Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Ryszard Błencki

Protokolant: st. sek. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: -------------------

po rozpoznaniu w dniu 09 lipca 2018 r.

sprawy M. M. (1) (M.)

s. K. i W. z d. S.

ur. (...) w S.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 05 grudnia 2017 roku w S. na ul. (...) na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki M. o nr rej. (...), wbrew wydanej przez Prezydenta Miasta S. decyzji nr C..RK.II.5430.7.81.2016.HS z dnia 21 czerwca 2016 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B

tj. o czyn z art. 180a k.k.

I.  uznaje oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 180a k.k. i za jego popełnienie z mocy art. 180a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. skazuje oskarżonego na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 240 (dwustu czterdziestu) złotych, w tym wymierza mu opłatę w wysokości 200 (dwustu) złotych.

Sygn. akt XIV K 88/18

UZASADNIENIE

- STOSOWNIE DO TREŚCI ART. 424 § 3 K.P.K. UZASADNIENIE WYROKU WYDANEGO W TRYBIE ART. 387 K.P.K. OGRANICZONO DO WYJAŚNIENIA PODSTAWY PRAWNEJ WYROKU W CAŁOŚCI –

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Na wstępie uzasadnienia wskazać należy, iż oskarżony M. M. (1) złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze i wydanie wyroku skazującego, który Sąd uwzględnił w całości, uznając, że spełnione są przesłanki z art. 387 § 1 i § 2 k.p.k., a przede wszystkim, iż wina oskarżonego, który przyznał się w pełni do popełnienia tego czynu, jak i okoliczności popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, nie budzą wątpliwości, zaś cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nie przeprowadzenia rozprawy w całości. Prokurator należycie powiadomiony o terminie rozprawy nie zgłosił sprzeciwu.

Dodać też wypada, iż oskarżony M. M. (1) przed uwzględnieniem wniosku został pouczony o treści art. 447 § 5 k.p.k. , i podtrzymał swój wniosek.

M. M. (1) ma 32 lata, kawaler, bezdzietny. Ma on wykształcenie wyższe, zawód wyuczony hotelarz, podejmuje prace dorywcze jako pracownik fizyczny, osiąga z tego tytułu dochód w wysokości około 1.000 złotych miesięcznie, aktualnie bez stałych dochodów, utrzymuje się z oszczędności. Nie ma wartościowego majątku (vide: oświadczenie oskarżonego - k. 12-12v, k. 47). Stałe miejsce pobytu: ul. (...), (...)-(...) S. . Nie był leczony psychiatrycznie i odwykowo. Był dotychczas raz karany w 2016 r. za przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. i inne na karę grzywny (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 22.06.2018 r. – k. 45-46v; wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 30.11.2016 r., sygn. akt XIV K 277/16 – k. 18-19).

Nadto, w związku z ukaraniem za czyn z art. 87 § 1 k.w. orzeczono wobec M. M. (1) również środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy (vide: wyrok Sądu Rejonowego w Kościerzynie z dnia 09.05.2016 r., sygn. akt II W 5/16 – k. 21).

M. M. (1) został uznany za winnego tego, że:

- w dniu 05 grudnia 2017 roku w S. na ul. (...) na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki M. o nr rej. (...), wbrew wydanej przez Prezydenta Miasta S. decyzji nr C..RK.II.5430.7.81.2016.HS z dnia 21 czerwca 2016 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B; tj. czynu z art. 180a k.k. .

Dokonując oceny prawnej tego czynu wskazać wypada, iż przestępstwo z art. 180a k.k., tj. prowadzenie pojazdu mechanicznego mimo decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami jest występkiem o charakterze formalnym (bezskutkowym), polegającym na abstrakcyjnym narażeniu na niebezpieczeństwo. Przedmiotem ochrony omawianego przepisu jest bezpieczeństwo w komunikacji, zagrożone przez niebezpiecznych prowadzących pojazd mechaniczny, w aspekcie eliminowania z ruchu osób, którym cofnięte zostały przez właściwy organ uprawnienia do kierowania pojazdami.

Czyn zabroniony z art. 180a k.k. ma charakter indywidualny. Jego sprawcą może być wyłącznie osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdami, której te uprawnienia zostały cofnięte przez uprawniony organ. Stosownie do treści art. 102 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami , dalej: u.k.p. (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 978, ze zm.) organem uprawnionym do wydania tego rodzaju decyzji jest m.in. starosta. Zgodnie z treścią przepisu art. 103 ust. 1 pkt 4 u.k.p. jedną z przesłanek do wydania decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami jest zaś orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów. Nie wypełnia znamion tego rodzaju przestępstwa sprawca, któremu przywrócono uprawnienia do kierowania pojazdem. Przywrócenie uprawnień następuje również w wyniku wydania decyzji przez starostę. W myśl art. 103 ust. 3 u.k.p. starosta wydaje decyzję administracyjną o przywróceniu uprawnień do kierowania pojazdami po ustaniu przyczyn, które spowodowały jego cofnięcie, oraz po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej.

Do znamion określających czynność sprawczą przestępstwa z art. 180a k.k. należą prowadzenie pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu. Przez prowadzenie pojazdu należy rozumieć każdą czynność wpływającą bezpośrednio na ruch pojazdu, w szczególności rozstrzygającą o kierunku i prędkości jazdy. Pojazdem mechanicznym jest natomiast każdy pojazd wprawiany w ruch za pomocą własnego silnika, w tym pojazd kołowy, szynowy, poruszający się na płozach lub poduszce powietrznej itp. (por. uchwała SN z dnia 28.02.1975 r., V KZP 2/74). Wedle art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 1440 ze zm.) drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, tj. drogi krajowej, wojewódzkiej, powiatowej i gminnej, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Z kolei definicje legalne pojęć strefy zamieszkania oraz strefy ruchu znajdują się w art. 2 pkt 16 i pkt 16a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.).

Strona podmiotowa tego przestępstwa polega na umyślności zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego, bowiem uruchomienie i prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt utraty uprawnień do kierowania pojazdami wynikający z decyzji o ich cofnięciu może być objęty także zamiarem ewentualnym.

W sprawie tej nie zachodzą jakiekolwiek okoliczności wyłączające winę M. M. (1). Jest on bowiem osobą dorosłą, świadomą swoich praw i obowiązków, również jako uczestnik ruchu drogowego.

Przy wymiarze kary grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych, na mocy art. 180a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k., co nastąpiło stosownie do dyrektyw wskazanych w treści przepisu art. 53 k.k., uwzględniono wszelkie okoliczności, zarówno obciążające, jak i łagodzące, dla oskarżonego.

Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował w szczególności szczere przyznanie się do winy, wyrażoną skruchę i żal, jak i postawę oskarżonego w toku postępowania karnego, która wskazuje, iż nie jest on osobą głęboko zdemoralizowaną.

Na mocy art. 42 § 1a pkt 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego obligatoryjny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku, a zatem w wymiarze minimalnym.

Zdaniem Sądu, orzeczona kara i środek karny są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopnia jego winy, i jako takie winny osiągnąć wobec niego cele wychowawczo-represyjne, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kształtując zaś wysokość stawki dziennej grzywny Sąd uwzględnił aktualną sytuację rodzinną, majątkową i dochody oskarżonego.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych . Ocena statusu majątkowego oskarżonego skłania do uznania, iż będzie on mógł pokryć koszty sądowe niniejszej sprawy.