Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: KIO 351/18
WYROK
z dnia 14 marca 2018 r.


Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:

Przewodniczący: Anna Wojciechowska
Protokolant: Zuzanna Idźkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w Warszawie w dniu 9 marca 2018 r. odwołania wniesionego
do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 26 lutego 2018 r. przez wykonawcę SIMPLE
S.A. z siedzibą w Warszawie w postępowaniu prowadzonym przez zamawiającego Szpital
Solec sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie

orzeka:

1. Oddala odwołanie;
2. Kosztami postępowania obciąża wykonawcę SIMPLE S.A. z siedzibą w Warszawie i
2.1. Zalicza w poczet kosztów postępowania kwotę 15 000 zł. 00 gr (słownie: piętnaście
tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawcę SIMPLE S.A. z siedzibą
w Warszawie tytułem wpisu od odwołania;
2.2. Zasądza od wykonawcy SIMPLE S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz
zamawiającego Szpital Solec sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie kwotę 3 600 zł
00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) stanowiącą uzasadnione
koszty strony poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika.
Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1579, 2018) na niniejszy wyrok - w terminie 7 dni od
dnia jego doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby
Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie.

Przewodniczący: ……………

Sygn. akt KIO 351/18

Uzasadnienie

Zamawiający – Szpital Solec sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie – prowadzi w trybie
przetargu nieograniczonego postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, którego
przedmiotem jest dostawa i wdrożenie Zintegrowanego Systemu Informatycznego typu ERP
PN/35ERP/10/2017 w ramach projektu współfinansowanego z funduszy europejskich
„Zapewnienie wysokiej jakości usług medycznych poprzez wdrożenie e-usług w Szpitalu
Solec SP, z o.o.”, nr sprawy: PN/35ERP/10/2017. Postępowanie zostało wszczęte
ogłoszeniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 23 grudnia
2017 r. za numerem 2017/S 247-518105. Szacunkowa wartość zamówienia, którego
przedmiotem były dostawy, była wyższa od kwot wskazanych w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1579, 2018 zwanej dalej „ustawą pzp”).
W dniu 26 lutego 2018 r. odwołanie wniósł wykonawca SIMPLE S.A. z siedzibą
w Warszawie – dalej Odwołujący. Odwołujący wniósł odwołanie wobec niezgodnych
z przepisami ustawy czynności Zamawiającego, polegających na bezpodstawnym
unieważnieniu postępowania, a jednocześnie braku uzasadnienia podstawy prawnej
i faktycznej unieważnienia postępowania.
Zaskarżanym czynnościom Zamawiającego zarzucił naruszenie:
1) art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp — poprzez unieważnienie postępowania pomimo, iż
wskazana w ofercie złożonej przez Odwołującego cena nie przewyższała kwoty, którą
Zamawiający zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia tj. w sytuacji w której
nie ziściły się przesłanki do unieważnienia postępowania,
2) art. 93 ust. 3 w zw. z art. 93 ust. 1 pkt 4 i w zw. z art. 7 ust. 1 i 8 ust. 1 ustawy pzp —
poprzez unieważnienie postępowania przez Zamawiającego pomimo niewykazania
ziszczenia się przesłanek do kwestionowanej przez Odwołującego czynności oraz
zaniechania podania uzasadnienia faktycznego i prawnego swojej czynności, co
w konsekwencji doprowadziło do uniemożliwienia Odwołującemu weryfikacji stanowiska
Zamawiającego.
Odwołujący w oparciu o wyżej wskazane zarzuty wniósł o nakazanie Zamawiającemu:
1) unieważnienia czynności polegającej na unieważnieniu przedmiotowego postępowania
oraz nakazanie Zamawiającemu dokonania czynności wyboru najkorzystniejszej oferty;

2) obciążenie kosztami postepowania odwoławczego Zamawiającego, w tym zasądzenie
od Zamawiającego na rzecz Odwołującego kosztów zastępstwa procesowego przed
Krajową Izbą Odwoławczą.
Odwołujący podkreślił, że odwołanie zostało złożone w terminie, zgodnie z art. 182 ust. 1
pkt 1 ustawy pzp, ponieważ informacja o czynności stanowiącej podstawę wniesienia
odwołania tj. zawiadomienie o unieważnieniu postępowania została mu przekazana w dniu
14 lutego 2018 r.
Odwołujący wskazał, że posiada interes do wniesienia odwołania oraz może ponieść
szkodę na skutek zarzucanych czynności Zamawiającego. Mianowicie, Odwołujący jako
jedyny wykonawca złożył ofertę, która to oferta dodatkowo zawierała cenę mieszczącą się
w granicach kwoty jaką Zamawiający zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia,
przez co Odwołujący pozbawiony został możliwości zawarcia umowy w sprawie o
zamówienie publiczne. Uwzględnienie odwołania, z uwagi na złożenie przez Odwołującego
jedynej oferty w postępowaniu, otworzyłoby Odwołującemu drogę do uzyskania zamówienia
publicznego. W wyniku dokonanej przez Zamawiającego czynności, Odwołujący poniósł
szkodę majątkową w postaci nieuzyskania zamówienia publicznego.
Odwołujący przedstawił stan faktyczny wskazując, że dnia 9 lutego 2018 r. Komisja
Przetargowa Zamawiającego dokonała otwarcia ofert, co zostało udokumentowane w formie
protokołu. Wpłynęła tylko jedna oferta, oferta Odwołującego opiewająca na kwotę
1.832.700,00 zł brutto z terminem gwarancji 36 miesięcy. Bezpośrednio przed otwarciem
ofert Zamawiający podał kwotę brutto, jaką zamierza przeznaczyć na sfinansowanie
zamówienia w wysokości 1.254.600,00 zł brutto + 50% zamówień dodatkowych, czyli łącznie
1.881.900,00 zł. Dnia 14 lutego 2018 r. Zamawiający powiadomił o unieważnieniu
postępowania podając, że cena najkorzystniejszej oferty przewyższa kwotę, którą zamierza
on przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia — art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp.
Ograniczono się przy tym do zestawienia kwoty jaką Zamawiający zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia z kwotą podaną w ofercie Odwołującego.
Odwołujący wskazał, że łączna kwota podana przez Zamawiającego wynosi
1.881.900,00 zł, a różnica między tą kwotą, a kwota wskazaną w ofercie Odwołującego tj.
1.832.700,00 zł, wnosi 49.200,00 zł. Odwołujący przywołał dyspozycję art. 93 ust. 1 pkt 4
ustawy pzp i podniósł, że jak zgodnie podnosi się w doktrynie i orzecznictwie KIO, do
unieważnienia postępowania na podstawie wspomnianego przepisu niezbędne jest
spełnienie dwóch przesłanek. Aby zamawiający mógł unieważnić postępowanie na
podstawie tego przepisu, muszą zostać spełnione kumulatywnie następujące przesłanki: 1)

cena najkorzystniejszej oferty lub oferta z najniższą ceną przewyższa kwotę, którą
zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia; 2) wystąpienie
okoliczności uniemożliwiającej zamawiającemu zwiększenie kwoty do ceny
najkorzystniejszej oferty. Odwołujący powołał się na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia
28 czerwca 2017 r. KIO 1179/17.
Odwołujący podniósł, że kwota jaką Zamawiający zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia w rozumieniu art. 93 ust. 1 pkt. 4 ustawy pzp jest kwotą, która
jest podawana bezpośrednio przed otwarciem ofert i o której mowa w art. 86 ust 3 ustawy
pzp. Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp pod pojęciem "kwoty,
jaką zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia” rozumie kwotę
podaną, zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy pzp, przez zamawiającego bezpośrednio przed
otwarciem ofert (Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2015 r., KIO 622/15).
Taką wykładnię prezentuje też doktryna: Kwota, jaką zamawiający zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia, to ta sama kwota, która jest podawana bezpośrednio przed
otwarciem ofert (art. 86 ust. 3). Podana podczas otwarcia ofert kwota wiąże zamawiającego
w sytuacji, gdy cena najkorzystniejszej oferty jej nie przekracza. Wówczas unieważnienie
postępowania na podstawie przesłanki z art. 93 ust. 1 pkt 4 jest niemożliwe. W powyżej
przytoczonych tezach zaakcentowano, że art. 86 ust. 3 ustawy pzp spełnia niezwykle
doniosłą funkcję gwarancyjną, a jego zastosowanie przed otwarciem ofert zakreśla dalszy
bieg postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, zarówno jeśli chodzi o możliwość
jego unieważnienia, a także w zakresie obowiązku zamawiającego do udzielenia zamówienia
wykonawcy. Stanowisko takie znajduje szerokie odzwierciedlenie w orzecznictwie KIO.
Nałożenie na zamawiającego ustawowego obowiązku podania bezpośrednio przed
otwarciem ofert kwoty, jaką zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia rodzi
istotne skutki prawne. Rozwiązanie to zwiększa jawność postępowania o zamówienie
publiczne oraz uniemożliwia zamawiającym arbitralne unieważnienie postępowania w
oparciu o art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp, jeśli cena oferty mieści się w przewidzianej kwocie,
podanej do wiadomości publicznej, zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy pzp. Podanie kwoty, którą
zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia ma niejako charakter
gwarancyjny w tym sensie, iż jest to kwota minimalna, gwarantująca przejrzystość
postępowania i chroniąca interesy wykonawców. Zamawiający, składając oświadczenie, co
do kwoty, jaką zamierza przeznaczyć na finansowanie zamówienia, zobowiązuje się przyjąć
ofertę najkorzystniejszą pod warunkiem, że zaoferowana cena nie przekroczy podanej przez
niego wysokości środków (por. wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2015 r.
KIO 622/15).

Odwołujący zaznaczył, że z powyższych poglądów wywieść należy konstatację, że
podanie przez zamawiającego kwoty jaką zamierza przeznaczyć na sfinansowanie
zamówienia jest z jednej strony jego deklaracją o wysokości zabezpieczonych na ten cel
środkach i jednocześnie rodzi zobowiązanie do zawarcia umowy z wykonawcą, którego
oferta jest równa tej kwocie lub jest od niej niższa. Kwota, jaką zamawiający realnie
dysponuje na zrealizowanie zamówienia oznacza jego górne możliwości finansowe w tym
zakresie i uprawnienie do zaciągnięcia zobowiązania i podpisania umowy w sprawie
realizacji zamówienia. O takiej kwocie stanowi art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp. Innymi słowy,
Zamawiający ma obowiązek zawrzeć umowę z wykonawcą, którego oferta opiewa na cenę
mieszczącą się w podanym przez Zamawiającego zakresie kwotowym: Zamawiający jest
związany kwotą, którą zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy pzp podał przed otwarciem ofert tylko
niejako "od dołu”, tzn. nie może w celu uzasadnienia unieważnienia postępowania na
podstawie art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp wskazać innej, niższej kwoty, którą zamierza
przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia i tym samym zobowiązany jest udzielić
zamówienia wykonawcy, który zaoferował cenę mieszczącą się w kwocie pierwotnie podanej
(por. wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 11 sierpnia 2011 r. KIO 1645/11).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Odwołujący stwierdził, że Zamawiający
nie był uprawniony do unieważnienia postepowania. Skoro bowiem deklarował on, że w jego
zasobach znajdują się środki finansowe, których nie przewyższa cena zawarta w ofercie
Odwołującego, to nie sposób uznać, że spełnione zostały przesłanki do unieważnienia
postępowania zawarte w art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp. Cena wynikająca z oferty
Odwołującego to kwota 1.832.700,00 zł brutto, a wiec suma o 49.200,00 zł niższa od kwoty
jaką Zamawiający podał bezpośrednio przed otwarciem ofert tj. 1.881.900,00 zł, którą to
zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia w rozumieniu art. 86 ust. 3 i art. 93 ust.
1 pkt. 4 ustawy pzp. Nie dochodzi więc w niniejszej sprawie do spełnienia pierwszej,
a w konsekwencji i drugiej z przesłanek wskazanych w art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp - oferta
Odwołującego nie przewyższa kwoty zaplanowanej przez Zmawiającego do realizacji
zamówienia, którą ten podał do publicznej wiadomości przed jej otwarciem, nie ma więc
potrzeby zwiększania kwoty jaką dysponuje Zamawiający by sprostać ofercie Odwołującego.
Następstwem tego powinno być stwierdzenie, że Zamawiający ma obowiązek, w świetle
gwarancyjnego i zabezpieczającego charakteru przepisu art. 86 ust 3 ustawy pzp, zawarcia
umowy z Odwołującym, gdyż ten, zaoferowaną ceną wpasował się w zasoby finansowe
Zamawiającego i brak po jego stronie innych przeszkód ku udzieleniu mu zamówienia
publicznego.
Dla wzmocnienia tej argumentacji Odwołujący dodał, że ani z przepisu art. 86 ust. 3

ustawy pzp ani z przepisu art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp, w miejscu gdzie traktują one o
kwocie jaką zamawiający zmierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, ustawodawca
nie wyróżnia, czy środki te stanowią kwotę na sfinansowanie jedynie zamówienia
„podstawowego" czy również zamówień dodatkowych. W myśl więc reguły wykładni lege non
distinguente nakazującej nieczynienie wyróżnień w sytuacji gdy wyróżnienie takie nie wynika
z tekstu prawnego uznać trzeba, że we wspomnianych przepisach chodzi o całą, globalną
kwotę jaką Zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, niezbędną
mu do sfinansowania jego potrzeb. Innymi słowy, ustawodawca, nie dokonując rozróżnienia
kwot, wskazując w treści wspomnianych przepisów jedynie na „kwotę podaną przed
otwarciem ofert" nie dał Zamawiającemu legitymacji do działania, którego ten, dokonując
zaskarżonego rozstrzygnięcia, się podjął. Rozumowanie Zamawiającego wypacza sens
omawianej regulacji, który w przekonaniu Odwołującego jest bowiem taki, że cena zawarta w
ofercie wykonawcy zawsze konfrontowana być powinna z ogółem środków jakie zaplanował
zamawiający na udzielenie zamówienia, w tym aktywów na zamówienia dodatkowe.
Odwołujący zwrócił uwagę, że unieważnienie postępowania jest ekstraordynaryjnym,
wyjątkowym sposobem jego zakończenia, możliwym w taksatywnie wymienionych
wypadkach. Regulujące omawianą materię przepisy należy więc traktować jako wyjątkowe,
a przez to niepodlegające wykładni rozszerzającej. Wskazane w ustawie pzp przesłanki
unieważnienia postępowania — po pierwsze — nie powinny być interpretowane
rozszerzająco, po drugie zaś — ich wystąpienie winno być szczegółowo zbadane i nie
powinno budzić żadnych wątpliwości (por. wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 23
października 2017 r. KIO 2093/17). Wbrew temu, Zamawiający dopuścił się, zakazanej,
rozszerzającej wykładni przepisu art. 93 ust 1 pkt 4 ustawy pzp, przyjmując istnienie
rozróżnienia w ramach kwoty podanej przed otwarciem ofert.
Zamawiający bezpodstawnie unieważnił postępowanie o udzielenie zamówienia
publicznego bowiem oferta Odwołującego opiewała na kwotę niższą niż kwota podana
bezpośrednio przed otwarciem ofert, którą Zamawiający chciał przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia. Do takiej czynności Zamawiający byłby uprawniony tylko w
wypadku udowodnienia Odwołującemu, że nie posiada środków na sfinansowanie
zamówienia zgodnie z ofertą Odwołującego (por. wyr. SO w Warszawie z dnia 24 stycznia
2018 r, sygn. akt XXIII Ga 1923/ 17).
W zakresie zarzutu 2 odwołania Odwołujący wskazał, że w treści pisma o unieważnieniu
postępowania Zamawiający przytoczył tylko treść art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp oraz
zestawił kwotę jaką zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia z kwotą podaną w

ofercie Odwołującego. Zgodnie z art. 93 ust. 3 pkt 2 ustawy pzp o unieważnieniu
postępowania o udzielenie zamówienia zamawiający zawiadamia równocześnie wszystkich
wykonawców, którzy złożyli oferty - w przypadku unieważnienia postępowania po upływie
terminu składania ofert - podając uzasadnienie faktyczne i prawne. Jak podnosi się w
orzecznictwie: Przepis art. 93 ust. 3 in fine ustawy pzp nakazuje podanie uzasadnienia
faktycznego i prawnego unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia. Samo
powołanie jednostki redakcyjnej oraz brzmienie przepisu zawierającego przywołanie
przesłanki unieważnienia postępowania jest niewystarczające, gdyż istotne jest, czy
przesłanki te zaszły w okolicznościach faktycznych konkretnej sprawy (por. wyrok Krajowej
Izby Odwoławczej z dnia 1 lipca 2015 r. KIO 1283/15). Konieczność uzasadnienia podstaw
faktycznych i prawnych unieważnienia postępowania podaje się w orzecznictwie jako
następstwo zasad równego traktowania wykonawców, uczciwej konkurencji i jawności
postępowania. W myśl przywołanych zasad, Wykonawcy powinni mieć możliwość weryfikacji
zasadności unieważnienia postępowania właśnie za pomocą podanego przez
Zamawiającego uzasadnienia. Niedopuszczalnym jest aby wykonawca kwestionujący
zasadność podjętych wobec jego oferty przez zamawiającego czynności, samodzielnie
zidentyfikował przyczyny unieważnienia postępowania, a następnie w oparciu o poczynione
założenia, przedstawiał w odwołaniu argumenty przemawiające za nietrafnością
domniemanych przyczyn decyzji zamawiającego. Zamawiający jest zobowiązany podać
uzasadnienie podejmowanych czynności, tak aby zagwarantować wykonawcom możliwość
ich weryfikacji w toku procedury odwoławczej. W szczególności uzasadnienie faktyczne
zawiadomienia o unieważnieniu postępowania powinno wyczerpująco obrazować, jakie
przyczyny legły u podstaw decyzji zamawiającego (por. wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z
dnia 6 sierpnia 2012 r. KIO 1582/12). Zgodnie z orzecznictwem, nie tylko całkowity brak
uzasadnienia, ale i uzasadnienie lakoniczne czy niepełne uprawnia do uznania, że
zamawiający nie sprostał wymaganiom stawianym przez art. 93 ust. 3 ustawy pzp. Powołał
się na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 16 kwietnia 2013 r. KIO 763/13. Co istotne,
motywy czynności unieważnienia postępowania Wykonawca powinien móc wywieść wprost
z treści uzasadnienia (wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 9 listopada 2016 r. KIO
2057/16). Zabezpieczeniu interesów wykonawców służy obowiązek podania wyczerpującego
uzasadnienia faktycznego i prawnego dokonanej czynności. Uzasadnienie to musi
umożliwiać wykonawcy ocenę prawidłowości działań Zamawiającego i podjęcie decyzji o
ewentualnym wniesieniu środków ochrony prawnej (wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia
30 grudnia 2010 r. KIO/UZP 2704/10). O ile unieważnienie postępowania jest uprawnieniem
Zamawiającego, tak legitymowany on będzie do takiego działania tylko i wyłącznie wtedy,

gdy odpowiednio wykaże, że zaszły ku temu przesłanki zawarte w art. 93 ust. 1 pkt. 3 ustawy
pzp. Wskazany przepis nie daje zatem zamawiającemu wyłącznego i arbitralnego
uprawnienia do decydowania o tym, czy zwiększyć kwotę, jaką zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia, czy też nie. Przede wszystkim zamawiający obowiązany jest
zbadać, czy istnieje obiektywna możliwość zwiększenia tej kwoty i dopiero wówczas, w
przypadku, gdy wynik badania okaże się negatywny, podjąć decyzję o unieważnieniu
postępowania. Podkreślić przy tym należy, że czynność unieważnienia postępowania sama
w sobie sprzeciwia się określonemu w art. 2 pkt 7a ustawy pzp celowi postępowania o
udzielenie zamówienia, przez który należy rozumieć dokonanie wyboru oferty wykonawcy, z
którym zostanie zawarta umowa w sprawie zamówienia publicznego.
Analiza treści uzasadnienia zawartego w informacji o unieważnieniu postępowania
prowadzi w ocenie Odwołującego do wniosku, że Zamawiający nie sprostał wymaganiom
w tym zakresie wynikającym z zaprezentowanej wyżej wykładni art. 93 ust. 3 ustawy pzp
w dwóch przejawiających się w niej aspektach. Po pierwsze, Zamawiający nie udowodnił
Odwołującemu spełnienia przesłanek do unieważnienia postępowania. Mimo, że z treści
oświadczenia Zamawiającego wyrażonego bezpośrednio przed otwarciem ofert wnika, że
posiada on zasoby finansowe na pokrycie oferty Odwołującego, stwierdził, że oferta ta
przewyższa kwotę jaką zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia. W takim
wypadku Zamawiający powinien wskazać niebudzące wątpliwości dowody, że nie może
dysponować środkami w wysokości którą zadeklarował przed otwarciem ofert. Innymi słowy,
ciążył na nim obowiązek wykazania podstaw faktycznych, jakie legły u podstaw stanowiska,
że Zamawiający nie może sfinansować oferty Odwołującego także ze środków
przeznaczonych na zamówienia dodatkowe. Lektura uzasadnienia informacji o uzasadnieniu
postępowania nie budzi takiego przekonania, wręcz przeciwnie, rodzi tylko istotne
wątpliwości w tym zakresie. Dalej, Zamawiający zaniechał udowodnienia braku innych
zasobów finansowych za pomocą których zdolny byłby do udzielenia zamówienia
publicznego Odwołującemu, co powinno być następstwem weryfikacji tych zasobów, która,
jak wskazano wyżej, jest dla zamawiającego obowiązkowa przed podjęciem decyzji o
unieważnieniu postępowania. Po drugie, Zamawiający nie umotywował w pisemnym
uzasadnieniu w sposób odpowiedni decyzji o unieważnieniu postępowania, co istotnie
wpływa na sytuację Odwołującego korzystającego ze środków ochrony prawnej, bowiem tok
rozumowania Zamawiającego jest dla niego niewiadomą. Sama tylko nawet literalna
wykładnia art. 86 ust. 3 i art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp prowadzi do wniosku, że brak jest w
niniejszym stanie faktycznym podstaw do unieważnienia postępowania. U podstaw
rozstrzygnięcia Zamawiającego musiała więc leżeć interpretacja odmienna, której

zaprezentowania próżno szukać w pisemnych motywach decyzji, a tym bardziej w
przepisach ustawy. Prowadzi to do sytuacji, w której Odwołujący, kontestując prawidłowość
unieważnienia postępowania nie jest w stanie odnieść się do rozumowania Zamawiającego i
w pełni chronić swoich interesów na gruncie ubiegania się o udzielenie zamówienia
publicznego o wartości zbliżonej do 2 milionów złotych. Innymi słowy Zamawiający nie
podołał spoczywającemu na nim ciężarowi umotywowania podstaw rozstrzygnięcia, co
istotnie godzi również w naczelne zasady jakie przyświecają ustawie pzp, zwłaszcza
zasadzie jawności, przejrzystości czy zasadzie równego traktowania wykonawców.
Dnia 8 marca 2018 r. Zamawiający złożył odpowiedź na odwołanie i wniósł o oddalenie
odwołania w całości i obciążenie Odwołującego kosztami postępowania odwoławczego
i kosztami zastępstwa zgodnie z rachunkiem przedłożonym na posiedzeniu.
W zakresie zarzutu 1 odwołania Zamawiający wskazał, że jest on chybiony i wynika
z pozbawionego podstaw przyjęcia przez Odwołującego, że kwota brutto, jaką Zamawiający
zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie przedmiotowego zamówienia, którego dotyczyło
postępowanie wynosiła 1.881.900 zł. Kwota, którą na sfinansowanie zamówienia zamierzał
przeznaczyć Zamawiający wynosiła w rzeczywistości 1.254.600 zł brutto, o czym
Zamawiający poinformował bezpośrednio przed otwarciem ofert. Odwołujący w sposób
całkowicie nieuzasadniony uznaje, że kwotę wskazaną przez Zamawiającego należy
powiększyć o 50%. Tak rozumując Odwołujący wybiórczo i życzeniowo odczytuje informację
podaną przez Zamawiającego, który wyraźnie wskazał, że wartość stosunkowa 50% dotyczy
„zamówień dodatkowych”, a więc odrębnych niż zamówienie, którego dotyczyło
przedmiotowe postępowanie. Kwota 1.881.900 zł podana przez Odwołującego w odwołaniu
nigdy nie została nawet podana przez Zamawiającego — stanowi ona sumę dwóch
odrębnych wartości podanych przez Zamawiającego: (i) kwoty przeznaczonej na
sfinansowanie przedmiotowego zamówienia oraz (ii) kwoty, która potencjalnie i teoretycznie
mogłaby zostać przeznaczona na zamówienia dodatkowe gdyby takich zamówień
zdecydowano się udzielić. Podobne zarzuty bywały już przedmiotem badania Krajowej Izby
Odwoławczej, która wyraźnie potwierdziła, że dla oceny zasadności unieważnienia
postępowania na gruncie art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp relewantna jest wyłącznie kwota
odnosząca się do zamówienia będącego przedmiotem konkretnego postępowania.
Konsekwentnie, kwota potencjalnie możliwa do przeznaczenia na zamówienia dodatkowe
nie ma tu żadnego znaczenia. Zamawiający powołał się na wyrok Krajowej Izby
Odwoławczej z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt: KIO 2963/13) oraz z dnia 5 stycznia 2017
r., sygn. akt: KIO 2414/16. Z ostrożności jedynie Zamawiający wskazał, że kwota 1.254.600
zł brutto wynikała z wysokości środków zabudżetowanych na potrzeby sfinansowania

przedmiotowego zamówienia i po stronie Zamawiającego nie zachodziła teoretyczna nawet
możliwość zwiększenia tej kwoty do ceny oferty złożonej przez Odwołującego. Powołał się
na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 14 lipca 2015 r., sygn. akt: KIO 1408/15, z dnia
10 kwietnia 2015 r., sygn. akt: KIO 622/15, z dnia 24 marca 2015 r., sygn. akt: KIO 458/15
oraz z dnia 11 września 2014 r., sygn. akt: KIO 1765/14.
Odnośnie zarzutu 2 odwołania Zamawiający zaznaczył, że zarzut ten wynika niejako
z zarzutu pierwszego, w zakresie w jakim rzekomego niewykazania ziszczenia się
przestanek unieważnienia oraz zaniechania podania uzasadnienia czynności Odwołujący
upatruje w tym, jakoby Zamawiający błędnie uznał ofertę Odwołującego za przewyższającą
kwotę przeznaczoną na sfinansowanie zamówienia. Tymczasem, zważywszy, że wartość
oferty Odwołującego była w sposób niezaprzeczalny istotnie wyższa od kwoty, jaką
Zamawiający zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, należy Zamawiający
stwierdził, że: po pierwsze, ziszczenie się przesłanek do unieważnienia postępowania było w
niniejszej sprawie jednoznaczne i wynikało wprost z powiadomienia o unieważnieniu
postępowania z dnia 14 lutego 2018 r.; po drugie, Zamawiający podał w w/w powiadomieniu
tak uzasadnienie faktyczne, jak i prawne swojej czynności. Przesłanką unieważnienia
postępowania na gruncie 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp jest sytuacja, w której cena
najkorzystniejszej (w niniejszej sprawie — jedynej) oferty przewyższa kwotę, którą
Zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia. W powiadomieniu o
unieważnieniu postępowania z dnia 14 lutego 2018 r. Zamawiający: 1) podał kwotę, jaką
zamierzał przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia (1.254.600 zł brutto), 2) podał cenę
(jedynej, a zatem najkorzystniejszej) oferty SIMPLE, wynoszącą 1.832.700 zł brutto, 3)
wskazał, że postępowanie zostaje unieważnione „ponieważ cena najkorzystniejszej oferty
przewyższa kwotę, którą Zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia,
4) podał podstawę prawną swojej czynności — art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp. To
uczyniwszy, Zamawiający spełnił wszelkie ustawowe wymogi, a wszelkie dodatkowe
rozważania, które mogłyby zostać zawarte przez Zamawiającego w treści powiadomienia
może i dostarczyłyby Odwołującemu dodatkowej treści polemicznej, jednak nijak nie
wpłynęłyby na ocenę czynności Zamawiającego jako zgodnej z prawem i należycie
uzasadnionej.

Izba ustaliła i zważyła, co następuje:
Izba ustaliła, że nie zaistniały przesłanki określone w art. 189 ust. 2 ustawy pzp, które
skutkowałyby odrzuceniem odwołania.

Izba stwierdziła, że w terminie 3 dni od otrzymania kopii odwołania żaden Wykonawca nie
zgłosił przystąpienia w trybie art. 185 ust. 2 ustawy pzp do postępowania odwoławczego.
Izba oceniła, że Odwołujący wykazał interes w uzyskaniu zamówienia, jak również
możliwość poniesienia szkody, o których mowa w art. 179 ust. 1 ustawy. W przypadku
uwzględnienia odwołania w całości oferta Odwołującego będzie potencjalne ofertą
najkorzystniejszą. Odwołujący może ponieść szkodę z uwagi na powyższe, przejawiającą się
ostatecznie w nieuzyskaniu niniejszego zamówienia.
Izba dopuściła dowody z dokumentacji postępowania tj. wniosku o uruchomienie procedury
przetargowej, ogłoszenia o zamówieniu, SIWZ wraz z załącznikami, zmiany treści SIWZ,
informacji z otwarcia ofert, powiadomienia o unieważnieniu postępowania, oferty
Odwołującego.
Na podstawie tych dokumentów oraz stanowisk stron i uczestnika postępowania
prezentowanych na rozprawie Izba dokonała ustaleń faktycznych stanowiących podstawę do
wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie podniesionych zarzutów.
Mianowicie, Izba ustaliła, że w postępowaniu prowadzonym przez Zamawiającego otwarcie
ofert odbyło się 9 lutego 2018 r., a w postępowaniu ofertę złożył jedynie Odwołujący z ceną
ofertową brutto: 1 832 700,00 zł. Z protokołu z otwarcia ofert wynika, że Zamawiający podał
bezpośrednio przed otwarciem ofert kwotę brutto, jaką zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia w wysokości 1 254 600,00 zł brutto + 50% na zamówienia
dodatkowe. Kwota podana na otwarciu ofert wynika z wniosku o uruchomienie procedury
przetargowej i została zatwierdzona przez Głównego Księgowego, gdzie jako źródło
finansowania wskazano: współfinansowanie w ramach EFRR. Z wniosku wynika również, że
Zamawiający przewidział możliwość udzielenia zamówień dodatkowych w wysokości 50%,
jednak kwota ta nie została zabezpieczona przez Głównego Księgowego.
W SIWZ wskazano, że postępowanie prowadzone jest w ramach projektu
współfinansowanego z funduszy europejskich „Zapewnienie wysokiej jakości usług
medycznych poprzez wdrożenie e-usług Szpitalu Solec Sp. z o.o.”
Zgodnie z pkt 5.3 SIWZ: „5.3 Zamawiający zastrzega możliwość udzielenia
dotychczasowemu wykonawcy dostaw zamówienia na dodatkowe dostawy zgodnie z art. 67
ust. 1 pkt 7 ustawy . Warunki, na jakich zostaną udzielone wyżej wymienione zamówienia:
5.3.1 zamówienie będzie mogło być udzielone w przypadku gdy Zamawiający będzie
dysponował środkami finansowymi na jego realizację; 5.3.2 umowa zostanie zawarta po
przeprowadzeniu negocjacji z Wykonawcą; 5.3.3 termin wykonania zamówienia będzie
proporcjonalny do zakresu zamówienia; 5.3.4 wzór umowy zostanie przekazany Wykonawcy
wraz z zaproszeniem do negocjacji; 5.3.5 kary umowne będą przewidziane w takich samych

wypadkach i w wysokości nie wyższej jak w umowie zawartej w postępowaniu na
zamówienie podstawowe; 5.3.6 obowiązki Wykonawcy i Zamawiającego będą uregulowane
na zasadach analogicznych do umowy zawartej w wyniku rozstrzygnięcia zamówienia
podstawowego; 5.4 Zamawiający przewiduje możliwość udzielenia zamówień, o których
mowa w art. 67 ust. 1 pkt 7 ustawy w wysokości do 50 % wartości zamówienia
podstawowego.
W powiadomieniu o unieważnieniu postępowania z dnia 14 lutego 2018 r. Zamawiający
poinformował, że postępowanie zostało unieważnione, ponieważ cena najkorzystniejszej
oferty przewyższa kwotę, którą Zamawiający zamierza przeznaczyć na sfinansowanie
zamówienia, a która wynosi: 1 254 600,00 zł brutto. Podał podstawę prawną – art. 93 ust. 1
pkt 4 ustawy pzp. Zamawiający wskazał również cenę ofertową brutto Odwołującego –
1 832 700,00 zł brutto.
Cena oferty Odwołującego przewyższała kwotę przeznaczoną na sfinansowanie zamówienia
o 578 100 zł brutto.

Izba zważyła, co następuje:
Izba dokonawszy oceny podniesionych w odwołaniu zarzutów, biorąc pod uwagę
zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz stanowiska Stron postępowania
odwoławczego przedstawione na rozprawie stwierdziła, że odwołanie nie zasługuje na
uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z dyspozycją art. 93 ust. 1 pkt 4
zamawiający unieważnia postępowanie o udzielenie zamówienia, jeżeli cena
najkorzystniejszej oferty lub oferta z najniższą ceną przewyższa kwotę, którą zamawiający
zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, chyba że zamawiający może
zwiększyć tę kwotę do ceny najkorzystniejszej oferty. Aby zamawiający mógł unieważnić
postępowanie muszą wystąpić dwie przesłanki: cena najkorzystniejszej oferty lub oferta z
najniższą ceną przewyższa kwotę, którą zamawiający zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia oraz istnienie okoliczności uniemożliwiającej zamawiającemu
zwiększenie kwoty do ceny najkorzystniejszej oferty. Kwota przeznaczona na sfinansowanie
zamówienia to kwota, o której mowa w art. 86 ust. 3 ustawy pzp podawana przez
zamawiającego bezpośrednio przed otwarciem ofert. Jest to kwota minimalna, gwarantująca
przejrzystość postępowania i chroniąca interesy wykonawców. Zamawiający, składając
oświadczenie co do kwoty, jaką zamierza przeznaczyć na finansowanie zamówienia,
zobowiązuje się przyjąć ofertę najkorzystniejszą, pod warunkiem, że zaoferowana cena nie

przekroczy podanej przez niego wysokości środków. Jest to bardzo istotna gwarancja
legalności działań zamawiającego w przedmiocie unieważnienia postępowania. Po
nowelizacji z dnia 22 czerwca 2016 r. zamawiający jest również zobowiązany do
niezwłocznego zamieszczania na stronie internetowej, w oparciu o art. 86 ust. 5 ustawy pzp,
informacji z otwarcia ofert gdzie również podaje się kwotę, jaką zamawiający zamierza
przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia. Natomiast cena oferty, o której mowa w art. 93
ust. 1 pkt 4 ustawy pzp, to wynagrodzenie wykonawcy wynikające ze złożonej oferty i
odnoszące się do całego zakresu świadczenia opisanego przez zamawiającego w SIWZ, do
wykonania którego zobowiązuje się wykonawca, składając ofertę. (tak też w: Skubiszak-
Kalinowska Irena, Wiktorowska Ewa, Prawo zamówień publicznych. Komentarz 2017 r.).
Odnosząc się do argumentów Odwołującego, iż Zamawiający unieważnił postępowanie,
pomimo że kwota przeznaczona na sfinansowanie zamówienia była wyższa niż cena oferty
Odwołującego wskazać należy, że kwota, o której mowa w art. 86 ust. 3 ustawy pzp dotyczy
wyłącznie zamówienia objętego przedmiotowym postępowaniem – zamówienia
podstawowego, ponieważ to to właśnie zamówienie zostało wycenione przez Wykonawcę
w ofercie zgodnie z warunkami SIWZ. Wbrew twierdzeniom Odwołującego nie jest to kwota
przeznaczona na sfinansowanie zamówienia podstawowego i dodatkowego. W niniejszej
sprawie Zamawiający przed otwarciem ofert wskazał kwotę, którą zamierza przeznaczyć na
sfinansowanie zamówienia podstawowego w wysokości: 1 254 600,00 zł brutto oraz wartość
zamówień dodatkowych: 50%. Wyłącznie podanie pierwszej wartości było obowiązkowe
w świetle art. 86 ust. 3 ustawy pzp i ma charakter gwarancyjny, druga informacja była jedynie
informacją dodatkową. Istotnym jest, że zamówienie podstawowe jest zamówieniem właśnie
udzielanym przez zamawiającego i jako takie stanowi jego zobowiązanie. Tym samym, jako
że Zamawiający nie może zaciągać zobowiązań nie mając środków na ich pokrycie, musi
mieć zapewnione środki na realizację zamówienia udzielanego, tj. podstawowego. Jak
wskazał Zamawiający, kwota przeznaczona na sfinansowanie zamówienia wynikała z
budżetu projektu – zamówienie jest bowiem współfinansowane ze środków unijnych.
Deklaracja, że zamawiający zamierza w przyszłości udzielić zamówień dodatkowych, a taka
została zawarta w pkt 5.3. SIWZ, jako zdarzenie przyszłe i niepewne nie może stanowić
żadnego zobowiązania z jego strony, a co za tym idzie w chwili obecnej Zamawiający nie
musi mieć (i nie ma) zatwierdzonych środków finansowych na realizację tychże zamówień.
W myśl art. 67 ust. 1 pkt 7 zamówienia dodatkowe są udzielane w innym trybie, a
zamawiający przeprowadza odrębne postępowanie, w wyniku którego zamawiający uzyska
więcej dostaw niż objęte przedmiotowym zamówieniem podstawowym. Jeśli zamawiający
podejmie decyzję czy takich zamówień w ogóle potrzebuje i czy stać go na ich sfinansowanie

wówczas aby rozpocząć procedurę musi posiadać na ten cel zabezpieczone środki
finansowe. Zaznaczyć również należy, że wskazanie wartości zamówień dodatkowych jest
wymagane wyłącznie dla ustalenia wartości szacunkowej zamówienia, a w konsekwencji
służy określeniu progu, od którego zależy przeprowadzenie procedury pełnej – „unijnej” bądź
uproszczonej (art. 32 ust. 3 ustawy pzp). Nie odnosi się natomiast do wysokości
posiadanych przez zamawiającego środków finansowych. Podanie przez Zamawiającego
wartości 50% na zamówienia dodatkowe nie oznacza zatem, że Zamawiający dysponuje
środkami finansowymi na ten cel, czy też że w ogóle będzie dysponował.
W dalszej kolejności podkreślenia wymaga, że nawet jeśli zamawiający byłby w posiadaniu
środków finansowych na realizację zamówień dodatkowych, to nie jest on zobligowany do
zwiększenia kwoty przeznaczonej na realizację zamówienia podstawowego poprzez
przesunięcie środków zaplanowanych na inne cele. To Zamawiający rozporządza własnym
budżetem i jest odpowiedzialny za racjonalne wydatkowanie środków. To Zamawiający jest
gospodarzem postępowania, a dołożenie środków przeznaczonych na realizację zamówienia
jest jego arbitralną decyzją o charakterze ekonomicznym. Zamawiający może zwiększyć
kwotę przeznaczoną na sfinansowanie zamówienia i wtedy przesłanka unieważnienia nie
wystąpi. Jak wynika z literalnego brzmienia art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp jest to
uprawnienie zamawiającego. Zamawiający jest dysponentem środków finansowych
i decydentem odnośnie wydatkowania tych środków, przy czym decyzja odnośnie
zwiększenia kwoty przeznaczonej nie musi być uzewnętrzniona w sformalizowany sposób.
Zamawiający nie ma obowiązku poszukiwania źródeł finansowania ponad kwoty, które
pierwotnie zabezpieczył, w celu wyboru oferty najkorzystniejszej i zapobieżeniu
unieważnieniu postępowania. Uczestnicy postępowania, wykonawcy nie mogą oczekiwać, że
zamawiający będzie przesuwał środki przeznaczone na realizację innych części zamówienia,
czy zaoszczędzonych w toku postępowania. Bezpodstawnym jest również oczekiwanie, że
zamawiający będzie udowadniał, że jego możliwości finansowe nie pozwalają na
zwiększenie środków (tak też w: wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 22 maja 2015 r.,
sygn. akt KIO 961/15). W tym przypadku cena oferty Wykonawcy znacząco przekraczała
kwotę przeznaczoną na wykonanie zamówienia i w ocenie Zamawiającego nie było
racjonalne zwiększenie tej kwoty, nawet jeśli jego możliwości finansowe pozwalałyby na
takie zwiększenie. Art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp odnosi się do kwoty, którą zamawiający
zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia, wskazując, że zamawiający może
zwiększyć tę kwotę do potrzebnej na sfinansowanie zamówienia za cenę najkorzystniejszej
oferty. Oznacza to, że zamawiający nie może zaciągnąć zobowiązania, na które go nie stać.
Oczywistym jest, że zamawiający ogólnie posiada znacznie wyższy budżet niż sumy

wskazane przed otwarciem ofert, lecz jest on przeznaczony na sfinansowanie wszystkich
jego wydatków w danym roku i to zamawiający ustala, w jaki sposób może ten budżet
rozdysponować. Zamawiający wskazał, iż w budżecie ma przewidziane jedynie 1 254 600,00
zł brutto, jako współfinansowane ze środków EFRR (jest to kwota wskazana we wniosku o
uruchomienie procedury przetargowej zatwierdzona przez Głównego Księgowego) i
oświadczył, że nie istniała nawet teoretyczna możliwość zwiększenia tej kwoty. Deklarację
Zamawiającego w tym zakresie należy uznać za wiążącą.
W niniejszym postępowaniu cena oferty Odwołującego przewyższała kwotę przeznaczoną
na sfinansowanie zamówienia o 578 100 zł brutto, dlatego też w świetle przytoczonych
powyżej argumentów Izba uznała, że unieważniając postępowanie Zamawiający nie naruszył
art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp.
Przechodząc do zarzutu drugiego odwołania wskazać należy, że w myśl art. 93 ust. 3
zamawiający jest zobligowany w zawiadomieniu o unieważnieniu postępowania podać
uzasadnienie faktyczne i prawne.
Izba uznała, że Zamawiający zawarł w zawiadomieniu o unieważnieniu postępowania
przesłanki wypełniające normę art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy pzp. Podał kwotę, którą może
przeznaczyć na realizację zamówienia taką samą jak przed otwarciem ofert (co oznacza, że
zwiększyć jej nie mógł, skoro postępowanie zostało unieważnione), cenę najkorzystniejszej
oferty i wskazał na korelację tych cen wykazując, że cena oferty przekracza środki
przeznaczone na sfinansowanie zamówienia. Nie można w ocenie Izby wymagać od
Zamawiającego, żeby w uzasadnieniu decyzji o unieważnieniu postępowania przeprowadzał
wywód na temat okoliczności faktycznych dotyczących wszystkich środków finansowych
będących w jego posiadaniu i prezentował publiczną analizę odnośnie wydatkowania tych
środków. Podkreślenia w tym miejscu wymaga za wyrokiem Krajowej Izby Odwoławczej z
dnia 5 stycznia 2017 r., sygn. akt: KIO 2414/16, „że zaskarżenie unieważnienia
postępowania w oparciu o okoliczności opisane w art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo
zamówień publicznych jest o tyle odmienne od innych możliwych podstaw odwołania, że nie
odnosi się do samych technicznych czy prawnych błędów w trakcie trwania procedury
przetargowej, ale bardzo realnej kwestii wygospodarowania środków finansowych. Samo
odwołanie zaś, jak wskazuje treść art. 180 ust. 1 oraz art. 179 ust. 1 ustawy Prawo
zamówień publicznych, dotyczy czynności podjętej lub zaniechanej niezgodnej z przepisami
ustawy Prawo zamówień publicznych, czyli legalności działania zamawiającego, a nie jego
celowości czy gospodarności. Tym samym w ramach zaskarżenia unieważnienia
postępowania w oparciu o art. 93 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo zamówień publicznych podstawą
nakazania przez Izbę unieważnienia czynności unieważnienia postępowania mogłoby być

raczej ustalenie, że zamawiający celowo zaniżył i w sposób nierzetelny czy wręcz kłamliwy
podał kwotę, o której mowa w art. 86 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, aby
potencjalnie móc arbitralnie unieważnić postępowanie, choć posiada na realizację danego
zadania specjalnie wyznaczone środki”. W niniejszej sprawie Izba takiej okoliczności nie
stwierdziła, a kwota przeznaczona przez Zamawiającego na sfinansowanie zamówienia
podstawowego jest to kwota rzeczywista (nie zmanipulowana dla potrzeb postępowania),
zatwierdzona we wniosku o uruchomienie procedury przetargowej przez Głównego
Księgowego. Ponadto, Odwołujący miał wiedzę o przyczynach unieważnienia postępowania,
również o finansowaniu zamówienia ze środków unijnych, co pozwalało mu na weryfikację
decyzji Zamawiającego, dlatego też Izba nie stwierdziła naruszeń wskazanych w odwołaniu.






Mając na względzie powyższe orzeczono jak w sentencji.







O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosownie do jego wyniku na podstawie
art. 192 ust. 9 i 10 ustawy pzp, a także w oparciu o przepisy § 3 pkt 1 i 2 lit. b oraz § 5 ust. 3
pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości
i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu
odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. nr 41 poz. 238 oraz Dz. U. z 2017 r., poz. 47)
zaliczając na poczet niniejszego postępowania odwoławczego koszt wpisu od odwołania
uiszczony przez Odwołującego oraz zasądzając od Odwołującego na rzecz Zamawiającego
koszty postępowania odwoławczego poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika w
wysokości 3 600,00 zł na podstawie faktury Vat złożonej przez Zamawiającego na rozprawie.


Przewodniczący: ……………