Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Mrągowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Patrycja Abel-Mordasewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Rabuczewska

w obecności prokuratora Prok. Rej. Piotra Machul

po rozpoznaniu w dnia 19.03.2018r., 18.06.2018r., 03.09.2018r. sprawy

E. J. córki E. i H. z domu S.,

ur. (...) w M.,

oskarżonej o to, że:

W dniu 08 października 2016 roku w M. na ulicy (...), jadąc w kierunku miejscowości P., prowadząc pojazd mechaniczny marki S. (...) nr rej. (...) dojeżdżając do prawidłowo oznakowanego przejścia dla pieszych, nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc z nadmierną i niedozwoloną administracyjnie prędkością około 65 km/h w warunkach ograniczonej widoczności drogi, w sytuacji, gdy prędkość dopuszczalna na tym odcinku drogi wynosił 50 km/h, nie dostosowała tej prędkości do warunków widoczności drogi i potrąciła nieprawidłowo przechodzącą przez przejście dla pieszych T. K., co było bezpośrednią przyczyną wypadku, albowiem piesza nie ustąpiła pierwszeństwa wchodząc na przejście dla pieszych bezpośrednio przed nadjeżdżający z jej lewej strony samochód osobowy S. (...) kierowany przez E. J., wskutek czego kierująca pojazdem przyczyniła się do zaistnienia wypadku, w następstwie którego T. K. doznała rozległych obrażeń czaszkowo – mózgowych prowadzących do niewydolności wielonarządowej i zatrzymania krążenia skutkujących jej zgonem w dniu 14 grudnia 2016 roku w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O.,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.

O R Z E K A :

I.  Oskarżoną E. J. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 37 a k.k. skazuje ją na karę grzywny w rozmiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;

II.  Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonej E. J. nawiązkę w kwocie 2000 zł ( dwa tysiące złotych) na rzecz syna pokrzywdzonej J. R.;

III.  Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 08 października 2016 roku w godzinach wieczornych oskarżona E. J. poruszała się samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...). Oskarżona jechała ulicą (...) w M., poruszając się od strony centrum M. w kierunku P.. Tego dnia panowały trudne warunki atmosferyczne – padał deszcz oraz zapadał zmrok. Oskarżona poruszała się z prędkością 65 km/h. Administracyjnie dozwolona prędkość na tym odcinku drogi wynosiła 50 km/(d. opinia biegłego Z. K. k. 154-159).

W tym czasie piesza T. K. zbliżała się do oznaczonego przejścia dla pieszych. Pokrzywdzona zamierzała przejść przez jezdnię ze strony prawej na lewą, dla kierunku ruchu oskarżonej (d. opinia biegłego Z. K. k. 154-159, 260-261; zeznania świadka J. W. k. 70-71).

T. K. weszła na przejście dla pieszych, bezpośrednio przed nadjeżdżający z jej lewej strony pojazd, kierowany przez E. J.. T. K. została uderzona lewą przednią częścią nadwozia pojazdu marki S. (...) w lewy bok ciała, a następnie odrzucona została na przeciwny pas jezdni, gdzie doszło do jej wtórnego potrącenia przez jadący z przeciwnego kierunku samochód osobowy marki C. (d. opinia biegłego Z. K. k. 154-159, 260-261; zeznania świadka J. Z. (1) k. 30-31 z odezwy Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim oraz k. 90-91; protokoły z badania stanu trzeźwości k. 2,3; protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 5-7; protokoły oględzin pojazdów k. 8-11; protokoły zatrzymania rzeczy k. 23-26, 102-103; protokoły oględzin rzeczy k.27-30, 32-33; szkic sytuacyjny i materiał poglądowy k. 73-85).

W wyniku powyższego pokrzywdzona T. K. doznała obrażeń ciała w postaci wieloogniskowego stłuczenia prawego płata skroniowego mózgu, z obrzękiem mózgu, złamania lewej kości ciemieniowej, złamania obu piramid kości skroniowych, złamania bez przemieszczenia kłykcia potylicznego prawego, złamania trzonu obojczyka lewego, złamania przynasady dalszej kości promieniowej lewej, złamania trójkostkowego podudzia lewego, skutkujących jej zgonem w dniu 14.12.2016 roku w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O. (d. dokumentacja medyczna k. 89,138; opinia sądowo – lekarska k. 96; opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej k. 143-147).

Powołany w sprawie biegły z zakresu ruch drogowego Z. K. w opinii wskazał, że wprawdzie piesza wchodząc na przejście, bezpośrednio przed nadjeżdżający stworzyła sytuację zagrożenia, to oskarżona poruszając się z prędkością 65 km/h naruszyła zasadę szczególnej ostrożności w ruchu drogowym oraz przyczyniła się do zaistnienia wypadku drogowego (d. opinia biegłego Z. K. k. 154-159, 260-261).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych wyżej dowodów oraz pozostałych dowodów, w tym dokumentów ujawnionych w toku rozprawy głównej i zaliczonych w poczet materiału dowodowego.

Oskarżona E. J. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień (d. wyjaśnienia oskarżonej E. J. k. 165).

Wina oskarżonej nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z całą mocą należy wskazać, że wszystkie dowody natury dowodowej i rzeczowej przystają do siebie, są wewnętrznie spójne i ewidentnie wskazują na winę oskarżonej.

Słuchany w sprawie świadek J. W. zeznał, iż tego dnia poruszał się swoim samochodem w kierunku M.. Warunki drogowe były bardzo złe, zapadał zmrok oraz padał deszcz. Dodał, że widoczność była ograniczona do 10-15 metrów. Na początku M. minął przejście dla pieszych. Wtedy też kątem oka zauważył, że ktoś wchodzi na to przejście z lewej strony. Z naprzeciwka nadjeżdżał samochód. Po przejechaniu około 15 metrów usłyszał odgłos głuchego uderzenia, domyślił się wtedy, że pojazd ten uderzył w pieszego. Zawrócił wtedy pojazd i podjechał na miejsce zdarzenia. Zobaczył, że na przejściu dla pieszych ktoś leży, samochód który potrącił tę osobę stało około 15 metrów za przejściem (d. zeznania J. W. k. 70-71).

J. Z. (2) zeznał, iż tego dnia poruszał się samochodem marki C. (...) wraz ze swoimi znajomymi z Niemiec. Jechał jako pasażer, siedział obok kierowcy. Zeznał, że w pewnym momencie zauważył z lewej strony przedniej szyby, tuż przy słupku cień i po chwili usłyszał dźwięk uderzenia z lewej strony samochodu. Przejechali wtedy jeszcze kilkanaście metrów i zatrzymali się w zatoczce. Zauważyli leżącego na środku drogi człowieka (zeznania świadka J. Z. (1) k. 30-31 z odezwy Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim oraz k. 90-91).

Sąd dał wiarę relacjom wskazanych wyżej świadków, uznając je za spójne i konsekwentne, wzajemnie uzupełniające się w toku całego postępowania.

Z dowodami natury osobowej spójne są dowody natury rzeczowej w postaci oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 5-7), oględzin pojazdu marki C. (k. 8-9) i S. (...) (k. 10-11), dokumentacji fotograficznej miejsca zdarzenia (k. 78-84)

Dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego, niezwykle istotnymi dowodami w sprawie są opinie biegłych, które opierają się na analizie wszystkich powołanych wyżej dowodów.

I tak biegły Z. K. (k. 154-159, 260-261) stwierdził, że przyczyn wypadku należy upatrywać się w nieprawidłowych zachowaniach obojga jego uczestników: kierującego pojazdem polegającego na niezachowaniu szczególnej ostrożności w ruchu drogowym, poprzez przekroczenie administracyjnie dopuszczalnej prędkości oraz pieszej T. K. polegającej na nieprawidłowej technice ruchu i wejściu na przejście dla pieszych bezpośrednio przed nadjeżdżający z jej lewej strony samochód osobowy marki S. (...). Biegły ten wskazał, że do wypadku doszło na obszarze zabudowanym w warunkach ograniczonej widoczności. Padał deszcz. Administracyjnie dopuszczalna prędkość na tym odcinku drogi wynosiła 50 km/h, natomiast prędkość samochodu osobowego wynosiła w momencie powstania stanu zagrożenia 65 km/h. Wskazał, że przy tej prędkości droga zatrzymania pojazdu wynosiła 50 m, dla przyjętej zaś przez niego bezpiecznej prędkości 40 km/h droga zatrzymania wynosiłaby 23 m. Biegły ten przyjął nadto, iż piesza weszła na przejście dla pieszych, gdy pojazd oskarżonej znajdował się w odległości 24 metrów od przejścia. W rozpatrywanych warunkach atmosferyczno-drogowych piesza była widoczna dla kierującej pojazdem w jego światłach mijania z odległości nie większej niż ok. 25 metrów. Z powyższej analizy wynika zatem, że gdyby w momencie zaistnienia wypadku drogowego prędkość samochodu osobowego wynosiła ok. 40 km/h, to możliwe byłoby zatrzymanie pojazdu przed torem ruchu pieszej. Ponadto biegły ten stwierdził, że w rozpatrywanym przypadku, samochód osobowy poruszający się z prędkością około 65 km/h odcinek wynoszący 24 metry przejechał w czasie 1,3 s. Gdyby zaś prędkość tego pojazdu nie była większa niż 40 km/h, to odcinek drogi wynoszącej 24 m pojazd ten przejechałby w czasie 2,1. Wydłużyłby się zatem czas dojazdu samochodu osobowego do miejsca wypadku o ok. 0,8 s, dlatego piesza zdążyłaby zejść z toru ruchu w/w pojazdu. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym kierująca pojazdem była zobowiązana jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Administracyjnie dopuszczalna prędkość na tym odcinku drogi wynosiła 50 km/h. Zgodnie z § 45 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, kierując pojazdem zbliżając się do miejsca oznaczonego znakiem D-6 „przejście dla pieszych” była obowiązana zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszych znajdujących się w tych miejscu lub na nie wchodzących. Stwierdził, że w rozpatrywanym przypadku należy wnioskować, że prędkość samochodu osobowego s. (...) w momencie dojazdu do przejścia dla pieszych nie powinna przekraczać 40 km/h. Przy tej prędkości, w rozpatrywanym przypadku, piesza zdążyłaby zejść z toru jazdy ruchu w/w pojazdu, dlatego nie doszłoby do jej potrącenia. Przy uwzględnieniu powyższego, biegły wnioskuje, że technika jazdy kierującej samochodem osobowym marki S. (...) była nieprawidłowa. Istnieje związek przyczynowy pomiędzy przekroczeniem przez kierującą administracyjnie dopuszczalnej prędkości a zaistniałym wypadkiem drogowym, dlatego też należy wnioskować, że kierująca pojazdem marki S. naruszyła zasadę szczególnej ostrożności w ruchu drogowym oraz przyczyniła się do zaistnienia wypadku drogowego.

W swej ustnej opinii złożonej na rozprawie biegły Z. K. podtrzymał w całości opinię złożoną na piśmie (d. opinia ustna Z. K. k.

Powołany nadto w sprawie biegły B. Z. stwierdził, że T. K. podczas wypadku drogowego w dniu 08.10.2016 roku doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z ranami okolicy czołowej i wargi górnej, sińcami, złamaniem lewej kości ciemieniowej, złamaniem podstawy czaszki, złamaniem prawego kłykcia kości potylicznej, obrzękiem i wieloogniskowym stłuczeniem mózgu, krwiakiem podpajęczynówkowym, stłuczenia tułowia z sińcami i otarciami naskórka w okolicy lewego obojczyka oraz złamaniem lewego obojczyka, stłuczenia lewego przedramienia z otarciami naskórka i złamaniem kości promieniowej, trójkostkowego złamania lewego podudzia. Ponadto stwierdził on, że u T. K. nastąpiła ostra niewydolność centralnego układu nerwowego oraz niewydolność oddychania i krążenia, a w dalszym okresie stan septyczny i niewydolność wielonarządowa, co skutkowało śmiercią wymienionej. Wskazał on nadto, że T. K. w momencie uderzenia przez S. była zwrócona do samochodu lewą stroną ciała. Następnie, wskutek uderzenia, jej ciało przemieściło się do przodu i w kierunku przeciwległego pasa ruchu, gdzie zostało uderzone przez samochód marki C.. W pierwszej fazie wypadku, T. K. została uderzona przodem samochodu marki S., na co wskazują uszkodzenia frontu nadwozia oraz pokrywy silnika, szyby czołowej oraz przedniego lewego słupka. W drugiej fazie wypadku, jak wynika z uszkodzeń pojazdu marki C., T. K. wpadła na pogranicze pokrywy silnika i przedniego lewego błotnika, po czym zsunęła się na podłoże odrywając lewe lusterko. Zakres uszkodzeń S. jest znacznie większy niż pojazdu marki C.. W S. uszkodzeniu uległa szyba czołowa tuż przy lewym przednim słupku i sam słupek, co wskazuje na to, że uszkodzenia te powstały najprawdopodobniej na skutek uderzenia głowy pieszej – złamanie lewej kości ciemieniowej i poprzeczne złamanie podstawy czaszki. Ponadto z lewej strony ciała, czyli zwróconej do samochodu S., doszło do złamania obojczyka i podudzia. Biegły wskazał, z dużym prawdopodobieństwem, że złamania te były wynikiem pierwszego uderzenia przez samochód marki S.. Stwierdził on nadto, że podczas drugiej fazy wypadku siły działające na ciało pokrzywdzonej były znacznie mniejsze, czego dowodzą mniejsze uszkodzenia nadwozia drugiego pojazdu. Na ostatnim etapie zdarzenia T. K. upadła na nawierzchnię jezdni, jej ciało niejako zsunęło się z karoserii. Analiza powyższa wskazuje, że T. K. z największą siłą została uderzona przez S., mniejszą przez C., a uderzenie o nawierzchnię miało najmniejszą energię. Stwierdził, że będące przyczyną śmierci T. K., obrażenia głowy, najprawdopodobniej powstały wskutek uderzenia przez samochód marki S.. Podczas tego samego uderzenia najprawdopodobniej powstały także złamania lewego obojczyka i lewego podudzia. Dodał nadto, że pozostałe obrażenia, których powstanie wymagało działania mniejszych sił, mogło nastąpić podczas dalszych faz zdarzenia. Reasumując, biegły ten, przyjął, że obrażenia powstałe wskutek uderzenia przez pojazd marki C. i upadek na jezdnię nie miały charakteru i rozległości mogących mieć wpływ na przyczynę śmierci T. K.. Słuchany na rozprawie stwierdził, że ocena prędkości uderzającego samochodu na podstawie zakresu obrażeń osoby może być obarczona dużym błędem, stąd też nie wykonuje się takich pomiarów. Wskazał, że znacznie lepszą podstawą oceny prędkości samochodu są uszkodzenia pojazdu.

Opinie wyżej wymienionych biegłych są spójne, logiczne, w sposób pełny i oczywisty odpowiadają na zadane im pytania.

W każdej sprawie dotyczącej występku określonego w art. 145 KK z 1969 r. [obecnie art. 177 KK], sąd powinien bacznie rozważyć, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przepisów, a przedmiotową kolizją drogową. Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo zdarzeń, ale jako następstwo rzeczowe skutku, w postaci wypadku drogowego, z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym" (wyr. SN z 4.11.1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, Nr 11–12, poz. 50, z glosą K.J. P., MoP 1999, Nr 5, s. 43–44; Z. A., Kryterium związku przyczynowego, s. 9–15).

W świetle powyższych ustaleń taki związek przyczynowy istnieje oskarżona E. J. bowiem w dniu 08 października 2016 roku w M. na ulicy (...), jadąc w kierunku miejscowości P., prowadząc pojazd mechaniczny marki S. (...) nr rej. (...) dojeżdżając do prawidłowo oznakowanego przejścia dla pieszych, nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc z nadmierną i niedozwoloną administracyjnie prędkością około 65 km/h w warunkach ograniczonej widoczności drogi, w sytuacji, gdy prędkość dopuszczalna na tym odcinku drogi wynosił 50 km/h, nie dostosowała tej prędkości do warunków widoczności drogi i potrąciła nieprawidłowo przechodzącą przez przejście dla pieszych T. K., co było bezpośrednią przyczyną wypadku, albowiem piesza nie ustąpiła pierwszeństwa wchodząc na przejście dla pieszych bezpośrednio przed nadjeżdżający z jej lewej strony samochód osobowy S. (...) kierowany przez E. J., wskutek czego kierująca pojazdem przyczyniła się do zaistnienia wypadku, w następstwie którego T. K. doznała rozległych obrażeń czaszkowo – mózgowych prowadzących do niewydolności wielonarządowej i zatrzymania krążenia skutkujących jej zgonem w dniu 14 grudnia 2016 roku w Wojewódzkim Szpitalu (...) w O..

W tym stanie rzeczy wina oskarżonej nie budzi wątpliwości i została jej w pełni wykazana zebranymi w sprawie dowodami. Działaniem swym wyczerpała ona dyspozycję art. 177 § 2 k.k.

Oskarżona E. J. nie była dotychczas karana sądownie (d. dane o karalności k. 164).

Wymierzając oskarżonej E. J. karę Sąd miał na uwadze takie okoliczności wpływające na stopień społecznej szkodliwości jak dobro prawne ,w które godzi przestępstwo (bezpieczeństwo w komunikacji, a także pośrednio życie i zdrowie ludzkie). Należy również zauważyć, że również piesza przyczyniła się w znaczny sposób do wypadku drogowego. Jej zachowanie było wysoce niepoprawne i niebezpieczne. Weszła na przejście dla pieszych bezpośrednio przed nadjeżdżający z jej lewej strony samochód osobowy marki S. (...). Oskarżona zaś nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a waga naruszenia tych zasad nie jest rażąca.

Mając powyższe na uwadze Sąd skorzystał z art. 37a kk, i wymierzył oskarżonemu karę grzywny, która jest nadto adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu mu zarzucanego, a nadto jego stosunków majątkowych.

Na podstawie art. 46 § 2 k.p.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej nawiązkę na rzecz syna pokrzywdzonej J. R. wobec oświadczenia ,że jego sytuacja życiowa uległa znacznemu pogorszeniu w związku z uszczerbkiem psychicznym.

O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli art. 627 k.p.k.