Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2018 r. w G.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) nieruchomości przy ul. (...)-22 w G.

przeciwko K. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7799,36 zł (siedmiu tysięcy siedmiuset dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych i trzydziestu sześciu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a)  964, 16 zł za okres od dnia 1 października 2016 r. do dnia zapłaty,

b)  462, 28 zł za okres od dnia 1 października 2016 r. do dnia zapłaty,

c)  926, 85 zł za okres od dnia 1 października 2016 r. do dnia zapłaty,

d)  1015, 18 zł za okres od dnia 1 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

e)  1060, 89 zł za okres od dnia 1 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

f)  305, 25 zł za okres od dnia 1 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

g)  984, 08 zł za okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

h)  1048, 85 zł za okres od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

i)  1031, 82 zł za okres od dnia 1 marca 2017 r. do dnia zapłaty

II.  odstępuje od obciążania pozwanego kosztami postępowania

I C 942/17

UZASADNIENIE

Powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) nieruchomości przy ul. (...) – 22 w G. wniosła o zasądzenie od pozwanego K. B. kwoty 7799, 36 zł wraz odsetkami ustawowymi od poszczególnych kwot szczegółowo wymienionych w pozwie z tytułu zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną za okres od października 2016 r, do marca 2017 r.

Pozwany w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pierwotnie wniósł o oddalenie powództwa kwestionując roszczenie powoda co do wysokości. Nadto powołał się na swoją trudną sytuację materialną i życiową wnosząc o rozłożenie świadczenia na raty.

Na rozprawie w dniu 19 grudnia 2017 r. pozwany oświadczył, iż nie kwestionuje żądania pozwu co do zasady ani co do wysokości , wnosi jedynie o rozłożenie świadczenia na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr położonego w G., przy ul. (...), a przez to członkiem powodowej wspólnoty mieszkaniowej.

/okoliczność bezsporna/

Łączne zadłużenie pozwanego z tytułu zaliczek na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej oraz kosztów zużycia mediów w okresie wrzesień 2016 - luty 2017 r. wynosi 7799, 36 zł.

/okoliczność bezsporna/

Pozwany ma 23 lata. Lokal mieszkalnym którego dotyczy spor odziedziczył w spadku po ojcu, który zmarł tragicznie w 2013 r. W tamtym czasie pozwany wraz z rodzicami zamieszkiwał w Hiszpanii (od 10 tego roku życia), gdzie chodził do szkoły. Po śmierci ojca pozwany wraz z matką wrócił do Polski. Obecnie nie pracuje, jest na utrzymaniu partnera matki, która również nie osiąga stałych dochodów. Uczy się w szkole średniej dla osób dorosłych. Sytuacja finansowa uniemożliwiła pozwanemu kontynowanie nauki w Hiszpanii i podróże do tego kraju w celu zaliczania kolejnych egzaminów.

Sąd zważył , co następuje:

Powyższy stan faktyczny w zakresie istnienia zadłużenia pozwanego i jego wysokości ostatecznie okazał się bezsporny pomiędzy stronami, ponieważ pozwany na obu wyznaczonych w s prawie rozprawach oświadczył, iż nie kwestionuje powództwa ani co do zasady ani co do wysokości, wnosząc jedynie o rozłożenie zadłużenia raty po 200 zł miesięcznie

Z tych względów sąd oddalił wnioski dowodowe powoda o przesłuchanie świadków i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego .

Z uwagi na niezakwestionowanie twierdzeń pozwanego odnośnie jego sytuacji materialnej i życiowej, Sąd uznał je za bezsporne.

Z uwagi na tak zarysowany przedmiot sporu, w zakresie merytorycznej oceny powództwa wystarczy jedynie wskazać, że jego podstawę prawną stanowił przepis art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, który stanowi, że właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Z kolei zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1. na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym było, iż pozwany okresie, którego dotyczył pozew, był właścicielem spornego lokalu, a zatem zgodnie z cytowanymi przepisami miał obowiązek uiszczać zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz ponosić koszty mediów zużywanych w lokalu.

Sąd, nie negując trudnej sytuacji finansowej pozwanego, nie znalazł podstaw do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Podstawę prawna orzeczenia zgodnego z wnioskiem pozwanego stanowiłby przepis art. 320 k.p.c., który w szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza rozłożenie świadczenia na raty. R. legis wskazanego przepisu zmierza do udzielenia ochrony interesów obu stron, poprzez z jednej strony – umożliwienie pozwanemu dobrowolnej spłaty zadłużenia w dogodnych dla niego odstępcach czasowych i wysokości rat, a z drugiej – wierzycielowi gwarantuje spłatę świadczenia, przy czym wysokość rat nie pozbawi go znaczenia ekonomicznego. Innymi słowy, Sąd orzekając o rozłożeniu świadczenia na raty nie może kierować się wyłącznie sytuacja materialną samego pozwanego, musząc dbać jednocześnie o interes strony powodowej.

Norma z art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego, jakkolwiek znajduje się przepisach procesowych, stanowiąc podstawę tzw. moratorium sędziowskiego, jest przepisem materialnoprawnym, pozwalającym sądowi na modyfikację sposobu i terminu spełnienia świadczenia. Do jej zastosowania może jednak dojść tylko wyjątkowo, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy za tym przemawiają usprawiedliwione okolicznościami faktycznymi interesy obu stron sporu, w ramach zaspokojenia których zobowiązany spełni świadczenie dobrowolnie, chociaż, w na nowo określonym, późniejszym terminie, i w inny sposób, a wierzyciel zyskując zapewnienie dobrowolności ze strony dłużnika, unika konieczności przeprowadzania egzekucji. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 24 marca 2017 r. I ACa 1621

Ochrona strony pozwanej przewidziana przepisem art. 320 KPC nie może być stawiana ponad ochronę strony powodowej; wymaga przy tym również uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym także uzasadnionego interesu powoda. Ponadto wskazać należy, iż celem zastosowania instytucji prawnej z art. 320 KPC jest umożliwienie stronie pozwanej spełnienia świadczenia. W związku z powyższym, strona winna wykazać, iż jest w stanie wypełnić swój obowiązek w terminie wskazanym we wniosku.( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie I Wydział Cywilny z dnia 8 lutego 2017 r. I ACa 923/16)

W ocenie sądu sytuacja materialna pozwanego i jego matki nie dają gwarancji ratalnej spłaty zasądzonej kwoty. Pozwany nie ma obecnie żadnych dochodów, nie pracuje, nie otrzymuje renty i pozostaje de facto na utrzymaniu partnera swojej matki, która również nie osiąga żadnych dochodów. Pozwany, mimo odroczenia rozprawy i pouczenia o konieczności wykazania realnej możliwości spłaty zadłużenia w ratach , nie udowodnił, że taka możliwość rzeczywiście istnieje. Należy zauważyć, że jak wynika z zeznań pozwanego, jedynym źródłem jego utrzymania są dochody partnera jego matki, na którym nie ciąży żaden prawny obowiązek spłaty zadłużenia pozwanego. Pozwany nie wykazał również w żaden sposób, że [partner matki rzeczywiście godzi się przyjąć na siebie zobowiązanie do faktycznej spłaty zadłużenia obciążającego pozwanego.

Z tych względów, nie negując trudnej sytuacji życiowej, w jakiej znalazł się pozwany, Sąd nie znalazł podstaw do rozłożenia świadczenia na raty, uznając, iż uwzględnienie wniosku pozwanego naruszyłoby interesy powoda. Rozłożenie świadczenia na raty spowodowałoby skutek w postaci konieczności wstrzymania biegu odsetek za opóźnienie od daty wyrokowania, nie dając jednocześnie powodowi żadnej gwarancji, że zadłużenie będzie regularnie spłacane.

W punkcie II wyroku. Sąd odstąpił od obciążania pozwanego K. B. kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c. Przepis ten dopuszcza takie rozstrzygnięcie w szczególnie uzasadnionym przypadku, który w ocenie Sądu zachodzi w sprawie niniejszej.

Pozwany jest osobną młodą (ma 23 lata) , która na skutek niezawinionych przez siebie okoliczności (nagła śmierć ojca) znalazła się w trudnej sytuacji życiowej i finansowej. Pozwany nie pracuje i nie osiąga żadnych dochodów. Szanse na znalezienie pracy znacząco zmniejsza mu brak wykształcenia (choćby średniego) spowodowany faktem, iż pozwany od 10 tego roku życia zamieszkiwał w Hiszpanii i tam zdobywał wyksztalcenie. Śmierć ojca i konieczność powrotu do Polski oraz nagłe pogorszenie sytuacji finansowej uniemożliwiły mu ukończenie szkoły w Hiszpanii, a zdanie matury w Polsce z uwagi na niewątpliwe różnice programowe, czy chociażby – jak wskazał pozwany – barierę językową występującą na poziomie bardziej zaawansowanego słownictwa, nie było możliwe dla pozwanego w takim wieku, w jakim maturę zdają uczniowie w Polsce. Dlatego też pozwany dopiero zdobywa wyksztalcenie średnie w szkole dla dorosłych. W dalszym ciągu pozostaje na utrzymaniu matki.

Dalej należy zauważyć, że dochodzone w niniejszym postepowaniu zadłużenie nie wynika z lekkomyślności pozwanego, dokonywanych przez niego nieroztropnie czynności prawnych, takich jak choćby zaciąganie kredytów czy pożyczek. Zadłużenie dotyczy zaległości w opłatach na rzecz wspólnoty mieszkaniowej i związane jest z mieszkaniem, które pozwany nabył w spadku.

Z tych wszystkich względów, zważywszy na młody wiek pozwanego, brak jakichkolwiek dochodów oraz starania o zdobycie wyksztalcenia, a także postawę w toku procesu, którego pozwany w żaden sposób nie starał się utrudniać ani przewlekać, Sąd uznał, że obciążenie go kosztami postepowania w wysokości przekraczającej 2000 zł (1800 zł + 17 zł + 390zl) będzie sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości