Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska – Szota

Protokolant: p.o. prot. sąd. Joanna Wiejkut

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2018 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. G.

przeciwko M. C.

o zapłatę 3 330 zł

I.  zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powoda J. G. kwotę 311 (trzysta jedenaście) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2018 r.;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 816,30 zł (osiemset szesnaście zł 30/100) tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód J. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. C. kwoty 3 330 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2017 r. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwany zalega z zapłatą czynszu za najem lokalu, ponadto że w dniu 21 grudnia 2017 r. zobowiązał się, ze wszystko zapłaci i przekaże lokal z kluczami, lecz nie dotrzymał obietnicy.

W dniu 10 kwietnia 2018 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwany wniósł sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na jego nieudowodnienie oraz nieistnienie wierzytelności. Pozwany wskazał, że wypowiedział umowę najmu lokalu z winy wynajmującego, ponieważ powód nie usunął wad lokalu i nie dostosował do w pełnym zakresie do potrzeb najemcy i po upływie okresu wypowiedzenia umowy najmu, w dniu 14 grudnia 2017 r. umowa uległa rozwiązaniu, a pozwany wydał lokal oddając klucze. Pozwany podniósł, że wpłacił powodowi tytułem czynszu 29 389 zł poczynając od października 2014 r., ponadto uregulował zobowiązania powoda wpłacając 2 101,59 zł. W związku z tym pozwany wskazał, że od października 2014 r. do 13 grudnia 2017 r. czynsz wynosił 30 800 zł (38,5 miesiąca x 800 zł ), wpłaty pozwanego na rachunek powoda wyniosły 29 389 zł, spłacone przez pozwanego długi powoda wyniosły 2 101,59 zł, a zatem to po stronie powoda istnieje zadłużenie w stosunku do pozwanego w kwocie 690,59 zł.

Na rozprawie w dniu powód złożył ustnie oświadczenie, że rozszerza pozew o kwotę 2 134 zł wskazując, że jest to kwota wynikająca z umowy ustnej, na mocy której pozwany miał płacić powodowi po 300 zł miesięcznie pomniejszona o dokonane zakupy w sklepie pozwanego. Powód wskazał, że w umowie najmu określono czynsz na 800 zł dla celów podatkowych, a w istocie czynsz miał wynosić 1 100 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości jako nieudowodnionego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 sierpnia 2014 r. powód J. G. i pozwany M. C. zawarli umowę najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...), zgodnie z którą od dnia 27 września 2014 r. powód wynajął pozwanemu przedmiotowy lokal na czas nieokreślony. Strony ustaliły, że rozwiązanie umowy może nastąpić z zachowaniem 3 - miesięcznego okresu wypowiedzenia, zaś czynsz wynosi 800 zł brutto i płatny jest na podstawie wystawionej faktury z góry do dnia 14 każdego miesiąca kalendarzowego na wskazany rachunek bankowy. Wynajmujący zobowiązał się do opłacania podatku od nieruchomości, zgodnie z wyliczeniem dokonanym przez właściwy urząd, zaś najemca miał prawo do korzystania z mediów, zainstalowania telefonu stacjonarnego, Internetu, za które będzie ponosił opłaty.

Dowód: umowa najmu lokalu - k.12 – 13

W dniu 29 grudnia 2014 r. pozwany sporządził pismo, w którym wskazał, że powód nie dopełnił warunków umowy zawartej 22 sierpnia 2014 r. i w związku z tym wezwał powoda do usunięcia do dnia 27 września 2014 r. z lokalu regałów chłodniczych i lad oraz usterek w postaci braku sprawnego zamka w drzwiach wejściowych i w drzwiach do składu opału, do przekazania lokalu protokołem zdawczo – odbiorczym. Ponadto pozwany przypomniał powodowi o treści § 5 umowy w zakresie wypowiedzenia umowy z zachowaniem terminu 14 – dniowego.

Dowód: pismo pozwanego z dnia 29.12.2014 r. z potwierdzeniem odbioru - k.33, 34 - 35

Pozwany tytułem czynszu wpłacił kwoty po 800 zł w dniach 21 października 2014 r., 19 listopada 2014 r., 29 grudnia 2014 r., 27 stycznia 2015 r., 2 marca 2015 r., 23 marca 2015 r., 4 maja 2015 r., 26 maja 2015 r., 24 czerwca 2015 r., 22 lipca 2015 r., 21 sierpnia 2015 r., 23 września 2015 r., 30 października 2015 r., 30 listopada 2015 r. i 23 grudnia 2015 r. W dniach 27 stycznia 2016 r., 19 lutego 2016 r., 11 marca 2016 r. i 24 marca 2016 r. pozwany wpłacił kwoty po 400 zł tytułem czynszu. Następnie 19 kwietnia 2016 r., 2 maja 2016 r., 9 czerwca 2016 r., 28 czerwca 2016 r. i 22 sierpnia 2016 r. pozwany wpłacał czynsz po 800 zł. W dniu 4 października 2016 r. wpłacił 489 zł. W dniu 12 października 2016 r. pozwany wpłacił kwotę 800 zł czynszu, w dniu 28 października 2016 r. kwotę 300 zł czynszu, w dniu 21 listopada 2016 r. kwotę 800 zł, 2 grudnia 2016 r. 300 zł, 20 grudnia 2016 r. kwotę 800 zł, 16 stycznia 2017 r. kwotę 800 zł, 13 lutego 2016 r. kwotę 800 zł, 6 marca 2017 r. 300 zł, 21 marca 2017 r. kwotę 800 zł, 13 kwietnia 2017 r. kwotę 800 zł, 24 kwietnia 2017 r. kwotę 800 zł, 9 czerwca 2017 r. kwotę 800 zł, 18 lipca 2017 r. kwotę 800 zł, 31 lipca 2017 r. kwotę 800 zł, 6 września 2017 r. kwotę 800 zł, 3 listopada 2017 r. kwotę 800 zł i 24 listopada 2017 r. W dniu 29 sierpnia 2016 r. pozwany zapłacił należności powoda w Cukierni (...) w kwocie 100 zł, a w dniu 5 czerwca 2017 r. w kwocie 200 zł. W okresie najmu pozwany wpłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 30 489 zł.

Dowód:

elektroniczne zestawienie operacji za okres od 1 marca 2014 r. do 20 kwietnia 2018 r. – k.25 – 28

potwierdzenie wykonania przelewu – k.57

dowody wpłat na łączną kwotę 300 zł – k.40

Powód dokonał w sklepie pozwanego zakupów w dniu 3 października 2016 r. na kwotę 311,22 zł. Termin zapłaty oznaczono na ten sam dzień i pozwany oznaczył w fakturze nr (...), iż należność zapłacono gotówką.

Dowód: faktura (...) – k.39

W dniu 29 sierpnia 2016 r. pozwany zapłacił za powoda kwotę 100 zł tytułem zaległych zobowiązań powoda wobec R. P. prowadzącego cukiernię (...). Ponownie w dniu 5 czerwca 2017 r. pozwany zapłacił za powoda kwotę 200 zł na rzecz R. P..

Dowód: dowody wpłat z dnia 29.08.2016 r. i z dnia 05.06.2017 r. – k.40

Kolejnych zakupów powód dokonał w sklepie pozwanego 31 marca 2017 r. na kwotę 189 zł i oznaczył w fakturze (...), że w dniu zakupów zapłacono należność gotówką. W dniach 2 października 2017 r. i 4 października 2017 r. powód dokonywał zakupów u pozwanego w kwotach odpowiednio po 595 zł i 285,37 zł i w obu przypadkach na fakturach (...) także oznaczono zapłatę w datach zakupów gotówką.

Dowód: faktury – k.36 - 39

Pismem z dnia 28 listopada 2017 r. pozwany wypowiedział umowę najmu na podstawie pkt 5 umowy najmu lokalu z zachowaniem terminu 14 dni wskazując, że w dniu 29 grudnia 2014 r. wysłał do powoda pismo wzywające go do usunięcia usterek oraz dopełnienia innych warunków umowy, lecz do dnia 28 listopada 2017 r. wynajmujący nie podjął żadnych kroków mających na celu zmianę istniejącego stanu.

Dowód: pismo z dnia 28.11.2017 r. - k.11

Powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty w kwocie 3 330 zł wskazując, że kwota ta stanowi zaległość z tytułu czynszu i należy ją wpłacić w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego pisma.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 1.02.2018 r. z potwierdzeniem nadania – k.16

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne co do kwoty 311 zł.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie miał racji powód domagając się od pozwanego zapłaty czynszu za sierpień 2014 r. i cały wrzesień 2014 r., ponieważ umowa najmu, choć podpisana została 22 sierpnia 2014 r., to wiązała strony od dnia 27 września 2014 r. Powód nie udowodnił zgodnie z przepisem art.6 k.c., z jakich względów domaga się czynszu za grudzień 2017 r. w kwocie 585 zł, tym bardziej, że nie kwestionował 14 – dniowego terminu wypowiedzenia i faktu, że umowa najmu na skutek wypowiedzenia przez pozwanego uległa rozwiązaniu. Kwestie zgodności zapisów umowy w zakresie tego terminu wypowiedzenia z przepisami Kodeksu cywilnego nie była w tej sprawie sporna. Ze stanowiska powoda zaprezentowanego na rozprawie wynikało, że w umowie strony wpisały niższy czynsz w kwocie 800 zł, by powód nie wpłacił wyższego podatku dochodowego z tytułu najmu lokalu, ale w istocie umówiły się na czynsz 1 100 zł (800 zł z umowy plus 300 zł dodatkowo). Powód ustnie zgłosił, że rozszerza żądanie o kwotę 2 134 zł. W myśl przepisu art.193 § 2 ¹ k.p.c. z wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym. Przepis art. 187 stosuje się odpowiednio. Z uwagi na brzmienie powołanego przepisu sąd nie zajmował się rozszerzonym powództwem wobec niezgłoszenia go na piśmie.

Niezależnie od tego, zaskakujące jest uzasadnienie stanowiska powoda co do rozszerzenia powództwa, że celem było płacenie niższego podatku dochodowego, a obecnie usiłował poszukiwać ochrony prawnej w postępowaniu cywilnym, nie przywiązując roli do tego, że ten sam dokument nie może mieć odmiennego znaczenia dla różnych celów, a ponadto, jeśli tak istotnie było, obszedł przepisy podatkowe.

Dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. (art.245 k.p.c.). Sąd oddalił wniosek dowodowy z przesłuchania pozwanego mając na względzie przepis art.299 k.p.c. w zw. z art.247 k.p.c., choć w zakresie tego wniosku stanowisko pełnomocnika pozwanego było sprzeczne w sprzeciwie, bowiem w rubryce Zarzuty wniósł o pominięcie dowodu z przesłuchania pozwanego, natomiast w rubryce Zgłaszany dowód wpisał – Przesłuchanie pozwanego. Nie sposób zaaprobować, by prowadzić dowód z przesłuchania stron celem dokonywania odmiennych ustaleń niż wynikające z dokumentów, bowiem wówczas forma zastrzeżona dla celów dowodowych nie doznaje żadnych ograniczeń i w istocie w procesie nie będzie miała większego znaczenia. O tym też stanowi przepis art.74 k.c. Skoro umowa najmu została sporządzona w formie pisemnej, to należy dokonać interpretacji zgodnie z jej postanowieniami.

Z dowodu w postaci umowy najmu lokalu wynika, że pozwany powinien był wpłacić w okresie najmu lokalu kwotę 30 880 zł (licząc czynsz również za 4 dni września 2014 r. w kwocie 106,67 zł i 373,33 zł za 14 dni grudnia 2017 r.), lecz powód przyznał ostatecznie, że czynsz wyniósł za okres najmu 30 800 zł. Z elektronicznego zestawienia operacji za okres od 1 marca 2014 r. do 20 kwietnia 2018 r. oraz z potwierdzenia wykonania przelewu z dnia 2 maja 2016 r. wynika, że pozwany dokonał na rzecz powoda przelewów z tytułu czynszu na łączną kwotę 30 189 zł. Sąd uznał także za wiarygodne dowody wpłat z dnia 29 sierpnia 2016 r. na kwotę 100 zł oraz z dnia 5 czerwca 2017 r. na kwotę 200 zł, znajdujące się w posiadaniu pozwanego, potwierdzające zapłatę przez pozwanego za powoda należności do Cukierni (...). Powód nie wykazał, ze przekazał kwotę 300 zł na spłatę swoich długów. Zatem łącznie pozwany na rzecz powoda zapłacił 30 489 zł

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego jakoby po stronie powoda istniało zadłużenie z faktur, które pozwany odliczył od swojego zobowiązania. Zwrócić należy uwagę, że faktury (...) z dnia 3 października 2016 r. na kwotę 311,22 zł, (...) z dnia 31 marca 2017 r. na kwotę 189 zł, (...) z dnia 2 października 2017 r. na kwotę 595 zł i (...) z dnia 4 października 2017 r. na kwotę 285,37 zł w każdym przypadku oznaczają termin zapłaty należności z faktur, sposób zapłaty gotówką oraz zawierają adnotacje, że zostały zapłacone. W elektronicznym zestawieniu operacji z dnia 4 października 2016 r. istnieje wprawdzie adnotacja o pomniejszeniu należności za wrzesień 2016 r., lecz w istocie nie sposób jednoznacznie stwierdzić, że przelew dokonany tytułem czynszu w dniu 4 października 2016 r. został pomniejszony o należność wynikającą z faktury (...). Po pierwsze, numer faktury wpisany w opisie operacji jest odmienny niż w fakturze z dnia 3 października 2016 r., jako (...), kwota pomniejszenia przelewu (...) również nie jest tożsama z należnością wynikającą z faktury (...) opiewającą na 311,22 zł. Jeśliby pozwany dokonywał potrącenia należności z faktury (...), to niewątpliwie prawidłowo oznaczyłby w opisie transakcji numer faktury oraz kwotę potrącenia jako 311,22 zł, a nie 311,00. Dowód z pisma pozwanego o rozliczeniu wpłat (k.41 akt sprawy) potwierdza, że należność płacona 4 października 2016 r. nie została pomniejszona o kwotę z faktury (...), ponieważ w piśmie pozwanego o rozliczeniu wpłat pozwany zliczył wartość wyżej opisanych faktur w całości do odliczenia od jego zadłużenia. Gdyby transakcja z 4 października 2016 r. była wynikiem pomniejszenia o należność z faktury (...), wówczas pozwany niewątpliwie wyliczyłby zadłużenie powoda wobec niego na kwotę 1 069,37 zł. Ponadto, skoro pozwany twierdzi, że w/w faktury, które wystawiał na nazwisko powoda, jako nabywcy, nie zostały zapłacone, to adnotacje o sposobie zapłaty nie powinny określać jej, jako (...) i zapłacono, lecz wskazanie, że dokonano potrącenia zgodnie z przepisem art. 499 k.c., bądź pozostaje do zapłaty. Pozwany zaś mógłby je odliczyć od należnego w tych datach czynszu. Pozwany nie wskazał w przelewie z dnia 13 kwietnia 2017 r., że dokonuje potrącenia kwoty 189 zł z faktury z dnia 31 marca 2017 r. Również w przelewie z dnia 3 listopada 2017 r. nie potrącił 80,37 zł, która to pozostawałaby po potrąceniu czynszu za jeden miesiąc, wszak faktury z 2 i 4 października 2017 r. opiewały na łączną kwotę 880,37 zł. Mając na względzie te okoliczności Sąd uznał, że zadłużenie powoda wobec pozwanego z tytułu w/w faktur nie istnieje, ponieważ należności za zakupione towary u pozwanego przez powoda zostały w datach zakupu zapłacone gotówką.

Sąd nie uwzględnił dowodu w postaci rozliczenia zakupów gotówkowych sporządzonego przez powoda dotyczącego kwoty 421 zł. Pozwany z jednej strony zaprzeczał istnieniu zobowiązania po 300 zł miesięcznie wskazanego w tym dowodzie, ale jednocześnie przywiązywał wagę do zapisu o kwocie 421 zł z tytułu zakupów. Pozwany jednak nie przestawił faktury, z której wynikałoby, kiedy powód dokonał zakupów, na taką kwotę i jaka była adnotacja co do sposobu zapłaty. Z tych względów sąd nie wziął tych zapisów odręcznych za wiarygodne. Zauważyć należy też, że strony umówiły się w umowie, że pozwany miał prawo korzystania z mediów, za które będzie ponosił opłaty, jednak żadna ze stron nie zaoferowała dowodów w tym przedmiocie, by zweryfikować to rozliczenie.

Mając na względzie powyższe, skoro pozwany miał wpłacić z tytułu czynszu powodowi kwotę 30 800 zł, a dokonał łącznie wpłat na kwotę 30 189 zł oraz spłacił zobowiązania powoda w kwocie 300 zł, to powinien zapłacić powodowi kwotę 300 zł i tę kwotę sąd zasądził na podstawie art. 659 § 1 k.c.

Sąd nie umorzył postępowania co do kwoty 2 452 zł, o którą powód cofnął pozew, ponieważ nastąpiło to po rozpoczęciu rozprawy, bez zrzeczenia się roszczenia, a pozwany nie wyraził zgody na tę czynność (art.203 § 1 k.p.c.).

Choć powód nie żądał należności z tytułu nieterminowych wpłat czynszu, to zauważyć należy, że istotnie wpłaty te następowały z uchybieniem terminu oznaczonego w umowie najmu, do dnia 14. każdego miesiąca.

O odsetkach ustawowych żądanych przez powoda orzeczono na podstawie art.359 k.c. poczynając od dnia 18 lutego 2018 r. Powód wezwał pozwanego do zapłaty pismem z dnia 1 lutego 2018 r., które nadał 6 lutego 2018 r. W piśmie wyznaczył termin 7 dni od daty otrzymania pisma. Uznać należy, że pismo dotarło do pozwanego 10 lutego 2018 r., a więc termin 7 – dniowy upłynął 17 lutego 2018 r., a więc odsetki należne są od dnia następnego.

Powód wygrał w 9 %, przegrał w 91 %.Powód poniósł koszty 30 zł, pozwany 900 zł kosztów zastępstwa procesowego. Powodowi należą się więc koszty 2,70 zł (9 % x 70 zł), natomiast pozwanemu 819 zł (91 % x 900 zł). Stosunkowo je rozdzielając powód obowiązany jest zapłacić pozwanemu na podstawie art.100 k.p.c. kwotę 816,30 zł tytułem kosztów procesu.