Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Wołoszyk

Sędziowie: SSO Jarosław Zawadzki

SSR del. Artur Fornal

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. Ł.

przeciwko Z. B.

o zapłatę

w przedmiocie skargi pozwanego Z. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt VIII Ga 147/12

postanawia:

odrzucić skargę.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2011 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi kwotę 29.280 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

a)  2.928, 00 zł od dnia 13 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

b)  2.928, 00 zł od dnia 13 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty,

c)  2.928, 00 zł od dnia 13 maja 2010 r. do dnia zapłaty,

d)  2.928, 00 zł od dnia 13 czerwca 2010 r. do dnia zapłaty,

e)  2.928, 00 zł od dnia 13 lipca 2010 r. do dnia zapłaty,

f)  2.928, 00 zł od dnia 13 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty,

g)  2.928, 00 zł od dnia 13 września 2010 r. do dnia zapłaty,

h)  2.928, 00 zł od dnia 13 października 2010 r. do dnia zapłaty,

i)  2.928, 00 zł od dnia 13 listopada 2010 r. do dnia zapłaty,

j)  2.928, 00 zł od dnia 13 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty,

oraz kwotę 2.784, 00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy utrzymał w mocy nakaz zapłaty w zakresie:

a/ punktu „a” co do orzeczenia o odsetkach od dnia 13 marca 2010 r. do dnia 15 marca 2011 r.

b/ punktu „b” co do orzeczenia o odsetkach od dnia 13 kwietnia 2010 r. do dnia 15 marca 2011 r.

c/ punktu „c” co do orzeczenia o odsetkach od dnia 13 maja 2010 r. do dnia 15 marca 2011 r.

d/ punktu „d” co do orzeczenia o odsetkach od dnia 13 czerwca 2010 r. do dnia 15 marca 2011 r.

e/ punktu „e” co do orzeczenia o odsetkach od dnia 13 lipca 2010 r. do dnia 15 marca 2011.

i w pozostałym zakresie nakaz zapłaty w punktach a,b,c,d,e uchylił.

Ponadto Sąd utrzymał w mocy punkt „f” co do kwoty 1 472, 00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz:

- odsetek od kwoty 836, 00 zł do dnia 15 marca 2011 r.

- odsetek od kwoty 540, 00 zł do dnia 10 maja 2011 r.

- odsetek od kwoty 80 zł do dnia 13 grudnia 2011 r.

W pkt g,h,i,j nakaz zapłaty Sąd Rejonowy utrzymał w mocy oraz uchylając nakaz zapłaty w zakresie orzeczenia o kosztach postępowania zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 367 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu. Kosztami od których zwolniony był pozwany obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wywiódł zarówno powód, jak i pozwany, przy czym pozwany w dniu 24 kwietnia 2013 r. cofnął apelację w całości ze względu na jej bezprzedmiotowość w związku z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 14 grudnia 2012 r.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy uzupełnił wyrok z 7 lutego 2012 r. w ten sposób, że nakaz zapłaty z dnia 21 marca 2011 r. utrzymał w mocy w zakresie kwoty 13 184 zł z ustawowymi odsetkami:

a)  od kwoty 1472 zł o której orzeczono w punkcie II wyroku

b)  od kwot po 2928 zł , o których orzeczono w punktach g,h,i,j nakazu zapłaty.

Ponadto Sąd Rejonowy uzupełnił punkt II wyroku w ten sposób, że utrzymał nakaz zapłaty co do odsetek od kwoty 836 zł od dnia 13 sierpnia 2010 r., od kwoty 540 zł od dnia 13 sierpnia 2010 r., od kwoty 80 zł od dnia 13 sierpnia 2010 r. oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 74 zł tytułem części kosztów postępowania zażaleniowego.

Wyrokiem z dnia 8 maja 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego od wyroku z dnia 7 lutego 2012 r., wskazując w uzasadnieniu, iż pozwany zaskarżając wyrok, jako wartość przedmiotu sporu podał kwotę 13.184 zł, która jednak nie została objęta zaskarżonym wyrokiem – Sąd Rejonowy orzekł bowiem jedynie co do odsetek ustawowych oraz w zakresie kosztów procesu i dopiero kolejnym orzeczeniem uzupełniającym z dnia 14 grudnia 2012 r. utrzymał w mocy nakaz zapłaty z dnia 21 marca 2011 r. w zakresie kwoty 13.184, 00 zł. Pozwany nie zaskarżył jednak wyroku uzupełniającego z dnia 14 grudnia 2012 r.

W piśmie z dnia 5.06.2013 r. pozwany wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 7.02.2012 r. wraz z uzupełnieniem wyroku z dnia 14.12.2012 r. Jako podstawę skargi wskazał art. 403§1 pkt 1 i §2 kpc, art. 379§5 kpc, art. 401 pkt 2 kpc oraz art. 399 kpc. W uzasadnieniu podniósł, iż zasądzone przez Sąd Rejonowy kwoty do zapłaty, w wydanym wyroku, po uzupełnieniu z dnia 14.12.2012 r., różnią się od zapłaconych przez pozwanego powodowi. Skarżący podnosił, iż kwota ta została zawyżona, o czym Sąd Rejonowy ani powód nie poinformował Sądu Okręgowego. W prowadzonym na skutek skargi o wznowienie postępowaniu, skarżący wniósł o zmniejszenie kwoty spornej o kwotę jaką zapłacono powodowi w dniu 27.02.2012 r. tj. 3231, 26 zł, gdzie kwota 1759, 06 zł to odsetki z pkt. I a-e i pkt II wyroku ora kwota główna 1472 zł. Skarżący zakwestionował przedmiotowy wyrok, twierdząc, iż kwota główna opiewała na 11.712 zł, a nie 13.184 zł. Wskazywał, iż pomimo złożenia przez skarżącego w dniu 11.12.2012 r. pisma procesowego dotyczącego wpłacenia i rozliczenia zasądzonych kwot wyrokiem z 7.02.2012 r., Sąd Rejonowy w wyroku 14.12.2012 r. zasądził kwotę wyższą niż taka, która w rzeczywistości należała się powodowi. Powód natomiast uzyskał informację o zapłacie w/w kwoty, czego dowodem są załączone do skargi przekazy przelewu. Skarżący podkreślał, iż powód mógł dokonać wówczas korekty pozwu. Ponadto posiadł wiedzę przed złożeniem zażalenia do Sądu Okręgowego z dnia 28.05.2012 r., jednak zataił przedmiotowe informacje. W związku z tym, w ocenie skarżącego pozwanemu przypisać można zamiar wyłudzenia w/w kwot. Skarżący podnosił, iż Sąd Odwoławczy, nie posiadał informacji o faktycznych zaległościach, w związku z ich nieprzekazaniem przez powoda i Sąd Rejonowy. Dlatego przyjął nieaktualną kwotę, pomijając informację prostującą przedstawioną przez pozwanego. Skarżący podniósł również, iż sądy obu instancji pominęły powołane przez pozwanego okoliczności zawarte w piśmie z 18.02.2011 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Skarga o wznowienie postępowania podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z art. 401 pkt 2 kpc można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.

Natomiast w myśl art. 403 § 1 można żądać wznowienia na tej podstawie, że wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym (pkt 1) lub wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa (pkt2).

Można również żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (§ 2).

Zgodnie z art. 410 § 1 kpc sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, ocena czy skarga opiera się o ustawową podstawę wznowienia, nie ogranicza się do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje również badanie i ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. Postanowienie SN z dnia 19 maja 2005, II CZ 41/05, Zawistowski Dariusz, Komentarz do art. 410 kpc, Lex stan prawny: 1.03.2013 r.).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż skarżący nie powołał żadnych okoliczności uzasadniających wznowienie postępowania ze względu na określony w art. 401 kpc brak należytego reprezentowania czy też braku możliwości działania wskutek naruszenia przepisów prawa, jak również okoliczności stanowiących przesłanki art. 403§ 1 pkt 1 kpc.

Nie można również uznać , iż podstawę wznowienia ze względu na wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 kpc ) mogą stanowić twierdzenia skarżącego podnoszone w uzasadnieniu skargi. Jak wskazywał bowiem sam skarżący , okoliczności dotyczące odpowiedniego zmniejszenia roszczenia zostały przez niego wielokrotnie podnoszone w pismach procesowych , w tym również wspomnianego w skardze pisma z dnia 18.02.2011 r. , powoływanego w postępowaniu przed Sądem II instancji.(k.109 akt). Skarżący, wykorzystując przepisy o możliwości wznowienia postępowania stara się faktycznie o weryfikację prawomocnego wyroku w oparciu o przedstawione już uprzednio okoliczności, dążąc tym samym faktycznie do uzyskania „trzeciej instancji”. Ustawodawca skutecznie zapobiega jednak takim próbom, statuując w art. 401-404 kpc przesłanki dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania. Podkreślić należy, iż skarżący wykorzystał przysługujący mu środek kontroli instancyjnej w postaci apelacji od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7.02.2012 r., nie skorzystał jednak z możliwości zaskarżenia wyroku uzupełniającego z dnia 14.12.2012 r.

W świetle powyższego, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż w niniejszej sprawie zachodzi konieczność odrzucenia skargi o wznowienie postępowania, ze względu na jej niedopuszczalność i brak oparcia na ustawowej podstawie.

Tym samym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 410§1 kpc orzekł jak w sentencji.