Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2018 roku

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2018 roku na rozprawie w Szczecinie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Gminie R. i L. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 13 kwietnia 2016 roku, sygn. akt VIII GC 401/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym i trzecim w ten sposób, że w punkcie:

-

pierwszym - zasądza od pozwanych Gminy R. i L. W. solidarnie na rzecz powoda M. K. kwotę 59.932,78 zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dwa złote
i siedemdziesiąt osiem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla pozwanego Gminy R. od dnia 3 kwietnia 2011 roku, natomiast dla pozwanego L. W. liczonymi od kwoty 3.033,77 zł (trzy tysiące trzydzieści trzy złote i siedemdziesiąt siedem groszy) od dnia 10 czerwca 2010 roku i od kwoty 56.900,01 zł (pięćdziesiąt sześć tysięcy dziewięćset złotych i jeden grosz) od dnia 15 września 2010 roku; oddala powództwo w pozostałym zakresie;

-

trzecim – ustala, że koszty postępowania strony ponoszą stosunkowo do wyniku sporu przy przyjęciu, że powód wygrał w 28%, a pozwani w 72%; szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawia referendarzowi sądowemu w sądzie pierwszej instancji;

II.  oddala apelacje pozwanych w pozostałym zakresie;

III.  ustala, że koszty postępowania apelacyjnego strony ponoszą stosunkowo do wyniku tego postępowania przy przyjęciu, że powód wygrał w 40,7%,
a pozwani w 59,3%; szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawia referendarzowi sądowemu w sądzie pierwszej instancji.

Małgorzata Gawinek Agnieszka Bednarek-Moraś Ryszard Iwankiewicz

Sygn. akt I AGa 17/18

UZASADNIENIE

Powód M. K. 28 sierpnia 2008 wytoczył przeciwko Gminie R. i L. W. powództwo o zapłatę solidarnie kwoty 214.202,22 zł wraz z odsetkami, w tym:

- 15.000,01 zł z faktury (...) z odsetkami ustawowymi od 23 lipca 2009,

- 122.000 zł z faktury (...) z odsetkami ustawowymi od 10 czerwca 2010,

- 59.900,01 zł z faktury (...) z odsetkami ustawowymi od 15 września 2010,

- 20.302,20 zł z faktury (...) z odsetkami ustawowymi od 16 marca 2011.

Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanych kosztów postepowania wg norm przepisanych.

Powód wskazał, że nabył od A. G. na podstawie umowy cesji z 25 października 2012 wierzytelność przeciwko pozwanym, związaną z zawartą przez L. W., jako generalnego wykonawcy, z Gminą R. umową w zakresie rozbudowy Szkoły Podstawowej w P.. A. G. zgodnie z umowę z L. W. wykonywała część robót budowlanych, za wynagrodzeniem 298.900 zł brutto. W związku z koniecznością wykonania robót dodatkowych, na które inwestor wyraził zgodę, opracowano kosztorys na kwotę 114.662,86 zł, z czego kwota 20.302,20zł brutto została zaakceptowana przez przedstawiciela inwestora. Z tytułu wykonanych prac A. G. wystawiła faktury, które powód wskazał w pozwie jako podstawę dochodzonego roszczenia, podając, że inwestor dokonał na poczet faktury nr (...) wpłaty w wysokości 105.000 zł. Wobec nieuiszczenia pozostałej części należności A. G. wystosowała wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, na posiedzenie 7 września 2012 pozwani się nie stawili.

Pozwany L. W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzez kosztów postępowania według norm przepisanych; zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany przyznał fakt zawarcia 17 kwietnia 2009 umowy o roboty budowlane z Gminą R. oraz fakt zawarcia z A. G., jako podwykonawcą, umowy w zakresie wykonania adaptacji pomieszczeń szkolnych atrium w P. na bibliotekę z wyłączeniem wykonania stolarki okiennej, drzwiowej i dachu. Pozwany podniósł, że nie miał wiedzy w zakresie zawarcia przez powoda z A. G. umowy cesji, w konsekwencji pomimo zbycia wierzytelności aż do chwili zawiadomienia go o cesji, skuteczne było potrącenie, które jest równoznaczne z zapłatą do rąk zbywcy, powodując umorzenie wierzytelności. Pozwany wskazał także, że dokonał dostawy szkła oraz montażu balustrady w budynku biblioteki, które to czynności zobowiązany był wykonać podwykonawca. Z tego względu pozwany wystawił faktury Vat o nr (...), które zostały skompensowane z wynagrodzeniem należnym podwykonawcy na mocy oświadczenia z 11 marca 2013. Pozwany wskazał, że w dacie złożenia oświadczenia posiadał względem podwykonawcy wierzytelność w kwocie 168.900,01 zł, a podwykonawca posiadał zobowiązanie w wysokości 179.985,25 zł. W wyniku potrącenia tych wierzytelności, pozostała do zapłaty kwota 11.085,25 zł.

Pozwany podniósł nadto, że nie otrzymał faktury nr (...) oraz, że wątpliwe jest jej wystawienie po ponad roku od chwili dokonania ostatecznego odbioru robót, a należność wynikająca z faktury Vat nr (...) została w całości uiszczona.

Reasumując pozwany stwierdził, że wobec skutecznie dokonanego potrącenia stronie powodowej nie przysługuje względem pozwanych jakiekolwiek roszczenie.

Pozwana Gmina R. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na jej rzez kosztów postępowania wg norm przepisanych. Podniosła, że nie miała wiedzy w zakresie zawarcia przez L. W. z podwykonawcą umowy, a także o zakresie zobowiązań stron. Z ostrożności procesowej podniosła także zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonej pozwem z wierzytelnościami przysługującymi pozwanemu L. W..

W piśmie z 25 stycznia 2016 powód podniósł zarzut nieskuteczności oświadczenia o potrąceniu w stosunku do wierzytelności wynikających z faktur o nr (...) z uwagi na fakt ich przedawnienia przed powstaniem wierzytelności przysługującej A. G..

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z 13 kwietnia 2016 (VIII GC 401/15):

I. zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 147.052,88 zł z odsetkami ustawowymi liczonym dla pozwanego Gminy R. od 3 lutego 2011, natomiast dla pozwanego L. W. liczonymi od kwoty 90.152,87 zł od 10 czerwca 2010 i od kwoty 56.900,01 zł od 15 września 2010;

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 7.896 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd ten ustalił, że 17 kwietnia 2009 Gmina R., jako inwestor, zawarła z L. W., prowadzącym działalność gospodarczą umowę, na podstawie której L. W. zlecono wykonanie inwestycji w zakresie adaptacji pomieszczeń szkolnych atrium w P. na bibliotekę. L. W., jako generalny wykonawca, zawarł 17 kwietnia 2009 z A. G., prowadzącą działalność gospodarczą, umowę, na podstawie której zlecił jej wykonanie części robót budowlanych przy inwestycji, zlecając A. G., jako podwykonawcy, wykonanie adaptacji pomieszczeń szkolnych atrium w P. na bibliotekę bez wykonania stolarki okiennej, drzwiowej i dachu. Zgodnie z § 4 umowy wynagrodzenie podwykonawcy zostało określone na kwotę 298.900 zł brutto, (245.000 zł netto); ustalono, że płatności będą dokonywane w terminie 30 dni po wykonaniu części robót bez zastrzeżeń, zgodnie z harmonogramem rzeczowo-finansowym i złożeniu zaakceptowanej przez inspektora nadzoru faktury Vat, protokołem zdawczo odbiorczym podpisanym przez strony umowy.

L. W. 18 kwietnia 2009 przekazał A. G. plac budowy, a jej pracownicy przystąpili do wykonywania zleconych przez generalnego wykonawcę prac. A. G. jako podwykonawca została ujawniona w dzienniku budowy inwestycji, a także pozostawała w stałych kontaktach z przedstawicielem inwestora. W trakcie wykonywania zlecenia podwykonawca informował generalnego wykonawcę o przeszkodach wpływających na terminowość wykonywanych prac. Zwracała się także do inwestora o przedłużenie terminu do wykonania zleconych prac do 31 maja 2010.

W związku z wykonaniem prac podwykonawca wystawił tytułem przysługującego mu wynagrodzenia faktury Vat:

- 15 lipca 2009 nr (...) na kwotę 120.000,01 zł z terminem płatności 7 dni,

- 2 czerwca 2010 nr (...) na kwotę 122.000 zł z terminem płatności 16 czerwca 2010 r.,

- 7 września 2010 nr (...) na kwotę 56.900,01 zł z terminem płatności 21 września 2010 r.

W dniu 25 sierpnia 2010 roku inwestor dokonał odbioru robót zleconych w oparciu o zawartą z generalnym wykonawcą umowę.

L. W. 14 sierpnia 2009 dokonał wpłaty kwoty 40.000 zł na poczet należności wynikającej z faktury nr (...) października 2009 wpłaty kwoty 45.000 zł na poczet należności wynikającej z faktury nr (...) grudnia 2009 wpłaty kwoty 15.000 zł na poczet należności wynikającej z faktury nr (...) lipca 2010 roku kwotę 20.000 zł na poczet należności wynikającej z faktury nr (...) i częściowo na poczet faktury nr (...); 4 czerwca 2010 roku A. G. przyjęła od L. W. kwotę 10.000 zł tytułem zapłaty za roboty budowlane.

A. G. 8 marca 2011 wystawiła fakturę o nr (...) na kwotę 20.302,20 zł z terminem płatności 7 dni, z tytułu robót dodatkowych wykonanych w związku z inwestycją przebudowy pomieszczeń szkoły podstawowej w P.; jako nabywcę wskazała L. W..

A. G. pismem z 28 marca 2011 wezwała Gminę R. do zapłaty kwoty 214.202,22 zł stanowiącej należność wynikającą z wykonania prac związanych z zabudową atrium w Szkole Podstawowej w P., wyznaczając jej trzydniowy termin od dnia otrzymania wezwania. Powyższe wezwania Gmina R. otrzymała 30 marca 2011. Podwykonawca ponownie wezwał Gminę R. do zapłaty pismem z 5 grudnia 2011.

Wobec braku zapłaty podwykonawca 27 kwietnia 2012 złożyła w Sądzie Rejonowym Szczecin Centrum w Szczecinie wniosek o zawezwanie Gminy R. i L. W. do próby ugodowej; na rozprawę 7 września 2012 roku pozwani nie stawili się.

Sąd ustalił też, że L. W. i A. G. współpracowali przy inwestycjach wykonywanych w porcie rybackim w K. oraz w szpitalu w S.. Między innymi zawarli umowę, w oparciu o którą A. G. zleciła L. W. wykonanie i montaż stolarki za wynagrodzeniem w wysokości 27.721,96 zł brutto. Za wykonanie zlecenia L. W. wystawił 30 stycznia 2009 fakturę nr (...) na kwotę 27.721,97 zł z terminem płatności 1 marca 2009. A. G. dokonała częściowej zapłaty tej należności - w kwocie 5.874,84 zł.

L. W. wystawił, wskazując jako nabywcę A. G., następujące faktury Vat :

- 5 lipca 2010, nr (...) na kwotę 3.940,60 zł z terminem płatności 19 lipca 2010,

- 5 lipca 2010, nr (...) na kwotę 25.046,60zł z terminem płatności 19 lipca 2010,

- 30 października 2009, nr (...) na kwotę 146,40 zł płatną do 13 listopada 2009,

- 15 kwietnia 2009, nr (...) na kwotę 97.157,70 zł płatną do 15 maja 2009,

- 13 marca 2007, nr (...) na kwotę 147.668,80 zł płatną do 12 kwietnia 2007,

- 18 grudnia 2006, nr (...) na kwotę 122.000 zł płatną do 17 stycznia 2007,

- 30 listopada 2006, nr (...) na kwotę 48.800 zł płatną do 30 grudnia 2006,

Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że A. G. 25 października 2012 zawarła z M. K. umowę przelewu, której przedmiotem były przysługujące jej względem L. W. i Gminy R. wierzytelności w łącznej wysokości 214.202,22 zł wraz z odsetkami od dnia płatności od kwot wynikających z faktur Vat (...).

Zgodnie z treścią § 3 pkt 4 cedent był zobowiązany do poinformowania dłużnika o przelewie wierzytelności w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy przelewu.

L. W. nie został poinformowany przez A. G. o zawarciu umowy przelewu.

L. W. sporządził oświadczenie o dokonaniu potrącenia przysługujących mu należności wynikających z faktur nr (...) z należnościami A. G. wynikającymi z wystawionych przez nią faktur o nr (...). Powyższe oświadczenie zostało wysłane A. G. 29 marca 2013, na adres w miejscowości M.. Przesyłka zostało zwrócone nadawcy. W dacie doręczania przesyłki A. G. nie mieszkała pod tym adresem.

Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo okazało się częściowo zasadne.

Powód, jako nabywca wierzytelności, dochodził wynagrodzenia za prace budowlane wykonane na zlecenie pozwanego L. W. jako wykonawcy generalnego, pozywając jednocześnie inwestora – Gminę R..

Wierzytelności powód nabył na podstawie umowy cesji zawartej 25 października 2012 z A. G., zgodnie z treścią art. 509 kc. Sąd wskazał, że skuteczności tej umowy strona pozwana nie kwestionowała, ograniczając się jedynie do zarzutu, iż nie została dotychczas poinformowana o jej zawarciu. Okoliczność ta jednak nie ma znaczenia dla skuteczności umowy przelewu, a jedynie wywierać może skutki związane ze świadczeniem do rąk zbywcy, o czym będzie mowa poniżej.

Podstawą łączącego podwykonawcę z wykonawcą głównym stosunku prawnego była umowa z 17 kwietnia 2009; zakładany w niej zakres prac, wykonania których podjął się podwykonawca, składał się na całość stanowiącą przedmiot świadczenia głównego wykonawcy – L. W., w ramach zawartej przez niego z inwestorem Gminą R. umowy o roboty budowlane (art. 647 kc). Przedmiotem tej umowy było natomiast przeprowadzenie prac budowlanych związanych z adaptacją pomieszczeń szkolnych atrium w P. na bibliotekę. A. G. – jako podwykonawca – miała wykonać część prac związanych z tą adaptacją – poza wykonaniem stolarki okiennej, drzwiowej i dachu.

Ustalając wysokość należności podwykonawcy od generalnego wykonawcy, Sąd wskazał, że fakt zawarcia umowy pomiędzy Gminą a L. W. oraz treść umowy podwykonawcy z pozwanym nie były przedmiotem sporu pomiędzy stronami, a nadto wynikały z przedstawionych przez nie dokumentów umów i wystawionych na ich podstawie faktur. Także przedłożone przez podwykonawcę faktury obejmujące wynagrodzenie umowne nie były przedmiotem sporu. Okoliczności te potwierdzili nadto świadkowie i strony. Sporna była jedynie należność opisana jako prace dodatkowe na kwotę 20.302,20 zł z faktury Vat nr (...).

Po przywołaniu treści przepisu art. 6 kc Sąd wskazał, że wobec zakwestionowania przez stronę pozwaną podstaw wystawienia 8 marca 2011 przez A. G. faktury Vat nr (...) na kwotę 20.302,20 zł oraz faktu jej doręczenia, na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania istnienia tego roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości. Z analizy treści tej faktury wynika, że obejmuje ona zapłatę za wykonanie przez A. G. na rzecz L. W. robót dodatkowych powstałych w związku z wykonaniem zabudowy atrium Szkoły Podstawowej w P.. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że pomiędzy L. W., a A. G. doszło do zawarcia umowy, w oparciu o którą doszłoby do zlecenia A. G. wykonania prac dodatkowych oraz do uzgodnienia wysokości przysługującego jej z tego tytułu wynagrodzenia. W szczególności za dowód zawarcia takiej umowy nie może zostać uznany załączony przez stronę powodowa kosztorys robót prac dodatkowych (k. 29-40), ani pismo inspektora nadzoru do L. W. datowane na 21 października 2009r.(k.41). Nie sposób bowiem z faktu sporządzenia kosztorysu prac dodatkowych i zgody inwestora na ich wykonanie wyprowadzić stwierdzenia, że doszło do zawarcia umowy pomiędzy wykonawcą, a podwykonawcą, zwłaszcza, że czasookres wystawienia spornej faktury (8 marca 2011) nie jest skorelowany z datą zakończenia inwestycji (25 sierpnia 2010). Porównanie obydwu dat wskazuje, że faktura ta została wystawiona po ponad roku od dokonania odbioru robót przez inwestora. Ponadto fakt wykonania robót dodatkowych nie został potwierdzony przez świadka A. G., która wprost oświadczyła, że nie pamięta czy takie prace były wykonywane. Zaprzeczył im nadto L. W.. Samo pismo inspektora nadzoru E. S. z 21 października 2009, stanowiące jedynie dokument prywatny, również nie wykazuje, czy prace zostały zlecone, a w szczególności jakie prace ewentualnie zostały wykonane. Zwłaszcza w świetle różnicy pomiędzy kwotą wartości prac według kosztorysu, a wartością wystawionej faktury. W tej sytuacji Sąd uznał, że powód nie udźwignął ciężaru dowodowego w zakresie tej części roszczenia, co skutkowało uznaniem go za niewykazane (tj. z F. nr (...) na kwotę 20.302,20 zł).

Sąd Okręgowy wskazał, że obrona strony pozwanej w toku procesu sprowadzała się do podniesienia dwóch zarzutów - spełnienia świadczenia oraz zarzutu umorzenia na skutek potrącenia. Możliwość podniesienia przez stronę pozwaną powyższych zarzutów wobec strony powodowej, będącej nabywcą wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu, wynika z art. 513 § 1 kc.

Odnosząc się do zarzutu spełnienia świadczenia Sąd stwierdził, że z załączonych przez stronę pozwaną dowodów w postaci wyciągu z operacji na rachunku bankowym oraz dowodu wpłaty wynika, że pozwany L. W. dokonał na rzecz A. G. w całości spłaty należności wynikającej z faktury o nr (...) oraz częściowej spłaty w wysokości 10.000 zł należności wynikającej z faktury nr (...). Zapłata wskazanych należności, nastąpiła już po zawarciu przez powoda umowy cesji z A. G.. Wobec nie wykazania przez stronę powodową faktu poinformowania dłużnika o umowie przelewu, stwierdzić należy, że dokonana przez L. W. spłata należności zgodnie z treścią art. 512 kc. odnosi skutek także względem powoda.

Zdaniem Sądu Okręgowego zatem, wskutek dokonanej przez pozwanego L. W. zapłaty, do uiszczenia przez stronę pozwaną pozostała kwota 112.000 zł wynikająca z faktury o nr (...) oraz kwota 56.900,01 zł z faktury o nr (...) tj. łącznie 168.900,01 zł.

Odnosząc się do zarzutu potrącenia Sąd wskazał, że strona pozwana powoływała się na złożenie przez L. W. przed wytoczeniem niniejszego powództwa A. G. oświadczenia o potrąceniu wierzytelności będących przedmiotem niniejszego procesu z przysługującymi mu względem niej wierzytelnościami. W aktach niniejszej sprawy brak jest dowodu na to, że A. G. takie oświadczenie o potrącenia wzajemnych wierzytelności jeszcze przed procesem otrzymała. W oparciu o zeznania świadka A. G. oraz wyciąg z ewidencji działalności gospodarczej Sąd ustalił, że przesyłka zawierająca oświadczenie o potrąceniu została skierowana na adres, pod którym A. G. już nie mieszkała. Zresztą z samej adnotacji na przesyłce wynika, że pozwany L. W. miał wiedzę o niedoręczeniu adresatowi przesyłki i pomimo to nie podjął żadnych działań zmierzających do tego, aby oświadczenie o potrąceniu doręczyć tak, by A. G. miała możliwość jej odebrania i zapoznania się z jej treścią. W tej sytuacji Sąd przyjął, że oświadczenie o potrąceniu zostało skutecznie złożone dopiero w toku procesu, albowiem dopiero z chwilą doręczenia powodowi odpisu pozwu pozwanego L. W. powód miał możliwość zapoznania się z jego treścią (art. 61 kc).

Sąd Okręgowy wskazał, że zgłoszenie zarzutu potrącenia wymaga od sądu badania kwestii jego skuteczności. Przywołując treść art.498 kc i art. 499 kc Sąd podał, że w tej sprawie istotną z punktu widzenia oceny skuteczności zarzutu potrącenia zgłoszonego przez stronę pozwaną jest treść art. 502 kc, zgodnie z którym wierzytelność przedawniona może być potrącona, jeżeli w chwili, gdy potrącenie stało się możliwe, przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. Rozstrzygające znaczenie zatem ma okoliczność czy wierzytelność nie uległa przedawnieniu w chwili wystąpienia możliwości potrącenia.

Przechodząc do analizy kwot, które zostały przez L. W. przedstawione do potrącenia z należnością dochodzoną w pozwie Sąd wskazał, że za zasadny należy uznać zarzut strony powodowej w przedmiocie przedawnienia części roszczeń przedstawionych przez stronę pozwaną do potrącenia z wierzytelnością dochodzoną w niniejszym pozwie. Analiza załączonych przez stronę pozwaną faktur o nr (...) wskazuje, że wynikające z nich wierzytelności uległy przedawnieniu jeszcze przed wystąpieniem możliwości potrącenia. Należności wynikające ze wskazanych faktur stały się wymagalne odpowiednio 12 kwietnia 2007, 17 stycznia 2007 oraz 30 grudnia 2006; z treści faktur opisujących przedmiot jako „montaż okien” wywieść należy, iż strony w tym zakresie łączyła umowa o dzieło. Faktura nr (...) opisana jest jako „końcowe rozliczenie montażu okien”, a termin płatności przypadał na 12 kwietnia 2007. Najpóźniej z tą data należy więc liczyć początek biegu przedawnienia wynoszącego przy umowie o dzieło 2 lata (art. 646 kc). A zatem należności opisane powyższymi fakturami uległy przedawnieniu jeszcze przed terminem wymagalności potrącanej należności, który jak wynika z załączonych przez powoda faktur przypadał na 10 czerwca 2010 w odniesieniu do faktury nr (...) i na 15 września 2010 w odniesieniu do faktury nr (...).

Przy czym Sąd podkreślił, że strona pozwana nie twierdziła nawet, że doszło w zakresie tych wierzytelności do przerwania biegu przedawnienia, czy zrzeczenia się przez dłużnika zarzutu potrącenia.

Złożone zatem przez pozwanego oświadczenie o potraceniu według Sądu Okręgowego nie odniosło w stosunku do wierzytelności wynikających z powyższych faktur skutku w postaci umorzenia wierzytelności przysługującej A. G., a dochodzonej przez powoda w niniejszym postępowaniu w oparciu o umowę przelewu.

Sąd rozważył zatem możliwości dokonania potrącenia pozostałych wierzytelności, z trzech faktur o nr (...).

Odnosząc się do faktury nr (...) Sąd wskazał, że z materiału dowodowego sprawy wynika, iż jest ona ściśle skorelowana z zawartą przez L. W. i A. G. umową z 28 listopada 2008, której przedmiotem było zlecenie L. W. produkcji i montażu stolarki. Ustalone w tej umowie wynagrodzenie L. W. określone zostało na kwotę 27.721,96 zł brutto. Jednocześnie świadek A. G. wskazała, że dokonała częściowej zapłaty tej należności, co potwierdza dowód wpłaty na kwotę 5.874,84 zł (k. 170). Stąd Sąd uznał, że należność z faktury nr (...) to część należności z tytułu wskazanej umowy, która nie została przez A. G. zapłacona. Tym samym wynikająca z tej faktury wierzytelność, pomniejszona o kwotę dokonanej wpłaty, tj. kwota 21.847,13 zł nadawała się do potrącenia z wierzytelnością powoda.

Kolejna należność przedstawiona przez stronę pozwaną do potrącenia wynika z faktury o nr (...) i opiewa na kwotę 97.000 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego dotyczy ona tego samego zakresu i umowy co ujawniona w fakturze o nr (...), natomiast sama umowa będąca podstawą wystawienia tej faktury opiewała na kwotę zbieżną z kwotą z faktury (...). Strona powodowa nie wykazała, aby pomiędzy L. W., a A. G. doszło do rozszerzenia zawartej pomiędzy nimi umowy poprzez podwyższenie wynagrodzenia czy zakresu montażu. Także same wyjaśnienia L. W. w tym zakresie były dalece ogólne i nie pamiętał on, jakie należności z jakiej umowy powstały. Ponadto zasadność wystawienia faktury o nr (...) została zakwestionowana przez świadka A. G., która powoływała się na fakt, iż w tym zakresie miała nastąpić korekta. W tej sytuacji Sąd uznał, że strona pozwana, podnosząca zarzut potracenia, nie wykazała istnienia wierzytelności w kwocie wynikającej z faktury o nr (...). Stąd też potrącenie w zakresie tej kwoty Sąd uznał za niezasadne.

Odnośnie należności z faktury nr (...) Sąd wskazał, że L. W. podnosił, iż stanowi ona zapłatę za prace, które miał wykonać podwykonawca, a które ostatecznie wykonał on sam. Dokonując analizy materiału dowodowego Sąd uznał, że strona pozwana w tym zakresie także ciężaru dowodowego nie podźwignęła, bowiem nie wykazała, że wykonane prace, wskazane w tytule tej faktury w istocie znajdowały się w zakresie robót zleconych podwykonawcy, nie sprecyzował, jakie to szczegółowo prace i o jakiej wartości zostały wykonane zastępczo oraz jaka była ich wartość. Według Sądu umowa stron była na tyle ogólnie sformułowana, że z jej treści takiego obowiązku podwykonawcy wyprowadzić nie sposób. Same wyjaśnienia pozwanego w tym zakresie były na tyle ogólne, że nie sposób na ich podstawie dokonać kategorycznych ustaleń faktycznych. Z tych też względów kwota wynikająca z tej faktury nie została uwzględniona przy potrąceniu.

Dokonując zatem potrącenia kwoty 21.847,13 wynikającej z faktury o nr (...) z należnością wynikającą z faktury o nr (...), Sąd stwierdził, że do zapłaty z tej faktury pozostaje kwota 90.152,57 zł, natomiast z faktury nr (...) kwota 56.900,01zł.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., przy czym w stosunku do L. W. od dnia wymagalności każdego z zasądzonych roszczeń mając na uwadze umowę stron oraz wystawione faktury.

Za zasadne Sąd Okręgowy uznał też żądanie strony powodowej w zakresie solidarnej odpowiedzialności pozwanych. Sąd wskazał że z przepisu art. 647 ¹ § 2 kc wynika, że zgoda inwestora na zawarcie przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą może być wyrażona w dwojaki sposób: bierny (pasywny) oraz czynny (aktywny). Wyrażenia zgody (czynny) może przybrać różną formę. Inwestor może wyrażać ją w sposób wyraźny pisemnie bądź ustnie albo poprzez inne zachowanie, które w sposób dostateczny ujawnia jego wolę (art. 60 kc). Przepis art. 647 ¹ § 2 kc nie uzależnia odpowiedzialności inwestora od przedłożenia mu dokumentacji, jeśli wyraża w sposób czynny zgodę na udział podwykonawcy w realizacji inwestycji. Może on uzyskać wiedzę o umowie pomiędzy wykonawcą a podwykonawcą z dowolnego źródła, zarówno przed jej zawarciem, jak i później. Ustawodawca zakłada, że jeżeli inwestor wyraża zgodę w sposób czynny, to wie, co robi i nie jest już potrzebny żaden mechanizm obronny.

Zdaniem Sądu Okręgowego z przeprowadzonego postępowania dowodowego niezbicie wynika, że Gmina R. jako inwestor wyraziła zgodę na zawarcie umowy przez wykonawcę tj. L. W. z podwykonawcą – A. G.; wynika to zarówno z zeznań świadków A. G. i L. G., którzy wskazywali na fakt pozostawania w stałych kontaktach z inwestorem, co potwierdzają załączone do pozwu kierowane do niego pisma podwykonawcy, w szczególności pismo z 28 kwietnia 2010, odebrane w Gminie 10 maja 2010, w którym A. G. wyraźnie wskazuje, iż działa jako podwykonawca pozwanego W.. Ponadto fakt wykonywania robót przez podwykonawcę został potwierdzony wpisami do dziennika budowy, który dawał inwestorowi możliwość stwierdzenia, kto wykonuje prace. Zdaniem Sądu nie było zatem żadnych przeszkód aby inwestor mógł się zapoznać z treścią i zakresem umowy zawartej przez wykonawcę z podwykonawcą. Wskazać przy tym należy, iż w toku całej współpracy, czy następczo – po wykonaniu prac przez A. G., Gmina nigdy nie kwestionowała swojej wiedzy o istnieniu podwykonawcy.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał odpowiedzialność pozwanej Gminy R.. W związku z tym, że odpowiedzialność inwestora ma charakter odszkodowawczy, Sąd uwzględnił żądanie zasądzenia roszczenia wraz z odsetkami ustawowymi od wezwania pozwanej do zapłaty, zgodnie z którym pozwana miała dokonać zapłaty w terminie trzech dni od jego doręczenia. Pozostawała zatem w opóźnieniu od 3 lutego 2011 i od tego dnia na podstawie art. 481 § 1 kc Sąd zasądził odsetki ustawowe od tej pozwanej.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o umowy: cesji z 25 października 2012, inwestora z wykonawcą z 17 kwietnia 2009, wykonawcy z podwykonawcą z 17 kwietnia 2009, protokół przejęcia placu budowy z 18 kwietnia 2009, faktury na k. 28, 55-57, 116, 118-121,161, nadto protokół odbioru robót z 25 sierpnia 2010, wezwania do zapłaty, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, dziennik budowy, oświadczenie o potrąceniu z dowodem nadania, wyciągi z rachunku bankowego pozwanego, dowody wpłat, umowę z 29 listopada 2008 oraz zeznania świadków A. G., L. G., Z. B., G. B., pozwanego L. W. i reprezentanta Gminy R. R. S..

Zeznania świadków, którym Sąd dał wiarę służyły ustaleniu przebiegu współpracy wykonawcy z podwykonawcą oraz istnieniu wiedzy inwestora w zakresie podmiotu wykonującego roboty. Przy czym zeznania tych świadków korespondowały z dowodami pisemnymi w szczególności dziennikiem budowy, który fakt wykonywania robót przez podwykonawcę potwierdzał. Nieprzydatne dla czynienia ustaleń w zakresie istotnych okoliczności sporu okazały się zeznania reprezentanta pozwanej Gminy, który nie posiadał szczegółowych informacji w zakresie inwestycji, stanowiącej źródło dochodzonego w niniejszym pozwie roszczenia.

Pozostałe dowody Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego pominął uznając je za nieprzydatne do rozstrzygnięcia istotnych okoliczności sporu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.100 kpc i art. 108 § 1 kpc.

Od wyroku tego apelacje wywiedli pozwani.

Gmina R. zaskarżając go co do punktów I i III zarzuciła naruszenie:

1. art. 647 ¹ § 2 w związku z art. 60 kc, przez błędną ich wykładnię, skutkującą przyjęciem, że zachowanie Gminy należy poczytywać za wyrażenie zgody na zawarcie przez pozwanego ad. 2 (wykonawcę) umowy o podwykonawstwo robót budowlanych z A. G.;

2. art. 38 kc w związku z art. 46 ust. 1 i 3 ustawy o samorządzie gminnym, przez ich niezastosowanie, skutkujące uznaniem, że oświadczenie woli w imieniu Gminy, w szczególności wyrażenie zgody na zawarcie przez pozwanego ad. 2 (wykonawcę) umowy o podwykonawstwo robót budowlanych z A. G., może być złożone przez podmiot, który nie jest z mocy prawa umocowany do składania takich oświadczeń woli, to jest przez inspektor nadzoru budowlanego wyznaczonego przez Gminę, nieposiadającego stosownego pełnomocnictwa - podczas gdy z mocy ustawy umocowany do wyrażenia stosownej zgody jest jedynie Wójt Gminy R., przy kontrasygnacie Skarbnika Gminy;

3. art. 5 kc, poprzez jego niezastosowanie, skutkujące uznaniem, że zasądzenie na rzecz nabywcy spornej wierzytelności (który nabył ją za ok. 8% jej wartości) kwoty wynagrodzenia za roboty budowlane, które to wynagrodzenie zostało w całości uiszczone na rzecz zbywcy spornej wierzytelności, godzi w zasady współżycia społecznego, w szczególności w zasadę pewności obrotu;

4. art. 233 kpc, poprzez dowolną i nieuprawnioną ocenę dowodów, w szczególności zeznań Wójta Gminy R. i świadków oraz treści dziennika budowy, co skutkowało przyjęciem przez Sąd, że pozwana ad. 1 wyraziła zgodę na zawarcie przez pozwanego ad. 2 (wykonawcę) umowy o podwykonawstwo robót budowlanych z A. G., podczas gdy prawidłowa ocena dowodów musiała prowadzić do wniosku, iż pozwana ad. 1.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty Gmina wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie co do niej powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej ad. 1 kosztów postępowania w obu instancjach według norm przepisanych.

Apelacja zawiera uzasadnienie zarzutów.

Pozwany L. W. również zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części tj. co do punktu I i III, zarzucając naruszenie:

1. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, polegającą na przyjęciu wbrew doświadczeniu życiowemu i zasadom logicznego rozumowania, że faktura (...) dotyczy tego samego zakresu i umowy co ujawniona na fakturze o nr (...) podczas gdy faktura (...) dotyczy montażu drzwi, natomiast faktura (...) dotyczy montażu żaluzji, co wskazuje na zupełnie inną podstawę wystawienia tych faktur, a w konsekwencji uznanie, że należność wskazana na fakturze (...) nie nadaje się do potrącenia,

2. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów polegająca na przyjęciu wbrew doświadczeniu życiowemu i zasadom logicznego rozumowania, że pozwany nie wykazał istnienia wierzytelności wynikającej z faktury (...) podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków i pozwanego dowodzą, że pozwany wykonywał na rzecz A. G. prace przy remoncie Szpitala w S., przy czym faktura (...) dotyczy tych prac, a w konsekwencji uznanie, że należność wskazana na fakturze (...) nie nadaje się do potrącenia,

3. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na przyjęciu wbrew doświadczeniu życiowemu i zasadom logicznego rozumowania, że pozwany nie wykazał istnienia wierzytelności wynikającej z faktury (...), podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności przedstawione faktury oraz zeznania pozwanego wskazują, że A. G. nie wykonała części zleconych jej robót i roboty te wykonał pozwany oraz podmiot trzeci, skutkiem czego wystawiona została przez pozwanego na rzecz A. G. faktura (...), a w konsekwencji uznanie, że należność wskazana na fakturze (...) nie nadaje się do potrącenia,

4. art. 324 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, na których oparł się Sąd, a także przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, co w konsekwencji uniemożliwia pełne ustosunkowanie się do treści zaskarżonego wyroku,

5. art. 227 w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa, który to wniosek miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem miał być przeprowadzony na okoliczność istnienia wierzytelności pozwanego względem A. G. oraz jej wysokości.

6. art. 498 k.c. poprzez jego niezastosowanie, polegające na uznaniu, że wierzytelności wynikające z faktury (...) nie nadają się do potrącenia, podczas gdy zostały spełnione wszelkie przesłanki do jego dokonania, co powinno obligować Sąd do oddalenia powództwa również, co do kwot wynikających z tych faktur,

7. art. 5 k.c. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd zasad współżycia społecznego przy ocenie niniejszego stanu faktycznego i prawnego, w sytuacji gdy pozwany L. W. posiada nieuregulowane wierzytelności wobec A. G., wynikające również z faktur (...), a których potrącenia nie uwzględnił Sąd powołując się na ich przedawnienie, co - biorąc pod uwagę relację między stronami oraz sytuację stron - stoi w oczywistej sprzeczności z tymi zasadami i nie powinno korzystać ochrony.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany L. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa przeciwko niemu również w pkt I, zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje; ewentualnie o chylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz o pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej, o których zasądzenie pozwany wniósł.

W apelacji przedstawiono uzasadnienie zarzutów.

Powód wniósł o oddalenie apelacji każdego z pozwanych oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje pozwanych okazały się częściowo skuteczne i doprowadziły do pomniejszenia zasądzonej przez Sąd Okręgowy należności do kwoty 59.932 zł 78 gr. Stanowiło to wynik uznania części zgłoszonych przez pozwanego L. W. do potrącenia wierzytelności za zasadne oraz stwierdzenia przez Sąd Apelacyjny Sąd pierwszej instancji nie ustrzegł się błędów, co do zastosowania przepisów prawa materialnego.

Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zaskarżonego orzeczenia oraz zasadnością podniesionych w apelacjach pozwanych zarzutów wskazać należy, że zgodnie z art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Przepis ten reguluje przedmiotowe granice rozpoznania sprawy przez sąd drugiej instancji. Zgodnie z tym unormowaniem o przedmiotowym zakresie kognicji sądu drugiej instancji decydują granice apelacji, przez które należy rozumieć granice wniosków i zarzutów apelacji; nie można przy tym pojęcia tego wiązać jedynie z zakresem zaskarżenia, bowiem przywołany § 1 art. 378, wyraźnie rozróżnia granice apelacji (zdanie pierwsze) od granic zaskarżenia (zdanie drugie), mających węższy pojęciowo zakres (zob. także wyrok SN z dnia 22 stycznia 2002 r., V CKN 650/00, Lex, nr 54335). Związanie granicami zaskarżenia oznacza, że sąd drugiej instancji nie może objąć swą kontrolą tej części orzeczenia sądu pierwszej instancji, która nie została zaskarżona. Ustalając pojęcie granic apelacji stwierdzić należy, że co do zasady przepis art. 378 § 1 kpc nie zezwala na dokonywanie oceny poprawności zastosowania przepisów postępowania przez Sąd pierwszej instancji z urzędu, poza treścią zarzutów zawartych w apelacji. W zakresie przepisów postępowania Sąd drugiej instancji bierze bowiem pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, oczywiście w granicach zaskarżenia. Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest natomiast związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego ( por. uchwała SN z 31 stycznia 2008 roku, III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55;wyrok SN z 31 stycznia 2008 roku, II CSK 400/07,LEX nr 371445).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny rozpoznając niniejszą sprawę poza rozpatrzeniem podniesionych w apelacjach zarzutów, dokonał weryfikacji prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w świetle przepisów prawa materialnego. Częściowa zmiana zaskarżonego wyroku stanowiła po części wynik uwzględnienia zarzutów pozwanych, a po części przeprowadzonej z urzędu oceny prawidłowości zastosowania przez Sąd Okręgowy przepisów prawa materialnego.

Rację przyznać należy skarżącym, że Sąd orzekający w pierwszej instancji błędnie ocenił dowód z dokumentu w postaci faktury nr (...) z 15 kwietnia 2009 (k.118), uznając że dotyczy ona tych samych prac, które zostały objęte fakturą nr (...) z 30 stycznia 2009 (k.119). Tymczasem faktura fakturą nr (...) zawiera odesłanie do umowy z 28 listopada 2008, która to odnosi się do prac wykonanych w S., w obiekcie przy ul. (...) (k.167) i prace te określa jako produkcję i montaż stolarki drzwiowej, natomiast faktura nr (...) z 15 kwietnia 2009, wystawiona została w związku z wykonanymi w S. w Szpitalu żaluzjami do okien - co wprost wynika z tej faktury oraz z zeznań świadka A. G. oraz pozwanego L. W..

Dodać przy tym należy, że Sąd odwoławczy zdecydował się na przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie uzupełniającego przesłuchania pozwanego L. W. oraz świadka A. G., mając na uwadze że proces w niniejszej sprawie w głównej mierze odnosił się do szeregu relacji gospodarczych pomiędzy L. W. a A. G., a przeprowadzenie tych dowodów na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego nie doprowadziło do usunięcia pewnych nieścisłości.

Uzupełnienie postępowania dowodowego pozwoliło na stwierdzenie, że A. G. nie kwestionowała faktu wykonania przez pozwanego prac objętych fakturą nr (...) z 15 kwietnia 2009, zakwestionowała jednak wysokość należnego z tego tytułu pozwanemu L. W. wynagrodzenia, stwierdzając, że była zaskoczona widniejąca na fakturze nr (...) należnością, według A. G. umówiła się z pozwanym L. W. na wynagrodzenie o połowę niższe. Zważywszy przy tym, że pozwany nie dysponował żadnym innym dowodem pozwalającym na uznanie jaką kwoty strony tej umowy uzgodniły, poza wystawioną przez siebie fakturą nr (...), Sąd uznał że w realiach tej sprawy istnieje podstawa do przyjęcia, że A. G., co przyznaje, nie uregulowała przysługującej pozwanemu L. W. z tego tytułu należności. Jednak w oparciu o jej zeznani przyjąć należy, że była to kwota 48.578, 85 zł, stanowiąca połowę z należności określonej w fakturze nr (...). Uznając, że pozwany nie udowodnił, że strony tej umowy uzgodniły wyższe, niż przyznane przez A. G. wynagrodzenie, Sąd Apelacyjny za skuteczny uznał zarzut potrącenia przez L. W. z kwotą dochodzoną przez powoda kwoty 48.578, 85 zł, objętej fakturą nr (...).

Sąd odwoławczy dostrzegł także, że Sąd orzekający w pierwszej instancji z naruszeniem przepisu art. 502 kc, uznał że zgłoszone przez powoda do potrącenia należności z tytułu zwrotu kaucji zatrzymanej tytułem zabezpieczenia objęte fakturami (...) (k.137) uległy w całości przedawnieniu w momencie kiedy pozwany mógł je potrącić z wierzytelnością A. G. objętej fakturą (...), wymagalną 10 czerwca 2010 roku. Umknęło uwadze Sądu Okręgowego, że zgodnie z zapisami umowy z 31 października 2006 (k-ty 159-160) A. G. miała prawo zatrzymania kaucji w wysokości 10 % wartości każdej z faktur, która to kaucja w 70% miała zostać zwrócona pozwanemu po upływie 60 dni od daty przekazania inwestycji przez zamawiającego inwestorowi, a 30% - po upływie gwarancji, którą strony ustaliły na 36 miesięcy (§ 7 i § umowy). Zważywszy że inwestycja oddana miała być zgodnie z umową 30 kwietnia 2007, to uznać należy, że pozwanemu przysługiwało w stosunku do A. G. roszczenie o zwrot 30% zatrzymanej kaucji, tj. kwoty 9.554, 05 zł, po upływie 30 kwietnia 2010 roku, zatem możliwe było w świetle przepisu art. 502 kc skompensowanie tej należności z częścią kwoty określonej w fakturze (...), wymagalnej 10 czerwca 2010 roku.

Zdaniem Sądu odwoławczego, nadto zważywszy, że A. G. z tytułu wynagrodzenia z umowy z 17 kwietnia 2009 (k-ty 19 -25) wystawiła faktury (nr (...)) obejmujące całą umówioną ryczałtowo należność w kwocie 298.900 zł brutto, a z zakresu objętych tą umową prac nie wykonała prac o wartościach podanych w fakturach nr (...) – odpowiednio na kwoty 25.046 zł 69 gr oraz 3.940, 60 zł (k-ty 115 i 116), to również o te kwoty należało pomniejszyć należność A. G. z tytułu wynagrodzenia z umowy z 17 kwietnia 2009.

W ocenie Sądu drugiej instancji apelacje pozwanych doprowadziły zatem do pomniejszenia należności zasądzonej zaskarżonym wyrokiem o sumę wskazanych wyżej kwot (147052,88 zł – (48.578,85 zł + 25.046, 69 zł + 3.940, 60 zł + 9.554, 05 zł)), co doprowadziło do ustalenia, że A. G. w stosunku do pozwanego L. W. z tytułu nowy z 17 kwietnia 2009 przysługiwała należność w kwocie 59.932, 78 zł, zatem takiej też kwoty mógł się domagać powód jako nabywca wierzytelności A. G. z umowy z 17 kwietnia 2009.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego przy tym brak jest podstaw do uznania skuteczności zarzutów pozwanej Gminy R. odnośnie braku jej odpowiedzialności wynikającej z art. 647 ¹ § 2 kc, za zobowiązania pozwanego L. W. z umowy z 17 kwietnia 2009, jaka łączyła go z A. G..

Strona pozwana w tym zakresie przedstawiła swój wywód oparty o twierdzeniach zarówno, co do naruszeń prawa procesowego, jak i przepisów prawa materialnego, jednak nie zdołała skutecznie obalić przekonującej argumentacji Sądu Okręgowego w tym zakresie, którą Sąd Apelacyjny podziel, a z uwagi na jej obszerne przytoczenie we wstępnej części niniejszego uzasadnienia za niecelowe uznaje ponowne jej prezentowanie. Podkreślić jedynie należy, że już tylko wpisanie A. G. do dziennika budowy, jej korespondencja kierowana bezpośredni do pozwanej Gminy oraz stała jej obecność na terenie realizowanej inwestycji, nie pozostawia wątpliwości nie tylko co do wiedzy i zgody Gminy R. na wykonywanie przez A. G. prac przy tej inwestycji, ale też odnośnie ich zakresu.

Bez znaczenia przy tym dla tej kwestii pozostają wskazane przez pozwaną regulacje dotyczące reprezentacji pozwanej Gminy.

Podobnie jak zarzut obydwu pozwanych naruszenia art. 5 kc, przy braku wykazania, że pozwani – występujący w obrocie profesjonalnym – winni skorzystać ze szczególnej ochrony, jaką statuuje art. 5 kc wstrzymujący możliwość realizacji przysługującego wierzycielowi prawa, z uwagi na zaistnienie przesłanek określonych w tym unormowaniu.

Bezzasadny okazał się też zarzut pozwanego L. W. naruszenia art. 278 kpc oraz art. 227 w zw. z art. 217 § 1 kpc, jako że spór w niniejszej sprawie toczy się o to jakie prace wykonał pozwany L. W., a nie czy w ogóle prace te zostały wykonane, dlatego też brak jest podstaw aby powołać biegłego wnioskowanego przez pozwanego – z zakresu budownictwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w części, zmniejszając zasądzone od pozwanych solidarnie na rzecz powoda roszczenie do kwoty 59.932,78 zł; o odsetkach ustawowych za opóźnienie orzekł według tych samych reguł, co przyjęte przez Sąd Okręgowy i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa materialnego oraz zarzucanych przez stronę apelującą błędów dotyczących naruszeń procesowych w pozostałej części. Dokonane przez Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach, a ich prawna ocena w kontekście weryfikacji żądania powoda i zarzutów pozwanych zasługuje na aprobatę. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Apelacyjny podzielił i przyjął za własne, co skutkowała – na podstawie art. 385 kpc - oddaleniem apelacji pozwanych w pozostałej części.

Rozstrzygnięcia zarówno o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i apelacyjnego Sąd wydał na podstawie art. 108 § 1 kpc w związku z art. 100 kpc.

Małgorzata Gawinek Agnieszka Bednarek-Moraś Ryszard Iwankiewicz