Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2018 r. w Zawierciu

sprawy z powództwa D. P., P. P., O. D.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. solidarnie na rzecz powodów: D. P., P. P. i O. D. kwotę 10.000,00 (dziesięć tysięcy) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 06.07.2018r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. solidarnie na rzecz powodów: D. P., P. P. i O. D. kwotę 1.200,00 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 1.885,00 (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt pięć) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zawierciu kwotę 256,92 (dwieście pięćdziesiąt sześć 92/100) zł tytułem nieuiszczonej części kosztów sądowych;

4.  oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt I C 899/18

UZASADNIENIE

Powódka E. P. w dniu 31 stycznia 2017r. wystąpiła z powództwem przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w W., domagając się zasądzenia na jej rzecz kwoty 10.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 października 2016r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu żądania powódka podała, że w dniu 18 czerwca 2015r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w następstwie którego doznała obrażeń ciała. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sosnowcu sprawczyni wypadku A. M. została uznana za winną popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 k.k. w związku z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. Następnie powódka podała, że sprawczyni wypadku była ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. W następstwie zgłoszenia stronie pozwanej roszczenia w kwocie 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z uszkodzeniem ciała oraz wywołaniem rozstroju zdrowia pozwany przyznał powódce kwotę 12.000,00 zł. W ocenie powódki dochodzona pozwem kwota tytułem zadośćuczynienia jest uzasadniona w okolicznościach sprawy i spełni swoją funkcję kompensacyjną. W kwestii odsetek powódka powoływała się na art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, wedle którego zakład ubezpieczeń zobowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Sprawa pierwotnie została zarejestrowana w repertorium pod sygn. akt I C 140/17.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 12 maja 2017r. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana wskazała, iż na etapie likwidacji szkody została przyznana powódce kwota 12.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie pozwanego wypłacone świadczenie w całości zrekompensowało krzywdę powódki związaną ze zdarzeniem z dnia 18 czerwca 2015r., a żądane przez powódkę świadczenie jest nieodpowiednie. Ponadto pozwany, odnosząc się do kwestii odsetek od kwoty żądanej pozwem tytułem zadośćuczynienia powołując się na orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, wskazywał, iż odsetki od ewentualnej kwoty zadośćuczynienia powinny być zasądzone od dnia wyrokowania. (k.77-79 akt)

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 30 października 2017r. zawieszono postępowanie w sprawie o sygn. akt I C 140/17 na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. z uwagi na zgon powódki, co nastąpiło w dniu 4 października 2017r. (k.120 akt)

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 28 maja 2018r. podjęto postępowanie w sprawie z udziałem spadkobierców zmarłej powódki: D. P., P. P. i O. D.. Sprawę wpisano ponownie do repertorium pod nowy numer I C 899/18. (k.136 akt)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 czerwca 2015r. w S. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierująca samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) 521 A. M. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że w czasie wykonywania manewru cofania nie zachowała szczególnej ostrożności w wyniku czego potrąciła pieszą E. P., która w wyniku wypadku doznała obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni. Zdarzenie miało miejsce przed budynkiem ZUS-u w S. około godziny 12.30. Powódka wyszła z budynku i wówczas przechodząc na drugą stronę parkingu została potrącona przez A. M., która cofała samochodem, w wyniku czego powódka została odrzucona na odległość około 1,5 m i nie mogła wstać, tak jakby straciła na chwilę przytomność. Pojazd nie najechał na powódkę. Natychmiast zostało wezwane na miejsce zdarzenia pogotowie ratunkowe. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dnia 22 października 2015r. wydanym w sprawie sygn. akt IX K 764/15 postępowanie karne w stosunku do podejrzanej A. M. o zarzucany jej czyn z art. 177 § 1 k.k. zostało warunkowo umorzone.

/Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dn. 22.10.2015r. sygn. akt IX K 764/15 k. 15 akt, zeznania powódki E. P. k. 101 akt/.

Po zdarzeniu powódka została odwieziona karetką pogotowia do Szpitala Miejskiego w S. na Oddział Urazowo-Ortopedyczny, gdzie przebywała od dnia 18 do 24 czerwca 2015r. Przeprowadzona została diagnostyka- badania, prześwietlenia, tomografia komputerowa. Na skutek wypadku stwierdzono u powódki obrażenia ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej, złamania żebra XI i XII po lewej stronie, złamania kompresyjnego trzonów kręgów 12 piersiowego i 1 lędźwiowego. Powódka została wypisana ze Szpitala z zaleceniami dalszego leczenia pod kontrolą POZ i okresowych kontroli w (...). W pierwszych dniach do czasu zaopatrzenia w gorset ortopedyczny była osobą leżącą. Przez okres 4 miesięcy pionizowana była jedynie w gorsecie ortopedycznym. W okresie 4 pierwszych miesięcy po urazie poruszała się jedynie w gorsecie ortopedycznym i oprócz całkowitej niezdolności do pracy w tym okresie występowała również niezdolność do wykonywania wszelkich prac w gospodarstwie domowym oraz życia towarzyskiego. Powódka wymagała opieki osób trzecich w związku z doznanymi urazami, w okresie pierwszych 6 tygodni opieka i ta pomoc związana była nie tylko z samym uszkodzeniem narządów, koniecznością noszenia gorsetu ortopedycznego, ale również silnymi dolegliwościami bólowymi, w tym okresie oprócz pomocy przy pracach w gospodarstwie domowym wymagała również pomocy przy samoobsłudze, kąpieli, ubieraniu się itp. Opiekowała się nią matka, pomagali jej także mąż i dzieci, nie mogła wykonywać najprostszych czynności życiowych. W okresie 6 tygodni po urazie wymagała pomocy przez około 5 godzin dziennie. Przez kolejne tygodnie do 4 miesięcy od urazu, kiedy to nosiła gorset wymagała pomocy przy przygotowywaniu posiłku, robieniu zakupów, sprzątaniu przez około 2 godziny dziennie. Po okresie 4 miesięcy od urazu nie wymagała już opieki osób trzecich w związku z doznanymi urazami. Leczona była w poradni urazowo-ortopedycznej i rehabilitowana. Powódka korzystała również z basenu. Leczenie przebiegało bez komplikacji, nie stosowano leczenia niestandardowego. Skutkiem leczenia było zrośnięcie się złamanych żeber, nie powodując zaburzeń funkcji klatki piersiowej oraz utrzymujące się obniżenie wysokości trzonów złamanych kręgów z nieprawidłowym ich ustawieniem, ograniczeniem ruchomości kręgosłupa, utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi w tym zakresie. W okresie, w którym doszło do wypadku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim, zaczęła chorować na wrzody żołądka w styczniu 2015r. Po wykorzystaniu 180 dni zwolnienia lekarskiego została skierowana do lekarza orzecznika ZUS, który stwierdził w dniu 6 lipca 2015r. całkowitą niezdolność do pracy powódki począwszy od stycznia 2015r. do 31 lipca 2017r., przyznając jednocześnie powódce świadczenie rehabilitacyjne. Ostatecznie w lipcu 2015r. powódce przyznano świadczenie rentowe z uwagi na całkowitą niezdolność do pracy.

/Dowód: dokumentacja medyczna powódki k. 17-55, 59-69 akt, opinia sądowo-lekarska biegłej sądowej z zakresu neurologii A. N. i biegłego sądowego z zakresu chirurgii i ortopedii A. G. k. 111-115 akt, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dn. 6.07.2015r., zaświadczenie z ZUS z dnia 14.10.2015r. k. 56-58 akt, zeznania powódki E. P. k. 101-102 akt/.

W związku ze zgłoszoną szkodą pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. decyzją z dnia 5 maja 2016r. przyznał powódce kwotę 12.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Z akt szkodowych wynika również, że tytułem ugody proponowano powódce kwotę 15.000 zł, lecz powódka tej propozycji nie przyjęła jako nieadekwatnej do rozmiaru doznanej przez nią krzywdy. Strona pozwana poprzez opinię lekarską wykonaną dla A. ustaliła, ze powódka w wyniku wypadku doznała 10% uszczerbku na zdrowiu.

/Dowód: decyzja pozwanego z dn. 5.05.2016r. k. 16 akt, akta szkodowe na płycie CD k.105 akt/.

Przed wypadkiem powódka była osobą energiczną i aktywną, zajmowały ją praca, dom, wyjazdy. Pracowała w biurze w księgowości przy komputerze. Jeździła na rowerze. Nie miała żadnych schorzeń kręgosłupa, nie leczyła się z tego powodu. Opiekowała się wnukiem. U powódki na skutek wypadku wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu. Na uszczerbek ten składają się złamanie trzonów kręgów Th 12 i L1 oraz złamanie dwóch żeber XI i XII po stronie lewej. Z tytułu złamania kręgosłupa z ograniczeniem rotacji powyżej 20 stopni zgięcia do 50cm trwały uszczerbek na zdrowiu wyniósł 15% zgodnie z punktem 90a tabeli oceny procentowego stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. – uszkodzenie kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym: ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm. Wygojone złamanie żeber nie spowodowało ani trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zakres doznanych obrażeń w wypadku miał wpływ na dalsze funkcjonowanie organizmu powódki. K. ustawienie kręgosłupa spowodowane przebytym złamaniem powodowało dolegliwości bólowe kręgosłupa z okresowymi zaostrzeniami, ograniczeniem ruchomości. W związku z obrażeniami jakich doznała powódka występowały zaburzenia funkcjonowania organizmu powódki pod postacią nieprawidłowego, kyfotycznego ustawienia kręgosłupa w miejscu przebytego złamania oraz ograniczenia ruchomości, rotacji o 25 % i przodopochylenia o 50 cm. Normy fizjologiczne w tym zakresie: zgięcie to 30 cm od podłogi, rotacja na boki 50 stopni i nachylenie boczne 30 stopni. Powódka nie miała szans na całkowity powrót do zdrowia. Przebyte złamania kręgosłupa miały charakter nieodwracalny, pierwotne struktury anatomiczne zostały trwale i nieodwracalnie uszkodzone. Powódka odczuwała skutki wypadku m.in. w postaci dolegliwości bólowych. W domu była w stanie wykonywać tylko drobne prace np. ścieranie kurzy, nie było mowy o wykonywaniu cięższych prac jak mycie okien, mycie podłóg, większe porządki. Powódka była w stanie wytrzymać w pozycji siedzącej około 1 godziny, musiała zmieniać pozycje, praca przy komputerze była wykluczona. Nie mogła już kontynuować swojej dotychczasowej pracy. Nie mogła spać w nocy, często się budziła, często płakała. Nie mogła też opiekować się wnukami, których miała trójkę, nie mogła ich wziąć na ręce z uwagi na ból kręgosłupa. Z tego powodu brakowało jej bliskiego kontaktu z wnukami. Nie mogła już pomagać synowi i synowej. Nie mogła się już tak łatwo obrócić, chodziła niestabilnie, ciężko było jej chodzić po schodach, bo musiała się trzymać poręczy i mieć kogoś do pomocy. Reagowała na zmianę pogody, co zwiększało odczucia bólowe w miejscach urazów. Zażywała leki przeciwbólowe.

/Dowód: opinia sądowo-lekarska biegłej sądowej z zakresu neurologii A. N. i biegłego sądowego z zakresu chirurgii i ortopedii A. G. k. 111-115 akt, zeznania powódki E. P. k. 102 akt/.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dołączonych przez strony dokumentów, uzupełniając swoją wiedzę w oparciu o zeznania powódki. Nie ujawniono żadnych okoliczności podważających wiarygodność złożonych dokumentów, czy też zeznań.

W kwestii ustalenia wysokości uszczerbku na zdrowiu, charakteru tego uszczerbku, jak i innych konsekwencji wypadku, w którym uczestniczyła powódka, Sąd oparł się na opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz z zakresu chirurgii i ortopedii, wykonanej w ocenie Sądu w sposób fachowy i merytoryczny. Sąd uznał przedstawioną przez biegłych opinię za sporządzoną w sposób wyczerpujący i rzetelny, a stwierdzenia w niej zawarte są spójne i jasne. Żadna ze stron nie zakwestionowała opinii biegłych i nie wnosiła o jej uzupełnienie. Opinia biegłych sądowych stanowiła podstawę merytoryczną wydanego orzeczenia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w zasadniczej części.

W przedmiotowym postępowaniu okoliczności zaistnienia wypadku z dnia 18 czerwca 2015r. jak i zakres obrażeń, jakie odniosła powódka na skutek tego wypadku nie były sporne. Bezsporny był także fakt, iż sprawczyni wypadku była ubezpieczona od odpowiedzialności w zakresie OC u pozwanego, a zatem także fakt, że pozwany odpowiadał za skutki wypadku w myśl art. 822 i następne kodeksu cywilnego. Pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie i wypłacił już na rzecz powódki E. P. kwotę 12.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę.

Element sporny postępowania sprowadzał się do oceny zasadności zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia w kwocie przez nią żądanej w związku z konsekwencjami wyżej wymienionego wypadku.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w związku z art. 445 § 1 k.c. w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Chodzi tutaj o krzywdę, ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne, rozumiane jako ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania dotychczasowej działalności, wyłączenia z normalnego życia itp. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Stanowisko to jest zgodne z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 9 listopada 2007r. w sprawie V CSK 245/07, gdzie stwierdzono, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powódka wskutek wypadku z dnia 18 czerwca 2015r. doznała obrażeń w postaci w postaci stłuczenia klatki piersiowej, złamania żebra XI i XII po lewej stronie, złamania kompresyjnego trzonów kręgów 12 piersiowego i 1 lędźwiowego. Wymagała hospitalizacji, a następnie dalszego leczenia w Poradni urazowo-ortopedycznej i rehabilitacji. Skutki wypadku spowodowały u powódki niewątpliwie ból, cierpienie, dyskomfort psychiczny i fizyczny. Proces leczenia był długi i uciążliwy. Po wypadku powódka nosiła bowiem kołnierz ortopedyczny przez okres 4 miesięcy, cierpiała w tym okresie na dolegliwości bólowe. W tym okresie powódka wymagała również opieki i pomocy ze strony rodziny przy wykonywaniu codziennych czynności w gospodarstwie domowym oraz przy codziennej toalecie, była wyłączona całkowicie z życia domowego, rodzinnego i towarzyskiego. Bez wątpienia ta sytuacja odbiła się na sferze emocjonalnej powódki, zważywszy, iż przed wypadkiem powódka była osobą energiczną i aktywną, pracowała zawodowo. Jeździła na rowerze. Opiekowała się wówczas jednym wnukiem. Co prawda w czasie, kiedy doszło do przedmiotowego wypadku w dniu 18 czerwca 2015r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim, nie było jednakże to związane ze schorzeniami kręgosłupa, powódka nie leczyła się z tego powodu.

Wypadek wpłynął na dotychczasowe życie powódki diametralnie. W konsekwencji zaistniałego w dniu 18 czerwca 2015r. wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu, na co wskazali biegli w wydanej opinii sądowej w wysokości 15 % o charakterze trwałym z tytułu złamania kręgosłupa z ograniczeniem rotacji powyżej 20 stopni zgięcia do 50 cm. Przebyte złamanie kręgosłupa miało, jak wskazali biegli, charakter nieodwracalny, uszkodzeniu uległy pierwotne struktury anatomiczne w sposób trwały i nieodwracalny. Powódka nie miała już szans na całkowity powrót do zdrowia. Pomimo upływu dwóch lat od wypadku nadal odczuwała jego skutki, skarżyła się nadal na dolegliwości bólowe. Biegli sądowi stwierdzili więc, że u powódki wystąpił wyższy stopień uszczerbku na zdrowiu, niż wynikało to z ustaleń strony pozwanej. Wypadek spowodował ograniczenia i uciążliwości przy wykonywaniu przez powódkę zwykłych czynności dnia codziennego, wpłynął na dalsze życie rodzinne oraz zawodowe powódki – trwałą niemożność wykonywania dotychczasowej pracy siedzącej przy komputerze, stwierdzoną orzeczeniem przez lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolność do pracy powódki i przyznanie renty z tego tytułu.

Sąd miał na uwadze, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., III CKN 427/00, LEX nr 52766). Sąd uwzględniając rozmiar i charakter uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powódkę w następstwie zdarzenia z dnia 18 czerwca 2015r., miał na uwadze, że choć procentowe jego określenie nie przekłada się w bezwzględny sposób na wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak wielkość doznanego uszczerbku na zdrowiu nie jest kwestią bez znaczenia dla oceny doznanej krzywdy. Stwierdzony uszczerbek na zdrowiu jako jeden z aspektów zmiany sytuacji życiowej pokrzywdzonego musi zostać uwzględniony przez Sąd przy analizowaniu doznanej krzywdy.

Mając na względzie powyższe Sąd dokonał oceny całokształtu okoliczności zdarzenia z dnia 18 czerwca 2015r. i jego konsekwencji dla powódki w kontekście doznanej przez nią krzywdy i w rezultacie zakresu przysługującego jej zadośćuczynienia. Rozważania te doprowadziły Sąd do wniosku, iż wypłacone przez stronę pozwaną zadośćuczynienie w kwocie 12.000,00 zł nie jest adekwatne do doznanej przez nią krzywdy, a zasądzenie dalszej kwoty 10.000,00 zł jest w pełni zasadne. W związku z powyższym na podstawie powołanych przepisów i art. 445 § 3 k.c. orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku, zasądzając powyższą kwotę na rzecz spadkobierców zmarłej powódki wobec faktu jej śmierci już po wytoczeniu powództwa w niniejszej sprawie.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono na podstawie art. 481 k.c. od dnia wyrokowania, a nie jak żądała powódka od dnia upływu trzydziestodniowego terminu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Sąd podzielił w tym względzie stanowisko strony pozwanej oraz stanowisko wyrażane w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym, w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1997r., I CKN 361/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998r., III CKN 301/97). Ustalenie rzeczywistego zakresu doznanej przez powódkę krzywdy było możliwe dopiero w toku postępowania sądowego, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w tym zakresie oraz na podstawie opinii biegłych sądowych. Stąd Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek za okres od dnia 1 października 2016r. do dnia 5 lipca 2018r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powodów D. P., P. P. i O. D. jako spadkobierców E. P. solidarnie kwoty: 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz 1.885,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi na fakt, że powództwo tylko w niewielkim zakresie dotyczącym roszczenia odsetkowego podlegało oddaleniu Sąd uznał, że brak jest podstaw do rozdzielenia kosztów postępowania.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach o sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 t.j.) orzeczono o nakazaniu pobrania od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zawierciu kwoty 256,92 zł tytułem nieuiszczonej części kosztów sądowych, to jest wydatków na pokrycie kosztów opinii biegłych.