Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:01.228]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z 12 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu w sprawie z powództwa I. J. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. o zadośćuczynienie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 60.000 złotych z ustawowymi odsetkami od 12 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 6.617 złotych tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Po drugie oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 29 marca 2014 roku do dnia 11 lipca 2017 roku. Po trzecie nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łowiczu 1.000 złotych tytułem zaliczki, a po czwarte nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łowiczu 297 złotych 93 grosze tytułem wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodziły się obie strony. Powód w swej apelacji zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo, co do odsetek ustawowych od dnia 29 marca 2014 roku do dnia 11 lipca 2017 roku zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię artykułu 481 w związku z 455 kc i błędne przyjęcie, że te odsetki należą się od daty wyrokowania, a nie od 29 marca 2014 roku, to od dnia następnego po wydaniu przez pozwanego decyzji kończącej postępowanie likwidacyjne i wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie odsetek ustawowych od 29 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. Z kolei strona pozwana wyrok zaskarżyła w części, to jest w punkcie 1 ponad kwotę czterdzieści pięć tysięcy, to jest, co do kwoty piętnastu tysięcy z ustawowymi odsetkami od 12 lipca 2017 do dnia zapłaty oraz w zakresie, w jakim orzeka o zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w całości. Punkt 4 w całości. I zarzucono naruszenie przepisów artykułu 233 paragraf 1 kpc, również w związku z artykułem 278 kpc. Zarzuty te sprowadzają się do poczynienia błędnych ustaleń, że poszkodowany nie przyczynił się do powstania szkody. Zarzucono naruszenie artykułu 415 w związku z artykułem 50 ustęp 1 Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych przez błędną wykładnię i ustalenie winy ubezpieczonego za powstanie przedmiotowej szkody w całości, podczas, gdy również zaniechanie powoda było przyczyną powstania szkody; 362 Kodeksu cywilnego przez niezastosowanie i nieograniczenie odpowiedzialności ubezpieczeniowej strony pozwanej, podczas, gdy poszkodowany przyczynił się do powstania szkody przez wykonywanie pracy w postaci zbierania pociętego drzewa w pobliżu pracującej pilarki łańcuchowej przy jednoczesnej możliwości wykonania tej pracy po zakończeniu pracy pilarza oraz przy jednoczesnym wykonywaniu tej pracy bez żadnych środków ochrony indywidualnej, to jest odzieży ochronnej, okularów ochronnych. Sąd..., a w oparciu, w oparciu o te zarzuty wnosiło się o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz rozliczenie kosztów procesu według zasad odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. W przedmiotowej sprawie główną oś sporu stanowiła kwestia przyczynienia się powoda do spowodowania wypadku oraz rozłożenia odpowiedzialności za szkodę będącej przedmiotem niniejszego postępowania, która w ocenie apelującego ubezpieczyciela była dokonana przez Sąd I Instancji niewłaściwie, albowiem nie uwzględniała zaniedbań w zakresie nieużycia do pracy odzieży ochronnej i okularów. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, co do przebiegu zdarzenia. Ustalenia te nie były kwestionowane przez strony. Nie można podzielić zarzutu naruszenia przepisu artykułu 233 paragraf 1 kpc. Wbrew twierdzeniu skarżącego ustalenia te są logiczne, przekonujące i w pełni zasługują na aprobatę. Zarzut ten w istocie sprowadza się do naruszenia artykułu 362 kc poprzez nieprzyjęcie przyczynienia powoda do szkody. Zarzut 231 w związku z artykułem 278 kpc jest niezrozumiały, nie wiadomo bowiem, jakie domniemanie faktyczne miałoby być wywiedzione z opinii biegłego zwłaszcza, co do przyczynienia się powoda do szkody. Wskazać bowiem należy, że w niekwestionowanej opinii biegła wprost stwierdziła, że wypadek miał charakter losowy i formalnie nie naruszono przepisów BHP, a poszkodowany nie miał na niego wpływu. Przywołane w apelacji orzeczenia dotyczą diametralnie odmiennych stanów faktycznych. Przypomnieć należy, że z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika brak wiedzy powoda o stanie piły, łańcucha oraz rola pomocnicza sprowadzająca się jedynie do odnoszenia pociętego drewna. Z prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd I Instancji wywiódł w pełni właściwe wnioski sprowadzające się do konkluzji o braku przyczynienia się powoda do powstania szkody. Na tej płaszczyźnie przypomnienia wymaga, iż z mocy artykułu 6 kc ciężar dowodu w zakresie wykazania przyczynienia się poszkodowanego do szkody spoczywał na pozwanym. Skoro bowiem na tym twierdzeniu Zakład (...) opierał swoją obronę przed dochodzonym roszczeniem to na nim, a nie na powodzie spoczywał ciężar wykazania okoliczności ograniczających jego obowiązek naprawienia szkody. Zgodnie z artykułem 362 kc, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Podkreślić należy, iż przy odpowiedzialności na zasadzie ryzyka do zastosowania artykułu 362 Kodeksu cywilnego obok wymagania adekwatnego związku przyczynowego wystarcza obiektywna nieprawidłowość zachowania się poszkodowanego. Dokonując oceny zarzutu naruszenia artykułu 362 kc jeszcze raz należy odnieść się do niekwestionowania opinii biegłej, gdzie stwierdzono o braku obowiązkowych standardów BHP w rolnictwie indywidualnym i o charakterze losowym wypadku, na który poszkodowany nie miał żadnego wpływu. W tym stanie rzeczy nie miał racji bytu zgłoszonego przez pozwanego zarzut naruszenia artykułu 362 kc. Dlatego też apelacja pozwanego z mocy artykułu 385 kpc podlega oddaleniu. Apelacja powoda w całości podlega uwzględnieniu. Apelacja ta dotyczy ustalenia daty początkowej odsetek od zadośćuczynienia. Sąd I Instancji nie ustrzegł się istotnego uchybienia przepisom prawa materialnego poprzez nieprawidłowe oznaczenie terminu początkowego biegu odsetek od zasądzonego świadczenia i w tym zakresie zaskarżone rozstrzygnięcie podlegać musiało zmianie. Przede wszystkim przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią artykułu 481 paragraf 1 kc wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W myśl artykułu 455 kc, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W rozpoznawanej sprawie jak ustalono powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 18 stycznia 2014 roku żądając 150.000 złotych zadośćuczynienia. W dniu 28 marca 2014 roku pozwany uznał w części żądanie, lecz w pozostałym zakresie odmówił zapłaty zadośćuczynienia odsyłając poszkodowanego na drogę sądową. Skoro tak, to pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie dochodzonego zadośćuczynienia od dnia 29 marca 2014 roku. Nie ulega wątpliwości, że w dacie zgłoszenia żądania, to jest w styczniu 2014 roku, a więc po dwóch latach od wypadku pozwany, jako profesjonalista na rynku ubezpieczeń mógł oszacować kwotę należnego zadośćuczynienia. W tym czasie było wiadomym, że powód w wypadku stracił oko, że potrzebuje epiprotezy ocznej oraz jak przebiegał proces leczenia, z jakimi komplikacjami, jakich poszkodowany doznał cierpień. Postępowanie przed Sądem jedynie w sposób sformalizowany oceniło zakres cierpień powoda. Pozwany mógł to we własnym zakresie ustalić w dacie zgłoszenia szkody. Dlatego też nie można podzielić oceny Sądu Rejonowego w tym zakresie. Byłaby to akceptacja praktyk zmierzających do przewlekania z wypłaceniem należnych świadczeń poszkodowanym. Podnieść należy, że pozwany nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności szczególnych uzasadniających przedłużenie postępowania likwidacyjnego. Uznał jedynie żądanie za wygórowane. Aktualnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i Sądów powszechnych nie istnieje już wątpliwość, że wymagane zadośćuczynienie z artykułu 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnego i związany z nim obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie przypadają na dzień doręczenia dłużnikowi wezwania do zapłaty przed wytoczeniem powództwa, albo odpisu pozwu. Wszystkie te uwagi powodują, iż Sąd Okręgowy z mocy artykułu 386 paragraf 1 kpc dokonał zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie ustalenia daty początkowej biegu odsetek. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie artykułu 98 paragraf 1 kpc w związku z artykułem 391 paragraf 1 kpc przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyły się: opłata powoda od apelacji osiemset pięćdziesiąt cztery, wynagrodzenie pełnomocnika za jego apelację w kwocie 1.800 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika za reprezentowanie powoda w zakresie apelacji pozwanego również w kwocie 1.800 złotych. W sumie stanowi to kwotę 4.454 złote. Należy uwzględnić fakt, że w postępowaniu zostały rozpoznane dwie apelacje. Obie na niekorzyść strony pozwanej, a strona powodowa była reprezentowana, co do tych obu apelacji przez profesjonalnego pełnomocnika.

[koniec 00:13:55.032]