Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 października 2017 roku (znak: PD/10/021173024), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 lipca 2017 roku odmówił S. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w drodze z pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 października 2017 roku ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy, wobec czego brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k.43-44 plik II akt ZUS/

W dniu 21 listopada 2017 roku S. L. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w drodze z pracy w 1977 roku. W uzasadnieniu podniesiono, że wnioskodawca do dnia 31 grudnia 2001 roku pobierał rentę z tytułu niezdolności spowodowanej powyższym wypadkiem. W ostatnich miesiącach jego stan zdrowia będący wynikiem wypadku z 1977 roku uległ znacznemu pogorszeniu, co uniemożliwia mu podjęcie jakiejkolwiek pracy.

/odwołanie – k. 2-3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 21 grudnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.5-5odwrót/

Na rozprawie w dniu 25 lipca 2018 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/protokół rozprawy – oświadczenia pełnomocników stron– 00:01:02-00:01:53 - płyta CD – k.51/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. L. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca ma wykształcenie zasadnicze , z zawodu jest ślusarzem. Od 30 lat pracuje jako rzemieślnik, pracownik gospodarczy.

/ bezsporne, a nadto wywiad – opinia Komisji Lekarskiej – k.26 dokumentacji orzeczniczej/

W dniu 4 maja 1977 roku wnioskodawca uległ wypadkowi w drodze z pracy, w wyniku którego doznał otwartego złamania kości udowej.

/bezsporne/

W okresie od dnia 29 stycznia 1978 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku wnioskodawca otrzymywał rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy z dnia 4 maja 1977 roku.

/ bezsporne, a nadto: decyzje w aktach ZUS – plik I/

W dniu 27 lipca 2017 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy z dnia
4 maja 1977 roku.

/wniosek – k. 1-4 plik II akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u niego nawracający zespół bólowy kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i funkcjonalnego skrzywienia kręgosłupa z powodu pourazowego skrócenia kończyny dolnej prawej po złamaniu kości udowej w dniu
4 maja 1977 roku, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 leczoną doustnie, żylaki kończyn dolnych. Orzeczeniem z dnia 11 września 2017 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy z dnia
4 maja 1977 roku.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k.39-40 plik II akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 14-15 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 19 września 2017 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, domagając się rozpatrzenia jego sprawy przez Komisję Lekarską ZUS.

/sprzeciw – k. 18-19 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego nawracający zespół bólowy kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i skrzywienia bocznego kręgosłupa z powodu skrócenia kończyny po otwartym złamaniu prawego uda leczonego operacyjnie w 1977 roku, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia
9 października 2017 roku uznała, że wnioskodawca nie jest osobą długotrwale niezdolną do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy z dnia 4 maja 1977 roku.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 41-42 plik II akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 25-26 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 października 2017 roku, organ rentowy decyzją z dnia 25 października 2017 roku, odmówił S. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w drodze z pracy.

/decyzja – k. 43-44 plik II akt ZUS/

W badaniu sądowo – neurologicznym rozpoznano u wnioskodawcy zespół bólowy kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, stan po złamaniu wieloodłamowym prawego uda leczonym operacyjnie. Podczas badania ubezpieczony skarżył się na bóle odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa, kłucia w lewej stopie, rwanie palców stóp, trudności z chodzeniem, bóle kręgosłupa szyjnego i drętwienie rąk. W badaniu neurologicznym stwierdzone naruszenia sprawności organizmu nie powodują z punktu widzenia neurologa długotrwałej niezdolności wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii J. B. – k.11-13/

W badaniu sądowo – ortopedycznym rozpoznano u S. L. wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią C3-C5 i L2-S1 z przewlekłym zespołem bólowym, stan po dawno przebytym (w 1977 roku) złamaniu trzonu kości udowej prawej wygojonym z lekkim ograniczeniem zgięcia kolana prawego i ze skróceniem kończyny ok. 6 cm, które skutecznie wyrównywane obuwiem ortopedycznym poprawia funkcję chodu ubezpieczonego. Nasilenie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawów są mierne oraz nie powodują istotnego ich ograniczenia ani pogorszenia sprawności. Stwierdzone schorzenia nie upośledzają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania niezdolności badanego do pracy. Wnioskodawca jest zdolny do pracy.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii E. B. -19-21/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane dokumenty oraz opinie biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: neurologii, ortopedii.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał opinie biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki badania bezpośredniego. Biegli zdiagnozowali schorzenia, ocenili ich wpływ na sprawność organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jego doświadczenia i kwalifikacji zawodowych. Opinie są pełne, nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji medycznej.

Opinie zostały doręczone pełnomocnikom stron, którzy nie zgłosili żadnych zastrzeżeń względem wniosków orzeczniczych biegłych. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii w/w biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywająca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości
w sprawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1987 roku, sygn. akt II URN 228/87, publ. (...)).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 49 ust.1 – obowiązującej od dnia 1 stycznia 2003r. ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2018r., poz.1376) – wnioski o świadczenia z tytułu wypadków w drodze do pracy lub z pracy, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy, podlegają rozpoznaniu na podstawie przepisów dotychczasowych.

Na podstawie cytowanego powyżej art.49 ust.1 ustawy z dnia
30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – wniosek wnioskodawcy o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu wypadku w drodze z pracy z dnia 4 maja 1977 roku podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. obowiązujących do dnia 31 grudnia 2002r.

Zgodnie zaś art.41 ust. 1 pkt. 2 – obowiązującej do dnia 31 grudnia 2002r. – ustawy z dnia 12 czerwca 1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz.U. z 1983r., Nr 30, poz.144 z późn. zm.) pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje renta inwalidzka - w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługują na warunkach i w wysokości określonych przepisami niniejszej ustawy (art.41 ust.3 ustawy z dnia 12 czerwca 1975r.).

Zgodnie natomiast z art.25 powyższej ustawy w sprawach renty inwalidzkiej, nie uregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin dotyczące:

1) postępowania w sprawach rent,

2) orzekania o inwalidztwie,

3) powstania i ustania prawa do rent oraz zasad ich wypłaty,

4) zwrotu nieprawnie pobranych rent i potrąceń,

5) zawieszania prawa do rent na czas pobytu za granicą,

6) zasiłku pogrzebowego.

Przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku Nr 1270) stosuje się zatem na mocy art. 25 ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 12 czerwca 1975 r., do świadczeń z tytułu wypadków w drodze z pracy. W tym przypadku ocena zdolności ubezpieczonego do pracy opiera się na brzmieniu art. 12 zgodnie z którym - niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawcy schorzenia nie powodują jego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy z dnia 4 maja 1977 roku.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca mimo stwierdzonych u niego schorzeń, jest zdolny do wykonywania pracy, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ostatecznie należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

z/

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy

03.09.2018r.