Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013r.

sprawy M. H.

oskarżonego z art. 178a § 4 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 10 lipca 2013 r. sygn. akt II K 712/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. H. w ten sposób, że:

1. eliminuje ustalenie o uprzednim skazaniu wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu w sprawie sygn. akt VI K 592/07 i przypisany mu czyn kwalifikuje z art. 178a § 1 kk i przepis ten przyjmuje za podstawę wymiaru kary,

2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,

3. obniża orzeczony w pkt 3 części dyspozytywnej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do lat 2 (dwóch),

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w moc,

III. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa

Sygn. akt VI Ka 493/13

UZASADNIENIE

M. H. oskarżony był o to, że w dniu 31 grudnia 2012 roku o godz. 22.35 w P. rejonu (...) na drodze publicznej kierował samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. I bad. 1, 09 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu, przy czym wcześniej był skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu w sprawie o sygn. akt VIK 592/07 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn z art. 178a § 4 kk.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 10 lipca 2013 r. w sprawie IIK 712/13:

1.  uznał oskarżonego M. H. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178a § 4 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu M. H. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 31.12.2012 r. do dnia 02.01.2013 r.,

3.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego M. H. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

4.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (DZ. U. nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 60 zł.

Z wyrokiem tym nie zgodził się oskarżony i zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze. W osobiście sporządzonej apelacji zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego względem niego środka karnego w wymiarze trzech lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wysokości orzeczonego wobec niego środka karnego do dwóch lat, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się zasadna, stąd też uwzględniono jej wniosek jednakże z innych powodów niż te, na które wskazywał skarżący.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że dokonane przez Sąd Rejonowy i niekwestionowane przez skarżącego ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy odnośnie przypisanego mu przestępstwa w postaci prowadzenia w stanie nietrzeźwości pojazdu mechanicznego, zostały poczynione prawidłowo, zgodnie ze zgromadzonym i ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym, a ocena dowodów jest trafna i nie naruszająca zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł w tym zakresie ustalenia faktyczne będące podstawą rozstrzygnięcia oraz należycie umotywował ocenę tych dowodów. Sąd Okręgowy, działający jako Sąd odwoławczy, jest zwolniony od obowiązku przeprowadzania szczegółowej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i może poprzestać na odwołaniu się do rozważań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Jest to możliwe albowiem uzasadnienie wyroku pierwszoinstancyjnego w pełni realizuje wymogi określone w art. 424 § 1 kpk, a sam skarżący w tym zakresie swojego sprawstwa i winy ustaleń i ocen tych nie kwestionuje (por. wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie V KK 177/07, LEX nr 354289).

Podkreślić jednak należy, iż sprawca czynu z art. 178 a § 1 k.k. ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 178 a § 4 k.k. do momentu zatarcia wcześniejszego skazania w myśl zasad ogólnych, określonych w rozdziale XII ustawy kodeks karny. Tym samym fakt zatarcia z mocy prawa wcześniejszego prawomocnego skazania za przestępstwo określone w art. 178 a § 1 k.k. lub wymienione w art. 178 a § 4 k.k., zaistniały w dacie wyrokowania co do popełnienia czynu określonego w art. 178 a § 1 k.k., uniemożliwia przyjęcie odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 178 a § 4 k.k., także wtedy gdy do popełnienia tego czynu doszło przed upływem okresu niezbędnego do zatarcia wcześniejszego skazania. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2012 r. sygn. akt IV KK 59/12 OSNKW 2013/1/3, Biul. SN 2013/1/16, Lex nr 1261016).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, iż oskarżony M. H. został prawomocnie skazany za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie sygn. akt VI K 592/07 na karę 150 stawek dziennych grzywny. Karę tę wykonał w dniu 18 sierpnia 2008 r. (k. 18). Stosownie do art. 107 § 4 k.k. w razie skazania na karę grzywny, zatarcie skazania następuje z mocy prawa m. in. z upływem 5 lat od wykonania kary. M. H. był co prawda następnie prawomocnie karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 20 stycznia 2009 r. w sprawie sygn. akt II K 80/08, jednakże za czyn popełniony w okresie od października 2006 r. do dnia 23 grudnia 2006 r. Tym samym w przypadku oskarżonego nie ma zastosowania przepis art. 108 k.k. Tylko bowiem w sytuacji gdy sprawcę skazano za dwa lub więcej, nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Skoro zatem przestępstwa popełnione przez skazanego pozostają w zbiegu to każde ze wskazanych skazań podlega zatarciu niezależnie od siebie.

Mając zatem na uwadze, że z dniem 18 sierpnia 2013 r. nastąpiło wobec oskarżonego zatarcie skazania wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie sygn. akt VI K 592/07 to Sąd Okręgowy zobowiązany był wyeliminować ustalenie o uprzednim skazaniu M. H. tymże wyrokiem i przypisany mu czyn zakwalifikować z art. 178 a § 1 k.k., jednocześnie przepis ten przyjmując za podstawę wymiaru kary.

Zastrzeżeń Sądu Okręgowego - w kontekście dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk - nie budzi wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego M. H.. Kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w świetle całokształtu okoliczności sprawy, tak dotyczących przypisanego oskarżonemu czynu, jak i stopnia jego winy oraz tych, które charakteryzują jego samego, w żadnej mierze nie można uznać za rażąco niewspółmierną. Sąd I instancji prawidłowo wyeksponował okoliczności, które miały wpływ na wymiar kary, słusznie wskazując zwłaszcza na stopień upojenia sprawcy, które stanowiły o wysokim stopniu winy oskarżonego i społecznej szkodliwości dopuszczonego się przez niego występku w szczególności, że jednocześnie był on sprawcą kolizji drogowej. W tych realiach, pomimo zatarcia uprzedniego skazania oskarżonego za występek z art. 178 a § 1 k.k. wymierzoną karę 3 miesięcy pozbawienia wolności należało uznać za sprawiedliwą, która przy tym spełni cele prewencji indywidualnej i ogólnej.

Natomiast w sytuacji, gdy M. H. w świetle prawa nie jest osobą karaną za takie samo przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, to tym samym istnieje możliwość postawienia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. W szczególności, że w tym zakresie Sąd orzekający I instancji przede wszystkim odwołał się do uprzedniej karalności oskarżonego i obostrzeń wynikających z art. 69 § 4 k.k. Sąd odwoławczy tym samym doszedł do przekonania, że w stosunku do oskarżonego istnieją podstawy do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Podstawową przesłanką uzasadniającą stosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest bowiem pozytywna prognoza, wyrażająca się w przekonaniu sądu, że sprawca wykona nałożone obowiązki próby i nie powróci do przestępstwa, a zatem wykonanie wymierzonej mu kary nie jest konieczne. O pozytywnej prognozie decyduje zaś całościowa ocena przesłanek wskazanych w art. 69 § 2 kk, a mianowicie przede wszystkim postawy sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

Jeżeli się tym samym weźmie pod uwagę, iż M. H. wszedł w konflikt z prawem w 2006 r. za co został skazany prawomocnym wyrokiem z dnia 20 stycznia 2009 r. i to za przestępstwo innego rodzaju niż obecnie, to względem wymienionego uzasadnione jest postawienie pozytywnej prognozy kryminologicznej, o której mowa w art. 69 § 1 kk. W szczególności postawa oskarżonego stwarza bowiem domniemanie, iż M. H. ponownie nie dopuści się popełnienia czynu zabronionego. Realna zaś groźba wykonania wymierzonej oskarżonemu kary trzech miesięcy pozbawienia wolności będzie dla niego wystarczającą przestrogą na przyszłość. Takie ukształtowanie rozstrzygnięcia o karze wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego i zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa. Trzyletni natomiast okres próby pozwoli zweryfikować słuszność postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności znajdowało podstawę w treści art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk . Ponadto Sąd odwoławczy obniżył orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów w ruchu drogowym do lat dwóch, albowiem odpadła główna przyczyna, dla której Sąd I instancji określił jego wymiar na okres trzech lat tj. niepoprawność M. H..

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk, orzekł jak w pkt. I wyroku.

Przy rozpoznawaniu apelacji wniesionej przez oskarżonego Sąd odwoławczy nie dopatrzył się nadto podstaw do stosowania dyrektywy z art. 439 kpk tudzież art. 440 kpk.

Wobec powyższego, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok – jako trafny i prawidłowy – został utrzymany w mocy (art. 437 § 1 kpk).

Sąd Okręgowy, na podstawie przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierując się zasadami słuszności.

AP