Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W nocy 22 lutego 2017 roku R. K. wszedł na klatkę schodową bloku przy ul. (...) w W. z zamiarem zaboru bliżej nieustalonych co do ilości i rodzaju rzeczy. Drzwi od klatki schodowej nie były domknięte. Następnie dostał się do korytarza piwnicznego. Prowadzące tam drzwi nie były zakluczone. W korytarzu piwnicznym znalazł kij, którym oderwał skobel zabezpieczający drzwi od pomieszczenia piwnicznego nr 1, należącego do P. K.. Wyniósł stamtąd i pozostawił w korytarzu piwnicznym telewizor marki P. (...) cali o wartości 100,00 zł i torbę z 5 parami butów sportowych wartości 220,00 zł na szkodę P. K..

Następnie R. K. oderwał skobel zabezpieczający drzwi od pomieszczenia piwnicznego nr 10, należącego do T. H.. W środku znajdowała się jedynie choinka owinięta w foliowy worek, który R. K. w poszukiwaniu wartościowych przedmiotów rozerwał. Z uwagi na brak przedmiotów będących w jego zainteresowaniu, nie zabrał stamtąd niczego.

Następnie tym samym kijem oderwał skobel zabezpieczający drzwi od pomieszczenia piwnicznego nr 2, należącego do M. M.. Zabrał stamtąd 5 słoików półlitrowych z ogórkami, powodując straty w wysokości łącznej 40,00 zł na szkodę M. M..

W tym samym czasie, mieszkający w tym bloku P. K. oglądał telewizję w znajdującym się na parterze mieszkaniu. Jest on funkcjonariuszem Komendy Powiatowej Policji w W. i tego dnia przebywał na urlopie wypoczynkowym. Słysząc hałas dobiegający z piwnicy, postanowił pójść ustalić jego źródło. Gdy schodził schodami, zobaczył swoje rzeczy wyniesione na korytarz piwniczny. Gdy poszedł dalej, dostrzegł mężczyznę w pomieszczeniu piwnicznym nr 2. P. K. krzyknął wówczas do niego (...) i kazał mu wyjść na korytarz. Ten wykonał polecenie i wówczas P. K. rozpoznał znanego mu z widzenia R. K.. P. K. poinformował o tym zdarzeniu dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w W.. Po przyjeździe funkcjonariuszy Policji, P. K. oddał w ich ręce ujętego R. K..

( dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 126v,

- zeznania świadka P. K. k. 7-8, 00:03:00-00:12:31 na k. 142v-143,

- zeznania świadka M. M. k. 18-19, 00:07:11-00:21:35 k. 130-131,

- zeznania świadka T. H. k. 24, 00:21:35-00:28:01 na k. 131-131v,

- notatka urzędowa z dnia 22.02.2017 roku k. 1,

- protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej k. 6-9,

- protokół oględzin miejsca k. 13-15v,

- dokumentacja fotograficzna k. 36-42,

- płyta CD z oględzin miejsca k. 46)

Po przewiezieniu do Komendy Powiatowej Policji w W. R. K. został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. 7110 z wynikiem o godz. 1:47 – 0,66 mg/l a o godz. 1:50 – 0,64 mg/l.

( dowód:

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 3-3v,

- protokół przeszukania osoby k. 4-5v)

R. K. został w toku niniejszego postępowania poddany badaniom przez dwóch biegłych psychiatrów i biegłego psychologa, którzy w wydanej opinii psychiatryczno-psychologiczno-sądowej stwierdzili, że nie wykazuje on objawów choroby psychicznej. Biegli rozpoznali u oskarżonego lekkie upośledzenie umysłowe oraz organiczne zaburzenia osobowości. R. K. miał jedynie w nieznacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu, jak i do pokierowania swoim postępowaniem (czyn nie ma charakteru afektywnego, stanowi oczywiste naruszenie łatwej do zrozumienia normy prawnej). Biegli ocenili, że obecny stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na jego udział w postepowaniu karnym, podczas którego ze względu na upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego wymaga pomocy obrońcy.

( dowód:

- opinia psychiatryczno-psychologiczno-sądowa k. 100-101, k. 144,

- orzeczenie lekarskie (opinia) k. 133-133v)

R. K. urodził się w (...) roku. Jest bezdzietnym kawalerem, nie posiadającym żadnych osób na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie podstawowe. Nie ma wyuczonego zawodu. Oskarżony nie pracuje, jest na rencie w wysokości 931 zł miesięcznie. Oskarżony nie ma żadnego majątku.

( dowód:

- dane o podejrzanym k. 35,

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. k. 47,

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa k. 52)

R. K. był uprzednio kilkukrotnie karany, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za czyn z art. 279 § 1 kk. Oskarżony odbywał od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku (z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2011 roku) karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie z dnia 25 stycznia 2013 roku, sygn. akt VII K 26/13 za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk.

(dowód:

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 51-51v,

- odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 25.01.2013r., sygn. akt VII K 26/13 z informacją o odbyciu kary k. 48-49)

R. K. przed Sądem przyznał się do zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów i złożył wyjaśnienia. Oskarżony podał, że zarówno drzwi od klatki schodowej do bloku przy ul. (...) w W., jak i prowadzące do korytarza piwnicznego były otwarte. Drzwi do poszczególnych pomieszczeń piwnicznych były natomiast zamknięte na kłódki. Oskarżony dostał się do pomieszczeń piwnicznych, wyrywając skoble kijem, który tam znalazł. R. K. wyjaśnił, że chciał okraść pomieszczenia piwniczne i nie planował, ile dokładnie pomieszczeń zamierza okraść. Oskarżony wskazał, że potrzebował pieniędzy, bo renta w otrzymywanej wysokości mu nie wystarcza. Oskarżony wyjaśnił, że wyniósł z pomieszczeń piwnicznych na korytarz telewizor 14-calowy, buty, 4 słoiki z ogórkami. Nie zdążył tych przedmiotów wynieść na zewnątrz budynku, bo został ujęty przez właściciela jednego z pomieszczeń piwnicznych. (k. 126v)

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci: zeznań świadków, w szczególności zeznań świadka P. K., protokołu oględzin miejsca, informacji z Krajowego Rejestru Karnego, odpisu wyroku łącznego, opinii psychiatryczno-psychologiczno-sądowej, a także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego.

Sąd generalnie dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego R. K.. Przedstawiona przez oskarżonego wersja wydarzeń korespondowała z pozostałymi zgormadzonymi w sprawie dowodami, co pozwoliło na precyzyjne i niepozostawiające wątpliwości odtworzenie przebiegu wypadków z nocy 22 lutego 2017 roku. Oskarżony nie kwestionował swego sprawstwa, znajdującego potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadka P. K., który ujął R. K., podczas gdy ten penetrował jedno z pomieszczeń piwnicznych. Oskarżony w wyjaśnieniach opisał swój sposób działania. R. K. podał, że nie planował, ile dokładnie pomieszczeń zamierza okraść. Wskazał, że dostał się do korytarza piwnicznego bloku przy ul. (...) przez otwarte drzwi od klatki schodowej, a następnie otwarte drzwi prowadzące do piwnic. Znalezionym w korytarzu piwnicznym kijem, wyrywał skoble od drzwi pomieszczeń piwnicznych. Oskarżony wyjaśnił, że wyniósł z pomieszczeń piwnicznych na korytarz telewizor 14-calowy, buty, 4 słoiki z ogórkami. Został ujęty przez właściciela jednego z pomieszczeń piwnicznych i dlatego nie zdążył tych przedmiotów wynieść na zewnątrz budynku. Co prawda w toku niniejszej sprawy ustalono, że oskarżony dokonał zaboru 5 słoików z ogórkami, jednak ta rozbieżność w wyjaśnieniach oskarżonego, wynika w ocenie Sądu z niepamięci związanej z upływem czasu. R. K. opisał także motyw swojego działania, mianowicie potrzebował pieniędzy, bowiem otrzymywana renta nie pozwala mu na zaspokojenie wszystkich jego potrzeb. Sąd w zasadzie nie znalazł podstaw, by kwestionować wyjaśnienia oskarżonego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka P. K., właściciela jednego pomieszczeń piwnicznych, do którego oskarżony się włamał i je okradł. P. K. z zawodu jest funkcjonariuszem Komendy Powiatowej Policji w W. i chwili zdarzenia przebywał na urlopie wypoczynkowym. Świadek ten, znajdując się w swoim mieszkaniu, zaniepokojony odgłosami dochodzącymi z piwnicy, poszedł ustalić ich źródło. Tam ujął znanego mu - z racji wykonywanego zawodu - R. K., który włamywał się do pomieszczeń piwnicznych i je okradał. Zeznania tego świadka były spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie w postaci protokołu oględzin miejsca oraz dokumentacji fotograficznej, a także wyjaśnieniami oskarżonego. W ocenie Sądu brak jest jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia, dla którego świadek ten, będący dla oskarżonego osobą zupełnie obcą, miałoby bezpodstawnie go obciążać i zeznawać nieprawdę. (k. 7-8, 00:03:00-00:12:31 na k. 142v-143)

Sąd jako wiarygodne ocenił także zeznania świadka M. M. (k. 18-19, 00:07:11-00:21:35 k. 130-131) i T. H. (k. 24, 00:21:35-00:28:01 na k. 131-131v) – właścicieli pozostałych dwóch pomieszczeń piwnicznych, do których włamał się oskarżony. Wskazali oni okoliczności, w jakich dowiedzieli się o włamaniu. M. M. podał także, co zostało mu skradzione i jaka była tego wartość. T. H. natomiast zeznała, że co prawda oskarżony włamał się do jej pomieszczenia piwnicznego, jednakże niczego z niego nie ukradł. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, gdyż były one logiczne, a ponadto znalazły one potwierdzenie w pozostałym zgormadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii psychiatryczno-psychologiczno-sądowej, sporządzonej przez biegłych psychiatrów E. K. i P. M. oraz biegłego psychologa W. P.. Została ona wydana przez osoby posiadające fachową wiedzę, a płynące z opinii konkluzje były należycie uzasadnione, w związku z czym Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Z opinii tej wynika, że biegli nie stwierdzili u R. K. objawów choroby psychicznej. Rozpoznali u oskarżonego lekkie upośledzenie umysłowe oraz organiczne zaburzenia osobowości. Uwzględniając charakter zarzutów, biegli stwierdzili, że R. K. miał jedynie w nieznacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu, jak i do pokierowania swoim postępowaniem (czyn nie ma charakteru afektywnego, stanowi oczywiste naruszenie łatwej do zrozumienia normy prawnej). Nadto biegli ocenili, że obecny stan zdrowia psychicznego R. K. pozwala na jego udział w postepowaniu karnym, podczas którego ze względu na upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego wymaga pomocy obrońcy. (k. 100-101)

Obrońca oskarżonego na rozprawie w dniu 23 października 2017 roku złożyła pismo z dnia 18 października 2017 roku, w którym wniosła o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych. W ocenie obrońcy opina była niepełna, niejasna i opierała się na niewystarczającym materiale, w związku z czym zawierała luki wymagające uzupełnienia. Całkowicie pominięta została kwestia podjęcia leczenia w PZP od 2001 roku. Obrońca zarzuciła, że nie dokonano analizy dokumentacji medycznej z ww. poradni oraz nie podano przyczyn oraz objawów, które spowodowały, że R. K. odbywał wizyty w PZP w W.. Obrońca podniósł, że oskarżony wskazał, że obecnie nie zażywa leków. Biegli nie zbadali, jakie leki i w związki z jakimi schorzeniami były przyjmowane przez oskarżonego. Biegli nie dokonali też w przekonaniu obrońcy dokładnej analizy akt sprawy. Oskarżony wskazał, że choruje od urodzenia. To, że nie uczęszcza na wizyty u psychiatry wynika z jego zaniedbania. Obrońca doprecyzował, że do 2015 roku oskarżony przewał w zakładzie karnym i nie miał możliwości kontynuowania leczenia w poradni w W., zatem nie wynikało to z jego zaniedbania. Ponadto z informacji podanych przez oskarżonego wynika, że ponad 6 lat przebywał w zakładach karnych. Podczas tych pobytów mógł mieć prowadzone leczenie. Obrońca wskazał, że biegli nie wyjaśniają, dlaczego u oskarżonego została stwierdzona osobowość nieprawidłowa. Nie zbadana również została kwestia z jakiego tytułu oskarżony otrzymuje rentę. (k. 128-129) W związku z tym Sąd wezwał biegłych do złożenia opinii uzupełniającej na okoliczności zawarte w wyżej wskazanym piśmie obrońcy. Sąd nie miał jednak także zastrzeżeń co do wydanej w sprawie pisemnej opinii uzupełniającej. W opinii uzupełniającej z dnia 19 grudnia 2017 roku biegły psycholog W. P. podtrzymał wydaną opinię w części badania psychologicznego, jak i przyjętych wspólnych wniosków. Wskazał, że uwzględnił wszystkie dane zawarte w aktach oraz uzyskane z wywiadu i badań. Biegły podkreślił, że w dniu 25 maja 2017 roku u oskarżonego nie rozpoznano choroby psychicznej a jedynie upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego oraz nieprawidłową osobowość. Załączone orzeczenie lekarskie z dnia 31 maja 2002 roku o całkowitej niezdolności do pracy R. K. zawiera rozpoznanie Encefalopatia prawdopodobnie okołoporodowa pod postacią niedorozwoju umysłowego na pograniczu umiarkowanego i lekkiego z ewidentnymi wskaźnikami ograniczonego uszkodzenia (...) i zaburzeniami osobowości. Biegły wskazał, że zaświadczenie to potwierdza wydaną opinię. Kryteria diagnostyczne testu Inteligencji (...) (PL) są ,,łaskawsze” dla osób starszych – badanie psychologiczne, którego wyniki posłużyły do wydania orzeczenia lekarskiego 31 maja 2002 roku dotyczyły opiniowanego mającego 21 lat – od tego badania minęło 15 lat. Biegły rozpoznał również organiczne uszkodzenia (...). (k. 144) ) Zarówno opinia pisemna, jak i uzupełniająca ją opinia były logiczne, rzeczowe, spójne, nie budziły wątpliwości i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności. W ocenie Sądu nie ma zatem powodów, aby podważać ich wiarygodność.

Na rozprawie w dniu 5 lutego 2018 roku obrońca wniosła o ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej, sporządzonej przez innego biegłego. Obrońca podniosła, że w innej sprawie toczącej się przeciwko R. K., biegły stwierdził jego ograniczoną poczytalność.

W istocie, jak Sąd ustalił na podstawie (...) z Krajowego Rejestru Karnego, R. K. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 grudnia 2011 roku, w sprawie II K 353/11 został skazany za występek z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 31 § 2 kk. W tym kontekście wskazać należy, że niepoczytalność (ograniczona poczytalność) musi być odnoszona do konkretnego czynu zabronionego, a nie ustalana w sposób abstrakcyjny. Niepoczytalność (odpowiednio poczytalność ograniczona) polega na wynikającym z określonych przyczyn braku możliwości rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania przez sprawcę swoim postępowaniem. Chodzi zawsze o brak możliwości rozpoznania znaczenia tego czynu, który realizuje znamiona czynu zabronionego i brak możliwości pokierowania swoim postępowaniem w czasie popełniania tego właśnie czynu zabronionego ( M. K., Niepoczytalność..., s. 82 i n). Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że doskonale rozpoznawał on znaczenie popełnianych czynów. Podkreślić należy, że kradzież z włamaniem to przestępstwo pospolite. Jak wskazali biegli w swojej opinii psychiatryczno-psychologiczno-sądowej – czyn oskarżonego nie ma charakteru afektywnego, stanowi oczywiste naruszenie łatwej do zrozumienia normy prawnej. Na uwadze należy mieć nadto wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2010 r. IV KK 425/09 (LEX nr 603806), gdzie trafnie wskazano, że ,,zbyt daleko idące byłoby stwierdzenie, że w każdym przypadku, gdy w innej sprawie stwierdzono u oskarżonego działanie w stanie zmniejszonej lub ograniczonej poczytalności (zastosowano kwalifikację z art. 31 § 1 lub § 2 k.k.), to w kolejnych sprawach zawsze zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności z konsekwencjami przewidzianymi w art. 79 § 1 pkt 3 kpk.”

Sąd przy ustaleniu stanu faktycznego oparł się również na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, w postaci: notatki urzędowej z dnia 22.02.2017 roku k. 1, protokołu oględzin miejsca k. 13-15v, dokumentacji fotograficznej k. 36-42, protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 3-3v, protokołu przeszukania osoby k. 4-5v, orzeczenia lekarskiego (opinii) k. 133-133v, danych o podejrzanym k. 35, pisma ze Starostwa Powiatowego w W. k. 47, pisma z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa k. 52, informacji z Krajowego Rejestru Karnego k. 51-51v, odpisu wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 25.01.2013r., sygn. akt VII K 26/13 k. 48-49. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Oskarżony stanął pod zarzutami, tego że:

1/ w nocy 22 lutego 2017 roku w W., woj. (...), przy ul. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telewizora marki P. (...) cali wartości 100,00 zł, torby z 5 parami butów sportowych wartości 220,00 złotych, powodując straty w wysokości łącznej 320,00 złotych na szkodę P. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie sygn. akt VII K 26/13 z dnia 25 stycznia 2013 roku za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2001 roku, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

2/ w okresie od 20 lutego do 22 lutego 2017 roku w W., woj. (...), przy ul. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 5 słoików półlitrowych z ogórkami, powodując straty w wysokości łącznej 40,00 złotych na szkodę M. M., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie sygn. akt VII K 26/13 z dnia 25 stycznia 2013 roku za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2001 roku, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

3/ w okresie od 31 stycznia do 22 lutego 2017 roku w W., woj. (...), przy ul. (...), usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd nie dokonał zaboru mienia z uwagi na brak przedmiotów będących w jego zainteresowaniu na szkodę T. H., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie sygn. akt VII K 26/13 z dnia 25 stycznia 2013 roku za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk na karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2001 roku, tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W art. 279 § 1 kk przewidziane jest przestępstwo kradzieży z włamaniem. Kradzież z włamaniem to typ kwalifikowany kradzieży zwykłej z art. 278 kk, która różni się od niej sposobem popełnienia, gdzie dokonanie zaboru wiąże się z przełamaniem istniejącego zabezpieczenia rzeczy ruchomej (por. wyr. SN z 3.2.1999r., V KKN 566/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 7). Innymi słowy, istota tego czynu wiąże się więc z zamkniętym dostępem do przedmiotu czynu i bez przełamania tej przeszkody, nie jest możliwe dokonanie zaboru rzeczy ruchomej. Jest to więc przestępstwo złożone, dwuaktowe, na które składają się dwie odrębne czynności sprawcze: włamanie, czyli przełamanie zabezpieczenia, oraz następne dokonanie zaboru rzeczy ruchomej, która była zabezpieczona przed swobodnym dostępem osób nieuprawnionych ( por. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll, Kodeks karny, t. 3, 2008, s. 81).

Przepis art. 279 § 1 kk chroni te same indywidualne dobra prawne, co art. 278 kk, a ponadto starania osoby uprawnionej o odpowiednie zabezpieczenie mienia, polegające na zamknięciu go w pomieszczeniu lub schowku w celu ochrony przed zaborem (wyr. SN z 3.2.1999r., V KKN 566/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 7). Strona przedmiotowa kradzieży z włamaniem obejmuje stronę przedmiotową kradzieży oraz szczególny sposób popełnienia kradzieży, jakim jest włamanie. Kradzież stanowi zabór rzeczy ruchomej, rozumiany jako wyjęcie jej spod władztwa osoby uprawnionej do dysponowania nią, w celu jej przywłaszczenia, tj. postępowania z nią jak właściciel. Dokonanie kradzieży z włamaniem następuje z chwilą objęcia przedmiotu wykonawczego kradzieży we władanie (wyr. SN z 23.4.2013r., V KK 280/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013, Nr 7–8, poz. 6).

Powszechnie przyjmuje się, że włamanie możliwe jest tylko wówczas, gdy rzecz znajduje się w pomieszczeniu zamkniętym. Wymóg zamknięcia pomieszczenia należy rozumieć jako użycie zabezpieczenia utrudniającego dostęp do pomieszczenia, np. zamknięty zamek, kłódka, haczyk założony od wewnątrz. ( Art. 279 KK red. Grześkowiak 2018, wyd. 5/Gałązka) Zabezpieczenie musi być "wyraźną manifestacją woli właściciela czy posiadacza mienia – woli właśnie zabezpieczenia go przed innymi osobami" (post. SN z 24.6.2010r., V KK 388/09, OSNKW 2010, Nr 9, poz. 82). Niewątpliwie powinno stanowić przeszkodę dla otwartego dostępu do rzeczy, na jaki pozwala np. zamknięcie drzwi na klamkę lub na skobel zakładany od zewnątrz (wyr. SN z 24.6.1958r., IV KRN 170/58, NP 1959, Nr 2, s. 249, za: B. Michalski, w: Wąsek, Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. II, 2010, s. 952; wyr. SN z 27.2.2014r., II KK 259/13, Legalis; P. Nowak, Wykładnia, s. 101), ale nie musi dostępu tego uniemożliwiać do tego stopnia, że wymaga on użycia siły fizycznej lub specjalnych środków technicznych. Wystarczy "stworzenie zewnętrznej bariery jednoznacznie sygnalizującej, że celem jej zainstalowania było wykluczenie dostępu do tych przedmiotów przez osoby nieuprawnione" (wyr. SA w Białymstoku z 8.10.2002r., II AKa 505/02, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 10, poz. 21). Sprawca włamania dostaje się do środka pomieszczenia w wyniku usunięcia materialnej przeszkody, jaką stanowi część konstrukcji pomieszczenia lub jego zamknięcie (wyr. SN z 18.12.2002r., III KKN 423/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 8, poz. 16)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie bezsporny. Sąd ustalił go przede wszystkim na podstawie wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, którym to w całości dał wiarę. Bezsprzecznie R. K. swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona występku określonego w przepisie art. 279 § 1 kk. Jak już wskazano powyżej, na przestępstwo kradzieży z włamaniem składają się dwie odrębne czynności sprawcze: włamanie, czyli przełamanie zabezpieczenia oraz następne dokonanie zaboru rzeczy ruchomej. R. K. dostał się do korytarza piwnicznego bloku przy ul. (...) w W.. Następnie za pomocą znalezionego tam kija, oderwał skoble zabezpieczające drzwi od pomieszczeń piwnicznych nr 1, 2 i 10. W ten sposób usunął przeszkody, stanowiące zabezpieczenie znajdujących się tam przedmiotów. Z pomieszczenia piwnicznego nr 1 dokonał zaboru telewizora marki P. (...) cali o wartości 100,00 zł i torby z 5 parami butów sportowych wartości 220,00 zł na szkodę P. K.. Z pomieszczenia piwnicznego nr 2 dokonał zaboru 5 słoików półlitrowych z ogórkami, powodując straty w wysokości łącznej 40,00 zł na szkodę M. M.. Zabór rzeczy z wnętrza pomieszczeń piwnicznych dokonywany był przez oskarżonego w celu ich przywłaszczenia. Świadczą o tym jego wyjaśnienia, zgodnie z którymi przedmioty te wyniósł na korytarz, następnie jednak został ujęty przez właściciela jednego z pomieszczeń piwniczych, dlatego nie zabrał ich poza budynek. Z pomieszczenia piwnicznego nr 10, należącego do T. H., oskarżony nie dokonał zaboru żadnego mienia z uwagi na brak przedmiotów będących w jego zainteresowaniu. W związku z tym czyn ten stanowił jedynie usiłowanie popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem. Zachowanie R. K. w ocenie Sądu należało w tym przypadku zakwalifikować jako usiłowanie dokonania czynu zabronionego, określone w treści art. 13 § 1 kk. Nawet w sytuacji, gdy prawdopodobieństwo dokonania czynu jest w danych okolicznościach nikłe, lecz obiektywnie możliwe, to mamy do czynienia z usiłowaniem zwykłym, a nie nieudolnym, a czyn sprawcy niesie zagrożenie dla danego dobra prawnego ( Art. 279 KK T. II red. Królikowski 2017, wyd. 4/Wilk).Oskarżony usiłował dokonać mienia stanowiącego własność T. H., jednakże zamiaru swojego nie osiągnął z przyczyn obiektywnych. Niewątpliwie oskarżony liczył, że w pomieszczeniu piwnicznym nr 10 znajdować będzie się mienie, które będzie mógł zabrać. Spodziewał się więc odnaleźć określone przedmioty, których jednak tam nie było. Oskarżony mógł natomiast dokonać zaboru innych przedmiotów, które w tym pomieszczeniu się znajdowały, jednakże nie interesowały one go jako przedmiot przestępstwa.

Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego stanowiło jeden czyn zabroniony. W myśl art. 12 kk, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Przesłanka powziętego z góry zamiaru oznacza, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań albo przewiduje możliwość ich popełnienia i na to się godzi (post. SN z 12.4.2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817), a zarazem przystępując do realizacji pierwszego zachowania, obejmuje zamiarem wszystkie zachowania połączone znamieniem ciągłości (wyr. SN z 9.12.2009 r., V KK 290/09, OSNwSK 2009, Nr 1, poz. 2519). Sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar popełnienia (co najmniej w ogólnym zarysie) pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły. (post. SN z 12.4.2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817; podobnie wyr. SA w Katowicach z 31.10.2012 r., II AKa 441/12, L.; wyr. SA w Lublinie z 27.11.2012 r., II AKa 245/12, L.). Czyn ciągły co do zasady może naruszać różne dobra prawne. Jeśli jednak jego treścią jest zamach na dobro osobiste, to wszystkie objęte nim zachowania sprawcy muszą być wymierzone w tę samą osobę. Pojęcie dobra osobistego należy rozumieć zgodnie z art. 23 kc. Art. 12 kk nie stwarza także żadnych przeszkód ku temu, aby jednym czynem ciągłym mogły być objęte zachowania, które samodzielnie wypełniają znamiona różnych form stadialnych (usiłowanie, dokonanie) lub różnych postaci zjawiskowych (podżeganie, pomocnictwo, sprawstwo) przestępstwa (tak m.in. uchwały SN: z dnia 11 marca 1988 r., VI KZP 49/87, OSNKW 1988, nr 5-6, poz. 32 z glosą A. Spotowskiego, PiP 1989, z. 1, s. 150 i n.; z dnia 30 listopada 1972 r., VI KZP 44/72, OSNKW 1973, nr 2, poz. 20; wyroki SN: z dnia 9 czerwca 1971 r., IV KR 46/71, OSNKW 1971, nr 12, poz. 192; z dnia 4 sierpnia 1975 r., Rw 351/75, OSNKW 1975, nr 10-11, poz. 148; z dnia 7 sierpnia 1986 r., I KR 268/86, OSNPG 1987, nr 7, poz. 77; z dnia 27 lutego 1971 r., I KR 231/70, OSNPG 1971, nr 7, poz. 117; A. Wąsek, Kodeks..., t. 1, s. 179). (...) SA w Ł., podkreślając, że "nie da się wykluczyć, iż może chodzić o zachowania typu podstawowego, uprzywilejowanego i kwalifikowanego, a także o formy zjawiskowe lub stadialne jednego typu przestępstwa, jak również przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, gdy jedno zachowanie jednocześnie wyczerpuje znamiona kilku przepisów" (wyrok SA w Łodzi z dnia 12 października 2000 r., II AKa 155/00; tak też SA w Lublinie w wyroku z dnia 8 grudnia 2008 r., II AKa 276/08).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie istniały podstawy do przyjęcia działania oskarżonego w warunkach czynu ciągłego. Jak wynika z wyjaśnień R. K., udał się on do bloku przy ul. (...) w W. z zamiarem dokonania włamań do nieokreślonej liczy pomieszczeń piwnicznych. Dział on zatem w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Nadto R. K. działał w krótkich odstępach czasu w rozumieniu powołanego przepisu. Czynów dokonał w nocy 22 lutego 2017 roku. Oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem na szkodę P. K. i M. M.. Co prawda zachowanie na szkodę T. H. należało zakwalifikować jako usiłowanie kradzieży z włamaniem, jednak jak wskazano powyżej, dopuszczalne jest łączenie w jeden czyn ciągły zachowań wyczerpujących znamiona różnych form stadialnych tego samego czynu zabronionego.

Podobnie jak kradzież, kradzież z włamaniem jest przestępstwem umyślnym oraz kierunkowym. Sprawca musi obejmować zamiarem bezpośrednim nie tylko zabór rzeczy, lecz także włamanie jako środek umożliwiający kradzież. Dlatego zamiar zaboru rzeczy musi wystąpić u niego najpóźniej w czasie podjęcia czynności realizujących znamię włamania (wyr. SN z 9.9.1996 r., III KKN 58/96, OSNKW 1996, Nr 11–12, poz. 81) Przestępstwo zostało popełnione umyślnie w zamiarze bezpośrednim. R. K. był świadomy, że dokonuje czynu zabronionego i miał zamiar przywłaszczenia rzeczy nienależących do niego.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę R. K..

Sąd w ramach zarzucanego R. K. aktem oskarżenia czynu uznał go za winnego tego, że w nocy 22 lutego 2017 roku przy ul. (...) w W., woj. (...), działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu:

- dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telewizora marki P. (...) cali wartości 100,00 zł, torby z 5 parami butów sportowych wartości 220,00 złotych, powodując straty w wysokości łącznej 320,00 złotych na szkodę P. K.,

- dokonał kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 5 słoików półlitrowych z ogórkami, powodując straty w wysokości łącznej 40,00 złotych na szkodę M. M.,

- usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do pomieszczenia piwnicznego w ten sposób, że po uprzednim oderwaniu skobla zabezpieczającego drzwi wszedł do jego wnętrza, skąd nie dokonał zaboru mienia z uwagi na brak przedmiotów będących w jego zainteresowaniu na szkodę T. H.,

przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie sygn. akt VII K 26/13 z dnia 25 stycznia 2013 roku za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk na karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2011 roku, tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk i na podstawie art. 279 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Mając na uwadze dotychczasową karalność oskarżonego, Sąd przyjął, że zarzucanych mu czynów wymieniony dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk - w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyśle przestępstwo podobne. R. K. wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Wąbrzeźnie z dnia 25 stycznia 2013 roku, sygn. akt VII K 26/13 za przestępstwo z art. 239 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk została wymierzona kara 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od 28 listopada 2011 roku do 13 stycznia 2015 roku (z zaliczeniem dnia 24 stycznia 2011 roku, 28 stycznia 2011 roku, 29 stycznia 2011 roku i okresu od 7 września 2011 roku do 19 września 2011 roku).

Czyn kwalifikowany z art. 279 § 1 kk zagrożony jest karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Konsekwencje w zakresie odpowiedzialności karnej za czyn ciągły są takie same, jak w wypadku jednorazowego wypełnienia znamion przestępstwa ( P. Kardas, w: Wróbel, Zoll (red.), Kodeks karny, t. I, 2016, s. 242; wyr. SA w Warszawie z 9.9.1998 r., II AKa 262/98, OSAW 1999, Nr 2, poz. 6). W szczególności czyn ciągły nie daje podstaw do nadzwyczajnego obostrzenia kary, ale z reguły powinien być uwzględniony w ramach sądowego wymiaru kary na niekorzyść sprawcy (wyr. SN z 17.3.2011r., III KK 283/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 10, poz. 15). Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec R. K.. Dotychczasowa jego postawa życiowa oraz sposób i okoliczności popełnienia czynów nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym. Wydając niniejszy wyrok, Sąd chciał uzmysłowić oskarżonemu, że dopuszczając się w przyszłości kolejnych przestępstw musi się liczyć z perspektywą osadzenia w zakładzie karnym. Należy zaznaczyć, z uwagi na obostrzenie przewidziane w art. 64 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć karę do 15 lat pozbawienia wolności (kara 10 lat przewidziana w art. 279 § 1 kk zwiększona o połowę). W ocenie Sądu orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego i jednocześnie zostanie spełniony cel jej społecznego oddziaływania. Kierując się wyżej wymienionymi przesłankami przyjęto, że orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi R. K. jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności. Jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

Sąd po rozważeniu wszelkich okoliczności sprawy uznał, że brak jest podstaw do zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 § 1 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony był już uprzednio kilkukrotnie karany. W chwili popełnienia przez niego przedmiotowych czynów był on traktowany jako osoba skazana, co wykluczało możliwość skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Na marginesie należy wskazać, że w przypadku przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, istnieje możliwość orzeczenia grzywny lub kary ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności. Ponieważ występek z art. 279 § 1 kk jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 10, w niniejszej sprawie nie istniała możliwość zastosowania art. 37a kk.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności zarówno łagodzących, jak i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów i stopień winy.

W ocenie Sądu stopień szkodliwości społecznej czynów R. K. należy określić jako znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, którym jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Oceniając społeczną szkodliwość czynu jako znaczną, Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności . Oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się ich z premedytacją i z chęci łatwego zysku. Jak sam stwierdził, uczynił to, ponieważ potrzebował pieniędzy. Renta w otrzymywanej wysokości nie wystarcza bowiem na zaspokojenie jego potrzeb. Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił również jego uprzednią wielokrotną karalność, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu i działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na uwadze to, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. R. K. złożył wyjaśnienia, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Nie należy przeceniać jednak tego faktu, bowiem oskarżony został ujęty, gdy penetrował pomieszczenia piwniczne. Jako istotne okoliczności łagodzące Sąd potraktował to, że część skradzionych przedmiotów została odzyskana w nieuszkodzonym stanie.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w pkt 1 wyroku kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu 1 dzień zatrzymania w dniu 22 lutego 2017 roku, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego R. K. do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. M. kwoty 40 złotych.

Na postawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) Sąd zasądził ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie) na rzecz adw. M. G. kwotę 929,88 zł (w tym podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. W myśl art. § 17 ust. 2 pkt 3 opłaty za obronę wynoszą przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym lub przed wojskowym sądem garnizonowym - 420 zł, zaś zgodnie z § 20 w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20% (a zatem w niniejszej sprawie 420 zł + 4x84 zł).

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa, uznając, że z uwagi na jego sytuację majątkową, ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.