia remontowanych dachów (wysłuchanie biegłego na rozprawie k. 1223 – 1225). Szczegółowo przeanalizował problemy poruszone przez skazanego P. B. podczas poprzedniego rozpoznania przedmiotowej sprawy, takie jak prace polegające na demontażu instalacji odgromowej i anten przytwierdzonych do kominów i powierzchni dachów, użycie podnośnika koszykowego i windy dekarskiej, zastosowanie szerokich pasów nadrynnowych.

Skarżący, nie zgadzając się ze stwierdzeniami biegłego, nie zaprezentował konkretnych racji które mogłyby prowadzić do uznania przedmiotowej opinii za niepełną bądź niejasną i wymagającą stosownego uzupełnienia.

Kluczowym wnioskiem owej opinii jest to, że firma P. B. faktycznie nie wykonała szeregu zleconych jej prac wymienionych precyzyjnie w opracowaniu dr inż. A. K., a prace te – choć faktycznie niezrealizowane - zostały wpisane jako wykonane w dokumentach potwierdzonych przez inspektora nadzoru (oskarżonego J. S.), a to w protokołach odbioru robót budowlanych, kosztorysach powykonawczych i fakturach VAT.

Podkreślić trzeba, że tak w poprzednim jak i obecnie rozpatrywanym postępowaniu sądowym nie wysunięto żadnych zastrzeżeń co do wniosków biegłego odnośnie wykazu niewykonanych prac, zaś próba wykazania nierzetelności opinii skoncentrowana została głównie na problemie prac zamiennych, który to problem – co wyżej wskazano – został odpowiednio poruszony i przeanalizowany w toku opiniowania przez biegłego.

Nie można przy tym zgodzić się z poglądem skarżącego jakoby doszło do obrazy prawa materialnego w kontekście ustaleń sądu orzekającego odnośnie wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem. Pomijając kwestię zasadności postawienia zarzutu obrazy prawa materialnego (art. 46 k.k. w zw. z art. 286 k.k.) w sytuacji kwestionowania ustaleń faktycznych dotyczących rozmiaru szkody, zwrócić trzeba uwagę, że biegły dr inż. A. K. w swej opinii uwzględnił zmianę technologii papy na droższą , co jasno wskazał w toku rozprawy (k.1225).

Celne są więc ustalenia sądu orzekającego odnośnie wysokości szkody, poczynione w oparciu o słusznie podzielone wnioski i w tym zakresie rzetelnej opinii biegłego.

Jednocześnie brak jest podstaw do podzielenia zdania skarżącego o potrzebie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków z kręgu członków zarządu i dyrekcji pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. oraz pracowników firmy skazanego P. B.. Przede wszystkim zakres obowiązków oskarżonego jako inspektora nadzoru jasno obrazuje stosowna dokumentacja dotycząca jego zatrudnienia w pokrzywdzonej spółce, a zeznania wymienionych świadków nie mogą przynieść bezpośrednich informacji odnośnie kwestii świadomości oskarżonego o niewykonaniu prac przez skazanego P. B.. Problem częstotliwości wizyt oskarżonego w miejscu wykonywanych prac remontowych wynika już choćby z wyjaśnień samego oskarżonego, podobnie jak korzystanie przezeń ze zwolnień lekarskich i urlopów w okresie objętym aktem oskarżenia, co z kolei zbędnym czyni sięganie po dane z ZUS oraz pokrzywdzonej spółki.

Z tych zatem względów jako nietrafne ocenić należało zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego, które zmierzały do wykazania potrzeby rozszerzenia zebranego przez sąd orzekający materiału dowodowego.

Bezzasadne są i te uwagi apelacji – przedstawione w pierwszej kolejności w rozbudowanym pkt I opartym na zarzucie obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., które zmierzają do wykazania opisanych błędów w ustaleniach faktycznych sądu I instancji.

Otóż sąd orzekający poddał zeznania wszystkich przytoczonych przez skarżącego świadków, tak jak i wyjaśnienia oskarżonego J. S., wyczerpującej ocenie, w niczym nie wykraczającej poza granice swobodnej oceny dowodów zakreślone regułą ujętą w art. 7 k.p.k.

Jak już zaznaczono na wstępie, rezultatem odpowiedniej oceny sądu orzekającego stały się trafne ustalenia faktyczne , dotyczące także zamiaru kierującego poczynaniami oskarżonego J. S. w zakresie pomocnictwa w dokonaniu przez skazanego P. B. oszustwa na szkodę spółki w której oskarżony zatrudniony był jako inspektor nadzoru budowlanego.

Nie można podzielić zdania apelującego jakoby szeroki zakres zadań spoczywających na oskarżonym w powiązaniu z korzystaniem przezeń w 2010 r. ze zwolnień lekarskich i urlopu wypoczynkowego, miałby sprzeciwiać się ustaleniom sądu orzekającego co do świadomości oskarżonego o niewykonaniu przez skazanego P. B. całego szeregu prac remontowych.

Oskarżony ze zwolnień lekarskich korzystać miał od 1 do 12 marca, od 18 maja do 6 czerwca oraz od 16 października do 5 listopada 2010 r., a nadto z 21 dni urlopu wypoczynkowego. Tak więc przez zdecydowaną większość roku 2010 obecny był w pracy, w tym i latem kiedy musiały być wykonywane główne prace remontowe dachów. Miał zatem czas i sposobność aby skutecznie i efektywnie kontrolować realizację robót zgodnie z zawartymi umowami. Ówczesny z-ca dyrektora ds. eksploatacji pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. świadek R. P. zaznaczył, że oskarżony nie był przeciążony obowiązkami (k. 1172- 1173), a odmienne w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego słusznie ocenione zostały jako zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Przedmiotowe prace nie były skomplikowane – zasadniczo polegały na wymianie pokryć dachowych oraz przemurowywaniu kominów ponad połaciami dachów, a zatem oskarżony z powodzeniem mógł sprawdzać czy były one odpowiednio wykonywane. Tłumaczenie oskarżonego, że często były to prace zanikowe i z tego powodu nie mógł ich skutecznie kontrolować, nie może być uznane za przekonujące, albowiem wystarczająca byłaby regularna obecność oskarżonego w miejscu robót, zaś obowiązkiem inspektora nadzoru jest właśnie sprawdzanie i odbiór robót budowlanych ulegających zakryciu lub zanikowi (art. 25 ust. 3 prawa budowlanego).

Podobnie wykonywanie prac zamiennych, niezależnie od powodujących to przyczyn, w żadnym przypadku nie może usprawiedliwiać poczynań oskarżonego, albowiem obowiązkiem inspektora nadzoru jest potwierdzanie faktycznie wykonanych prac (art. 25 ust. 4 prawa budowlanego), co jeszcze dobitniej uwidacznia nierzetelność wykonywania obowiązków przez oskarżonego.

Akceptacja tych poczynań przez biorących udział w odbiorze robót członków zarządów wspólnot mieszkaniowych (niezależnie od kontrowersyjnej kwestii nie objęcia ich postępowaniem w przedmiotowej sprawie oraz trafnej uwagi skarżącego, że nie można uznać, iż tylko działania oskarżonego ułatwiły skazanemu P. B. popełnienie przestępstwa), nie może prowadzić do odrzucenia sprawstwa oskarżonego, wszakże kluczowej osoby na etapie kontroli wykonania prac remontowych przez P. B..

Z tych przyczyn, aprobując odpowiednie argumenty wskazane przez sąd orzekający, których to racji nie ma już potrzeby ponownie prezentować (strony 4 – 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), zarzuty skarżącego oceniono jako bezzasadne.

Na bazie trafnych ustaleń faktycznych sąd orzekający dokonał ostatecznie odpowiedniej kwalifikacji prawnej poczynań oskarżonego, a to jako występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. popełnionego w warunkach czynu ciągłego z art. 12 k.k. (str. 10 – 11 motywów zaskarżonego wyroku).

Słusznie wskazano, że oskarżony zdawał sobie sprawę, że wykonane prace nie odpowiadają tym które wskazano w zawartych umowach i dokonując ich odbioru udzielił pomocy we wprowadzeniu w błąd inwestora.

Zaznaczyć wypada, że choć do przyjęcia odpowiedzialności sprawcy oszustwa konieczne jest wykazanie zamiaru kierunkowego, to dla odpowiedzialności pomocnika z art. 18 § 3 k.k. wystarczające jest istnienie po jego stronie zamiaru ewentualnego, który biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy z nieodpartą logiką wyłania się w przypadku poczynań oskarżonego J. S..

Ponieważ oskarżony J. S. jako inspektor nadzoru budowlanego w spółce z o.o. nie był funkcjonariuszem publicznym zdefiniowanym w art. 115 § 13 k.k., tym samym nie mógł być podmiotem przestępstwa z art. 231 § 1 k.k.

Nie mógł on być także sprawcą czynu z art. 296 § 2 k.k., a to z racji braku po jego stronie samodzielności decyzyjnej wymaganej dla osoby zajmującej się sprawami majątkowymi – por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2017 r., III KK 238 16, wyrok SA w Katowicach z dnia 9 czerwca 2016 r., II AKa 142/16.

Wymierzona oskarżonemu kara roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na dwuletni okres próby nie jest karą rażąco surową, biorąc pod uwagę wysokość wyrządzonej szkody majątkowej oraz dość długi bo roczny okres przestępczej działalności oskarżonego.

Obecna sytuacja materialna oskarżonego J. S. – jest emerytem, nie posiada dużego majątku, wespół z nałożonym na niego obowiązkiem częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, zadecydowały o zwolnieniu oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego (art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k.).

SSA Małgorzata Niementowska SSA Mirosław ZiajaSSA Marek Charuza