Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 1928,57 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty (pkt I wyroku ), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt II), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 367,50 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III), zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 325 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV), obciążył i nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi kwotę 62 zł. tytułem zwrotu wydatków sądowych (V) oraz obciążył i nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi kwotę 116 zł. tytułem zwrotu wydatków sądowych (VI).

Sąd Rejonowy wydał powyższe orzeczenie w oparciu o następujący stan faktyczny.

Przedmiotem prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej jest transport drogowy towarów. W dniu 25 marca 2016 roku w Ł. na terenie przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. doszło do uszkodzenia naczepy ciągnika siodłowego nr rej. (...). Dokonujący rozładunku pojazdu pracownik pozwanego R. R. zahaczył rękawem o dźwignię wózka widłowego służącą do podnoszenia wideł. Spowodowało to uszkodzenie ramy dachu, relingów i plandeki. R. R. był zatrudniony w R. Polska na podstawie umowy o pracę tymczasową i wykonywał pracę u pracodawcy użytkownika - (...) spółce z o.o.

W/w naczepa była jedynym tego typu pojazdem powoda. Stanowiła ona przedmiot umowy leasingu, gdzie finansującym był (...) spółka z o. o., a korzystającym powódka A. K..

Na okres od 29 marca 2016 roku do 29 kwietnia 2016 roku powódka wynajęła naczepę zastępczą w przedsiębiorstwie A (...) INC LTD z siedzibą w L. i z tego tytułu poniosła koszt w wysokości 3000 zł netto. Przy pomocy tej naczepy realizowała zlecenia transportowe w w/w okresie.

Szkoda w postaci kosztów naprawy naczepy została naprawiona przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

Miesięczny koszt wynajmu pojazdu typu naczepa „firanka” wynosi od 1500 zł do 2300 zł netto, średnio 1928,57 zł. netto. Czas naprawy netto powinien trwać dwa dni robocze, ale nie obejmuje on całkowitego czasu likwidacji szkody, zgromadzenia części do naprawy naczepy.

W dniu 1 sierpnia 2016 roku powódka wezwała pozwanego drogą mailową do zapłaty kwoty 3600 zł tytułem odszkodowania w związku z uszkodzeniem naczepy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie powódki jest w części zasadne i podlegało uwzględnieniu.

Sąd I instancji w pierwszej kolejności odniósł się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji materialnej biernej. Pozwana podniosła, że nie jest biernie legitymowana w tej sprawie, bowiem jest podmiotem wpisanym do rejestru agencji zatrudnienia prowadzonego przez Marszałka Województwa (...) pod nr 47 i świadczy na rzecz swoich klientów m. in. usługi pracy tymczasowej, polegające na zatrudnianiu pracowników tymczasowych wyłącznie w celu skierowania ich do wykonywania pracy na rzecz i pod kierownictwem pracodawców użytkowników. W ramach takiej umowy był zatrudniony pracownik R. R., który wyrządził szkodę. Zdaniem pozwanego roszczenie powinno być kierowane do pracodawcy użytkownika - (...) spółki z o.o.

Zdaniem Sądu Rejonowego zarzut ten nie był zasadny. W tej sprawie znajduje zastosowanie przepis art. 120 § 1 KP w związku z art. 5 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2013 r. (Dz. U. nr 166, poz. 1608 ze zm.), zgodnie z którym w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Pracodawcą w rozumieniu tego przepisu jest agencja pracy tymczasowej, a nie pracodawca użytkownik. Pracodawca użytkownik korzysta tylko z niektórych praw pracodawcy w stosunku do pracownika określonych w art. 14 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2013 roku. Natomiast zasady odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez pracownika tymczasowego reguluje przepis art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2013 roku, zgodnie z którym agencja pracy tymczasowej jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej pracodawcy użytkownikowi przez pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej - na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników. Agencja pracy tymczasowej ma prawo dochodzenia od pracownika tymczasowego zwrotu równowartości odszkodowania, które zostało wypłacone pracodawcy użytkownikowi. Zdaniem Sądu Rejonowego błędna jest wykładnia pozwanego, że osoba trzecia poszkodowana działaniem pracownika nie ma roszczenia przeciwko agencji pracy tymczasowej, skoro to ten podmiot ostatecznie ponosi odpowiedzialność za szkody spowodowane przez pracownika tymczasowego.

W związku z uregulowaniem kwestii odpowiedzialności za szkody spowodowane przez pracownika tymczasowego w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2013 roku brak jest podstaw do stosowania art. 430 KC, zgodnie z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej czynności.

Powyższe wywody nie stoją w sprzeczności z tezami wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 roku w sprawie I PK 243/13, w którym została dopuszczona możliwość dochodzenia prze pracownika tymczasowego roszczeń odszkodowawczych z tytułu wypadku przy pracy przeciwko pracodawcy użytkownikowi. Sąd Najwyższy rozstrzygał tu zupełnie innego rodzaju kwestię, a mianowicie czy tego rodzaju sprawa ma charakter sprawy cywilnej, czy też powinna być rozpoznawana w postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy. Sąd Najwyższy nie wypowiadał się natomiast, przeciwko któremu podmiotowi roszczenia powinny być skierowane. Z ewentualnego uznania legitymacji materialnej biernej po stronie pracodawcy użytkownika nie wynika jej brak po stronie agencji pracy tymczasowej.

Rację ma natomiast pozwany, że art. 120 KP nie stanowi samodzielnej podstawy odpowiedzialności. Na podstawie art. 300 KP należy zastosować w tej sprawie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące szkody.

Zgodnie z art. 415 KC kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Z dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń w wyniku uszkodzenia naczepy przez pracownika pozwanego powódka została pozbawiona możliwości jej użytkowania, co spowodowała konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego na okres 1 miesiąca. Wprawdzie naprawa pojazdu zajmowała dwie dniówki robocze, jednakże okres ten nie jest równy okresowi wyłączenia naczepy z użytkowania. Niezbędne bowiem było sprowadzenie części zamiennych oraz umówienie naprawy w wykwalifikowanym warsztacie. Skoro powódka najęła pojazd zastępczy na okres 30 dni i za to zapłacił, to brak jest obecnie podstaw do kwestionowania, że był to najkrótszy możliwy okres najmu.

Z opinii biegłego wynika, że średni koszt najmu wyniósł 1928,57 zł. netto i kwota ta podlega zasądzeniu na rzecz powódki. Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 KPC zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W pozostałej części powództwo należało oddalić.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 par. 1 i 2 KPC.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 KPC.

Powyższe orzeczenie zaskarżył w całości pełnomocnik strony pozwanej.

Apelujący zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie prawa materialnego:

- poprzez błędną wykładnię art. 120 k.p. w zw. z art. 5 Ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 360 t.j) polegającą na przyjęciu, że w pracy tymczasowej za pracodawcę w rozumieniu art. 120 k.p. można uznać wyłącznie agencję pracy tymczasowej, nie zaś pracodawcę użytkownika, w sytuacji, gdy przepis art. 5 Ustawy wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami Ustawy i przepisami odrębnymi do pracodawcy użytkownika, a nie tylko agencji pracy tymczasowej, stosuje się odpowiednio, a nie wprost, przepisy prawa pracy dotyczące pracodawcy, a w razie wyrządzenia przez pracownika tymczasowego szkody osobie trzeciej zastosowanie art. 120 k.p. obejmuje odpowiedzialność pracodawcy użytkownika, a nie agencji pracy tymczasowej;

- poprzez błędną wykładnię art. 19 ust. 1 i 2 Ustawy i przyjęcie, iż agencja pracy tymczasowej ponosi odpowiedzialność za szkody spowodowane przez pracownika tymczasowego wobec osoby trzeciej, w sytuacji, gdy zestawiając powyższy przepis z art. 120 k.p. za pracodawcę należy uznać pracodawcę użytkownika, albowiem szkoda wystąpiła w związku z wykonywaniem pracy w ramach działalności organizowanej właśnie przez pracodawcę użytkownika;

- poprzez niezastosowanie art. 430 k.c. w zw. z art. 2 pkt 2 Ustawy oraz art. 5 Ustawy i art. 14 ust. 1 Ustawy, w sytuacji, gdy odpowiedzialność za wyrządzenie szkody przez pracownika tymczasowego osobie trzeciej ponosi pracodawca użytkownik na podstawie art. 430 k.c., stosownie do odpowiedzialności przełożonego za podwładnego z uwagi na to, iż agencja pracy tymczasowej nie ma wpływu na wykonywanie pracy tymczasowej, a pracodawca użytkownik pozostaje jedynym organizatorem pracy tymczasowej;

- poprzez błędne zastosowanie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p. i art. 120 k.p., w sytuacji, gdy powołany przepis mógłby dotyczyć wyłącznie odpowiedzialności pracownika wobec osoby trzeciej, gdzie zgodnie z wykładnią językową art. 120 § 1 k.p. wyłączona jest osobista odpowiedzialność pracownika wobec osoby trzeciej za wyrządzoną jej szkodę na podstawie przepisów prawa cywilnego o odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych;

2. naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż należne powodowi odszkodowanie winno obejmować okres wynoszący 30 dni, w sytuacji, gdy z treści materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, iż okres 30 dni nie jest równy okresowi wyłączenia naczepy z użytkowania.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz pozwanej od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, za obie instancje.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 21 sierpnia 2018 roku pełnomocnik strony pozwanej poparł apelacje oraz wniósł o zasadzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Zasadniczym zarzutem wywiedzionej przez stronę pozwaną apelacji był zarzut błędnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że odpowiedzialnym za szkodę wyrządzoną przez pracownika tymczasowego osobie trzeciej była agencja pracy tymczasowej w sytuacji, gdy w rzeczywistości jest to pracodawca użytkownik. W ocenie Sądu odwoławczego tak sformułowanego zarzutu nie sposób podzielić.

Przede wszystkim zauważyć należy, że w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca (art. 120 k.p.). Zgodnie z treścią art. 120 k.p., odpowiedzialność pracodawcy powstaje wobec osoby trzeciej, jeśli pracownik wyrządzi jej szkodę w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych.

Oznacza to, że tylko pracodawca jest obowiązany wyrównać w pełnej wysokości szkodę wyrządzoną przez pracownika osobie trzeciej. Obowiązek ten istnieje tylko wtedy, gdy pracownik wyrządził osobie trzeciej szkodę przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych. Pracodawca nie odpowiada za szkodę wyrządzoną przez pracownika, który nie działał w ramach swoich obowiązków pracowniczych ani też w ramach czynności na rzecz pracodawcy nawet niewynikających z zakresu jego obowiązków. Wynikający z art. 120 obowiązek pracodawcy wyrównania szkody dotyczy także szkody wyrządzonej innemu zatrudnionemu przez tego pracodawcę pracownikowi.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z 5 maja 1998 r. (I CKU 110/97), z którego wynika, iż „Art. 120 § 1 k.p. stanowi, że w razie wyrządzenia szkody przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. W judykaturze zostało przyjęte - i Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym sprawę pogląd ten podziela - że obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika osobie trzeciej nie obciąża zakładu pracy, gdy wyrządzenie tej szkody nastąpiło jedynie przy sposobności zatrudnienia w zakładzie pracy, tj. nie przy wykonywaniu powierzonych pracownikowi zadań w stosunku pracy.”

Zatem nie ma wątpliwości, że podmiotem odpowiedzialnym za wyrządzenie osobie trzeciej przez pracownika szkody jest pracodawca. Problem w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, który z podmiotów przymiot pracodawcy posiadał czy agencja pracy tymczasowej czy też pracodawca użytkownik.

Obowiązująca od dnia 1 stycznia 2004 roku ustawa o pracownikach tymczasowych stworzyła szczególny układ powiązanych ze sobą stosunków między trzema podmiotami: agencją pracy tymczasowej, pracownikiem tymczasowym i pracodawcą użytkownikiem. Agencja pracy tymczasowej jest jedną z agencji zatrudnienia. Zawiera ona z pracownikiem umowę o pracę tymczasową i z tego tytułu jest jego pracodawcą. Pracownikiem tymczasowym jest pracownik zatrudniony przez agencję pracy tymczasowej wyłącznie w celu wykonywania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika (art. 2 pkt 2 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z dnia 9 lipca 2003 roku - Dz. U z 2018 roku, poz. 594). Pracodawcą użytkownikiem (art. 2 pkt 1 u.z.p.t.) może być pracodawca (art. 3 k.p.) lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu kodeksu pracy. Pracodawca użytkownik wyznacza pracownikowi agencji tymczasowej (czyli pracownikowi tymczasowemu) zadania i kontroluje ich wykonanie. Pracodawcą użytkownikiem nie może być pracodawca w stosunku do pracowników pozostających z nim w stosunku pracy (art. 4 u.z.p.t.). W zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami ustawy o pracownikach tymczasowych i przepisami odrębnymi do agencji pracy tymczasowej i pracodawcy użytkownika stosuje się przepisy prawa pracy dotyczące pracodawcy, a do pracownika tymczasowego - dotyczące pracownika (art. 5 u.z.p.t.). Agencję z pracownikiem łączy stosunek pracy powstały z umowy zawartej na czas określony (art. 7 i 13 u.z.p.t.), której przedmiotem jest wykonywanie pracy tymczasowej (art. 2 pkt 3 u.z.p.t.). Agencja pracy tymczasowej jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej pracodawcy użytkownikowi przez pracownika tymczasowego przy wykonywaniu pracy tymczasowej - na zasadach i w granicach obowiązujących pracownika zgodnie z przepisami o odpowiedzialności materialnej pracowników (art. 19 ust 1). Agencja pracy tymczasowej ma prawo dochodzenia od pracownika tymczasowego zwrotu równowartości odszkodowania, które zostało wypłacone pracodawcy użytkownikowi (art. 19 ust 2).

Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 marca 2014 roku w sprawie I ACa 1233/13 (opublikowane LEX nr 1451715 ) przyjął, że ograniczenie odpowiedzialności agencji pracy tymczasowej wynikające z treści art. 19 ust. 1 ustawy z 2003 roku o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, a zatem uregulowane w ustawie ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie może być odmiennie uregulowane w umowie stron. Nie można podzielić stanowiska, iż ratio legis art. 19 ust. 1 ustawy jest w istocie ograniczenie jedynie odpowiedzialności pracownika tymczasowego, gdyż wobec treści ust. 2 tego artykułu to on w ostatecznym rozrachunku ponosi konsekwencje finansowe wyrządzonej przez siebie szkody. Wbrew bowiem temu poglądowi treść art. 19 ustawy wyraźnie reguluje zakres odpowiedzialności Agencji za szkodę wyrządzoną przez pracownika tymczasowego, pracodawcy użytkownikowi.

Wprawdzie przepis art. 19 cytowanej ustawy reguluje sytuację odpowiedzialności agencji pracy tymczasowej za szkodę wyrządzoną przez pracownika tymczasowego pracodawcy użytkownikowi nie zaś osobie trzeciej, to jednak w sposób klarowny wskazuje kto faktycznie w tym trójstronnym układzie - umowie jest faktycznym pracodawcą pracownika tymczasowego. Zapewne nie można postawić tezy, że pracownik tymczasowy jest pracownikiem pracodawcy użytkownika. Analiza treść powyższej normy prawnej wskazuje, że ustawodawca w sposób jasny określił, który z podmiotów posiada przymiot pracodawcy. Trudno przyjąć, że w sytuacji wyrządzenia przez pracownika tymczasowego szkody wprawdzie nie pracodawcy użytkownikowi, ale osobie trzeciej agencja pracy tymczasowej traci ten przymiot. Zwłaszcza w sytuacji, że ustawodawca nie uregulował tej kwestii w odrębnym przepisie. W związku z tym logicznym wydawać by się mogło, że to agencja pozostaje w stosunku do pracownika tymczasowego pracodawcą. A co za tym idzie pracownik tymczasowy nie odpowiada przed pracodawcą użytkowaniem za szkody wyrządzone w związku z wykonywaną pracą tymczasową. Podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody jest agencja, jednakże na zasadach określonych w kodeksie pracy. Zatem pomimo dokonanego oddelegowania, formalnym pracodawcą pracownika tymczasowego pozostaje nadal agencja pracy tymczasowej. Wydaje się więc, że z uwagi na formalne istnienie stosunku pracy pomiędzy pracownikiem a agencją pracy tymczasowej, podmiot korzystający, w przypadku wyrządzonej mu przez pracownika szkody, będzie miał roszczenie o jej naprawienie wyłączcie do agencji (art. 120 § 1 KP). Po zaspokojeniu roszczeń podmiotu korzystającego agencja będzie miała roszczenia zwrotne do pracownika, ale jedynie do wysokości jego trzymiesięcznego wynagrodzenia (art. 120 § 2 w zw. z art. 119 KP). Zatem należy przychylić się do tezy, że w świetle art. 19 ustawy w zw. z art. 120 k.p. to agencja pracy tymczasowej (a nie pracodawca użytkownik) ponosić będzie odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej przez pracownika przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych./tak A. Reda – Ciszewska, M. Rycak , zatrudnianie pracowników tymczasowych, komentarz , Wolters Kluwer , Warszawa 2017, s. 161 – 162/

Wprawdzie należy przyznać rację skarżącemu, że w piśmiennictwie istnieje pogląd przeciwny wskazujący, że odpowiedzialność za wyrządzenie szkody przez pracownika tymczasowego osobie trzeciej mógłby ponosić pracodawca użytkownik na podstawie art. 430 k.c. dotyczącego odpowiedzialności przełożonego za podwładnego z uwagi na to, iż agencja nie ma wpływu na wykonywanie pracy tymczasowej, a to właśnie pracodawca użytkownik pozostaje organizatorem pracy tymczasowej (P. Z., Odpowiedzialność pracowników tymczasowych za szkodę wyrządzoną pracodawcy i osobie trzeciej, MP (...), s. 287; D. M., Agencje..., s. 12). Podstawę odpowiedzialności może stanowić w tym zakresie art. 19 ust. 1 u.z.p.t. (M. P., Zatrudnienie..., s. 221; Ł. P., Ryzyko pracodawcy..., s. 351). Jednak nie jest to pogląd dominujący czy wiodący w doktrynie, nie jest także ugruntowany w orzecznictwie. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można pominąć okoliczności - o czym było już wyżej - że ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych nie odnosi się do kwestii wyrządzenia szkody przez pracownika wykonującego pracę na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika osobie trzeciej. A zatem do tak zaistniałej sytuacji poprzez analogię winien mieć zastosowanie art. 19 ww ustawy. Czyli należy przyjąć, że podmiotem odpowiedzialnym za wyrządzenie szkody przez pracownika tymczasowego osobie trzeciej jest wyłącznie agencja pracy tymczasowej. W sytuacji ustalenia podmiotu biernie legitymowanego do występowania w niniejszym procesie należało - co słusznie uczynił Sąd Rejonowy - przyjąć właściwą podstawę prawną jego odpowiedzialności. Art. 5 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami ustawy i przepisami odrębnymi do agencji pracy tymczasowej, pracownika tymczasowego i pracodawcy użytkownika stosuje się przepisy prawa pracy dotyczące odpowiednio pracodawcy i pracownika, z uwzględnieniem art. 6. Przepisem kodeksu pracy regulującym wskazaną odpowiedzialność jest art. 120 k.p., który to stanowi, że odpowiedzialność pracodawcy powstaje wobec osoby trzeciej, jeśli pracownik wyrządzi jej szkodę w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych. Przekładając to na realia zaistniałe w niniejszej sprawie przyjąć należy, że w razie wyrządzenia szkody osobie trzeciej przez pracownika tymczasowego odpowiedzialność poniesie agencja pracy tymczasowej jako pracodawca pracownika tymczasowego na podstawie art. 120 k.p. Co istotne - na co Sąd Rejonowy zwrócił uwagę - art. 120 k.p. nie stanowi samodzielnej podstawy odpowiedzialności. Na podstawie art. 300 k.p. należy zastosować w tej sprawie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące szkody. Przy czym w ocenie Sądu Okręgowego odpowiedzialność agencji znajdzie dwoje umocowanie w art. 474 kc w zw. z art. 471 kc w zw. z art. 300 kp, bowiem agencja będzie dłużnikiem, który odpowiedzialny jest za działania lub zaniechania osób, z których pomocą zobowiązania wykonuje, a nie jak utrzymuje apelujący art. 430 k.c.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że kwestia odpowiedzialności za szkody spowodowane przez pracownika tymczasowego została uregulowana w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. A co za tym idzie brak było podstaw do stosowania art. 430 k.c., zgodnie z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej czynności. W tej sytuacji nie można było przychylić się do zarzutów apelacji naruszania przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.

Cytowane orzeczenie SN przez apelującego dotyczy odmiennego stanu faktycznego i nie znajduje zastosowania w tej sprawie.

Nie zyskują instancyjnej akceptacji również zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że należne powodowi odszkodowanie winno obejmować okres wynoszący 30 dni, w sytuacji, gdy z treści materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, iż okres 30 dni nie jest równy okresowi wyłączenia naczepy z użytkowania.

Wstępnie przypomnieć należy, że w myśl art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok SN z 10.06.1999 r., II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 /17/655). Sąd II instancji zważył też, że Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarogodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie. Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa. (por. T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Część I, Wyd. LexisNexis, komentarz do art. 233 Lex-el.).

Lektura materiału aktowego i analiza pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy nie czynił żadnych własnych ustaleń, które byłyby sprzeczne z powołanymi w ich podstawie dowodami.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przedstawiona na poparcie dokonanej oceny materiału dowodowego argumentacja jest spójna, przekonująca i oparta na zasadach doświadczenia życiowego, zaś rozumowaniu Sądu nie sposób zarzucił logicznych błędów. W konsekwencji, w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy Sąd Rejonowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, dlatego też Sąd odwoławczy przyjmuje dokonane ustalenia za własne.

Jak wynika z akt sprawy Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego, z której to wprost wynika, że średni koszt najmu przyczepy wynosi 1928,57 zł. Natomiast czas naprawy netto powinien trwać dwa dni robocze, ale nie obejmuje on całkowitego czasu likwidacji szkody, zgromadzenia części do naprawy naczepy. Zatem biegły wskazując na dwa dni naprawy podał ile czasu zajmuje samo wykonanie tej czynności. Jednak naprawa nie ogranicza się tylko do jej wykonania, ale wiąże się także z możliwością pozyskania niezbędnych części oraz czasową możliwością wykonania naprawy przez dany zakład mechaniczny. W tej sytuacji poszczególne czynnik sprawiają, że faktycznie całkowita likwidacja szkody zajmuje zdecydowanie więcej czasu. Zatem nie uprawnionym byłoby przyjęcie faktycznie dwóch dni niezbędnych na wykonanie samej czynności naprawy, gdy w rzeczywistości proces ten zdecydowanie rozciąga się w czasie. Mając zatem na względzie zasady logiki i doświadczenia życiowego należało przyjąć, że takim niezbędnym okresem na usunięcia całości szkody - jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy - jest termin 30 dni. Dlatego też teza apelującego nie mogła się ostać jako nie przystająca do realiów życia codziennego.

Z tych też względów uznać należy, że nie ma podstaw do stwierdzenia naruszeniu art. 233 k.p.c.

W kontekście powyższych rozważań, należało przyjął, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i trafnie wywiódł na podstawie zebranego w sprawie materiału, że to agencja pracy tymczasowej była zobowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika tymczasowego osobie trzeciej oraz prawidłowo określił wysokości należnego powódce odszkodowania. Z tych też względów zarówno zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego jak i procesowego nie mogły się ostać, jako nieuzasadnione.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

Przewodnicząca: Sędziowie:

E.W.