Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: VIII K 883/17

WYROK

Dnia 26 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Maciej Michałowski

Protokolant stażysta Sara Ostrowska

w obecności oskarżyciela prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń-Wschód Małgorzaty Lubińskiej

po rozpoznaniu dniach 6 luty 2018r., 15 marca 2018r., 24 kwietnia 2018r., 12 czerwca 2018r., 19 lipca 2018r.

sprawy:

D. F. s. A. i A. z domu P. ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 sierpnia 2016 r. w nieustalonym miejscu ze skutkiem w T., działając zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim wprowadzeniu w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z danej transakcji, wystawił do sprzedaży za pośrednictwem serwisu internetowego (...) na aukcji internetowej kierownicę od pojazdu m-ki (...) o wartości 165 zł po czym po uzyskaniu wpłaty za dany towar nie wysłał go kupującemu jak również nie zwrócił wpłaconej kwoty powodując straty w kwocie 165 zł na szkodę W. S.

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

ORZEKA:

I.  Uznaje oskarżonego D. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 i 3 kk i za to na mocy art. 286 § 3 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Zasądza od Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz kancelarii Radcy Prawnego E. B. kwotę 929, 88 ( dziewięćset dwadzieścia dziewięć i 88/100) złotych brutto tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

III.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty pozostałych kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. F. w dniu 13 sierpnia 2016 roku posługując się nazwą użytkownika (...) wystawił aukcje internetową na portalu (...) o numerze (...). Jej przedmiotem była kierownica od pojazdu marki (...), której cena wynosiła 165,00 zł. Zainteresowanym zakupem tego przedmiotu był W. S.. Przed zawarciem transakcji W. S. korespondował z D. F. w celu upewnienia się czy oferta jest aktualna, co D. F. potwierdził. Wówczas W. S. w dniu 16 sierpnia 2016 roku zdecydował się na zakup kierownicy. Zgodnie z ustalonymi warunkami transakcji, przelał on należną z tego tytułu kwotę 165,00 zł na rachunek bankowy odbiorcy. Następnego dnia konto (...) zostało zlikwidowane. Pomimo przelania pieniędzy, D. F. nie przesłał W. S. zakupionego przedmiotu. Z uwagi na likwidację konta na portalu aukcyjnym W. S. nie mógł w żaden sposób skontaktować się z D. F.. Kupionej w/w kierownicy W. S. nigdy nie otrzymał, a pieniądze wpłacone za ten przedmiot zostały zwrócone W. S. przez A. F. – matkę D. F. w dniu 24 maja 2017 roku.

DOWODY: wyjaśnienia oskarżonego D. F. k. 80-82;

- zeznania świadka W. S. k. 1, 9, 153 v.;

- zeznania świadka A. F. k. 181-182;

- potwierdzenie przelewu k. 8, 142;

- wydruk z (...) k. 12-13.

D. F. był wielokrotnie karany sądownie.

DOWÓD: dane o karalności k. 72-74.

D. F. został oskarżony o to, że w dniu 16 sierpnia 2016 r. w nieustalonym miejscu ze skutkiem w T., działając zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim wprowadzeniu w błąd kupującego co do zamiaru wywiązania się z danej transakcji, wystawił do sprzedaży za pośrednictwem serwisu internetowego (...) na aukcji internetowej kierownicę od pojazdu m-ki (...) o wartości 165 zł po czym po uzyskaniu wpłaty za dany towar nie wysłał go kupującemu jak również nie zwrócił wpłaconej kwoty powodując straty w kwocie 165 zł na szkodę W. S., tj. o czyn z art. 286 § 1 kk.

Oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 80-82). Wyjaśnił, że wystawił przedmiot na portalu (...), którego nie przesłał nabywcy, ponieważ udał się na wakacje, a po powrocie stwierdził, że kupujący nie jest zainteresowany nabytym przedmiotem. Zaprzeczył aby dopuścił się oszustwa, albowiem zwrócił pieniądze na podane przez kupującego konto.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, iż nie przesłał pokrzywdzonemu nabytego w dniu 16 sierpnia 2016 roku przedmiotu, w pozostałym zakresie Sąd uznał, że relacja D. F. stanowi wyłącznie jego linię obrony, która ostać się nie może. Prawdą jest, że pieniądze za zakup przedmiotu opisanego w akcie oskarżenia zostały pokrzywdzonemu zwrócone, jednakże zostało to uczynione dopiero 24 maja 2017 roku i to przez matkę oskarżonego. Nadto dzień po dokonaniu transakcji oskarżony zlikwidował konto na portalu aukcyjnym uniemożliwiając tym samym nawiązanie z nim kontaktu przez pokrzywdzonego. W tych okolicznościach twierdzenie D. F., iż nie popełnił oszustwa nie znajduje oparcia w poczynionych ustaleniach faktycznych.

Sąd dał wiarę zeznaniom W. S. (k. 1,9,153 v.). Zaprezentowana przez niego wersja wydarzeń jest spójna, logiczna i konsekwentna. Ponadto znajduje pełne potwierdzenie w informacjach z serwisu (...) i potwierdzeniach przelewów. Relacja pokrzywdzonego nie budziła w tych okolicznościach żadnych wątpliwości co do swej prawdziwości, a tym samym Sąd oparł się na niej przy dokonywaniu ustaleń faktycznych.

Sąd przyznał również przymiot wiarygodności zeznaniom matki D. F. A. F.(k. 181-182), która potwierdziła, iż zwróciła W. S. kwotę 165,00 zł na prośbę jej syna. Powyższe znajduje potwierdzenie w wydruku przelewu z dnia 24 maja 2017 roku.

Za wiarygodne uznać należy również dowody z dokumentów w szczególności w postaci: informacji z Krajowego Rejestru Karnego, potwierdzeń przelewów oraz zestawienia aukcji internetowych. Wynikające z nich fakty pozostają bowiem w zgodzie z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Ich prawdziwość nie budziła zaś wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana w toku postępowania przez żadną ze stron.

W myśl art. 286 § 1 k.k. karze podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z kolei istota typu uprzywilejowanego w postaci wypadku mniejszej wagi sprowadza się do stwierdzenia, iż obejmuje on przypadki realizacji znamion opisanych w typie podstawowym, które nastąpiły w takich okolicznościach przedmiotowo-podmiotowych, które wskazują, że czyn sprawcy nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa i porządku prawnego, aby uzasadniało to stosowanie zwykłej, przewidzianej w zrealizowanym przez niego typie przestępnym sankcji karnej.

Istota tego występku polega na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym jego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub, której błąd został przez sprawcę wyzyskany, bądź też tą, wobec której wyzyskano niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Oszustwo stanowi występek kierunkowy, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku, jak i na zmniejszeniu pasywów. Dążenie sprawcy może obejmować zarówno korzyść dla siebie, jak i dla kogoś innego. Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest to, że sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, odnośnie okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, mając świadomość, że gdyby druga strona umowy znała rzeczywisty stan, bądź też należycie go oceniała, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, na jakich została zawarta (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 sierpnia 2013 roku, II AKa 122/13, L.).

W ocenie Sądu niewątpliwie D. F. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, wypełniającego znamiona występku z art. 286 § 1 k.k. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał, że oskarżony wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z transakcji celem osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony prowadził z W. S. korespondencję, w której zapewniał, iż oferta jest aktualna, przy czym, po otrzymaniu przelewu niezwłocznie zlikwidował konto na portalu (...) uniemożliwiając pokrzywdzonemu możliwość nawiązania jakiegokolwiek kontaktu. Nadto pokrzywdzony odzyskał pieniądze po ponad 9 miesiącach od zawartej transakcji, gdy niniejsze postepowanie było już w toku, a pieniądze przekazała mu matka oskarżonego. Taka postawa w ocenie Sądu z pewnością nie świadczy o braku zamiaru popełnienia przestępstwa oszustwa. Co więcej z karty karnej oskarżonego wynika, że na przestrzeni okresu od 2015 do 2017 roku D. F. został kilkanaście razy skazany za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i z art. 286 § 3 k.k., co wskazuje na to że w dość szerokim zakresie prowadził działalność przestępczą polegającą na popełnianiu właśnie tego rodzaju przestępstw. Nie można w ocenie sądu przyjąć, aby transakcja przeprowadzona z W. S. nie nosiła znamion przestępstwa określonego w akcie oskarżenia.

Zasadnym jest przy tym przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 286 § 3 k.k., tj. uznanie, że czyny oskarżonych stanowiły wypadki mniejszej wagi. Świadczy o tym przede wszystkim fakt, iż wysokość szkody nimi wyrządzona była nieznaczna, jak również to, że szkoda została w całości naprawiona.

Za przypisany oskarżonemu występek, Sąd wymierzył D. F. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz w sposób należyty wypełni swe cele, które zakreśla art. 53 § 1 kk, w szczególności cele zapobiegawcze oraz wychowawcze (tj. prewencji indywidualnej). Ponadto, mając na uwadze, treść art. 69 § 1 kk orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności było obligatoryjne. Ustawodawca wprowadził bowiem w art. 69 § 1 kk bezwzględnie obowiązujący zakaz stosowania instytucji, jeśli sprawca w czasie czynu był karany karą pozbawienia wolności, i to niezależnie od tego, czy była ona karą bezwzględną czy wymierzoną z zawieszeniem jej wykonania. Zwrot "nie był karany" oznacza – co oczywiste – że chodzi o skazujący wyrok prawomocny. W świetle uzyskanych danych o karalności oskarżonego wynika, iż był on wielokrotnie karany sądownie w tym na karę bezwzględnego pozbawienia wolności (k. 72-74).

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku, wydano zgodnie z brzmieniem § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715). W § 20 wskazano, że w sprawach w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. W niniejszej sprawie rozprawa trwała 7 dni, zaś obrońca stawił się na 4 jej terminach. Skutkiem tego jest zwiększenie powyżej wskazanej stawki minimalnej o 80 %. Z kolei zgodnie z brzmieniem § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Stawka ta wynosi zaś obecnie 23 %.

W punkcie III wyroku sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych na mocy art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) i art. 624 § 1 k.p.k.