Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2016 roku w L.

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlano – Produkcyjnemu Spółdzielni (...) w B.

o zapłatę 3.690,01 złotych wraz z odsetkami ustawowymi

na skutek apelacji powoda B. B. od wyroku z dnia 26 lutego 2016 roku w sprawie VIII GC 1816/14 Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku

I. oddala apelację

II. zasądza od powoda B. B. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Budowlano – Produkcyjnego Spółdzielni (...) w B. kwotę 600 (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO P. G.

IX Ga 280/16

UZASADNIENIE

Powództwo dotyczyło zasądzenia od pozwanego Przedsiębiorstwa Budowlano-Produkcyjnego Spółdzielnia (...) na rzecz B. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) kwoty 3.690,01 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączyła umowa nr (...) zawarta w dniu 10 października 2013 roku, w której postanowiono o poddaniu sporów mogących powstać w związku z wykonaniem umowy pod sąd właściwy dla pozwanego. Dnia 27 lutego 2013 roku powód, prowadzący działalność gospodarczą do nazwą (...), wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 168.254,78 zł z terminem płatności 10 styczeń 2014 roku na podstawie umowy oraz faktycznie wykonanych usług, pomniejszoną o wpłaconą zaliczkę. Pozwany zapłacił kwotę 100.000 zł dnia 15 stycznia 2014 roku oraz kwotę 64.564,77 zł dnia 17 stycznia 2014 roku. Nie uiścił jednak pełnej kwoty. Brakująca kwota to 3.690,01 zł

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił powództwo prawie w całości. Jako przesłanki swojego rozstrzygnięcia wskazał, że strony sporu były przedsiębiorcami. W dniu 10 października 2013 roku strony sporu zawarły umowę nr (...) której przedmiotem była dostawa przez powoda B. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...), obiektu kontenerowego typu K9N według oferty wykonawcy (...) i rysunku LM 123a/13 wraz z montażem na zmówienie pozwanej Przedsiębiorstwa Budowlano - Produkcyjnego Spółdzielni (...) w B.. Zakres przedmiotu umowy obejmował montaż elementów wyposażenia dodatkowego takich jak pojemniki na papier, suszarki. Elementy dodatkowe miały być dostarczone wykonawcy do dnia zakończenia montażu. Montaż osprzętu dodatkowego nie mógł wiązać się z prowadzeniem dodatkowych instalacji (§ 1 pkt 1e umowy). Projekt kontenera sporządzony został przed zawarciem w/w umowy przez firmę powoda w oparciu o dostarczony powodowi przez pozwaną program funkcyjno - użytkowy, stanowiący załącznik nr 1 do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dotyczących Modernizacji zaplecza piłkarskiego (...) "TOP-54" przy ul. (...) w B. w formule "zaprojektuj i wybuduj". Program funkcyjno - użytkowy przewidywał jako wyposażenie uzupełniające (str. 3 pkt 1.3, str.19 specyfikacji) suszarki do rąk (4 szt.) i suszarki do włosów (8 szt.). Kontener wykonany przez powoda miał być kompletny. Miał posiadać instalację elektryczną w pełnym zakresie, aby mogły być zamontowane wszystkie elementy wyposażenia dodatkowego. Na rysunku LM 123a/13 miejsca montażu suszarek oznaczone zostały mocowo tj. 2kw. Pod dostarczeniu kontenera okazało się, iż powód przy produkcji nie wykonał stosownych wyjść na podłączenie suszarek do włosów i do rąk. W wyniku uzgodnień ustnych strony postanowiły, że powód uzupełni instalację elektryczną w taki sposób, aby możliwa była instalacja suszarek do rąk i do włosów. W dniach 5 i 10 grudnia 2013 roku pozwany zakupił suszarki do włosów oraz suszarki do rąk i przed dniem 20 grudnia 2013 roku dostarczył je pracownikom powoda. Pismem z dnia 19 grudnia 2013 roku pozwana powołując się na § 1 pkt 1e umowy przypominała powodowi o montażu wyposażenia dodatkowego tj. suszarek do rąk i włosów. W dniu 20 grudnia 2013 roku odbył się odbiór kontenera, co zostało potwierdzone dwoma dokumentami. W protokole odbioru z dnia 20 grudnia 2013r. zawierającym logo firmy powoda na jako uwaga zamawiającego figuruje adnotacja: "Wykonawca w terminie do dnia 10.01.2014r. wyk. inst. elekt. zasilającą do suszarek elek. do rąk i włosów i dokona ich montażu na ścianach. Suszarki przekaże zamawiający." Protokół został podpisany przez A. B. (1) - przedstawiciela powoda i B. R. - prezes zarządu pozwanej. Również w drugim protokole podpisanym przez przedstawicieli (...) A. P., A. C. oraz przedstawiciela powoda A. B. (1) jako uwagę w/w komisji wskazano, iż " Firma (...) w terminie do dnia 10.01.2014r. dokona montażu instalacji elektrycznej zasilającej do rąk i włosów i montażu w/w urządzeń" . W dniu 27 grudnia 2013 roku powód wystawił na pozwaną fakturę VAT nr (...) na kwotę 168.254,78 zł, z terminem płatności do dnia 10 stycznia 2014 roku, za wykonanie warsztatowe obiektu kontenerowego typu K9N zgodnie z umową nr (...) i ofertą nr (...)/144d/2013 (faktura VAT produkcyjna (...)1/12/2013 k.15). W nawiązaniu do pisma z dnia 19 grudnia 2013 roku, pracownik powoda Ł. M., w piśmie z dnia 7 stycznia 2014 roku, oświadczył, że firma powoda wykonała swoje prace zgodnie z umową oraz ustaleniami pomiędzy stronami. Wskazał, że istnieje możliwość dostosowania instalacji elektrycznej do potrzeb pozwanej. Koszt dostosowania instalacji wraz z dojazdem i pracą dwóch ludzi wyniesie 4.700 zł netto . Z kolei pozwana, pismem z dnia 8 stycznia 2014 roku, wezwała powoda do montażu i wykonania instalacji elektrycznej zasilającej suszarki elektryczne do rąk i włosów zgodnie zapisem protokołu odbioru z dnia 20 grudnia 2013 roku i wcześniejszymi uzgodnieniami telefonicznym. Jednocześnie oświadczyła, że w przypadku nie wykonania tych prac przez powoda do dnia 10 stycznia 2014 roku wykona je we własnym zakresie, a kwotę 4700 zł potrąci z faktury końcowej powoda .

W odpowiedzi z dnia 9 stycznia 2014 roku powód przyznał, że umowa obejmowała montaż dostarczonych przez pozwaną elementów wyposażenia dodatkowego takich jak suszarki, jednakże montaż ten miał się nie wiązać z prowadzeniem dodatkowej instalacji elektrycznej. W ramach dobrej współpracy zaproponował podział kosztów dostosowywania instalacji elektrycznej pod montaż suszarek po 2.350 netto dla każdej ze stron. Pozwana wykonała we własnym zakresie instalację elektryczną pod suszarki do rąk i włosów wraz z ich montażem, o czym poinformowała powoda w piśmie z dnia 9 stycznia 2014r. W kolejnym piśmie z tego dnia oświadczyła, że potrąci kwotę 3.000 zł netto stanowiącą koszty dodatkowej instalacji elektrycznej z faktury końcowej powoda. W dniu 15 stycznia 2014 roku pozwana wystawiła na powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.690 zł tytułem wykonania instalacji elektrycznej pod suszarki i montaż suszarek zg z L.Dz. (...), którą przesłała powodowi . Powód zwrócił pozwanej przedmiotową fakturę VAT. W piśmie z dnia 24 stycznia 2014 roku pozwana poinformowała powoda, że wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku z uwagi na nienależyte wykonanie przedmiotu umowy. W zakresie powoda było wykonanie instalacji elektrycznej w taki sposób, aby istniała możliwość podłączenia do niej suszarek do rąk w ilości 4 szt. oraz suszarek do włosów w ilości 8 szt. Instalacja pod te urządzenia nie została wykonana. W odpowiedzi z dnia 27 stycznia 2014 roku powód oświadczył, że faktura VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku została wystawiona bezpodstawnie. Obiekt kontenerowy został postawiony zgodnie z zapisami umowy (...). Pozwana zaakceptowała ofertę (...) i rysunek LM 123a/13 na których wyraźnie zaznaczona była ilość instalacji oraz ich rozmieszczenie. W związku z powyższym wykonanie instalacji dodatkowej nie leżało po stronie powoda . W ślad za pismem z dnia 24 stycznia 2014 roku pozwana ponownie przesłała powodowi fakturę VAT nr (...). Na poczet faktury VAT nr (...) wystawionej na kwotę 168.254,78 zł pozwana wpłaciła kwotę 100.000 zł w dniu 15 stycznia 2014 roku oraz kwotę 64.564,77 zł w dniu 17 stycznia 2014 roku. Nie uiściła jednak pełnej kwoty. Brakująca kwota to 3.690,01 zł.

W toku sporu, w dniu 25 czerwca 2015 roku pozwana wysłała pocztą do powoda oświadczenie o potrąceniu jej wymagalnej wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku na kwotę 3.690 zł z wierzytelnością powoda wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 20 grudnia 2013 roku na kwotę 168.254,78 zł. Do oświadczenia pozwana załączyła obie faktury VAT oraz polecenie księgowania nr (...). Powód otrzymał oświadczenie pozwanej o potrąceniu w dniu 30 czerwca 2015 roku .

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności powołanych wyżej oraz na podstawie dowodów osobowych w postaci zeznań świadków : T. K. (k.154v - 155), A. P. (k.155), A. C. (k.155v - 156), B. W. (k.156 - 156v), Ł. M. (k.218 - 218v), A. B. (2) (k.223) oraz zeznań reprezentanta pozwanej B. R. (k.232v - 233v).

Dokumenty prywatne przedłożone przez strony Sąd uznał za miarodajne dla ustaleń stanu faktycznego w zakresie określonym przepisem art. 245 k.p.c.

Sąd dał wiarę w całości relacjom świadków T. K., A. P., A. C. i B. W., bowiem są spójne i korelują z dokumentami zgromadzonymi w sprawie.

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka Ł. M. w części gdzie podał, że w jego ofercie oraz rysunku wysłanym do (...) nie było informacji dotyczących dodatkowych instalacji elektrycznych zasilających urządzenia dodatkowe; na rysunku nie była zaznaczona instalacja dodatkowa; obiekt został sporządzony zgodnie z zapisami umowy, oferty oraz rysunkiem. Sąd odmówił wiary także zeznaniom świadka A. B. (2) w części w której twierdził, że instalacji elektrycznej pod suszarki nie było w ofercie; w protokołach odbioru nie zobowiązał się do tego, że zostanie doprowadzony prąd do suszarek.

Relacje tych świadków są sprzeczne z zeznaniami T. K., B. W. i B. R. oraz z dokumentami w postaci Programu funkcjonalno - użytkowego, będącego załącznikiem do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia i rysunku LM 123a/13. Świadek T. K. zeznał, że oferta została sporządzona na podstawie przesłanej powodowi Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia; wynikało z niej, że obiekt ma być wyposażony w suszarki do rąk i włosów; suszarki zostały dostarczone na budowę. Natomiast świadek B. W. zeznał, że instalację pod suszarki miała wykonać firma (...); z projektu wynikało, że suszarki miały być zamontowane w trzech miejscach, które na projekcie były oznaczone mocowo - 2 kw. Z kolei B. R. zeznał, że powód miał wykonać zaplecze sportowe z kontenerów kompleksowo, wraz kompletną instalacją sanitarną i elektryczną. W trakcie montażu kontenerów pozwana zorientowała się, że nie ma instalacji elektrycznej pod suszarki; na zapytanie pozwanej dlaczego nie ma kabli do podłączenia suszarek, brygadzista powoda A. B. (2) odpowiedział, że są w trakcie montażu i kable będą zamontowane; tego samego dnia lub następnego suszarki zostały dostarczone na budowę; w trakcie odbioru poruszono kwestie suszarek, dlaczego nie są zamontowane; brygadzista po kontakcie z Ł. M. z firmy (...) stwierdził, że będą zamontowane do 10 stycznia i zostało to wpisane w protokole odbioru. Natomiast dostarczony powodowi przez pozwaną program funkcyjno - użytkowy, stanowiący załącznik nr 1 do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dotyczących Modernizacji zaplecza piłkarskiego (...) "top-54" przy ul. (...) w B. w formie "zaprojektuj i wybuduj" przewidywał jako wyposażenie uzupełniające (str.3 pkt 1.3, str.19 specyfikacji) suszarki do rąk (4 szt.) i suszarki do włosów (8 szt.). Zatem, projekt instalacji elektrycznej sporządzony przez powoda miał być tak skonstruowany aby wszystkie elementy wyposażenia dodatkowego mogły być zamontowane bez konieczności prowadzenia dodatkowych instalacji. Z rysunku LM 123a/13 stanowiącego element umowy stron wynika, iż zawiera on miejsca mocowania suszarek do włosów i rąk, co potwierdził także świadek B. W..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył co następuje: powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu w prawie całości. Łączącą strony umowę nr (...) z dnia 10 października 2013 roku należy zakwalifikować jako umowę o dzieło - art.627 k.c., a nie umowę o roboty budowane - art. 647k.c., bowiem przedmiotem umowy stron było wykonanie obiektu kontenerowego nie związanego trwale z gruntem. Pojęcie robót budowlanych zdefiniowane jest w art. 3 pkt 7 Prawa budowlanego. W myśl tego przepisu przez robotę budowlaną należy rozumieć prace polegające na montażu, modernizacji, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz obiekt małej architektury. Z kolei przez pojęcie budynku ustawodawca rozumie taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zdaniem Sądu, umowa stron obejmowała wykonanie przez powoda instalacji elektrycznej w pełnym zakresie, a więc także instalacji pod suszarki, bowiem program funkcyjno - użytkowy, stanowiący załącznik nr 1 do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dotyczących Modernizacji zaplecza piłkarskiego (...) "top-54" przy ul. (...) w B. w formie "zaprojektuj i wybuduj", na podstawie którego powód opracował ofertę i rysunek LM 123a/13, przewidywał jako wyposażenie uzupełniające (str.3 pkt 1.3, str.19 specyfikacji) suszarki do rąk (4 szt.) i suszarki do włosów (8 szt.). Ponadto, na rysunku LM 123a/13 zostały oznaczone mocowo trzy miejsca montażu suszarek. Zatem uznać należy, że instalacja elektryczna doprowadzająca prąd do tych suszarek nie była instalacją dodatkową, za które powodowi należy się dodatkowe wynagrodzenie lecz instalacją przewidzianą w projekcie, która miała być doprowadzona do suszarek w ramach umowy z dnia 10 października 2013 roku.

W sprawie bezsporne jest, iż powód w dniu odbioru przedmiotu umowy nie wykonał instalacji elektrycznej do suszarek oraz nie dokonał montażu suszarek do rąk i włosów pomimo, iż te suszarki zostały dostarczone powodowi przed dniem odbioru robót. W obu protokołach odbioru z dnia 20 grudnia 2013 roku powód zobowiązał się do wykonania instalacji elektrycznej zasilającej suszarki do rąk i włosów oraz dokonania ich montażu do dnia 10 stycznia 2014 roku. Wobec czego Sąd uznał, że pozwana w dniu 20 grudnia 2013 roku odebrała przedmiot umowy z zastrzeżeniami. W sprawie poza sporem jest, iż pozwana w terminie do dnia 10 stycznia 2014 roku nie wykonała instalacji elektrycznej zasilającej suszarki do rąk i włosów oraz nie dokonała montażu suszarek. Zatem, pozwana nienależycie wykonała umowę z dnia 10 października 2013 roku.

Zgodnie z treścią art.471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązana, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wierzyciel występując z roszczeniem odszkodowawczym powinien więc udowodnić: 1) istnienie i rozmiar szkody, 2) fakt, że szkoda powstała w wyniku nienależytego wykonania umowy przez pozwanego, 3) związek przyczynowy między nienależytym wykonaniem umowy a szkodą. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Dłużnik zaś, aby uwolnić się od odpowiedzialności powinien wykazać, że nienależyte wykonanie przez niego umowy było następstwem okoliczności za które nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie do treści art. 361 § 2 k.c. szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo na pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans). Stratą jest pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów albo na przybyciu pasywów.

Na kanwie niniejszej sprawy pozwana niewątpliwie poniosła szkodę, albowiem w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez powoda zmuszona była do poniesienia kosztów związanych z wykonaniem instalacji elektrycznej zasilającej suszarki do rąk i włosów oraz montażem suszarek. Wysokość szkody pozwanej wynosi 3.690 zł i została przez nią wykazana fakturą VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku. Pomiędzy nienależytym wykonaniem umowy przez powoda a poniesioną przez pozwaną szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Zgodnie z treścią art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydał wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Zdaniem Sądu, pozwana wykazała, iż roszczenie powoda w zasadzie nie istnieje, z uwagi na dokonane potrącenie w toku niniejszego postępowania. Pozwana bowiem w dniu 25 czerwca 2015 roku wysłała powodowi drogą pocztową oświadczenie o potrąceniu jej wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku na kwotę 3.690 zł z wierzytelnością powoda wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 20 grudnia 2013 roku na kwotę 168.254,78 zł, z której do zapłaty pozostała kwota 3.690,01 zł. Powód otrzymał oświadczenie pozwanej o potrąceniu w dniu 30 czerwca 2015 roku.

Zgodnie z art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przez sądem lub innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W ocenie Sądu, materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie pozwala przyjąć, że potrącenie jakiego dokonała pozwana nastąpiło ze skutkiem prawnym. Nie ulega wątpliwości, iż wierzytelności obu stron są wymagalne, jednorodzajowe i dotyczą świadczenia pieniężnego, a zatem mogą być przedmiotem potrącenia.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu ciąży na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwana udowodniła fakt posiadania wierzytelności przysługującej jej względem powoda jak i również jej wysokość.

Zdaniem Sądu, oświadczenia pozwanej o potrąceniu jej wierzytelności z wierzytelnością powoda dochodzoną niniejszym pozwem wywarło zamierzony skutek tj. doszło do wzajemnego umorzenia się wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej, czyli pozwanej. Zatem, z faktury VAT nr (...) z dnia 27 grudnia 2013 roku wystawionej przez powoda pozostała do zapłaty kwota 0,1 zł.

W tym stanie rzeczy Sąd na mocy art. 627 k.c. w zw. z art. 498 k.c. orzekł w punkcie I sentencji.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 zdanie pierwsze art. 481 k.c.).

Od dochodzonej pozwem kwoty powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Wobec czego, w zakresie roszczenia odsetkowego Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zdanie drugie. Powód przegrał niniejszą sprawę prawie w całości, wobec czego Sąd obciążył powoda wszystkimi kosztami procesu poniesionymi przez pozwaną. Wynoszą one kwotę 617 zł i obejmują: koszty zastępstwa prawnego w kwocie 600 zł - § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz.1394 ze zm.), wydatek w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Ponadto na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010r. Nr 90 poz.594 ze zm.) Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 119,10 zł tymczasowo wyłożoną z sum budżetowych na koszty stawiennictwa świadka.

W apelacji powód zaskarżył ten wyrok w całości i wnosił o jego zmianę i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 3.690 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi rejonowemu, zarzucając :

1. naruszenie prawa procesowego:

- art. 233 § l kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez naruszenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie poprzez brak wszechstronnego rozważenia całości zgromadzonego w sprawie
materiału dowodowego, w szczególności w postaci zeznań świadka Ł. M. w zakresie w jakim opisał przebieg współpracy pomiędzy stronami oraz poczynione ustalenia stron, w szczególności co do wyłączenia z zakresu robót zleconych do wykonania powodowi pracy polegającej na wykonaniu dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki - co skutkowało bezzasadną odmową przyznania waloru wiarygodności zeznaniom tegoż świadka, pomimo tego że zeznania te były spójne, logiczne i konsekwentne oraz znajdowały pokrycie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w postaci umowy (...) oraz oferty (...)/144d/2013 i rysunku (...), które stanowiły załączniki do umowy łączącej strony oraz w treści zeznań świadka A. B. (2);

- poprzez bezzasadne nie uwzględnienie treści zeznań świadka: A. B. (2) w zakresie w jakim potwierdził, iż instalacji elektrycznej pod suszarki nie było w ofercie powoda, co skutkowało bezzasadną odmową przyznania waloru wiarygodności zeznaniom tegoż świadka, pomimo tego że zeznania te były spójne, logiczne i konsekwentne oraz znajdowały pokrycie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w postaci umowy (...) oraz oferty (...)/144d/2013 i rysunku (...), które stanowiły załączniki do umowy łączącej strony oraz w treści zeznań świadka Ł. M.;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w przyznaniu przymiotu wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadków T. K., A. P., A. C., B. W., B. R. bez wskazania przyczyn z powodu których Sąd I instancji w całości dał wiarę relacjom tychże świadków i reprezentanta pozwanej, pomimo tego że wskazani świadkowie nic znali treści umowy łączącej strony, a mimo tego złożyli zeznania nt. zakresu prac zleconych powodowi do wykonania, w szczególności co do jakoby istnienia po stronie powoda obowiązku wykonania dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki; jak również poprzez niesłuszne danie wiary relacjom tychże świadków i reprezentanta pozwanej przez Sąd I instancji, pomimo tego, że świadkowie zeznawali odmiennie co do tej samej okoliczności, a mianowicie świadek B. W. zeznał, iż powód zobowiązał się do wykonania dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki już w umowie łączącej strony, z kolei świadek A. C. stwierdziła, iż dopiero w jednym z protokołów odbioru powód zobowiązał się do zamontowania tejże instalacji;

- poprzez pominięcie w swych rozważaniach treści umowy z dnia 10.10.2013 r. nr (...) łączącej strony, a w szczególności § l pkt. e. tejże umowy, co skutkowało bezzasadnym pominięciem faktu, iż strony wspólnie uzgodniły, by zakresem umowy objąć wyłącznie montaż (dostarczonych przez Zamawiającego) elementów wyposażenia dodatkowego takich jak pojemniki na papier, suszarki - bez prowadzenia dodatkowej instalacji pod wskazane urządzenia; jak również z pominięciem faktu, iż strony zgodnie postanowiły, że montaż osprzętu dodatkowego nie może wiązać się z prowadzeniem dodatkowych instalacji;

- nadto poprzez błędną interpretację treści załączników do umowy łączącej strony w postaci oferty (...)/144d/2013 i rysunku LM 123a/13, co skutkowało wyprowadzeniem błędnych wniosków w oparciu o treść tychże dokumentów i niesłuszne przyjęcie jakoby umowa stron obejmowała wykonanie przez powoda instalacji elektrycznej w pełnym zakresie, podczas gdy zarówno z umowy, jak i załączników do tejże wynikał wniosek przeciwny;

- poprzez całkowite pominięcie w swych rozważaniach treści pism pracownika powoda (a to świadka Ł. M.) kierowanych do pozwanej, kolejno z dnia 7.01.2014 r., jak również z dnia 9.01.2014., w których przedstawiciel powoda jednoznacznie zaprzeczał jakoby strony kiedykolwiek umówiły się, by zakresem prac zleconych powodowi objąć jakoby dodatkową instalację elektryczną pod urządzenia dodatkowe - pomimo tego, że powód ani w umowie ani w protokole odbioru z dnia 20.12.2013 r. nie zobowiązał się do wykonania tejże dodatkowej instalacji elektrycznej;

- nadto poprzez bezzasadne uznanie, jakoby powód zobowiązał się do wykonania dodatkowej instalacji elektrycznej pod dodatkowe urządzenia w kontenerze w oparciu o protokół odbioru z dnia 20.12.2013r., mimo że zobowiązanie w tym zakresie nie istniało, bowiem zostało 1-stronnie wpisane do tegoż protokołu przez przedstawiciela pozwanej bez uzgodnienia z uprawnionym pracownikiem powoda w tym zakresie;

- art 207 § 3 i § 6 kpc w zw. z art. 503 § l kpc poprzez niesłuszne uwzględnienie spóźnionych wniosków dowodowych pozwanego w postaci zeznań świadków A. P., A. C., B. W., albowiem pozwany nie wskazał przyczyn, z powodu których nie zgłosił tychże wniosków dowodowych już w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 11.07.2014 r., lecz dopiero w piśmie z dnia 11.05.2015 r. przy jednoczesnym braku uprawdopodobnienia przez pozwanego m.in., że nie zgłosił tychże wniosków dowodowych w sprzeciwie bez swej winy, czy też że występują jakiekolwiek inne okoliczności wyjątkowe, które by miały uzasadniać późniejsze naprowadzenie tychże wniosków;

- art. 328 § 2 kpc poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku szczegółowych przyczyn, dla których Sąd odmówił dania wiary zeznaniom świadków: Ł. M. i A. B. (2), poprzestając jedynie na stwierdzeniu, iż są one sprzeczne z zeznaniami świadków T. K., A. P., A. C., B. W. i przedstawiciela pozwanej, tj. B. R. - bez wskazania jakim konkretnie zasadom logicznego rozumowania uchybili wskazani świadkowie, co uniemożliwia kontrolę instancyjną w tym zakresie;

- poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd dał wiarę zeznaniom świadków T. K., A. P., A. C., B. W. i przedstawiciela pozwanej, tj. B. R., co uniemożliwia kontrolę instancyjną w tym zakresie;

- art. 253 kpc poprzez niesłuszne uznanie protokołu odbioru z dnia 20.12.2013 r. za autentyczny w części w jakiej - bez uzgodnienia z uprawnionych pracownikiem powoda - został dopisany fragment tekstu w postaci: „wykonawca w terminie do dn. 10.01.2014 r. wykona instalację elektryczną do suszarek elektrycznych do rąk i włosów i dokona montażu w/w urządzeń - pomimo tego, że treść i forma tegoż tekstu oraz okoliczności jego złożenia, a w szczególności fakt, iż tekst ten został uzupełniony 1-stronnie przez pozwaną bez wiedzy i zgody uprawnionego przedstawiciela powoda, winien skutkować odmową przyznania waloru wiarygodności protokołowi odbioru z dnia 20.12.2013 r., a tym samym nie może on stanowić skutecznego źródła powstania jakiegokolwiek dodatkowego zobowiązania po stronie powoda, przy jednoczesnym uznaniu, iż pozwany nie wykazał prawdziwości wskazanego pisma, pomimo ciążącego na nim ciężaru dowodu w tym zakresie;

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie:

-

poprzez niesłuszne przyjęcie jakoby strony wspólnie uzgodniły, by zakresem umowy objąć wykonanie dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki i inne urządzenia dodatkowe dostarczone przez pozwaną, podczas gdy strony ustaliły, iż powód jedynie zamontuje w/w urządzenia dodatkowe (dostarczone przez pozwaną) pod warunkiem, że nie będzie to wymagało prowadzenia dodatkowej instalacji pod wskazane urządzenia;

-

jak również poprzez bezpodstawne pominięcie faktu, iż strony zgodnie postanowiły, że montaż osprzętu dodatkowego nie może wiązać się z prowadzeniem dodatkowych instalacji;

-

nadto poprzez niesłuszne przyjęcie jakoby powód skutecznie zobowiązał się do wykonania dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki w oparciu o protokół odbioru z dnia 20.12,2013 r.

3. naruszenie prawa materialnego:

- art. 65 § l i 2 kc w zw. z art. 627 kc poprzez ich nie zastosowanie i błędne przyjęcie jakoby strony wspólnie uzgodniły, by zakresem umowy objąć wykonanie dodatkowej instalacji elektrycznej pod suszarki i inne urządzenia dodatkowe dostarczone przez pozwaną, podczas gdy zamiarem stron było objęcie zakresem swej współpracy li tylko montażu osprzętu dodatkowego, który nie skutkował by koniecznością prowadzenia dodatkowych instalacji (włącznie z elektrycznymi);

- art. 498 kc i 499 kc poprzez ich błędną wykładnię i niesłuszne przyjęcie, iż pozwana jakoby dokonała skutecznego potrącenia należnej jej od powoda kwoty, mimo iż pozwana nie wykazała okoliczności skutecznego złożenia powodowi stosownego oświadczenia w tym zakresie, w szczególności wobec faktu złożenia tegoż oświadczenia przez osobę nieuprawnioną na ręce osoby nieuprawnionej do odbioru tego typu oświadczenia materialno-prawnego; jak również pozwana nie skonkretyzowała w sposób przewidziany prawem wierzytelności, którą Sąd bezzasadnie przyjął do potrącenia, nie wskazując konkretnego tytułu oraz wymagalności tejże.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja, w świetle podnoszonych w niej zarzutów, nie prowadziła do uwzględnienia sformułowanych w niej wniosków.

Za prawidłowe uznał Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego. Podziela również dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną ustalonych okoliczności faktycznych.

Odnosząc się do pierwszego z podniesionych przez skarżącego zarzutów, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska co do naruszenia art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc. Wbrew zarzutom, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy wskazanych przepisów. Dyspozycja art. 233 § 1 kpc nakazuje, aby Sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania – na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jak zgodnie przyjmuje orzecznictwo i doktryna, o naruszeniu tego przepisu można zasadnie mówić tylko wtedy, gdy ustalony stan faktyczny nie jest możliwy do wywiedzenia w oparciu o przedstawione przez sąd dowody, a także wówczas, gdy sąd bezzasadnie pomija pewne dowody, opierając się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych jedynie na części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2014 r. I ACa 704/14). Przy czym, nawet w takiej sytuacji, skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc będzie możliwe tylko wtedy, gdy prawidłowa ocena wszystkich dowodów prowadziłaby do ustaleń faktycznych mających wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia. Z kolei art. 227 kpc ma zastosowanie przed podjęciem rozstrzygnięć dowodowych i uprawnia sąd do selekcji zgłoszonych dowodów, jako skutku przeprowadzonej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Twierdzenie, że przepis ten został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę, ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, albo odmówił przeprowadzenia dowodu z uwagi na powołanie go do udowodnienia okoliczności niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sytuacji, kiedy ocena ta była błędna (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, z dnia 29 października 2015 r., I ACa 592/15).

Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów apelacji uznać należy, że słusznie Sąd Rejonowy nie przyznał wiary zeznaniom świadka Ł. M. i A. B. (2) we wskazanym w treści uzasadnienia zakresie. Sąd Okręgowy te wnioski podzielił uznając, że zeznania wskazujące, iż instalacja elektryczna nie była przedmiotem umowy między stronami, nie znajdują poparcia w materiale dowodowym. Odmawiając wiary w tym zakresie Sąd miał na uwadze całokształt materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zostały one ocenione w sposób wybiórczy. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał na okoliczności które zaprzeczyły tym tezom. W pierwszej kolejności przeczą temu zeznania innych świadków, którym Sąd dał wiarę. I tak świadek B. W. w zeznaniach wprost wskazał, że instalację pod suszarki miał wykonać powód podkreślając, iż z załączonego do umowy projektu wynika, że suszarki miały być zamontowane w trzech miejscach. Zostały one na projekcie oznaczone mocowo - 2 kw. Powyższe ustalenia potwierdziły zeznania B. R.. Również on wskazał, że powód miał wykonać kompletną instalację sanitarną i elektryczną do zaplecza sportowego kontenerów. O ile prawdą jest, iż w umowie nie był zawarty wprost literalny zapis o takim montażu, o tyle zarówno z oferty (...)/144d/2013 oraz rysunku (...) wynika, że instalacja elektryczna stanowiła element umowy. Potwierdzenie tych wniosków znajduje odzwierciedlenie w protokołach odbioru (k. 67) oraz dostawy i montażu (k. 66). Wynika z nich, że powód zobowiązał się do dokonania wskazanych w uwagach instalacji. Na tym tle wbrew temu co twierdzi skarżący, Sąd I instancji powyższe zeznania ocenił poprawnie w sposób obiektywny na tle pozostałego materiału dowodowego w sprawie zwłaszcza na tle zeznań świadków którym Sąd dał wiarę oraz mając na uwadze powyżej wskazane dowody z dokumentów.

Rozwijając w zasadzie powyższe, powód zarzucił przekroczenie przez Sąd Rejonowy zasadę swobodnej oceny dowodów, poprzez przyznanie wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadków T. K., A. P., A. C., B. W., oraz B. R.. Podobnie jak wcześniej i w tym zakresie nietrafny jest zarzut przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów. Zeznania tych świadków oprócz wzajemnej korespondencji dotyczących ich treści, pokrywają się z wnioskami płynącymi z analizowanych dokumentów. Przede wszystkim na tle treści umowy nr (...) z dnia 10.10.2013 roku § 1 pkt „e” oraz z treści wskazanych wyżej załączników i protokołów wynika, że pozwany był zobowiązany do wykonania montażu dostarczonych przez powoda suszarek. Stąd też słusznie Sąd Rejonowy uznał, że wskazany punkt umowy wskazuje, iż powód był zobowiązany do wcześniejszego montażu instalacji elektrycznej pod wskazane suszarki. Wskazany zarzut powiązany z kolejnym wskazuje, że powód nie oddał pozwanemu kontenera w sposób zgodny z umową. Prawidłowość ustaleń umownych poparta została gruntowną analizą.

Jak wynika z treści uzasadnienia, wbrew kolejnym twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia, oparł się na treści przedmiotowej umowy. Zważyć przy tym należy, że dokonując wykładni wskazanego § 1 pkt lit. „e”, miał on na uwadze załączniki wskazane w § 11 pkt 6 ppkt załącznik nr 1 - oferta (...)/144d/2013 oraz rys. LM 123a/13. Wyprowadzając wniosek o zobowiązaniu powoda do wykonania instalacji elektrycznych do suszarek, Sąd Rejonowy dokonał tych ustaleń w zbiegu z innymi dowodami którym Sąd dał wiarę o których była mowa powyżej. Należy przy tym wskazać, że w samej treści uzasadnienia Sąd Rejonowy wprost wskazał, że przy swoich ustaleniach faktycznych oparł się na wykładni umowy. Z kolei wykładnia wyżej wskazanych załączników również nie budzi zastrzeżeń. Sąd Okręgowy nie dopatrzył przy tych ustaleniach się przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, stąd też również i ten zarzut na uwzględnienie nie zasługuje.

Brak jest również naruszenia przepisów powyższych przy interpretacji dowodów z dokumentów. Skarżący zarzucił całkowite pominięcie pism pracownika Ł. M. z dnia 7 stycznia 2014 roku (k. 56), oraz z dnia 9 stycznia 2014 r. (k. 58) oraz błędne uznanie, że protokole z dnia 20 grudnia 2013 roku (k. 67) powód zobowiązał się do dokonania instalacji elektrycznej do suszarek. Sąd Okręgowy dokonując dokładnej analizy powyższych dokumentów doszedł do wniosków przeciwnych do skarżącego. Swoje ustalenia Sąd Rejonowy dokonał w sposób prawidłowy. Należy tu ponownie wskazać, że powód faktycznie w dwóch dokumentach zobowiązał się do wykonania instalacji elektrycznej zasilającej suszarki do rak i włosów. Jak wynika ze sporządzonych w nich uwag, zobligował się on do ich montażu do dnia 10 stycznia 2014 roku. Podkreślić należy, że w obu protokołach zawarte było wprost tożsame zastrzeżenie zamawiającego i zobowiązanie wykonawcy do wykonania instalacji pod suszarki. Trafnie wiec Sąd I instancji wskazał, że pozwana w ten sposób odebrała obiekt z zastrzeżeniami.

Na tym tle zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc jest w istocie polemiką z ustaleniami Sądu I instancji. Niewątpliwie powód dążył w istocie do zmiany przedmiotowego rozstrzygnięcia na swoją korzyść. Jednakże, wersja interpretacji dowodów skarżącego nie znajduje poparcia w całościowej ocenie materiału dowodowego. Stąd też Sąd Okręgowy dokonując weryfikacji ustaleń dokonanych w pierwszej instancji podzielił je w całości.

Kolejny z zarzutów skarżącego dotyczył naruszenia norm zawartych w art. 207 § 3 i 6 kpc w zw. z art. 503 kpc polegające na uwzględnieniu spóźnionych dowodów w postaci zeznań świadków A. P., A. C., B. W.. Naruszenie miało polegać na nie zgłoszeniu ich w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz nie wskazaniu okoliczności wyjątkowych uzasadniające spóźnione ich zgłoszenie. Zgodnie z treścią art. 207 § 6 kpc sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Przede wszystkim przy wykładni art. 207 § 6 kpc należy mieć na względzie treść przepisu art. 217 § 1 kpc dającego prawo stronie do przytaczania okoliczności faktycznych i dowodów na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej aż do zamknięcia rozprawy. W tym świetle unormowanie zawarte w art. 207 § 6 kpc stanowi wyjątek od ogólnej zasady, co powoduje, że należy je stosować wyłącznie w ściśle określonych wypadkach, których dotyczy. Niemniej jednak strona może w postępowaniu złożyć pismo obejmujące wnioski dowodowe bez stosownego zezwolenia sądu w każdym czasie, zaś to czy wnioski te będą przez sąd uwzględnione zależy od wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 207 § 6 kpc (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 11 czerwca 2014r., I ACa 269/14, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2015 r. I ACa 1912/14). Z kolei art. 503 § 1 kpc reguluje kwestię dotyczącą wymogów formalnych dotyczących sprzeciwu od nakazu zapłaty. Zważyć przy tym należy że sprzeciw wobec nakazu zapłaty nie stanowi pisma przygotowawczego, o jakim mowa w art. 127 kpc, i wobec tego nie podlega reglamentacji określonej w art. 207 kpc (tak M. Manowska [w:] red. M. Manowska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I – art. 1-505, Lex 2015). Ponadto w orzecznictwie wskazuje się że art. 503 § 1 k.p.c. nie wprowadza prekluzji w zakresie zarzutów przeciwko żądaniu pozwu w sprzeciwie składanym w postępowaniu upominawczym (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. IV CSK 319/09, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 marca 2014 r. I ACa 817/13, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lipca 2013 r. I ACa 258/13).

Nie jest więc prawdą, że Sąd Rejonowy dopuścił w niniejszej sprawie dowody spóźnione. Uzupełniając powyższe należy wskazać, iż z treści art. 207 § 3 kpc wynika uprawnienie a nie obowiązek przewodniczącego do nałożenia na strony obowiązku zgłaszania dowodów pod rygorem ich pominięcia. Faktem jest jak twierdzi powód, że pozwany nie zgłosił wskazanych wyżej wniosków dowodowych w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Jednak w realiach niniejszej sprawy Sąd nie wzywał pozwanego w trybie art. 207 § 6 kpc do zgłaszania wniosków dowodowych. Co prawda Sąd wzywał pozwanego do ustosunkowania się do odpowiedzi na sprzeciw powoda, jednakże takie pouczenie nie może w istocie stanowić o nałożeniu prekluzji dowodowej na stronę. Wobec powyższego zgłoszenie dowodu w postaci przesłuchania świadków A. P., A. C. oraz B. W. nie było wnioskiem spóźnionym i powód nie był zobowiązany do wyjaśniania ich późniejszego zgłoszenia. Stąd też nie można mówić o dopuszczeniu przez Sąd dowodów z naruszeniem wyżej wskazanych przepisów.

W apelacji powód zarzucił także zaskarżonemu wyrokowi naruszenie dyspozycji art. 328 § 2 kpc. Skarżący zarzucił brak w treści uzasadnienia wyroku, szczegółowych przyczyn dla których Sąd odmówił wiary zeznaniom świadków: Ł. M. i A. B. (3) poprzestając na twierdzeniu, że są sprzeczne z zeznaniami świadków T. K. A. P., A. C., B. W. oraz przedstawiciela pozwanej B. R.. Idąc tokiem ustalonej linii orzeczniczej odnośnie powyższego przepisu, zarzut może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych przypadkach. Dotyczy to sytuacji w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. O skutecznym jego zaskarżeniu można mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 roku, V CSK 671/14, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 sierpnia 2015r., I ACa 199/15; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 czerwca 2015 r., I ACa 388/15). Ponadto analizując treść art. 328 § 2 k.p.c. we fragmencie „(…) dowodów na których Sąd się oparł i przyczyn dla których innym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej (…)” wskazać należy, iż nie zobowiązuje on sądu orzekającego do wskazywania przyczyn dla których pewnym dowodom przyznał rację. Natomiast zobowiązuje on do wyjaśnienia dlaczego określonym dowodom tego waloru odmówił.

Analizując treść uzasadnienia Sądu I instancji, wskazany zarzut apelacji również nie zasługuje na uwzględnianie. Nie jest prawdą, iż Sąd w treści uzasadnienia odmawiając wiarygodności wskazanym świadkom, oparł się jedynie na prostym zaprzeczeniu, że zeznania te są sprzeczne z zeznaniami świadków którym dał wiarę. Odmawiając wiarygodności zeznaniom Sąd Rejonowy wskazał że są one sprzeczne również z dokumentami w postaci m.in. Programu funkcjonalno-użytkowego, będącego załącznikiem do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia. Rozwijając powyższe wywody, Sąd należycie wskazał przyczyny dla których zeznania powyższych świadków nie zostały obdarzone wiarą. Nie powtarzając powyższych ustaleń wskazać jedynie należy, że w uzasadnieniu ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy w należyty sposób wskazał dowody na podstawie których ustalił stan faktyczny.

Ostatnim z zarzutów proceduralnych było naruszenie przepisu art. 253 kpc przez uznanie protokołu odbioru z dnia 20 grudnia 2013 roku za autentyczny w części w jakiej bez uzgodnienia z uprawnionym pracownikiem powoda został dopisany fragment zobowiązujący wykonawcę do wykonania instalacji elektrycznej do dnia 10 stycznia 2014 roku. Treść niniejszego przepisu wskazuje, że strona która zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. Artykuł 253 kpc ustanawia zarówno domniemanie prawdziwości dokumentu prywatnego, jak i rozstrzyga o regule ciężaru dowodu w razie podważania prawdziwości tego dokumentu. Z tego przepisu - art. 253 kpc w zw. z art. 245 kpc jednoznacznie wynika, że obok domniemania prawdziwości wymienione przepisy statuują domniemanie, że zawarte w dokumencie prywatnym oświadczenie złożyła osoba, która ten dokument podpisała. Skutkuje to przyjęciem, że na stronie, która dokument prywatny podpisała, spoczywa - stosownie do art. 253 kpc - obowiązek obalenia domniemania, że zawarte w tym dokumencie oświadczenie od niej pochodzi (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 kwietnia 2014 r. I ACa 66/14).

Zgodnie z powyższą regulacją zarzut powoda, gdzie przerzuca on ciężar dowodu na pozwanego jest bezzasadny. Okoliczność, że o prawdziwości dokumentu winien był dowieść pozwany nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać tu należy art. 6 k.c. który wskazuje, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego wywodzi skutki prawne. W niniejszej sprawie ciężar udowodnienia faktów został po stronie powodowej. Jak wynika z analizy akt sprawy, pozwany potwierdził autentyczność dokumentów i skutecznie przedstawił dowody na okoliczność istnienia zobowiązania się powoda do wykonania dodatkowej instalacji. Ciężar dowodu pozostał więc po jego powoda. Skoro twierdzi, że ustalenia dotyczące zobowiązania do wykonania instalacji nie były prawdziwe, powód winien był okoliczności przeciwne udowodnić. Ponadto jak wynika z akt sprawy prawdziwości zobowiązania z powyższego protokołu zaświadcza również protokół odbioru robót dostawy i montażu obiektu kontenerowego na którym widnieje to samo zastrzeżenie również podpisane przez pracownika powoda. Stąd też Sąd Okręgowy nie dostrzegł naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

Kolejnym zarzutem, tym razem dotyczącym naruszeń przepisów prawa materialnego, jest naruszenie reguł zawartych w dyspozycji art. 65 § 1 i 2 kc w zw. z art. 627 kc. Wskazany przepis w § 1 stanowi, że oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, natomiast zgodnie z § 2 w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Treść art. 65 kc wprawdzie oznacza, że argumenty językowe (gramatyczne) mają znaczenie drugorzędne i ustępują argumentom odnoszącym się do woli stron, ich zamiaru i celu. Mimo to prawidłowa, pełna i wszechstronna wykładnia umowy nie może pomijać treści zwerbalizowanej na piśmie, bowiem napisane sformułowania i pojęcia, a także sama semantyka i struktura aktu umowy są jednym z istotnych wykładników woli stron, pozwalają ją poznać i ocenić. Jeśli jednak tekst umowy jest jasny, nie jest konieczne usunięcie wątpliwości przy zastosowaniu obowiązujących zasad wykładni umowy według reguł przewidzianych w art. 65 § 2 kc. Wskazać należy, że § 2 komentowanego artykułu, którego redakcja wskazuje na zastosowanie w odniesieniu do umowy, ma również znaczenie także dla innych oświadczeń woli. Także bowiem w przypadku wykładni takich czynności nie bez znaczenia pozostaje ustalenie zamiaru składającego oświadczenie woli i przyświecającego mu przy tym celu (por. W. Robaczyński (w:) P. Księżak [i in.], Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, Lex 2014, M. Piekarski (w:) F. Błahuta [i in.], Kodeks cywilny. Komentarz. t. 1, s. 185; por. M. Safjan (w:) Kodeks cywilny. Komentarz., red. K. Pietrzykowski, t. 1, 2005, s. 298 i wskazane tam orzecznictwo).

Nie powielając ustalonych wcześniej okoliczności wskazać jedynie należy, że Sąd Rejonowy w sposób należyty zastosował się do wykładni powyższych przepisów. Stosując się do wykładni art. 65 § 1 i 2 kc, dokonał poprawnej analizy i wykładni treści umowy wiążącej strony. Mimo, że z treści umowy wprost nie wynika obowiązek wykonania instalacji elektrycznej przez powoda, to analizując jej treść w zestawieniu z załącznikami, ustalenia te były trafne. Sąd Rejonowy wskazał również, że umowę wiążącą strony należy analizować mając na uwadze załączniki w postaci Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dotyczących Modernizacji zaplecza piłkarskiego (...) "TOP-54" na podstawie której powód sporządził ofertę oraz rysunku LM 123a/13. Stąd dokonując analizy umowy wraz ze wskazaną dokumentacją w kontekście art. 65 kc Sąd Rejonowy wyprowadził prawidłowy wniosek, że instalacja elektryczna doprowadzająca prąd do suszarek nie była instalacją dodatkową za którą powodowi należało się wynagrodzenie lecz stanowiła element przedmiotowo istotny umowy zawartej pomiędzy stronami. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał powyższy zarzut za bezzasadny.

Kolejnym zarzutem podniesionym przez powoda jest naruszenie art. 498 kc oraz art. 499 kc poprzez błędną ich wykładnię i niesłuszne przyjęcie, że pozwana dokonała skutecznego potrącenia należnej powodowi kwoty mimo, że nie wykazała okoliczności skutecznego złożenia powodowi stosownego oświadczenia w tym zakresie. Dla dopuszczalności potrącenia nie jest konieczne, aby wzajemne wierzytelności wynikały z tego samego stosunku prawnego czy też ze stosunków pozostających ze sobą w związku (tak. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1987 r., I CR 184/87, LEX). Zgodnie z treścią art. 498 kc istotą instytucji potrącenia jest możliwość pomniejszenia zobowiązania jednej strony wobec istnienia zobowiązania z drugiej strony. Jedną z przesłanek stosowania tej instytucji jest m. in. charakter pieniężny wzajemnych wierzytelności. Treść art. 499 k.c. nie stawia szczególnych wymagań co do formy oświadczenia woli o potrąceniu. Należy stąd wnosić, że oświadczenie to może być złożone w każdy sposób (także w postaci elektronicznej), który w dostatecznym stopniu ujawnia jego treść i wolę dokonania potrącenia (tak A. Janiak, [w:] red. A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, Lex 2014). W tym kontekście przywołać należy stanowisko judykatury zgodnie z którym, podniesienie zarzutu potrącenia w odpowiedzi na pozew jest równoznaczne ze złożeniem oświadczenia o potrąceniu (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt. V ACa 295/15).

Również i tenże zarzut na uwzględnienie nie zasługuje. Wskazać tu należy, że przeciwnie do twierdzeń powoda, pozwany skutecznie złożył oświadczenie woli o potrąceniu. Już w piśmie z dnia 8 stycznia 2014 roku, pozwany poinformował powoda o możliwości potrącenia kwoty 4.700,00 zł netto z faktury końcowej powoda, jeżeli do dnia 10 stycznia 2014 roku nie wykona instalacji elektrycznej i nie zamontuje suszarek. Kolejnym pismem z dnia 9 stycznia 2014 roku pozwany poinformował powoda wprost, iż w związku z wykonaniem we własnym zakresie instalacji elektrycznej i montażu suszarek, dokonuje potrącenia z faktury końcowej powoda. Na potwierdzenie powyższego pozwany wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 15 stycznia 2014 roku. Ponadto kolejnymi pismami z dnia 24 oraz 28 stycznia 2014 roku pozwany ostatecznie oświadczył o końcowym rozliczeniu między stronami. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny i orzecznictwa takie oświadczenie woli zostało pozwanego uznać należy za wystarczające do uznania, że pozwany skutecznie podniósł okoliczność potrącenia kwoty 3.690,00 zł brutto. Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd Okręgowy oddalił również powyższy zarzut uznając go za bezzasadny.

Pochylając się nad ostatnim zarzutem dotyczącym sprzeczności istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, również nie można przyznać mu racji. Podnosząc naruszenia powyżej wskazanych przepisów ustaw, skarżący zarzucił również błędne ustalenia, iż strony wspólnie uzgodniły by zakresem umowy objęty był również montaż instalacji pod suszarki oraz inne urządzenia elektryczne podczas gdy strony umówiły się tylko na urządzenia dodatkowe. Ponadto powód zarzucił pominięcie faktu że strony zgodnie postanowiły, że montaż osprzętu nie może się wiązać z dodatkową instalacją oraz niesłuszne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że powód w protokole odbioru z dnia 20 grudnia 2013 roku.

Nie powielając w całości poczynionych wcześniej rozważań wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów które obdarzył wiara. O ile zgodzić się można, że kwestia zobowiązania do wykonania dodatkowej instalacji nie była zawarta wprost w umowie, to z załącznika nr 1 w postaci oferty (...)/144d/2013 i rysunku LM 123a/13 oraz ze Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia dotyczących Modernizacji zaplecza piłkarskiego (...) "TOP-54" wynika, że powód do takiej instalacji był zobowiązany. Ponadto powyższe potwierdzili w swoich zeznaniach świadkowie wskazując m.in. na rysunek gdzie były wskazane miejsca gdzie mają być zamontowane miejsca na gniazda do suszarek. Z tego również wynika. że wbrew twierdzeniom skarżącego wskazane gniazda nie były dodatkową instalacją a stanowiły element wyposażenia dodatkowego który był częścią umowy. Nie można również zgodzić się z twierdzeniem ze nieprawdą jest jakoby powód w protokole z dnia 20 grudnia 2013 roku zobowiązała się do dokonania dodatkowej instalacji elektrycznej. Pochylając się nad wskazanym dokumentem nie można się przychylić do wniosków skarżącego. Treści wskazanego protokołu została zaaprobowana przez obie strony sporu a ze sporządzonej w nim adnotacji wynika że powód zobowiązał się do wykonania tejże instalacji. Mając na uwadze całokształt poczynionych rozważań Sąd Okręgowy w całości oddalił zarzuty apelacji jako bezzasadne.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 §1 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego, zważywszy na jego wynik orzekł w oparciu o art.98§1 kpc, zaś należność z tego tytułu objęła, w myśl art.98§3 kpc w zw. z art.99 kpc, wynagrodzenie radcy prawnego (§10 ust.1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października września 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych…).

SSO P. G.