Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 lutego 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił E. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że – zgodnie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 stycznia 2018 roku wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 stycznia 2019 roku, przy czym niezdolność powstała 19 grudnia 2017 roku, natomiast w dziesięcioleciu przypadającym bezpośrednio przed datą złożenia wnioski i przed datą powstania niezdolności do pracy, tj. w okresie od 19 grudnia 2007 roku do 18 grudnia 2017 roku udokumentowała ona jedynie 1 rok, 9 miesięcy i 6 dni okresów składkowych oraz 4 lata, 5 miesięcy i 24 dni okresów nieskładkowych – ograniczone do 1/3 okresów składkowych i uwzględnione w ilości 7 miesięcy, 2 dni, łącznie – 2 lata, 4 miesiące i 8 dni wobec wymaganych 5 lat. Organ rentowy wskazał nadto, że w całym okresie podlegania ubezpieczeniu wnioskodawczyni posiada okresy składkowe w ilości 6 lat, 1 miesiąc i 23 dni. (decyzja k 39/40 akt ZUS załączonych do akt sprawy)

W dniu 26 lutego 2018 roku E. K. odwołała się do powyższej decyzji wnosząc o przyznanie renty do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazała, że od 2002 roku choruje na cukrzycę typu I, która spowodowała u niej retinopatię i polineuropatię cukrzycową, stłuszczenie wątroby,, angiopatię nadciśnieniową I i II stopnia, nadwrażliwość jelit, organiczne zaburzenia nastroju oraz upośledzenie pamięci stałej i funkcji poznawczych. Wskazała, że od 2012 roku leczy się w poradni zdrowia psychicznego. (odwołanie k 3)

Na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2018 roku wnioskodawczyni oświadczyła, że kwestionuje ustaloną przez Lekarza Orzecznika ZUS częściową niezdolność do pracy. Wniosła o potraktowanie tego oświadczenia jako sprzeciwu od orzeczenia tego Lekarza. (e-protokół rozprawy – płyta CD k 36)

Sąd Okręgowy ustalił:

Wydanie zaskarżonej decyzji poprzedzone zostało orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 9 lutego 2018 roku, stwierdzającym, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Orzeczenie to zostało doręczone ubezpieczonej wraz pouczeniem o prawie wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia. (orzeczenie k 35/36akt ZUS załączonych do akt sprawy)

E. K. nie odwołała się w terminie od orzeczenia Lekarza Orzecznika do Komisji Lekarskiej ZUS. (niesporne)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017r., poz. 1383, z późn. zm.) oceny niezdolności do pracy oraz jej stopnia dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 1), zaś od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (ust. 2a).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub, co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. 3).

Jak wynika z akt sprawy wnioskodawczyni nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 stycznia 2018 roku, zaś odwołanie opiera wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia (niestwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy), nie kwestionując braku wskazanych przez organ rentowy okresów ubezpieczenia, nie dających podstaw do przyznania spornego świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 477 ⁹§ 3 ¹ k.p.c. Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego ¹⁰orzeczenia.

Przepis art.477 ⁹§ 3 ¹ k.p.c., wprowadzony ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 1264) oznacza, iż możliwość rozpoznawania przez Sąd odwołania wniesionego w określonych w nim sprawach uzależniona jest od wyczerpania przez zainteresowanego dwuinstancyjnego trybu orzekania. Niezachowanie tego trybu skutkuje odrzuceniem odwołania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 listopada 2007r., III AUa 328/07, LEX nr 399971, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2006r., II UZP 17/05, OSNP 2006/15-16/245).

Wobec faktu, że wnioskodawczyni, mimo prawidłowego pouczenia, nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika do Komisji Lekarskiej, Sąd na podstawie art.477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

W zakresie wniosku o potraktowanie oświadczenia złożonego na rozprawie jako sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, dotychczas niezłożonego, Sąd na podstawie art.477 ¹⁰§2 k.p.c. przekazał ten wniosek organowi rentowemu celem rozpoznania i wydania decyzji.