Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSR Magdalena Szymańska

Ławnicy: Czesław Staśkiewicz, Halina Sobota

Protokolant: Małgorzata Wadoń

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2017 r. w Warszawie, na rozprawie

sprawy z powództwa A. Ś. oraz Związku Zawodowego (...) z siedzibą w W. działającego na rzecz A. Ś.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

orzeka:

1)  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz powódki A. Ś. kwotę 20.441,57 zł (dwadzieścia tysięcy czterysta czterdzieści jeden złotych i pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 maja 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z A. Ś. bez wypowiedzenia,

2)  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz powodowego Związku Zawodowego (...) działającego na rzecz A. Ś. kwotę 1.352,60 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt dwa złote i sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3)  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz powódki A. Ś. kwotę 320,90 zł (trzysta dwadzieścia złotych i dziewięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4)  w pozostałym zakresie wniosek strony powodowej o zwrot kosztów procesu oddala,

5)  nakazuje pobrać od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie kwotę 1.023 zł (jeden tysiąc dwadzieścia trzy złote) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była ustawowo zwolniona,

6)  wyrokowi w pkt 1) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 9.010 zł (dziewięć tysięcy dziesięć złotych).

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 kwietnia 2015 r. ( data nadania k. 2-13) powód Związek Zawodowy (...) w W., działający w imieniu i na rzecz powódki pracownika A. Ś. na podst. art. 462 k.p.c. za jej zgodą wyrażoną na piśmie (k. 14) wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. kwoty 20.441,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie w dniu 16 kwietnia 2015 r. umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Powód Związek Zawodowy (...) w W. wniósł też o zasądzenie od pozwanej kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 8 czerwca 2015 r. (data prezentaty), (k.126-141) pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Pismem z dnia 25 stycznia 2017 r. (k. 634) A. Ś., pouczona o możliwości wstąpienia do sprawy w charakterze powoda (art. 56§ 1 k.p.c. w zw. z art. 62§1 k.p.c.) oświadczyła, że wstępuje do sprawy w tym charakterze.

Pismem, złożonym na rozprawie w dniu 25 stycznia 2017 r. (k. 638) powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 5.592,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według spisu kosztów stanowiącego załącznik do niniejszego pisma.

Sąd kilkukrotnie bezskutecznie nakłaniał strony do ugodowego zakończenia sporu (protokoły rozpraw).

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Powódka A. Ś. była zatrudniona w Telewizji (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 15 września 2004 r. ostatnio na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku redaktora ( umowy o pracę – akta osobowe powódki, umowa o pracę na czas nieokreślony k. 98).

Z dniem 1 lipca 2014 r. pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przejęła część zakładu pracy należącego do Telewizji (...) S.A. z siedzibą w W. w zakresie zadań: dziennikarskich, montażu grafiki komputerowej i charakteryzacji w tym zadań wykonywanych przez powódkę, która z tym dniem została pracownikiem pozwanej na podst. art. 23 ¹ k.p. Od 1 lipca 2014 r. osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę w (...) S.A. zostały pracownikami (...) sp. z o.o. Telewizja (...) S.A. zawarła umowę z pozwaną, zapewniająca zatrudnienie pracowników (...) S.A. na dotychczasowych warunkach przez 12 miesięcy ( zeznania świadka A. S. k. 407-411, zapis audio-video k. 413, zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Pozwana spółka poza dziennikarzami przejętymi od (...) S.A. nie zatrudniała pracowników w tej grupie zawodowej ( zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Od 2014 do kwietnia 2015 r. powódka była zatrudniona na stanowisku wydawcy. Powódka była wydawcą portalu internetowego TVP info i kanału internetowego TVP Parlament oraz części informacyjnej Telegazety. Tylko kierownik lub główny specjalista miał prawo dokonywać merytorycznej oceny pracy powódki poprzez wycenę i publiczne pochwały na cotygodniowych kolegiach (zeznania świadka A. S. k. 407-411, zapis audio-video k. 413).

Pozwany pracodawca wydał (...) sp. z o.o.” z dnia 5 marca 2015 r. Stosownie do treści wspomnianego regulaminu proces oceny składał się z oceny kwestionariuszowej, zadania oceniającego umiejętności zawodowe, sesji oceny pracownika. Ocena kwestionariuszowa polegała na analizie postaw i efektywności pracy zgodnie z ustaloną metodą oceny. Oceny dokonywał były przełożony pracownika z ramienia Telewizji (...) S.A. oraz obecny przełożony z ramienia pozwanego. Ocenę i weryfikację zadań przeprowadzać mieli niezależni eksperci z obszaru telewizji, mediów i komunikacji. Sesja oceny pracownika miała być przeprowadzona poprzez realizację przez pracowników ćwiczeń i testu psychologicznego przez zewnętrzny podmiot, zatrudniający i współpracujący z psychologami. Pracownik był zobowiązany wykonać zadania do oceny kwalifikacji zawodowych oraz złożyć wyniki pracy u koordynatora lokalnego w dniu uprzednio określonym przez pracownika i potwierdzonym na grafiku wykonywania zadań. Ocena w ramach opisywanego procesu była obowiązkowa. Pracownik miał obowiązek poddać się ocenie na warunkach przedstawionego mu indywidualnie harmonogramu. W przypadku niestawiennictwa pracownika we wskazanym miejscu i czasie miał on otrzymać 0 punktów z każdej poddanej ocenie kompetencji w ramach przeprowadzonego procesu, gdzie jego obecność była konieczna. ( (...) sp. z o.o. k. 73-85, zeznania świadka K. J. k. 561-567, zapis audio-video k. 569 ).

Pracownikom mówiono, że nie będzie większych konsekwencji z powodu niewzięcia udziału w procesie oceny pracowniczej. Pracownik, który nie poddałby się ocenie miał otrzymać ocenę „0”. (zeznania powódki k. 613-615, zapis audio-video k. 617).

Z jednej strony pozwany pracodawca wskazywał, że wprowadzenie powyższego regulaminu nie wymaga przeprowadzenia konsultacji i uzgodnień ze związkami zawodowymi, gdyż regulamin stanowił wewnątrzzakładową procedurę techniczną, mającą charakter jednorazowy, której pracodawca nie miał obowiązku regulować w regulaminie pracy, z drugiej strony, odmowę poddania się procedurze oceny kwalifikował jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. (pismo pozwanej k. 46).

Powodowy związek zawodowy wszczął w dniu 12 marca 2015 r. spór zbiorowy z pozwanym pracodawcą, w którym uznał, iż działanie pozwanej spółki polegające na jednostronnym tj. bez uzgodnienia ze związkami zawodowymi, wprowadzeniu „Regulaminu procesu oceny pracowników (...) sp. z o.o. z dnia 5 marca 2015 r., stanowi naruszenie prawa pracy, a jego uzgodnienie ze związkami zawodowymi, stanowiło obowiązek pracodawcy, o którym mowa w art. 104 ² k.p. ( protokół rozbieżności k. 114, zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Powodowy związek zawodowy kwestionował zasadność przeprowadzenia procedury jak i jej stronę formalną. Stał na stanowisku, że tego rodzaju ocena pracownicza nie powinna zostać przeprowadzona, albowiem pozwana nie miała żadnych doświadczeń i nie miała wiedzy wystarczającej na jej przeprowadzenie. Związek zawodowy uważał, że regulamin oceny powinien być częścią regulaminu pracy i wielokrotnie występował o rozpoczęcie negocjacji odnośnie regulaminów. Powodowy związek zawodowy rekomendował pracownikom w tym powódce, która była jego członkiem niestawiennictwo w procedurze ocen pracowniczych. (zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689)

Powódka odmówiła udziału w ocenie. Odmówiła I. K., która była jej bezpośrednią przełożoną w pozwanej spółce. ( k. 492-495, zapis audio-video k. 496, zeznania świadka K. J. k. 561-567, zapis audio-video k. 569).

W marcu 2015 r. pozwana spółka rozpoczęła procedurę zwolnień grupowych ( zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Ocena pracownicza, a ściśle jej cześć merytoryczna, była brana pod uwagę jako kryterium do rozwiązania umowy o pracę. W regulaminie zwolnień grupowych było opisane wspomniane kryterium ( zeznawania świadka A. K. k. 492-495, zapis audio-video k. 496 ).

Poddaniu się ocenie odmówiło 49 osób. Pracodawca konsultował zamiar zwolnienia dyscyplinarnego wspomnianych pracowników, w tym powódki ze związkiem zawodowym ( zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Oświadczeniem z dnia 16 kwietnia 2015 r. pozwany pracodawca rozwiązał z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na:

1.  bezprawnej, bezzasadnej i świadomej odmowie poddania się ocenie kwalifikacji

zawodowych na podstawie (...) sp. z o.o. z dnia 13 marca 2015 r., co stanowiło odmowę wykonania zgodnego z prawem polecenia pracodawcy mieszczącego się w granicach określonych w art. 100 § 1 k.p., w tym niewykonanie zgodnego z prawem polecenia pracodawcy wskazanego w ust. 5 pkt 5.3 (...) sp. z o.o.”, polegającego na wypełnieniu części II kwestionariusza oceny (opis pracy) i przedłożenia jej do koordynatora lokalnego lub oddziału pracodawcy w wyznaczonym terminie do dnia 15 marca 2015 r. oraz niezapisania się na zadanie będące częścią procesu oceny, co również naruszało ustalony w zakładzie pracy porządek, którego powódka miała obowiązek przestrzegać na podstawie art. 100 § 2 pkt 2 k.p.

2.  brak odpowiedzi powódki na wiadomość e-mail z dnia 19 marca 2015 r., brak odebrania

telefonów służbowych pracodawcy z dnia 2 kwietnia 2015 r. oraz braku podjęcia z pracodawcą jakiejkolwiek formy kontaktu w związku z powyższym, co stanowi naruszenie obowiązku wykonywania pracy sumiennie i starannie, stosowania się do poleceń pracodawcy oraz naruszenie ustalonego w zakładzie pracy porządku oraz zasad współżycia społecznego (art. 100 k.p.).

Pracodawca podsumował, że w wyniku naruszeń obowiązków przez powódkę, o których mowa wyżej pracodawca utracił zaufanie do powódki (oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę k. 96-97).

Łącznie z powódką w trybie dyscyplinarnym zwolniono 2 osoby z przyczyny nie wzięcia udziału w procedurze ocen pracowniczych w pozwanym zakładzie pracy (zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689, zeznania powódki k. 613-615, zapis audio-video k. 617).

Stosownie do treści zaświadczenia pozwanego pracodawcy miesięczne wynagrodzenie brutto powódki wynosiło 9.010 zł ( zaświadczenie k. 209).

Aktualnie u pozwanej z pierwotnych 409 pracowników (...) S.A. pozostało zatrudnionych ponad 80, z czego około 40 osób jest w okresie ochrony przedemerytalnej lub związkowej. ( zeznania powoda J. D. k. 555-561, zapis audio-video k. 569, 684-686, zapis audio-video k. 689).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, w tym akt osobowych powódki oraz dokumentów złożonych do akt przez strony niniejszego postępowania. Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o osobowe źródła dowodowe, tj. zeznania świadków: P. W. (k. 405-407, zapis audio-video k. 413), A. S. (k. 407-411, zapis audio-video k. 413), A. K. (k. 492-495, zapis audio-video k. 496), K. J. (k. 561-567, zapis audio-video k. 569) oraz zeznania reprezentującego powodowy związek zawodowy (...) (k. 555-561, zapis audio-video k. 569, k. 684-686, zapis audio-video k. 689) i powódki (k. 613-615, zapis audio-video k. 617).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania wyżej wskazanych osób. W ocenie Sądu wszystkie osoby zeznające w niniejszej sprawie relacjonowały fakty istotne z punktu widzenia celów niniejszego postępowania zgodnie z prawdą z tymże zeznania reprezentującego powodowy związek zawodowy (...) oraz powódki reprezentowały pogląd, z którego wynikało, iż A. Ś. miała prawo odmówić poddania się procedurze oceny pracownika w związku z faktem, iż procedura tej oceny stanowiła w istocie treść, która powinna być zawarta w regulaminie pracy i nieuzgodniona przez pracodawcę ze związkiem zawodowym w trybie art. 104 ² k.p. nie stanowiła podstawy rozwiązania z powódką umowy o pracę. Z kolei zeznania świadków A. K. i K. J. pracowników pozwanej dotykały kwestii przeprowadzenia oceny pracowników pozwanej i ogniskowały się wokół stanowiska, że nie niepoddanie się przez powódkę procedurze oceny pracowniczej stanowiło wystarczającą podstawę do rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52§1 pkt 1 k.p.

Zeznania świadka P. W. dotyczyły głównie kwestii prawidłowego wykonywania obowiązków pracowniczych przez powódkę w trakcie jej pracy (...) S.A., co nie było zbytnio istotne z punktu widzenia celów postępowania. Wiedzę o przeprowadzanej ocenie w pozwanej świadek czerpał wyłącznie z relacji swoich kolegów, zatrudnionych w (...) sp. z o.o.

Podobnie świadek A. S. w swoich zeznaniach referowała obowiązki powódki – wydawcy portalu (...), zaś wiedzę odnośnie przeprowadzenie oceny pracowniczej u pozwanej wskazany świadek posiadał od osób, które zostały poddane tej ocenie.

Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań pozwanej A. M., albowiem nie stawiła się ona na termin rozprawy, nie nadsyłając zwolnienia lekarskiego od biegłego sądowego, będąc informowana i pouczana przez Sąd, że zaświadczenie od biegłego jest jedynym dokumentem usprawiedliwiającym nieobecność oraz będąc pouczoną, że przebywanie na urlopie macierzyńskim nie jest przyczyną usprawiedliwiającą nieobecność w Sądzie.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Spór w niniejszej sprawie opierał się na ocenie, czy powódka miała prawo odmówić poddania się procedurze oceny pracownika i czy wspomniana odmowa mogła stanowić podstawę do rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym.

Zgodnie z art. 52§1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

W razie odwołania się pracownika od rozwiązania umowy o pracę na pracodawcy spoczywa obowiązek wykazania, że rozwiązując umowę o pracę nie naruszył w/w przepisów prawa a więc, że pracownik dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych zaś pracodawca uzyskał o tym informację nie więcej niż na miesiąc od złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Z przepisu art. 52§1 pkt 1 k.p. wynika wprost - co znajduje potwierdzenie w ustalonym orzecznictwie sądowym - że są dwie przesłanki dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę: naruszenie podstawowego obowiązku i powaga tego naruszenia, rozumiana jako znaczny stopień winy pracownika. Podstawowe obowiązki pracownicze i ciężkie ich naruszenie to kategorie prawne, które mogą być dookreślone tylko z uwzględnieniem okoliczności każdego indywidualnego przypadku.

Ustawodawca nie wprowadza żadnych dodatkowych przesłanek merytorycznych dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia poza tym, by obowiązek, któremu uchybił pracownik należał do podstawowych i żeby pracownik naruszył go w sposób ciężki, a więc co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa.

W doktrynie pojęcie ciężkiego naruszenia sprowadza się do ciężkiego niedołożenia staranności wymaganej od pracownika ocenianego w kontekście takich okoliczności jak: zamiar sprawcy, osobowość, okoliczności towarzyszące jego działaniu, charakter wykonywanej pracy oraz rodzaj zajmowanego stanowiska (W. Masewicz, Rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika, Warszawa 1969, s. 140-141). Przy definiowaniu pojęcia ciężkiego naruszenia należy brać pod uwagę stopień winy oraz powstałą lub potencjalną szkodę (A. Wypych- Żywicka, Kodeks pracy z komentarzem, pod red. U. Jackowiak, Gdańsk 1996, s. 147). Zakres podstawowych obowiązków pracownika związany jest z rodzajem świadczonej pracy (zajmowanym stanowiskiem). Do podstawowych obowiązków pracowniczych o charakterze powszechnym (występujących w każdym stosunku pracy) należą obowiązki wymienione w art. 100 k.p.

Warunkiem rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52§1 pkt 1 k.p. jest oprócz bezprawności działania, rozumianej jako zachowanie się pracownika naruszające jego obowiązki objęte treścią stosunku pracy, także stosunek psychiczny sprawcy do skutków swojego postępowania określony wolą i możliwością przewidywania (świadomością). Przyjmuje się, że jeżeli sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swego działania i przewidując jego nastąpienie celowo do niego zmierza lub co najmniej się godzi, można mu przypisać winę umyślną. Jeżeli natomiast sprawca przewiduje możliwość nastąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć lub też gdy nie przewiduje możliwości nastąpienia tych skutków, choć może i powinien je przewidzieć, jego postępowaniu można przypisać winę nieumyślną w postaci lekkomyślności - w pierwszej sytuacji i niedbalstwa - w drugim wypadku. Rażące niedbalstwo mieszczące się - obok winy umyślnej - w pojęciu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych można określić jako rodzaj ciężkiej winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu (z uzasadnienia wyroku SN z dnia 2001.09.11, I PKN 634/00 OSNP 2003/16/381).

Pozwany pracodawca nie wykazał zasadności rozwiązania umowy o pracę z powódką w szczególnym trybie, jakim jest rozwiązanie umowy o pracę na podst. art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Zebrane w sprawie dowody w sposób jasny świadczą, iż (...) sp. z o.o.” z dnia 5 marca 2015 r. nie był źródłem praw i obowiązków w stosunkach pracy pracowników pozwanej.

Do źródeł prawa pracy kodeks pracy w art. 9 zalicza przepisy samego kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Cytowany art. 9 k.p. do źródeł prawa pracy zalicza więc też regulaminy, do których niewątpliwie należą regulaminy pracy.

W ocenie Sądu wprowadzenie (...) sp. z o.o.” z dnia 5 marca 2015 r. było działaniem pracodawcy, w którym pozwana spółka uregulowała w sposób jednostronny obowiązki pracownicze, które powinny znaleźć odzwierciedlenie w regulaminie pracy. Wskazać należy, że pozwana spółka rozwiązała z powódką umowę o pracę na podst. art. 52§1 pkt 1 k.p., a więc uznała, iż nieprzystąpienie powódki do oceny stanowiło naruszanie przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych. W tym miejscu warto odnieść się do stanowiska doktryny, która wskazuje, że w regulaminach pracy pracodawcy najczęściej zawierają katalog obowiązków ciążących na pracownikach, precyzując dodatkowo, które z tych obowiązków mają charakter podstawowy. Przepisy powszechnie obowiązujące nie precyzują, jakie obowiązki mają charakter podstawowy, z jednym wyjątkiem dotyczącym art. 211 k.p., z którego wyraźnie wynika, że podstawowym obowiązkiem pracownika jest przestrzeganie przepisów i zasad bhp. Działanie pracodawców polegające na doprecyzowaniu innych podstawowych obowiązków ma ułatwić pracodawcom ewentualne przyszłe zwolnienia pracowników bez wypowiedzenia na podstawie art. 52§1 pkt 1 k.p. , czyli ze względu na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (Art. 104 ¹ KP red. Walczak 2017, wyd. 22/Ł. Prasołek Legalis). Pracodawca rozwiązał umowę o pracę z powódką uznając, że nieprzystąpienie przez nią do oceny stanowiło naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, zatem regulamin procesu oceny pracowników pozwanej, zawierał treści (obowiązki pracownicze), które powinny znaleźć się w regulaminie pracy, Należy zwrócić też uwagę na sprzeczną postawę pozwanego pracodawcy, który z jednej strony wskazywał, że wprowadzenie powyższego regulaminu nie wymaga przeprowadzenia konsultacji i uzgodnień ze związkami zawodowymi, gdyż regulamin stanowił wewnątrzzakładową procedurę techniczną mającą charakter jednorazowy, której pracodawca nie miał obowiązku regulować w regulaminie pracy, z drugiej strony, odmowę poddania się owej „technicznej” procedurze oceny kwalifikował jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.

Stosownie do treści art. 104 ² § 1 k.p. Regulamin pracy ustala pracodawca w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową. W razie nieuzgodnienia treści regulaminu pracy z zakładową organizacją związkową w ustalonym przez strony terminie a także w przypadku, gdy u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa, regulamin pracy ustala pracodawca (§2 art. 104 k.p.). Biorąc pod uwagę powyższe uregulowanie i stan faktyczny ustalony w sprawie zważyć należy, że Pracodawca nie uzgodnił (...) sp. z o.o.” z dnia 5 marca 2015 r. z działającą u pozwanego organizacją związkową. Co więcej, powodowy związek zawodowy wszczął w dniu 12 marca 2015 r. spór zbiorowy z pozwanym pracodawcą, w którym uznał, iż działanie pozwanej spółki polegające na jednostronnym tj. bez uzgodnienia ze związkami zawodowymi, wprowadzeniu „Regulaminu procesu oceny pracowników (...) sp. z o.o. z dnia 5 marca 2015 r.”, stanowi naruszenie prawa pracy, a jego uzgodnienie ze związkami zawodowymi, stanowiło obowiązek pracodawcy, o którym mowa w art. 104 ² k.p. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2001 r. sygn. akt I PKN 320/00, OSNP 2002/24/599, regulamin pracy wydany bez uzgodnienia z zakładową organizacją związkową nie ma mocy wiążącej. Tak więc zważyć należy, że (...) sp. z o.o. z dnia 5 marca 2015 r. nie był źródłem prawa pracy dla stron niniejszego postępowania, tak więc powódka nie przystępując do oceny pracy, która wynikała z postanowień powyższego regulaminu nie dopuściła się do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, albowiem polecenie pracodawcy nie było ukonstytuowane w obowiązujących strony źródłach prawa pracy.

Co należy podkreślić, zachowanie powódki, polegające na nieprzystąpieniu do oceny pracowników pozwanej, a także zarzucony powódce brak kontaktu, nie było zachowaniem w jakikolwiek sposób zawinionym, albowiem powódka była świadoma sporu pozwanego pracodawcy z reprezentującym ją powodowym związkiem zawodowym i wiedziała, że (...) sp. z o.o. z dnia 5 marca 2015 r. nie wiąże ją jako pracownika. Ponadto, co wynika z treści wspomnianego regulaminu nie przewidywał on w swoich postanowieniach sankcji w postaci rozwiązania umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym w związku z nieprzystąpieniem do oceny przez pracownika. Z treści regulaminu wynikało jedynie to, iż w przypadku niestawiennictwa pracownika we wskazanym miejscu i czasie otrzymywał on zero punktów z każdej poddanej ocenie kompetencji w ramach przeprowadzonego procesu, gdzie jego obecność była konieczna.

Należy zgodzić się ponadto z twierdzeniami strony powodowej, która kwestionowała dopuszczalność dokonywania oceny pracy dziennikarza (a taki zawód wykonywała powódka) i jego wyników przez inny organ niż redakcja. Stosownie do treści art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo Prasowe dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. W świetle powyższej regulacji należy zgodzić się z twierdzeniami strony powodowej, iż niedopuszczalnym było dokonywanie oceny pracy dziennikarza i jej wyników przez inny organ niż redakcja (redaktor naczelny). Pozwana spółka nie była domem medialnym, stąd też nie miała prawa do oceny pracy powódki jako dizenikarza. Poza tym w regulaminie dotyczącym oceny pracowniczej wskazano, że ocenę i weryfikację zadań, które wchodziły w skład oceny pracowniczej przeprowadzać mieli niezależni eksperci z obszaru telewizji, mediów i komunikacji. Z ustaleń stanu faktycznego nie wynika, z jakimi kwalifikacjami legitymowali się eksperci pozwanej. Ponadto pozwana jak już wskazano wyżej nie była domem medialnym, w którym działały redakcje, które mogłyby upoważnić do działania w jej imieniu ekspertów oceniających pracę powódki. Reasumując, ocena pracownicza pracy powódki wykraczała również poza uregulowania szczególne dotyczące zawodu dziennikarza.

W związku z naruszeniem przez pozwaną przepisu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Sąd zasądził na rzecz powódki odszkodowanie.

Zgodnie z art. 58 k.p. zdanie pierwsze odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Sąd zasądził na rzecz powódki żądana przez nią kwotę 20.441,57 zł, która nie przekraczała wynagrodzenia powódki za okres trzech miesięcy, biorąc pod uwagę, iż powódce z uwagi na staż pracy w pozwanej i jej poprzedniku prawnym przysługiwał zgodnie z art. 36§1 pkt 3 k.p. trzymiesięczny okres wypowiedzenia.

Stosownie do art. 481§1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. zasądzono od pozwanej wskazaną wyżej kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu tj. 13 maja 2015r. do dnia zapłaty.

O wysokości kosztów zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. przyznając powodowemu Związkowi Zawodowemu (...) od pozwanej kwotę 1.352,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składały się koszty zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej tj. w kwocie 360 zł ustalonej na podst. §12 ust. 1 pkt 1 w zw. z §2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.2013.461 j.t.) w wersji obowiązującej z chwili wniesienia pozwu oraz pozostałe koszty procesu powodowego związku zawodowego w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, kwoty 975,60 zł (4x243,90 zł), stanowiącej koszty dojazdu na 4 terminy rozpraw w czasie, kiedy po stronie powodowej występował wyłącznie związek zawodowy. Kwota 243,90 zł wynika z przemnożenia ilości przejechanych kilometrów z siedziby kancelarii pełnomocnika powoda do siedziby sądu (291,81 km w obie strony) przez kwotę 0,8358 zł - stawki za 1 przejechany kilometr dla samochodu osobowego o pojemności silnika powyżej 900 cm ³, wynikającej z §2 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r., w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy ( Dz. U. z dnia 26 marca 2002r.). W pozostałym zakresie wniosek o zwrot kosztów procesu dla powodowego związku zawodowego podlegał oddaleniu, gdyż zgodnie z dyspozycją §2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.2013.461 j.t.) zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.

Sąd przyznał również powódce od pozwanej kwotę 320,90 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się koszty zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 60 zł ustalonej na podst. §12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.2013.461 j.t.) w wersji obowiązującej z chwili wniesienia pozwu oraz pozostałe koszty procesu w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, 243,90 zł która to kwota stanowi koszt do dojazdu pełnomocnika na rozprawę w dniu 25 stycznia 2017 r. (ustalona jak wyżej), kiedy A. Ś. wstąpiła do sprawy w charakterze powódki. W pozostałym zakresie wniosek o zwrot kosztów procesu powódki podlegał oddaleniu.

Na podstawie art. 2, art. 13, art. 35 ust. 1 art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U.2016 poz. 623 ), Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.023 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była ustawowo zwolniona.

Mając na uwadze dyspozycję art. 477 ²§1 zd. 1 kpc, Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 9.010 zł, stanowiącej równowartość miesięcznego wynagrodzenia powódki, wskazanego przez pozwanego pracodawcę w złożonym przez niego zaświadczeniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.